ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก - บทที่ 82 ความขัดแย้งภายใน - ปล่อยให้พวกเขาจัดการกันเอง

ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก บทที่ 82 ความขัดแย้งภายใน – ปล่อยให้พวกเขาจัดการกันเอง

มีอามาสำนึกกะทันหัน มีการไตร่ตรองไว้ล่วงหน้าตลอด

เซลีนพูดคำเหล่านั้นโดยมีจุดประสงค์เพื่อยั่วยุให้เธอขโมยเอกสารในขณะที่เธอไม่ต้องจับงานสกปรกและยังคงไม่ถูกแตะต้องหลังจากนั้น แม้ว่าจะมีการเปิดโปงความผิดเพียงคนเดียวคือมีอา

มีอาจ้องมองเซลีนด้วยความไม่เชื่อและเป็นครั้งแรกที่เธอไม่รู้ว่าผู้หญิงคนนี้เป็นใคร

“เซลีนคุณพูดด้วยจิตสำนึกที่จริงสักครั้งได้ไหม? ฉันเอาเสื้อผ้าใหม่มาให้คุณเมื่อเสื้อผ้าของคุณเปื้อน เราทำข้อตกลงในห้องของคุณ คุณจะขัดขวางเนลล์ไม่ให้กลับไปที่ห้องของเธอและฉันจะช่วยคุณขโมยต้นฉบับ ทำไมคุณไม่ยอมรับมันล่ะ?” เซลีนขมวดคิ้วลึก โง่มาก!

ทำไมมีอาถึงยังเป็นปัญหาสำหรับเธอ? ตราบใดที่เซลีนยังคงอยู่นอกเหนือความสงสัยจากภายนอกเธอสามารถประกันตัวมีอาจากสถานีตำรวจได้ อย่างไรก็ตามมีอากำลังลากเธอลงไปพร้อมกับเธอ เธอจะโง่แค่ไหน?

แม้ว่าจะผิดหวัง แต่เซลีนก็ไม่เหลือทางเลือก เธอกัดฟันแน่น

“ฉันบอกว่าฉันไม่รู้ว่าคุณกำลังพูดถึงอะไร?” มีอาพยักหน้าด้วยความผิดหวัง

“ได้ คุณปฏิเสธที่จะยอมรับใช่ไหม? ฉันเดาว่าคุณไม่กลัวภ้าฉันจะแฉเกี่ยวกับการกระทำในอดีตของคุณ” ใบหน้าของเซลีนเห็นการเปลี่ยนแปลงของอารมณ์ทันที

“แกพล่ามเรื่องอะไร?” เนลล์ตอบด้วยความดีใจ

“คุณกำลังพูดถึงเรื่องอะไร? ทำไมคุณไม่เล่ามาสักเรื่องสองเรื่องล่ะ? คุณอาจจะไม่มีทางรู้ว่าฉันอาจไม่เรียกตำรวจเพราะฉัยกำลังดพลิดเพลินเลยล่ะ” มีอาหันมาหาเธอ

“ฉันสามารถเชื่อคำพูดของได้หรือไม่?” เนลล์เลิกคิ้ว

“คุณสามารถเชื่อคำพูดของฉันได้ ถ้ามันน่าสนใจและเป็นเรื่องจริง” เซลีนร้องเสียงหลง

“หุบปาก!” แต่มีอากลับหันหลังให้เซลีน มีอาจ้องมองเซลีนด้วยความเกลียดชังอย่างขมขื่นก่อนจะประกาศอย่างรุนแรงว่า

“ฉันแน่ใจว่าไม่มีใครรู้ว่าเซลีน เจนนิงส์เป็นเด็กสาวที่ไร้เดียงสาเหมือนสาวข้างบ้าน จริง ๆ แล้วเธอคือคนที่ขโมยแฟนของพี่สาวไป!”

อะไร? คำพูดเหล่านั้นกระแทกผ่านฝูงชน บ้าจริง? เรื่องจริงเป็นอย่างไง?

