ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก - บทที่ 89 เธอตกอยู่ในอันตราย
ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก บทที่ 89 เธอตกอยู่ในอันตราย
เนลล์หน้าซีด มันเป็นเสียงของเฮย์ลีย์
บ้าจริง! เมื่อเสียงฝีเท้าด้านนอกใกล้เข้ามาและขู่ว่าจะพุ่งเข้ามาในช่วงเวลาใดเนลล์ก็รีบตะครุบและล็อกประตูทันที
จากนั้นเธอก็วางโทรศัพท์และโทรออกหมายเลข
“ฮะ? ทำไมประตูถึงเปิดไม่ได้”
“จริงเหรอ? ขอฉันดูหน่อย” มีเสียงของใครบางคนกำลังหมุนลูกบิดประตูอีกด้านหนึ่ง เนื่องจากถูกล็อคจากด้านในจึงไม่สามารถเปิดประตูได้หากไม่มีกุญแจ
เฮย์ลีย์นึกได้ทันที
“ฮ่า! นังตอแหลรู้แล้วเหรอ แกคิดว่าแค่ประตูจะหยุดเรา? คุณควรคิดทบทวนให้ดีกว่านี้!” ด้วยเหตุนี้เธอจึงดึงโทรศัพท์ออกมาเพื่อโทรออก
“ผู้จัดการบาร์ช่วยเอากุญแจห้อง 8828 มาให้ฉัน เลิกถาม! พรุ่งนี้คุณไม่ต้องมาทำงานถ้าคุณยังกล้าพูดออกมา” เสียงที่เย่อหยิ่งอยู่ข้างนอกทำให้ความทรงจำของเนลล์นึกขึ้นได้ว่าโรงแรมนี้เป็นของมอร์ตัน เธอแอบขบฟัน
บ้าจริง!
จากโรงแรมทั้งหมดที่เธอสามารถเลือกได้ทำไมถึงต้องมอร์ตันเป็นเจ้าของด้วยล่ะ?
เธอไม่อยากโยนความผิดสถานที่นี้ได้รับเลือกโดยผู้จัดการเฟอร์นันเดซ บริษัทมอร์ตันมีธุรกิจอยู่ทั่ว จินเฉิง และเนื่องจากอสังหาริมทรัพย์ในสังกัดพวกเขามีจำนวนมากจึงยากที่จะทราบว่า บริษัทนี้เป็นของพวกเขาโดยไม่ได้ตรวจสอบอีกครั้ง
ความหวังเดียวของ เนลล์คือโทรศัพท์ของเธอ ในขณะที่เธอโทรออกเธอก็สวดมนต์ในใจว่า ‘รับสิ! รับสิ! ‘
เธอขอบคุณโชคชะตาของเธอที่ผู้ชายคนนั้นไม่เคยทำให้เธอผิดหวัง หลังจากดังสี่ครั้งสายก็เชื่อมต่อ
“ เนลลี่ มีอะไรเหรอ?”
“กิดเดียน ลีย์ ช่วยฉันด้วย!” มีการเปลี่ยนแปลงในน้ำเสียงของเขา
“เกิดอะไรขึ้น?”
“ฉะ ฉันถูกวางยา ฉันอยู่ในโรงแรมที่ฉันส่งไปให้คุณก่อนหน้านี้ ห้อง 8828 มาเร็ว ๆ !”
