ท่านเทพกลับมาเป็นคุณพ่อ[神尊归来当奶爸] - บทที่ 501 ทิ้งเบอร์ติดต่อไว้
บทที่ 501 ทิ้งเบอร์ติดต่อไว้
บทที่ 501 ทิ้งเบอร์ติดต่อไว้
“มันจบแล้ว ไอ้หนุ่มคนนี้กำลังจะต้องตายอยู่ที่นี่!”
“นั่นมันแก๊งต้าจิน เด็กคนนี้สายตาสั้นเกินไปแล้ว เขาไม่ควรหาเรื่องใครทั้งนั้น แล้วยังมาหาเรื่องผู้ยิ่งใหญ่แบบนี้…”
“ไม่ใช่ว่าเขาหาเรื่องตายเหรอนั่น? ทำร้ายเจ้าของพื้นที่งั้นเหรอ? เด็กนั่นไม่รอดแน่”
“…”
เมื่อทุกคนเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นในห้องโถง พวกเขาก็เริ่มกระซิบกระซาบกันโดยไม่มีใครเข้าข้างอวี้ฮ่าวหรานแม้แต่คนเดียว
ชายผู้มีแผลเป็นได้ใจยิ่งกว่าเก่าเมื่อได้ยินคำพูดเหล่านั้น
“ได้ยินไหม? ไอ้หนุ่ม แกตายแน่! ถึงจะยอมยกแฟนให้มันก็เปล่าประโยชน์!”
ภายในห้องโถง เสียงของเขาโหดเหี้ยมอย่างถึงที่สุด และทำให้แก้วหูของทุกคนถึงกับสั่นสะท้าน
กลับกัน อวี้ฮ่าวหรานแค่จ้องมองด้วยสายตาเหยียดหยาม
“แกไปพาคนพวกนี้มางั้นเหรอ?”
อันที่จริงเขาแอบผิดหวังนิดหน่อย อีกฝ่ายที่มีแค่ไม่กี่คนนั้นแทบไม่สำคัญเลยสักนิด
ถ้าอยากให้ตระกูลลับเผยตัวออกมาจะต้องใช้ความพยายามอย่างมาก
“ไร้สาระกันพอแล้ว!”
ชายผู้มีแผลเป็นนามว่าหลงเกอหัวเราะลั่น
“ฉันจะแก้แค้น ให้แกได้เห็นผู้หญิงของตัวเองถูกพี่น้องของเราจับตัว…”
เพียะ!
อวี้ฮ่าวหรานไม่แม้แต่จะรอให้อีกฝ่ายพูดจบ มือยื่นไปตบหน้าอีกฝ่ายเสียงดังราวกับสายฟ้าฟาด!
“หึ! หาที่ตาย!”
น้ำหนักของฝ่ามือนี้ถึงกับทำให้ชายแผลเป็นหมุนเป็นวงกลม!
กว่าทุกคนจะได้ตอบโต้ก็ต้องงงกับสิ่งที่เกิดขึ้นเสียแล้ว
ใครจะไปคิดว่าชายหนุ่มคนนี้จะกล้าทำจริง ๆ และเขาก็เร็วมากอีกด้วย!
ไม่มีใครเห็นด้วยซ้ำว่าเขาเคลื่อนที่ไปกว่าหลายเมตรได้ยังไง
“แม่ง เด็กคนนี้มันกินหัวใจหมีกับเสือดาวเข้าไปรึไง? ถูกคนล้อมเยอะแยะแต่ยังกล้าทำแบบนั้นอีก”
“บ้าไปแล้ว บ้าไปแล้ว! หัวหน้าต้องโกรธจริง ๆ แน่คราวนี้!”
“รีบไปกันเถอะ เดี๋ยวพวกเราจะโดนลูกหลงไปด้วย”
ทุกคนต่างพูดคุยกันด้วยความหวาดผวา
“แก… ตายแน่!! อย่าคิดว่าจะมีใครมาช่วยได้ ฉันจะพาแกออกไปแล้วทรมานให้สาแก่ใจ!”
พี่ใหญ่หลงล้มลงบนพื้นมือกุมหน้าและคำรามลั่น ฟันของเขากระเด็นออกมาหลายซี่ทำให้พูดไม่ชัดอีกต่อไป
“บุก! ตีมันให้อาจารย์ของพวกแก!”
ด้วยเสียงตะโกนอันเกรี้ยวกราด จำนวนมากกว่ายี่สิบคนกรูกันเข้ามา!
