ท่านอ๋องผู้โหดร้ายกับหมอปีศาจ - ตอนที่ 1234 ฟุ่มเฟือยเกินไปแล้ว

“ซีเอ๋อร์ เจ้าต้องระวังตัว” หลิงกล่าวเสียงต่ำ

ไป๋เหยียนเอ๋อร์กล่าวด้วยความประหลาดใจว่า “อารอง เจ้าเรียกเขาว่าเขาว่าอารอง เขาคือมู่เฟิงหลิง มู่เฟิงหลิงยังมีชีวิตอยู่! แต่ดูเหมือนว่าเขากำลังจะต้องตายอย่างเจ็บปวด!”

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า! มู่เฉียนซี อารองของเจ้าทำร้ายพ่อข้า และตอนนี้เขาก็ต้องชดใช้ผลกรรมแล้ว! ชดใช้กรรม!”

ฟิ้ว! เข็มยาของมู่เฉียนซีรีบพุ่งไปหาไป๋เหยียนเอ๋อร์

“ถ้าเจ้ายังไม่อยากตายเร็วเกินไปละก็ รีบหุบปากซะ!”

เมื่อเผชิญหน้ากับการโจมตีของมู่เฉียนซี ไป๋เหยียนเอ๋อร์ก็ตื่นตระหนกและเรียกโล่ป้องกันออกมา

พิษของมู่เฉียนซีนั้นน่ากลัวเพียงใดนางย่อมรู้ดียิ่ง

มู่เฉียนซีกล่าว “อู๋ตี้ เสี่ยวหง ส่งอารองออกไป!”

ในขณะนี้เฟิงอวิ๋นซิวและหรงเหรินได้ยินคำทั้งสามคำนั้น ทั้งสองคนก็ตกใจเล็กน้อย!

…มู่เฟิงหลิง!…

หรงเหรินไม่ได้พัวพันกับชิงอิ่งอีกต่อไป แต่กลับรีบวิ่งเข้ามาเพื่อขวางหลิงไว้

มู่เฉียนซีตะโกนว่า “ชิงอิ่ง หยุดพวกเขา!”

ชิงอิ่งทำตามคำสั่งของมู่เฉียนซีอย่างสมบูรณ์แบบและขวางหรงเหรินไว้

หลิงมองไปที่มู่เฉียนซีสองสามครั้งอย่างไม่เต็มใจ แต่กลับถูกห้ามและถูกบังคับให้ออกไป

มู่เฉียนซีกล่าวเสียงเบาว่า “อารอง ดูแลตัวเองด้วย!”

ปัง! คนชุดขาวเหล่านั้นไม่สามารถแยกแยะแพ้ชนะกับชิงอิ่งได้ จึงฉวยโอกาสลอบโจมตีมู่เฉียนซีในตอนที่ร่างกายอ่อนแอและไม่มีใครอยู่รอบข้าง

ชิงอิ่งปกป้องมู่เฉียนซีทันที และใครก็ตามที่พยายามเข้ามาใกล้มู่เฉียนซีเขาจะตอบโต้กลับไปอย่างดุเดือด

ฟึ่บ ฟึ่บ ฟึ่บ!

“เจ้าตำหนัก! ธิดาศักดิ์สิทธิ์!”

“นายน้อย!”

ระดับจักรพรรดิและระดับมหาจักรพรรดิของตำหนักตงจี๋ที่ถูกพิษทั้งหมดต่างรีบมาที่นี่

“เจ้าตำหนัก พวกเราไล่ตามไม่ทันแล้ว!”

แม้แต่คนเหล่านั้นที่กำลังไล่ตามฆ่าจวินโม่ซีก็กลับมาแล้วเช่นกัน และตอนนี้ตำหนักตงจี๋ก็มีผู้คนมากมาย

พวกเขาร้องขอชีวิตไป๋อู๋ห่าย แต่ตอนนี้ไป๋อู๋ห่ายถูกหลิงทำให้ได้รับบาดเจ็บสาหัสและหมดสติไป พวกเขามองดูทั้งหมดนี้ด้วยความตกใจ กลับมีคนทำร้ายเจ้าตำหนักเช่นนี้ได้อย่างไร?

ไป๋เหยียนเอ๋อร์กล่าวอย่างเย็นชาว่า “นางสารเลวมู่เฉียนซีเกือบจะฆ่าท่านพ่อ ไม่ว่าต้องจ่ายราคาเท่าไร ก็จะต้องฆ่ามู่เฉียนซีให้ได้”

นางจ้องมองไปที่มู่เฉียนซีอย่างดุร้าย ตอนนี้ข้างกายมู่เฉียนซีมีเพียงคนเดียวที่สามารถต่อสู้ได้ นางไม่เชื่อว่าหุ่นเชิดนั่นจะสามารถหยุดทุกคนได้

เฟิงอวิ๋นซิวกล่าวอย่างเย็นชาว่า “หยุด! พวกเจ้าใครกล้าที่จะลงมือก็ลองดู!”

