ท่านเทพกลับมาเป็นคุณพ่อ[神尊归来当奶爸] - บทที่ 42 ความปรารถนาของถวนถวน

บทที่ 42 ความปรารถนาของถวนถวน

ฉากอันน่ามหัศจรรย์เมื่อครู่ทำให้บรรดาพนักงานบริษัทของหลี่หรง และผู้คนที่อยู่รอบ ๆ ต่างมองไปที่อวี้ฮ่าวหรานด้วยสายตาตกตะลึงและเชิดชู

“แม่จ๋า! พี่ชายคนนั้นเก่งจังเลย!”

“ฉันต้องขอเบอร์เขาให้ได้ ผู้ชายแบบนี้ล่ะพ่อของลูกในอนาคตของฉัน!”

“สุดยอด ดูเหมือนว่าฉันตกหลุมรักเขาเข้าให้แล้ว!”

“…”

บรรดาผู้หญิงทั้งหลายที่เห็นเหตุการณ์ต่างเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าเพ้อพก ซึ่งคำพูดเหล่านี้มันก็เข้าหูหลี่หรง และทำให้เธอต้องหันไปมองค้อนอย่างไม่รู้ตัว

ผู้หญิงพวกนี้ไม่มียางอายกันบ้างหรือไง!

แต่ว่า…มันก็จริงแหะ พี่เขยของฉันช่างน่าหลง…

แค่ก ๆ!

หลังจากพวกของอู๋เส้าฮัวกลับไปจนหมด เหตุการณ์ทุกอย่างก็กลับเข้าสู่สถานการณ์ปกติ บรรดาพนักงานของหลี่หรงก็แยกย้ายกันไปทำงานกันต่อ

เมื่อถึงช่วงเย็นอวี้ฮ่าวหรานก็ไปรับถวนถวนกลับบ้านตามเดิม

แต่ในทันทีที่พวกเขากลับถึงคอนโดและเดินไปถึงห้องนั่งเล่น ถวนถวนซึ่งกำลังอยู่ในอ้อมแขนของอวี้ฮ่าวหรานก็สะกิดที่หน้าอกของเขาด้วยสีหน้าคาดหวัง

“พ่อจ๋า…พ่อ…วันนี้เพื่อนของหนูต้าจวงมาเล่าให้หนูฟังว่าเมื่อวันอาทิตย์เขาไปสวนสนุกมา เขาบอกว่ามันสนุกมาก ๆ เลย…”

ในระหว่างที่ถวนถวนพูดถึงเพื่อนของเธอ แววตาของเธอมันเต็มไปด้วยความคาดหวังอยากจะไปสนุกแบบเพื่อนของเธอบ้าง แต่เธอเองก็รู้ดีว่าพ่อของเธอไม่ค่อยว่างเท่าไหร่ ดังนั้นเด็กน้อยจึงไม่กล้าเอ่ยขอออกมา

อวี้ฮ่าวหรานขมวดคิ้วทันทีเมื่อได้ยินคำพูดนี้ของลูกสาวตัวเอง เมื่อวันหยุดสุดสัปดาห์ที่ผ่านมาเขายุ่งอยู่ตลอดจนไม่มีเวลาพาลูกสาวของเขาไปเที่ยวเลย ดังนั้นเมื่อเขาเห็นแววตาคาดหวังของลูกสาวตัวเองแบบนี้มันทำให้เขารู้สึกละอายใจขึ้นมา

“งั้นก็พอดีเลยสิ เพิ่งมีประกาศจากโรงเรียนของถวนถวนว่าพรุ่งนี้โรงเรียนจะหยุดหนึ่งวันเพราะจะปรับปรุงระบบไฟใหม่ ถ้าพรุ่งนี้พี่ว่างพี่สามารถพาถวนถวนไปเที่ยวได้นะ ส่วนฉันเองก็ว่างไปด้วยเหมือนกัน!”

หลี่หรงที่นั่งอยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่นได้ยินบทสนทนาของคู่พ่อลูกพอดี ดังนั้นเธอจึงเอ่ยแทรกขึ้น

อวี้ฮ่าวหรานรู้สึกดีใจเป็นอย่างมากเมื่อได้ยินแบบนี้ เขารีบพยักหน้าให้ถวนถวนและเอ่ยถามเทพธิดาตัวน้อยของเขาทันที “ถวนถวน พรุ่งนี้ลูกอยากไปเที่ยวสวนสนุกไหม? เดี๋ยวพ่อพาไปเอง!”

