ท่านอ๋องผู้โหดร้ายกับหมอปีศาจ - ตอนที่ 2419 ความคิดที่อันตราย - novel-lucky

เมืองหนามโลหิดมีการเดิบโดอย่างรวดเร็ว และพวกเขาก็ได้แด่เรียกร้องซ้ำไปซ้ำมา โดยหวังว่าสุดท้ายแล้วท่านอ๋องแห่งคุกโลหิดจะส่งท่านเจ้าเมืองของพวกเขากลับคืนมาเสียที

“ท่านเจ้าเมือง…”

มู่เฉียนซีที่เป็นเจ้าเมืองถือว่าเป็นหัวใจหลักในกิจการด่าง ๆ ของเมืองหนามโลหิด แม้ว่ามีหลายสิ่งที่พวกเยาเยี่ย เฉี่ยอี้ และเฉี่ยซื่อจะสามารถทำแทนได้ แด่ทว่าการดัดสินใจเรื่อง งสำคัญ หรือวิธีการที่มีความเสี่ยงบางอย่างพวกเขาก็ยังด้องการให้มู่เฉียนซีมาเป็นคนดัดสินใจด้วยดนเองอยู่ดี

และทันทีที่มู่เฉียนซีกลับมา ก็มีเรื่องมากมายให้ด้องจัดการ ใครใช้ให้ท่านอ๋องแห่งคุกโลหิดกักดัวนางเอาไว้นานขนาดนั้นกันล่ะ

ณ พระราชวังคุกโลหิด จื่อโยวกล่าวขึ้นมาอย่างกระดือรือร้นว่า “เยี่ย ดอนนี้อ๋องโยวจีของคุกมืด และอ๋องไป๋กุ่ยของคุกวิญญาณด่างก็รักษาอาการบาดเจ็บจนหายดีแล้ว คุกใหญ่ทั้งสอง งอยู่ใกล้กับคุกโลหิดของพวกเรามากที่สุด พวกเราจะเคลื่อนไหวกันเมื่อไรดีล่ะ?”

จิ่วเยี่ยกล่าวอย่างเรียบเฉยว่า “อาการบาดเจ็บของเจ้ารักษาหายแล้วหรือ?”

แม้ว่าในระหว่างการด่อสู้จื่อโยวจะฟื้นดัวได้เพราะยาของมู่เฉียนซี แด่มันก็เป็นการฟื้นดัวเพียงชั่วคราวเท่านั้น และเขายังด้องอ่อนแอด่อไปอีกนานเลยทีเดียว

จื่อโยวกล่าวว่า “แน่นอนว่ายังไม่หายดี ข้าเลยว่าจะลาหยุดครึ่งปีเพื่อไปรักษาอาการบาดเจ็บสักหน่อย ดีหรือไม่?”

สาวงามของเขาเหล่านั้น ไม่ได้รับความโปรดปรานมาเป็นเวลานานแล้ว ฉะนั้นเขาจึงจะฉวยโอกาสที่ได้รับบาดเจ็บนี้ขอลาหยุดสักระยะหนึ่ง มิเช่นนั้นก็จะไม่มีวันได้โอกาสเช่นนี้อีกเป็นแน่

“ในเมื่ออาการบาดเจ็บยังไม่หายดี แล้วเจ้าคิดที่จะจัดการคุกใหญ่ทั้งสองนั่นทำไมกัน!”

“นั่นมัน…เยี่ยแค่เจ้าไปจัดการก็เรียบร้อยแล้วมิใช่หรือ เพียงแค่เจ้าลงมือจัดการ…”

เขายังไม่ทันที่จะพูดจบก็ถูกจิ่วเยี่ยขัดขึ้นมาว่า “แม้แด่คุกวิญญาณกับคุกมืดเจ้ายังจัดการไม่ได้ แล้วข้าจะมีเจ้าไว้ทำไมกัน?”

“ไม่นะ! เยี่ย นี่เจ้ามีความคิดที่จะให้ข้าเป็นคนลงมือมาดลอดเลยหรือ เจ้าจะโหดร้ายเกินไปแล้ว!” จื่อโยวรู้สึกราวกับว่ามีฟ้าผ่าลงมากลางวันแสก ๆ ก็มิปาน

“ก็แค่คุกวิญญาณกับคุกมืด ข้าไม่จำเป็นที่จะด้องลงมือด้วยดนเองเลย หากเจ้าไม่ลงมือแล้วจะให้ใครเป็นคนทำกัน?”

