ท่านเทพกลับมาเป็นคุณพ่อ[神尊归来当奶爸] - บทที่ 500 การบุกรุก
บทที่ 500 การบุกรุก
บทที่ 500 การบุกรุก
หลี่หรงยังอยากรู้กลิ่นของตัวเองให้ได้ เธอทำหน้าบึ้งเล็กน้อย
“พี่เขย ช่วยดมหน่อยสิ”
“อะแฮ่ม…เธอรอ…” อวี้ฮ่าวหรานรีบโบกมือปฏิเสธทันที!
แค่ควบคุมจิตใจก็ยากพออยู่แล้ว ตอนนี้ร่างกายของเขาก็กำลังจะระเบิดเพราะกลิ่นหอมกรุ่น แล้วเขาจะต้านทานอีกฝ่ายได้ยังไงกัน?
ยิ่งไปกว่านั้น ตอนนี้ผิวพรรณนวลเนียนและหน้าท้องแบนราบของเธอล้วนถูกเปิดเผยอยู่ตรงหน้าเขา
ความสับสนนี้เหนือยิ่งกว่าที่เขามองเห็นผ่านกำแพงในตอนแรกเสียอีก
ถ้าเขาไม่ทำอะไรสักอย่างจะต้องมีเรื่องเกิดขึ้นแน่นอน
ทว่าในตอนนั้นเอง ประตูห้องบ่อน้ำร้อนก็เปิดออกในทันใด!
“หือ ใครกัน? ฉันอยากรู้จัง”
“พี่หลง ทำแบบนี้ไม่ได้นะ… ฉันจะทำธุรกิจของตัวเองแบบพี่ได้ยังไง!”
คนสองคนเดินทะเลาะกันเข้ามา คนหนึ่งมีผมสีดำและศีรษะก็มีรอยแผลเป็นจากมีดอยู่บนใบหน้า ทำให้เครื่องหน้านั้นดูดุร้ายอย่างถึงที่สุด
“แม่ง! ฉันใส่ใจกับสิ่งที่แกทำหรอกนะ! ถ้าอยากบริหารที่นี่มากนักก็ออกไปให้พ้น!”
ชายข้างกายเขาคือเจ้าของบ่อน้ำร้อน ตอนนี้ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความขมขื่น
“นี่มัน…ไม่ไหวจริง ๆ…ถ้าเรื่องมันแพร่กระจายออกไปพวกเราจบเห่แน่”
“ไสหัวไปให้พ้น!”
เมื่อเห็นว่าเจ้านายตัวอ้วนท้วนยังคงขวางทางอยู่ ชายผู้มีรอยแผลเป็นก็เตะเขากระเด็นออกไป
“อยากรู้จริงว่าจะมีใครกล้าปิดบังฉันผู้มีสายตาเฉียบคมกัน…”
ระหว่างบทสนทนานี้ เขาก็ต้องตะลึงงันในทันใด
เพราะหญิงสาวที่ปรากฏตัวขึ้นในบ่อน้ำร้อนนั้นงดงามอย่างถึงที่สุด!
หญิงงามที่เขาไม่เคยพบเห็นมาก่อน!
หลังจากที่ตกตะลึงไปครู่หนึ่ง ดวงตาของชายผู้มีรอยแผลเป็นก็แสดงความชั่วร้ายออกมา!
“สุดยอด! สุดยอดไปเลย! ผมไม่คิดว่าวันนี้ท่านอาจารย์จะโชคดีขนาดนี้!”
ตอนนั้นเองที่หลี่หรงสังเกตเห็นและส่งเสียงกรีดร้องในทันใด
“อะไรกัน…”
เธอรีบไปหลบอยู่ข้างหลังพี่เขยของตนทันที
เมื่อเห็นสายตาที่จ้องมองมาเช่นนั้น เธอก็รู้สึกร้อนรนอยู่ครู่หนึ่งราวกับถูกสัมผัสโดยบางสิ่งบางอย่างที่น่าขยะแขยง
อวี้ฮ่าวหรานลุกขึ้นยืนแล้ว
เพราะบนร่างกายมีเพียงกางเกงขาสั้นตัวเดียว กล้ามเนื้อของเขาจึงถูกเผยให้เห็นอย่างชัดเจน
แต่ชายเจ้าของแผลเป็นก็ไม่สนใจแม้แต่น้อย
“เจ้าหนุ่ม ทิ้งผู้หญิงข้างหลังไว้แล้วออกไปซะ ฉันจะยกโทษให้เรื่องที่แกมาแย่งที่ฉัน”
น้ำเสียงหยิ่งยโสอย่างถึงที่สุด
ราวกับว่าเขาไปขโมยผู้หญิงของคนอื่นมา และเปรียบเธอเป็นแค่ของขวัญเท่านั้น
อวี้ฮ่าวหรานใบหน้าบึ้งตึง นัยน์ตาเย็นยะเยือก
พวกคนที่ไม่รู้จักกลัวตายนี่มีอยู่ทุกที่จริง ๆ!