“ไปค่ะ พ่อ หนูอยากไป เย้ ๆๆ! หนูรักพ่อที่สุดเลย!” ถวนถวนเขย่าตัวดีใจยกใหญ่ พร้อมกับหอมอวี้ฮ่าวหรานหลายฟอดด้วยสีหน้าเบิกบานเต็มที่

สิ่งนี้ทำให้อวี้ฮ่าวหรานรู้สึกอบอุ่นในหัวใจเป็นอย่างมาก

เนี่ยแหละคือสิ่งที่เขาเฝ้าถวิลหามาตลอดหลายหมื่นปีในสถานที่บ้า ๆ นั่นที่มีแต่การฆ่าฟัน!

อันที่จริงมันไม่น่าแปลกใจเลยที่ถวนถวนตื่นเต้นขนาดนี้ เพราะตั้งแต่อวี้ฮ่าวหรานหายตัวไป ถวนถวนก็ไม่เคยได้ไปสวนสนุกอีกเลย วัน ๆ หลี่หรงยุ่งอยู่แต่กับการดูแลบริษัทของเธอเอง ฉะนั้นอย่าว่าแต่พาถวนถวนไปสวนสนุกเลย แม้แต่เวลาที่เธอจะได้กินข้าวพร้อมกับหลานสาวของตัวเองยังแทบไม่ค่อยมี

หลังจากทานมื้อค่ำกันเสร็จ

ในขณะที่อวี้ฮ่าวหรานอยู่ในห้องกำลังโคจรเคล็ดวิชาเทพมารกลืนสวรรค์ จู่ ๆ หลี่หรงก็เคาะประตูห้องของเขา

“พี่เขย ฉันขอบคุณจริง ๆ นะสำหรับวันนี้”

นี่คือคำพูดแรกของหลี่หรงหลังจากที่อวี้ฮ่าวหรานเปิดประตูให้ และเธอเดินเข้ามาให้ห้องของเขา

หากไม่ได้อวี้ฮ่าวหรานช่วยในวันนี้ เธอเองก็คงไม่รู้ว่าจะทำยังไงเหมือนกันจริง ๆ

ในทางกลับกัน อวี้ฮ่าวหรานกลับแสดงสีหน้างุนงง เพราะตอนนี้หลี่หรงเดินเข้ามาในห้องของเขาด้วยชุดนอนบางเบา!

สายตาของเขามันไม่ยอมฟังคำสั่งในหัวของเขาเลย แทนที่มันจะเบนไปทางอื่น มันกลับมองสำรวจไปทั่วร่างน้องภรรยาของเขาเองซะงั้น!

วันนี้หลี่หรงใส่ชุดนอนสีขาวเป็นผ้าที่แทบจะเรียกได้ว่าเป็นซีทรู มันเห็นหมดเลยว่าผิวของเธอนั้นขาวผ่องเรียบเนียนขนาดไหน แถมเนินอกคู่นั้นมันก็ตั้งตระหง่านตรงหน้า เขามองเห็นได้เกือบชัดเจนทั้ง ๆ ที่เขาไม่จำเป็นต้องใช้เนตรเทวะเลยด้วยซ้ำ!

บ้าเอ๊ย นี่น้องภรรยาของเขาคิดบ้าอะไรถึงได้เข้ามาในห้องเขาด้วยชุดบ้านี่!

นี่เธออยากทำให้เขาอกแตกตายหรือไง!

“อะแฮ่ม อะแฮ่ม เอ่อ…นี่เธอเข้ามาหาพี่…เพราะเรื่องอะไรนะ?”

หลี่หรงยังคงไม่ค่อยเข้าใจสักเท่าไหร่กับท่าทีของอวี้ฮ่าวหราน

“หืม? ก็ฉันพูดไปแล้วไงเมื่อกี้ พี่ไม่ได้ยินเหรอ? เอ๊ ทำไมพี่มองฉันแปลก ๆ แบบนี้เนี่ย?”

