ท่านเทพกลับมาเป็นคุณพ่อ[神尊归来当奶爸] - บทที่ 233 ทะลวงระดับ

หลังจากลงมาจากรถ กัวหย่งซินมองไปที่อวี้ฮ่าวหรานด้วยสายตาโกรธเคือง

“แกกล้าดียังไงถึงแย่งของที่ฉันต้องการ? แกนี่มันรนหาที่ตายแท้ ๆ!”

เมื่อเห็นว่าอวี้ฮ่าวหรานตัวคนเดียว กัวหย่งซินจึงไม่กลัวว่าอีกฝ่ายจะเป็นคนมีอิทธิพลแค่ไหน ถ้าเขาฆ่าอีกฝ่ายปิดปากตรงนี้ มันก็ไม่น่าจะมีคนเห็นแน่นอน ขอแค่ทำลายหลักฐานให้แนบเนียนจากนั้นก็ชิงของไป… ใครจะตามจับเขาได้?

ในทางกลับกัน อวี้ฮ่าวหรานหัวเราะอย่างขบขันก่อนที่จะถามกลับไป

“หึหึ แกต้องการอะไรงั้นเหรอ?”

“ฮ่าฮ่า ยังแกล้งโง่อีก แน่นอนว่าฉันต้องการเสื้อคลุมมังกรที่แกได้ไป! ส่วนตัวแก ถ้าแกยินยอมแต่โดยดี ๆ ฉันอาจไว้ชีวิตแกก็ได้!”

กัวหย่งซินหัวเราะอย่างชั่วร้าย แน่นอนว่าในใจของเขาไม่คิดจะปล่อยอีกฝ่ายไปอยู่แล้วหลังจากได้ของมา

อวี้ฮ่าวหรานหัวเราะอย่างดูถูกทันทีเมื่อได้ยินเช่นนี้

“ฮ่า ๆ แกต้องการเสื้อคลุมมังกรของฉันงั้นเหรอ? เลิกฝันเรื่องนั้นไปได้เลย สวะอย่างแกไม่มีทางคู่ควรกับเสื้อคลุมมังกรหรอก แกมีแต่จะทำให้มันแปดเปื้อนมากกว่า!”

“บัดซบเอ๊ย ฉันก็นึกว่าจะได้เจอกับคนฉลาด แต่ที่แท้แกมันก็ไอ้โง่นี่เอง พวกแกทุกคนไปฆ่ามันซะแล้วเอาเสื้อคลุมมังกรมาให้ฉัน!”

กัวหย่งซินเดือดดาลสุดขีดเมื่อโดนดูถูก เขาออกคำสั่งให้บอดีการ์ดของตัวเองโจมตีอวี้ฮ่าวหรานทันที

อย่างไรก็ตาม หนึ่งในลูกน้องของกัวหย่งซิน จู่ ๆ ก็กระซิบข้างหูของเขาด้วยสีหน้ากังวล “ท่านประธาน เมื่อครู่ตอนอยู่ที่บ้านประมูล ไอ้หนุ่มนี่มันเดินอยู่กับหวังเหยียนแห่งแก๊งพยัคฆ์เวหา ผมเกรงว่าถ้าเราทำอะไรบุ่มบ่ามลงไปเราอาจจะมีปัญหาใหญ่กับแก๊งพยัคฆ์เวหา”

“แม่งเอ๊ย! หยุดพูดจาไร้สาระกับฉันได้แล้ว แกจะกลัวไปทำไม? ฉันเองก็มีแก๊งวาฬยักษ์หนุนหลังอยู่เหมือนกัน ไอ้แก๊งพยัคฆ์เวหาอะไรนั่นไม่ใช่ปัญหาที่เราต้องกังวล!”

กัวหย่งซินตะคอกใส่ลูกน้องของตัวเองก่อนที่จะโบกมืออีกครั้งเพื่อสั่งให้จู่โจม

เมื่อเห็นว่าเจ้านายตัวเองยังคงยืนยันคำสั่ง พวกบอดีการ์ดทั้งหลายต่างก็แสดงสีหน้าเป็นกังวล แต่พวกเขาก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากพุ่งเข้าหาอวี้ฮ่าวหราน

ถึงแม้ว่าพวกเขาจะกลัวปัญหาที่ตามมาแต่มันก็ไม่ใช่เรื่องฉลาดที่จะขัดใจกัวหย่งซิน

กัวหย่งซินคือคนที่เติบโตขึ้นมาจากโลกใต้ดินและเป็นคนที่โหดเหี้ยมมาก การขัดใจเขามีผลลัพธ์อย่างเดียวคือความตาย

กลับกันแล้วเมื่อเห็นภาพเช่นนี้ อวี้ฮ่าวหรานกลับรู้สึกขบขันในความโง่เง่าของฝั่งตรงข้าม

“ไร้สมองกันจริง ๆ”

ขนาดผู้บ่มเพาะอย่างคงเหอยังเทียบเขาไม่ติด แล้วคนพวกธรรมดาพวกนี้จะทำอะไรเขาได้? กล้าแย่งของ ๆ เขางั้นเหรอ? น่าขำ!

