ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก - บทที่ 452 ช่วงเวลาแห่งความรักและความสุข

ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก บทที่ 452 ช่วงเวลาแห่งความรักและความสุข

เจเน็ตหน้าแดงด้วยความเขินอาย

เธอเองก็เป็นแม่คนแล้ว เธอจะยังถือว่ายังเด็กอยู่ยังงั้นเหรอ?

ถึงอย่างนั้น คำพูดของพนักงานก็ดึงดูดเลียมอย่างเห็นได้ชัด เขายิ้มเล็กน้อย เขาทำท่าอย่างโอ้อวดโดยไม่ต้องถามถึงราคาด้วยซ้ำไป “ใส่ถุงเลย!”

เจเน็ตรีบดึงมือของเขา “ฉันไม่จำเป็นต้องลองเหรอ?”

ชุดนี้เอวแคบมาก เธอกังวลว่ามันจะไม่พอดีกับเธอ

เลียมหรี่ตาลงที่เธอ มองเธอขึ้นแล้วพูดว่า “ไม่จำเป็น มันเหมาะกับคุณอย่างแน่นอน”

เมื่อเขาพูดอย่างนี้ ด้วยเหตุผลบางอย่าง เจเน็ตก็หน้าแดงอย่างเขินอาย

พนักงานร้านยิ้มและถามว่า “ท่านค่ะ คุณจะจ่ายเป็นเงินสดหรือบัตรเครดิตคะ?”

“บัตรเครดิต”

“ได้ค่ะ เชิญทางนี้”

เลียมไปกับพนักงานร้านเพื่อจ่ายค่าชุด ขณะที่เจเน็ตยืนรออยู่เงียบ ๆ

ไม่นานเขาก็ออกมาพร้อมกระเป๋า สามถุงสำหรับหนึ่งชุด? เมื่อเธอรับไป เธอเห็นว่าเขาซื้อกระเป๋าถือและรองเท้าที่เข้าชุดกันสำหรับเธอจริง ๆ

มีความรู้สึกที่อธิบายไม่ได้ในหัวใจของเธอ

ผู้ชายคนนี้!

พนักงานร้านรู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่ง แม้ว่านักท่องเที่ยวที่นี่ส่วนใหญ่จะเป็นคนมีฐานะที่ร่ำรวยและน่าเคารพ แต่ลูกค้าที่ว่องไวและเป็นกันเองด้วยเงินของพวกเขากลับมีน้อยและห่างไกลมากเลย ดังนั้นเธอจึงเดินไปที่ประตู

ขณะที่พวกเขากำลังจากไป เธอยังโบกมืออย่างกระตือรือร้น “ดูแลตัวเองด้วยนะคะ! ขอให้คุณทั้งสองมีความรักและความสุขตลอดชีวิต!”

ความรักและความสุขตลอดชีวิต?!

เจเน็ตสะดุ้งตกใจเมื่อได้ยินคำพูดเหล่านั้น

เลียมจับแขนเธอไว้อย่างรวดเร็ว เมื่อมองเหนือเธอไปจะเห็นสายตาล้อเลียนของเขา

เจเน็ตลุกขึ้นทันทีและเหวี่ยงมือออกไป ราวกับว่ามีไวรัสปนเปื้อนอยู่

“ฮ่าฮ่าฮ่า! พนักงานร้านคนนี้ไม่รู้อะไรเลยใช่ไหม?”

เธอยิ้มอย่างแข็งกร้าว

เลียมพูดอย่างโล่งอก “ไม่เลย ผมคิดว่าเธอฉลาดมาก”

เจเน็ตมองเขาอย่างชั่วร้าย

ถึงกระนั้น เขาก็ยังคงนิ่งเงียบและพูดอย่างเคร่งขรึมว่า “กระเป๋าและรองเท้าที่เธอหยิบมาให้คุณก็น่ารัก ถึงแม้ว่าผมจะไม่เก่งเรื่องนี้ แต่ผมพอใจกับผลงานชิ้นเอกของเธอมาก”

เจเน็ต “…”

พวกเขากลับไปที่โรงแรมและพักผ่อนในห้องของตนอยู่ครู่หนึ่งโดยตกลงกันว่าออกไปประมาณสามทุ่ม

ณ เวลาสามทุ่มตรง

เจเน็ตได้แต่งหน้าของเธอล่วงหน้าไว้แล้ว เธอถอดชุดออกและเริ่มเปลี่ยน

ขณะที่เธอสวมมัน เธอก็หยุดกะทันหัน

เธอไม่รู้ว่าเป็นเพราะเธอรู้สึกสบายเกินไปในช่วงสองสามวันนี้หรือเปล่า แต่เอวของเธอดูมีเนื้อมากขึ้น นอกจากนี้ชุดนี้ก็แน่นมาก ซิปอยู่ด้านหลัง เธอไม่สามารถรูดซิปเองได้ไม่ว่าจะพยายามแค่ไหน

เลียมเคาะประตูแล้วถามว่า “คุณเสร็จหรือยัง?”

