ท่านเทพกลับมาเป็นคุณพ่อ[神尊归来当奶爸] - บทที่ 213 เทศกาลไหว้พระจันทร์

“ในขณะนี้บริษัทไป๋เชากำลังทุ่มเงินจำนวนมหาศาลเพื่อโฆษณาแคมเพนลดราคายาของพวกเขาในสื่อทุกช่องอย่างหนักหน่วง ซึ่งมันจะกระทบกับยอดขายยาของบริษัทเราแน่นอนครับท่านประธาน!”

ผู้จัดการพูดเกี่ยวกับข้อมูลที่เพิ่งได้รับมา

หลังจากได้ฟังรายงานทั้งหมดจากผู้จัดการบริษัทของตัวเอง เฉิงกัวอันพ่นลมหายใจอย่างหงุดหงิด

“อืม เป็นเรื่องปกติที่เราจะต้องเสียหายเมื่ออีกฝ่ายล้มกระดานแบบนี้”

“ถ้างั้นเราควรลดราคาผลิตภัณฑ์ของเราและโฆษณาแบบพวกเขาบ้างไหมครับท่านประธาน? ส่วนเรื่องต้นทุนช่วงนี้เราอาจลดคุณภาพของวัตถุดิบลงหน่อยก็คงไม่เป็นอะไร” ผู้จัดการแนะนำ

เฉิงกัวอันส่ายหัวทันทีเมื่อได้ยินคำแนะนำนี้ “ในตอนนี้เรายังไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น แค่รอดูสถานการณ์ต่อไปก่อนก็พอ”

หลังจากพูดจบเขาโบกมือให้ผู้จัดการบริษัทตัวเองออกจากห้องไปและนั่งครุ่นคิดอยู่ในห้องคนเดียว

…

อีกด้านหนึ่ง อวี้ฮ่าวหรานขับรถไปจดที่หน้าโรงเรียนอนุบาลเพื่อรอถวนถวนเลิกเรียนตอนสี่โมงเย็น

ตามปกติเฉกเช่นเดียวกับทุกวัน เมื่อถึงเวลาเลิกเรียน สวีรุ่ยจะเดินออกมาส่งถวนถวนและเด็กคนอื่น ๆ ที่หน้าประตู

แน่นอนว่าเมื่อเห็นอวี้ฮ่าวหราน เธอก็เดินเข้ามาทักทายเขาด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม

“วันนี้เป็นวันไหว้พระจันทร์ คุณอย่าลืมซื้อขนมไหว้พระจันทร์ให้ถวนถวนกินที่บ้านด้วยล่ะ” สวีรุ่ยเอ่ยขึ้นพลางลูบหัวถวนถวนด้วยความเอ็นดู

“พ่อจ๋า วันนี้ครูสวีเอาขนมไหว้พระจันทร์ให้หนูกินด้วยแหละ!”

ถวนถวนพูดขึ้นด้วยสีหน้าเบิกบาน

“ลูกขอบคุณครูสวีไปแล้วใช่ไหมลูก?”

อวี้ฮ่าวหรานลูบหัวลูกสาวของเขาพร้อมกับเอ่ยถามด้วยความรักใคร่ จากนั้นเขาหันกลับไปหาสวีรุ่ย

“ขอบคุณมากจริง ๆ ที่คอยดูแลถวนถวนให้ผม”

“ม…ไม่ต้องขอบคุณฉันหรอก นี่เป็นสิ่งที่ฉันควรทำอยู่แล้วเพื่อตอบแทนสิ่งที่คุณเคยทำให้ฉันมามากมาย”

หลังจากพูดคุยกันอย่างสุภาพอีกเล็กน้อย ทั้งคู่ก็แยกย้าย

กลับถึงห้อง

วันนี้หลี่หรงเลิกงานเร็วเป็นพิเศษ ขณะนี้เธอกำลังวุ่นอยู่ในครัว

“หืม? พี่เขย พี่ก็ซื้อขนมไหว้พระจันทร์มาด้วยงั้นเหรอ?”

อวี้ฮ่าวหรานยื่นกล่องขนมไหว้พระจันทร์ให้หลี่หรงพร้อมกับพยักหน้า “อืม พี่ซื้อมันมาระหว่างทางกลับ”

“ถ้างั้นคืนนี้พวกเรากินขนมไหว้พระจันทร์ของพี่ก่อนก็แล้วกันส่วนของที่ฉันซื้อมาพวกเราเก็บเอาไว้กินวันหลัง” หลี่หรงเอ่ยขึ้นพลางรับขนมไหว้พระจันทร์ไปเก็บไว้

หลังจากผ่านไปอีกชั่วโมงกว่า ๆ อาหารค่ำก็เตรียมเสร็จเรียบร้อย

เนื่องจากวันนี้เป็นวันเทศกาลไหว้พระจันทร์บนโต๊ะอาหารวันนี้จึงเต็มไปด้วยอาหารมากมายมากกว่าปกติถึงสามเท่า

“ถวนถวนรักแม่หรงที่สุดเล้ย!”

