ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก - บทที่ 55 หมกมุ่นอยู่ในบทบาทมากเกินไป
ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก บทที่ 55 หมกมุ่นอยู่ในบทบาทมากเกินไป
ด้วยเหตุนั้นแส้ก็ถูกเหวี่ยงไปในอากาศ
เสียงดังขึ้นทำให้มีอากระโดดหนี
เนื่องจากในกรณีของความกลัวหรือความกระวนกระวายใจเธอจึงพูดตะกุกตะกักและลืมบรรทัดของตัวเอง
“ถ้าคุณทำร้ายพวกเขา ฉะ ฉะ ฉัน… ”
เป็นอะไรไปอีก? ใบหน้าของมีอาเปลี่ยนเป็นซีด ในหอประชุมกาเร็ธเริ่มขมวดคิ้ว เซลีนก็ดูน่ากลัวเช่นกัน
เธอพยายามอย่างมากในการเกลี้ยกล่อมกาเร็ธเพื่อให้มีอาเข้ามารับบทบาทนี้ แต่ก็มีใครบางคนเข้ามาขวาง แต่มีอาก็ล้มเหลวที่จะทำตามความคาดหวังของเธอด้วย!
ไม่ได้หมายความว่าเธอต้องการทำดีเสแสร้งเพื่อมีอา แต่หลายปีที่ผ่านมาในวงการบันเทิงเพียงอย่างเดียวส่งผลทำให้เธอโดดเดี่ยว
นอกจากข้อเท็จจริงที่ว่ามีอาเป็นลูกพี่ลูกน้องของเธอแล้วเธอยังเซ็นสัญญากับสตูดิโอของเธอด้วย ถ้าวันหนึ่งมีอาได้รับความนิยม เธอสามารถเล่นเป็ฯตำแทนเธอได้
ในขณะเดียวกันเซลีนก็ไม่ต้องการให้มือเปื้อนกับมีอาที่ทำตามคำสั่งของเธอ เธอทำหน้าที่เป็นเบี้ยหายากที่ยิ่งใหญ่
เซลีนเอียงศีรษะและยิ้มให้กาเร็ธ
“มีอาให้ความสำคัญกับสิ่งต่างๆเสมอ นี่เป็นครั้งแรกที่เธอมีส่วนร่วมกับคุณ ไม่จำเป็นต้องพูดว่าเธอคงกังวลมาก”
แม้ว่ากาเร็ธจะยังคงมีหน้าตาที่น่ากลัว แต่เขาก็ไม่ได้แสดงความคิดเห็น
ในทางหนึ่งเขายังคงปรากฏตัวเพื่อประโยชน์ของเซลีน ในที่สุดเนลล์ก็โค้งริมฝีปากของเธออย่างเงียบ ๆ
เธอคุ้นเคยกับความคิดที่ว่าบางครั้งศัตรูจะสูญเสียฐานรากโดยไม่จำเป็นต้องมีใครมาผลักดันพวกเขา นี่คือความแตกต่างในความสามารถระหว่างพวกเขา
มีอาคิดออกในท้ายที่สุดสะดุดกับคำพูดของเธอเมื่อเธอจบฉากสุดท้าย สำหรับผลลัพธ์ … ขึ้นอยู่กับพวกเขาเอง
ลูซี่ขึ้นลำดับต่อไป
เมื่อดวงตาที่ดูหดหู่ของเธอบดบังความคิดของเธอทันใดนั้นเซลีนก็พูดว่า
“ผู้กำกับลีย์ฉันไม่ได้เล่นละครเวทีมาหลายปีแล้ว! ทำไมไม่ให้ฉันลองต่อบทกับเธอล่ะ? ”
กาเร็ธขมวดคิ้วมองว่ามันเป็นความคิดที่ไม่เลว
อย่างไรก็ตามในขณะนี้เขาไม่ได้อยู่ในฐานะที่จะปฏิเสธเขาก็เงยหน้าขึ้นเพื่อมองไปที่ลูซี่
“คุณคิดอย่างไร?”