“นายน้อย!” พวกเขาไม่เข้าใจเป็นอย่างมาก

“นายน้อย มู่เฉียนซีทำร้ายเจ้าตำหนักอย่างรุนแรง และโทษของนางคือสมควรตาย!”

“นายน้อยอวิ๋นซิว ในมือมู่เฉียนซีมีกระบี่ศักดิ์สิทธิ์นิรันดร์อยู่ จะต้องจัดการนางให้ได้”

“พวกเจ้าไม่แม้แต่จะฟังคำพูดข้าเลยหรือ?” เจ้าตำหนักหมดสติไปและพวกเขาควรฟังคำสั่งของนายน้อย แต่…

ไป๋เหยียนเอ๋อร์กล่าวว่า “พวกเจ้าจะฟังข้าหรือเฟิงอวิ๋นซิวกัน เฟิงอวิ๋นซิวมันเป็นคนทรยศ”

สิ่งนี้ทำให้ผู้คนรู้สึกลำบากใจ ในเวลานี้เองหรงเหรินก็ปรากฏตัวขึ้นด้านหลังของเฟิงอวิ๋นซิว

“นายน้อยเฟิง บัดนี้มันคงจะดีกว่าที่เจ้าจะไม่พูดอะไรเลยสักคำ!”

หรงเหรินลงมือทันที ทำให้เฟิงอวิ๋นซิวไม่สามารถเปิดปากของเขาได้เลย

“ลงมือ! ก็แค่นายน้อยผู้หนึ่งเท่านั้น สิ่งที่พวกเจ้าต้องทำตอนนี้คือการเชื่อฟังคำสั่งของข้าและเมื่อถึงเวลาไป๋อู๋ห่ายตื่นขึ้นมา จะมอบผลประโยชน์ให้พวกเจ้า”

ท่านผู้นี้สามารถทำให้เจ้าตำหนักเคารพนับถือได้ พวกเขาจำเป็นต้องฟัง!

“โปรดออกคำสั่ง!” คนเหล่านั้นกล่าวโดยพร้อมเพรียง

หรงเหรินกล่าวว่า “ใช้ทุกวิถีทางเพื่อจับสตรีผู้นั้น ลงมือ!”

ศัตรูกำลังมาคุกคาม ถ้าชิงอิ่งต่อสู้แบบสงครามล้อมอีกคงไม่ดีสำหรับพวกนาง อารองไปแล้ว นางก็ไม่มีอะไรต้องกังวลและสถานที่แห่งนี้ไม่เหมาะที่จะอยู่นาน

มู่เฉียนซีกล่าวว่า “สุ่ยจิงอิ๋ง ส่งพวกเราออกไปจากที่นี่”

ฮ่า ฮ่า ฮ่า! นายท่าน เรื่องเล็กน้อยนี้ จริง ๆ แล้วไม่จำเป็นต้องให้ท่านสุ่ยจิงอิ๋งลงมือเลย! ให้ข้าจัดการก็ได้แล้ว”

“หอฉงโหลวบนเมฆา!”

“ข้าใช้หินมิติของนายท่าน ทำให้ซ่อมแซมไปได้มากแล้ว ดังนั้นในตอนนี้ก็สามารถเปิดใช้งานได้อย่างเต็มที่ นายท่านสามารถใช้ข้าในการเดินทางผ่านสถานที่ของดินแดนนี้ได้ แต่หินมิติยังไม่เพียงพอที่จะผ่านไปดินแดนอื่น”

มู่เฉียนซีตกตะลึง “หินมิติไม่เพียงพอ สรุปแล้วใช้หินมิติไปเท่าไรเพื่อซ่อมแซมเจ้า อีกทั้งยังซ่อมแซมได้ไม่สมบูรณ์อีกด้วย”

ในตอนแรกนั้นนางได้รับหินมิติมาเป็นจำนวนมาก แต่คงมิได้ถูกเจ้าฟุ่มเฟือยนี่ใช้จนหมดไปแล้วกระมัง!

หอฉงโหลวบนเมฆากล่าวอย่างอ่อนแรงว่า “นั่น…นายท่าน ที่จริงแล้วยังเหลืออีกหนึ่งในสิบส่วน!”

“เหลือหนึ่งในสิบส่วน! นั่นก็หมายความว่าใช้ไปเก้าในสิบส่วนแล้ว เจ้ามันช่างฟุ่มเฟือยเกินไปแล้ว”

“ข้าเองก็ไม่มีทางเลือก อย่างไรข้าก็เสียหายไปมาก ฮือ ฮือ ฮือ!” หอฉงโหลวบนเมฆากล่าวอย่างน่าสงสาร

“หยุดร้องไห้แล้วออกมาเถอะ! ส่งพวกเราไปจากที่นี่!”

“ขอรับ นายท่าน!”

เมื่อคนเหล่านั้นของตำหนักตงจี๋โจมตีมา พวกเขาก็รู้สึกได้ถึงความมืดในอากาศ

หอฉงโหลวที่ละเอียดอ่อนและงดงามปรากฏตัวขึ้นบนท้องฟ้า หรงเหรินตะลึงงัน “นี่คือหอฉงโหลวบนเมฆา มันปรากฏตัวที่นี่ได้อย่างไร?”

