ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก - บทที่ 475 จู่โจมความริษยา
ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก บทที่ 475 จู่โจมความริษยา
ใบหน้าของกิดเดียนยังคงดูไม่น่าพอใจนัก
เขาไม่ตอบหรือพูดอะไร
เนลล์เม้มริมฝีปากของเธอ “คุณคือคนที่ไม่ได้ปกป้องฉันนะ ทำไมคุณถึงโกรธ?”
คิ้วของชายคนนั้นกระตุก
หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็ตอบอย่างขุ่นเคืองว่า “ผมคิดผิดที่ปล่อยให้คุณรออยู่คนเดียว แต่คุณไม่ควรที่จะช่วยเขา”
เนลล์กลืนอย่างสำลัก
เธออธิบายให้เขาฟังอย่างอดทนว่า “ทักษะของเขาดีมาก คุณเห็นไหม แม้ว่าเขาจะบาดเจ็บสาหัสมาก แต่ฉันก็สู้เขาไม่ได้เลย คุณไม่อยากรู้ว่าคนนี้เป็นใคร?”
กิดเดียนเม้มริมฝีปากของเขาและเหลือบมองภาพสะท้อนของชายที่นอนเบาะหลังในกระจกมองหลังของเขา
คอเสื้อของเขาเปิดเล็กน้อยเปียกโชกไปด้วยเลือด กิดเดียนหรี่ตาลง
“กิดเดียนช่วยเขา ตกลงไหม? ได้โปรด?”
เขากวาดสายตาไปที่ใบหน้าของเธอด้วยท่าทางที่มืดมน
“คุณกำลังขอร้องผม เพื่อช่วยผู้ชายอื่นงั้นเหรอ?”
เนลล์ถึงกับอึ้งพูดไม่ออก
“คุณคิดอะไรอยู่? ฉันแค่คิดว่าคนนี้ค่อนข้างลึกลับ ดังนั้นฉันจึงต้องการทราบข้อมูลเพิ่มเติมเกี่ยวกับเขา”
เขามองไปที่เธอ “รู้จักเขามากกว่านี้ไหม?”
“ไม่”
เนลล์ส่ายหัวไปมาเหมือนลูกเจี๊ยบจิกข้าว กลัวว่าเขาจะไม่เชื่อเธอ
“ฮึ่ม!” กิดเดียนเยาะเย้ย
เขาไม่ได้พูดอะไร แต่รถทั้งคันตกอยู่ในบรรยากาศตึงเครียด เห็นได้ชัดว่ากิดเดียนไม่มีความสุข
เนลล์ยิ้ม
ผู้ชายคนนี้… ทำไมเขาถึงโกรธอย่างไม่มีเหตุผล?
สักพักเธอก็คิดอะไรบางอย่าง เธอแอบมองเขา จู่ ๆ เธอก็เอนตัวเข้าไปจูบเขาที่ใบหน้า
ใบหน้าของกิดเดียนยังไม่ยอมแพ้
จากนั้นเธอก็ขดริมฝีปากและจูบเขาที่ปาก
กิดเดียนคำรามใส่เธอ “นั่งเงียบ ๆ! อย่าขยับ”
“ไม่ ฉันจะจูบคุณ”
เธอเอนตัวเข้าไปหาอีกครั้ง แต่เขากดร่างกายของเธอลง บังคับให้เธอนั่ง
เนลล์ถูกกิดเดียนล็อกให้เข้าที่ เธอจึงทำแก้มป่องอย่างไม่พอใจอย่างรำคาญ เธอพูดว่า “มีอะไรผิดปกติกับคุณ? ทำไมจู่ ๆ คุณถึงโกรธและปฏิเสธที่จะบอกเหตุผลกับฉัน? ฉันจะเดาได้อย่างไรว่าคุณคิดอะไรของคุณอยู่?”
ชายคนนั้นเลิกคิ้ว ที่หางตาของเขา เขาเห็นแก้มที่พองด้วยความโกรธของเธอ และเสียงหัวเราะ แวบผ่านมาที่ดวงตาของเขา
อย่างไรก็ตาม เขายังไม่ยอมพูด เขาจับมือเธอแน่น และไม่นานพวกเขาก็กลับมาที่เฟิงเฉียว วิลล่า
เนลล์ลงจากรถและกิดเดียนก็เดินตาม
เธอเปิดประตูผู้โดยสารข้างหลังและพบว่าชายที่นั่งเบาะหลังหมดสติ ดังนั้นเธอจึงสะกิดไหล่ของเขา “เฮ้ ตื่นได้แล้ว!”
