ท่านอ๋องผู้โหดร้ายกับหมอปีศาจ - ตอนที่ 547 การขอความช่วยเหลือที่ไร้ประโยชน์

“เพียงแค่จมลงไปในภาพลวงตาที่ทำให้สับสนก็เท่านั้นเอง ดึงออกมาเสียก็จบแล้ว” มู่เฉียนซีกล่าวอย่างเย็นชา

ที่เรียกว่าดึงออกมานั้น นางไม่ได้เข้าใกล้โม่จิ่น แต่ใช้วิธีฉีดยาลงไปหลายเข็มแทน

— พรวด!  พรวด! —

ยาหลายเข็มถูกฉีดเข้าไปในร่างของโม่จิ่น จากที่กำลังไม่ได้สติ เขาก็กลับมามีสติแล้ว

“อ๊าก! เจ็บ ๆ ๆ ๆ …เกิดอะไรขึ้นกับข้า ? ข้ากําลังจะตายรึ ?”

มู่เฉียนซี “เหอะ! หากว่าเจ้าไม่ได้สติกลับมา ข้าคงปล่อยให้เจ้าตายจริง ๆ”

โม่จิ่นนึกถึงช่วงเวลาเมื่อครู่ที่จิตของเขาถูกทําให้สับสน ก็แทบอยากจะหาหลุมสักหลุมมุดลงไป เขาไม่มีหน้าไปพบใครอีกแล้ว

“กันพวกมันไว้ให้ข้า ข้าจะปรุงยาในตอนนี้”

โม่จิ่นตอบรับ “อืม ข้ารู้แล้ว ข้าจะไม่ชะล่าใจอีก”

แน่นอนว่ามีเพียงโม่จิ่น มู่เฉียนซีคงไม่วางใจจึงให้กระบี่มังกรเพลิงคอยเฝ้าอยู่ข้างหน้าด้วยอีกแรง ต่อมานางก็หลอมยาจํานวนมากในครั้งเดียว และโยนยาหนึ่งในสามให้กับโม่จิ่น

“ประเดี๋ยวพอเจ้าเห็นโครงกระดูก ก็ใช้อันนี้จัดการมันได้เลย”

“นี่คือยาอันที่เจ้าใช้เมื่อครู่นั้น เจ้าไปหายาที่ใช้ฆ่าโครงกระดูกเหล่านี้ได้จากที่ไหนกัน ?! ประสิทธิภาพมันดีมากจริง ๆ” โม่จิ่นรีบเก็บยาอย่างกระตือรือร้น ปากก็กล่าวออกมาอย่างตื่นเต้น

มู่เฉียนซี “แค่อยู่ ๆ ข้านึกขึ้นได้ก็เท่านั้น จึงลองปรุงดู”

“เจ้า… เจ้าคิดมันขึ้นมาเอง โอ้!” โม่จิ่นจ้องมองมู่เฉียนซีด้วยความประหลาดใจ เขาแทบไม่อยากจะเชื่อหูตัวเองเลยแม้แต่น้อย

“หลบไป อย่ามาขวางทาง ข้าจะลงมือ!”

“ฮึ่ม!” กระบี่มังกรเพลิงเหมือนกำลังจะพูดว่าอย่ามาขัดขวางอาหารอันโอชะของมัน

มุมปากของโม่จิ่นพลันกระตุก สตรีผู้นี้และกระบี่เล่มนี้ของนาง ทั้งประหลาดทั้งหยิ่งยโสพอ ๆ กัน

— ฟึ่บ! —

แน่นอนว่าวิญญาณที่ตายไปแล้วในที่นี้ต้องจ่ายค่าตอบแทนสําหรับการทำชั่วเมื่อครู่นี้

“อ๊า! โปรดไว้ชีวิตข้าด้วยเถอะ” เสียงร้องโหยหวนของภูตผีดังออกมา

“ปล่อยพวกเราไปเถิด  พวกเราจะไม่ทําร้ายพวกเจ้าเลย”

มู่เฉียนซีกล่าว “กระบี่มังกรเพลิงหิวแล้ว หากอยากให้มันปล่อยพวกเจ้าไป เกรงว่าคงเป็นไปไม่ได้”

“เรือลํานี้อยู่ในเกาะวิญญาณมรณะ คิด ๆ ดูแล้วพวกเจ้าก็คงไม่ใช่คนดีอะไรกระมัง”

กระบี่มังกรเพลิงที่หิวโหยเริ่มเก็บเกี่ยวอาหาร ทั้งห้องถูกทําความสะอาด ผลสุดท้ายกระบี่มังกรเพลิงกลับบอกว่า มันหิวแล้ว!

มันอยากให้นายท่านของมันทําความสะอาดทุกห้อง แต่มันลืมสังเกตไปว่าใบหน้าของมู่เฉียนซีหม่นคล้ำอย่างมาก “กระบี่ นี่เจ้าเห็นข้าเป็นคนทําความสะอาดขยะโดยเฉพาะรึ เจ้าคิดว่าพลังจิตของข้าใช้ได้ไม่มีหมดหรือไร ?”

