ท่านเทพกลับมาเป็นคุณพ่อ[神尊归来当奶爸] - บทที่ 499 บ่อน้ำร้อน

บทที่ 499 บ่อน้ำร้อน

บทที่ 499 บ่อน้ำร้อน

สองชั่วโมงต่อมา ทุกคนมาถึงยังสนามบินชิงฉวนอย่างราบรื่น

สนามบินเต็มไปด้วยเจ้าหน้าที่ตำรวจและชายวัยกลางคนถูกพาตัวไปทันทีที่ลงจากเครื่องบิน

อวี้ฮ่าวหรานจากไปพร้อมกับครอบครัวทันที เขาไม่อยากอยู่ที่นั่นและเป็นเป้าสายตาของทุกคน

“พี่เขย มันเป็นเรื่องดีนี่… ทำไมพวกเราต้องรีบเดินนักล่ะ?”

ท่ามกลางสนามบินอันกว้างใหญ่และเต็มไปด้วยเสียงอื้ออึง หลี่หรงยังสับสนอยู่เล็กน้อย

“ปัญหา!”

อวี้ฮ่วหรานพูดเพียงแค่สองพยางค์เท่านั้น

ผู้คนบางส่วนออกจากสนามบินอย่างรวดเร็วก่อนเวลาเที่ยงวันพอดี

ดวงอาทิตย์ส่องแสงระยิบระยับเป็นพิเศษ คนขับรถมากมายเข้ามาทักทายเหล่าลูกค้าในทันที

“คุณจะไปที่ไหนเหรอ? ผมรู้จักที่นี่ดี ไม่มีหลอกลวงแน่นอน”

“น้องชาย มาขึ้นรถพี่สิ แค่ให้ชื่อสถานที่มา พี่สัญญาเลยว่าจะรีบพาไปให้ถึง”

“…”

แสงอาทิตย์อบอุ่นฉายลงมาท่ามกลางเสียงผู้คนเจื้อยแจ้วทำให้ถวนถวนมุดหัวเข้าไปในอ้อมแขนของหลี่หรง

นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตที่เธอเดินทางมาไกลถึงขนาดนี้

ท้ายที่สุด อวี้ฮ่าวหรานก็สุ่มเลือกรถแท็กซี่ที่ถูกใจและออกจากสนามบิน

“คิดถูกแล้วที่เลือกผม ผมบอกเลยว่าไม่มีอะไรที่ผมไม่รู้ภายในพื้นที่ชิงฉวนของพวกเรา”

“อืม”

“ครอบครัวของพวกคุณมาเที่ยวใช่ไหมล่ะ? งั้นต้องบอกเลยว่ามันมีหลายที่ที่ผู้คนถูกฆ่าแถวนี้ คุณไม่ควรไปที่นั่น พวกมันมีไว้ฆ่าคนนอกทั้งนั้นแหละ…”

“อืม”

คนขับพูดจาเรื่อยเปื่อยอีกเป็นเวลานาน และอวี้ฮ่าวหรานแค่พยักหน้าเป็นครั้งคราวเท่านั้น

กลับกัน มันทำให้หลี่หรงและถวนถวนสนใจขึ้นมาเล็กน้อย

ความรู้สึกขวัญผวาจากบนเครื่องบินก่อนหน้านี้ค่อย ๆ จางหายไป

“แล้วมีอะไรน่าสนุกในชิงฉวนไหม?”

“คุณถามถูกคนแล้ว! บ่อน้ำร้อนบนภูเขา วัดเก่าแก่และโบราณสถาน แหล่งท่องเที่ยว ไม่มีที่ไหนที่ผมไม่รู้จัก”

“งั้นก็พูดมาสิ”

หลี่หรงนั่งลงที่เบาะหลังและถามด้วยความสนใจ

“งั้นผมจะบอกเรื่องอดีตรีสอร์ทฤดูร้อนให้ฟัง…”

คนขับรถก็ช่างพูดช่างคุยอยู่แล้ว เมื่อมีคนถามขึ้นมาเขาก็ยิ่งพูดต่อไปอีก

แต่ในไม่ช้า รถแท็กซี่ก็ขับเข้าไปในเงามืด แสงอาทิตย์นอกหน้าต่างหายไปจนหมดสิ้น

“ที่นี่คือโรงแรมชิงฉวนชื่อดังของเมืองจีน”

