ท่านอ๋องผู้โหดร้ายกับหมอปีศาจ - ตอนที่ 1915 แสดงเก่งจริง ๆ - novel-lucky

ฉู่หลีไม่แม้แต่จะมองหน้านางเลยด้วยซ้ำ อีกทั้งยังปิดผนึกการได้ยิน ราวกับว่าไม่ต้องการฟังคำพูดที่ไร้สาระนั้นด้วย

ส่วนค่ายกลนี้ หากคิดที่จะทำลายมันก็ต้องใช้พลังมากสักหน่อย และเขาก็ไม่ต้องการที่จะใช้พลังของเขาไปกับสถานที่ที่ไม่สำคัญเช่นนี้

เช่นนั้นฉู่หลีจึงได้เพิกเฉยไปอย่างสมบูรณ์ และถึงเมิ่งเสี่ยวชิงจะสามารถกักขังฉู่หลีเอาไว้ภายในค่ายกลได้ แต่นางก็หมดหนทางที่จะเข้าใกล้เขาเช่นกัน

เซี่ยโหวจือที่ได้รับบาดเจ็บสาหัสกล่าวอย่างโกรธเคืองว่า “ข้าอยากที่จะฆ่าผู้ชายคนนี้เสียจริง ๆ คิดไม่ถึงเลยว่าเขาจะกล้าทำลายความหวังดีของน้องเมิ่งเช่นนี้”

เมื่อได้ยินนางพูดเช่นนี้ แววตาของเมิ่งเสี่ยวชิงก็ฉายแววเย็นยะเยือกออกมา

“ท่านพี่หญิงเซี่ยโหว ข้าไม่อนุญาตให้ท่านพูดเช่นนี้กับคุณชายฉู่” นางกล่าวอย่างโมโหเล็กน้อย

“เฮ้อ! น้องสาวที่แสนโง่เขลาของข้า! เจ้ายังไม่ทันที่จะแต่งงานกับเขาเลย ก็เข้าข้างคนอื่นเสียแล้ว ไม่รู้จริง ๆ ว่าชายผู้นี้มีอะไรดีหนักหนา” เซี่ยโหวจือกล่าวอย่างไม่พอใจ

นางจ้องมองไปที่ฉู่หลีแล้วหล่าวว่า “ใบหน้านี้ก็ดูดีอยู่หรอกนะ! แต่นิสัยไม่น่าทำให้คนชอบได้เลยแม้แต่น้อย”

เมิ่งเสี่ยวชิงกล่าวว่า “เพียงแค่ข้าชอบก็พอแล้ว เขาดีมาก ความสามารของเขาก็แข็งแกร่งมาก เป็นครั้งแรกที่ข้าได้เจอผู้ชายที่ทำให้ข้าหวั่นไหวได้ถึงเพียงนี้ เช่นนั้นไม่ว่าจะเป็นเช่นไร ก็ไม่อาจปล่อยให้เขาหลุดมือข้าไปได้แน่”

มู่เฉียนซีไปยังโถงธนูอย่างไม่รีบร้อน และนางก็ได้ยินการพูดคุยกันของทั้งสองสาว อีกทั้งยังได้ยินเสียงนุ่มนวลและหวานหยาดเยิ้มของเมิ่งเสี่ยวชิงด้วย

ไม่รู้เลยจริง ๆ ว่าเป็นผู้ใด ที่ถึงคุณหนูเมิ่งผู้นี้ตกหลุมรักไปเสียแล้ว?

แต่ผลก็คือ ทันทีที่มู่เฉียนซีเข้ามาใกล้ ก็มองเห็นคนที่คุ้นเคยคนหนึ่ง เป็นศิษย์พี่นี่เอง!

อีกทั้งสถานการณ์ยังดูผิดปกติ เนื่องจากว่าเขาถูกขังเอาไว้ในค่ายกล

มู่เฉียนซีกล่าวอย่างเย็นชาว่า “ปล่อยเขาออกมาเดี๋ยวนี้!”

