ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก - บทที่ 470 ไม่มีทางออกอื่น
ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก บทที่ 470 ไม่มีทางออกอื่น
ใบหน้าบ่งบอกถึงความสิ้นหวัง กิดเดียนกำลังจะผลักเธอออกไป เมื่อมีเสียงร้องของผู้หญิงอย่างแปลกใจมาจากห้องนอน
“คุณกำลังทำอะไรกัน?”
…
ห้านาทีต่อมาในห้องนั่งเล่นชั้นล่าง
เนลล์นั่งอยู่บนโซฟา และกิดเดียนก็เข้ามาสมทบกับเธอด้วยใบหน้าที่ซีดเผือด ขณะที่เฮเลนทำหน้าหงุดหงิดอยู่ตรงข้าม
ป้าจอยซ์วิ่งมาจากสวนหลังบ้าน เธอไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นในตอนแรก แต่หลังจากที่สาวใช้ในบ้านบอกเธอแล้ว ใบหน้าของเธอก็กลายเป็นหน้าตาบูดบึ้ง
แม่บ้านเสิร์ฟชาด้วยความนอบน้อมถ่อมตน เนลล์ยกถ้วยขึ้นและจิบเล็กน้อยก่อนจะพูดว่า “ถ้าอย่างนั้นก็พูดมาสิ! เกิดอะไรขึ้น?”
เธอกำลังงีบหลับและแทบจะหลับไม่ลงในตอนที่เธอได้ยินเสียงจากภายนอก
เนลล์ผ่านอะไรมามากมายในช่วงนี้ เมื่อตั้งครรภ์เธอกลายเป็นคนหลับง่าย และไม่สามารถกลับไปนอนต่อได้หลังจากมีเสียงอึกทึก เนลล์จึงลุกขึ้นไปดู
มันไม่เคยเกิดขึ้นกับเธอเลย เธอไม่เคยได้รับการต้อนรับจากสายตานั้น
เมื่อย้อนกลับไปที่เหตุการณ์ก่อนหน้านี้ เธอขยับสายตากลับไปกลับมาที่ทั้งคู่ ทำให้ดูมีค่าพอที่จะไตร่ตรอง เนลล์หัวเราะเบา ๆ “ฉันไม่คิดว่าฉันจะตื่นมาครึ่งทางจากการงีบที่บ้านเพื่อจับคนขี้โกหกในการแสดง คุณคิดว่าฉันเป็นคนดีเกินไปหรือฉันเป็นแค่อากาศ”
กิดเดียนจ้องไปที่เธอด้วยความคับข้องใจที่มุมริมฝีปากของเขากระตุก
“ผมเปล่านะ”
เนลล์โบกแขนของเธอ เพื่อบอกให้เขาปิดปากไว้
“คุณวิลเบิร์น ในฐานะที่เป็นแขกที่บ้านของฉัน ฉันต้อนรับคุณด้วยอ้อมแขนที่เปิดกว้าง แม้ว่าพฤติกรรมบางอย่างของคุณจะทำให้ไม่สงบ ฉันก็เบื่อกับการให้เกียรติท่านผู้หญิง คุณคิดจริง ๆ เหรอว่าฉันเป็นยอมอะไรง่าย จนคุณสามารถทำตามที่คุณต้องการได้”
เฮเลนเริ่มหน้าซีด ผ่านไปครู่หนึ่ง เธอพึมพำ “ฉันขอโทษ พี่สะใภ้ มันไม่ใช่ความตั้งใจของฉัน”
“ไม่ได้ตั้งใจอะไร?”
เนลล์มองเธออย่างเฉยเมย ดวงตาของเธอเย็นชา
“ไม่ใช่ความตั้งใจของคุณที่จะเตรียมอาหารแล้วใส่ยาปลุกเซ็กส์ หรือไม่ได้ตั้งใจที่จะเกลี้ยกล่อมผู้ชายของฉันต่อหน้าฉันแบบนี้”
เฮเลน “…”
สองคำสุดท้ายของเนลล์ทำให้ใครบางคนพอใจ เขาขบริมฝีปากของเขา หน้าที่มืดมนก่อนหน้านี้ของเขาซึ่งทำนายถึงพายุที่กำลังจะเกิดขึ้นกำลังจะคลี่คลายลง
“ภรรยาจ๋า อย่าโกรธเลย เราไม่อยากให้คุณคิดมาก ลูกของเรายังอยู่ในท้องของคุณนะ”
เขาเอื้อมมือไปกอดไปที่ไหล่ของเธอและลูบหลังเธอ
เนลล์มอบดวงตาที่ชั่วร้ายให้เขาด้วยความประหลาดใจ
กิดเดียน “…..”