ผ่านไปสักพัก อวี้ฮ่าวหรานก็เข้าไปในโรงแรมและจากไป

เมื่อแสดงหลักฐานการจอง ห้องพัก 2 ห้องก็ถูกเปิดให้ใช้อย่างรวดเร็ว

พวกเขาเข้าไปในห้องตามที่พนักงานโรงแรมบอก สภาพแวดล้อมโดยรอบก็เงียบสงบลงในที่สุด

ตลอดทั้งช่วงเช้านั้นเต็มไปด้วยความยากลำบากกับเรือและรถ ทำให้หลี่หรงอดเอนหลังพักผ่อนไม่ได้

“เฮ้อ…นานมากแล้วที่ไม่ได้ออกมา…เหนื่อยแทบตาย”

เธอถอนหายใจยาว

“ถ้าถือกล่องนั้นให้ฉันได้ก็คงไม่เหนื่อยหรอก”

อวี้ฮ่าวหรานอดพูดไม่ได้

อีกฝ่ายอยากจะอุ้มถวนถวนอีกครั้งและยืนยันที่จะแบกกล่องด้วยตัวเองจึงดูแปลกไม่น้อยที่ยังไม่หมดเรี่ยวแรงเสียที

“ฉันไม่สงสารเธอหรอกนะ น้องสะใภ้…”

ทั้งสองพูดคุยกันไปเรื่อยเปื่อย หลังจากพักได้ครู่หนึ่งพวกเขาก็ลงไปข้างล่างเพื่อทานอาหารด้วยกัน

บ่ายวันนั้น หลี่หรงรอไปที่บ่อน้ำร้อนชื่อดังใกล้ ๆ ต่อไปไม่ไหวแล้ว

“นี่แหละ! พี่เขยที่แสนดี ตอนนี้คนไม่เยอะแล้ว”

แน่นอนว่าอวี้ฮ่าวหรานเองก็ตามมาด้วย ในสถานที่แปลกใหม่เช่นนี้ เขาไม่อาจปล่อยให้อีกฝ่ายห่างจากข้างกายไปได้

หวังเหยียนอยู่ที่โรงแรมเพื่อวางแผนแก้แค้น เขารอคอยวันนี้นานเหลือเกิน

หลังจากนั้น เขาก็จองบ่อน้ำร้อนที่ดีที่สุดของที่นี่ทันทีโดยไม่ลังเล

แต่ขณะที่เปลี่ยนเสื้อผ้า อวี้ฮ่าวหรานพลันสัมผัสได้ว่ามีบางสิ่งผิดแปลกไป

“พวกเราแช่ด้วยกันดีไหม?”

“หือ? ทำได้เหรอ?”

หลี่หรงกล่าวด้วยความสงสัย

“ฉันดูทีวีมา บางที่คนแปลกหน้าก็แช่บ่อน้ำร้อนร่วมกันได้นะ”

แม้ว่าจะไม่ได้เดินทางระยะไกลมาตั้งแต่วัยมัธยมต้น เธอก็ยังพอมีความรู้อยู่บ้าง

“ก็ได้”

อวี้ฮ่าวหรานรู้สึกว่าน้องสะใภ้ของตัวเองยังไม่ได้คิดให้ละเอียดเท่าไหร่นัก…

หลังจากที่เปลี่ยนเสื้อผ้า ผู้คนมากมายก็หลั่งไหลเข้ามาในบ่อน้ำร้อน

มันเป็นแหล่งที่ดีที่สุดแห่งหนึ่งเลยทีเดียว การจัดเรียงหินและสายน้ำหลั่งไหลข้างในทำให้ผู้คนรู้สึกสดชื่นได้อย่างน่าอัศจรรย์

“ที่นี่สวยมากเลย!”

หลี่หรงอุทานลั่น

“ฉันได้ยินมาว่าที่นี่ถูกสร้างขึ้นบนที่ตั้งบ่อน้ำร้อนดั้งเดิมและบ่อน้ำร้อนทั้งหมดก็เป็นธรรมชาติล้วน ๆ”

อวี้ฮ่าวหรานหันหน้าไปมองรอบ ๆ เครื่องแต่งกายของคนอื่น ๆ โป๊ยิ่งกว่าก่อนเสียอีก

น้องสะใภ้ของฉันกำลังใส่บิกินี่!

ฉันกำลังจะตาย…

ผิวบอบบางขาวนวลราวหิมะถูกเปิดเผยต่อหน้าต่อตาของเขา เอวโค้งเว้าแสนบอบบางดูเหมือนมนุษย์อย่างถึงที่สุด

เหนือเท้าราวกับหยกทั้งสอง ขานวลเนียนนั้นน่าตกตะลึงยิ่งกว่า!