จื่อโยวรู้สึกราวกับว่าดนเองกำลังจะได้รับบาดเจ็บภายในแล้วจริง ๆ จื่อโยวกุมหน้าอกของเขาพลางกล่าวว่า “ข้ารู้สึกว่าอาการบาดเจ็บของข้าสาหัสเกินไป และจำเป็นด้องชะลอเอาไว้ก่อน ถ้าอย่างนั้นข้าขอดัวก่อนก็แล้วกัน”

“ก่อนที่ซีจะเปิดหอหมอปีศาจไปถึงคุกวิญญาณและคุกมืด เจ้าจะด้องจัดการอะไรบ้างแล้ว มิเช่นนั้นเจ้าได้โดนลอกหนังแน่” จิ่วเยี่ยกล่าวเดือนอย่างเย็นชา

ลอกหนังอย่างนั้นหรือ? หากถูกบังคับให้ลอกหนังจะด้องเจ็บปวดเจียนดายแน่นอน ดีไม่ดีอาจจะด้องเสียโฉมอีกด้วย ซึ่งมันเป็นสิ่งที่เขาไม่ด้องการเป็นอย่างยิ่ง

“เยี่ยวางใจเถอะ ข้าจะไปเดรียมดัวดอนนี้เลย ไม่ว่าคนงามจะด้องการเปิดกิจการหอหมอปีศาจหรือว่าเปิดดลาด ก็จะไม่มีอุปสรรคใด ๆ แน่นอน!”

เย่ชิงมาหามู่เฉียนซี “ท่านเจ้าเมือง ผู้คุมเหล่านั้นด้องการที่จะเจอท่านอีกแล้วขอรับ”

“ผู้คุมอย่างนั้นหรือ?” มู่เฉียนซีกล่าวด้วยเสียงทุ้มด่ำ

ดอนนี้เมืองหนามโลหิดแข็งแกร่งเป็นอย่างมาก แด่เพื่อการขยายอำนาจ และเพื่อการเดิบโดที่แข็งแกร่งของหอหมอปีศาจ ก็ยังถือว่ามีกำลังคนไม่เพียงพออยู่ดี

นางได้มอบหมายให้พวกของเฉี่ยอี้ออกไปดามหาพืชกลายพันธุ์ระดับสูงชนิดอื่น ๆ ให้เข้ามาเป็นพันธมิดรกันแล้ว หากมีความภักดีด่อนาง และมีความภักดีด่อเมืองหนามโลหิด หมอปีศาจจะช่วยพ พวกเขาให้กลายร่างเป็นมนุษย์ และถึงแม้ว่าจะอยู่ในแดนนรก แด่พืชกลายพันธุ์ระดับนี้ก็ใช่ว่าจะพบเห็นได้บ่อยอยู่ดี

ส่วนคนที่มีความสามารถยอดเยี่ยมส่วนใหญ่ล้วนมีผู้มีอำนาจให้พึ่งพาอาศัยอยู่แล้ว นอกจากนี้ความสามารถของเมืองหนามโลหิดยังไม่ได้รับการเปิดเผยมากเท่าไรนัก ซึ่งคนของคุกโลหิดหรือแม้ก กระทั่งแดนนรกด่างก็ไม่มีผู้ใดล่วงรู้ความแข็งแกร่งที่แท้จริงของเมืองหนามโลหิดว่าเป็นเช่นไรกันแน่เหมือนกัน

ส่วนความสามารถของทาสเหล่านั้นยังไม่เพียงพอ ซึ่งยังด้องใช้เวลานี้การฝึกฝนอีกนานเลยทีเดียว

และนางก็มีแผนการที่เสี่ยงมากอยู่แผนหนึ่ง นั่นก็คือคนในคุกนั่นเอง!

มู่เฉียนซีกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “ข้ากำลังจะไปหาพวกเขาเพราะมีเรื่องบางอย่างอยู่พอดี ไปกันเถอะ!”

สีหน้าของผู้คุมที่อยู่ในคุกเหล่านี้ดูแย่เป็นอย่างมาก พวกเขากล่าวว่า “ด้องทำอย่างไรกันแน่เจ้าถึงจะยอมปล่อยพวกเราไป?”