ชายคนนั้นไม่ตอบสนอง
เนลล์ขมวดคิ้ว เธอหันกลับมาบอกกิดเดียนว่า “เขาหมดสติ ไม่ปลอดภัยที่จะทิ้งเขาไว้ที่อื่น ทำไมไม่พาเขาเข้าไปข้างใน…”
คราวนี้ กิดเดียนไม่คัดค้าน
เขาอุ้มชายคนนั้นออกจากรถไปที่ประตูวิลล่า เปิดประตูและพาเขาเข้าไปข้างใน
เนลล์รีบไปต้มน้ำ เนื่องจากเป็นช่วงใกล้เทศกาลฤดูใบไม้ผลิและทั้งสองคนมักจะพักที่บ้านพักเก่า จึงไม่มีประโยชน์ที่จะให้คนรับใช้อยู่ในบ้านที่ว่างเปล่า ดังนั้นคนใช้จึงได้หยุดพักเพื่อกลับบ้านเกิดในปีใหม่
ด้วยเหตุนี้ บ้านหลังนี้จึงว่างเปล่าโดยสิ้นเชิง ยกเว้นกิดเดียนและเนลล์
โชคดีที่แม้ว่าจะไม่มีใครอยู่แถวนั้น แต่ของใช้จำเป็นทางการแพทย์ทั่วไปก็มีอยู่ครบ
หลังจากที่เนลล์ได้กล่องปฐมพยาบาลแล้ว เธอบิดผ้าเช็ดตัวเปียกและเริ่มเช็ดเลือดออกจากใบหน้าของคนแปลกหน้า
ใบหน้าที่ซีดขาวค่อย ๆ ปรากฏขึ้น
มันเป็นใบหน้าที่ค่อนข้างดีและหล่อเหลา คิ้วของเขาโค้งเหมือนยอดภูเขาที่อยู่ห่างไกล จมูกของเขาโด่งและริมฝีปากของเขาก็บาง แม้ว่าเขาจะหมดสติ แต่เขาก็ยังส่งออร่าที่อ่อนโยนและสุภาพเรียบร้อยออกมา
ไม่น่าแปลกใจเลย แม้แต่ในสถานการณ์เหล่านั้น คน ๆ นี้ก็ยังมีความรับผิดชอบที่จะขอโทษเธอ
เนลล์อดไม่ได้ที่จะยิ้มเล็กน้อย ขณะที่เธอเอื้อมมือไปปลดกระดุมเสื้อผ้าของเขา
ชายผู้เฝ้าดูโดยไม่สนใจจากข้าง ๆ ก็รู้สึกว่าเปลือกตาของเขากระตุก
“คุณกำลังจะทำอะไร?”
เนลล์ตอบอย่างไม่สะทกสะท้าน “ฉันกำลังถอดเสื้อผ้าของเขา”
ใบหน้าของกิดเดียนเป็นประกาย “ไม่ได้อย่างแน่นอน!”
เนลล์ก็ชะงัก เธอมองเขาด้วยสีหน้างุนงง “ฉันจะทายาให้เขาโดยไม่ถอดเสื้อผ้าอย่างไง?”
กิดเดียนขมวดคิ้วและมองชายบนเตียงอย่างดูถูก ในที่สุดเขาก็อารมณ์เสีย
เขาหยิบชุดปฐมพยาบาลจากมือของเธอและถามอย่างไม่พอใจว่า “ทำยังไง? แค่บอกมา ผมจะทำให้!”
เนลล์รู้สึกประหลาดใจ แต่เมื่อเห็นสีหน้าเคร่งขรึมของเขา เธอมีความสงสัยเล็กน้อย และอดไม่ได้ที่จะยิ้ม
ใบหน้าของกิดเดียนมืดลง เมื่อเขาจ้องมองมาที่เธอ
ยิ่งเนลล์มองกิดเดียนมากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งดูน่ารักมากขึ้นเท่านั้น เธอใช้มือโอบรอบเอวของเขาและจูบบนใบหน้าของเขา
“คุณคิดอะไรอยู่? เขาเป็นแค่ผู้ป่วยในสายตาของฉัน เป็นเรื่องปกติที่แพทย์จะถอดเสื้อผ้าของผู้ป่วยใช่ไหม?”
