ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก - บทที่ 512 เกือบเสร็จแล้ว

ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก บทที่ 512 เกือบเสร็จแล้ว

“พี่ลูซี่ ให้ฉันซื้อยาให้ไหม? หรือพี่ต้องการให้ฉันขอลาพักงานกับผู้กำกับ?”

ยาที่เธอซื้อเมื่อเดือนที่แล้วน่าจะยังอยู่ในกระเป๋าของลูซี่ แต่เธอก็หามันไม่เจอ ไม่ว่าเธอจะคุ้ยหามันยัไงก็ตาม

ลูซี่มองดูท่าทางกังวลของคาริน่าและส่ายหัว

“ฉันไม่เป็นอะไร”

เธอบังคับตัวเอง และนั่งหน้ากระจกแต่งหน้าด้วยใบหน้าที่ซีดเซียว

“แค่ช่วยพี่เตรียมกระติกน้ำร้อน และเตรียมน้ำร้อนให้สักแก้ว ไม่ต้องทำให้มันวุ่นวาย”

คาริน่าเห็นหน้าซีดของเธอ และต้องการจะพูดอะไรบางอย่างแต่ลังเลทำได้เพียงพยักหน้า

ไม่นานนัก นักแสดงที่เหลือก็เข้ามา

เนื่องจากมีห้องแต่งหน้าเพียงไม่กี่ห้อง หลายคนจึงต้องอันกันอยู่ในห้องเดียว

เพราะเหตุการณ์ของเมื่อวานนี้ ทุกคนต่างมีความคิดเห็นเกี่ยวกับลูซี่แตกต่างกันออกไป แต่พวกเขาไม่กล้าแสดงมันออกมาให้เห็นต่อหน้า เนื่องด้วยบทบาทของเธอในฐานะนักแสดงนำหญิง ตลอดจนอิทธิพลที่เพิ่มขึ้นของเธอในแวดวงในช่วงสองปีที่ผ่านมา

อย่างไรก็ตาม คาริน่ายังคงสังเกตเห็นความรู้สึกของการปฏิเสธ และการแยกตัวออกมาเป็นอย่างที่เธอคาดไว้

เธอทำหน้าบอกบุญไม่รับพร้อมที่จะระเบิดออกมา ถ้ามีใครดึงแอบดึงแขนเสื้อของเธอ

เมื่อก้มศีรษะลง เธอเห็นลูซี่ส่ายหัวเบา ๆ มาที่เธอ

คาริน่าทำอะไรไม่ถูก และทำได้เพียงยอมแพ้ ออกไปขอให้ช่างแต่งหน้าช่วยแต่งหน้าให้ลูซี่

ไม่ไกลนัก มีร่องรอยของความสนุกที่ดำมืดแวบอยู่ในดวงตาของแอสทริดเมื่อเธอเห็นสิ่งนี้

ช่างแต่งหน้าใช้เวลาไม่นานในการเข้ามาทำผมของลูซี่ การถ่ายทำจะเริ่มตอนแปดโมงเช้า ลูซี่มองดูเวลาแล้วออกไป

ตามประกาศของวันนี้จะถ่ายโอเปร่าของจีน

ลูซี่ไม่ได้กังวลเท่าไหร่ แม้ว่าร่างกายของเธอจะไม่สบาย แต่โอเปร่าของจีนก็แสดงได้ง่าย มันเป็นการแสดงที่เอาจริงเอาจังไม่ใช่การแสดงที่มีการขึ้น ๆ ลง ๆ ดังนั้นจึงไม่ใช่เรื่องยาก

อย่างไรก็ตาม เมื่อเธอไปถึงกองถ่าย เธอพบว่านักแสดงที่ควรร่วมเล่นกับเธอในวันนี้อยู่ ๆ ก็ป่วยหนัก และลาพักงาน

ลีวายโบกมือให้เธอ เมื่อเขาเห็นเธอ

ลูซี่เดินเข้าไปหาเขา

“แผนของวันนี้มีการเปลี่ยนแปลงในนาทีสุดท้าย เนื่องจากไม่สามารถถ่ายฉากในร่มได้ เราจึงจะถ่ายทำกลางแจ้งฉากที่มีน้ำไปก่อน คุณควรไปเตรียมตัว และให้นักออกแบบท่าเต้นแสดงให้คุณดู”

ลูซี่ตกตะลึง เธอมองดูสคริปต์ในมือของลีวายด้วยความสับสน

“ผู้กำกับเฟอร์นาเดซ แต่…”

