ท่านเทพกลับมาเป็นคุณพ่อ[神尊归来当奶爸] - บทที่ 483 หวีหยก
บทที่ 483 หวีหยก
บทที่ 483 หวีหยก
หลังจากซูหว่านเอ๋อโทรมาชวน อวี้ฮ่าวหรานก็จำได้ว่าตัวเองยุ่งกับงานที่บริษัทจนไม่มีเวลาว่างไปที่งานประมูลวัตถุโบราณหลายวันแล้ว
เมื่อวางสาย เขาก็ลุกยืนขึ้นทันที
“แค่นี้แหละ วันนี้พวกคุณกลับไปก่อน แล้วอย่าลืมทำหน้าที่ตัวเองให้ดีที่สุดล่ะ”
ด้วยความเชื่อใจที่มีต่อลูกน้อง เขาจึงสามารถออกไปทำธุระที่อื่นได้ทุกเมื่อ
ธุระสำคัญที่ต้องจัดการถูกส่งต่อให้หวังจุนแล้ว
แน่นอนว่าเงินเดือนอีกฝ่ายก็เพิ่มขึ้นมากกว่าเดิมเช่นกัน
หลังจากลงมาถึงชั้นล่าง อวี้ฮ่าวหรานก็โทรหาซูหว่านเอ๋ออีกครั้ง
“ตอนนี้คุณอยู่ที่ไหน? เดี๋ยวผมไปรับ”
“เอ่อ…คุณว่างแล้วเหรอคะ?”
ซูหว่านเอ๋อประหลาดใจเล็กน้อย
“งานเริ่มสิบโมงใช่ไหม? ผมใกล้ถึงแล้ว”
อวี้ฮ่าวหรานเหลือบมองนาฬิกาข้อมือและพบว่าตอนนี้เป็นเวลาเก้าโมงแล้ว
“ค่ะ ฉันกำลังเตรียมตัวอยู่ที่บ้านค่ะ”
“ครับ ผมจะไปบ้านคุณเดี๋ยวนี้แหละ”
…
ครึ่งชั่วโมงต่อมา
คฤหาสน์ตระกูลซู
“ว่าไงหลานชาย! เจอกันอีกแล้ว!”
ซูกว่างไห่ที่อยู่ข้างนอกคฤหาสน์ทักทายเขา ทันทีที่รถสปอร์ตหยุดลง อีกฝ่ายก็ทักทายเขาอย่างกระตือรือร้น
อย่างไรก็ตามเขารู้สึกว่ากระอักกระอ่วนมากกว่าตอนเจอกันครั้งแรกซะอีก
เขารู้สึกไม่สบายใจกับการกระทำอย่างนี้ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกไป
“ซูหว่านเอ๋อล่ะครับ? ผมมารับเธอ”
อวี้ฮ่าวหรานคร้านเดินกว่าจะพูดคุยกับอีกฝ่ายจึงถามตรงประเด็น
“ฉันอยู่นี่ค่ะ”
ซูหว่านเอ๋อเดินออกมาจากสวนด้านหลังคฤหาสน์ เธอสวมชุดสีขาว ซึ่งดูสง่างามราวกับหงส์
เธอถือดอกกุหลาบสีแดงในมือ ขณะที่หน้าผากมีเม็ดเหงื่อสองสามเม็ด
“ฮ่า ๆ ยัยหนูร่างกายอ่อนแอตั้งแต่เด็กน่ะ เธอเลยต้องเรียนการทำสวนเพื่อเสริมสร้างภูมิคุ้มกัน”
ซูกว่างไห่ที่อยู่ข้าง ๆ อธิบาย
“ครับ ไปกันเถอะ”
อวี้ฮ่าวหรานชำเลืองมองอีกฝ่ายและพบว่าใบหน้าเธอยังมีร่องรอยความอ่อนเพลียอยู่ ดูเหมือนว่าร่างกายเธอยังไม่ฟื้นตัวอย่างสมบูรณ์
นั่นเป็นเพราะร่างกายเธออ่อนแอยังไงล่ะ ถ้าเป็นคนที่มีสุขภาพแข็งแรง คนเหล่านั้นคงหายป่วยภายในสองวันโดยไม่ต้องกินยามากมายด้วยซ้ำ
ทั้งสองขึ้นไปบนรถ…
ซูกว่างไห่มองรถสปอร์ตเคลื่อนตัวออกไปด้วยสีหน้าพึงพอใจ
“ถ้ายัยหนูได้แต่งงานคนผู้ชายแบบนี้ก็ดีน่ะสิ เธอจะได้ไม่เกิดมาไร้ค่า”
เวลาเก้านาฬิกาสี่สิบนาที ณ ทางเข้างานประมูล
“โอ้! ประธานอวี้มาถึงแล้วเหรอครับ! พวกเรารอคุณที่นี่นานแล้ว”
เมื่อมาถึงหน้างานประมูล ผู้บริหารระดับสูงที่เป็นผู้จัดงานทักทายพวกเขา
เพื่อหลีกเลี่ยงปัญหาที่จะตามมา อวี้ฮ่าวหรานจึงเรียกโจวเฟยหู่ให้มาด้วย
ดูเหมือนว่าเขาจะคิดถูก
ไม่นานทั้งสองคนก็ถูกพาไปที่ห้องวีไอพีหมายเลขสี่
“ผมเก็บของเก่าชิ้นนี้ไว้ให้คุณโดยเฉพาะเลยครับ”
ผู้บริหารคนนั้นประจบประแจง
“อืม คุณไม่ต้องทำแบบนี้ก็ได้นะครับ”
งานประมูลใกล้เริ่มขึ้นแล้ว อวี้ฮ่าวหรานจึงโบกมือให้อีกฝ่ายกลับไป
หลังจากคนนอกออกไปจนหมดแล้ว ดวงตาดำขลับของซูหว่านเอ๋อก็จ้องมองเขาด้วยความประหลาดใจ
“คุณมาที่ห้องวีไอพีทุกครั้งเลยเหรอคะ?”