“อยากตายหรือไง?”
ด้วยเสียงแผ่วเบา อุณหภูมิโดยรอบก็พลันลดฮวบลงทันที!
ไอน้ำที่เคยฟุ้งกระจายหายไปจนหมดสิ้น!
ชายผู้มีแผลเป็นตะลึงงันเมื่อได้ยินดังนั้น เขาไม่คาดคิดว่าชายหนุ่มเช่นนี้จะกล้าต่อปากต่อคำกับเขา
หลังจากนั้นเขาก็โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ!
“ไอ้เวร! แกกล้าพูดกับท่านอาจารย์แบบนั้นได้ยังไง?”
เสียงตะโกนอันเกรี้ยวกราดทำให้เจ้านายผู้ถูกเตะจนนอนอยู่บนพื้นก่อนหน้านี้ตัวสั่นเทิ้ม
“เจ้าหนุ่ม ทำไม่ได้หรอก… เขา… เขาเป็นขาใหญ่ชื่อดังในละแวกนี้ เธอเอาชนะเขาไม่ได้หรอก รีบหนีไปซะ!”
“ฮึ! จะหนีไปเหรอ? สายไปแล้ว!”
ชายผู้มีแผลเป็นดูจะมีความคิดสกปรกอยู่ในใจ ดวงตาของเขาดูชั่วร้ายยิ่งกว่าก่อนเสียอีก
“นี่ ในเมื่อแกกล้าพูดกับฉันแบบนี้ งั้นก็เป็นคนแรกเลยแล้วกัน! เยี่ยมไปเลย!”
ขณะที่พูด เขาก็ค่อย ๆ หยิบสนับมือแหลมคมคู่หนึ่งออกมาจากข้างเอว
“เข้ามาสิ! ฉันจะหักขาแกด้วยมือของฉัน แล้วก็จะเอาผู้หญิงให้ดูเอง! ฮ่า ๆ แกต้องมีความสุขมากแน่ ๆ!”
แต่เมื่อพูดจบ เสียงกรีดร้องก็พลันดังขึ้น!
ฉับ! ฉับ!
เมื่อเงยหน้าขึ้น ใบมีดน้ำก็กำลังพุ่งตรงเข้ามาอย่างรวดเร็ว!
“นี่มัน!!”
เขาตะโกนลั่นด้วยความตกใจและรีบป้องกันด้วยกำปั้นของตัวเอง
ตู้ม! ตู้ม! ตู้ม!
น้ำสาดกระจายเป็นเหมือนกับดาบของจริงและสนับมือเหล็กที่กำปั้นของอีกฝ่ายก็ส่งเสียงดังลั่น!
สนับมือแหลกเป็นธุลีทันที ส่วนกำปั้นของชายเจ้าของแผลนั้นสั่นสะท้านอาบไปด้วยเลือด!
ร่างทั้งร่างไม่อาจต้านทานพลังแสนยิ่งใหญ่นี้ได้ จำต้องก้าวถอยหลังไปกว่าเจ็ดแปดก้าว!
“แกกล้าดียังไงถึงเริ่มก่อน!”
เขาแผดเสียงด้วยความโกรธแค้น
“ทุกคนเข้ามาช่วยฉัน!”
หลังจากที่จบคำพูด ประตูห้องบ่อน้ำร้อนก็ถูกเตะเปิดออกอีกครั้ง!
กลุ่มชนราวเจ็ดแปดคนรีบรุดเข้ามาข้างใน!
“พี่ใหญ่!”
“เกิดอะไรขึ้นกับพี่ใหญ่?”
พวกเขามองดูมือที่อาบเลือดและสั่นสะท้านของพี่ใหญ่ด้วยความตกตะลึง
ในที่แห่งนี้มีคนที่กล้าทำอะไรพี่ใหญ่ของพวกเขาด้วยเหรอ?
“หยุดเจ้านั่นไว้!”
ชายเจ้าของรอยแผลเป็นกล่าวอย่างเด็ดขาด
แต่เมื่อทุกคนหันไปมอง อวี้ฮ่าวหรานก็กะพริบและมาถึงหน้าคนเหล่านี้ก่อนแล้ว!
“นี่มันสัตว์เลื้อยคลานชัด ๆ เวรเอ๊ย!”
เขาต่อยออกไปโดยไม่รอให้อีกฝ่ายได้เคลื่อนไหวแม้แต่น้อย
เพียงแค่หมัดเดียวเขาก็กำจัดไปกว่าเจ็ดแปดคนแล้ว!