แม้จะได้เห็นพี่เขยแสดงฝีมือมาหลายครั้งแล้ว แต่หลี่หรงก็ยังอดเป็นกังวลไม่ได้เมื่อเห็นภาพนั้น
เธอก้าวถอยหลังไปพร้อมกอดถวนถวนไว้แน่น
“ก็แค่ขยะ! จะสักเท่าไหร่กันเชียว!”
มือของอวี้ฮ่าวหรานห่อหุ้มไปด้วยพลังจิตวิญญาณ เขาคว้าแท่งเหล็กที่ถูกเหวี่ยงมาเอาไว้ได้ทันที พลังจิตวิญญาณพลันเดือดพล่านออกมาและระเบิดคนตรงหน้าโดยตรง!
ตู้ม!
อีกเจ็ดแปดคนถูกโจมตีและไม่อาจต้านทานได้แม้แต่น้อย พวกเขากระเด็นออกมาพร้อมกับเสียงกัมปนาท!
เมื่อชนเข้ากับกำแพงของห้องโถง ฝุ่นควันมากมายก็ฟุ้งกระจายไปทั่วอากาศ!
อวี้ฮ่าวหรานยังไม่หยุด เขาหันไปต่อยและระเบิดพลังอีกด้านหนึ่ง พลังจิตวิญญาณของเขาพุ่งตรงออกไปและส่งอีกหกเจ็ดคนกระเด็นลอยละลิ่วไปไกล!
“อะไรกัน?”
หนึ่งในชายเหล่านั้นเห็นว่าตนเองถูกอัดด้วยกำปั้นแต่กลับไร้ซึ่งความเจ็บปวดหรือตื่นตกใจ
“ฮ่า ๆ”
อวี้ฮ่าวหรานหัวเราะเยาะ พลังจิตวิญญาณที่ระเบิดออกมาจากร่างกายทำให้ชายคนนั้นกระอักเลือดออกมาและทรุดลงบนพื้น
ภายในไม่กี่วินาที ชายมากกว่ายี่สิบคนถูกเขาเก็บเรียบ!
ทั่วทั้งห้องโถงเงียบกริบ ทุกคนกลั้นหายใจและมองดูภาพตรงหน้าด้วยสีหน้าเหลือเชื่อ
“นี่มันสายแทงค์ชัด ๆ!”
“พระเจ้า! พวกเรามีคนแบบนี้อยู่ในประเทศจริง ๆ เหรอ?”
“พ่อหนุ่มคนนี้น่ากลัวเกินไปแล้ว!”
“…”
ทุกคนต่างตกตะลึง พวกเขาเคยเห็นคนที่เอาชนะคนสองสามคนได้ แต่นี่มันต่างกันลิบลับ แล้วยังเอาชนะได้ภายในการเคลื่อนไหวเพียงไม่กี่ครั้งเท่านั้น
ชายคนนี้มาจากไหนกันถึงล้มคนมากกว่ายี่สิบคนได้อย่างง่ายดาย
เป็นการถ่ายทำหนังหรือเปล่านะ?
ทุกคนเริ่มสงสัยและมองไปรอบ ๆ แต่ก็ไม่พบอุปกรณ์ใด ๆ ทั้งสิ้น
อวี้ฮ่าวหรานอดหัวเราะขบขันไม่ได้เมื่อเห็นทุกคนตะลึงงัน
บางครั้งผู้คนก็เป็นแบบนี้และพวกเขาก็รู้เรื่องเพียงแค่ผิวเผินเท่านั้น
ในโลกมนุษย์ใบนี้มีคนแบบเขาอยู่เป็นจำนวนไม่น้อยอย่างแน่นอน
“ฉันว่าแกกลับไปพาคนมาเพิ่มดีกว่านะ”
หลังจากที่กำจัดศัตรูมากกว่ายี่สิบคนตรงหน้าแล้ว อวี้ฮ่าวหรานก็เดินตรงไปยังหลงเกอและค่อย ๆ ย่อตัวลง
“แค่ไม่กี่คนน่ะไม่มีประโยชน์หรอก”
แต่พี่ใหญ่หลงก็ขวัญผวาอยู่ก่อนแล้ว
ดวงตาของเขาเบิกกว้างและเต็มไปด้วยความหวาดกลัว
“แก… อย่าเข้ามานะ! ฉันผิดไปแล้ว… ฉันผิดไปแล้ว…”
ตอนนี้เขารู้แล้วว่าอีกฝ่ายแข็งแกร่งขนาดไหน
แผ่นเหล็กที่เตะไปในวันนี้แท้จริงแล้วเป็นกำแพงเหล็กกล้าชัด ๆ!
