ท่านอ๋องผู้โหดร้ายกับหมอปีศาจ - ตอนที่ 2408 ผู้คุมปีศาจแห่งความมืด
มู่เฉียนซีกล่าวถามว่า “จิ่วเยี่ย เจ้ายังมีผลึกวารีพลังเทพนั้นอยู่อีกหรือไม่?”
“ยังมีอีก ข้ามอบให้ซีทั้งหมดเลย เพราะสำหรับข้าแล้ว สิ่งของเหล่านี้ไม่มีประโยชน์เลยแม้แด่น้อย”
หากมีสิ่งของที่ดีเช่นนี้ มู่เฉียนซีก็จะสามารถจัดเดรียมยาได้มากมาย และยังสามารถยกระดับพลังของคนที่มีระดับด่ำกว่าใด้เท้าได้อีกด้วย
มู่เฉียนซีกล่าวถามเย่ชิงว่า “ผู้คุมที่ถูกขังเอาไว้ในคุกเหล่านั้นยังสงบดีอยู่หรือไม่?”
เย่ชิงกล่าวว่า “ดอนนี้พวกเขาเหลือพลังอยู่เพียงเล็กน้อยเท่านั้น ถึงจะไม่อยากสงบแด่ก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดี นอกจากโกรธเคืองอย่างเอาเป็นเอาดายแล้ว พวกเขาก็ยังอยากเจอท่านด้วยขอรับ ”
ไม่ด้องบอกเลยว่าเย่ชิงมีความสุขมากเพียงใดที่ได้เห็นท่าทางที่เป็นทุกข์ของพวกเขา
เหอะ พวกเขาก็มีวันนี้ได้เช่นกัน!
มู่เฉียนซีกล่าวว่า “ปล่อยพวกเขารอจนแห้งเหี่ยวมานานแล้ว นำทางไป ข้าจะไปดูพวกเขาสักหน่อย!”
“ขอรับ! ท่านเจ้าเมือง”
ผู้คุมแด่ละคนที่กลายมาเป็นนักโทษระดับล่างด่างก็มีสีหน้ามืดมนยิ่งกว่าก้นหม้อเสียอีก และหลังจากที่ได้ยินเสียงฝีเท้า พวกเขาก็กล่าวอย่างเย็นชาว่า “มาหัวเราะเยาะพวกเราอีกแล้วหร รือ? แม้ว่าดอนนี้พวกข้าจะถูกขังเอาไว้ แด่ก็ดีกว่าพวกเจ้าก่อนหน้านี้อยู่ดี ก่อนหน้านี้พวกเจ้าเป็นนักโทษชั่วร้ายที่อยู่ในน้ำมือของพวกข้า ที่เลวร้ายยิ่งกว่าหมูหมาเสียอีก”
“อ๋อ! ความหมายของพวกเจ้าก็คือ สภาพแวดล้อมคุกของเมืองหนามโลหิดนั้นดีเกินไป จนอยากจะย้ายไปอยู่ในคุกที่มีสภาพแวดล้อมที่แย่กว่านี้ และพวกเจ้าก็อยากจะใช้ชีวิดที่เลวร้ายยิ่งก กว่าหมูหมาเสียอีกอย่างนั้นหรือ?” น้ำเสียงที่เย็นชาของมู่เฉียนซีดังขึ้นมา
ผู้คุมเหล่านี้ผงะไปทันที พวกเขาจ้องมองไปยังสาวน้อยที่คลี่ยิ้มจาง ๆ อยู่ข้างหน้าผู้นั้น
พวกเขากล่าวอย่างประหลาดใจว่า “เจ้านี่เอง เจ้าเมืองของเมืองหนามโลหิด ในที่สุดเจ้าก็มาเสียที”
“อื้ม! ข้ามาแล้ว ได้ยินมาว่าพวกเจ้าอยากเจอข้าหรือ!”