“ใช่ครับ”
“ฉันเพิ่งมีโอกาสเข้ามาในห้องวีไอพีครั้งแรกเลยค่ะ”
ซูหว่านเอ๋อถอนหายใจพลางมองไปรอบ ๆ ด้วยความสงสัย
“ฮ่า ๆ ผมจะสั่งพวกเขาเอาไว้แล้วกัน ถ้าคุณมาเมื่อไหร่ พวกเขาจะได้พาคุณมาห้องวีไอพีทุกครั้ง”
อวี้ฮ่าวหรานหัวเราะเบา ๆ
“ย…อย่ารบกวนเลยค่ะ นั่งข้างนอก…ก็ดีเหมือนกัน”
ซูหว่านเอ๋อรู้สึกปลาบปลื้มเล็กน้อยเมื่อได้ยินอย่างนั้น
“ไม่ว่าจะนั่งข้างนอกหรือข้างในก็ไม่มีผลต่อการประมูลอยู่ดี”
“ไม่ได้หรอก คุณเป็นผู้หญิงบอบบางจะเสนอราคาสู้ตาอ้วนพุงพลุ้ยได้เหรอ?”
อวี้ฮ่าวหรานพูดติดตลก
“จริงสิ…บางครั้งพวกเขาชอบมากวนใจฉัน แต่ว่าฉันพาบอดี้การ์ดมาด้วยทุกครั้งเหมือนกัน”
ซูหว่านเอ๋อพยักหน้า
เธอเข้าร่วมการประมูลบ่อยครั้ง และมักเจอเรื่องกวนใจเสมอ ถ้าไม่ใช่เพราะบอดี้การ์ดร่างกำยำ เธอก็ไม่รู้จะจัดการกับคนพวกนั้นยังไง
“ถ้าอย่างนั้นคุณสามารถมาที่ห้องนี้ได้ทุกครั้ง ความจริงแล้วผมไม่ได้มาที่นี่บ่อยเท่าไหร่หรอก”
พูดจบ อวี้ฮ่าวหรานจึงนั่งลงบนเก้าอี้
ซูหว่านเอ๋อตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนกัดริมฝีเบา ๆ พร้อมพยักหน้าโดยไม่พูดอะไร
การประมูลกำลังจะเริ่มในไม่ช้า
“หยกทองคำ! เครื่องรางนำโชค! รายการประมูลแรกของวันนี้คือหยกฝังทองคำ…”
หลังจากพิธีกรแนะนำเสร็จสิ้นแล้ว ผู้คนในห้องก็เริ่มการประชุมทันที
ไม่มีการเคลื่อนไหวในห้องวีไอพีหมายเลขสี่
“หือ? ยังไม่ถูกใจเหรอครับ?”
อวี้ฮ่าวหรานมองหยกทองคำในมือของพิธีกรขณะถามหญิงสาวข้าง ๆ
“ฉันมีอยู่แล้ว เอ่อ…ความจริงวันนี้ฉันเอาเงินติดตัวมาไม่มากเลยต้องเก็บไว้ซื้อของอย่างอื่นน่ะค่ะ”
ซูหว่านเอ๋อพยักหน้าพลางพลิกดูหนังสือเล่มเล็กในมือ ก่อนมองหวีหยกเล่มเล็ก
“มันสวยมาก ฉันเคยเห็นมันในหนังสือเล่มหนึ่ง ดูเหมือนว่ามันจะเป็นวัตถุโบราณสมัยราชวงศ์โจว”
“คุณตั้งใจมาประมูลสิ่งนี้เหรอ?”
