ท่านอ๋องผู้โหดร้ายกับหมอปีศาจ - ตอนที่ 1841 ข้าอยากได้ ให้ข้าเถอะ - novel-lucky

ถึงแม้จะไร้ซึ่งความทะนุถนอม ทว่าเขาก็ยังนำยาลูกกลอนของหอหมอปีศาจมาให้นางกิน

แน่นอนว่าผลลัพธ์ของยาลูกกลอนฟื้นฟูพลังวิญญาณที่ดีที่สุดของหอหมอปีศาจจะต้องดีที่สุดอย่างแน่นอน

แขนเรียวเล็กที่ดูอ่อนล้าอ่อนแรงราวกับไร้กระดูกได้ขยับไปมาเล็กน้อย กริ่ง กริ่ง กริ่ง! สุ้มเสียงหลอกล่อใจคนแว่วดังขึ้นอีกครั้ง

โม่ซวนตกตะลึงไปเล็กน้อย อาภรณ์สีแดงพลิ้วไหวไปตามสายลม ภายในชั่วพริบตาเหยียนเหลียนเจียก็ได้กดร่างของโม่ซวนไว้เบื้องล่างเป็นที่เรียบร้อย

นางควบคุมไม่ให้คนที่กดอยู่ใต้ร่างสามารถขัดขืนได้ เหยียนเหลียนเจียโน้มใบหน้าลงไปข้างหูโม่ซวน เป่าไอร้อนใส่หูของเขาแล้วกล่าว “ข้าต้องการนาง เจ้าให้ข้าเถอะนะ! เสี่ยวซวนซวน”

เสน่ห์เย้ายวนใจคนเช่นนี้ยากนักที่คนธรรมดาทั่วไปจะยับยั้งชั่งใจได้ ทว่าแววตาของโม่ซวนกลับเงียบสงบไร้ซึ่งความหวั่นไหวใด ๆ

“เจ้าไสหัวกลับไปเดี๋ยวนี้! เรื่องนั้นไม่มีทางอย่างแน่นอน!”

“ข้าต้องการ…ข้าอยากได้…ข้าอยากได้”

“ให้ข้า อืม! ให้ข้า…”

“……”

หางเสียงถูกลากยาวอย่างไม่มีที่สิ้นสุด ทำให้ผู้ที่ได้ยินรู้สึกแขนขาอ่อนแรงไปในทันที

เมื่อมู่เฉียนซีกลับมาแล้วนางก็ได้ยินเสียงที่ทำให้หน้าแดงและใจเต้นแรงดังขึ้น นางจึงบ่นพึมพำในใจ เหยียนเหลียนเจียนั่นต้องเป็นนางปีศาจจริงแท้แน่นอน

“ข้าต้องการนี่! ซวน เจ้าให้ข้าเถอะนะ…”

ถึงแม้การเข้าไปรบกวนในตอนนี้จะเป็นอะไรที่ไร้คุณธรรมเป็นอย่างยิ่ง ทว่ามู่เฉียนซีก็เลือกที่จะเดินเข้าไปเปิดประตูอยู่ดี

ปัง ปัง ปัง!

มู่เฉียนซีกล่าว “มารบกวนพวกเจ้าที่กำลังทำเรื่องดี ๆ เป็นเรื่องที่ไร้คุณธรรมยิ่ง แต่ข้าก็จะขอเตือนพวกเจ้าทั้งสองไว้ ร่างกายของโม่ซวนอ่อนแอมาก พวกเจ้าต้องรู้จักบันยะบันยังบ้าง!”

ใบหน้าของโม่ซวนที่อยู่ภายใต้หน้ากากก็พลันเคร่งขรึมขึ้นในทันที ทว่าเหยียนเหลียนเจียกลับยิ้มร่าอย่างหน้าไม่อาย

โครม!

ขณะนั้นเองประตูก็ถูกเปิดออก มู่เฉียนซีพบว่านางปีศาจเหยียนเหลียนเจียได้เข้ามาประชิดขอบประตูแล้ว

เหยียนเหลียนเจียกล่าวด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม “อย่าได้เข้าใจผิดไปเลย! ระหว่างข้ากับโม่ซวนเป็นความสัมพันธ์ที่บริสุทธิ์ บริสุทธิ์กว่านี้ไม่ได้อีกแล้ว!”

