ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก - บทที่ 50 ยากที่จะอธิบายด้วยคำไม่กี่คำ
ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก บทที่ 50 ยากที่จะอธิบายด้วยคำไม่กี่คำ
ในที่สุดเจเน็ตก็รู้สึกท้อแท้น้อยลง
“อืม แกพูดถูก แต่ฉันลืมวิธีแสดงเสน่ห์ของฉันไปแล้ว แกสอนฉันหน่อยสิ!”
เนลล์ไม่กลัวการถูกปลุกใจ เธอตอบว่า
“โอเค ฉันไม่กลัวแม้ว่าจะต้องผ่านการซ้อมที่หนักหนาสาหัส ฉันทำสิ่งนี้เพื่อความสุขของเพื่อนรัก รอสักครู่ฉันจะวางสายและโทรวิดีโอ” เธอวางสายและทำตามที่พูดจากนั้นไม่นานพวกเขาก็เชื่อมต่อกันอีกครั้ง
อีกด้านหนึ่งเจเน็ตกอดแขนของเธอและพิงอ่างล้างหน้าขณะที่เธอดูเนลล์อย่างสนุกสนาน
“ไปกันเถอะเพื่อนรัก! เริ่มการแสดง”
พวกเขาสองคนเติบโตมาด้วยกันดังนั้นพวกเขาจึงคุ้นเคยกับการไม่มีภาพต่อหน้ากัน เนลล์ไม่กลัวเลย เธอวางโทรศัพท์ไว้บนชั้นหนังสือและเริ่มแสดงต่อหน้ามัน
เธอเริ่มต้นด้วยการพูดเกินจริงที่น่าสะอิดสะเอียดและโอ้อวดจากรายการไพรม์ไทม์รวมถึงบางข้อความของรายการ ตัวอย่างเช่นเนลล์บอกว่า
“ฉันไม่ได้เจอคุณมาหลายปีแล้ว ฉันคิดถึงคุณมากเหลือเกิน
“พวกเขาคิดว่าฉันมีบริษัท มากมายในโลกของฉัน แต่ฉันเป็นคนเดียวที่รู้ว่าคุณคือโลกของฉัน! คุณคือแสงจันทร์สีขาวในใจฉันและเป็นสีสันในชีวิตของฉัน”
“ฉันขอโทษ ที่ชอบคุณมาหลายปีโดยที่คุณไม่อนุญาต!”
“คนเราหลงรักแม่น้ำสายเล็ก ๆ เพียงเพราะเขาหรือเธอไม่ได้เห็นมหาสมุทร ในที่สุดฉันก็ได้พูก ฉันเคยเห็นกาแล็กซี่ แต่ฉันหลงรักดาราอย่างคุณเท่านั้น”
……
ในขณะที่เนลล์ท่องบรรทัดซึ่งเธอคุ้นเคยมาก เธอไม่ได้สังเกตว่าประตูห้องของเธอค่อย ๆ ถูกเปิดออก กิดเดียนเลิกงานแล้วและเขาได้ยินว่าเนลล์กลับบ้านแล้วเขาจึงขึ้นไปชั้นบนในขณะที่เขาปลดเน็คไท ใครจะรู้เขาได้รับการต้อนรับด้วยฉากดังกล่าวทันทีที่เขาเปิดประตู
ภายใต้แสงไฟสีเหลืองสลัวเห็นหญิงสาวในชุดนอนกำลังลูบไล้ตัวเองอยู่หน้าชั้นหนังสือ เธอบิดเอวที่บางเฉียบของเธอในขณะที่เธอสัมผัสร่างกายของเธอและเธอก็ท่องบางบรรทัด ตัวอย่างเช่น เนลล์อ้างว่า
“คุณเป็นที่รักของฉัน คุณเป็นที่รักของฉัน คุณเป็นสามในสี่ของชีวิตฉัน”
“หากไม่มีคุณก็เหมือนกับความมืดที่สูญเสียแสงสว่างหรือปลาที่สูญเสียน้ำ ชีวิตก็ไม่มีความหมาย
“ฉันรักคุณเหมือนแมลงเม่าที่บินเข้ามาในกองไฟ หัวใจของคุณคือที่ที่ฉันอยากไปมากที่สุด…”
อืม…
สรุปแล้วมันยากที่จะอธิบายด้วยคำไม่กี่คำ ในวิดีโอตอนแรกเจเน็ตจมอยู่กับการแสดง จนถึงจุดหนึ่งเธอเริ่มดูแปลกไปเล็กน้อย
เนลล์สังเกตเห็นว่าเจเน็ตเสียสมาธิเธอจึงหยุดและพูดอย่างไม่มีความสุขว่า
“เฮ้ คุณนายแฮนค็อก ฉันใช้ความพยายามอย่างมากในการแสดงดังนั้นคุณช่วยโฟกัสและเคารพฉันได้ไหม”
เจเน็ตยิ้มเจื่อน
“เนลลี่แก…มีแฟนใหม่เหรอ?”