“พลั่ก!”

วินาทีต่อมา จู่ ๆ ร่างของอวี้ฮ่าวหรานก็โผล่ขึ้นตรงหน้าบอดีการ์ดที่วิ่งเร็วที่สุดและเตะอีกฝ่ายจนตัวลอยละลิ่ว ก่อนที่ต่อมาร่างของเขาจะไปปรากฏตรงหน้าบอดีการ์ดผู้โชคร้ายคนถัดไปและประเคนหมัดเข้าใส่

ร่างของเขาหายวับไปวับมา ไม่มีใครมองตามได้ทัน หลงเหลือเอาไว้แค่เพียงเสียงกระดูกหักและเสียงร้องโอดโอยจากเหล่าคนที่ลงไปนอนกองอยู่ที่พื้นด้วยสภาพน่าเวทนา

บอดีการ์ดคนสุดท้ายถูกถีบจนกระเด็นลอยมากระแทกกับรถที่กัวหย่งซินยืนอยู่อย่างแรง

กัวหย่งซินอ้าปากค้างด้วยความตกตะลึงกับภาพที่เห็น เขาไม่นึกเลยว่าอีกฝ่ายคือผู้บ่มเพาะที่เขาเคยได้ยินมาจากพวกคนระดับสูงในแก๊ง

“ย…อย่าเข้ามานะ!…อ๊าาาา”

กัวหย่งซินตะโกนร้องโหยหวนพร้อมกับหันหลังวิ่งหนีอย่างไม่คิดชีวิต แต่แค่เพียงชั่วอึดใจ อวี้ฮ่าวหรานก็พุ่งตัวมาปรากฏขวางหน้าเอาไว้และบีบคอเขาเอาไว้แน่นอย่างฉับพลัน!

“หึหึ ตอนนี้แกไม่อยากได้เสื้อคลุมมังกรแล้วงั้นเหรอ? มันอยู่ในรถของฉันตรงนู้นแน่ะ ถ้าแกมีปัญญาก็รีบ ๆ ไปเอาสิ!”

กัวหย่งซินตัวสั่นงันงกด้วยความกลัว โดยเฉพาะเมื่อเขาเห็นแววตาที่เย็นชาของอวี้ฮ่าวหราน เขายิ่งกลัวว่าตัวเองจะถูกฆ่าตรงนี้ แถวนี้เป็นที่เปลี่ยว หากเขาโดนฆ่าที่นี่จริง ๆ คงไม่มีใครรู้เลยว่าเกิดอะไรขึ้นกับเขา!

เมื่อคิดได้เช่นนี้ น้ำอุ่น ๆ ก็เริ่มไหลออกจากหว่างขาซึมออกจากกางเกง

“เฮอะ! แกนี่มันน่าสมเพชกว่าทุกคนที่ฉันเคยเจอมาซะอีก ขืนฆ่าแกไปมือของฉันคงสกปรกเปล่า ๆ!”

เมื่อเห็นเช่นนี้ อวี้ฮ่าวหรานก็เตะอีกฝ่ายให้กระเด็นไกลออกไปด้วยสีหน้ารังเกียจ ก่อนที่ตัวเขาจะเดินกลับขึ้นรถและขับออกไปอย่างใจเย็น

หลังจากผ่านไปพักใหญ่ กัวหย่งซินก็เพิ่งได้สติจากอาการหวาดกลัว

นี่มันผ่านมากี่ปีแล้วที่ฉันไม่ได้รู้สึกแบบนี้!

ตั้งแต่เขาเป็นเจ้าของบริษัทและห่างจากวงการใต้ดิน เขาก็ไม่เคยเจอกับสถานการณ์เป็นตายอีกเลย นี่เป็นครั้งแรกในรอบหลายปีที่เขารู้สึกว่าตัวเองเกือบจะก้าวขาไปอยู่ในยมโลก!

“แม่งเอ๊ย ไอ้พวกไม่ได้เรื่อง! ไอ้พวกสวะเอ๊ย! พวกแกเกือบทำฉันตาย!”

หลังจากได้สติ กัวหย่งซินก็ลุกขึ้นมายืนและด่าลูกน้องของตัวเอง แต่แล้วเมื่อเขารู้สึกได้ว่าที่เป้ากางเกงตัวเองรู้สึกแฉะ ๆ เขาก็ก้มลงไปดูและนั่นทำให้เขายิ่งเดือดดาลมากขึ้น

อาย! อายโว๊ย! ฉันต้องแก้แค้นไอ้เวรนั่นให้ได้!

หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งเขาโทรออกไปทันที

“ฮัลโหล ลูกพี่!”

“โทรมารอบนี้แกมีอะไรอีก?”

ปลายสายคือคนที่หนุนหลังเขามาตลอด… หัวหน้าแก๊งวาฬยักษ์

“ฉันเพิ่งมีเรื่องกับผู้บ่มเพาะคนหนึ่งเมื่อกี้! ฉันเกือบจะถูกมันฆ่าตายแล้ว ฉันอยากจะล้างแค้น!”

“งั้นเหรอ เล่ารายละเอียดมาสิ”

จากนั้นกัวหย่งซินก็เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นอย่างละเอียดให้กับอีกฝ่ายฟังทั้งหมด

เขามุ่งมั่นที่จะแก้แค้นอวี้ฮ่าวหรานเป็นอย่างมาก!

อีกด้านหนึ่ง…

หลังจากขับรถจากมาแล้ว อวี้ฮ่าวหรานมุ่งหน้ากลับคอนโดทันที เพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลา เขาต้องการที่จะดูดซับพลังวิญญาณจากเสื้อคลุมมังกรสุดแพงนี้ให้เร็วที่สุด

ด้วยความหนาแน่นของพลังวิญญาณที่สถิตอยู่ในเสื้อคลุมมังกรนี้ ชายหนุ่มมั่นใจว่าระดับการบ่มเพาะของเขาจะก้าวขึ้นไปอีกระดับแน่นอน!

หลังจากถึงห้องและนั่งบ่มเพาะไปราว 2 เกือบ 3 ชั่วโมง คลื่นพลังวิญญาณก็ปะทุออกจากร่างของอวี้ฮ่าวหราน!

ในขณะนี้เขาทะลวงระดับขึ้นไปอยู่ขอบเขตก่อรากฐานขั้นสูงแล้ว!

เมื่อชายหนุ่มลืมตา ในดวงตาของเขามีประกายระยิบระยับราวกับว่ามีดวงดาวอยู่ในนั้นเป็นล้าน ๆ ดวง แต่ในไม่ช้าดวงตาของเขาก็กลับเป็นปกติ

“ในที่สุดตอนนี้ก็ทะลวงถึงขอบเขตก่อรากฐานขั้นสูงแล้ว เม่ยเอ๋อร์ เราใกล้จะได้เจอกันมากกว่าเดิมอีกก้าวหนึ่งแล้ว!”

อวี้ฮ่าวหรานพูดขึ้นก่อนที่จะถอนหายใจ ถึงแม้ว่าตอนนี้เขาจะแข็งแกร่งแต่เขาก็ยังคิดว่ามันไม่น่าจะเพียงพอที่จะไปเผชิญกับพวกผู้บ่มเพาะที่ซ่อนตัวอยู่ในโลกนี้ เขาต้องแข็งแกร่งมากกว่านี้และเร็วกว่านี้!

ในขณะที่เขาเดินออกจากห้อง เขาก็พบว่าตอนนี้มันมืดแล้ว

โชคดีที่หลี่หรงไปรับถวนถวนกลับมาแล้ว ดังนั้นเขาจึงไม่ต้องห่วงเรื่องของลูกสาว แถมตอนนี้อาหารค่ำก็ทำเสร็จเรียบร้อย

“เย้! พ่อจ๋าออกจากห้องแล้ว!”

ถวนถวนที่กำลังเล่นกับเจ้าลูกกวาดเมื่อเห็นว่าอวี้ฮ่าวหรานออกมาจากห้อง เด็กน้อยก็ตะโกนร้องด้วยรอยยิ้มที่เบิกบาน

“เฮ้อ…พี่เขย ในที่สุดพี่ก็ออกมาจากห้องสักที เอาล่ะอาหารเสร็จแล้วรีบไปล้างมือและมากินข้าวด้วยกันเร็ว”

เธอไม่อยากจะถามอะไรมากเกี่ยวกับเรื่องที่อวี้ฮ่าวหรานหมกตัวอยู่ในห้อง เพราะเมื่อในอดีต แม่ชีที่พาหลี่เม่ยจากไปเคยแสดงกลเม็ดบางอย่างให้เธอเห็นจนพอจะเดาได้ว่า พี่เขยของเธอก็น่าจะเป็นคนแบบเดียวกับแม่ชีคนนั้น

ไม่งั้นพี่เขยของเธอคงไม่แข็งแกร่งเหนือมนุษย์แบบนี้จริงไหม?