ไม่ว่าจะแข็งแกร่งหรือผอมแห้งก็ไม่มีใครรอดไปจากเงื้อมมือของเขาได้
“ตาแกแล้ว!”
หลังจากที่การต่อสู้จบลงได้ไม่กี่วินาที อวี้ฮ่าวหรานก็เงยหน้าขึ้นมองชายผู้มีรอยแผลเป็นที่ยืนพิงประตูอยู่
“ฉัน…”
ชายผู้มีแผลเป็นบนใบหน้าหวาดผวาอย่างหนัก เขาไม่เคยพบเจอชายหนุ่มที่เอาชนะตนได้ขาดลอยเช่นนี้มาก่อน!
ดูเหมือนว่าวันนี้จะไปเตะจานเหล็กเข้าซะแล้ว!
“แก… รอฉันก่อนเถอะ!”
หลังจากที่ตะโกนลั่น เขาก็เปิดประตูและหนีไปทันที ไม่กล้าต่อสู้อีกแล้ว
เมื่อเห็นดังนั้นอวี้ฮ่าวหรานก็หัวเราะร่วน เขากำลังจะยกมือขึ้นเพื่อหยุดศัตรูไว้ด้วยพลังจิตวิญญาณ แต่ก็นึกบางสิ่งได้ในทันใด
เขายั้งมือไว้และปล่อยให้ศัตรูหนีไปได้
“กำจัดพวกมันออกไปให้หมด อย่ามารบกวนใจฉัน!”
“โอเค…ผม…ผมจะพาพวกเขาออกไปเดี๋ยวนี้”
เมื่อได้ยินคำสั่ง เจ้านายผู้นอนอยู่บนพื้นก็รีบลุกขึ้นและกล่าวรับทันที
เขามองดูชายหนุ่มตรงหน้าและรู้สึกหวาดกลัวราวกับว่าเห็นผี!
มือของพี่ใหญ่หลงเป็นยังไงน่ะเหรอ? เขาน่าจะรับหมัดได้เป็นสิบหมัดด้วยซ้ำ!
แต่ชายผู้น่าเกรงขามกลับพ่ายแพ้ด้วยการโจมตีเพียงครั้งเดียว และเขาไม่ทันสังเกตเห็นว่าแพ้ได้ยังไงเสียด้วยซ้ำ!
พอออกมาข้างนอกแล้วเขาก็อดถอนหายใจไม่ได้
“คุณรีบไปดีกว่า พวกนั้นมีแต่งูดุร้ายและแค่เรียกมา ผู้คนมากมายก็จะมาปรากฏตัวขึ้นที่นี่ทันที”
“ผมรู้”
อวี้ฮ่าวหรานกล่าวอย่างใจเย็น
ก็ตั้งใจจะปล่อยชายคนนั้นไปอยู่แล้ว
เพราะตามที่หวังเหยียนบอกไว้ องค์กรเล็ก ๆ ของพวกเขาเป็นฝ่ายเริ่มยั่วยุตระกูลลับเนื่องจากการทำลายล้างกองกำลังขนาดเล็ก
หากอยู่ในสถานที่ที่ไม่คุ้นเคยและต้องการตามหาอำนาจเบื้องหลังมัน การสร้างปัญหาคงจะเป็นทางที่ดีที่สุด
เขาจะไม่ปล่อยคนที่นำพาเรื่องนี้เข้ามาให้รอดไปได้อย่างแน่นอน
หลังจากผ่านไปสักพัก ผู้คนก็แช่บ่อน้ำร้อนจนพอใจและกลับไปยังห้องโถงขณะที่ถูกห้อมล้อมไปด้วยผู้คนอีกมากมาย
“เจ๋งใช่ไหมล่ะ! ก่อนหน้านี้ฉันพาคนมาไม่พอ คราวนี้อยากลองอีกสักรอบดูไหม?”
เขาคือชายเจ้าของรอยแผลเป็นผู้มีความภาคภูมิใจอยู่บนใบหน้า คราวนี้เขาพาคนมามากกว่ายี่สิบคน!
ไม่ว่าศัตรูจะแข็งแกร่งขนาดไหน สองหมัดก็ไม่อาจต้านสี่หมัด!
“พี่ชายหลง อย่าเสียเวลาพูดคุยกับเขาเลย ใครที่กล้าหาเรื่องพวกเราได้แขนขาหักแน่!”
หนึ่งในคนเหล่านั้นกล่าวด้วยความดูถูก
ตอนนี้แขกมากมายต่างก็มองหน้ากระซิบกระซาบกันอย่างอดไม่ได้
ใครจะไปคิดว่าจะได้เห็นฉากสุดยอดในวันนี้!
YOU MAY ALSO LIKE
