ท่านอ๋องผู้โหดร้ายกับหมอปีศาจ - ตอนที่ 1412 แรงมาก็แรงไป

หญิงสาวผู้งดงามในตอนนี้ถูกมู่เฉียนซีผัดแป้งแต่งหน้าทาปากจนฉูดฉาด

อินรั่วเฉินมองตัวเองในกระจก เขาอยากลบสิ่งที่แต่งแต้มบนใบหน้าของเขาออกเสียเหลือเกิน

“อย่าเชียวนะ! เจ้าดูสิเจ้างดงามเพียงใด” มู่เฉียนซีรีบห้ามเขาเอาไว้

“แม่นางมู่…” นี่เป็นครั้งแรกที่อินรั่วเฉินมองนางด้วยสายตาที่โศกเศร้าใจเพียงนี้

มู่เฉียนซีกล่าว “แต่งเช่นนี้ ต่อให้พวกนั้นเดาถูกว่าโอรสศักดิ์สิทธิ์ฟ้านอินแต่งเป็นหญิง แต่ไม่มีทางเดาถูกถึงรูปลักษณ์นี้ได้แน่นอน เจ้าทนกล้ำกลืนไปก่อนแค่ไม่กี่วัน รอให้เจ้าจัดการเรื่องต่าง ๆ เรียบร้อยแล้วค่อยแต่งเป็นชายเหมือนเดิม”

“ข้ารับรองว่าข้าจะปิดปากเงียบ ไม่บอกใครแน่นอน”

แม้ว่านางจะกล่าวออกไปเช่นนี้ แต่นางก็ยังรู้สึกเสียดายมากที่ดินแดนสี่ทิศไม่มีกล้องถ่ายรูป

หากมีกล้องถ่ายรูป นางจะใช้กล้องสามร้อยหกสิบองศาถ่ายออกมาสักร้อยรูปมอบให้อินรั่วเฉินเก็บไว้เป็นที่ระลึก

ขัดมู่เฉียนซีไม่ได้ อินรั่วเฉินจึงจำต้องอดทนแต่งหญิงเช่นนี้ต่อไป

มู่เฉียนซีกล่าว “เอาล่ะ เจ้านำทางเถอะ!”

เป็นอย่างที่คิดเอาไว้จริง ๆ มู่เฉียนซีแปลงกายให้อินรั่วเฉินได้สมบูรณ์แบบมาก แม้ว่าจะมีคนของตำหนักเทพคอยตรวจสอบ แต่พวกเขาก็จับพิรุธใดไม่ได้เลย

หากพวกเขารู้ว่าสาวงามผู้นี้คือโอรสศักดิ์สิทธิ์ของพวกเขาแล้วละก็ คาดว่าความเชื่อในพุทธศาสนาของพวกเขาต้องพังทลายลงอีกครั้งแน่นอน

แดนตะวันตกกว้างใหญ่มาก พวกเขาเดินทางไกลมากขึ้นเรื่อย ๆ ส่วนคนของตำหนักเทพที่ตามหาก็น้อยลงเรื่อย ๆ

แต่ถึงกระนั้น อินรั่วเฉินก็พยายามขอกลับไปแต่งเป็นชายอยู่หลายต่อหลายครั้ง แต่ก็ถูกมู่เฉียนซีปฏิเสธอย่างไร้ความปรานีเฉกเช่นเดิม

“ยอดฝีมือของตำหนักเทพมากมายถึงเพียงนั้น พวกเรามีกันแค่สองคน หากต้องต่อสู้ขึ้นมา พวกเราจะเป็นฝ่ายเสียเปรียบ เจ้าอดทนอีกหน่อยเถอะ”

มู่เฉียนซีกับอินรั่วเฉินเดินทางมาถึงเมืองเล็ก ๆ เมืองหนึ่ง หาโรงน้ำชาแห่งหนึ่งเพื่อนั่งพัก มู่เฉียนซีกล่าวถามขึ้นว่า “อินรั่วเฉิน ตกลงสถานที่กันดารเช่นนี้มีสิ่งใดกันแน่?”