โม่ซวนชี้ไปที่นางพลางกล่าว “เจ้าจงหายตัวไปจากสายตาข้าตอนนี้ เดี๋ยวนี้ ไม่อย่างนั้นข้าจะส่งคนไปจัดการเจ้า”

เหยียนเหลียนเจียกล่าวยั่วยุ “จัดการข้า! เสี่ยวซวนซวน ให้คนของเจ้าเหล่านั้นน่ะหรือมาจัดการข้า? เก็บแรงไว้เถอะ!”

โม่ซวนที่อดทนอดกลั้นมาโดยตลอด ทว่าเมื่อต้องมาต่อกรกับคนอย่างนาง เขาก็แทบอดทนไม่ไหว

“อีกอย่างตอนนี้ข้าก็เป็นคนของน้องซีเอ๋อร์แล้ว เจ้ามีสิทธิ์อันใดมาไล่ข้า?”

มู่เฉียนซียื่นมือออกไปบีบคางนางปีศาจเหยียนเหลียนเจียแล้วกล่าวด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม “ปีศาจน้อย เจ้าบอกว่าเจ้าเป็นคนของข้าใช่หรือไม่? เจ้ากลายเป็นคนของข้าไปตั้งแต่เมื่อใด?”

ขนตาที่เปรียบดั่งปีกผีเสื้อสั่นไหวไปเล็กน้อย “หากข้าเอาชนะเจ้า เจ้าก็ต้องมากับข้า เป็นคนของข้า แต่ในเมื่อข้าแพ้เจ้าแล้ว ข้าก็กลายเป็นคนของเจ้า!”

“ไสหัวไปเดี๋ยวนี้! อย่ามาก่อกวนผู้อื่น”

“จะไสหัวไปอย่างไร เสี่ยวซวนซวนสอนข้าหน่อยสิ!”

เหยียนเหลียนเจียผู้นี้เป็นปรมาจารย์ของการก่อกวนจริง ๆ มู่เฉียนซีไม่มีทางอยากเก็บคนน่ารำคาญอย่างนางเอาไว้แน่ ๆ

“การพนันแพ้ชนะนับว่าเป็นโมฆะ เจ้ารีบไปไกล ๆ เสียเถอะ! มาก่อกวนที่นี่ เจ้าไม่กลัวว่าเจ้าสำนักเหยียนเยี่ยจะมาจัดการเจ้าหรืออย่างไร?”

“ข้าออกจะงามถึงเพียงนี้ พวกเขาจะทำใจจัดการข้าได้ลงหรือ?”

โม่ซวนกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา “เจ้ามันยังหน้าไม่อายเหมือนเดิม”

เหยียนเหลียนเจียเปลี่ยนสีหน้ารวดเร็วเสียยิ่งกว่างิ้วเปลี่ยนหน้าเสียอีก ภายในชั่วพริบตาหยดน้ำตาใสเป็นประกายก็เอ่อล้นทั่วขอบดวงตา

นางจ้องมองโม่ซวนด้วยท่าทางน่าเวทนาเป็นอย่างยิ่ง “ที่ข้ามาในครั้งนี้ก็เพื่อต้องการนำตัวผู้มากฝีมืออันดับหนึ่งกลับไปด้วย แต่หนึ่งในเหตุผลนั้นก็เพื่อตัวเจ้าด้วยนะเสี่ยวซวนซวน แล้วเจ้า…เจ้าทำเช่นนี้กับข้าได้อย่างไร ฮือ ฮือ ฮือ…”

“น้องซีเอ๋อร์ เจ้าต้องช่วยเป็นคนตัดสินให้ข้านะ!” เหยียนเหลียนเจียดึงแขนเสื้อของมู่เฉียนซีแล้วกล่าวด้วยท่าทางน่าสงสารเต็มประดา

โม่ซวนกระตุกยิ้มมุมปากเล็กน้อย “เจ้าไปเจออะไรมา? บอกมาตรง ๆ! อย่าสร้างเรื่องซี้ซั้วขึ้นเองนะ”

เหยียนเหลียนเจียกล่าวด้วยท่าทางจนปัญญา “เสี่ยวซวนซวน เจ้ามันน่าเบื่อจริง ๆ! ไม่เข้าใจเรื่องความรักเอาเสียเลย ต่อไปคงไม่มีผู้หญิงคนไหนชอบเจ้าหรอก”