กิดเดียนมองดูผู้หญิงในอ้อมแขนตั้งแต่หัวจรดเท้า แต่สีหน้าของเขายังคงดูดุดัน
“แต่เขาเป็นผู้ชาย”
เนลล์กระพริบตา
“ผมไม่สนใจหมอคนอื่น แต่สำหรับคุณมันไม่ใช่”
ทัศนคติของเขาแน่วแน่และแน่วแน่ ดังนั้นเนลล์จึงยอมรับพร้อมกับหัวเราะคิกคัก “ตกลง ฉันจะฟังคุณ”
เนื่องจากเป็นเรื่องยากสำหรับเธอที่จะประพฤติตัวเชื่อฟัง ความตึงเครียดในดวงตาของเขาจึงลดลงบ้าง เขาก้มศีรษะลงจูบริมฝีปากของเธอ และตบเบา ๆ ที่เอวของเธอ
“ยืนอยู่ตรงนั้น คุณแค่ต้องบอกผมว่าต้องทำอย่างไร?”
“ตกลง”
ด้วยเหตุนี้ เนลล์จึงยืนอยู่ข้าง ๆ และสั่งให้เขาถอดเสื้อผ้าของชายคนนั้นออก จากนั้นใช้แอลกอฮอล์ทำความสะอาดแผลและทายาลงไป
กิดเดียนมีสมองที่เฉลียวฉลาดและเรียนรู้ได้เร็ว ควบคู่ไปกับประสบการณ์ชีวิตของเขา เขาสามารถจัดการกับบาดแผลภายนอกเหล่านี้ได้อย่างเชี่ยวชาญ
ใช้เวลาไม่นานก่อนที่เขาจะทำแผลเสร็จ
เนลล์ตรวจร่างกายของชายคนนั้นอีกครั้ง แม้ว่าอาการบาดเจ็บทั้งหมดที่พวกเขาพบจะมาจากภายนอก แต่อาจจะต้องคอยดูแลบ้าง
จนกระทั่งเธอแน่ใจว่าไม่มีอาการบาดเจ็บอื่นใดอีก จึงทำให้ธอรู้สึกสบายใจ
เธอป้อนยาแก้อักเสบให้เขาและพูดกับกิดเดียนว่า “ปล่อยให้เขานอนพักสักครู่ เราจะรอจนถึงพรุ่งนี้เพื่อจัดการส่วนที่เหลือ”
กิดเดียนพยักหน้าและย้ายคนแปลกหน้าไปที่ห้องพัก หลังจากแน่ใจว่าเขาปลอดภัยแล้ว ทั้งสองก็ถอยกลับไปที่ห้องเพื่อพักผ่อน
วันรุ่งขึ้น เนลล์ตื่นสายเล็กน้อย เมื่อเธอลงไปชั้นล่าง เธอเห็นว่ามีบริการอาหารเช้าบนโต๊ะ และกิดเดียนเพิ่งเดินเข้ามาจากการออกกำลังกายของเขา
เมื่อเห็นเธอ เขาโยนผ้าเช็ดตัวลงบนโซฟาแล้วพูดว่า “กินก่อน”
เนลล์พยักหน้า อาหารเช้านี้ต้องส่งมาจากบ้านเก่าเมื่อเช้านี้ เนลล์สามารถลิ้มรสอาหารของมาม่าหลี่ได้ เธอชมอาหารขณะกินว่า “มาม่าหลี่ทำอาหารเก่งมาก ฉันกำลังอ้วนขึ้นจากฝีมือเธอ”
กิดเดียนเหลือบมองเธอ “ถ้าชอบก็กินอีก”
เขาเสิร์ฟข้าวต้มชามเล็ก ๆ ให้เธอ
หลังจากที่เนลล์กินข้าวต้มครึ่งชามเสร็จ เธอก็กินอีกต่อไม่ได้ เธอนั่งอยู่ที่นั่นและลูบท้องของเธอ
เมื่อมองไปที่เธอ กิดเดียนก็พูดว่า “คน ๆ นั้นตื่นแล้ว คุณต้องการไปดูเขาไหม?”
เนลล์รู้สึกประหลาดใจ “เขาตื่นแล้วเหรอ?”
“เอ่อ..”
“ฉันจะไปดู”
เธอลุกขึ้นทันที แต่หลังจากครุ่นคิด เธอก็เติมอาหารลงในชาม แล้วเธอก็เดินไปที่ห้องรับแขก
ห้องพักตั้งอยู่บนชั้นสาม เมื่อเธอเข้าไปในห้อง เธอเห็นว่าชายคนนั้นตื่นแล้ว เขานั่งลงบนเตียง จ้องมองทิวทัศน์สีเขียวนอกหน้าต่าง
บางทีเขาอาจได้ยินเสียงฝีเท้าแล้วหันกลับมาเพราะเห็นคู่สามีภรรยายืนอยู่ที่ประตูก็ตกใจ
“คุณตื่นแล้ว! เป็นยังไงบ้าง? เจ็บไหม?”