เมื่อพูดจบหลี่หรงก็มองสำรวจตัวเองอย่างงุนงง ดูว่าทำไมอวี้ฮ่าวหรานถึงมองเธอแบบแปลก ๆ นัก

แน่นอนว่าในทันทีที่เธอมองชุดตัวเองเธอเข้าใจทันทีว่าทำไมอาการของอวี้ฮ่าวหรานเป็นแบบนี้!

เธอลืมไปเลยว่าชุดนอนที่เธอใส่ในวันนี้มันโป๊!

เธอคุ้นชินกับการใช้ชีวิตเดิม ๆ มากเกินไป ก่อนหน้านี้ทั้งคอนโดนี้มีแต่ผู้หญิง ดังนั้นเธอจึงจะใส่อะไรก็ได้ตามใจนึก เธอลืมไปสนิทเลยว่าเดี๋ยวนี้เธอทำแบบนั้นไม่ได้แล้ว!

เธอยังไม่ชินนักกับการที่มีผู้ชายอาศัยร่วมอยู่ด้วย

“พ…พ..พี่เขย พี่หันไปเดี๋ยวนี้นะ! อย่ามอง!”

หลี่หรงเอ่ยขึ้นทันทีด้วยสีหน้าอับอาย เธอรีบเอามือมาปิดหน้าอกตัวเอง แต่โชคยังดีที่ตอนนี้เธอใส่กางเกงใน ไม่งั้นอวี้ฮ่าวหรานคงมองเห็นเธอทุกส่วนไปหมดแล้ว

“อะแฮ่ม โอเค ๆ พี่ไม่มอง ๆ ว่าแต่เธอมาหาพี่ทำไมนะ?”

อวี้ฮ่าวหรานพยายามข่มตัณหาตัวเองสุดฤทธิ์ และเปลี่ยนเรื่องคุยทันที

หากสถานการณ์นี้เกิดขึ้นกับผู้ชายปกติทั่วไปมันคงมีอะไรสักอย่างที่เกินเลยเกิดขึ้นแน่นอน รูปร่างของหลี่หรงนั้นเย้ายวนมากเกินกว่าที่ผู้ชายคนไหนจะต้านทานได้ง่าย ๆ

“อ..อ้อ ฉ…ฉัน เข้ามาเพราะจะขอบคุณที่วันนี้พี่ช่วยฉันเอาไว้จากอู๋เส้าฮัว หากไม่ได้พี่ฉันคงแย่แน่ ๆ” หลี่หรงตอบกลับด้วยสีหน้ากระอักกระอ่วน

“อ้อ เรื่องนั้นเหรอ ไม่มีอะไรมากหรอก เธอไม่ต้องคิดมาก พี่เป็นพี่เขยของเธออยู่แล้ว มันเป็นหน้าที่ที่พี่ต้องปกป้องเธอเอาไว้ ในอนาคตหากมีเรื่องอะไรอีกเธอบอกพี่ได้เลย!”

อวี้ฮ่าวหรานหัวเราะอย่างกระอักกระอ่วนเช่นกัน ในระหว่างที่พูดเขาพยายามเบนสายตาไปทางอื่นอยู่ตลอดเวลา

ทางด้านของหลี่หรงเมื่อได้รับคำตอบนี้เธอก็พยักหน้า และหันหลังเดินออกจากห้องของอวี้ฮ่าวหรานไปทันที เธอคิดว่าชุดนอนนี้ของเธอมันดูไม่เหมาะสมที่จะคุยกับเขานาน ๆ เท่าไหร่นัก

แต่…

ในใจของเธอว้าวุ่นเล็กน้อยจากคำตอบของอวี้ฮ่าวหราน

นี่เขาช่วยฉันเพราะเขาเห็นฉันเป็นแค่น้องภรรยางั้นเหรอ?

ไม่รู้ว่าด้วยเหตุผลใดเธอถึงรู้สึกผิดหวังเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำตอบนี้

…

วันต่อมาที่สวนสนุก

“พ่อจ๋าดูนั่น! รถบั๊ม! ดูนั่น ๆ รถไฟเหาะ!”