อินรั่วเฉินกล่าว “แม้ว่าแคว้นเทพฟ้านอินจะเป็นแคว้นที่มีอำนาจเหนือใครในแดนตะวันตก แต่ก็มีตระกูลหลายตระกูลที่แอบซ่อนตัวห่างจากโลกภายนอก! และเมืองเล็ก ๆ แห่งนี้ก็มีตระกูลที่ซ่อนตัวห่างจากโลกภายนอกที่ว่านั่น แถมยังเป็นถึงกองกำลังระดับสามด้วย ตระกูลโบราณ”

“ตอนนี้พลังชั่วร้ายนั่นก็กำลังจับตามองพวกเขาอยู่เหมือนกัน”

“กองกำลังระดับสาม! พวกเราแค่สองคนเจ้าคิดว่าจะขวางได้อย่างนั้นเหรอ?”

“ตอนนี้ตำหนักเทพปล่อยข่าวออกไปว่าข้าเป็นผู้ทรยศหักหลัง ไม่มีใครเชื่อข้า ข้าจึงต้องมาด้วยตัวเองอย่างไรล่ะ และข้าก็ไม่มีทางให้เจ้าเป็นอะไรไปเด็ดขาด”

“ข้าว่าเจ้าเป็นห่วงตัวเองดีกว่านะ”

“แล้วเราจะเดินทางไปตระกูลโบราณนั่นเมื่อไหร่?” มู่เฉียนซีกล่าวถาม

สุดท้ายอินรั่วเฉินกลับส่ายหน้าและกล่าวว่า “ตระกูลโบราณซ่อนตัวห่างจากโลกภายนอกมานานมาก ต่อให้เป็นข้า ก็ไม่อาจตามหาตำแหน่งที่แน่ชัดเจอได้ เราทำได้เพียงหาเบาะแสอยู่ที่นี่ก่อน”

“เช่นนั้นโอรสศักดิ์สิทธิ์ฟ้านอินค่อย ๆ หาเบาะแสไปก็แล้วกันนะ ส่วนข้าจะไปหาโรงเตี๊ยมนอนพักสักหน่อย”

ทันทีที่มู่เฉียนซีกับอินรั่วเฉินเดินเข้ามา คนผู้หนึ่งก็กล่าวขึ้นด้วยความประหลาดใจว่า “นะ นี่ ๆ ๆ…นี่แม่นางตระกูลไหนกันหน้าตางดงามได้ถึงเพียงนี้”

ชายผิวเหลืองร่างซูบผอมสวมชุดคลุมยาววัยสามสิบกว่าปีผู้หนึ่งมองอินรั่วเฉินด้วยสายตาที่เปล่งประกาย

โอรสศักดิ์สิทธิ์ฟ้านอินผู้บริสุทธิ์ผุดผ่องที่ถูกผู้คนศรัทธาเลื่อมใส และนับถือมาโดยตลอด นี่เป็นครั้งแรกที่มีคนกล้ามองเขาด้วยสายตาเช่นนี้ อินรั่วเฉินขมวดคิ้วเล็กน้อย แม้จะมีความกรุ่นโกรธอยู่ในใจ แต่ก็ไม่ได้แสดงมันออกมา

ทว่า คนตรงหน้าผู้นี้กลับมีเพียงแค่ตัณหา ไร้สัมปชัญญะ เขาจึงไม่รับรู้ถึงความโกรธของอินรั่วเฉิน

“ข้าเป็นบุตรชายของท่านเจ้าเมือง คนงาม มา ๆ ๆ! มากับข้า มาเป็นสนมหมายเลขที่ยี่สิบสองของข้าเป็นเช่นไร?”

แม้ว่ามู่เฉียนซีจะผัดแป้งแต่งหน้าให้อินรั่วเฉินอย่างฉูดฉาด แต่เมื่ออยู่ในเมืองเล็ก ๆ แห่งนี้ก็นับว่าเป็นหญิงงามผู้หนึ่งเลยทีเดียว ดังนั้นจึงเป็นที่ต้องตาต้องใจของคุณชายท่านนี้เสียแล้ว

ฮิ ๆ ๆ! มู่เฉียนซีอดที่จะขำไม่ได้

ไม่ถึงเลยว่าโอรสศักดิ์สิทธิ์ฟ้านอินจะมีวันนี้ด้วย!

