ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก - บทที่ 86 แก้ไขข้อข้องใจ

ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก บทที่ 86 แก้ไขข้อข้องใจ

เซลีนยืนอยู่ที่นั่นด้วยใบหน้าที่ดูสบายใจ

“ ฉันผ่านความเจ็บปวดมาอย่างมากในการวาดภาพอันนี้ดังนั้นมันจึงยังคงชัดเจนในใจของฉัน พี่อาจเคยเห็นผลงานของฉัน บางทีคุณอาจจะใช้ความทรงจำเล็ก ๆ น้อย ๆ จากการได้เห็นมัน แต่ฉันพนันได้เลยว่าภาพวาดนั้นไม่ได้ทิ้งความประทับใจไว้มากเหมือนศิลปินต้นฉบับ ฉันแนะนำให้พี่ยอมแพ้ การทำขึ้นมาใหม่ของคุณไม่สามารถดีไปกว่าของฉันได้หรอก” เนลล์ยิ้ม

“แน่ใจจริง ๆ เหรอ?”

“แน่นอนคุณถามครูใหญ่ได้ ถ้าพี่ไม่เชื่อฉัน”

“อาจารย์ใหญ่อย่างนั้นเหรอ?”

โอลิเวอร์จ้องไปที่เนลล์ ด้วยความประหลาดใจ ไม่มีคำพูดเล็ดลอดออกจากริมฝีปากของเขาได้ เซลีนคิดว่าเธอมีมันอยู่ในกระเป๋าจริง ๆ เนลล์เป็นคนงี่เง่าที่ลืมร่างของเธอเมื่อห้าปีก่อน

ทำไมเธอถึงใช้วิธีโง่ ๆ ในการจดจำงานศิลปะของเธอด้วยการวาดมันอีกครั้ง? ดังนั้นรูปลักษณ์บนใบหน้าของอาจารย์ใหญ่จะต้องพบว่าภาพวาดของเนลล์แตกต่างจากเมื่อห้าปีก่อน! เซลีนคิดเข้าข้างตัวเอง กิดเดียนพูดขึ้นย่างแผ่วเบาว่า

“ประกาศผลเถอะ! งานศิลปะของใครเป็นของจริง?” ขณะที่หลังของเธอเหยียดตรงเซลีนรอให้เรียกชื่อของเธอ อย่างไรก็ตาม … ผู้ตรวจสอบทั้งสามตอบพร้อมเพรียงกันว่า

“เนลล์ เจนนิ่งส์”

“อะไรนะ?” ฝูงชนร้องด้วยความไม่เชื่อ โอลิเวอร์เจอเสียงของเขาและพูดซ้ำว่า

“ใช่ หลังจากการเปรียบเทียบอย่างถี่ถ้วนการสร้างผลงานขึ้นมาใหม่ของเนลล์ใกล้เคียงกับงานศิลปะ 100% จากเมื่อห้าปีก่อนในขณะที่เซลีน … น้อยกว่า 40%”

“เป็นไปได้อย่างไร?”

ด้วยความสงสัยเซลีนจึงเดินไปที่หน้าคอมพิวเตอร์ โทนสีอาจจะคล้ายกัน แต่การออกแบบยังห่างไกลจากกัน จิตใจของเธอว่างเปล่า เป็นไปได้อย่างไร? ภาพร่างทั้งสองอยู่ห่างกัน!

นอกเหนือจากเฉดสีน้ำเงินและสีขาวแล้วยังไม่มีองค์ประกอบเดียวไม่ว่าจะเป็นสไตล์หรือรายละเอียดที่เข้ากันได้ สิ่งนี้จะเป็นไปได้อย่างไร? ความคิดหนึ่งทำให้เธอหลงอยู่ในความคิดแล้วเดาออก เธอหันกลับไปจ้องที่เนลล์อย่างไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเอง

“พี่ พี่วางแผนไว้แล้วเหรอ?” เนลล์เย้ยหยัน

“แค่ปิดประตูตีแมว ฉันจะทำไม่สำเร็จ ถ้าไม่ใช่เพราะคุณ”

“พี่!” เมื่อมาถึงจุดนี้โอลิเวอร์ต้องพูดอะไรบางอย่าง ดังนั้นเขาจึงประกาศว่า

“เนลล์ เจนนิ่งส์ ชนะการแข่งขัน จากความแตกต่างอย่างมากระหว่างการสร้างผลงานทั้งสอง เราสามารถสรุปได้ว่างานศิลปะเมื่อห้าปีที่แล้วถูกวาดโดย เนลล์ เจนนิงส์ เราได้ … กล่าวหาเธออย่างผิด ๆ ไป ”