“จะพูดหรือจะไสหัวไป!” เห็นชัดว่าความอดทนของโม่ซวนเดินทางมาถึงขีดจำกัดแล้ว หากหญิงบ้านี่ยังไม่เข้าเรื่องล่ะก็ เขาจะไล่นางออกไปประเดี๋ยวนี้

“เสี่ยวซวนซวน เจ้าอยากให้ข้าช่วยเจ้าสืบเรื่องสมุนไพรวิญญาณสามชนิด เหมือนข้าจะรู้ที่อยู่ของสมุนไพรวิญญาณชนิดหนึ่งแล้วล่ะ! เจ้าอยากรู้หรือไม่?” เหยียนเหลียนเจียกล่าวด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม

“บอกมา!”

“ข้าไม่เคยทำการค้าขายที่ขาดทุนมาก่อน หากเสี่ยวซวนซวนอยากรู้ก็ต้องให้อะไรข้าตอบแทนสักหน่อย!” เหยียนเหลียนเจียฉีกยิ้มกว้างราวบุปผาบานก็มิปาน

โม่ซวนกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา “เจ้าต้องการอะไร?”

“ข้าอยากให้น้องซีเอ๋อร์จูบข้าสักครั้ง!”

“หุบปากของเจ้าเดี๋ยวนี้!”

“พวกเราล้วนเป็นผู้หญิง ไม่เห็นจะเป็นอะไรเลย!” เหยียนเหลียนเจียกล่าวด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม

ในขณะนั้นเองมู่เฉียนซีก็ได้เทยาพิษออกมาจำนวนไม่น้อย นางเหลือบมองไปยังเหยียนเหลียนเจียแล้วกล่าว “หากเจ้ายังไม่รู้จักหุบปาก ข้าก็คงทำได้เพียงบังคับให้เจ้าหุบปากก็เท่านั้น”

เหยียนเหลียนเจียรีบก้าวถอยหลังไปทันทีเพราะเกรงกลัวว่าจะถูกมู่เฉียนซีโจมตี

“พวกเจ้าสองคนชักจะเย็นชาเกินไปแล้ว ในเมื่อไม่มีทางเลือก ข้าก็คงทำได้เพียงบอกพวกเจ้าไปอย่างนี้ใช่หรือไม่?” ใบหน้ารูปไข่ของนางปีศาจสาวเผยความจนปัญญาออกมา

เหยียนเหลียนเจียกล่าว “ดินแดนทางใต้มีที่หนึ่งที่ชื่อว่าทะเลหนานอู่ ทะเลผืนนั้นเป็นพื้นที่ที่เกิดช่องว่างมิติขึ้นบ่อยครั้ง ถึงแม้จะอันตรายมาก ๆ แต่มันก็เป็นพื้นที่ที่ซ่อนสิ่งของล้ำค่าไว้มากมาย มีคนคาดการณ์ไว้ว่าในระยะเวลาอันสั้นนี้จะเกิดช่องว่างมิติขึ้น หญ้าโลหิตมังกรที่เสี่ยวซวนซวนอยากได้ก็มีความเป็นไปได้สูงว่าจะอยู่ที่เกาะหนานอู่เป่าเช่นกัน”

“เป็นอย่างไรล่ะ? ข่าวคราวนี้ทำให้เจ้าพอใจหรือไม่?”

โม่ซวนกล่าว “ข้ายังมีเรื่องที่ต้องจัดการอีกไม่น้อย ข้าจะส่งคนไปเก็บหญ้าโลหิตมังกรเอง หากเจ้าไม่มีธุระอันใดก็ไปกับพวกเขาด้วย”

“มีธุระ มีธุระ! ข้างนอกนั่นเจ้าก็มีคนของเจ้าอยู่แล้วใช่หรือไม่ ใช่หมอปีศาจนั่นหรือเปล่า? เจ้าช่วยเขาทำนู่นทำนี่เช่นนี้ ไม่รู้หรือว่าเวลาชีวิตของเจ้ามันเหลือไม่มากแล้ว? นางงามมากเลยหรือ?นางเป็นผู้ชายหรือผู้หญิงล่ะ! นี่เจ้าเปลี่ยนใจไปรักคนอื่นเร็วขนาดนี้เลยหรือ…?”

