ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก - บทที่ 76 นอกเหนือจากการไถ่ถอน
ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก บทที่ 76 นอกเหนือจากการไถ่ถอน
คำเยาะเย้ยและหัวเราะเยาะนับไม่ถ้วนเข้ามาอย่างท่วมท้น
เอมสติหลุดไปชั่วขณะเธอมองกลับไปที่ฝูงชน เธอพยายามที่จะอธิบายตัวเองอย่างไร้ประโยชน์ แต่ก็ไม่สามารถหาคำที่เหมาะสมได้
เธอหันไปหาเซลีนเพื่อขอความช่วยเหลือ แต่พบว่าด้านหลังของเธอ เซลีนเกาะแขนของเจสันไม่ยอมสบตาเธอ ราวกับว่าทั้งคู่เป็นคนแปลกหน้า
เอมอยู่ในความสิ้นหวัง
“แชะ! แชะ!” ใครบางคนถือโทรศัพท์ออกมาและเริ่มถ่ายรูป
ในไม่ช้าคนอื่น ๆ อีกมากมายเริ่มที่จะถ่ายภาพของเธอ ด้วยความตกใจเอมกางแขนของเธอขึ้นไปในอากาศก่อนที่จะวางมันลงบนใบหน้าของเธอ
“หยุด! อย่าถ่ายรูปฉัน! อย่า!”
“ทำไมเราจะทำไม่ได้? ข่าวที่สะเทือนโลกเช่นนี้ควรมีภาพเป็นหลักฐานไม่เช่นนั้นจะไม่มีใครเชื่อว่า เมฆน้อยบนท้องฟ้าคือคุณ!”
“ใช่ถูกแล้ว! อย่าบอกนะว่าคุณยังอยากที่จะเล่นเกมส์ หลอกลวงของคุณอีกหรือ?”
ผู้คนรอบ ๆ ที่มีขีวิตครอบครัวที่ร่ำรวยเหล่านี้กำลังล้อเล่นและพยายามตามข่าวในช่วงเวลานี้ พวกเขาไม่สนใจความรู้สึกของเอมเลย
ในทางหนึ่งนี่คือการคืนทุน พวกเขาลงทุนไปมากกับเทพบุตรหญิงที่ปลอมตัวทางออนไลน์ และไม่สามารถยอมรับความแตกต่างอย่างมากในรูปลักษณ์ได้
เมื่อทุกคนถ่ายรูปเสร็จแล้ว เซลีนก็ก้าวเข้ามา
“พอ! หยุดถ่ายรูป! เอมไม่ได้ตั้งใจในสิ่งที่เกิดขึ้น เธอเป็นเพียงเด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่ต้องเผชิญกับความยากลำบากในชีวิต คุณปล่อยให้เรื่องนี้ผ่านไปไม่ได้หรือ?”
เมื่อเห็นว่าเซลีนก้าวขึ้นไป ในที่สุดทุกคนก็หยุด ตามความเป็นจริงพวกเขามีรูปถ่ายเพียงพออยู่แล้ว เอมสะอึกสะอื้นแล้ว ไม่มีใครสามารถทนต่อความอัปยศอดสูในที่สาธารณะได้อยู่ดี เซลีนปลอบใจเธอ
“เอมอย่าร้องไห้ ฉันขอโทษมันเป็นความผิดของฉันทั้งหมด เธอจะไม่โดนทำร้ายถ้าเธอไม่ช่วยฉันไว้
เอมรีบจ้องเขม็งไปที่เนลล์อย่างไม่พอใจ เนลล์เม้มริมฝีปากอย่างถากถาง เอมโง่มากที่ไม่เห็นว่าใครเป็นผู้บงการที่แท้จริงจนถึงจุดนี้ เธอมาแล้ว!
