ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก - บทที่ 518 เขาช่วยชีวิตเธอ
ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก บทที่ 518 เขาช่วยชีวิตเธอ
ในไม่ช้าโจเอลมาถึงข้างหน้าลูซี่
เมื่อเธอเห็นว่าคนที่ลงมาคือเขา เธอก็ตกตะลึงและก็พูดโพล่งออกมา “ทำไมคุณมาอยู่ที่นี่?”
โจเอลกลิ้งตาของเขาอย่างหนักหน่วง
“คุณคิดว่าใครจะเสี่ยงชีวิตเพื่อลงช่วยชีวิตคุณ”
คำว่า “เสี่ยงชีวิต” บ่งบอกถึงอันตรายและความยากลำบากลำบน
ดวงตาของลูซี่แดงเป็นจมูกของเธอเริ่มแสบ
ในสถานการณ์แบบนี้หัวใจของคนเราจะเปราะบางเป็นพิเศษ เธอรู้สึกเหมือนความแข็งแกร่งที่เธอแกล้งทำได้หายไปเหมือนกำแพงเมืองที่ถูกทำลายอยู่ในใจของเธอ พร้อมเปิดประตูระบายน้ำ
น้ำตาไหลออกมาอย่างเงียบ ๆ มันถูกล้างออกไปกับสายฝน ทำให้เขาไม่สามารถรู้ได้ว่ามันคือฝนที่ตกลงมาหรือว่าน้ำตาของเธอ
โจเอลมองเธออย่างเงียบ ๆ
เธอมักจะสดใสและมีชีวิตชีวาด้วยกรงเล็บ เธอไม่ค่อยแสดงให้เห็นถึงด้านที่อ่อนแอและเปราะบางต่อหน้าเขา
บางอย่างที่อยู่ลึกลงไปในหัวใจของเขาเคลื่อนไหวอย่างเงียบ ๆ เขาจับเชือกพันรอบเอวของเขาและผูกเธอกับเขา
มืออีกข้างของเขาจับเอวของเธอไว้ “อย่าร้องไห้ ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะร้องไห้ ถ้ามีสิ่งใดที่คุณอยากจะพูดคุณค่อยบอกผมหลังจากที่เรากลับขึ้นไป ”
ลูซี่พยักหน้า
เธอไม่มีความแข็งแกร่งเหลืออีกต่อไป น้ำหนักร่างกายทั้งหมดของเธอแขวนอยู่กับโจเอล
โชคดีที่โจเอลเป็นนักกีฬา และมีความแข็งแกร่งทางกายภาพ การเคลื่อนไหวของเขามีความคล่องตัวและมีพลัง ในไม่ช้าเขาก็เริ่มปีนขึ้นไป ในขณะที่แบกลูซี่อยู่
ร่างกายของมนุษย์แข็งแกร่งมาก กล้ามเนื้อที่ซ่อนอยู่ภายใต้เสื้อของเขานั้นมีมั่นคงและแข็งแกร่ง ลูซี่พบว่าความมั่นใจกับความปลอดภัยนี้ที่ห่างหายไปนาน
เธอเงยหน้าขึ้นมองกรามของเขาและถามทันที “ทำไมคุณมาอยู่ที่นี่?”