ลูซี่รู้สึกประหลาดใจ
หากกาเร็ธไม่ได้อยู่ในฐานะที่เธอจะปฏิเสธได้ ซึ่งเธอเป็นมือใหม่ไม่สามารถปฏิเสธได้เช่นกัน ดังนั้นลูซี่จึงพยักหน้า
“ฝากตัวด้วยค่ะ” เซลีนยิ้มกว้าง
หลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วเธอก็นั่ง
เมื่อเล่นเป็นนิโคล บล็อกลูซี่ถูกควบคุมตัวโดยชายที่แข็งแกร่งเพียงไม่กี่คน
เมื่อเทียบกับการแสดงที่โอ้อวดและมีสีสันของมีอาแล้ว ลูซี่แสดงให้เห็นถึงธรรมชาติที่สงบและอยู่ในความคิดของตัวเอง
ดวงตาของลูซี่จ้องมองไปที่แม่ของเธอที่กำลังนั่งอยู่ด้านบนดวงตาของลูซี่สื่อถึงความโกรธที่ลุกโชนโดยไม่พูด เจ้าของบ้านโพล่งอย่างเย็นชา
“แล้วคุณไม่ยอมเรียนเต้นเหรอ?”
นิโคลคุกเข่าลงและแม้ว่ามือของเธอจะถูกมัด แต่ศีรษะของเธอก็เชิดสูงเธออธิบายแต่ละคำอย่างชัดเจน
“ฉันเป็นเจ้าหญิงแห่งอาณาจักรชี่เยว่ ทำไมฉันต้องได้รับความเชี่ยวชาญหรือทักษะของนักแสดงด้วยล่ะ? ฆ่าฉันถ้าคุณทำได้แต่คุณไม่มีวันทำลายจิตวิญญาณของฉันได้!”
เธอหายใจคำสี่คำสุดท้ายผ่านฟันที่ขบกันด้วยความกล้าหาญและเด็ดเดี่ยวต่อความตาย
“ฟั๊บ!” แส้ถูกกวัดแกว่ง
หลังจากทำเสียงฮึดฮัด นิโคลก็สั่นนิด ๆ จากความเจ็บปวด ในหอประชุมใบหน้าของเนลล์เปลี่ยนสี
ตอนที่มีอากำลังออดิชั่นก่อนหน้านี้แส้ก็ฟาดไปที่จุดว่างข้าง ๆ เธออย่างชำนาญ
แม้ว่าเสียงจะดูน่ากลัว แต่แส้ก็ไม่โดนเธอ แต่เซลีนฟาดลูซี่?
เมื่อเธอถูกจับได้ว่าอยู่นอกบทบาทลูซี่ จ้องมองเซลีนแต่ตอนนี่ตัวอักษรกำลังวิ่งผ่านไปบทต่อไปของเธอ
บาดแผลปรากฎที่แขนของเธอทำให้ใบหน้าของเธอบิดเบี้ยว แต่เธอก็รีบกลับมาแสดงต่อ เธอขบฟันเธอจ้องมองไปที่คนท้องสูงและถ่มน้ำลาย
“ถุย!”
“ฮ่า! ฉันไม่สามารถสอนบทเรียนให้คุณได้ แต่ฉันสามารถให้คนอื่นสอนได้ พาพวกเขามา!” เป็นการกระทำเดียวกันโดยไม่มีอุปกรณ์ประกอบฉาก
เมื่อเทียบกับความสับสนของมีอาแล้ว ลูซี่ได้เตรียมการอย่างพอเหมาะ เธอสามารถทำให้ตัวละครมีชีวิตขึ้นมาได้โดยไม่ต้องมีนักแสดงสมทบ
เมื่อหันหน้าไปทางอากาศเธอแสดงความโกรธและความเศร้าโศกผ่านใบหน้าของเธอโดยเรียกร้องความเจ็บปวดและความเด็ดเดี่ยวที่ไม่มีที่สิ้นสุดผ่านดวงตาที่แดงก่ำของเธอ แต่ด้วยความรู้สึกหมดหนทางที่จะทนทุกข์
“อาบิเกล สมินตัน! วันหนึ่งทุกอย่างจะเปลี่ยนไป ฉันสาบานด้วยเลือดของฉัน ฉันจะฉีกคุณเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยสำหรับสิ่งที่คุณทำกับบล็อกในวันนี้!” เสียงตะโกนกึกก้องดังไปทั่วเวทีขณะที่นิโคลถูกกลุ่มผู้แข็งแกร่งลากออกไป
ฉากจบ
เสียงปรบมือดังกึกก้องในหอประชุม เนลล์ลุกขึ้นยืนและยิ้มให้กาเร็ธ