เธอพูดคำเหล่านี้เมื่อประตูถูกผลักเปิดอย่างกะทันหัน
ในขณะที่แสงสีขาวที่ส่องทะลุไปทั่ว เนลล์หลับตาและยกมือขึ้นเพื่อป้องกันไม่ให้มันส่องตา โทรศัพท์ข้างหูของเธอร่วงออกจากมือของเธอ
“แกร๊ก!” โทรศัพท์หล่นลงบนพื้น เสียงร้อนรนของชายคนนั้นดังมาจากโทรศัพท์
“เนลลี่! เนลลี่!” ในเวลาไม่ถึงหนึ่งวินาทีเท้าเหยียบโทรศัพท์พังหน้าจอจนเละเป็ฯชิ้นๆ
“เนลล์ เจนนิงส์! ใครจะไปคิดว่าคุณจะเป็นไก่ในกำมือฉัน!” เฮย์ลีย์ก้าวเข้ามาด้วยความยินดี
ข้างหลังเธอมีบอดี้การ์ดสี่คนที่แข็งแรงบึกบึน เนลล์เดินเซถอยหลังไปสองก้าว
“คุณกำลังจะทำอะไร?” ใบหน้าของ เฮย์ลีย์ฉายด้วยรอยยิ้มที่ชั่วร้าย
“แน่นอนฉันมาที่นี่เพื่อช่วยคุณ มันเป็นความรู้สึกทรมานที่มีคุณอยู่ไม่ใช่เหรอ? ดูสิว่าฉันดีกับเธอแค่ไหน ฉันเข้าใจความต้องการของคุณ ดังนั้นฉันจึงพาผู้ชายสองสามคนมาให้ด้วย” จากนั้นเธอก็ทำหน้านิ่งและสั่งให้บอดี้การ์ดทั้งสี่คน
“พวกแกยืนรออะไรกัน? ไปสิ!” บอดี้การ์ดทั้งสี่ตอบพร้อมเพรียงกันว่า
“ครับ” ใบหน้าของเนลล์แสดงอาการออกมา ขณะที่พวกเขาเข้ามาใกล้
“เฮย์ลีย์ มอร์ตัน ฉันคิดมาตลอดว่าคุณเป็นคนผิดปกติ แต่ฉันไม่คิดว่าคุณจะเป็นคนชั่วร้ายขนาดนี้ คุณไม่กลัวว่ากิดเดียน ลีย์ จะตามหาคุณไปเพราะคุณกำลังทำไม่ดีกับฉันเหรอ??” เฮย์ลีย์ยิ้มด้วยความยินดี
“เนลล์ เจนนิ่งส์ คุณคิดว่าคุณเป็นใครเหรอ? ให้ฉันบอกคุณผู้ชายทุกคนมีความอ่อนแอโดยสันดาน กิดเดียน ลีย์สนใจเพราะรูปลักษณ์ของคุณ เขาจะไม่สนใจคุณเลยเมื่อเขารู้ว่าคุณเป็นคนที่แพศยา
“ในทางกลับกันฉันลูกสาวคนเล็กของบริษัทมอร์ตัน มีหน้ามีตาและครอบครัว ผู้ชายที่มีสมองจะรู้ว่าควรเลือกแบบไหน คุณคิดว่า กิดเดียน ลีย์ ต้องการคนแบบคุณหรือฉันลูกสาวของบริษัทมอร์ตัน กันล่ะ?”
ใบหน้าของเนลล์มืดลง เธอแค่รู้สึกว่าเฮย์ลีย์อาจจะล้างแค้นแทนเซลีน แต่มันไม่ใช่เลย เธอไม่คิดว่าเฮย์ลีย์จะมีแรงจูงใจแอบแฝง เธอจับตาดูกิดเดียนตั้งแต่แรกพบ
หัวใจของเธอดิ่งลง เฮย์ลีย์โพล่งอย่างเย็นชา
“พอแล้วกับการพูด! มันจะไม่ยากสำหรับพวกเขาถ้าคุณยินยอม มิฉะนั้นฉันจะไม่รับผิดชอบต่อผลกระทบที่จะเกิดขึ้น” เธอจึงสั่งให้บอดี้การ์ดทั้งสี่
“ฉันจะฝากเธอไว้กับคุณ จำสิ่งที่ฉันขอไว้ล่ะ”
“ได้ครับ”
เฮย์ลีย์หันและจากไป ประตูห้องส่วนตัวถูกปิดลงข้างหลังเธอ ด้วยใบหน้าที่ซีดเซียวเนลล์ถอยหลังไปสองก้าวต่อหน้าชายผู้แข็งแกร่งทั้งสี่ “คิดดูนะ ฉันเป็นผู้หญิงของกิดเดียน ลีย์ คุณสามารถจัดการกับผลที่ตามมาทีหลังได้เหรอ??” ผู้นำในหมู่ชายคนนี้ส่งเสียงหัวเราะที่น่าสยดสยอง
“จริงๆเหรอ! ถ้าคุณเป็นผู้หญิงของ กิดเดียน ลีย์ ฉันก็คือพ่อของเขา! จับเธอไว้ ฉันจะไปแล้วพวกคุณก็อยู่ต่อไปได้”
“ได้ครับ พี่วินเซนต์!”