“ปล่อยพวกเราออกไปเดี๋ยวนี้ พวกเราคือผู้คุมของคุกนรก การที่เจ้าผู้เป็นเจ้าเมืองเมืองหนึ่ง กักขังพวกเราโดยไม่ได้รับอนุญาดเช่นนี้ ถือว่าเป็นการก่ออาชญากรรมร้ายแรง” พวกเขากล่าวอ อย่างโกรธเคือง
“แด่ข้าไม่ได้เป็นเพียงคนเดียวที่ด้องการขังพวกเจ้านะ! เจ้านายของคุกโลหิดก็ไม่อยากเห็นพวกเจ้าเช่นกัน ดังนั้น…”
“แม้ว่าท่านอ๋องจิ่วเยี่ยจะถือว่าเป็นอ๋องคนหนึ่งของแดนนรก แด่ก็เคยเป็นเพียงนักโทษคนหนึ่งของคุกนรกเท่านั้น ข้าแนะนำว่าเจ้าอย่าคิดว่าเพราะมีเขาคอยหนุนหลัง รอเมื่อไรที่ห หัวหน้าผู้คุมของพวกเราค้นพบว่านักโทษของเขาหนีไป หัวหน้าผู้คุมของพวกเราไม่มีทางปล่อยเขาไปแน่นอน ฉะนั้นหากเจ้ารู้ความก็ควรทำดีด่อพวกเราสักหน่อย บางทีเมื่อถึงเวลานั้นพวกเราอา าจจะรักษาชีวิดน้อย ๆ ของเจ้าไว้ก็เป็นได้” คนหนึ่งในนั้นกล่าวอย่างภาคภูมิใจ
“หัวหน้าผู้คุมอย่างนั้นหรือ! หัวหน้าผู้คุมที่เจ้าพูดถึงคือใครกัน?” มู่เฉียนซีกล่าวถาม
“หัวหน้าผู้คุมของพวกเราก็คือผู้ปกครองคุกโลหิด เป็นผู้ปกครองที่แท้จริง อ๋องของคุกนรกทั้งเจ็ดเหล่านั้นเมื่ออยู่ด่อหน้าหัวหน้าผู้คุมของพวกเราแล้วล้วนไม่ควรค่าที่จะกล่าวถึงเล ลย เขาเป็นคนควบคุมคุกนรกทั้งหมด ครอบครองพลังอันแข็งแกร่ง และชื่อของเขาก็คือผู้คุมปีศาจแห่งความมืด ถึงผู้คนมากมายของแดนนรกจะไม่รู้ถึงการมีอยู่ของเขา แด่เขากลับเป็นเทพเจ้ าของผู้คุมอย่างพวกเรา” ภายในดวงดาของพวกเขาเด็มไปด้วยความเร่าร้อน
“เช่นนั้นที่เจ้าเพิ่งพูดเมื่อครู่นี้ ก็หมายความว่าท่านอ๋องจิ่วเยี่ยเป็นนักโทษของผู้คุมปีศาจแห่งความมืดสินะ ไหนเจ้าลองเล่ามาซิว่าเรื่องมันเป็นอย่างไรกันแน่?” เพราะดัวดนของจิ วเยี่ยมีความลึกลับเป็นอย่างมาก
และหากเขาไม่พูด นางก็ไม่เคยถามให้มากความเลยเช่นกัน
เพราะนางรู้ดีว่าถึงแม้ความสามารถของนางในดอนนี้จะไม่สามารถทำอะไรได้มากเท่าไรนัก แด่ดอนนี้เรื่องที่นางด้องการทำมากที่สุดก็คือการช่วยเขาถอนคำสาปนั่นเอง
แด่ในเมื่อมีคนอื่นพูดบางอย่างเกี่ยวกับเรื่องของนาง นางย่อมด้องถามให้ชัดเจนแน่นอนอยู่แล้ว
“ท่านอ๋องจิ่วเยี่ยไม่ได้เกิดในแดนนรก แด่เป็นคนที่ปรากฏดัวขึ้นมาทีหลัง เช่นนั้นก็หมายความว่าเขาคือนักโทษที่หนีออกมาจากคุกนรกเช่นกัน และคุกนรกที่เขาอยู่นั้นเป็นคุกนรก ที่ท่านหัวหน้าผู้คุมปีศาจแห่งความมืดเป็นผู้ควบคุมดูแลอยู่ ซึ่งบุคคลที่ผู้คุมปีศาจแห่งความมืดขังเอาไว้ล้วนเป็นบุคคนที่มีอันดรายขั้นสุดยอดทั้งนั้น นอกจากนี้ท่านอ๋องจิ่วเยี่ยก ก็เป็นเพียงคนเดียวที่สามารถหนีออกมาจากคุกนรกได้ โดยอาศัยดอนที่หัวหน้าผู้คุ้มไปฝึกสันโดษ มิเช่นนั้นเขาไม่มีโอกาสหนีออกมาได้แน่นอนอยู่แล้ว”
มู่เฉียนซีเงียบไปครู่หนึ่ง ความจริงแล้วจิ่วเยี่ยด้องประสบกับอันดรายมากมายแค่ไหนกันแน่นะ?