เมื่อพูดอย่างนั้นผู้ตรวจสอบทั้งสามรู้สึกอับอายและสำนึกผิด ท้ายที่สุดพวกเขาเชื่อมั่นในคำพูดของเซลีนและยังเป็นคนที่เชื่อว่าเนลล์ขโมยผลงานไป

เจเน็ตสะเทือนใจจนน้ำตาแทบไหล รีบไปกอดเนลล์เธออุทานด้วยความตื่นเต้น

“เนลลี่ ฉันรู้ว่าแกสามารถกู้ชื่อของแกได้! แกทำได้แกทำได้จริงๆ!” เนลล์ยิ้ม

เมื่อเทียบกับปฏิกิริยาทางอารมณ์ของเจเน็ต เธอยังคงสงบสติอารมณ์ มีบางสิ่งที่ฝังลึกในกระดูกไม่สามารถล้างออกไปได้ เธออาจพิสูจน์ตัวเองว่าบริสุทธิ์ แต่ใครล่ะที่จะต้องชดใช้ความคับแค้นใจและความเศร้าโศกที่เธอต้องทนทุกข์ทรมานมาตลอดหลายปี?

กิดเดียนลุกขึ้นยืนและเดินเข้ามาหาเธอ

“ผมขอโทษที่ผมไม่สามารถอยู่เคียงข้างคุณในอดีตได้ แต่คุณสามารถเชื่อในคำพูดของผมว่า ผมจะอยู่เคียงข้างคุณในอนาคต จะไม่มีใครกล่าวหาหรือกลั่นแกล้งคุณได้อีก” เนลล์หันไปมองเขา ดวงตาที่เงียบสงบ แต่อ่อนโยนของชายคนนั้นฉายความมั่นใจและความมั่นใจที่แข็งแกร่ง มันกระชากหัวใจของเธอ

มันเป็นช่วงเวลาที่สัมผัสได้เหมือนมีก้อนอะไรติดอยู่ในลำคอของเธอ เธอพยักหน้าอย่างหนัก เจเน็ตยิ้มทั้งน้ำตา

“พวกคุณหยุดแสดงความรักต่อสาธารณะได้ไหม? บางทีฉันอาจจะกระโดดไปด้านใดด้านหนึ่ง มันเป็นบรรยากาศแปลก ๆ ที่ทำให้ฉันติดอยู่ในระหว่างนี้!” ในขณะที่พูดเจเน็ตก็ขยับตัวออกไปเพื่อให้พวกเขามีที่ว่าง เนลล์หัวเราะขบขันกับมารยาของเธอ

ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงกรีดร้องที่ทำให้วุ่นวาย

“เซลีน! เป็นอะไรหรือเปล่า? เซลีน!” ฝูงชนหันไปมอง เซลีนทรุดลงกับพื้นขณะที่เจสันพุ่งตัวไปจับเธอ ชุดขนสัตว์สีขาวเปียกโชกไปด้วยสีแดงตามรอยเลือดจากต้นขาของเธอ ใบหน้าของเนลล์เห็นการเปลี่ยนแปลงของอารมณ์

“แจน โทรเรียกรถพยาบาลเร็ว ๆ !” เซลีนถูกนำตัวส่งไปโรงพยาบาล

หลังจากการตรวจสุขภาพหลายครั้งพบว่าเซลีนเครียดมากจนนำไปสู่อาการทางประสาท เธอไม่เป็นไร แต่มีภาวะแทรกซ้อนในการตั้งครรภ์ของเธอ เธอมี … การแท้งบุตร เมื่อถึงเวลาที่ข่าวก็กระจายไปในคืนของวันรุ่งขึ้น

เนลล์ไม่สะทกสะท้าน แม้ว่าเธอจะทำให้เซลีนโกรธจนถึงขั้นต้องเข้ารับการรักษาในโรงพยาบาล แต่เธอก็ไม่ได้เป็นต้นเหตุของเรื่องทั้งหมดนี้

เธอเคยยอมรับมาแล้วครั้งหนึ่ง แต่ความเป็นจริงกลับตบหน้าเธอโดยบอกเธอว่าสัมปทานได้รับการชำระคืนด้วยการแสวงหาผลประโยชน์ที่รุนแรงของศัตรูเท่านั้น