“หอฉงโหลวบนเมฆา หอฉงโหลวบนเมฆาปรากฏตัวขึ้นแล้ว”

คนอื่น ๆ ก็ประหลาดใจมากเช่นกัน หอฉงโหลวบนเมฆาได้ดึงดูดความสนใจของพวกเขาเข้าแล้ว

มู่เฉียนซีกล่าวกับชิงอิ่งว่า “ชิงอิ่ง พวกเราไปกันเถอะ!”

หลังจากที่พวกเขาประหลาดใจกันไปพักใหญ่ พวกเขาก็เห็นมู่เฉียนซีพาชิงอิ่งวิ่งไปที่หอฉงโหลวบนเมฆา

หรงเหรินตะลึงงันขึ้นอีกครั้ง “พวกเขาไม่อยากมีชีวิตแล้วรึ! วิ่งขึ้นไปบนหอฉงโหลวบนเมฆาในเวลานี้ ไม่กลัวว่าจะถูกลมพายุในอากาศรัดคอตายหรอกหรือ?”

“รีบหยุดพวกเขา! เร็ว!”

มู่เฉียนซีจะตายไม่ได้ กระบี่ศักดิ์สิทธิ์นิรันดร์ยังคงอยู่ในมือของนาง

ฟึ่บ ฟึ่บ ฟึ่บ! เงาร่างนับไม่ถ้วนพุ่งขึ้นไปในอากาศ เตรียมพร้อมที่จะหยุดมู่เฉียนซีและชิงอิ่ง

ปัง ปัง ปัง! หมัดที่ดุเดือดของชิงอิ่งกระแทกลงมา ร่างบนอากาศถูกโจมตีตกลงมาจำนวนมาก

ฟึ่บ ฟึ่บ ฟึ่บ! มู่เฉียนซีเองก็ลอบโจมตีด้วยเข็มยา คิดจะตามพวกเขาให้ทัน ไม่มีทาง!

ในไม่ช้า พวกเขาก็มาถึงสถานที่ที่พายุอากาศนั่นพัดมา มู่เฉียนซีเป็นนายท่านของหอฉงโหลวบนเมฆา พายุอากาศย่อมไม่สามารถทำร้ายพวกเขาได้และหอฉงโหลวเมฆาก็ได้เปิดทางให้มู่เฉียนซีแล้ว!

“พวกเขากลับเข้าไปในหอฉงโหลวเมฆาได้โดยไม่เป็นอะไร หรือว่าพายุอากาศจะสงบลงแล้ว”

“พวกเราก็ลองขึ้นไปที่หอฉงโหลวบนเมฆาดู ได้ยินว่าหอฉงโหลวบนเมฆามีสมบัติมากมาย!”

พวกเขาทั้งหมดกระตือรือร้นที่จะลอง แต่เมื่อกำลังจะเข้าใกล้

“อ๊ากก!” เสียงกรีดร้องที่น่าเวทนาดังขึ้น

คนเหล่านี้ ไม่ว่าความแข็งแกร่งจะสูงเพียงใด ภายใต้การรัดคอของพายุอากาศล้วนไม่มีผล

ด้านหลังของคนเหล่านั้นที่ช้าไปก้าวหนึ่งต่างก็เปียกโชก และพายุอากาศนั้นก็มิได้สงบลงเลย โชคดีที่พวกเขาช้าลง!

มิเช่นนั้นตายแน่แล้ว!

ใบหน้าของหรงเหรินหม่นคล้ำลง “เจ้าพวกโง่!”

“พายุอากาศไม่ได้ทำร้ายมู่เฉียนซีเพราะนางเป็นนายท่านของหอฉงโหลวบนเมฆา บัดซบ! หยุดหอฉงโหลว…”

เขารีบขึ้นไปในอากาศและระดมทุกคนเพื่อโจมตีหอฉงโหลวบนเมฆาอย่างบ้าคลั่ง

แต่คิดจะหยุดหอฉงโหลวบนเมฆา มันไม่ง่ายขนาดนั้น

ตูม!

เมื่อพวกเขาทิ้งระเบิดอย่างดุเดือด หอฉงโหลวบนเมฆาก็เข้าสู่ความว่างเปล่าในทันที และปล่อยให้พวกเขาร้อนรนโดยทำอะไรมิได้!

หอฉงโหลวบนเมฆาหายไปอย่างสมบูรณ์แล้ว

ใบหน้าของหรงเหรินกลายเป็นสีดำเสียยิ่งกว่าก้นหม้อ เขากล่าวอย่างเคร่งขรึมว่า “นางสารเลวมู่เฉียนซี! ตราบใดที่เจ้ายังอยู่ในดินแดนโลกสี่ทิศ ข้าก็ไม่เชื่อว่าข้าจะหาเจ้าไม่เจอ!”