ลีวายขมวดคิ้วและมองเธออย่างไม่พอใจ

“ฮิวจ์เข้ารับการรักษาในโรงพยาบาลเนื่องจากโรคกระเพาะและลำไส้อักเสบเฉียบพลัน ทีมงานต้องรีบพาไปตอนนี้และไม่มีเวลามากพอที่จะอยู่ที่นี่ ดังนั้นเก็บความคิดเห็นของคุณไว้ก่อนนอกจากนี้ ฉากที่ถ่ายในน้ำก็ต้องถ่ายอยู่ดี ดีที่วันนี้อากาศไม่หนาวด้วย ผมก็นึกถึงคุณเหมือนกัน เข้าใจไหม”

ลูซี่กัดริมฝีปากของเธอและพยักหน้า หลังจากนั้นครู่หนึ่ง

“ฉันเข้าใจแล้ว ขอบคุณผู้กำกับ”

ลีวายโบกมือ เธอก็ลงไปเตรียมตัว

คาริน่าตกใจมากเมื่อรู้ว่าลูซี่กำลังจะถ่ายทำฉากในน้ำวันนี้

“พี่ลูซี่ พี่ลงน้ำไม่ได้ ร่างกายของพี่ไม่สบายอยู่นะ พี่จะทำได้อย่างไง”

ลูซี่ถอนหายใจอีกครั้ง

“คาริน่า ไปซื้อผ้าอนามัยแบบสอดมาให้พี่”

“แต่พี่ลูซี่”

“เถอะน่า”

ลูซี่ขัดจังหวะคำพูดของเธอ เมื่อเห็นสิ่งนี้คาริน่าก็กระทืบเท้าของเธอและวิ่งไปที่ล็อบบี้

ลูซี่พบนักออกแบบท่าเต้นและเรียนท่าเต้นตามที่วางแผนไว้ นักแสดงที่เธอจะได้ถ่ายฉากน้ำด้วยก็อยู่ด้วย

ทีมงานคนหนึ่งเข้ามาหาเธอเพื่อต่อสายให้ การถ่ายทำก็เริ่มต้นขึ้น

เป็นอีกหนึ่งฉากของการต่อสู้

มีฉากต่อสู้เยอะมากในละครเรื่องนี้ และในฐานะนักแสดงนำหญิง ลูซี่ก็มีมากเช่นกัน ฉากของเธอเป็นฉากต่อสู้อย่างน้อยสี่สิบเปอร์เซ็นเลยทีเดียว

หากเป็นวันธรรมดา เธอก็ยังสามารถรับมือกับมันได้

อย่างไรก็ตาม วันนี้ร่างกายของเธอป่วย แม้ว่าเธอจะพยายามอย่างดีที่สุด แต่ก็ยากที่จะได้ผลตามที่ผู้กำกับต้องการ

“คัท!”

ลีวายขมวดคิ้ว เขาละสายตาจากหน้าจอเพื่อมองดูคนสองคนที่ถูกแขวนอยู่เหนือสระน้ำ

“คุณเป็นอะไรไป ลูซี่ แคทซ์ คุณไม่ได้กินข้าวเช้ามาหรือไง คุณไม่มีแรงแม้แต่จะยกดาบของคุณขึ้นเลย แล้วเป็นแม่ทัพหญิงได้ยังไง”

ลูซี่เม้มริมฝีปากของเธอ เธอรู้ว่าเขาไม่ได้จงใจทำให้เธอเสียหน้า แต่เป็นเพราะการแสดงของเธอในวันนี้แย่มากจริง ๆ เธอพูดได้เพียงว่า “ขออีกรอบเถอะค่ะ ฉันจะพยายามให้ดีที่สุด”

ลีวายไม่พูดอะไรอีก และนั่งลงอีกครั้งพร้อมกับคำราม

หลังจากตะโกนขออีกเทค ทั้งสองก็ลุกขึ้นและเริ่มแสดง

โครงเรื่องคือ หลังจากที่ทั้งสองต่อสู้กันอยู่สักพักหนึ่ง นางเอกที่รับบทโดยลูซี่จะต้องถูกแทงจนตกลงไปในน้ำ

มันเป็นช่วงปลายของฤดูใบไม้ร่วงที่เริ่มเย็น แม้ว่าวันนี้ดวงอาทิตย์จะส่องแสง แต่อุณหภูมิยังคงต่ำอยู่