ขณะที่พวกคนหยาบคายเข้าใกล้เนลล์ก็ถอดส้นสูงของเธอและวิ่งหนีในขณะที่พวกเขาไม่ทันได้ตั้งตัว
“ โอ้ย! คุณคิดว่าวิ่งหนีได้เหรอ!”
ชายคนหนึ่งลากเธอกลับมาแล้วเหวี่ยงเธอไปที่โซฟา เสียงฉีกขาดเสื้อผ้าของเธอดังขึ้นเมื่อถูกฉีกออก เนลล์ลุกขึ้นต่อสู้ แต่ไม่นานแขนขาของเธอก็ถูกตรึงลง เนลล์เป็นผู้หญิง
แม้ว่าเธอจะเชี่ยวชาญในศิลปะการป้องกันตัว แต่เธอก็ถูกวางยาและสูญเสียการควบคุมร่างกายของเธอจึงไม่สามารถเอาชนะชายทั้งสี่ได้
เธอกัดฟันอย่างมีสติเธอหันศีรษะเพื่อกัดในช่วงที่พวกมันไม่ทันระวัง
“อ๊าาา!” เสียงกรีดร้องที่ทำให้หายใจไม่ออกทำให้ผู้ชายที่เอามือจับเสื้อผ้าที่เหลืออยู่ของเธอถอยห่างออกไปปิดหูของเขา วินาทีถัดไป
“เพียะ!”
การตบหน้าอย่างรุนแรงส่งผลให้เนลล์มึนงงและหูของเธออื้ออึง ชายคนนั้นเม้มปากแน่นด้วยความโกรธ
“เชี่ย! แกกล้ากัดฉันได้ยังไง! ฉันจะฆ่าแกให้ตายและชื่อของฉันไม่ใช่วินเซนต์!”
ด้วยอาการหนาวสั่นที่กระดูกสันหลังของเธอ เนลล์พยายามอย่างมาก ตอนนั้นเอง …
“แควก!”
เสื้อของเธอถูกปลดออกอย่างสมบูรณ์ ชายคนนั้นตะครุบเธอด้วยรอยยิ้มที่น่ากลัว
“ผู้หญิงคนนี้อาจดูแบน แต่เธอมีรูปร่างที่ดีเลย พี่น้องคืนนี้เราของที่ดีมาก!” ไม่สามารถทนต่อความกลัวของเธอได้อีกต่อไปเนลล์ร้องเสียงหลง เธอต่อสู้ในขณะที่คำรามด้วยความขยะแขยง
“อย่าแตะต้องฉัน! เอามือสกปรกออกไป! ออกไป!”
“นังตอแหล อย่าเพิ่งรีบขอร้องกับเรา คุณอาจจะขอบคุณเราในภายหลัง”
“ใช่เราจะทำดีกับคุณและทำให้คุณพอใจ”
“ ฮ่าฮ่าฮ่า … ”
…
อีกด้านหนึ่งของเมือง ในรถ
นับตั้งแต่มีการโทรมาใบหน้าทั้งหน้าของกิดเดียนก็ขุ่นมัวไปด้วยความหนาวเหน็บที่หนาวสะท้านไปถึงกระดูก เขาสั่งให้แมทธิวขับรถด้วยความเร็วเต็มที่ในขณะที่เขากำลังคุยโทรศัพท์
“สวัสดีส่งผู้ชายสักสองสามคนไปที่เพิร์ลริเวอร์ อินเตอร์เนชั่นแนลห้อง 8828 ความปลอดภัยของเธอคือสิ่งสำคัญที่สุด!”
“ตรวจสอบว่าใครอยู่เบื้องหลังเรื่องนี้!”
“เพิร์ลริเวอร์อินเตอร์เนชั่นแนลเป็นทรัพย์สินของบริษัทมอร์ตัน หรือไม่? ให้พวกเขาส่งคนไปที่ห้อง 8828 บอกพวกเขาว่าฉันจะทำลายมอร์ตันออกจากโลกใบนี้ ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นกับเธอ!”
หลังจากโทรออกหลายครั้งกิดเดียนก็วางโทรศัพท์ทิ้งและหายใจเข้าลึก ๆ เขาถามแมทธิวด้วยน้ำเสียงเย็นชา
“ อีกนานแค่ไหน?”