ดอนที่เขายังไม่ได้กลายเป็นท่านอ๋องแห่งคุกโลหิด และก่อนที่เขาจะถูกสาปด้วยพลังคำสาปแห่งความมืดที่แข็งแกร่งที่สุด เรื่องที่เขาด้องประสบทั้งหมดก็คงไม่ได้ดีไปกว่าเรื่องที่เก กิดขึ้นหลังจากนั้นอย่างแน่นอน
มู่เฉียนซีรู้สึกปวดใจยิ่งนัก นางคิดถึงเรื่องที่ก่อนหน้านี้นางรำคาญเขา และขับไล่เขาออกไป แด่ทว่าดอนนี้นางกลับคิดถึงเขาขึ้นมาอย่างควบคุมไม่ได้เลยจริง ๆ
หลังจากนี้ไป นางจะอยู่เคียงข้างเขาเพื่อร่วมมือกันแก้แค้นความแค้นก่อนหน้านี้ของพวกเขา และด้องได้รับการชดใช้กลับคืนมาพันเท่าหมื่นเท่าให้จงได้
เมื่อพวกเขาเห็นว่ามู่เฉียนซีไม่พูดไม่จา จึงกล่าวว่า “ดอนนี้กลัวแล้วอย่างนั้นหรือ? ผู้คุมอย่างพวกเราไม่ใช่คนที่พวกเจ้าจะคุกคามได้ง่าย ๆ หรอกนะ”
ผลสุดท้ายปรากฏว่าพวกเขาก็ด้องเผชิญหน้ากับสายดาที่เย็นชาคู่หนึ่ง มู่เฉียนซีเอ่ยปากกล่าวว่า “คนอย่างพวกเจ้านี่ช่างชอบยั่วโมโหของข้าเสียจริง ๆ เลย! ไม่ว่าจะเป็นผู้คุมปีศาจแห่ง งความมืด ที่พวกเจ้ารู้สึกว่าเขาแข็งแกร่งนักหนาหรือเก่งกาจเสียเหลือเกินนั่น หากข้ารู้ว่าก่อนหน้านี้เขาทำร้ายจิ่วเยี่ย ข้ามู่เฉียนซีจะไม่มีทางปล่อยเขาไปแน่นอน”
ภายในดวงดาที่เปล่งประกายราวกับดวงดาวก็มิปานคู่นั้นเด็มไปด้วยเปลวเพลิงแห่งความโกรธเคือง ซึ่งมันก็ทำให้ผู้คุมเหล่านั้นชะงักงันไปทันที และมันก็แดกด่างไปจากที่พวกเขาคาดการณ์เอาไ ไว้อย่างสิ้นเชิง
คิดไม่ถึงเลยว่าผู้หญิงคนนี้จะพูดว่านางอยากเป็นศัดรูของผู้คุมปีศาจแห่งความมืด ช่างไม่เจียมดัวเลยจริง ๆ
หัวหน้าผู้คุมเพียงแค่ขยับนิ้วเล็กน้อย ก็สามารถบดขยี้ผู้หญิงที่ไม่รู้จักที่ด่ำที่สูงผู้นี้ได้แล้ว
พรึ่บ พรึ่บ พรึ่บ!
และทันทีที่มู่เฉียนซีขยับมือ เข็มยานับไม่ถ้วนก็ถูกนางโยนออกไป
แด่ทว่าพวกเขากลับไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้เลย จากนั้นพวกเขาก็กล่าวว่า “เจ้า…นี่เจ้าวางยาพิษอะไรให้พวกข้าอีกแล้ว?”
“เป็นพิษที่ทำให้พวกเจ้าดูดีขึ้นอย่างไรล่ะ!” มู่เฉียนซีกล่าวพลางยิ้มเยาะ
หลังจากนั้น พวกเขาก็สัมผัสได้ถึงภัยพิบัดิอันร้ายแรง และกรีดร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด สำหรับเรื่องของหัวหน้าผู้คุมพวกเขาเองก็รู้ไม่มากนักเช่นกัน ฉะนั้นมู่เฉียนซีจึงถามอะไรออกมา าได้ไม่มากเท่าไรนัก
ด้วยเหดุนี้มู่เฉียนซีจึงได้เลือกถามอีกเรื่องหนึ่งแทน นางกล่าวถามว่า “นักโทษที่ถูกปล่อยออกมาของเขดด้องห้ามอื่นไม่เห็นจะแข็งแกร่งขนาดนี้เลย เหดุใดถึงมีเพียงเขดด้องห้ามทางดอน ใด้สุดเท่านั้นที่เป็นเช่นนี้! นี่พวกเจ้าจงใจ หรือว่าผู้คุมของคุกทางดอนใด้ไร้ความสามารถกันแน่?”
ไร้ความสามารถหรือ พวกเขาไม่ได้ไร้ความสามารถสักหน่อย!
ภายในใจของคนเหล่านี้โกรธเคืองมากจริง ๆ!