ในเวลานี้มู่เฉียนซีก็ได้รู้แล้วว่า คนที่เมิ่งเสี่ยวชิงชื่นชอบนั้นก็คือศิษย์พี่ของนาง

ตอนนี้ดวงตาทั้งสองข้างของฉู่หลีก็ได้ลืมขึ้น สายตาของเขาที่มองไปยังมู่เฉียนซีไม่ได้เฉยเมยถึงเพียงนั้นอีกต่อไป ทั้งยังมีความยินดีอยู่เล็กน้อยอีกด้วย ในที่สุดศิษย์น้องที่เขารอก็มาถึงแล้ว

เซี่ยโหวจือกล่าวอย่างโกรธเคืองกว่า “มู่เฉินซี เจ้าคิดว่าเจ้าเป็นผู้ใดกัน? เจ้าพูดว่าให้ปล่อยคนก็ต้องปล่อยอย่างนั้นหรือ? นี่คือคนที่น้องเมิ่งของข้าชื่นชอบ”

มู่เฉียนซีกล่าวอย่างเยาะเย้ยว่า “คนที่ชอบรึ ฉู่หลีไม่สนใจน้องเมิ่งของเจ้า หรือเจ้าคิดว่าอยากจะให้น้องเมิ่งของเจ้าใช้กำลังจับคนไปอย่างฝืนใจอย่างนั้นหรือ?”

เมิ่งเสี่ยวชิงกล่าวอย่างน้อยใจว่า “ข้าเปล่านะ คุณชายฉู่ไม่สนใจข้า ซึ่งนั่นทำให้ข้าเสียใจมาก เช่นนั้นข้าถึงคิดวิธีที่จะขังคุณชายฉู่เอาไว้ ข้าเพียงแค่อยากที่จะอยู่กับคุณชายฉู่ให้นานขึ้นอีกหน่อยก็เท่านั้นเอง ไม่ได้อยากทำร้ายเขาเลย”

“แม่นางมู่ โปรดช่วยให้ข้าสมความปรารถนาด้วยเถอะ!” เมิ่งเสี่ยวชิงกล่าวอย่างอ้อนวอน

ในเมื่อมู่เฉียนซียังคงเงียบอยู่ นางจึงอธิบายอีกว่า “ข้าเพียงแค่ชอบเขามากเกินไปเท่านั้น ในเมื่อแม่นางมู่เป็นเพื่อนของคุณชายฉู่ เช่นนั้นเจ้าช่วยเกลี้ยกล่อมให้เขาพูดกับข้าสักหน่อยเถิด ขอเพียงแค่เขาสามารถพูดกับข้าได้ ข้าก็พอใจแล้ว จากนั้นข้าจะต้องปล่อยเขาออกมาอย่างแน่นอน”

แววตาของมู่เฉียนซีฉายแววเย็นยะเยือกออกมา “คุณหนูเมิ่งไปชอบคนอื่นเสียเถอะ! เจ้าชอบเขาเช่นนี้ เขารับมันไม่ไหวหรอก ข้าขอพูดอีกครั้ง ปล่อยเขาซะ มิเช่นนั้นอย่าหาว่าข้าไม่เกรงใจ”

“ฮือออออ เหตุใดแม่นางมู่ถึงได้ไม่เข้าใจข้า ทุกคนต่างก็เป็นหญิงสาวกันทั้งนั้น เพราะเหตุใดเจ้าถึงต้องกลั่นแกล้งข้าด้วย” เมิ่งเสี่ยวชิงร้องไห้ขึ้นมาอย่างน้อยอกน้อยใจ

“ข้ารู้ว่าแม่นางมู่นั้นงดงามราวนางล่มเมือง เจ้ามีชายหนุ่มที่โด่ดเด่นอยู่รอบตัวมากมาย นอกจากคุณชายฉู่แล้วยังมีคุณชายไป๋จิ่ง คุณชายชิงเสวียน อีกทั้งคุณชายจูเชว่ก็ยังให้ความสำคัญต่อเจ้ามากเป็นพิเศษอีก ข้ารู้ว่าเจ้าไม่เข้าใจความเจ็บปวดของการไม่ได้สิ่งที่ต้องการเช่นนี้ แต่เจ้าก็ไม่อาจทำลายความตั้งใจของข้าได้นะ! แค่นี้ข้าก็น่าสงสารมากพออยู่แล้ว” และเมิ่งเสี่ยวชิงก็ร้องไห้หนักขึ้นเรื่อย ๆ

ทันใดนั้นความดุร้ายก็ปรากฏขึ้นมาบนใบหน้าของเซี่ยโหวจือ นางกล่าวว่า “น้องเมิ่ง อย่าพูดจาไร้สาระกับนางให้มากนักเลย หากฆ่านางไปเสีย บางทีฉู่หลีอาจจะมองเห็นเจ้าก็เป็นได้”