โจเอลปีนขึ้นไปด้วยใบหน้าที่เย็นชา “ผมแค่บังเอิญผ่านมาแค่นั้น”
ลูซี่หัวเราะ
เขายังคงเหมือนเดิมชอบอารมณ์เสียกับทุกอย่าง และทำตัวเหมือนนายน้อยผู้ยิ่งใหญ่
อย่างไรก็ตามในเวลานี้เธอไม่ต้องการที่จะโกรธเขาอีกต่อไป
สงครามเย็นระหว่างทั้งสองที่เกิดขึ้น ดูเหมือนจะว่ามันช่างไร้ความหมายในขณะนี้
“ขอบคุณนะโจเอล”
เธอเอนตัวกับเขาและพูดอย่างอ่อนแอ
สันหลังของโจเอลรู้สึกแข็งทื่อ
เธอพูดหลายสิ่งหลายอย่างกับเขา และส่วนใหญ่ก็ไม่ใช่สิ่งที่ดี
พวกเขาสองคนมักจะทะเลาะกันเมื่อพวกเขาเจอกัน ดังนั้นเขาจึงไม่คุ้นเคยกับเธอที่อ่อนโยนและเอาใจใส่
เขาทำใจแข็งบนสีหน้าของเขา และพูดอย่างเย็นชา “หยุดพูด ประหยัดพลังงานของคุณซะ ”
ลูซี่ปิดปากแล้วไม่ได้พูดอะไรอีก
หลังจากนั้นประมาณสิบนาทีโจเอลก็มาถึงพื้นดิน
ทุกคนรวมกลุ่มกัน
“พี่ลูซี่ พี่โอเคไหม?”
“ลูซี่ แคทซ์คุณเป็นอย่างไรบ้าง?”
ลูซี่คว้าคนข้าง ๆ เธอ มองไปยังกลุ่มคนผ่านมุมมองที่เบลอ ๆ
โจเอลกำลังปลดเชือกจากเอวของเธอ และจากร่างกายของเขาเอง ก่อนจะเอาเสื้อของเขาออกมาและคลุมเธอ
เขาหันไปลีวายและสั่ง “คุณจะยืนอยู่ที่นั่นเพื่ออะไร? โทรเรียกรถ และพาเธอไปโรงพยาบาล ”
ลีวายรีบตกลงทันที
จากนั้นโจเอลโน้มตัวลงแล้วอุ้มเธอขึ้นมา
ลูซี่คว้าคอเสื้อของเขาและเปิดปากของเธอ แต่ถูกขัดจังหวะด้วยเสียงเย็นของโจเอล ก่อนที่เธอจะพูดอะไรออกไป “ถ้าคุณไม่ต้องการให้ผมโยนคุณลงไปอีกครั้ง ก็หุบปาก”
คำพูดมีความแข็งแกร่งและเอาแต่ใจ แต่เต็มไปด้วยความกังวลอย่างลึกซึ้ง
ลูซี่รู้สึกถึงอารมณ์ความเสียใจที่เต็มไปทั้งหัวใจของเธอ
เธอพยักหน้าด้วยตาสีแดง
ตะคริวในท้องของเธอทำให้จิตสำนึกของเธอเริ่มเบลอ ในจิตสำนึกที่มีสติของเธอ เธอรู้สึกว่าโจเอลอุ้มเธอไปที่รถ จากนั้นความรู้สึกอบอุ่นส่งถึงมายังเธอ ร่างกายของเธอก็รู้สึกผ่อนคลายทันที และเธอก็ไม่สามารถทนได้อีกต่อไป เธอเป็นลมไปในทันที
เมื่อลูซี่ตื่นขึ้นมาเธอพบตัวเองล้อมรอบด้วยสีขาว
ดูเหมือนว่าที่นี่จะเป็นในโรงพยาบาล
ลูซี่ค่อย ๆ ลืมตาของเธอแล้วมองไปรอบ ๆ
ทันใดนั้นเธอก็เห็นโจเอลนั่งอยู่ข้างเธอ
เขาเป็นคนที่ส่งเธอมาที่นี่ใช่ไหม
เมื่อเห็นโจเอลเธอจำได้ว่าก่อนหน้านี้ เขาเสี่ยงชีวิตเพื่อช่วยชีวิตเธอ
ในช่วงเวลาที่อันตรายที่สุดของเธอ เธอทำอะไรไม่ถูกและสิ้นหวังมากที่สุด เขาเป็นคนที่ช่วยเธอ
