ท่านเทพกลับมาเป็นคุณพ่อ[神尊归来当奶爸] - บทที่ 502 การต่อสู้อันยิ่งใหญ่

บทที่ 502 การต่อสู้อันยิ่งใหญ่

บทที่ 502 การต่อสู้อันยิ่งใหญ่

เวลาค่ำคืนมาถึงในไม่ช้า อวี้ฮ่าวหรานรอรับสายโทรศัพท์อยู่หลายชั่วโมง

“พวกเขา…คงไม่โทรมาแล้วล่ะ…”

หวังเหยียนที่อยู่ข้างกายเขากล่าวอย่างหวาดระแวง

วิธีการนี้พิลึกพิลั่นเกินไป

“ถ้าพวกเขาไม่มา พวกเราก็จะไปหาเอง!”

อวี้ฮ่าวหรานกล่าวราวกับว่าไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร

ประตูซื่อจงซ่อนเร้นนั้นไม่อาจหาพบได้ง่าย ๆ แต่กลุ่มคนธรรมดานั้นหาพบได้ง่ายเหลือเกิน

“ผับ บาร์ บ่อนใต้ดิน มีที่ให้ไปตามหาพวกเขาเสมอ”

“ก็จริง”

หวังเหยียนพยักหน้า ตัวเขาเองก็เป็นรองหัวหน้าแก๊งพยัคฆ์เวหาและรู้จักพวกมันเป็นอย่างดี

“ไปบาร์กันเถอะ”

อวี้ฮ่าวหรานกล่าวลุกขึ้นยืน หลังจากที่ผ่านมาเป็นเวลาหลายชั่วโมง เขาคิดว่าอีกฝ่ายคงไม่โทรมาแล้ว

แต่ในตอนนั้นเอง โทรศัพท์มือถือของเขาก็ดังขึ้น!

มาแล้ว!

ทั้งสองตาลุกวาวทันที

“ฮึ่ม ไม่คิดเลยว่าจะโทรติดจริง ๆ ”

เมื่อสายถูกเชื่อมต่อ น้ำเสียงทุ้มคมเข้มและแหบแห้งก็ดังมาจากอีกฝั่ง

“ถ้าแกกล้าก็มาที่บาร์แดงดั้งเดิมสักพักสิ แก๊งต้าจินของเราจะรอแกอยู่!”

“ไม่มีปัญหา ฉันจะรีบไป!”

อวี้ฮ่าวหรานตอบตกลงทันที อีกฝ่ายวางสายไปด้วยความพึงพอใจ

ครึ่งชั่วโมงหลังจากนั้น…

ทันทีที่ลงจากรถ หวังเหยียนก็สัมผัสได้ว่ามีบางสิ่งผิดแปลกไปทันที

“บาร์นี้ปิดแล้ว”

อวี้ฮ่าวหรานไม่ใส่ใจ

“ฮะ ๆ ถ้ามันปิดก็แปลว่าการต่อสู้ครั้งยิ่งใหญ่กำลังรอคอยพวกเราอยู่ยังไงล่ะ”

หลังจากที่หัวเราะลั่น เขาก็ตรงเข้าไปเปิดประตู ก่อนจะเจอกับคนมากมายที่หันมามองราวกับพวกเขาเป็นผี

ขณะที่ทั้งสองเดินเข้าไป ประตูก็ปิดลงอย่างรวดเร็ว

“ฮึ่ม! กล้าหาญจริง ๆ จะตายกันอยู่แล้วยังไม่รู้ตัวอีก”

“จิ๊ ๆ ไม่รู้ว่าโง่หรือบ้ากันแน่”

“…”

ขณะที่ทั้งสองมุ่งหน้าเข้าไป คนอื่น ๆ ต่างก็ก่นด่ากันอย่างเกรี้ยวกราด

ในไม่ช้าหลังจากที่ผ่านทางเดินมืดมิด ทางด้านหน้าก็ขยายใหญ่ขึ้น

ดูเหมือนว่าห้องรับรองของบาร์จะถูกเปลี่ยนเป็นลานประลองส่วนตัว

ตอนนี้มีคนสองคนอยู่บนลานประลองโดยมีเลือดอยู่บนใบหน้าและมือทั้งสองข้าง แต่ก็ไม่มีฝ่ายไหนกล้าหยุด

“ฮ่า ๆ คนทรยศสองคนนี้ยังมีแรงเหลืออีก”