เซี่ยโหวจือลงมือกับมู่เฉียนซี “มู่เฉินซี เจ้าคิดว่าพวกข้าจะกลัวเจ้าอย่างนั้นหรือ? อย่าคิดว่าเจ้าเป็นอันดับหนึ่งในงานชุมนุมแล้วจะวิเศษวิโสมากนักนะ น้องเมิ่งของข้าเก่งกาจมาก หากไม่ใช่เพราะฉู่หลีรับคำของน้องเมิ่งแทนเจ้า ก่อนหน้านี้คนที่พ่ายแพ้ต้องเป็นเจ้าแน่นอน”

ทันใดนั้นเซี่ยโหวจือฟาดแส้ยาวไปทางมู่เฉียนซี และมู่เฉียนซีก็หลบหลีกไปอย่างรวดเร็ว

เมิ่งเสี่ยวชิงตะโกนออกมาว่า “พวกท่านอย่าสู้กันเลย อย่าต้องมาได้รับบาดเจ็บเพราะข้าเลย”

“รีบหยุดเร็วเข้า!”

การแสดงออกของเมิ่งเสี่ยวชิงดูเหมือนจะมาห้ามไม่ให้คนอื่นทะเลาะกัน แต่ผลที่ได้กลับแอบลอบโจมตีมู่เฉียนซีด้วยเข็มเล็กละเอียดสีดำเหล่านั้น

นางแอบลงมือโดยซ่อนมันเอาไว้อยางดี แต่ทว่าไม่มีทางที่พลังจิตวิญญาณของมู่เฉียนซีจะไม่สังเกตุเห็น และนางก็กล่าวอย่างเย็นชาว่า “เกราะพลังวายุ!”

ปัง ปัง ปัง!

เข็มเหล่านั้นเปลี่ยนทิศทาง จนเกือบจะแทงเข้าไปในร่างของเซี่ยโหวจืออยู่แล้ว

เซี่ยโหวจือก็รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย คิดไม่ถึงเลยว่าจะน้องเมิ่งจะลอบทำร้ายผู้อื่นเช่นนี้

เมิ่งเสี่ยวชิงกล่าวว่า “พี่หญิงเซี่ยโหว ข้ามาช่วยท่านแล้ว!”

เมิ่งเสี่ยวชิงออกโรงแล้ว เซี่ยโหวจือจึงไม่คิดอะไรให้มากมายอีก ขอเพียงแค่สามารถจัดการมู่เฉินซีได้ พวกเขาจะใช้วิธีไหนก็ไม่สนทั้งนั้น

“มู่เฉินซี ข้าร่วมมือกับน้องเมิ่งแล้ว เจ้าต้องตายแน่นอน!” เซี่ยโหวจือกล่าวด้วยรอยยิ้ม

ตูมมมม!

ทั้งสองร่วมมือกันจัดการมู่เฉียนซี แต่ก็ไม่มีประโยชน์อะไรเลย

“พลังวายุทำลาย ดาวกระจาย!”

พลังวายุที่น่าสะพรึงกลัวปะทุออกมา เมิ่งเสี่ยวชิงสามารถหลบได้ แต่ทว่าเซี่ยโหวจือกลับสกัดกั้นเอาไว้ไม่ได้ และต้องกระอักเลือดออกมาอีกครั้ง

มู่เฉียนซีเหวี่ยงพัดวิหคเฟิงหลิงออกไป และเริ่มลงมืออีกครั้ง

“ท่านพี่หญิงเซี่ยโหว อันตราย!” เมิ่งเสี่ยวชิงกระโจนเข้าไป ทำให้เซี่ยโหวจือหลบการโจมตีได้

เมิ่งเสี่ยวชิงกล่าวพลางฝืนยิ้ม “แม่นางมู่เก่งกาจจริง ๆ สมกับที่เป็นอัจฉริยะอันดับหนึ่งของราชวงศ์ตงหวงแห่งดินแดนทางทิศใต้ เสี่ยวชิงผู้นี้สู้ไม่ได้แล้ว”

“อย่าได้พูดจาไร้สาระให้มากความ รีบปลดค่ายกลออกไปจากฉู่หลีเดี๋ยวนี้” มู่เฉียนซีกล่าวอย่างเหลืออด