เนลล์ไม่ใช่ลูกแกะที่ถูกฆ่าหรือแม่ชีเทเรซา เธอไม่ได้มีหัวใจที่ยิ่งใหญ่ที่จะยอมรับครั้งแล้วครั้งเล่า ในไม่ช้าเธอก็วางเรื่องนี้ไว้เบื้องหลัง มันไม่มีเหตุผลอื่นใดนอกจากการทำงานจนล้นมือ ไม่ว่าจะเป็นซิงฮุยหรืออันนิงอินเตอร์เนชั่นแนล เนลล์ก็มีเรื่องที่ต้องเข้าร่วมโดยเฉพาะบทบาทที่เธอพูดคุยกับเอริคครั้งสุดท้าย

เนื่องจากเธอต้องแข่งขันกับเซลีนในวันรุ่งขึ้นเธอจึงไม่มีโอกาสติดต่อกับผู้ช่วยของเอริคแม้ว่าเธอจะนัดหมายในช่วงบ่าย แต่ก็ไม่มีการพูดคุยรายละเอียดที่เป็นรูปธรรม จำเป็นต้องมีการหารือในเชิงลึกเพื่อปิดข้อตกลง

ดังนั้นเธอจึงพาลูซี่ไปทานอาหารค่ำกับเอริคในคืนนี้ เห็นได้ชัดว่ากิดเดียนออกไปทำธุระในเมืองใกล้เคียงในวันเดียวกัน เขาออกไปในตอนกลางวันและจะกลับมาในเวลากลางคืน

ดังนั้นทั้งคู่จึงวางแผนและเมื่อเขากลับมาเขาจะไปรับเธอจากร้านอาหารและพวกเขาจะกลับบ้านด้วยกัน

ไม่ใช่เรื่องส่วนตัวเลยที่เนลล์จะแนะนำลูซี่ให้เอริครับบทใน ‘ตามหาสายลม’ เธอได้อ่านบทภาพยนตร์และพบว่ารูปลักษณ์ภายนอกของลูซี่และท่าทางที่เข้ากันได้ดีกับบทบาทนี้ เพื่อให้เอริคโดดเด่นในกลุ่มผู้กำกับอันดับหนึ่งเขาต้องมีจุดแข็งของตัวเอง

ในการเลือกนักแสดงที่เหมาะสมคือหนึ่งในนั้น มีเสียงเชียร์และเสียงหัวเราะระหว่างเจ้าภาพและแขกในงานเลี้ยงอาหารค่ำ

เนลล์ให้ลูซี่แสดงตัวอย่างการตีความของตัวละครในจุดนั้นเพื่อความสุขของเอริค ข้อตกลงที่หมุนเวียนอยู่รอบ ๆ บทบาทถูกตอกออกไปอย่างรวดเร็ว

ทุกอย่างขึ้นอยู่กับความสิ้นหวังนอกเหนือจากการจ่ายเงินที่ต่ำกว่าราคาตลาด อย่างไรก็ตามเนลล์เข้าใจว่าไม่ใช่เรื่องง่ายที่ลูซี่ในระดับปัจจุบันของเธอจะได้รับบทบาทเช่นนี้ตั้งแต่แรก การจ่ายเงินเป็นเพียงช่วงเวลานี้ในขณะที่ผลประโยชน์อื่น ๆ จะมาจากภาพยนตร์เรื่องนี้ในระยะยาว ดังนั้นเธอจึงตกลงโดยไม่คิดอะไรเลย

ในห้องส่วนตัวทั้งสามคนมีส่วนร่วมในการสนทนาอย่างมีความสุข เมื่องานเลี้ยงสิ้นสุดลง เนลล์ก็รู้สึกถึงแรงสั่นสะเทือนจากกระเป๋าเงินของเธอ เธอเปิดโทรศัพท์โหมดเงียบเพราะกลัวว่ามันอาจจะรบกวนมื้อเย็น คืนนี้เธอไม่ได้ดื่มมากนัก แต่เธอเป็นคนคออ่อน

เนลล์หยิบกระเป๋าตังค์ขึ้นมาและพยุงตัวก่อนจะเดินไปที่ห้องน้ำของผู้หญิง ด้วยความตกใจเนลล์เดินชนคนที่เธอไม่อยากเห็นหน้ามากที่สุด

“ฮะ? เนลล์ เจนนิ่งส์ ทำไมคุณถึงมาอยู่ที่นี่?” เฮย์ลีย์และเพื่อนของเธอเพิ่งออกมาจากห้องตรงข้ามเมื่อพวกเขาวิ่งเข้าหากัน เนลล์มองอย่างเย็นชาโดยไม่ตอบกลับ เธอจึงหันหลังเดินไปที่ห้องน้ำ

“ เนลล์ เจนนิงส์! หยุดอยู่ตรงนั้นนะ!”