เมื่อนึกได้ว่ามีแค่ไม่กี่คนเท่านั้นที่สามารถทำแบบนี้ได้
แต่เมื่อคิดได้ว่าชายหนุ่มตรงหน้าไม่ได้อยู่ยงคงกระพันนัก เขาก็รู้สึกมีกำลังใจขึ้นมาบ้างเล็กน้อย
“แก… อย่าได้ใจนักเลย ขอบอกเลยนะ ยังมีคนมีพลังมากกว่าแกอีกเยอะแยะ!”
“ฮ่า ๆ งั้นก็เยี่ยมเลย! แล้วฉันจะตั้งตารอ แต่ตอนนี้ฉันจะไปแล้ว เพื่อไม่ให้แกตามหาฉันไม่เจอ งั้นฉันจะทิ้งเบอร์โทรไว้ให้แล้วกัน”
อวี้ฮ่าวหรานหัวเราะตบท้าย
หลงเกอคิดอะไรไม่ออกทันทีที่ได้ยินดังนั้น
อะไรนะ? เขากลัวว่าคนจะไม่ตามมาแก้แค้นก็เลยทิ้งเบอร์ติดต่อไว้ให้เหรอ?
แขกคนอื่น ๆ โดยรอบก็ตะลึงงันด้วยเช่นกัน
เด็กหนุ่มคนนี้แข็งแกร่งยิ่งนัก แต่กลับไม่ฉลาดเอาซะเลย…
โดยปกติแล้วเมื่อทำให้ผู้อื่นโกรธแค้น ก็จะทิ้งโทรศัพท์มือถือและปกปิดตัวตนเอาไว้
แต่นี่มันแย่มาก กลัวว่าคนอื่นจะหาตัวไม่เจอก็เลยเป็นฝ่ายทิ้งเบอร์ติดต่อไว้ให้งั้นเหรอ?
“มาเอาไปสิ ฉันจะให้เบอร์ก่อน”
อวี้ฮ่าวหรานบอกเบอร์โทรศัพท์อย่างสบายใจ
หลังจากพูดจบ ดูเหมือนเขาจะกลัวว่าอีกฝ่ายจะไม่มา
“อย่าลืมมาหาฉันด้วยนะ ฉันพักอยู่ที่โรงแรมชิงฉวน”
เมื่อได้ยินดังนั้น หลงเกอก็รู้สึกว่าถูกหยามหน้าอย่างรุนแรงจึงกัดฟันแน่น
“รอก่อนเถอะ! ฉันพาคนไปหาแกแน่!”
เขาตัดสินใจกลับไปขอให้ผู้ดูแลห้องโถงกำจัดชายจอมอวดดีคนนี้!
หลังจากที่ได้รับคำมั่นสัญญา อวี้ฮ่าวหรานก็จากไปด้วยความพึงพอใจ
ภายนอกของบ่อน้ำร้อน หลี่หรงกำลังสับสนไปหมด
“พี่เขย แบบนี้ไม่ดีเลย… ผู้ชายคนนั้นโกรธมาก เขาต้องพาคนตามมาล่าแน่”
“เฮอะ ๆ แค่รอพวกเขามาก็พอแล้ว!”
อวี้ฮ่าวหรานกล่าวอย่างขบขัน แต่แท้จริงแล้วตัวเขาเองก็หมดทางเลือก
ประตูซื่อจงนั้นถูกซ่อนเอาไว้เป็นอย่างดีและหวังเหยียนก็ไม่อาจสืบพบว่าตระกูลของอีกฝ่ายอยู่ที่ไหนในปัจจุบัน
ดังนั้นแล้ว อย่างน้อยอีกฝ่ายก็จะรู้ตัวก่อนที่แผนการแก้แค้นจะเกิดขึ้น
แน่นอนว่าอวี้ฮ่าวหรานสามารถใช้โอกาสนี้ติดต่อกับกองกำลังลึกลับและสืบหาที่มาที่ไปของแม่ชีและหลี่เหมยอย่างระมัดระวัง
นี่คือหนึ่งในเหตุผลหลักที่เขาเดินทางมาที่นี่
เขารู้ดีว่าโลกที่ซ่อนอยู่นั้นค้นหาได้ยากลำบากอย่างถึงที่สุดและไม่รู้ว่าจะหาเจอเมื่อไหร่ด้วยเช่นกัน
YOU MAY ALSO LIKE