สาวงามช่วยวีรบุรุษที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้นั้น มู่เฉียนซีก็รู้สึกได้แล้วว่าคุณหนูเมิ่งผู้นี้มีบางอย่างที่ไม่ปกติ แต่เมื่อได้เห็นเช่นนี้ ก็ได้ค้นพบแล้วว่าคนผู้นี้ช่างแสดงได้เก่งมากจริง ๆ

เมิ่งเสี่ยวชิงประคองเซี่ยโหวจือแล้วเดินไปยังค่ายกลนั้น หลังจากนั้นจึงกล่าวกับมู่เฉียนซีว่า “ตกลง ข้าจะฟังแม่นางมู่ จะรีบปลดค่ายกล และปล่อยคุณชายฉู่ออกมา”

ถึงเมิ่งเสี่ยวชิงจะเริ่มคลายค่ายกล แต่มู่เฉียนซีก็ยังรู้สึกว่าหญิงสาวผู้นี้น่าจะมีปัญหามากอยู่ดี ดังนั้นจึงยังไม่ชะล่าใจนัก

ในตอนที่กำลังจะคลายค่ายกลขนาดใหญ่นี้ ก็มีกริชเล่มหนึ่งแทงเข้าไปตรงหน้าอกของเซี่ยโหวจือ และเลือดสด ๆ ก็ไหลทะลักออกมาราวกับน้ำพุ

“น้องเมิ่ง…จะ…เจ้า…เหตุใดเจ้าต้องทำเช่นนี้…”

กริชถูกแทงลงไปแล้ว แต่เซี่ยโหวจือก็ยังไม่ได้ตายในทันที และในตอนนี้สีหน้าที่ไม่อยากจะเชื่อก็ได้ปรากฏอยู่บนใบหน้าของนาง

เมิ่งเสี่ยวชิงกล่าว “เพราะอะไรหรือ? ใครใช้ให้เจ้าไม่มีประโยชน์เลยสักนิดกันล่ะ! แม้แต่มู่เฉินซีที่เป็นเพียงแค่เด็กน้อยคนเดียวเจ้าก็ยังจัดการไม่ได้ ดอกเมิ่งถานฮวาของข้ากำลังกระหายอยู่พอดี ข้าเพียงแค่ใช้เลือดของเจ้ารดลงไปสักหน่อยก็เท่านั้น”

“เซี่ยโหวจือ เจ้าวางใจเถอะ ข้าจะต้องฆ่ามู่เฉินซีเพื่อแก้แค้นให้เจ้าให้จงได้”

พรวด!

เมื่อได้ยินคำพูดของเมิ่งเสี่ยวชิง เซี่ยโหวจือที่เดิมทีก็เสียเลือดไปมากอยู่แล้ว กลับต้องกระอักเลือดออกมาอีกครั้ง

“เมิ่งเสี่ยวชิง ข้าทุ่มเทอย่างสุดชีวิตเพื่อทำให้เจ้ากลายเป็นน้องของข้า คิดไม่ถึงเลยว่าเจ้าจะทำเช่นนี้กับข้า คิดไม่ถึงว่าเจ้าจะกล้าทำเช่นนี้กับข้าได้ ข้ามองเจ้าผิดไปแล้ว” เซี่ยโหวจือคำรามออกมา

“ให้ข้าเป็นน้องสาว คนไร้ประโยชน์อย่างเจ้ามีสิทธิ์นั้นอย่างนั้นหรือ?” เมิ่งเสี่ยวชิงกล่าวอย่างเยาะเย้ย

“ข้าจะฆ่าเจ้า ข้าจะฆ่านางคนสารเลวอย่างเจ้า! เจ้ามันเลวทรามชั่วช้า!” เซี่ยโหวจือพุ่งเข้าไปหาเมิ่งเสี่ยวชิงด้วยความเกรี้ยวกราด เป็นผลให้เลือดสดบนร่างกายของนางยิ่งทะลักออกมารุนแรงมากขึ้นไปอีก และมันก็ทำให้บนเสื้อผ้าของทั้งสองถูกย้อมไปด้วยสีแดง

ดอกเมิ่งถานฮวาที่ขาวราวหิมะช่อนั้นในเวลานี้ก็ถูกย้อมจนกลายเป็นสีแดงไปแล้ว ทันใดนั้นสีหน้าของฉู่หลีก็เปลี่ยนไปเป็นอย่างมาก เขากล่าวว่า “ระวัง!”