ที่โต๊ะอาหาร หลี่หรงเทน้ำส้มให้กับถวนถวน ซึ่งทำให้เด็กน้อยเบิกบานเป็นอย่างมากจนตะโกนเสียงดังลั่น

บรรยากาศในโต๊ะอาหารวันนี้เต็มไปด้วยความอบอุ่น

หลังจากกินอาหารค่ำกันเสร็จ ทั้งสามคนก็พากันออกมานั่งดูพระจันทร์ที่ระเบียง พร้อมกับกินขนมไหว้พระจันทร์ที่อวี้ฮ่าวหรานซื้อมาวันนี้

“พี่เขย พี่จำประวัติความเป็นมาของเทศกาลไหว้พระจันทร์ได้รึเปล่า?” หลี่หรงเอ่ยขึ้นพลางตักขนมไหว้พระจันทร์ใส่ปากตัวเอง

“เอ่อ…”

อวี้ฮ่าวหรานแสดงสีหน้าครุ่นคิด

“หืม? นี่พี่จำไม่ได้งั้นเหรอ? ทุกมหาลัยต้องมีบทเรียนเกี่ยวกับเรื่องนี้ทั้งหมดนี่นา นี่พี่จบมาไม่กี่ปีเองพี่ลืมไปหมดแล้วเหรอ?”

“อืม พี่ลืมไปหมดแล้วล่ะ สำหรับพี่ เวลามันไม่ได้สั้นเลย…”

อวี้ฮ่าวหรานถอนหายใจ กี่ปีแล้วนะ?

สำหรับเขาเวลาผ่านไปแล้วมากกว่าสามหมื่นปี เขาจะไปจำเรื่องราวประวัติของเทศกาลไหว้พระจันทร์ได้ยังไง?

“ถ้างั้นพี่อยากฟังไหม?”

เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายจำไม่ได้ หลี่หรงจึงเกิดความอยากที่จะเล่า

“ถวนถวนอยากฟัง! แม่หรงเล่าเลย!”

ถวนถวนที่อยู่ข้าง ๆ ตะโกนขึ้นแทรกด้วยใบหน้าที่ตื่นเต้นทันที

“ขนมไหว้พระจันทร์อร่อย ถวนถวนอยากรู้ว่ามันมาจากไหน!”

“ได้เลย แม่หรงจะเล่าให้ฟัง…”

ถัดมาหลี่หรงจึงเล่าเรื่องเกี่ยวกับเทศกาลไหว้พระจันทร์ซึ่งเด็กน้อยก็นั่งฟังด้วยสีหน้าสนใจ

อวี้ฮ่าวหรานเมื่อได้ฟังประวัติของเทศกาลไหว้พระจันทร์ เขาก็รู้สึกเหมือนว่าได้ย้อนเวลากลับไปในอดีตตอนที่เขาเรียนในมหาวิทยาลัยกับหลี่เม่ย

“ตอนนี้คุณอยู่ที่ไหนกัน? ผมต้องแข็งแกร่งแค่ไหนถึงจะสามารถพาคุณกลับมาได้กันนะ?”

เขาลอบถอนหายใจ

เขาไม่เจอหน้าคนที่เขารักมานานมากแล้วจริง ๆ

มันนานมากจนความทรงจำบางอย่างของเขาก็เริ่มที่จะเลือนราง

…

ในค่ำคืนที่ดวงจันทร์สุกใสนี้มีคนนับไม่ถ้วนที่ต่างจ้องมองพระจันทร์

“เฮ้อ…ท้ายที่สุดฉันก็ยังไม่ได้บอก…”

เฉิงชิวอวี้ยืนมองพระจันทร์อยู่ที่ระเบียงห้องของเธอตามลำพังด้วยสีหน้าหดหู่

“นายชอบฉันบ้างรึเปล่า? ฉันชอบนายจริง ๆ นะ…”

…

ณ สถานที่ลึกลับ หน้าถ้ำแห่งหนึ่ง

หญิงสาวที่มีใบหน้างดงามผู้หนึ่งกำลังยืนมองพระจันทร์ด้วยแววตาเศร้าสร้อย

ไม่เหมือนกับมุมมองในเมือง การมองขึ้นไปบนฟ้าจากสถานที่แห่งนี้สามารถมองเห็นดวงดาวได้เป็นหมื่น ๆ ดวง!

“คุณอยู่ที่ไหนกันแน่? ทำไมฉันถึงตามหาคุณไม่เจอทั้ง ๆ ที่คุณยังมีชีวิตอยู่?”

ภายใต้ดวงจันทร์ที่สุกสกาว หญิงสาวผู้นั้นพึมพำกับตัวเอง