ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก - บทที่ 97 นำอาหารมาส่งให้เขา

ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก บทที่ 97 นำอาหารมาส่งให้เขา

เสียงเย็นชาดังขึ้นเมื่อผู้จัดการล็อบบี้เดินมา

พนักงานต้อนรับที่เห็นเจ้านายของพวกเขาเดินเข้ามาในตำแหน่งเดิมทันทีเหมือนหนูเห็นแมว

“ผู้จัดการเราไม่ได้พูดอะไรเลย”

“ใช่ ๆ เราไม่ได้พูดอะไรเลย” ผู้จัดการแค่ตะคอกใส่พวกเขาเพราะเธอเห็นพวกเขารวมตัวกัน แม้ว่าพวกเขาจะหลบหนีไปบ้างในบางครั้ง แต่เธอก็เมินเกือบตลอดเวลา ดังนั้นเธอจึงไม่ได้ไล่ตามหัวข้อและพูดแทนว่า

“ตอนนี้คุณลีย์อยู่ในสำนักงาน ดังนั้นคุณควรระมัดระวังในการทำงานให้มากขึ้น! ฉันไม่สามารถปกป้องคุณได้ถ้าคุณถูกจับได้!” พนักงานต้อนรับรู้ว่าสิ่งที่ผู้จัดการพูดเป็นความจริงและรีบพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง

“ผู้จัดการเราจะไม่กล้าทำอีก” ผู้จัดการพอใจและจากไปพร้อมกับส่งเสียงในลำคอ

…

ลิฟต์มาถึงชั้นที่สี่สิบแปดด้วย ‘ติ๊ง’ แมทธิวจึงพาเนลล์ไปที่สำนักงานของประธานโดยตรง

ไม่ใช่ครั้งแรกที่เนลล์มาที่สำนักงานของกิดเดียน แต่มันแตกต่างจากครั้งที่แล้ว ก่อนหน้านี้เธอมาตอนพักเที่ยงคนในสำนักงานเลขานุการจึงออกไปจึงไม่มีใครรู้ว่าเนลล์อยู่ที่นี่

วันนี้กิดเดียนอยู่ทำงานล่วงเวลาคนในสำนักงาน เลขานุการจึงไม่กล้าออกไปก่อนเวลาโดยปกติ

ดังนั้นเนลล์ทำได้เพียงบังคับตัวเองให้เดินต่อไปภายใต้สายตาที่อยากรู้อยากเห็น เธอรู้สึกเสียใจเล็กน้อย

เมื่อคืนเธอคิดว่าจะทำอย่างไรให้ชายคนนี้พอใจ แต่เธอก็ลืมไปว่าคนอื่น ๆ ก็ยังคงทำงานอยู่เช่นกัน เมื่อเป็นเช่นนี้ความสัมพันธ์ของเธอกับกิดเดียนก็ต้องถูกเปิดเผย เนลล์อดไม่ได้ที่อยากจะถอยหนีในความคิดนี้

“อืม…แมทธิวทำไมคุณไม่ช่วยส่งอาหารให้แทนฉันล่ะ ฉันจะไม่เข้าไป” แมทธิวมองเธออย่างเชื่องช้า

“คุณผู้หญิงประธานรู้แล้วว่าคุณมาที่นี่ ถ้าคุณไม่ไปเขาคงจะต้องผิดหวังมาก” เนลล์หัวเราะอย่างเก้ๆกังๆ

“แต่…มีคนอยู่เยอะในสำนักงานของคุณ…” แมทธิวยิ้ม

“ไม่ต้องกังวล สำนักงานเลขานุการอยู่ภายใต้การควบคุมของผมและคนข้างในล้วนถูกคัดเลือกมาอย่างดีโดยผม ไม่มีปากเสียงคุณจึงไม่ต้องกังวลว่าใครจะพูดอะไร”

เนลล์โล่งใจเล็กน้อยกับคำพูดของเขา

ในสำนักงาน

ขณะนี้กิดเดียนกำลังจัดการกับงานบางอย่างในมือของเขา แมทธิวเคาะประตูและเขาตอบว่า

“เข้ามา” แมทธิวผลักเปิดประตู แต่ไม่เข้าไปและยิ้มให้เนลล์ข้างๆเขาแทน

“คุณผู้หญิง เข้าไปเถอะครับ”

เนลล์พยักหน้ารับภาชนะกระติกน้ำร้อนไว้ในอ้อมแขนก่อนจะเดินเข้าไป กิดเดียนเงยหน้าขึ้นมองเธอ

เธอสวมชุดสีชมพูพาสเทลยาวถึงข้อเท้าเสื้อคลุมตัวบางสีเดียวกันและรองเท้าส้นเตี้ยสีชมพูอ่อนที่เท้า