เธอยืนอยู่หน้ากระจก กลั้นหายใจ และดึงซิปขณะที่เธอร้องออกมา “หนึ่งวินาที”

อย่างไรก็ตาม ชุดโง่ ๆ นี้ก็ยังรูดซิปขึ้นไม่ได้!

ในไม่ช้าหน้าผากของเธอก็มีเหงื่อออก

“คุณต้องการความช่วยเหลือจากผมไหม?” เสียงของเขาดังขึ้นจากอีกด้านหนึ่งของประตูอีกครั้ง

เจเน็ตพิจารณาเรื่องนี้ ไม่ว่าในกรณีใด เธอเคยให้เขาทาครีมบนหลังเปล่าเปลือยของเธอ ครั้งนี้มันก็แค่ซิป ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร

ดังนั้นเธอจึงเปิดประตูและปล่อยให้เขาเข้ามา

เมื่อเธอทำเช่นนั้น ดวงตาของเธอก็กระพริบตาโดยไม่ตั้งใจ

เลียมสวมชุดสูทสีน้ำเงินเข้ม เนคไทสีดำและกระดุมข้อมือแซฟไฟร์ช่วยเสริมกันและกัน เปล่งประกายอย่างลึกลับภายใต้แสงไฟ ราวกับว่าคุณสมบัติที่เฉียบคมและงดงาม เหมือนเขาได้รับการแกะสลักอย่างพิถีพิถันโดยช่างฝีมือระดับปรมาจารย์บางคน เขาดูสง่างาม มีเกียรติ และหล่อเหลามากกว่าปกติ

หัวใจของเธอเต้นค่อนข้างเร็ว!

ทันทีที่เขาเข้าไป เขาสังเกตเห็นใบหน้าของเธอเป็นสีชมพู และชุดของเธอก็ตกลงมาจากร่างกายของเธออย่างเชื่องช้า

มีแววซุกซนอยู่ในดวงตาของเขาขณะที่เขายิ้ม “ใส่ไม่ได้เหรอ?”

เจเน็ตมีสีหน้าเคร่งขรึม แต่เธอก็ยังพยักหน้าอย่างสิ้นหวัง

“ให้ผมดูหน่อย”

ขณะที่เขาพูด เขาก็เดินตามเธอไป

เจเน็ตสวมเสื้อชั้นในใต้ชุดกระโปรงของเธอ ซึ่งเป็นแบบที่ครอบคลุมมากกว่าชุดชั้นในของเธอ มันโอบกอดเธอไว้ ป้องกันไม่ให้เสื้อผ้าทำงานผิดปกติ

มันติดเป็นนิสัยของเธอไปแล้ว เพราะเธอต้องออกไปทำงานบ่อยและต้องไปงานเลี้ยงและงานต่าง ๆ เธอสวมชุดไว้ใต้ชุดเพื่อความสะดวก นิสัยนี้ทำให้เธอมั่นใจ ยิ่งกว่านั้นด้วยรูปร่างที่เพรียวบางของเธอ ไม่มีใครสามารถบอกได้ว่าเธอสวมชุดอยู่ข้างใน ดังนั้นเธอจึงทำสิ่งนี้ต่อไป

เลียมเลื่อนมือออกไปและมองไปที่ซิป

ดวงตาของเขามองผ่านเสื้อชั้นในสีเนื้อของเธอและจ้องมองลึกลงไปเล็กน้อย

เขากลืนน้ำลายอย่างไม่ตั้งใจ

เขาเอื้อมมือไปแตะซิป “จับผมของคุณไว้”

เจเน็ตรีบรวบผมยาวไว้ข้างหน้าอย่างรวดเร็ว

ที่หลังคอของเธอ ซึ่งก่อนหน้านี้เคยซ่อนไว้ด้วยผมสีดำสนิทของเธอ มีปานสีแดงเพลิงเล็ก ๆ อยู่ มันชัดเจนมาก ราวกับพร้อมจะลุกเป็นไฟ

รูม่านตาของเลียมหดตัวลง

อีกครั้งที่เขาถูกหลอกหลอนในคืนที่ฝนโปรยลงมา เธอนอนราบกับพื้น ดูอ่อนแอและไร้ความรู้สึก

ภาพความทรงจำที่พร่ามัวทับซ้อนกับคืนที่ฝนตก มันเหมือนจริงมากจนเขาไม่สามารถบอกได้ว่ามันคือความฝันหรือเปล่า

ความคิดนับล้านวิ่งเข้ามาในหัวของเขา ถึงกระนั้น ในท้ายที่สุดพวกมันก็จางหายไปในห้วงลึกของหัวใจโดยไม่ได้เอ่ยอะไร!