เขาทำอะไรผิด?
เนลล์ไม่มีอารมณ์จะจัดการกับเขา เธอโพล่งออกมาอย่างเย็นชา “คุณวิลเบิร์น ฉันไม่ต้องการคำอธิบายของคุณ มันเป็นข้อแก้ตัวเดิม ๆ
“ด้วยจำนวนผู้หญิงที่พยายามจะกำจัดกิดเดียนของเราให้พ้นจากตำแหน่งตลอดหลายปีที่ผ่านมา ฉันไม่สามารถจับตาดูพวกเขาแต่ละคนได้ เราเป็นญาติกัน ฉันจะไม่เผยแพร่สิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้
“ไม่ว่าในกรณีใด ฉันจะเก็บความรู้สึกของคุณไว้ อย่างไรก็ตาม ไม่มีทางที่เราจะเป็นญาติกันได้เนื่องจากสิ่งนี้นอกเหนือการควบคุม อย่ามาเคาะประตูบ้านเรา แล้วกลับไปในที่ที่คุณจากมา!”
จากนั้นเนลล์ก็เรียกหาป้าจอยซ์ เพื่อขอให้เฮเลนออกไป
ใบหน้าซีดของเฮเลนถูกแต่งแต้มด้วยสีที่เหลืออยู่
“ไม่ ฉันไม่ไป! พี่สะใภ้ฉันผิดไปแล้ว โปรดยกโทษให้ฉัน! ฉันจะไม่ทำมันอีก มันเป็นแค่อารมณ์ชั่ววูบ ฉันไม่ได้ตั้งใจจะทำในสิ่งที่ฉันได้ทำไป”
เนลล์มองเธออย่างเย็นชา
“ไม่ได้ตั้งใจ? อา! ฉันบอกได้เลยว่ามันเป็นการไตร่ตรองไว้ล่วงหน้าแล้ว!”
ในที่สุดเนลล์ก็มาถึงจุดที่ต่ำที่สุดของมัน ลูกพี่ลูกน้องที่เธอพบกันแค่ไม่กี่ครั้ง มาเยี่ยมเธอคิดว่ามันดีไหมล่ะ?
มาเยี่ยมเธอ? เห็นได้ชัดว่ามาหากิดเดียน!
เฮเลนได้จัดการเตรียมโต๊ะอาหารบำรุงไว้ด้วย ดูเหมือนว่าจะเติมเต็มร่างกายของเธอ ความจริงแล้วอาหารกลางวันไม่ใช่สำหรับเธอ แต่สำหรับกิดเดียน
ผู้หญิงคนนี้พยายามที่จะแกว่งเข้ามาในขณะที่เธอกำลังตั้งครรภ์
ฮ่าฮ่า… การเล่นเกมฝึกสมองแบบนี้ เธอคงไม่ละอาย
เนลล์ปฏิเสธที่จะเปล่งคำสบถในใจเธอพูดอย่างเย็นชาว่า “เราทุกคนมีสมอง เราทราบอย่างชัดเจนว่าคุณกำลังเล่นเกมอะไรอยู่ แม้จะไม่ได้เปิดเผยหรือถามฉัน มันไม่มีประโยชน์อะไรถ้าคุณยืนยันว่าฉันนำมันออกไปในที่โล่ง แน่ใจนะว่าควรจะพูดอะไรต่อ?”
ในที่สุดเฮเลนก็เข้าใจในเวลานี้ว่าผู้หญิงคนนี้ที่แต่งงานกับลูกพี่ลูกน้องของเธอ แม้จะอายุน้อยกว่าเธอ ไม่ใช่คนที่จะยุ่งด้วย
เธอกัดริมฝีปากของเธออย่างแผ่วเบาว่า “พวกเราเป็นญาติกัน ฉันเพิ่งเข้าใจเมื่อสักครู่ ทำไมคุณต้องก้าวร้าวขนาดนี้”
“ฮา!” เนลล์ยิ้มอย่างโกรธจัด
“คุณรู้ว่าคุณเป็นญาติแต่คุณยังโยนตัวเองใส่เขา? แม้ว่าคุณจะไม่มีความสัมพันธ์ทางสายเลือด คุณไม่มีความเคารพในตนเองหรือไง? ไม่เข้าใจอีกเหรอ?”