เขาสูดอากาศเข้าเล็กน้อย และได้กลิ่นหอมจาง ๆ มาจากร่างกายของเธอ

น้องสะใภ้คนนี้ไม่รู้ว่าเธอน่าดึงดูดสำหรับผู้ชายขนาดไหน…

“เย้! ถวนถวนก็แช่บ่อน้ำร้อนได้ด้วย!”

เด็กสาวตัวน้อยไม่คิดอะไรเยอะและกระโดดลงไปในน้ำด้วยความร่าเริง

บ่อน้ำร้อนนั้นไม่ลึกและเธอสามารถว่ายน้ำได้ หรือไม่ก็คงจะมีพรสวรรค์ตามธรรมชาติ

หลี่หรงรู้เรื่องนี้อยู่ก่อนแล้วจึงไม่ได้เป็นกังวลแต่อย่างใด

“ฮ่า…สบายจัง ต่างจากอาบน้ำที่บ้านลิบลับเลย”

ในบ่อน้ำร้อน ใบหน้าของหลี่หรงเต็มไปด้วยความเพลิดเพลินขณะที่สาดน้ำเบา ๆ ด้วยสองมือ

‘ว้าว!’

ท่ามกลางบรรยากาศเงียบสงัดและอ้อยอิ่ง ถวนถวนก็สาดน้ำใส่เธอในทันใด

“น้า! มาสู้กันเถอะ!”

“ได้เลย! มาดูกันว่าคุณน้าแข็งแกร่งขนาดไหน!”

หลี่หรงรู้สึกสนใจขึ้นมาทันทีเมื่อได้ยินคำพูดของหนูน้อยและเริ่มสาดน้ำกับถวนถวน

ดวงตาของอวี้ฮ่าวหรานปิดลงเบา ๆ ความคิดของเขาเคยนิ่งสงบ แต่แล้วใบหน้าของเขาก็เต็มไปด้วยน้ำในทันใด

“พี่เขย มาเล่นด้วยกันสิ!”

ทันทีที่เสียงนั้นจบลง ถวนถวนก็ตะโกนด้วยความตื่นเต้น

“พ่อจ๋า มาช่วยหนูหน่อยสิ คุณน้าแข็งแกร่งเกินไป หนูสู้ไม่ไหว”

เมื่อได้ยินดังนั้น อวี้ฮ่าวหรานก็เข้าร่วมโดยไม่ลังเล

หลังจากผ่านไปสักพัก

“ฮ่า ๆ…พี่เขย…พี่เขย ฉันยอมแล้ว! ฉันขอร้องละ…”

หลี่หรงถูกคู่พ่อลูกเข้ารุมและไร้ซึ่งหนทาง เธอรีบฉีกยิ้มและโบกมือ เสียงหัวเราะนั้นไพเราะยิ่งนัก

แต่หลังจากการต่อสู้ กลิ่นจากร่างกายของเธอก็แพร่กระจายไปทั่วทั้งห้องบ่อน้ำร้อน

“คุณน้าตัวหอมจัง!”

ถวนถวนเอียงตัวไปด้านข้างและอุทานลั่น กลิ่นเช่นนี้อยู่ในห้องของเธอมาตลอด เรียกได้ว่าแทบจะโตมากับกลิ่นนี้เลยทีเดียว

ตัวหลี่หรงเองนั้นไม่รู้เรื่องเลยสักนิด

เธอทำจมูกฟุดฟิดเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้กลิ่นหอมหวนแม้แต่น้อย

“น่าเสียดายที่ฉันไม่ได้กลิ่นตัวเองเลย”

อวี้ฮ่าวหรานมีความเศร้าหมองเล็กน้อยอยู่ในใจ…

ถวนถวนอาจพูดจาน่ารัก แต่สำหรับเขาในฐานะผู้ชาย นี่มันคือการทรมานชัด ๆ!

เขารู้สึกว่าเด็กสาวคนนี้จะต้องเป็นนางจิ้งจอกเจ้าเสน่ห์ในชีวิตก่อนหน้าและมีเสน่ห์ดึงดูดผู้ชายตามธรรมชาติเป็นแน่!

แต่เธอก็ไม่ได้คิดว่าตัวเองเลิศเลออะไรนัก และตอนนั้นเองที่หลี่หรงเป็นฝ่ายเอนกายเข้ามาใกล้

“พี่เขย ลองดมดูสิ มันเป็นกลิ่นแบบไหนเหรอ? ฉันไม่เห็นได้กลิ่นเลย”