เธอดูอ่อนโยนและเป็นผู้หญิงมากกว่าปกติเล็กน้อย มุมริมฝีปากของเขาเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะเบา ๆ ขณะที่เขาพูดด้วยน้ำเสียงอบอุ่น

“นั่งลงก่อนสิ เดี๋ยวผมมา” เนลล์พยักหน้า เธอบอกได้เลยว่าเขายุ่งมาก

เธอนั่งอย่างเชื่อฟังบนโซฟาข้างประตูและหยิบนิตยสารมาพลิกดูอย่างไม่เป็นทางการ สำนักงานของกิดเดียนมักจะเต็มไปด้วยนิตยสารหรือหนังสือพิมพ์เกี่ยวกับการเงินหรือการทหาร

ดังนั้นจึงเห็นได้ชัดว่าเขาสนใจเฉพาะเรื่องเหล่านี้เท่านั้น เป็นเรื่องยากที่จะเห็นนิตยสารบันเทิงใต้โต๊ะกาแฟ

หน้าปกของนิตยสารเป็นภาพของนักแสดงหญิงยอดเยี่ยมที่ได้รับรางวัล รางวัลร้อยดอกไม้และรางวัลไก่ทองคำในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา เธอคือ สเตฟานี การ์เร็ตต์ซึ่งได้ชื่อว่าเป็นราชินีแห่งภาพยนตร์ที่สวยที่สุด

เนลล์ค่อนข้างชอบ สเตฟานี การ์เร็ตต์ คนนี้ ท้ายที่สุดเธอก็แสดงผลงานได้ดีสวยและเก่งมาก เธอไม่ได้อยู่ในระดับเดียวกับดอกไม้เล็ก ๆ ที่ดูโง่เขลาที่แสดงได้แย่มาก

เธอยังได้ยินมาว่าครอบครัวของสเตฟานี เป็นที่รู้จักกันดีและเป็นหนึ่งในครอบครัวที่สามารถทำให้พื้นสั่นสะเทือนได้หากพวกเขากระทืบเท้า การเป็นนักแสดงเป็นเพียงความฝันของสเตฟานี

ดังนั้นจึงไม่มีการซุบซิบนินทาเกี่ยวกับเธอเรื่องไม่ดีที่เกิดขึ้นในแวดวงบันเทิงไม่เกี่ยวข้องกับเธอ คนแบบนี้ทุกคนจะชอบ เนลล์มองดูนิตยสารด้วยความสนใจเมื่อกิดเดียนวางปากกาลงในมือแล้วลุกขึ้นยืน

“คุณกำลังอ่านอะไร?” เขาเดินไปหาเธอ เนลล์เงยหน้าขึ้นด้วยรอยยิ้มและยกนิตยสารในมือขึ้น

“นิตยสารบันเทิง” สายตาของกิดเดียนกวาดไปที่ปกนิตยสารแล้วขมวดคิ้วเล็กน้อย เนลล์เดาะลิ้นของเธอ

“ฉันไม่เห็นหนังสือเกี่ยวกับบันเทิงเลยเมื่อฉันมาที่สำนักงานของคุณในครั้งสุดท้าย ดังนั้นฉันคิดว่าคุณไม่สนใจมันซะอีก แต่ดูเหมือนว่าจะไม่ใช่อย่างนั้น! คุณชอบ สเตฟานี การ์เร็ตต์ ไหม?” กิดเดียนมองแต่ไม่ใส่ใจ เขาไปที่ห้องน้ำเพื่อล้างมือและพูดเบา ๆ ว่า

“ไม่”

“แล้วทำไมคุณถึงมีนิตยสารของเธอ?”

“อาจมีคนทิ้งไว้ที่นี่หลังจากอ่านเสร็จ”

กิดเดียนดูเหมือนจะไม่เต็มใจที่จะพูดเพิ่มเติมเกี่ยวกับหัวข้อนี้ เขานั่งตรงข้ามเธอและได้กลิ่นหอมโชยออกมาจากปิ่นโตที่เธอถือมา

“คุณเอาอะไรมา?” เนลล์ได้สติทันทีและนำนิตยสารออกไปเพื่อเปิดฝาภาชนะ

“ทั้งหมดเป็นอาหารโปรดของคุณ ป้าจอยซ์นึกถึงคุณ เธอเลยทำอาหารให้อร่อยเพราะเธอเห็นว่าเมื่อเร็ว ๆ นี้คุณมีงานที่ยุ่ง” เธอเปิดฝาทีละฝา อาหารข้างในดูน่ารับประทานและเต็มไปด้วยกลิ่นหอมที่กระตุ้นความอยากอาหาร

กิดเดียนวางอุปกรณ์การกินให้เธอ เขาปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตออกเมื่อเขาล้างมือ

