ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก - บทที่ 471 ชอบดูสัตว์ประหลาดบางตัว
ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก บทที่ 471 ชอบดูสัตว์ประหลาดบางตัว
“เธอบอกว่าเธอไม่มีทางออก บอกฉันทีว่าเธอไม่มีทางเลือกได้อย่างไรกัน?”
เฮเลนปาดน้ำตาของเธอกล่าวต่อว่า “ฉันกำลังเรียนอยู่ในเมืองหลวงอย่างมีความสุข จู่ ๆ พ่อของฉันก็โทรหาบอกฉันให้กลับบ้าน หลังจากที่ฉันกลับไป ฉันก็พบว่าเขาต้องการให้ฉันลาออกจากการเรียนและกลับไปเพื่อที่จะหาสามีให้ฉัน
“ผู้หญิงสองสามคนกลับบ้านเพื่อที่จะแต่งงานเร็ว ดังนั้นฉันจึงไม่คิดอะไรมาก ฉันบอกพวกเขาว่าการแต่งงานยังไม่อยู่ในแผนของฉัน และขอให้พวกเขารอจนกว่าฉันจะเรียนจบ
“ใครจะไปคิดว่าพ่อของฉันจะพาผู้ชายกลับมาในวันรุ่งขึ้น ชายคนนั้นกำลังจะอายุ 50 ปีและเป็นประธานบริษัท พ่อของฉันบอกว่าบริษัทของเรากำลังเผชิญกับการขาดแคลนจำนวนมากและเป็นหนี้คนจำนวนมาก ทั้งครอบครัวของเราจะหนาวเหน็บและหิวโหยอยู่ตามท้องถนน ถ้าฉันไม่ตอบตกลงไป
“ลูกพี่ลูกน้อง พี่สะใภ้ ฉันไม่มีทางเลือกจริง ๆ ฉันก็เลยแอบออกจากบ้าน ฉันไม่มีครอบครัวในเมืองหลวงยกเว้นท่านผู้หญิงและพวกคุณ ฉันไม่มีใครสักคนที่จะขอความช่วยเหลือ”
เนลล์มองเธออย่างน่าสนใจ และดวงตาของเธอแสร้งทำเป็นยิ้ม
“เธอกำลังบอกว่าธุรกิจครอบครัวของเธอกำลังเผชิญกับการขาดดุลมหาศาล และพ่อของเธอกำลังบังคับให้เธอแต่งงานใช่ไหม?”
“ใช่”
“เกี่ยวอะไรกับเธอที่ต้องยั่วยวนลูกพี่ลูกน้องด้วยล่ะ?”
เฮเลนพูดไม่ออก
ใบหน้าที่ซีดของเธอค่อย ๆ กลายเป็นสีแดง โดยที่หน้าที่มีแดงค่อย ๆ ผ่านไปที่หูและคอของเธอด้วย
เนลล์นั่งอยู่ที่นั่นอย่างไม่สะทกสะท้าน
ขณะที่เนลล์เล่นกับนิ้วที่เรียวยาวและอ่อนโยนของเธอ เธอแสดงความเห็น “ไม่ใช่เรื่องใหญ่ หากคุณจะมาหาเราเพื่อขอความช่วยเหลือ จากที่ฉันรู้มันไม่ใช่ครั้งแรกหรือครั้งที่สองที่ลีย์ได้ประกันตัวของครอบครัวคุณตลอดหลายปีที่ผ่านมา
“แน่นอน เราคงไม่นั่งดูเฉย ๆ เพราะเราเป็นญาติกันและคุณคือหลานสาวของคุณแม่ อย่างไรก็ตาม วันนี้เธอได้ข้ามเส้นการกระทำของฉันแล้ว นั่นคงจะไม่ทำให้ฉันเป็นคนโง่และอยู่ในอำนาจของเธอ ถ้าฉันจะไม่ ช่วยเธอล่ะ?”
