ท้าลิขิตพลิกโชคชะตา - ตอนที่ 199 ผู้เฝ้าสุสาน

เฉินฉางเซิงไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไร จะต้องบอกเขาจริงๆ หรือว่าตัวเองจู่ๆ ก็หมดความสนใจต่อการบำเพ็ญเพียร? คิดแล้วคิดอีกแล้วกล่าวว่า “ข้าทะลวงอเวจีแล้ว แน่นอนว่าไม่ต้องรีบเกินไป”

ถังซานสือลิ่วจ้องเขา ถาม “ได้ใจมาก?”

เฉินฉางเซิงชะงักเล็กน้อย กล่าว “อันนี้ไม่มีจริงๆ”

ถังซานสือลิ่วชี้ไปที่ป่าแล้วพูดว่า “ระหว่างทางได้บอกเจ้าแล้ว สำหรับผู้บำเพ็ญเพียรอย่างพวกเรา ตัวสุสานเทียนซูนั้นเป็นเรื่องสำคัญมาก สำคัญยิ่งกว่าสวนโจวหลายเท่า มีเพียงพวกที่สายตาใช้ไม่ได้ เห็นเป็นเพียงสถานที่ขนาดไม่กี่ฉื่อที่อยู่ข้างหน้า ถึงจะคิดว่าการอยู่ชมแผ่นป้ายอนุสรณ์หาความรู้ลัทธิเต๋าเป็นเพียงแค่เงื่อนไขของการผ่านขั้นทะลวงอเวจี เจ้าดูโก่วหานสือที่ทะลวงอเวจีไปนานแล้วสิ ไม่ยอมทิ้งขว้างเวลาแม้สักอึดใจ”

เฉินฉางเซิงมองตามไปที่นิ้วของเขา เห็นเพียงเงาคนขยับวูบไหวบนทางเดินภูเขาในป่าเขียว เสียงแตกกลางอากาศดังขึ้นตลอดเวลา เงาของพรรคกระบี่หลีซานทั้งสี่คนแทบจะหายไปจนมองไม่เห็นเต็มที

เขาหันกลับไปมองถังซานสือลิ่ว แล้วพูดว่า “เจ้าก็ยืนอยู่นี่มิใช่หรือ?”

“ข้ารู้สึกว่าวันนี้เจ้ามีอะไรแปลกๆ จึงตัดสินใจตามเจ้า” ถังซานสือลิ่วจ้องตาเขาแล้วพูด

เฉินฉางเซิงมองเขา กล่าวอย่างตั้งใจว่า “โอกาสหายาก อย่าเสียเวลาเลย”

ถังซานสือลิ่วพูดว่า “อย่างไรอย่างน้อยก็ยังเหลือเวลาอีกหนึ่งเดือน ไม่รีบ”

ในเวลานี้ เสียงหนึ่งดังขึ้นมาจากทางด้านหลังของทั้งสอง “ก็ไม่ควรรีบจริงๆ”

คนที่มาคือซูม่ออวี๋ นักบวชหนุ่มของสำนักต้นไหวพระราชวังหลี ดวงในการสอบใหญ่ปีนี้ย่ำแย่ยิ่งนัก รอบแรกก็เจอกับเจ๋อซิ่วที่เป็นคู่ต่อสู้ที่แข็งแกร่งปานนี้ ดีที่ผลสอบข้อเขียนของเขาดีมาก ในที่สุดผลคะแนนโดยรวม เฉียดแล้วเฉียดอีกจนเข้ารายชื่อขั้นสาม

มองดูเขา ถังซานสือลิ่วไม่เข้าใจ ค่อยถามว่า “เฉินฉางเซิงไม่รีบเพราะวันนี้สมองเขามีปัญหา ส่วนข้าต้องจ้องเขาไว้ แล้วเจ้านี่มันเรื่องอะไร?”

ซูม่ออวี๋พูดว่า “ท่ามกลางฝูงชนมีคำพูดหนึ่ง ใจร้อนกินเต้าหู้ร้อนไม่ได้* แผ่นป้ายอนุสรณ์คัมภีร์สวรรค์จะแก้ง่ายขนาดนี้ได้อย่างไร สภาพจิตใจเดิมก็เป็นเรื่องสำคัญที่สุด ยิ่งใจร้อนยิ่งเกิดปัญหาได้ง่าย”

ถังซานสือลิ่วเตือนว่า “สวนโจวจะเปิดในอีกหนึ่งเดือนข้างหน้า เวลาไม่รอคอยใคร”

ซูม่ออวี๋พูดอย่างสงบว่า “ข้าไม่ได้เตรียมที่จะไปสวนโจว”

สีหน้าถังซานสือลิ่วแปลกใจเล็กน้อย เฉินฉางเซิงก็รู้สึกแปลกเช่นกัน จิตใจใครเล่าจะไม่หวั่นไหวต่อมรดกตกทอดของโจวตู๋ฟู?