ด้านนอกเวทีมีชายวัยกลางคนอายุราวห้าสิบปีนั่งอยู่บนเก้าอี้ประจำตำแหน่ง

มุมปากของเขามีซิการ์อยู่ และบนใบหน้าก็เต็มไปด้วยความดูถูกเหยียดหยาม

เห็นได้อย่างชัดเจนว่าเขาเป็นผู้มีตำแหน่งสูงศักดิ์

เมื่อได้ยินคำพูดนั้น ชายคนหนึ่งก็รีบเอ่ยขึ้นทันที

“เอาล่ะ ถ้าแกอยากตายละก็ได้ตายจริง ๆ แน่ พยายามหน่อยไม่ได้รึไง? สมควรแล้วละที่จะโดนแบบนี้”

รอบลานประลองมีพี่น้องในแก๊งมากมายห้อมล้อมอยู่ด้วยสีหน้าเคร่งเครียด

มองดูคร่าว ๆ แล้วมีคนอยู่ที่นี่อย่างน้อยหลายร้อยคนเลยทีเดียว!

อวี้ฮ่าวหรานยืนอยู่ที่ทางเข้าและเงยหน้ามองคนที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ตรงข้ามลานประลอง

“หัวหน้า เราพาพวกมันมาแล้ว!”

ตามหลังพวกเขามาคือหนึ่งในพี่น้องชาวแก๊งที่ตรงเข้ามารายงาน

ส่วนคนอื่น ๆ ที่เหลือคอยคุ้มกันทางเข้าระแวดระวังราวกับกลัวว่าพวกเขาจะหลบหนีไป

เมื่อพูดจบ ทุกคนในโถงก็หันไปมองทั้งสองที่ทางเข้าอย่างพร้อมเพรียงกัน

“ฮะ ๆ แกใช่ไหมที่ทำร้ายคนในแก๊งต้าจินของฉันมากกว่ายี่สิบคน?”

ชายวัยกลางคนที่นั่งอยู่บนเก้าอี้บีบซิการ์จนหักครึ่งอย่างง่ายดาย สายตาของเขาโหดเหี้ยมยิ่งนัก

“พาพวกมันมา”

ด้วยคำสั่งเพียงครั้งเดียว ชายร่างกำยำมากกว่าสิบคนก็ตรงเข้าหาทั้งสองทันที

“ไม่เป็นไร ไปกันเถอะ”

อวี้ฮ่าวหรานบอกหวังเหยียนอย่างใจเย็นอยู่ข้างหลัง

การต่อสู้แบบนี้ดูน่ากลัวไปหน่อย

ทั้งสองเดินเข้าสู่แสงสปอตไลต์ไปหาผู้เป็นหัวหน้าโดยมีผู้คนมากมายจ้องมองมา

ตอนนั้นเองที่พี่ใหญ่หลงเดินออกมาจากด้านข้าง

เขามีผ้าพันแผลอยู่บนมือและแก้มทั้งสองข้าง

เขาดูภาคภูมิใจขั้นสุด

“ฮ่า ๆ มาอวดดีให้เห็นอีกแล้วเหรอ? คิดว่าแก๊งต้าจินจะยอมให้แกหยามเหรอ? หัวหน้าของพวกเราเป็นระดับต้น ๆ เชียวนะ! ถ้าคิดจะฆ่าแกก็ง่ายนิดเดียว!”

เขาหัวเราะด้วยความสะใจและน้ำเสียงโหดร้ายอย่างถึงที่สุด

แต่นอกจากเขาแล้วก็ไม่มีใครปริปากพูดแม้แต่คนเดียว

“ฉันบอกเลย แกจบสิ้นแล้ว! หลังจากที่แกตาย! ฉันจะตามหาผู้หญิงคนนั้นและให้เธอได้สนุกกับท่านอาจารย์ แล้วก็…”

ยิ่งพี่ใหญ่หลงพูดก็ยิ่งดูภาคภูมิใจในตัวเอง

แต่เขาไม่ทันสังเกตเห็นว่าใบหน้าของหัวหน้าบนเก้าอี้ค่อย ๆ เยือกเย็นขึ้นขณะที่เขาพูด

‘ปัง!’

เสียงปืนดังกึกก้องไปทั่วทั้งห้องโถง!

พี่ใหญ่หลงที่กำลังพูดจ้อถูกยิงเข้าที่หัว!

“ฮึ หนวกหู”

หัวหน้าในเก้าอี้ประจำตำแหน่งพ่นลมหายใจด้วยความรำคาญ และเป่าควันที่ออกมาจากปากกระบอกปืน

เขาคือผู้ลงมือยิงนั่นเอง

“ขอโทษด้วย ไอ้นี่มันไม่ค่อยเข้าใจกฎน่ะ น่าอายชะมัด”

หัวหน้าแก๊งวางปืนลงบนโต๊ะข้าง ๆ และหันไปมองชายทั้งสอง

“ชื่อของผมคือจินต้าหนิง และผมไม่ค่อยชอบมันเท่าไหร่ คนส่วนมากเรียกผมว่าหัวหน้าจิน อีกอย่าง…ผมเป็นคนไม่ชอบคนเสียงดัง”

อีกฝ่ายแนะนำตัวเองอย่างผ่อนคลาย เสียงของเขาแหบห้าวมาก และเป็นคนที่คุยด้วยทางโทรศัพท์ก่อนหน้านี้อย่างแน่นอน

อวี้ฮ่าวหรานเลิกคิ้วขึ้นและมองไปรอบ ๆ ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรังเกียจ

“ผมก็ไม่ค่อยชอบมันเหมือนกัน”

“ฮ่า ๆ ดี! กล้าดีนี่!”