“อืม”

กระบี่มังกรเพลิงส่งเสียงร้องต่ำราวกับกําลังออดอ้อนมู่เฉียนซี

“ออดอ้อนไปก็ไร้ประโยชน์”

กระบี่มังกรเพลิงเศร้าโศก

มู่เฉียนซีกล่าว “เอาหน่า ข้าขอรอดูสถานการณ์ก่อน”

โครงกระดูกและวิญญาณชั่วร้ายถ่วงสมดุลกัน  เมื่อในห้องไม่มีวิญญาณชั่วร้ายอยู่แล้ว กองทัพโครงกระดูกด้านนอกก็เริ่มชนประตู

โม่จิ่นมองมู่เฉียนซีก่อนจะเอ่ยถาม “แม่นางมู่ จะทําอย่างไรต่อดี ?”

“จะทําอย่างไรได้เล่า ? รีบเปิดประตูเร็วเข้าเซ่!”

“ได้” โม่จิ่นกําขวดยาในมือพลางกล่าวรับคำ เขามียาที่ทรงพลังอย่างมาก จะไปกลัวอะไรเล่า ?

— ปัง! —

ทันใดนั้น ประตูก็เปิดออกและโครงกระดูกสามสี่โครงก็พุ่งเข้ามา ด้านนอกในเวลานี้เปลี่ยนกลายเป็นสีขาวโพลนทําให้ผู้คนหวาดกลัวแทบตาย

โม่จิ่นเองก็ตะลึงงันเช่นกัน “โอ๊ะ! มีมากขนาดนี้เลย!”

“ลงมือ!” มู่เฉียนซีโยนขวดยาออกไป พลังธาตุวารีโจมตีอย่างบ้าคลั่ง ทันใดนั้นโครงกระดูกที่หน้าประตูก็สูญเสียความสามารถในการต่อสู้ไปในทันที

และเวลานี้ โม่จิ่นยังไม่ทันได้ตั้งสติ เมื่อเห็นฉากนี้มุมปากเขาพลันกระตุก “อะ… โอ้! แข็งแกร่งมาก”

“อย่ามัวมึนงง ทําความสะอาดซะให้ไวเลย”

“อืม”

— ปัง!  ปัง!  ปัง! —

สุดท้าย ทางเดินของหอมู่ที่เต็มไปด้วยโครงกระดูกก็ถูกกวาดล้างจนหมดเกลี้ยง  มู่เฉียนซีมองโม่จิ่นก่อนจะกล่าวว่า “เอาล่ะ ข้าว่าพวกเราแยกย้ายกันไปเถอะ”

“แยกย้ายกันไปทําไมหรือ ?” โม่จิ่นรู้สึกปลอดภัยเมื่ออยู่กับมู่เฉียนซี ในใจเขานั้นรู้สึกไม่ดีที่นางจะไป เขาไม่อยากแยกจากนางเลยจริง ๆ

“เจ้าไปหาสมบัติ ข้ายังมีเรื่องอื่นต้องทํา เจ้ามียาอยู่ หากว่าเจ้าพบเจอกับโครงกระดูกก็ไม่ตายหรอก”

โม่จิ่นกล่าว “ได้ ข้าเองก็ไม่ได้ตายง่ายขนาดนั้น”

…

มู่เฉียนซีเริ่มภารกิจทําความสะอาดห้องโดยสารเพื่อให้สิ่งที่ไม่รู้จักอิ่มนั้นพอใจ

— ปัง! —

ขณะที่มู่เฉียนซีกําลังจะทําความสะอาดต่อ ประตูบานนี้ของนางก็ถูกเปิดออก

“หึ ๆ เราซ่อนตัวอยู่ในห้อง สัตว์ประหลาดเหล่านั้นคงจะไม่ตามมาแล้ว”

“ใช่แล้ว ผู้นำฉลาดมากจริง ๆ!”

ทันใดนั้นพวกเขาก็พบว่าในห้องนี้ยังมีกลิ่นอายของลมหายใจอยู่ จากนั้นเงาร่างสีม่วงก็ปรากฏขึ้นตรงหน้าของพวกเขา

พวกเขาเบิกตากว้าง “นั่น… เป็นเจ้า!”

“เป็นเจ้า!”

มู่เฉียนซีหันกลับมามองดูคนเหล่านี้ที่เกะกะขวางทาง รอยแผลเป็นอันน่าสะพรึงกลัวบนใบหน้าของผู้นำคงเป็นสัญลักษณ์ที่ชัดเจนของเขา  พี่หลงผู้ที่เคยแข็งแกร่งที่สุดในเกาะวิญญาณมรณะ!

มู่เฉียนซียิ้ม  กล่าวว่า “ที่แท้ก็เป็นพวกเจ้านี่เอง บังเอิญจริง ๆ”

“เจ้าอยู่คนเดียว โม่จิ่นไม่อยู่หรือ ?” พี่หลงมองมู่เฉียนซีด้วยแววตาชั่วร้ายไม่ปกปิด

มู่เฉียนซีพยักหน้า “ใช่ ข้าแยกกับโม่จิ่น พี่หลงคิดจะแก้แค้นข้าหรือ ?”