“แกรู้ได้อย่างไง?” เจเน็ตชี้ไปข้างหลังเนลล์
เนลล์ตัวแข็งทื่อทันที เธอมองไปที่มุมขวาล่างของหน้าจอ
ในทันใดนั้นรูม่านตาของเธอก็ขยายใหญ่ขึ้น และเธอยังคงแข็งกระด้างราวกับว่าเธอถูกฟ้าผ่า กิดเดียน ถือเสื้อคลุมของเขาไว้ในมือข้างหนึ่งและอีกข้างไขว่ไว้ข้างหลัง เขายืนอยู่ข้างหลังเธอ ชายคนนั้นยิ้มเยาะและล้อเธอด้วยสายตาของเขา เขาจ้องมองเธอโดยไม่ขยับสักนิ้ว
จู่ ๆ เนลล์ก็อยากจะตาย! เธอวางสายวิดีโอคอลทันทีและหันกลับมาจ้องมองกิดเดียน
กิดเดียนกลั้นเสียงหัวเราะ จากนั้นเขาก็วางเสื้อคลุมไว้ที่เก้าอี้ข้าง ๆ ก่อนจะเดินเข้าไปหาเนลล์
“ที่รักผมไม่คิดว่าคุณจะคิดถึงผมมากขนาดนี้เมื่อผมไม่อยู่บ้าน” เนลล์เม้มริมฝีปากและเกือบจะร้องไห้เพราะเธอบ้าเกินไป
“กิดเดียนทำไมคุณไม่เคาะก่อนเข้ามา” กิดเดียนเลิกคิ้วด้วยความสับสน
“นี่คือบ้านของผมและเราแต่งงานกันแล้วดังนั้นไม่มีอะไรที่ผมเห็นไม่ได้เหรอ? ทำไมต้องเคาะ?”
เนลล์ “ … ”
‘ฉันจะเป็นบ้า!
‘แต่เขาฟังดูมีเหตุผล … ฉันควรทำอย่างไรดี?’
เธออยากจะร้องไห้ แต่ไม่มีน้ำตาในขณะที่รอยยิ้มในดวงตาของกิดเดียนนั้นลึกซึ้งขึ้นเรื่อย ๆ
“ที่รักคุณสามารถบอกผม ได้ว่าคุณมีความต้องการหรือไม่ ไม่ต้องอายผมจะทำให้คุณพอใจแน่นอน”
เนลล์เขินทันที เธอพยายามอธิบายอย่างรวดเร็วเมื่อเธอรู้ว่าเขาเข้าใจเธอผิด
“ฉัน…ไม่มัน…ไม่ใช่อย่างที่คุณคิด!”
“แล้วมันคืออะไร?”
กิดเดียนเดินเข้าไปหาเธอช้า ๆ เขาอยู่ตรงหน้าเธอแล้วหลังจากก้าวไปไม่กี่ก้าว เมื่อเนลล์สัมผัสได้ถึงฮอร์โมนเพศชายที่แข็งแกร่งและลมหายใจเย็น ๆ ที่เป็นของกิดเดียนใบหน้าของเธอก็แดงขึ้น เธอพูดตะกุกตะกัก และไม่รู้จะอธิบายตัวเองอย่างไร
“ฉันไม่…ฉันไม่…อย่าพูดเรื่องไร้สาระ” เธอตำหนิ
“ไร้สาระเหรอ?”
กิดเดียนหัวเราะเบา ๆ และโน้มตัวเข้ามาเขาสัมผัสใบหน้าด้านข้างของเนลล์ด้วยมือข้างหนึ่งและดึงภาพถ่ายข้างโทรศัพท์ของเธอด้วยมืออีกข้าง
“นี่มันดึกแล้ว และคุณอยู่ในห้องนอนของตัวเอง เพื่อพูดคำหวานเลี่ยนขณะดูรูปของผม กล้าพูดได้ยังไงว่าไม่คิดถึงผม หืม?”