หัวหน้าจินระเบิดเสียงหัวเราะลั่น

แต่ทันทีที่พูดจบ ใบหน้าของเขาเคร่งขรึมขึ้นในทันใด

“ผมคิดว่าคุณเป็นคนดีนะ แต่ยังไงซะคุณก็ทำร้ายคนของผมไปมากกว่ายี่สิบคน พูดง่าย ๆ ก็คือพวกคุณทั้งคู่ต้องชดใช้”

เมื่อพูดจบ เขาก็หันไปมองทั้งสองด้วยสีหน้าจริงจัง

“แต่ด้วยอำนาจของผมแล้ว ผมสามารถให้โอกาสคุณได้”

คำพูดของหัวหน้าจินทำให้ผู้คนประหลาดใจเล็กน้อย เขากล่าวขณะที่เบนสายตาไปยังผู้ทรยศทั้งสองที่กำลังต่อสู้กันอยู่บนลานประลอง

“สองคนนั้นคือคนที่ทรยศผม และตอนนี้มีคนรอดได้แค่คนเดียวเท่านั้น ผมคิดว่าถ้าทั้งสองคนต่อสู้กันคงจะเยี่ยมไปเลย”

ตอนนั้นเอง เขาหันกลับไปมองและชี้นิ้วไปยังอวี้ฮ่าวหรานกับหวังเหยียน

“งั้นพวกคุณก็จะรอดชีวิตไปได้แค่คนเดียวเท่านั้น! คนที่รอดจะได้กลายเป็นคนในแก๊งของผม”

คำพูดเหล่านั้นสุภาพมาก แต่ความหมายนั้นน่ากลัวทีเดียว

แต่หวังเหยียนก็กล่าวปฏิเสธ วิธีการจัดการศัตรูของโจวเฟยหู่คงไม่แย่กว่านี้สักเท่าไหร่

อวี้ฮ่าวหรานประชดประชันหนักยิ่งกว่า

“คิดว่าทุกคนต้องเชื่อฟังแกหรือไง? แล้วถ้าฉันไม่ฟังล่ะ?”

“ฮ่า ๆ ไม่ฟังงั้นเหรอ?”

หัวหน้าจินหัวเราะร่วน น้ำเสียงของเขาเคร่งขรึมขึ้นทันที

“ง่ายนิดเดียว แกก็ยังต้องขึ้นไปบนลานประลอง และฉันจะส่งคนไปฆ่าแกอยู่ดี”

เมื่อพูดจบ สายตาของเขาก็จับจ้องไปยังลานประลองอีกครั้งและส่งเสียงไปยังผู้คนบนลานประลอง

“ฉันให้เวลาพวกแกสิบวินาที จะอยู่หรือตายก็เลือกเอา ไม่งั้นก็ตายกันทั้งคู่!”

“สิบ!”

“เก้า!”

“…”

“สอง!”

ตอนที่เหลือเวลาเพียงหนึ่งวินาทีนั่นเอง คนหนึ่งที่ยืนอยู่บนเวทีก็สติขาดผึง และกัดคอของอีกฝ่ายทั้งเป็น!

“ฉันชนะ! ฉัน…”

หลังจากที่คว้าชัยชนะมาได้ ชายร่างอาบเลือดก็หมดสติไปทันที

“ฮ่า ๆ ดูสิ หมาไม่ซื่อสัตย์พวกนี้รู้จักเอาชีวิตรอดด้วย แล้วทำไมคุณไม่เข้าใจล่ะ?”

หัวหน้าจินหันไปมองทั้งสองอย่างแดกดัน

“แย่หน่อยนะที่ไม่มีโอกาสอีกแล้ว ผมให้โอกาสแค่ครั้งเดียวเท่านั้น ขึ้นมาบนเวทีสิ ใครจะตายก่อนดี?”

หลังจากพูดจบ ผู้คุ้มกันข้างกายพวกเขาก็แอบใช้กำลังภายใน ดูเหมือนว่าตราบใดที่ยังต่อต้านแม้แต่น้อย พวกเขาจะต้องตายคาที่ทันที!