บุตรชายท่านเจ้าเมืองกล่าวขึ้นด้วยความโกรธว่า “เจ้าหนุ่ม เจ้าขำอันใด คนงามผู้นี้เป็นของข้าแล้ว เจ้ารีบหลบทางให้ข้าเดี๋ยวนี้ ข้าจะมอบหยกวิญญาณหนึ่งชิ้นให้เจ้าเป็นการตอบแทน”

มู่เฉียนซีเดินไปยืนข้างกายอินรั่วเฉินและกล่าวว่า “คนงามเฉิน ต้องการให้สุภาพบุรุษอย่างข้าช่วยคนงามเช่นเจ้าหรือไม่?”

อินรั่วเฉินไม่พอใจอีกทั้งยังโกรธมาก แต่การฝึกตนที่ดีของอินรั่วเฉินนั้นทำให้เขาไม่สามารถด่าคนได้

อินรั่วเฉินไม่พูด บุตรชายของท่านเจ้าเมืองผู้นี้จึงหัวเราะชอบใจขึ้น “ฮ่า ๆ ๆ! ข้ารู้อยู่แล้วเชียวว่าคนงามต้องหลงเสน่ห์ข้าเข้าแล้ว หลงรักข้าเข้าแล้ว”

นึกไม่ถึงเลยว่าในขณะที่กล่าวนั้นเจ้าหมอนี่จะลงไม้ลงมือกับอินรั่วเฉิน

แม้แต่พระโพธิสัตว์ยังมีความโกรธ! ถึงอินรั่วเฉินจะเป็นโอรสศักดิ์สิทธิ์ฟ้านอิน แต่เขาก็เป็นมนุษย์ และมนุษย์ก็ย่อมมีความรู้สึก!

ปัง! โอรสศักดิ์สิทธิ์ยกขาถีบเจ้าหมอนี่จนร่างกระเด็นลอยออกไป

อ๊า! คนผู้นั้นล้มลงไปด้วยสภาพที่น่าอนาถ คนในโรงน้ำชาจำนวนมากต่างพากันมามุงดู ทำให้เขารู้สึกอับอายขายหน้าเป็นอย่างยิ่ง

อินรั่วเฉินไม่ได้ออกแรงหนัก ไม่นานนักเขาก็ลุกขึ้นมาได้ ดวงตาที่เคยมากตัณหาคู่นั้นจ้องมองไปที่อินรั่วเฉินด้วยความโกรธเกรี้ยวพลางกล่าว “ก็แค่รูปร่างหน้าตาดีนิดหน่อยก็เท่านั้น ข้าเห็นเจ้าอยู่ในสายตาก็นับว่าเป็นบุญของเจ้ามากแล้ว เจ้ากล้าดีอย่างไรถึงกล้าลงมือกับข้าเช่นนี้”

เจ้าหมอนี่ก็เป็นผู้ฝึกยุทธ์ผู้หนึ่ง ฝีมือไม่เท่าไรก็คิดว่าตัวเองสุดยอดแล้ว ดังนั้นเขาจึงพุ่งเข้าไปจับอินรั่วเฉินอีกครั้ง

ปัง! และครั้งนี้อินรั่วเฉินก็ลงมือหนักมากกว่าเดิม

อ๊า! เสียงกรีดร้องอันน่าสังเวชดังลั่นขึ้น

ตอนนี้บุตรชายของท่านเจ้าเมืองผู้นี้พยุงตัวเองลุกขึ้นมาไม่ไหวแล้ว เขาตะโกนเสียงดังลั่นขึ้นว่า “พวกสวะไร้ประโยชน์ ยังไม่รีบจับตัวนังผู้หญิงคนนี้ให้ข้าอีก”

ครั้นแล้วลูกน้องของเขาก็ลงมือทันที!

นี่มันแย่งชิงตัวสตรีชัด ๆ ไม่สิ…แย่งชิงตัวบุรุษ!

นี่เป็นครั้งแรกที่โอรสศักดิ์สิทธิ์ได้ประสบพบเจอกับเรื่องเช่นนี้ เขาหน้านิ่วคิ้วขมวดขึ้นฉับพลัน

มู่เฉียนซีกล่าว “ดูท่าเจ้าไม่ค่อยจะเชี่ยวชาญกับการรับมือกับเรื่องเช่นนี้นะ อันที่จริง หากจะรับมือกับคนพวกนี้ มันต้องใช้วิธีแรงมาก็แรงกลับ”

กล่าวจบ ร่างของมู่เฉียนซีก็พุ่งออกไปทันที!