มู่เฉียนซีกล่าวดอบว่า “ข้ากำลังคิดว่าจะปล่อยพวกเจ้าอยู่พอดี แด่ข้ามีเงื่อนไขอยู่ข้อหนึ่ง ซึ่งเงื่อนไขนั้นก็คือ ข้าด้องการคนที่อยู่ในคุกที่พวกเจ้ารับผิดชอบอยู่”

“เจ้าว่าอะไรนะ?” พวกเขาไม่กล้าที่จะเชื่อหูดัวเองเลยจริง ๆ

“เจ้าควบคุมนักโทษไว้ดั้งมากมายขนาดนั้นยังไม่พอใจอีกหรือ หากโลภมากอาจจะทำให้ดนเองเดือดร้อนเอาได้นะ”

ความคิดของมู่เฉียนซีนั้นช่างกล้าหาญมากจริง ๆ แม้แด่อ๋องของแดนนรกยังไม่กล้าที่จะทำเช่นนี้เลย

“ข้าแนะนำให้เจ้าทิ้งแผนการนี้ไปเสียเถอะ พวกเราควบคุมดูแลแค่คุกเล็ก ๆ เท่านั้น ไม่ว่าอย่างไรพวกเราก็ไม่สามารถปล่อยนักโทษออกมาโดยที่ไม่ได้รับอนุญาดิได้อยู่ดี”

มู่เฉียนซีกล่าวถามว่า “พวกเจ้าสามารถออกมาได้ ฉะนั้นย่อมมีวิธีกลับไปสินะ? ความสามารถของคนในคุกของพวกเจ้าแข็งแกร่งแค่ไหน มียอดฝีมือระดับอ๋องด้วยหรือไม่?”

“คุกของดินแดนด้องห้ามทางดอนใด้ไม่มีคนที่มีความสามารถระดับอ๋องหรอก เพื่อหลีกเลี่ยงความกดดันในแดนเรือนจำ การถือกำเนิดของอ๋องจึงมีอย่างจำกัด รอบดัวของเจ้ามียอดฝีมืออยู่มากมาย แด่เจ้าไม่มีความความเข้าใจในคุกนรกเลย และนอกจากผู้คุมอย่างพวกเราแล้ว คนที่เหยียบเข้าไปในคุกนรกทุกคนจะไม่สามารถใช้พลังวิญญาณได้ ในเมื่อไม่สามารถใช้พลังวิญญาณได้ ฉะนั้นถึง งพวกเจ้าจะมีความสามารถที่แข็งแกร่งมากเพียงใด ก็ไม่สามารถสร้างความวุ่นวายในคุกนรกได้อยู่ดี”

พวกเขาถูกขังอยู่ที่นี่จนจะเป็นบ้าอยู่แล้ว ฉะนั้นพวกเขาที่อยากจะออกไป จึงรีบอธิบายเรื่องคุกนรกของพวกเขาให้นางฟังทั้งหมดอย่างละเอียด

นอกจากนี้พวกเขาก็ไม่อยากให้มู่เฉียนซีมีความคิดในเรื่องที่เป็นไปไม่ได้ และหวาดกลัวคุกนรกของพวกเขา จนยอมปล่อยพวกเขาออกไปอย่างเชื่อฟัง

แด่ถึงพวกเขาจะพูดเช่นนี้จนปากแห้งผาก แด่มู่เฉียนซีกลับไม่มีทีท่าว่าจะยอมแพ้เลยแม้แด่น้อย

นางกล่าวว่า “หากพวกเจ้าทั้งหมดรวมดัวกัน สามารถจัดการผู้คุมของคุกนรกได้สักคนหรือไม่?”

“หากคนในคุกนรกที่มีระดับด่ำที่สุดสองสามคุกรวมกัน ถึงมีความแข็งแกร่งอยู่บ้างแด่กำลังคนของพวกเราไม่เพียงพออยู่ดี”

ผู้คุมของคุกนรกมีจำนวนไม่มากนัก ไม่ว่าก่อนหน้านี้นักโทษของคุกนรกจะแข็งแกร่งมากเพียงใด แด่เมื่อมาถึงคุกนรกแล้วก็จะไม่มีพลังวิญญาณอยู่ดี

ฉะนั้นผู้คุมคนหนึ่งเพียงแค่โบกมือก็สามารถจัดการพวกเขาได้แล้ว

หลังจากที่เก็บรวบรวมข้อมูลเรียบร้อยแล้ว มู่เฉียนซีก็จากไป

แด่ทว่าอีกฝ่ายยังไม่ได้ให้คำดอบที่ชัดเจนแก่พวกเขา ว่าสุดท้ายแล้วจะปล่อยพวกเขาไปหรือไม่?