แฟนของเซลีนไม่ใช่เจสัน มอร์ตันเหรอ? ว่ากันว่าทั้งคู่อยู่ด้วยกันมาหลายปีและการหมั้นหมายระหว่างพวกเขาได้รับการแก้ไขตั้งแต่วัยเด็ก เธอลงเอยด้วยการถูกแฟนที่ขโมยมาได้อย่างไร? มีอาปล่อยรอยยิ้มชั่วร้ายออกมา

“คุณต้องประหลาดใจ ไม่มีอะไรน่าแปลกใจเลย คู่หมั้นของเจสันไม่ได้หมายถึงเธอ แต่เป็นพี่สาวของเธอ กล่าวอีกนัยหนึ่งคือ เนลล์ เจนนิ่งส์ ซึ่งครั้งหนึ่งเคยเป็นลูกคนโตของตระกูลเจนนิ่งส์ เป็นเซลีนที่เดินออกไปพร้อมกับตำแหน่งมิสเอลเดสต์ และขโมยแฟนของเนลล์ไป! เซลีนยังบอกกับสาธารณชนว่าเธอเป็นคู่หมั้นของเจสัน พวกเขาใช้นามสกุลเดียวกัน เนื่องจากทุกคนเริ่มอยู่ในความมึนงงพวกเขาจึงเชื่อว่ามันเป็นความจริง”

แม้แต่ใบหน้าของเจสันก็เปลี่ยนเป็นมึนงง

“มีอา เบลล์ อะไรอยู่ในหัวของคุณ? เรื่องไร้สาระอะไรกัน?” มีอาโพล่งอย่างเย็นชา

“ฉันไม่ได้บ้าไปนะ!” เสียงของเธอคลอไปด้วยน้ำตาที่เต็มไปด้วยน้ำตา

“เซลีน เจนนิงส์รู้ดีว่ามันยากแค่ไหนสำหรับฉัน วันนี้เธอคิดขึ้นมาและให้ฉันขโมยต้นฉบับ แต่เธอตั้งใจจะใช้ฉันเป็นแพะรับบาป เธอไม่รู้ว่าจะไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับเธอถ้าเธอเป็นเจ้าของ แต่เธอไม่กล้าทำด้วยซ้ำ

“ทำไม? ทำไมฉันถึงสมควรรับโทษคุณ คุณอาจถูกวิจารณ์เล็กน้อยถ้าคุณยอมรับ แต่ฉันต้องติดคุกถ้าฉันไม่บอกความจริง!

“คุณรู้ไหมว่ามันทำอะไรกับฉัน? มันหมายความว่าทุกอย่างที่ฉันทำงานมาจะต้องพังพินาศเพราะสิ่งนี้! ฉันไม่โง่. คุณสามารถทิ้งเบี้ยเพื่อช่วยราชินีได้ แต่ฉันมีสิทธิ์ต่อสู้ทุกอย่าง!” เซลีนอยากจะยัดผ้าใส่ปากของมีอา อย่างไรก็ตามมันสายเกินไป เมื่อเสียงโห่ร้องโดยรอบผู้คนต่างก็ปฏิเสธอย่างเต็มที่

พวกเขามองเซลีนและเจสันด้วยท่าทางดูถูก

“มันลงเอยเช่นนี้ได้อย่างไร? ฉันคิดเสมอว่าเซลีนกับเจสันคู่กัน ฉันไม่คิดว่าเธอจะเป็น … คนขโมยแฟน”

“ใครบอกว่าเธอไม่ใช่? เมื่อนึกย้อนกลับไปการแฝงตัวของความไร้เดียงสาทำให้ฉันรู้สึกแย่มาก”

“ที่พูดไปฉันนึกถึงเหตุการณ์หนึ่ง เซลีนและเนลล์มีพ่อคนเดียวกัน แต่คนละแม่ แม่ของเซลีนเป็นนายหญิงและเธอไล่ล่าภรรยาคนแรกจนตาย!”

“อะไร? จริงหรือ?”

“มันย้อนกลับไปเมื่อ ตอนนั้นฉันยังอยู่ในโรงเรียนและได้ยินพ่อแม่พูดถึงเรื่องนี้”

“ภรรยาคนแรกของเจนนิงส์ นั่นเป็นแม่ของเนลล์ไม่ใช่เหรอ”

“โอ้พระเจ้า! เกิดอะไรขึ้นในโลก? แม่ขโมยสามีแม่เธอ ลูกสาวเป็นเมียน้อยขโมยแฟน เนลล์ เจนนิงส์ แน่นอนว่ามันยาก!”