เหยียนเหลียนเจียพูดจนน้ำไหลไฟดับ ราวกับโม่ซวนไปทำความผิดร้ายแรงมาก็มิปาน

ผลปรากฏว่าโม่ซวนได้กล่าวออกไปด้วยท่าทางสุขุมเป็นอย่างยิ่ง “งามกว่าเจ้า”

เหยียนเหลียนเจียกล่าว “เป็นไปไม่ได้ ข้าไม่เชื่อ! แน่จริงพานางปีศาจจิ้งจอกนั่นออกมาพบข้าสิ”

“ไม่มีทาง!”

“ความสัมพันธ์ของเราเป็นแบบใดกัน พวกเราเคยร่วมหลับนอนบนตั่งเตียงเดียวกันมานานหลายปี นี่เจ้า…เจ้าจะช่วยเติมเต็มความสงสัยของข้าสักหน่อยไม่ได้เลยหรืออย่างไร?” เหยียนเหลียนเจียจ้องมองไปยังโม่ซวนด้วยดวงตาที่รื้นไปด้วยหยาดน้ำใสราวกับน้ำในลำธารยามวสันตฤดู ถึงแม้จะใจแข็งมากเพียงใดก็ย่อมต้องใจอ่อนอยู่ดี

“เจ้ายอมแพ้ไปเสียเถอะ!” โม่ซวนกล่าวด้วยสีหน้าเรียบเฉย

“เจ้าบอกเองว่าสมุนไพรวิญญาณนั่นสามารถหลอมเป็นยาลูกกลอนที่ช่วยชีวิตเจ้าได้ เช่นนั้นเจ้าไปด้วยตัวเองจะดีกว่า” เหยียนเหลียนเจียกล่าว

“เรื่องนี้ยกให้เป็นหน้าที่ข้าเถอะ! ข้ารู้สึกสนใจเกาะหนานอู่เป่านั่นไม่น้อย” มู่เฉียนซีกล่าว

โม่ซวนยุ่งมากจริง ๆ การขยายหอหมอปีศาจกำลังจะเริ่มขึ้นแล้ว เขาไม่อาจปลีกตัวไปได้จริง ๆ!

หากยกเรื่องนี้ให้ผู้อื่นจัดการ ถึงแม้โม่ซวนจะวางใจทว่านางกลับไม่วางใจ และนางก็รู้สึกอยากไปเปิดหูเปิดตาดินแดนทางทิศใต้อันกว้างไกลอยู่พอดี

โม่ซวนพยักหน้าพลางกล่าว “ซีเอ๋อร์หากเจ้าไป ข้าเองก็รู้สึกวางใจ!”

“เจ้าวางใจแต่ข้าไม่วางใจ น้องซีเอ๋อร์ให้ข้าไปเป็นเพื่อนเจ้าด้วยดีหรือไม่?” เหยียนเหลียนเจียหันไปกล่าวกับมู่เฉียนซี

“ข้าคุ้นเคยกับดินแดนทางใต้เป็นอย่างดี ข้านำทางให้เจ้าได้ ข้าสามารถพาเจ้าไปที่สนุกได้อีกด้วย อีกอย่าง…” เหยียนเหลียนเจียพยายามเสนอตัวอย่างสุดความสามารถ

เป็นครั้งแรกที่สตรีงามล่มบ้านล่มเมืองอย่างนางต้องถูกผู้อื่นรังเกียจรังงอนเช่นนี้ เป็นอะไรที่น่าเจ็บปวดใจจริง ๆ

โม่ซวนกล่าว “ไม่ได้! เจ้ามันน่ารำคาญเกินไป”

“ข้าขอปฏิเสธ!” มู่เฉียนซีเองก็ปฏิเสธอย่างไรเยื่อใยเช่นกัน

“ไม่ได้นะ ไม่ได้!” เหยียนเหลียนเจียงัดท่าไม้ตายออดอ้อนออกมาสุดกำลัง

โม่ซวนรู้สึกปวดศีรษะเป็นอย่างยิ่ง เขากล่าวกับมู่เฉียนซี “ซีเอ๋อร์ เจ้าออกไปก่อนเถอะ ข้าจะปรึกษากับเจ้านี่สักหน่อย”