อวี้ฮ่าวหรานเงยหน้าขึ้นแล้วมองหวีหยกอันประณีตสวยงาม บนด้ามหวีสลักลายมังกรและนกเฟิ่งหวง ซึ่งดูละเอียดอ่อนมากทีเดียว
“ค่ะ ฉันเคยมีหวีหยกแบบนี้หนึ่งอัน แต่น่าเสียดายที่คนพวกนั้นทำมันพัง”
ซูหว่านเอ๋อพยักหน้าก่อนหันมองชายหนุ่มข้าง ๆ ด้วยดวงตากลมโตราวกับไข่มุกสีดำ
“แล้วคุณล่ะ? มาที่นี่เพราะอยากได้อะไรเหรอคะ?”
อวี้ฮ่าวหรานเหลือบขึ้นมองหยกมองคำที่ปราศจากพลังวิญญาณบนเวทีพร้อมส่ายศีรษะเบา ๆ
“ผมไม่อยากได้อะไรเป็นพิเศษ แค่ถูกใจอันไหนก็ซื้ออันนั้น”
“คุณแปลกจริง ๆ”
ซูหว่านเอ๋ออุทานด้วยความสงสัยเล็กน้อย
สิ่งของที่ถูกนำออกมาประมูลเป็นลำดับที่สามคือหวีหยก เนื่องจากรูปลักษณ์ที่สวยงาม แถมยังได้รับการดูแลรักษาอย่างดี การประมูลจึงดุเดือดอย่างมาก
“ห้องวีไอพีหมายเลขสี่เสนอราคาสิบเอ็ดล้านหยวน!”
ซูหว่านเอ๋อเสนอราคาจากเก้าล้านหยวนเป็นสิบเอ็ดล้านหยวน
ตอนนั้นเองผู้คนมากมายในห้องประมูลต่างเงียบลง
อวี้ฮ่าวหรานอดชื่นชมอีกฝ่ายไม่ได้
“เป็นข้อเสนอที่ฉลาดจริง ๆ”
ปกติแล้วผู้คนส่วนใหญ่มักไม่เสนอราคาสูงขนาดนี้ ยกเว้นพวกเขาจะถูกใจของสิ่งนั้นจริง ๆ
แต่น่าเสียดาย หลังจากผ่านไปครู่หนึ่งก็มีคนเสนอราคาอีกครั้ง
“หมายเลขสิบแปดเสนอราคาสิบสองล้าน!”
“ห้องวีไอพีหมายเลขสามเสนอราคาสิบสี่ล้าน!”
ราคาประมูลเพิ่มเป็นสิบสี่ล้านอย่างรวดเร็ว เมื่อเป็นอย่างนั้น คิ้วของซูหว่านเอ๋อจึงขมวดเข้าหากันอย่างช่วยไม่ได้
“เฮ้อ…เกินงบแล้วสินะ”
แต่ครู่ต่อมา เธอยังคงเสนอราคาด้วยความคาดหวังอย่างเต็มเปี่ยม
“ห้องวีไอพีหมายเลขสี่เสนอราคาสิบเจ็ดล้าน!”
ทันทีที่ได้ยินราคานี้ ผู้คนในห้องประมูลก็เงียบลงอีกครั้ง
เนื่องจากราคาประมูลหวีชิ้นนี้สูงจนเกือบเต็มเพดานราคาแล้ว ถ้าเสนอราคามากกว่านี้แม้แต่นิดเดียว ผู้ประมูลอาจขาดทุนได้
แต่ห้องวีไอพีหมายเลขสามก็เสนอราคาอีกเช่นกัน!
“ห้องวีไอพีหมายเลขสามเสนอราคาสิบเก้าล้านหยวน!”
คนคนนั้นเสนอราคาเพิ่มอีกสองล้าน!
ผู้ชมในห้อง รวมไปถึงห้องวีไอพีหมายเลขสี่ต่างไม่ตอบโต้
“หึ อยากสู้กับนายน้อยเหรอ? ไม่มีทาง!”
ชายหนุ่มผมมันแปล้ที่นั่งอยู่ในห้องวีไอพีหมายเลขสามแค่นเสียงอย่างเย็นชา
ขณะที่ซูหว่านเอ๋อนั่งก้มหน้าด้วยความผิดหวังอยู่ในห้องวีไอพีหมายเลขสี่
“ฉันมีเงินเท่านี้…”
เธอต้องยอมรับให้ได้ว่าตัวเองไม่มีเงินมากพอ…
ถึงอย่างนั้นขณะที่พิธีกรกำลังจะประกาศสิ้นสุดการประมูล อวี้ฮ่าวหรานก็ยกป้ายขึ้นและเสนอราคา!
YOU MAY ALSO LIKE