“ฉันจะไปอยู่บ้านนั้นอย่างบ้าคลั่ง!” คำตำหนินับไม่ถ้วนเต็มห้อง ใบหน้าของคนไม่กี่คนที่ยืนอยู่ในพื้นที่นั่งเล่นบิดเบี้ยวไปมาระหว่างเฉดสีต่าง ๆ มีอาเข้าหาเนลล์ด้วยความระมัดระวัง

“เนลล์ เจนนิงส์ ฉันเล่าจนหมดเปลือกแล้ว คุณปล่อยฉันไปตอนนี้ได้ไหม?” แม้ว่าริมฝีปากของเธอจะโค้งงอ แต่ดวงตาของเนลล์ก็มองไม่เห็นโดยปราศจากความสนุกสนาน

“ฉันคิดว่าคุณกำลังจะเปิดเผยข่าวด่วน มันก็แค่นี้” ด้วยความที่ชีวิตของเธอแขวนอยู่กับด้าย มีอาจับมือของเธอและขอร้องว่า

“คุณไม่ได้ชอบ เจสัน มอร์ตัน มาตลอดเหรอ? ตอนนี้เปิดเผยสู่สาธารณะแล้วคุณยังมีโอกาสอยู่กับคุณมอร์ตันนะ ได้โปรดปล่อยฉันไปเถอะ ฉันสัญญาว่าฉันจะไม่ช่วยเซลีนทำร้ายคุณอีก ได้โปรดฉันขอร้องคุณ” เนลล์สะบัดมือออกอย่างใจจดใจจ่อ

เมื่อสายตาของเธอกวาดเห็นเจสัน หน้าถอดสียืนอยู่ข้าง ๆ เซลีนเธอตอบอย่างแผ่วเบาว่า

“ฉันไม่ได้ตั้งใจจะเอาของที่ฉันทิ้งกลับคืนหรอก สำหรับคุณ อย่างไม่แยแส

“ช่างมันเถอะ!” มีอาอยู่ในความงุนงงเป็นเวลาสองวินาทีก่อนที่จะจับได้ว่าเนลล์ไม่ได้ฟ้องร้องเธออีกต่อไป เธอมีความสุขมาก สำหรับเจสันเขารู้สึกตกใจกับคำพูดของเธอที่ว่าเธอจะเอาคืนทุกอย่างแต่จะโยนทิ้ง สีจางลงจากใบหน้าที่ซีดแล้วของเขา

ในเวลาเดียวกันก็มีอาจารย์ได้ยินเรื่องเกิดขึ้นที่ด้านนอก

“ฉันได้ยินมาว่าขโมยถูกจับได้? มันเกี่ยวกับอะไร” เป็นอาจารย์ใหญ่ของโรงเรียนมัธยมปลายอาเชอ ครูใหญ่อยู่ที่นี่! เสียงของอาจารย์ใหญ่ทำให้หน้าของเซลีนและมีอาเปลี่ยนไป

“คุณมารวมตัวกันที่นี่เพื่ออะไร? ขโมยที่ไหน? ไม่มีคนบอกว่าโดนจับเหรอ? เขาอยู่ที่ไหน?”

“อาจารย์ใหญ่โจรอยู่ข้างใน!” ฝูงชนออกนอกเส้นทางปล่อยให้ชายชราผมหงอกเดินผ่านไปท่ามกลางทะเลผู้คน

อาจารย์ใหญ่ของ โรงเรียนมัธยมปลายอาเชอ โอลิเวอร์ โจนส์ เป็นลูกหัวปีของนางโจนส์ และคนปัจจุบันที่อยู่ในอำนาจของโจนส์ สายตาของเนลล์ที่ยืนอยู่ในห้องนั่งเล่นทำให้เขาประหลาดใจราวกับว่าเขาไม่คาดคิดว่าเธอจะมาที่นี่ โอลิเวอร์เด้งกลับอย่างรวดเร็วพร้อมรอยยิ้ม

“โอ้ เนลล์ เจนนิงส์ คุณเอง มีอะไรผิดปกติ? มีคนขโมยของของคุณหรือเปล่า?”

เนื่องจากโรงเรียนจองโรงแรมไว้ทั้งหมดเขาจึงสันนิษฐานว่าเป็นพนักงานของโรงแรมที่ถูกจับได้ว่าเป็นขโมย ไม่เคยเกิดขึ้นกับเขาเลยที่เนลล์จะชี้ไปที่มีอา

“เธออยู่นี่และจับได้แล้ว” มีอาตัวแข็งทื่อ กลับมาที่ความรู้สึกของมีอา เธอโบกมือของเธอในอากาศและอธิบาย

“ไม่ ไม่ อาจารย์ใหญ่ ฉันไม่ได้ขโมยอะไร ฉะ ฉันเพียงแค่ช่วยเซลีนในการค้นบางอย่าง เราได้เคลียกันเรียบร้อยแล้ว” เซลีนตำหนิอย่างดุเดือด

“ ไม่มีอะไร คุณพูดโกหก! ใครจะเชื่อคุณ?”