“ผู้กำกับลีย์ คุณคิดยังไง? ฉันแน่ใจว่านักแสดงหญิงที่ฉันแนะนำให้คุณไม่ทำให้คุณผิดหวัง”
กาเร็ธยิ้มพร้อมกับพยักหน้าอย่างแน่วแน่
“อืม เธอเก่ง การแสดงของเธอตรงประเด็นและเธอสามารถรับมือกับเหตุการณ์ที่พลิกผันอย่างกะทันหันด้วยการตอบสนองที่รวดเร็ว เธอเป็นนักแสดงที่เหมาะสม”
เนลล์กระพริบตาของเธอดูขณะที่เซลีนกลับมาจากเวที
“ฉันขอโทษผู้กำกับลีย์ฉันหมกมุ่นอยู่กับบทบาทมากไปเลยรั้งไว้ไม่อยู่”
กาเร็ธโบกมือ
“ไม่เป็นไร แต่คราวหน้าระวังด้วย แม้ว่าเราจะแสวงหาบทบาท แต่ก็จำเป็นที่จะต้องมีเหตุผลโดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อต้องคำนึงถึงความปลอดภัยของนักแสดงคนอื่น ๆ” เซลีนยิ้มกว้าง
“ใช่ คุณพูดถูก.” เธอจึงหันไปหาเนลล์
“พี่ฉันขอแสดงความยินดีที่ได้ช่วยเหลือนักแสดงของคุณในการรับบทนี้”
เนลล์มองไปที่เธอเม้มริมฝีปากของเธออย่างเยาะเย้ย
“ฉันได้ยินมาว่าคุณได้รับรางวัลเมื่อปีที่แล้วดังนั้นฉันรู้สึกประทับใจว่าต้องมีการปรับปรุงการแสดงของคุณบ้าง! ดูเหมือนวันนี้คุณจะหมกมุ่นอยู่กับบทบาทของนักแสดงมือใหม่มากเกินไปจนคุณลืมไปแล้วว่ากำลังทำอะไรอยู่ อย่างที่ฉันเห็นมาตรฐานของคุณในฐานะดาราภาพยนตร์ไม่ใช่ทั้งหมดที่จะเป็นไปได้” ใบหน้าของเซลีนแข็งขึ้น
ตอนนั้นเองที่มีอาและลูซี่ออกมาหลังจากเปลี่ยนเครื่องแต่งกาย เธอหายใจเข้าลึก ๆ แล้วยิ้ม
“ฉันเข้าใจว่าพี่ไม่พอใจกับนักแสดงหญิงของคุณ แต่ฉันสามารถกระตุ้นอารมณ์ที่รุนแรงขึ้นในตัวเธอได้ด้วยการทำเช่นนั้น ลูซี่คุณไม่คิดอย่างนั้นเหรอ?”
เซลีนหันไปมองลูซี่ ลูซี่เหลือบมองเซลีนก่อนที่จะเคลื่อนสายตาไปที่เนลล์
แม้จะรู้สึกว่าถูกอธรรม แต่เธอก็อาจสร้างปัญหาให้กับเนลล์ได้หากเธอต้องเปลือยกาย เธอเป็นแค่นักแสดงหญิงที่ขี้กลัว
ดังนั้นลูซี่จึงพยักหน้า
“คุณพูดถูก” เซลีนยิ้มกว้างอย่างพอใจ
การแสดงออกที่บาดใจของเนลล์เรียกให้กาเร็ธ เข้ามาแทรกแซงทันที
“งั้นก็ เนลล์พาเธอไปเซ็นสัญญาเมื่อคุณมีเวลา เซลีนอย่าลืมศึกษาบท เราเริ่มถ่ายทำในเดือนหน้า เราต้องการให้การถ่ายทำราบรื่น!”
เซลีนพยักหน้า
“ได้ค่ะ” ด้วยความคิดเนลล์โพล่งว่า
“ผู้กำกับลีย์ ฉันมักจะจินตนาการถึงบทบาทของแอชลีย์ วัตสัน ฉันสังเกตเห็นว่ามีฉากเกี่ยวกับการแข่งขันของพี่น้อง ฉันขอลองส่วนนี้ได้ไหม?” มีอาซึ่งเพิ่งถูกแย่งบทบาทของเธอไปไม่ใช่ใครที่ยอมถอย
เมื่อได้ยินว่าเนลล์ต้องการมันเธอจึงพูดอย่างเหยียดหยามว่า
“ คุณไม่ใช่นักแสดงทำไมถึงโผล่หน้าเข้ามา?”
“ฉันไม่ได้รับอนุญาตให้ลองแสดงเหรอ? เซลีนดีกับฉันเสมอดังนั้นฉันแน่ใจว่าเซลีนคงไม่รังเกียจที่จะทำอะไรง่ายๆด้วยการสวมบทบาทกับฉันใช่ไหม?” เนลล์มองเซลีนอย่างมีความหมาย