พี่หลงกล่าว “เจ้าเข้าใจถูกแล้ว เข้ามา!”

ข้างกายของเขาล้วนเป็นยอดฝีมือระดับสูงสุดของขั้นจักรพรรดิที่แข็งแกร่งที่สุด ต่อให้สาวน้อยตรงหน้ามีสัตว์ศักดิ์สิทธิ์ระดับสามถึงสองตัว ก็ยากที่จะหลบหนีได้ ขณะที่พวกเขาพุ่งเข้าไป มู่เฉียนซีก็หลบหลีกทันที จากนั้น…

“อ๊าก!” เสียงร้องโหยหวนดังออกมา

เมื่อพวกเขาได้สติ ก็พบว่าพวกเขากําลังโจมตีกันเองอยู่และทุกคนต่างก็ได้รับบาดเจ็บสาหัส ใบหน้าของพี่หลงเปลี่ยนกลายเป็นดุร้ายเพราะความเจ็บปวด เขาถามขึ้น “เจ้าเด็กบ้า! เจ้าใช้วิชาปีศาจอะไรกันแน่ ?”

มู่เฉียนซียิ้มเยาะ “ไม่ใช่ว่าข้าใช้วิชาปีศาจ แต่พวกเจ้ายังไม่เข้าใจอะไรในห้องนี้อย่างชัดเจนต่างหากล่ะ”

เมื่อเพิ่งเข้ามาที่นี่ ความสนใจทั้งหมดของพวกเขาไปตกอยู่ที่มู่เฉียนซี  ทว่าตอนนี้พลังจิตของพี่หลงได้แผ่กระจายออกไปและพบว่ามีบางอย่างผิดปกติ

มีบางอย่างอยู่รอบ ๆ!

“วะฮ่า ๆ!”

“ฮ่า ๆ ๆ ๆ ๆ”

“อิอิอิ!”

เสียงหัวเราะที่แปลกประหลาดและแหลมคมดังเข้ามาในหูของพวกเขา จากนั้นพวกเขาก็รู้สึกราวกับว่าหัวของพวกเขากําลังจะระเบิดเป็นจุณ

วิญญาณชั่วร้ายเหล่านี้ เมื่อเผชิญกับมู่เฉียนซีที่มีพลังวิญญาณแข็งแกร่งเข้าขั้นวิปริตนั้น  พวกมันกลับไม่มีแรงพลังใดที่จะโจมตีนางเลย แต่เมื่อรับมือกับคนที่อยู่ตรงหน้าเหล่านั้น กลับรับมือได้เบาสบายอย่างเห็นได้ชัด

“อ๊าาาา!”

พี่หลงและคนอื่น ๆ ตะโกนร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด แต่มู่เฉียนซีกลับยืนอยู่ตรงมุมกําแพงด้วยสีหน้าราวกับชมการแสดงสนุก ๆ

พี่หลงมองมู่เฉียนซี “ช่วยข้า ช่วยข้าด้วย…”

“ขอเพียงเจ้าช่วยข้า ต่อไปข้าจะเชื่อฟังเจ้า ข้าจะซื่อสัตย์และภักดีมากกว่าโม่จิ่นอย่างแน่นอน” เขาคิดไม่ออกจริง ๆ ว่าพวกเขาเป็นเช่นนี้แท้ ๆ  แต่เหตุใดถึงมีแต่มู่เฉียนซีที่ไม่เป็นไร

ตอนนี้มีเพียงสาวน้อยคนเดียวเท่านั้นที่สามารถช่วยพวกเขาได้

“ข้าแค่ผ่านเกาะวิญญาณมรณะมาเท่านั้น จะเอาความซื่อสัตย์ของเจ้าไปทําไมกัน ?”

หัวใจของพี่หลงจมดิ่งลง ปลายนิ้วของมู่เฉียนซีขยับพลันส่งเข็มยาหลายเข็มลอยออกไป

— ปั้ก! —

เข็มยาทุกเข็มจมเข้าไปในหัวใจของพวกเขา คนทั้งหลายล้มลงกับพื้นด้วยยาพิษที่ไม่อาจต้านทาน

“หึ! พวกเจ้ายังช้าเกินไป”

“ฮือ… นายท่าน ไว้ชีวิตเราด้วย! เห็นแก่พวกเราที่จัดการเจ้าพวกนี้ ไว้ชีวิตพวกเราด้วยเถอะ”

“ใช่… ใช่”

“ฮึ่ม!” กระบี่มังกรเพลิงไม่พอใจอย่างมาก อาหารเหล่านี้ เหตุใดจึงอยากกินนัก!

“เงียบ!” มู่เฉียนซีปลอบใจ นางค่อย ๆ พูดอย่างช้า ๆ ว่า “ความจริงให้ข้าปล่อยพวกเจ้าไป ก็ไม่ใช่ว่าเป็นไปไม่ได้ แต่ตอบบางสิ่งบางอย่างกับข้าสักหน่อยเถอะ”

.