คำพูดที่ตรงไปตรงมาของเนลล์ทำให้เฮเลนอับอาย
เธอกัดริมฝีปากของเธอ อยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ถูกขัดจังหวะโดยคำสั่งที่อดทนของเนลล์ ที่บอกป้าจอยซ์ “ส่งเธอด้วย”
ป้าจอยซ์เดินไปข้างหน้าพูดด้วยน้ำเสียงแหบพร่า “คุณวิลเบิร์น ได้โปรดเถอะคะ?”
เฮเลนยืนนิ่ง
พร้อมกับขมวดคิ้ว ป้าจอยซ์ครุ่นคิดว่าจะเรียกสาวใช้สองคนให้อุ้มเธอออกไปดีไหม เมื่อจู่ ๆ เฮเลนก็ทรุดตัวลงคุกเข่าอย่างกระอักกระอ่วน
ทุกคนต่างตกตะลึงกับปฏิกิริยากะทันหันของเธอ
เนลล์สะดุ้งตื่นด้วยความประหลาดใจ กิดเดียนลุกขึ้นพยุงเธออย่างรวดเร็ว ในตอนที่เธอล้มลงด้วยแรงกระตุ้น สีหน้าของเขามืดลง
แม้ว่าเฮเลนจะทำผิดและมีเจตนาร้าย แต่พวกเขาก็เป็นเพื่อนกัน เนลล์ไม่สามารถยอมรับการคำนับนี้ได้
เนลล์หน้าแดง ถามอย่างประชดประชัน “นี่มันหมายความว่ายังไง?”
เฮเลนเงยหน้าขึ้นและมองกลับมาที่เธอด้วยดวงตาที่เบิกบาน กำมืออย่างสิ้นหวัง
“พี่สะใภ้ฉันขอร้อง ช่วยฉันด้วย! ฉันไม่มีทางรอดแล้วจริง ๆ! ถ้าฉันเดินจากที่นี่ไปในวันนี้ ฉันจะเป็นศพในวันพรุ่งนี้
“พี่สะใภ้ ฉันยอมรับฉันทำผิดไปในวันนี้ แต่ได้โปรดช่วยฉันด้วย ความสัมพันธ์ของเราในฐานะญาติก็ได้!
“ฉันจะไม่เกิดความคิดเช่นนี้หากมีทางเล็ก ๆ น้อย ๆ จากสิ่งนี้และมาที่นี่เพื่อทำให้ตัวเองต้องอับอาย!”
เนลล์ขมวดคิ้ว
มันดูมืดมน แม้แต่เนลล์ก็รู้ว่ามีบางอย่างไม่ดีเกิดขึ้น
เธอหันกลับมาและสบตากับกิดเดียน สังเกตเห็นแววตาของกันและกัน
เนลล์ตอบอย่างเคร่งขรึมว่า “ลุกขึ้น ฉันไม่สามารถฟังสิ่งที่คุณพูดโดยทั้งที่คุณยังคุกเข่าอยู่ตรงนั้น ถ้ามีเรื่องอะไร คุณควรลุกขึ้นและพูดออกมา!”
ในที่สุด เฮเลนก็ลุกขึ้นด้วยความช่วยเหลือจากสาวใช้
เนลล์รู้สึกเมื่อล้าจึงบีบตามรอยย่นของเธอ “พูด! เกิดอะไรขึ้น?”
เฮเลนปล่อยมันออกมาทั้งน้ำตา “ฉันไม่ได้อยากจะรบกวนคุณ แต่ฉันไม่มีทางเลือก นอกจากขอความช่วยเหลือจากลูกพี่ลูกน้องแล้ว ฉันก็คิดอะไรไม่ออกแล้ว”
รู้สึกว่ากระดูกคิ้วของเธอสั่น ดวงตาที่เย็นชาของเนลล์จับจ้องมาที่เธอ