ร่างกายของเฮเลนสั่นสะท้าน
เป็นอีกครั้งที่เธอทรุดตัวลงคุกเข่าคำนับอย่างหนัก
“พี่สะใภ้ ฉันผิด! ฉันผิดไปแล้ว! มันเป็นช่วงเวลาของความอ่อนแอ! ฉันมันไร้ยางอาย! โปรดยกโทษให้ฉัน! ฉันคิดผิดจริง ๆ”
เนลล์ขมวดคิ้ว ขณะที่เฮเลนสำลักสะอื้น
เธอไม่ใช่คนที่จะตั้งตนให้สูงเหนือกว่าคนอื่น เนลล์จะเย็นชา ถ้าเธอเจอคนที่เธอไม่ชอบ
เฮเลนเรียนรู้นิสัยการคุกเข่าต่อหน้าคนอื่นทุกครั้งเลยเหรอ?
เธอพูดด้วยน้ำเสียงแหบพร่า “เลิกคำนับ ผู้คนจะคิดว่าเราทำบางอย่างกับเธอ หากพวกเขาเห็นเธอ”
อย่างไรก็ตาม เฮเลนกลับทำหูหนวกและยังคงพูดต่อไป ในไม่ช้าหน้าผากของเธอก็บวมขึ้น
ขณะที่ร่องหว่างคิ้วของเนลล์ขมวดขึ้น เธอหันไปขยิบตาให้สาวใช้ที่อยู่ใกล้ ๆ ทันใดนั้น ก็มีคนมาช่วยเฮเลนขึ้น
“คุณวิลเบิร์น หยุดคุกเข่าคำนับได้แล้ว คุณผู้หญิงรุ่นราวคราวเดียวกับคุณ คนนอกจะพูดถึงคุณผู้หญิงของเราว่าอย่างไร ถ้าพวกเขาเห็นคุณทำแบบนี้”
เฮเลนลุกขึ้นทั้งน้ำตา แม้ว่าหน้าผากอันสวยของเธอจะบวมจนเป็นตุ่มขนาดใหญ่ แต่ใบหน้าที่ร้องไห้อย่างสวยงามของเธอก็อาจดึงความสงสารไว้ได้
“ที่คุณพูดถึงก่อนหน้านี้ว่าบริษัทของคุณกำลังเผชิญกับการขาดดุลใช่ไหม? เกิดอะไรขึ้น?”
เฮเลนพูดตะกุกตะกักด้วยแววตา “ฉัน… ฉันไม่รู้แน่ชัดกับรายละเอียด พ่อและพี่ชายเป็นคนจัดการธุรกิจของครอบครัว”
เนลล์หันไปหากิดเดียน “คุณรู้ไหม?”
กิดเดียนขมวดคิ้ว เขาอาศัยอยู่ในเมืองหลวง ในขณะที่วิลเบิร์นมีรากฐานมาจากหยุนเฉิง เขาไม่รู้อย่างแน่ชัดว่าเกิดอะไรขึ้นในหยุนเฉิง
ดังนั้นเขาจึงส่ายหัว “ผมไม่รู้”
เนลล์ครุ่นคิดก่อนจะถามว่า “คุณได้บอกท่านผู้หญิงแล้วหรือยัง?”
เฮเลนพึมพำ “ฉันไม่กล้าบอกท่านผู้หญิง”
“ทำไมล่ะ?”
เนลล์พบว่ามันแปลกตั้งแต่แรก ตามความเป็นจริงแล้ว ต้องไปหาท่านผู้หญิงก่อน ถ้าพวกวิลเบิร์นเจออะไรเข้า
ยิ่งเธอกับกิดเดียนช่วยก็ไม่ได้มากเท่าไร แม้แต่ท่านผู้หญิงก็ยังไม่อยากเข้ามาช่วย
เฮเลนเล่นนิ้วอย่างเกรี้ยวกราด ทำให้เป็นปมที่ด้านหน้าชุดของเธอ
ผ่านไปครู่หนึ่ง เธอกัดริมฝีปากแล้วตอบว่า “พ่อของฉันบอกว่าท่านผู้หญิงจะเกลียดครอบครัวเราและจะไม่ช่วยเราอีกเลยหากเธอรู้เข้า”
เนลล์เลิกคิ้วสงสัยมากขึ้น
“เกิดอะไรขึ้นกับครอบครัวของคุณ? ทำไมคุณถึงแน่ใจว่าคุณย่าจะไม่ช่วยคุณ”
เฮเลนเม้มปากไม่ยอมพูด
เนลล์ไม่รีบร้อน นิ้วของเธอแตะบนเก้าอี้อย่างสบาย ๆ ขณะที่เธอมองที่เฮเลนอย่างเงียบ ๆ
ใช้เวลาสักครู่ก่อนที่เฮเลนจะตอบอย่างเชื่องช้า “ฉันได้ยินมาว่า… เหมือนว่าจะมีสินค้านำเข้าบางส่วนถูกยึดที่ด่านศุลกากร”
เนลล์มีความรู้สึกไม่ดี
บางสิ่งบางอย่างไม่ได้เพิ่มขึ้น
เธอครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งและทันใดนั้น สีหน้าของเธอก็ซีดลง
“พบบางอย่างในสินค้าใช่ไหม?”