ตอนนี้ถวนถวนมีความสุขเป็นอย่างมาก เธอมองไปรอบ ๆ ตัวของเธออย่างตื่นเต้น

มันนานเท่าไหร่แล้วที่เธอไม่ได้มาเล่นสนุกแบบนี้?

หลังจากที่พ่อของเธอหายไป ของพวกนี้เธอจะได้เห็นมันแค่ในทีวีเท่านั้น เพราะหลี่หรงยุ่งมากจนไม่มีเวลาให้เธอเลย

แต่ตอนนี้ตั้งแต่พ่อของเธอกลับมา เรื่องดี ๆ หลายเรื่องมันก็เกิดขึ้นอยู่ตลอด ไม่ว่าจะเป็นเรื่องที่เพื่อนในโรงเรียนไม่แกล้งเธออีกแล้ว เรื่องที่เธอมีพ่อคอยมารับและเอาใจใส่อยู่ตลอดเวลา รวมไปถึงความภาคภูมิใจที่มีพ่อที่มหัศจรรย์คอยกำราบคนเลวจนอยู่หมัดได้ทุกครั้ง

ทางด้านของอวี้ฮ่าวหรานเองก็รู้สึกว่าตัวเขาเองไม่ได้รู้สึกผ่อนคลายแบบนี้มานานแล้ว เขาพาถวนถวนไปเล่นรถบั๊มกับเขาทันที

“ฮ่าฮ่า พ่อจ๋าชนเลย ชนเลย!”

ในลานรถบั๊มอวี้ฮ่าวหรานให้ถวนถวนนั่งตัก และเขาขับรถบั๊มไปชนกับคนอื่นจนถวนถวนหัวโยก และหัวเราะออกมาอย่างสนุกสนาน

ส่วนทางด้านของหลี่หรงที่มาด้วยก็ยืนยิ้มมองดูคู่พ่อลูกที่กำลังเล่นสนุกด้วยความอิ่มเอมใจ

เธอนึกไม่ออกจริง ๆ ว่าอวี้ฮ่าวหรานผู้โหดเหี้ยมคนเมื่อวานกลายมาเป็นคุณพ่อที่อ่อนโยนแบบวันนี้ได้ยังไง

หลังจากหมดช่วงเช้าทั้งสามคนก็เดินเล่นวนไปครึ่งสวนสนุกได้แล้ว

“พ่อจ๋า หนูอยากกินไอศกรีม!”

เมื่อเห็นเด็กที่เพิ่งเดินผ่านไปถือไอศกรีมโคนหลากสีสันที่ดูน่ากิน ถวนถวนก็เอ่ยขึ้นด้วยสายตาคาดหวัง

“ได้เลย เดี๋ยวพ่อจะไปซื้อให้เอง!” อวี้ฮ่าวหรานเอ่ยขึ้นพร้อมกับลูบหัวลูกสาวตัวเองอย่างอ่อนโยน

“พี่เขย พี่จะตามใจลูกมากแบบนี้ไม่ได้นะ” หลี่หรงอดไม่ได้ที่จะติงอวี้ฮ่าวหราน เพราะวันนี้ไม่ว่าถวนถวนจะอยากได้อะไร หรืออยากทำอะไรอวี้ฮ่าวหรานไม่มีขัดเลย

ในทางกลับกัน อวี้ฮ่าวหรานกลับไม่คิดว่าสิ่งที่เขาทำมันมากเกินไป เขาคิดถึงช่วงเวลาแบบนี้มา 3 หมื่นปีแล้ว มัน 3 หมื่นปีแล้วที่เขาไม่ได้เห็นลูกสาวของตัวเองมีความสุข!

ฉะนั้นในมุมมองของเขามันไม่มีคำว่าตามใจมากเกินไปสำหรับถวนถวน

“ช่างเถอะ ๆ พี่เล่นกับถวนถวนมาทั้งเช้าแล้วพี่นั่งพักเถอะ เดี๋ยวฉันพาถวนถวนไปซื้อเอง”

เมื่อได้ยินหลี่หรงพูดเช่นนี้อวี้ฮ่าวหรานก็ไม่ได้ขัดใจอะไรเธอ เขาพยักหน้าเล็กน้อยและนั่งลงที่ม้านั่ง