ฉากนี้ถ่ายที่บ่อน้ำเล็ก ๆ ด้านนอกที่มีดอกแหนกระจายอยู่รอบ ๆ

หลังจากการต่อสู้ ในไม่ช้าลูซี่ก็ถูก “แทง” และตกลงไปในน้ำพร้อมกับเสียงกรีดร้อง

นักแสดงก็กลับขึ้นฝั่งอย่างที่กำหนดไว้ เขาถือดาบที่สวยงามอยู่ในมือ ร่างกายของเขาค่อย ๆ ลุกขึ้นยืนตรง

ลูซี่ดิ้นรนในน้ำสองสามครั้งก่อนที่จะโผล่พ้นน้ำขึ้นมาภายใต้กองวัชพืชหลากสีสัน เธอชี้ไปที่ชายฝั่ง และกรีดร้องว่า “ฟอร์เรส ลอร์สัน คุณกล้าดียังไงมาแทงฉัน!”

“คัท!”

เสียงของผู้กำกับเฟอร์นันเดซดังขึ้นในเวลาที่เหมาะสม

“ผ่าน”

คำพูดง่าย ๆ ทำให้ทุกคนในที่นั้นถอนหายใจเฮือกใหญ่

นักแสดงเปลี่ยนจากเย็นชาและเฉยเมย กลายเป็นกระวนกระวายและกังวลทันที เขามองไปที่ลูซี่ที่กำลังสั่นอยู่ในน้ำและถามว่า “คุณเป็นอย่างไร คุณเป็นอะไรไหม”

ลูซี่ตัวสั่นในความหนาวเย็นจนกระทั่งฟันของเธอกระทบกันออกมาเป็นเสียงสั่น ๆ แต่เธอก็ส่ายหัว “ฉันไม่เป็นอะไร”

ทีมงานรีบดึงเธอขึ้น

ที่ชายฝั่ง คาริน่าก็รีบเข้ามาพร้อมกับน้ำร้อนและผ้าห่ม

เมื่อเห็นว่าใบหน้าของลูซี่ขาวซีดจากความหนาวเย็น ดวงตาของคาริน่าก็เริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดง

“พี่ลูซี่”

ลูซี่ตบหลังมือของเธออย่างสบายใจและกระซิบว่า “ฉันไม่ได้เป็นอะไร ไม่ต้องกังวล”

คาริน่าเม้มริมฝีปากของเธอและไม่กล้าพูดอะไรอีก เพียงเอาผ้าขนหนูห่อลูซี่ไว้แน่น

ลูซี่จิบน้ำร้อนสองสามคำแล้วเดินไปหาลีวาย

“ผู้กำกับ มันโอเคใช่ไหม”

ลีวายพยักหน้าและมองมาที่เธออีกครั้ง เขาขมวดคิ้วเมื่อเห็นว่าเธอกำลังเปียกและหน้าของเธอขาวเป็นแผ่น

“วันนี้ไม่มีฉากไหนสำหรับคุณแล้ว คุณควรกลับไปพักผ่อนซะ”

ลูซี่พยักหน้า

“ขอบคุณค่ะ ผู้กำกับ”

เธอหันหลังเดินจากไป ไม่ไกลนัก แอสทริดเห็นฉากนี้ และขมวดคิ้วอย่างมีอะไรแอบแฝง

“ผู้กำกับ”

เธอเดินไปและยิ้มให้ลีวาย “ฉากต่อไปของฉันใช่ไหม”

ลีวายพยักหน้าและบอกผู้ช่วยผู้กำกับเล่าฉากให้เธอฟัง ลูซี่มองข้ามไหล่ของเธอเพื่อมองดู และเห็นดวงตาของเธอมีความชั่วร้ายแวบออกมา

เมื่อกลับมาถึงโรงแรม ลูซี่อาบน้ำอุ่น เธอทรุดตัวลงบนเตียง เมื่อรู้สึกปวดตามร่างกายราวกับว่าร่างของเธอจะพังทะลาย

เธอหลับตาลง เธอรู้สึกเวียนหัวราวกับว่ามีบางอย่างกำลังกวนอยู่ในหัว ทำให้ทุกอย่างทรมานและหมุนไปหมด

คาริน่าวิ่งออกไปซื้อยา เมื่อเธอเห็นลูซี่นอนอยู่บนเตียง เธอรีบเทน้ำร้อนหนึ่งแก้ว

“พี่ลูซี่ พี่โอเคไหม?”