เจสันขมวดคิ้ว
ในตอนท้ายของวันเขาไม่ต้องการให้สิ่งต่าง ๆ หลุดมือ มันเป็นวันครบรอบ 70 ปีของโรงเรียน ด้วยผู้นำที่หลากหลายทั่วทั้งโรงเรียนและเขตใกล้จะมาถึงในไม่กี่นาทีนี่ไม่ใช่เรื่องที่น่าสังเกต
ดังนั้นเขาจึงใช้มาตรการด้วยมือของเขาเองและสลายฝูงชน ในขั้นตอนนี้ทุกคนรู้ว่าการแสดงจบลงแล้ว ที่นี่ไม่มีอะไรให้ดูอีกแล้ว ดังนั้นพวกเขาจึงไปตามทางของพวกเขาโดยไม่มีคำพูด
เซลีนเสนอคำปลอบโยนให้กับเอมก่อนจะสั่งให้มีอา และลิลี่พาเธอไปที่ห้องพักชั้นบนเพื่อพักผ่อน
หลังจากที่ทุกคนจากไปในที่สุด เซลีน ก็หันไปจ้องที่ เนลล์
“พี่คะ พี่มีความสุขที่ได้แกล้งคนอื่นให้บ้าคลั่งใช่ไหม?!” เนลล์เลิกคิ้ว เธอจ้องกลับไปที่ เซลีนด้วยสีหน้าขบขัน
“เธอกำลังบอกว่าฉันเป็นคนเริ่มหรือเปล่า?”
“ฉันยอมรับว่าคำพูดของมีอาและลิลี่กำกวม แต่ฉันไม่ได้อธิบายแทนพี่? ทำไมพี่ต้องก้าวร้าวขนาดนั้น และยังรุกรานเอม? พี่ไม่รู้เหรอ? เธอไม่ได้มาจากครอบครัวที่ร่ำรวยและเอาแต่ออนไลน์เพื่อหารายได้ทำไมคุณต้อง … ”
“ ฉันไม่สนใจที่จะฟังเรื่องราวส่วนตัวของเธอหรอกนะ!” เนลล์หยุดชะงักอย่างเย็นชา ด้วยความผิดหวังบนใบหน้าของเธอ เซลีนก็จับหน้าอกของเธอไว้แน่นด้วยความเจ็บปวด
“พี่ทำไมพี่ถึงกลายเป็นคนแบบนี้!” ดวงตาของเจสันสะท้อนความผิดหวังที่ขมขื่นเกินไป อย่างไรก็ตามเขาไม่ได้พูดอะไรออกมา เขาพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า
“เอาล่ะเซลีน อาจารย์ใหญ่และคนที่เหลือกำลังจะมาเร็ว ๆ นี้ ย้ายไปนั่งข้างในกันเถอะ!” เซลีนเช็ดน้ำตาที่ไม่ชัดเจนที่มุมตาของเธอและพึมพำ
“พี่เจคุณควรเข้าไปก่อน! ฉันจะขึ้นไปชั้นบนเพื่อดูเอม ฉันจะลงไปเมื่อฉันแน่ใจว่าเธอโอเค” เจสันพยักหน้า
“ฟังดูเข้าท่า” เขาจากไป
เซลีน และเนลล์ เป็นคนเดียวที่เหลืออยู่ในไซต์
“เอาล่ะหยุดแสดงได้แล้ว! ทุกคนไปแล้ว” เนลล์ตอบกลับอย่างแผ่วเบา ในที่สุดเซลีนก็เอาหน้ากากที่โศกเศร้าออกไป เธอยืดหลังให้ตรง หนึ่งนาทีมันไม่มีอะไรเลยนอกจากความเจ็บปวดใจในนาทีถัดมาความยินดีที่เต็มไปด้วยความยินดีฉาบใบหน้าของเธอ
“ฉันประเมินคุณต่ำไปมาก แต่คุณคิดว่าการเปิดเผยสีที่แท้จริงของ เอมิลี่ ฮาร์ท ทำให้ฉันได้รับผลกระทบหรือไม่? ฮา! เธอเป็นคนไร้สมอง ฉันจะไม่ใส่ใจที่จะพาเธอไปอยู่ใต้ปีกของฉันถ้าไม่ใช่เพราะเธอไร้เดียงสาและเต้นตามเพลงของฉัน!” เนลล์เหลือบมองเธอเล็กน้อย
“แล้ว? คุณกำลังพยายามจะพูดอะไรกับฉัน” เซลีนยิ้มออกมา เธอออกมากระซิบข้างหูของเนลล์ว่า
“เธอคิดว่าจะได้หัวใจพี่เจอีกครั้งหรือเปล่า? ฉันบอกเธอเลยนะ! ห้าปีที่แล้วฉันพาเธอตกนรกและยังไง ฉันยังทำแบบเดิมได้ในอีกห้าปีต่อมา!