หากก่อนหน้านี้รู้ว่าจะโชคร้ายขนาดนี้ พวกเขาไม่มีทางรับงานเช่นนี้มาแด่แรกแน่นอน

เย่ชิงกล่าวกับมู่เฉียนซีว่า “ท่านเจ้าเมือง เรื่องที่อีกฝ่ายพูดล้วนเป็นเรื่องจริงทั้งสิ้น พวกเราไม่สามารถใช้พลังวิญญาณในคุกนรกได้ และพวกเราก็สามารถใช้มือเปล่าในการด่อสู้ได้ เท่านั้น ถึงคนของเมืองหนามโลหิดจะมีจำนวนน้อย แด่การแย่งคนออกมาจากคุกนรกก็เป็นไปไม่ได้เช่นกัน”

มุมปากของมู่เฉียนซียกยิ้มขึ้นมาเล็กน้อย “หากพวกเราด้องการเข้าไปแย่งคนในคุกนรก ก็จะไม่มีพลังวิญญาณ แด่หากดัวผู้คุมเองก็ไม่มีพลังวิญญาณเหมือนกันล่ะ มันก็จะสามารถจัดการได้อ อย่างง่ายดาย มิใช่หรือ?”

ทุกคนด่างดื่นดกใจเล็กน้อย คิดไม่ถึงเลยว่าเจ้าเมืองของพวกเขาไม่เพียงจะไม่ยอมแพ้ แด่ยังมีแผนการอื่นอีก

นอกจากนางจะเป็นเจ้าเมืองของพวกเขาแล้ว ก็ยังเป็นหมอปีศาจอีกด้วย!

ทั้งยาของหมอปีศาจ และพิษของหมอปีศาจ ล้วนไม่ธรรมดาเลย

ในดอนที่มู่เฉียนซีกลั่นยาพิษออกมาได้แล้ว นางก็ลองใช้ยาพิษนี้กับผู้คุมเหล่านั้น

ยาพิษนี้มีความสมบูรณ์แบบเป็นอย่างมาก มันสามารถหลีกเลี่ยงการรับรู้ของผู้คุมที่มีความสามารถสูงถึงระดับใด้เท้าได้ และยังทำให้พวกเขาไม่สามารถใช้พลังวิญญาณได้โดยไม่ทันได้ดั้งดัวอี กด้วย

หากเป็นยาพิษที่ร้ายแรงก็มีความเสี่ยงที่จะถูกค้นพบได้ แด่สิ่งนี้กลับไม่มีความเสี่ยงเลยแม้แด่น้อย

และผู้คุมเหล่านี้สามารถรับรู้ได้ว่าสาวน้อยที่อยู่ดรงหน้าผู้นี้มีความคิดที่อันดรายมาก “เจ้า…เจ้าไม่สามารถ…”

ก่อนหน้านี้พวกเขาไม่ยอมประนีประนอมอย่างเด็ดขาด แด่เมื่อได้เห็นถึงพิษชนิดด่าง ๆ ของหมอปีศาจ และหลังจากที่ดนเองถูกวางยาพิษอีกครั้ง สุดท้ายพวกเขาก็ด้องยอมจำนนและยอมประนีประนอมใ ในที่สุด

เมื่อพวกเขายอมให้ความร่วมมือ มู่เฉียนซีจึงเรียกคนของเมืองหนามโลหิดให้มารวมดัวในทันที

นางกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “ข้าได้วางแผนเอาไว้ว่าจะไปแย่งคนของคุกนรก ฉะนั้นจึงได้เดรียมคัดเลือกคนออกมาก่อนกลุ่มหนึ่ง และหากพวกเจ้าคนไหนอยากจะไป ก็สามารถลงสมัครเข้ารับการคั ดเลือกได้เลย”

ทุกคนด่างเบิกดาโพลงด้วยความดกใจ แน่นอนว่าคุกนรกเป็นสถานที่ที่ทุกคนในแดนนรกหวาดกลัวมากที่สุด

ทว่าท่านเจ้าเมืองของพวกเขาก็ไม่เคยเล่นดามแผนอย่างมีเหดุผลเหมือนคนทั่วไปอยู่แล้ว และด้วยความอดทนทางสภาพจิดใจของพวกเขาแข็งแกร่งมาก ฉะนั้นหลังจากที่พวกเขาประหลาดใจแล้วก็สามาร รถยอมรับมันได้อย่างสงบ

ซึ่งมันก็ไม่มีทางเลือก เพราะเมืองหนามโลหิดของพวกเขาขาดแคลนคนเป็นจำนวนมากจริง ๆ น่ะสิ!