เสียงของเขาทุ้มและแหบเล็กน้อย ซึ่งเซ็กซี่อย่างไม่น่าเชื่อ เนลล์หน้าแดงตั้งแต่ใบหน้าจนถึงลำคอ เธอวางโทรศัพท์ไว้บนชั้นหนังสือก่อนหน้านี้ เธอจะสังเกตเห็นรูปถ่ายของเขาได้อย่างไร? กระนั้นก็ไม่สำคัญว่าเธอจะอธิบายตัวเอง สำหรับทุกสิ่งที่เธอรู้ชายผู้หลงตัวเองกำลังจินตนาการถึงสิ่งต่างๆอยู่แล้ว!
เนลล์สามารถถอยห่างออกไปได้ในขณะที่เธอพยายามเปลี่ยนหัวข้อ
“ฉันจะไม่คุยกับคุณแล้ว ฉันจะนอนแล้ว!”
หลังจากนั้นเธอก็หันไป อย่างไรก็ตามชายคนนั้นก็คว้าข้อมือของเธอทันที เนลล์ผงะในที่สุด เธอก็สังเกตเห็นว่าเธอมาถึงข้างเตียงโดยไม่รู้ตัว
เธอกระแทกขาของเธอเข้าที่ขอบซึ่งเจ็บมากจนเธอกรีดร้อง ในขณะที่เข่าของเธออ่อนแรงเธอก็ล้มลงไปบนเตียง
ตอนแรกกิดเดียนต้องการจับเธอ แต่เนลล์คว้าคอเสื้อของเขาเมื่อเธอตกใจ เป็นผลให้เขาเสียการทรงตัวและล้มลงบนเตียงพร้อมกับเธอ
“ตุ๊บ” เสียงแผ่วเบาดังขึ้นเมื่อทั้งสองล้มลงบนเตียง ก่อนที่ทั้งคู่จะตอบสนองต่อสถานการณ์นี้เนลล์เบิกตากว้างเพราะรู้สึกว่ามีบางอย่างที่ริมฝีปากของเธออ่อนนุ่ม
ห้องนั้นเงียบสนิทและมีไฟสลัว ๆ กิดเดียนอยู่ข้างบนเธอและเขาก็ตะลึงไม่แพ้กัน ริมฝีปากของเขาอยู่บนตัวเธอและสัมผัสที่อ่อนโยนดูเหมือนจะส่งสัญญาณไฟฟ้าไปยังสมองของเขา
ในขณะนั้นประตูห้องนอนยังไม่ปิดและทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงฝีเท้า
“คุณผู้ชายมีสายจากเมืองหลวง…อ๊ะ!” ได้ยินเสียงกรีดร้องสั้น ๆ
เมื่อเนลฟื้นคืนสติได้ในที่สุดเธอก็ผลักเขาออกไปยืนขึ้นและเห็นป้าจอยซ์โบกมืออย่างประหม่า
“ฉันขอโทษทีค่ะ ฉันเข้ามาเพราะเห็นแง้มประตูทิ้งไว้ คุณผู้ชาย คุณผู้หญิง เชิญเลยค่ะ! ป้าจะไปข้างล่าง!”
ป้าจอยซ์หนีไปให้เร็วที่สุด เนลล์
“ … ” เธอหลับตาและหายใจเข้าลึก ๆ จากนั้นเธอก็หันไปจ้องกิดเดียนด้วยความโมโห
“คุณ!”
กิดเดียนยักไหล่อย่างไร้เดียงสาเพื่อแสดงว่าเขาไม่สามารถถูกตำหนิได้ เขาไม่คาดคิดว่าจะเกิดขึ้นด้วย เนลล์โกรธมากจนเจ็บท้อง
ในที่สุดเนลล์ก็ลงไปชั้นล่างเพื่ออธิบายให้ป้าจอยซ์ฟัง
ในทางกลับกันกิดเดียนไม่ได้ใส่ใจ เนลล์สามารถอธิบายได้ทั้งหมดที่เธอต้องการ แต่ไม่ว่าในกรณีใดพวกเขาก็เป็นสามีภรรยากัน นอกจากนี้ป้าจอยซ์ยังเป็นคนที่มีประสบการณ์ดังนั้นเธอจะไม่เชื่อเนลล์ ป้าจอยซ์คงคิดแค่ว่าเนลล์พยายามปกปิดเพราะอาย
กิดเดียนแตะริมฝีปากตัวเองเมื่อนึกถึงจูบนั้น เขายังสัมผัสได้ถึงสัมผัสที่นุ่มนวลซึ่งหอมหวานและยอดเยี่ยม เขาโค้งริมฝีปากของเขาให้เป็นรอยยิ้มขณะที่เขาเดินไปที่ห้องทำงาน