เฮเลนกลายเป็นซีดขาวราวกับกระดาษชำระ
“ไม่ เราถูกจัดฉาก ไม่ใช่เราที่เอาของไปใส่ในสินค้าแน่นอน มันต้องมีคนทำแน่ ๆ คนๆ นั้นต้องเอาของไปจัดฉากให้กับครอบครัวฉันแน่
“เนื่องจากถูกยึดสินค้า บริษัทไม่สามารถส่งมอบสินค้าตรงเวลาและประสบความสูญเสียครั้งใหญ่ พ่อของฉันกำลังเผชิญกับการติดคุก เขาบอกว่าครอบครัวของเราจะพังพินาศ ถ้าฉันไม่แต่งงานกับประธานเยลโลว์แมน ในทางกลับกัน ถ้าฉันเห็นด้วย ประธานเยลโลว์แมนจะช่วยพ่อไม่ต้องติดคุก เขาจะสูบเงินเข้าบริษัทด้วยซ้ำ
“แต่ฉันเพิ่งอายุยี่สิบ! ฉันไม่ต้องการแต่งงานกับคนที่อายุมากกว่าพ่อ พี่สะใภ้โปรดสงสารฉัน ฉันไม่รู้จริง ๆ ว่าจะหาใครมาช่วยได้นอกจากคุณ!”
ไม่พูดไม่จา เนลล์เยาะเย้ย “ฉันไม่สามารถทำความเข้าใจบางสิ่งบางอย่างเกี่ยวกับเรื่องนี้ได้ สิ่งนี้เกี่ยวข้องกับการกระทำก่อนหน้านี้ของเธออย่างไร หรือบางทีเธอคิดว่าการขึ้นเตียงกับลูกพี่ลูกน้องของเธอ เขาจะยินดีช่วยเธอ”
เฮเลนชะงัก เธอก้มศีรษะลง เธอพูดไม่ออก
เมื่อมองดูดวงตาที่เศร้าใจของเธอ ดวงตาของเนลล์ก็เย็นลง
เธอโพล่งอย่างเย็นชา “หรือเธอคิดว่าเธอสามารถขู่เขาได้ ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นระหว่างเธอสองคน? เขาจะต้องช่วยเธอไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น เนื่องจากเธอมีบางอย่างที่จะต่อต้านกับเขาได้”
ดวงตาของเฮเลนเบิกกว้างด้วยความประหลาดใจกับคำพูดเหล่านี้
เธอจ้องไปที่เนลล์อย่างสยองขวัญ ราวกับว่าเธอกำลังดูสัตว์ประหลาดที่น่าสยดสยอง
เนลล์ยิ้มเยาะเย้ย “ไม่จำเป็นต้องแปลกใจ ฉันเคยเห็นแผนการร้ายกาจมากกว่าที่เธอเคยคิดไว้ เคล็ดลับเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่เธอเล่นนี้มันเดาได้ไม่ยาก”
เธอตอบอย่างแผ่วเบา จากนั้นเนลล์หยิบแก้วของเธอขึ้นมาจิบชาก่อนจะพูดต่อ “สินค้าของบริษัทเธอถูกยึดที่ศุลกากร เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับการลักลอบของนำเข้าท่านผู้หญิงจะช่วยเธอได้อย่างแน่นอนหากเป็นเรื่องอื่น แต่เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับกฎหมาย เธอก็รู้ดี ตระกูลลีย์มีความยุติธรรมและประวัติที่ใสสะอาดมาก จะไม่มีวันประกันตัวเธอออกไป”