ร่างของลูกน้องเหล่านั้นกระเด็นลอยออกไป พวกเขาไม่มีโอกาสตอบโต้กลับเลยแม้แต่น้อย!

พวกเขากล่าวขึ้นด้วยความตกใจว่า “พระเจ้าช่วย! นึกไม่ถึงเลยว่าเจ้าเด็กผู้นี้จะมีพลังขั้นจักรพรรดิ!”

อินรั่วเฉินลงมือโดยไม่ใช้พลังวิญญาณ เพราะกลัวตัวตนจะถูกเปิดเผย มู่เฉียนซีที่มีพลังขั้นจักรพรรดิผู้หนึ่งจึงเป็นที่สะดุดตาในเมืองเล็ก ๆ แห่งนี้มาก

“เมืองเล็ก ๆ ของเราปรากฏจักรพรรดิแห่งภูตคนหนึ่งแล้ว!”

บนโลกใบนี้ผู้แข็งแกร่งเท่านั้นที่เป็นใหญ่ เผชิญหน้ากับผู้มีพลังขั้นจักรพรรดิเช่นนี้ ท่านเจ้าเมืองก็ไม่อาจสู้ได้

ตอนนี้บุตรชายของท่านเจ้าเมืองก็ตกตะลึงพรึงเพริดขึ้นแล้ว “นายท่าน ได้โปรดไว้ชีวิตด้วย! นายท่าน ข้าน้อยสมควรตายจริง ๆ ข้าน้อยไม่สมควรดูถูกสตรีเช่นนี้”

มุมปากของมู่เฉียนซีกระตุกขึ้นเล็กน้อย นี่มันสตรีที่ไหนกันเล่า!

สีหน้าของอินรั่วเฉินก็ไม่ค่อยจะสู้ดีนัก มู่เฉียนซีกล่าว “รีบไสหัวไปให้พ้น อย่ามาเกะกะขวางหูขวางตาข้า!”

“ขอรับ ๆ ๆ!”

เขารีบพาลูกน้องออกไปทันที มู่เฉียนซีกล่าวหยอกล้ออินรั่วเฉินว่า “คนงาม เราไปกันเถอะ!”

อินรั่วเฉินก้มหน้าและตามไปอย่างเงียบ ๆ ไม่ได้เปล่งเสียงกล่าวแต่อย่างใด

ทันทีที่ท่านเจ้าเมืองรู้ว่าบุตรชายของตนเองได้ไปยั่วโมโหผู้มีพลังขั้นจักรพรรดิผู้หนึ่งเข้า เขาก็รู้สึกตื่นตระหนกหวาดกลัวเป็นอย่างยิ่ง จึงรีบนำคนไปขอโทษขอโพย

ยอดฝีมือเช่นนี้สามารถทำลายเมืองเล็ก ๆ ของเขาได้อย่างง่ายดาย

“นายท่าน บุตรชายของข้าไม่รู้ความ ได้โปรดนายท่านให้อภัยบุตรชายของข้าด้วย”

มู่เฉียนซีโบกมือพลางกล่าวว่า “ข้าไม่ชอบฟังคำพูดไร้สาระ ไม่ต้องขอโทษข้า ของชดเชยที่นำมาก็ไม่ถูกใจข้าสักนิด!”

ท่านเจ้าเมืองตกตะลึงกับคำพูดนี้มาก สมกับเป็นผู้สูงศักดิ์จริง ๆ!

“แต่…” มู่เฉียนซีกล่าวขึ้น

คำพูดเพียงเท่านี้ของมู่เฉียนซีก็ทำให้ท่านเจ้าเมืองหวาดกลัวจนเหงื่อเย็นผุดพรายขึ้นท่วมตัว หรือว่านายท่านผู้นี้จะไม่ยอมปล่อยพวกเขาไปจริง ๆ

“เจ้าตอบคำถามข้ามาสักสองสามคำถาม หากข้าพอใจ ข้าจะไม่เอาความกับพวกเจ้า! แต่หากคำตอบทำให้ข้าไม่พอใจแล้วละก็ ข้าจะทำลายคฤหาสน์ของเจ้าทิ้งซะ” ในขณะที่กล่าวนั้น มู่เฉียนซีก็เผยกลิ่นอายอันเย็นยะเยือกอย่างน่าเกรงขามออกมา

.