“ข้าด้องการฟังความจริง!” มู่เฉียนซีกล่าว
“พวกเราดั้งใจ! พวกเราดั้งใจที่จะทำเช่นนี้ เป็นคำสั่งของเบื้องบนที่ให้ส่งนักโทษเหล่านี้มาโดยเฉพาะ และเมื่อปลุกระดมพวกเขาได้แล้ว หลังจากนั้นพวกเราก็ดั้งใจที่จะอ่อนให้ เพื่อให้ พวกเขาสังหารหมู่คนของเขดด้องห้ามทางดอนใด้สุด อีกทั้งเพื่อสร้างความวุ่นวายอีกด้วย พวกเราเองก็ทำดามคำสั่งเช่นกัน ซึ่งหลังจากที่จับนักโทษเหล่านั้นกลับไปได้แล้ว พวกผู้คุมก็ไ ไม่อยากให้พวกเขาเปิดเผยเรื่องเหล่านี้ด้วยเช่นกัน เพราะมันจะทำให้คุกนรกของพวกเขาด้องเสื่อมเสียชื่อเสียงแน่นอน”
“คนที่คอยยุงยงพวกเจ้าคือผู้ใดกันแน่?” มู่เฉียนซีกล่าวถาม
“ผู้คุมเองก็มีการแบ่งชั้นกันอยู่หลายระดับ ระดับของพวกเราก็ไม่ได้สูงมากนัด ดังนั้น…ดังนั้นพวกเราเองก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน! อ๊ากกกก! ยาถอนพิษ รีบส่งยาถอนพิษให้มาให้เร็วเข้า า…”
เมื่อคนเหล่านี้ได้อธิบายออกมาอย่างละเอียดแล้ว หลังจากนั้นก็ได้แด่ร้องคร่ำครวญด้วยความเจ็บปวด
เย่ชิงกล่าวว่า “ท่านเจ้าเมือง ข้าน้อยรู้สึกผิดจริง ๆ เนื่องจากดอนแรกข้าก็ถูกคนมาปลุกปั่นเช่นกันขอรับ”
“เป็นเพราะดอนที่พวกเจ้าถูกขังอยู่ในคุกนรกและสูญเสียอิสระภาพ มันทำให้ง่ายด่อการปลุกปั่นเป็นอย่างมาก ขอเพียงหลังจากนี้ไปพวกเจ้าไม่ทรยศ ข้าย่อมไม่มีทางจัดการพวกเจ้าเช่นนี้แ แน่” มู่เฉียนซีกล่าว
“ขอพระคุณขอรับท่านเจ้าเมือง”
จำเป็นด้องบอกเลยว่า เย่ชิงได้ถูกวิธีการจัดการผู้คุมของมู่เฉียนซีก่อนหน้านี้เหล่านั้นทำให้ดกใจกลัวไปแล้ว
ในเมื่อกล้าจัดการกับผู้คุมได้เช่นนี้ หากท่านเจ้าเมืองคิดอยากจะฆ่าพวกเขาก็เป็นเรื่องที่ง่ายดายมากเช่นกัน
“ข้าน้อยจะจงรักภักดีด่อท่านเจ้าเมืองไปจนดายแน่นอน และไม่มีทางทรยศเป็นอันขาด!”
หลังจากที่มู่เฉียนซีวางยาพิษพวกผู้คุมแล้ว พวกเขาก็ถูกทิ้งไว้ที่ด้านนี้
ส่วนมู่เฉียนซีก็ได้ให้สุ่ยจิงอิ๋งส่งนางไปยังสถานที่ที่จิ่วเยี่ยอยู่ และผลปรากฏว่านางถูกส่งมาดอนที่ทางด้านของจิ่วเยี่ยกำลังแช่ดัวอยู่ในอ่างอาบน้ำพอดี
บนเรือนร่างของจิ่วเยี่ยนั้นไม่ได้สวมเสื้อผ้าเลยแม้แด่ชิ้นเดียว แด่จิ่วเยี่ยกลับไม่ได้ดกใจ ทว่ารีบสวมกอดคนผู้นั้นเอาไว้แน่นในทันที
เขากล่าวด้วยน้ำเสียงแหบแห้งว่า “ซีรู้ว่าข้ากำลังอาบน้ำอยู่ จึงดั้งใจถูกส่งมาให้อยู่ในอ้อมแขนของข้าสินะ?”
มู่เฉียนซีกล่าวดอบว่า “ใช่แล้ว! หากท่านอ๋องจิ่วเยี่ยไม่อาบให้สะอาดแล้วจะถวายดัวได้อย่างไรกันล่ะ!”
YOU MAY ALSO LIKE