ในขณะนี้แขนเสื้อของเขาถูกดึงขึ้นครึ่งหนึ่งเผยให้เห็นส่วนหนึ่งของท่อนแขนที่แข็งแกร่งของเขา สายตาของเขาที่ถือตะเกียบดูเซ็กซี่และน่าดึงดูดเป็นพิเศษ เนลล์เสิร์ฟซุปให้เขาหนึ่งชามและพูดว่า

“ทานซุปให้อุ่นท้องก่อน” กิดเดียนพยักหน้าและเห็นว่าเธอกำลังจิบซุปชามเล็กอยู่ด้วยและสายตาของเขาก็จ้องมองลึกลงไป

“ทำไมวันนี้คุณถึงคิดเอาอาหารมาให้ผมด้วยล่ะ? จู่ ๆ นางลีย์ ได้ตัดสินใจที่จะทำความดีหรือไง?” เนลล์กระตุกวูบจนแทบสำลักน้ำซุป เธอเงยหน้าขึ้นมาจ้องเขา

“มันไม่ถูกใจคุณเหรอ? ฉันจะเปลี่ยนมันตั้งแต่วันพรุ่งนี้” กิดเดียนหัวเราะ

“ไม่จำเป็นต้องเปลี่ยนแปลง ผมชอบมันมาก” เนลล์กลัว จู่ๆกิดเดียนก็พูดว่า

“แต่ผมว่าจะดีกว่านี้ถ้าคุณทำอาหารด้วยตัวเอง” บางทีอาจเป็นเพราะมันไม่คาดคิดเกินไปในครั้งนี้เนลล์ก็สำลัก เธอไอสองครั้งและมองเขาด้วยความประหลาดใจ

“คุณอยากกินอาหารที่ฉันทำเหรอ?” กิดเดียนพูดเบา ๆ ว่า

“เป็นเรื่องปกติที่ภรรยาจะทำอาหารให้สามีของเธอไม่ใช่หรือ?” เนลล์หัวเราะอย่างแห้ง ๆ

“ฮ่า ฮ่า…ฉันทำอาหารได้ แต่คุณอาจจะไม่อยากกินก็ได้” กิดเดียนหยุดชั่วคราว เขามองเธอด้วยสายตาลึกล้ำที่เต็มไปด้วยความเสน่หา

“ตราบใดที่คุณทำมันผมจะก็กินมัน” ในอนาคตอันใกล้นี้ประธานลีย์ จะรู้ว่าเขาพูดจาหวานเลี่ยนขนาดไหน เนลล์ยิ้มด้วยความลำบากใจและหยุดพูด

หลังอาหารเธอเห็นว่ากิดเดียนดูเหมือนจะมีอย่างอื่นที่ต้องทำเลยทำความสะอาดจาน

“คุณควรกลับไปทำงานได้แล้ว ฉันจะกลับเอง”

“เดี๋ยว” กิดเดียนหยุดเธอและยื่นกล่องจากลิ้นชักให้เธอทันที เนลล์รับมันด้วยความประหลาดใจ เมื่อเธอเปิดดูก็พบว่าเป็นโทรศัพท์ใหม่เอี่ยม ดวงตาของเธอไม่สามารถปกปิดมันได้ เมื่อเธอถามอย่างมีความสุข

“อันนี้ของฉันเหรอ?” กิดเดียนกล่าวว่า

“อันที่คุณมีก่อนหน้านี้ไม่สามารถใช้งานได้อีกต่อไป แต่การ์ดโทรศัพท์ได้รับการซ่อมแซมและข้อมูลจากโทรศัพท์เครื่องก่อนก็ถูกคัดลอกไปยังการ์ดใหม่นี้ด้วย เชคได้เลยว่ามีปัญหาหรือไม่?” เนลล์รีบเปิดโทรศัพท์และตรวจสอบและพบว่าข้อมูลทั้งหมดไม่เพียง แต่ถูกคัดลอก แต่รูปถ่ายทั้งหมดที่เธอมีก็ถูกรวมไว้ด้วยเช่นกัน เธอมีความสุขมาก

“ขอบคุณ” กิดเดียนยิ้ม

“ถ้าคุณอยากขอบคุณผมจริง ๆ ก็อยู่ที่นี่และรอผมเพื่อที่เราจะได้กลับไปด้วยกัน หืม?”

เขาโน้มตัวเข้าใกล้เธอและวางมือรอบเอวของเธออย่างเป็นธรรมชาติพาเธอเข้าสู่อ้อมแขนของเขา เนลล์หน้าแดงอย่างไม่ได้ตั้งใจ แต่คิดว่าคงจะดีแม้ว่าเธอจะกลับดึกอย่างไรก็ตามเธอก็ไม่ปฏิเสธ