เจเน็ตยืนอยู่ที่นั่นอย่างเงียบ ๆ ในห้องไม่มีเสียง เธอรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย

ผ่านไปครู่หนึ่ง เอวของเธอก็คลายลง และก็รูดซิปขึ้นอย่างนุ่มนวล

ในที่สุดเธอก็ถอนหายใจ

อันที่จริงชุดก็ไม่เล็กเกินไป ดูเหมือนจะเข้ากับเธอได้พอดี เธอเดินไปที่กระจกเพื่อดูและรู้สึกประหลาดใจ

เธอชอบสีที่เข้มกว่านี้มันสมบูรณ์กว่า คิดว่าสีแบบสาว ๆ อย่างสีฟ้าครามดูไม่เหมาะกับเธอ อย่างไรก็ตาม ขณะที่เธอจ้องไปที่หญิงสาวที่มีชีวิตชีวาในกระจก รูปลักษณ์ของเธอดูมีเสน่ห์แบบไร้เดียงสา ตอนนั้นเองที่เธอนึกขึ้นได้ว่าเธอสามารถเข้ากับสีแบบนี้ได้

การตัดเย็บที่เฉียบคมและการออกแบบที่เรียบง่ายทำให้เธอดูมั่นใจและไม่เหมือนใคร

โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เธอดูกระปรี้กระเปร่าและปราณีตยิ่งขึ้นด้วยสร้อยข้อมือแซฟไฟร์ที่ข้อมือ

ขณะที่เธอสังเกตตัวเองอยู่ จู่ ๆ ก็เกิดเสียงหัวเราะเบาๆ

“พวกเราจะไปกันได้หรือยัง? คุณนายแจ็คแมน?”

เจเน็ตเงยหน้าขึ้นมอง เลียมปรากฏตัวข้างหลังเธอ อ่อนโยน แข็งแกร่ง และน่าทึ่งอย่างท่วมท้น คิ้วที่สง่างามของเขาไม่เข้มงวดเหมือนปกติ แต่กลับดูขี้เล่นมากกว่า

เขาหยิบกระเป๋าบนโต๊ะยื่นให้เธอ แล้วยื่นแขนให้เธอ

“คุณนายแจ็คแมน เราจะไปสาย ถ้าเราไม่รีบไปในตอนนี้”

เจเน็ตหน้าแดงเล็กน้อย เธอหันกลับมาและจ้องเขม็งใส่เขา

จากนั้นเธอก็คล้องแขนของเธอไว้รอบ ๆ แขนเขา

สถานที่จัดงานเลี้ยงอยู่ในห้องโถงชั้นสองของโรงแรมที่พวกเขาพักอยู่

พวกเขาลงลิฟต์

รีสอร์ทบนภูเขาที่มีชื่อเสียงเป็นสถานที่พักผ่อนชั้นนำในเจียงเฉิงสำหรับคนร่ำรวยและคนมีอำนาจ โดยปกติแล้วโรงแรมนั้นหรูหราอย่างหาที่เปรียบมิได้ ทันทีที่พวกเขาเข้าไปในห้องโถง พวกเขาได้รับการต้อนรับด้วยแสงไฟอันเจิดจ้าและการตกแต่งที่หรูหรา เครื่องดื่มถูกเสิร์ฟท่ามกลางเสียงปรบมือของชิปการพนันในฝูงชน มันเป็นฉากที่มีชีวิตชีวาและคึกคัก

เจเน็ตมองไปรอบ ๆ และสังเกตเห็นใบหน้าที่คุ้นเคยสองสามคนในฝูงชนได้อย่างง่ายดาย มีทั้งตัวเลือกทางการทหาร การเมือง และธุรกิจ กลุ่มหัวกะทิของแวดวงต่าง ๆ คนเหล่านี้ล้วนมารวมตัวกันที่นี่ เธอต้องยอมรับการเคารพอิทธิพลของตระกูลเกรแฮมที่เธอเพิ่งค้นพบ

ที่น่าแปลกใจคือ ตระกูลลีย์ และโจเอล ฟอสเตอร์ก็อยู่ที่นี่ด้วย!

กิดเดียน ลีย์กำลังยุ่งอยู่ต่างประเทศ ดังนั้นแน่นอนว่าตระกูลลีย์ได้ส่งคนอื่นมาแทน ในทางกลับกัน โจเอลเป็นตัวแทนของครอบครัว

โจเอลเป็นคนที่มีความสามารถและเต็มไปด้วยความหวังอย่างมากที่สุดในบรรดารุ่นน้องของฟอสเตอร์ ปัจจุบันเขาอยู่ท่ามกลางกลุ่มสนทนากับผู้ประกอบการอสังหาริมทรัพย์หลายรายอย่างมีชีวิตชีวา

เจเน็ตที่ประหลาดใจยิ่งกว่านั้นคือ แม็กซีน ลีก็อยู่กับพวกเขาด้วย!

แม็กซีนสวมชุดสีขาว ผมยาวของเธอก็ม้วนเป็นเกลียว ภายใต้แสงไฟ ผิวของเธอเหมือนหยก เธอดูสง่างาม น่ารักและบริสุทธิ์ยิ่งขึ้น