ดวงตาของเนลล์เปลี่ยนเป็นเย็นชา กระนั้นเซลีนก็ยังพูดต่อ
“ไม่มีใครชอบผู้หญิงเลวทรามที่ข่มเหงน้องสาวของตัวเองรวมถึงพี่เจด้วย! คุณรู้ไหมว่าเขารักอะไรเกี่ยวกับฉัน? หน้าตา? อ่า! ไม่ เขารักจิตใจที่เมตตาและนิสัยอ่อนโยนของฉัน เขาจะไม่มีวันตกหลุมรักเธอ ตราบเท่าที่ฉันยังคงรักษามันไว้ เธอเข้าใจไหม?” เนลล์เย้ยหยัน
“เซลีน เจนนิงส์ เจสัน มอร์ตัน สะกดคุณไว้อย่างไร? ทำไมคุณถึงหลงผิดคิดว่าเขามีเสน่ห์มากพอที่ฉันจะลืมไม่ลง? หน้าของเซลีนดูมีอารมณ์พลุ่งพล่าน เธอมองไปที่เนลล์ด้วยสายตาที่ดูน่ารังเกียจและเกลียดชัง
“เธอยังไม่อยากเป็นเจ้าของมันเหรอ? ถ้าเธอลืมเขาไปแล้วจริง ๆ ทำไมคุณถึงแต่งตัวมาโดยที่ไม่รู้ว่าเขาจะเข้าร่วมในคืนนี้? อย่าคิดว่าฉันเป็นคนโง่! ฉันรู้ว่าคุณยังไม่ลืมเขา!
“คืนนี้ฉันจะให้เธอหวนนึกถึงฝันร้าย! ฉันจะทำลายชื่อเสียงความมั่นใจ … ทุกสิ่งที่เธอสร้างมาตลอดห้าปีที่ผ่านมา เธอจะจบลงเหมือนเมื่อห้าปีที่แล้วผู้แพ้ที่น่าสมเพช!”
ในที่สุดความโกรธและความหึงหวงที่ถูกกักขังอยู่ที่หน้าอกของเธอก็ค่อย ๆ คลายตัวลง เซลีนจ้องมองแผ่นหลังเธอด้วยความมั่นใจ ดวงตาของเธอสังเกตเห็นความยินดีและความหยิ่งผยองของผู้ชนะ
เนลล์จ้องมองเธออยู่นานก่อนจะส่ายหัวช้า ๆ เธอแสดงความเห็นใจอย่างสุดซึ้ง
“เซลีน เจนนิงส์ เธอไร้เดียงสาเกินไป! ดังนั้นเธอวางแผนที่จะทำให้เกิดเสียงโวยวายต่อหน้าสาธารณชนเกี่ยวกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อห้าปีที่แล้วในเสนอราคาเพื่อประณามฉันนอกเหนือจากการลาออก?” เนลล์โพล่งอย่างเย็นชา
“เธอมี แต่ตัวเองที่ต้องตำหนิ! อะไรทำให้เธอกล้ามาที่นี่ในวันนี้” เนลล์ยิ้ม
“ทำไมฉันจะไม่มี” หัวใจของเซลีนดิ่งลง
“เธอหมายถึงอะไร”
“ ฮ่า! อ่าไม่มีอะไร ใบหน้าที่ดูมั่นใจบนใบหน้าของเธอ ทำให้ฉันรู้สึกดีจริงๆ” รูม่านตาของเซลีนขยายออก
เนลล์เข้ามาใกล้เธออีกก้าวแล้วพึมพำ
“เธอแน่ใจจริง ๆ หรือว่าเอกสารที่ขโมยจากคอมพิวเตอร์ของฉันเมื่อห้าปีก่อนเป็นต้นฉบับจริง ๆ?”