ผู้ชายคนนี้…
ในเวลานี้โจเอลมองข้ามไหล่ของเขา และเห็นว่าลูซี่ตื่นแล้ว
สีหน้าของโจเอลเปลี่ยนไป เดิมทีเขาเหมือนจะเป็นหวัด แต่ดูเหมือนว่าเขาจะจำบางสิ่งบางอย่างได้ และจบลงด้วยการยิ้มแทน
“คุณเป็นอย่างไรบ้าง คุณรู้สึกดีขึ้นไหม”
โจเอลจับมือของลูซี่แล้วจ้องมองเข้าไปในดวงตาของเธอ
ลูซี่คนที่เคยมองโจเอลไปด้วยอารมณ์ ทันใดนั้นก็ไม่รู้ว่าต้องทำอะไรกับการมองในอารมณ์ที่ต่างไป
เธอหลบตาของเธอทันที
“ฉัน … ฉันสบายดี”
โจเอลบอกได้ว่ามีบางอย่างกับลูซี่ เขารู้สึกว่าดวงตาของลูซี่ เมื่อเธอมองเขาได้เปลี่ยนไป
“มันดีที่คุณไม่เป็นไร”
โจเอลพูดและช่วยให้ลูซี่นั่งบนเตียง
“ฉันอยากดื่มน้ำ”
ลูซี่รู้สึกเหมือนมีบางอย่างผิดปกติกับบรรยากาศ และต้องการให้มันช้าลงเล็กน้อย เธอเตรียมที่จะส่งโจเอลออกไป
นั่นเป็นเพราะเธอดูเหมือนจะสังเกตเห็นว่าเธอมีความสนใจเล็กน้อยกับโจเอล ดูเหมือนว่าเธอจะตกหลุมรักเขาหลังจากเหตุการณ์นี้
ความคิดนั้นที่ทำให้ลูซี่ตกใจ
“ตกลง”
หลังจากปรับผ้าห่มของลูซี่ โจเอลก็ไปหาน้ำสักแก้วให้เธอ
“ดื่มสิ มันไม่ได้ร้อนเกินไป ”
ลูซี่ถือแก้วไว้ แต่เธอรู้สึกเหมือนดวงตาของโจเอลรุนแรงขึ้น
ลูซี่ยังไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง และต้องการที่จะหลบหนีการจ้องมองของเขามากยิ่งขึ้น
“หันหลังไป”
โจเอลจ้องมองที่ลูซี่เป็นเวลาหลายนาที ดูเธอกำลังที่จะหันหลังให้เขา เขาไม่สามารถยืนได้
“อา…”
ลูซี่กระโดดอย่างรุนแรงเมื่อไหล่ของเธอถูกจับจากโจเอล
ในตอนนั้นทั้งสองจ้องมองกัน
ลูซี่รู้สึกเหมือนหัวใจของเธอกำลังจะกระโดดออกจากหน้าอกของเธอ
อย่างไรก็ตาม ในครั้งนี้โจเอลก็มองลูซี่โดยไม่พูดอะไรเลย
“คุณ … คุณกำลังทำอะไร”
มันเหมือนการทรมานสำหรับลูซี่ แต่เธออดไม่ได้จึงถาม
“ทำไมคุณหลีกเลี่ยงความรู้สึกของผมเสมอ ในหัวใจของคุณ คุณชอบผมใช่ไหม?”
โจเอลขมวดคิ้ว ดวงตาที่ลึกซึ้งของเขามีความเหงาที่ไม่สามารถบรรยายได้
“ฉัน…”
ผู้ชายคนนี้เป็นคนยังไงกัน เขารู้ได้ยังไงว่าเธอชอบเขา
“อะไร? ทำไมคุณหลีกเลี่ยงผมเสมอ มันยากที่จะยอมรับว่าคุณชอบผมหรือไง ”
โจเอลไม่เข้าใจว่าทำไมลูซี่เป็นแบบนี้เสมอ ตลอดมาเขากล้าที่จะเข้าไปในใจเธอ แต่เธอก็ปิดตัวเองครั้งแล้วครั้งเล่า
“ฉันไม่ได้ชอบคุณ อย่าพูดเรื่องไร้สาระ”