ซูม่ออวี๋พูดว่า “ผ่านการสอบใหญ่ ข้าถึงจะรู้ว่าพื้นฐานร่างกายตนเองอ่อนแอเล็กน้อย ความอวดดีในตอนนั้นตอนนี้นึกๆ ดูแล้วช่างน่าขบขัน ฉะนั้นจึงเตรียมว่าจะอยู่ในสุสานเทียนซูสักระยะเวลาหนึ่ง”

เฉินฉางเซิงถามว่า “พวกเราสามารถอยู่ในสุสานเทียนซูอย่างอิสระได้นานแค่ไหน?”

ซูม่ออวี๋รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย พลางกล่าว “เมื่อครู่คำพูดของผู้รับใช้แผ่นป้ายอนุสรณ์เจ้าไม่ได้ฟังเลยหรือ?”

เฉินฉางเซิงรู้สึกเกรงใจนิดหนึ่ง ตอบ “อืม ตอนนั้นข้าคิดเรื่องอื่นอยู่”

ถังซานสือลิ่วรู้สึกว่าเขาทำท่าทีเช่นนี้มันน่าอายเล็กน้อย ชิงตัดบท “กฎระเบียบในการเข้าชมแผ่นป้ายอนุสรณ์ของสุสานเทียนซูในปีที่ผ่านๆ มาก็ไม่เคยมีการเปลี่ยนแปลง ขอแค่เจ้าสามารถเข้ามาได้จะอยู่นานแค่ไหนก็แล้วแต่เจ้า แต่ถ้าเจ้าจะออกจากที่นี่ ภายหลังคิดอยากจะเข้ามาที่สุสานเทียนซูอีกก็จะไม่เป็นเรื่องง่าย”

เฉินฉางเซิงมองซูม่ออวี๋แล้วถามว่า “เจ้าตัดสินใจสละสวนโจวเพื่อสุสานเทียนซู?”

ซูม่ออวี๋พูดว่า “สวนโจวแม้จะดีแต่ไม่ใช่ถิ่นข้า”

ในภูเขาป่าไม้เขียวขจีบังเกิดเสียงกระพือปีกของนกอย่างตื่นตระหนกตกใจ

ถังซานสือลิ่วพูดว่า “ชัดเจนมาก พวกคนอื่นไม่คิดเช่นนี้กัน”

“สวนโจวจะเอามาเทียบเคียงกับสุสานเทียนซูได้อย่างไร? แม้ว่าที่นั่นจะมีมรดกตกทอดจากโจวตู๋ฟูจริง ก็มิอาจสำคัญกว่าแผ่นหินอนุสรณ์ในภูเขาเหล่านี้ได้ อย่างแรกนั้นเป็นทางลัด อันหลังถึงเป็นทางหลัก”

ซูม่ออวี๋มองดูที่ราบสีเขียวอันเงียบสงัด ทอดถอนหายใจกล่าว

เฉินฉางเซิงเงียบขรึม ไม่เปล่งวาจา

ถังซานสือลิ่วหัวเราะเยาะแล้วพูดว่า “จะมีเหตุผลถูกผิดอะไรมากมาย? เส้นตรงที่ใกล้ที่สุดระหว่างจุดสองจุด ก็เป็นทางเลือกที่ถูกต้องที่สุด เป็นทางที่เร็วที่สุด”

ทางที่ถูกต้องก็คือทางลัด? เฉินฉางเซิงและซูม่ออวี๋ได้ยินก็ชะงักไปเล็กน้อย กลับเห็นว่าไม่สามารถโต้แย้งใดๆ

“เจ้าก็ใช้ได้เหมือนกันนี่” เฉินฉางเซิงมองเขาพลางเอ่ยชม

“ข้าพูดชนะเจ้าไม่ได้ ข้าไปก่อนล่ะ” ซูม่ออวี๋ส่ายหัวไปมา มือไขว้หลังแล้วเดินไปที่สุสานเทียนซู

“ข้าเป็นห่วงอนาคตของซูม่ออวี๋มาก” ถังซานสือลิ่วมองเงาของนักบวชหนุ่มที่ค่อยๆ หายลับไปในป่าเขียว เลิกคิ้วเล็กน้อย พูดว่า “แต่ก่อนมีตัวอย่างจำนวนมาก รวมถึงตอนนี้ยังมีหลายคนที่ถูกกักไว้ในสุสานเทียนซู ไม่สามารถออกไปได้ หวังว่าเขาจะไม่เป็นเช่นนั้น”

เฉินฉางเซิงตกใจนิดหนึ่ง ถามว่า “ถูกกักในสุสานเทียนซู?”

“ตั้งแต่ไม่ยอมออกไปจนสุดท้ายไม่กล้าออกไปโดยสิ้นเชิง คนเหล่านั้นชมแผ่นป้ายอนุสรณ์ในสุสานเทียนซู นั่งทีหนึ่งก็เป็นหลายสิบปี แตกต่างอะไรกับนักโทษ?”

ถังซานสือลิ่วกล่าว “คนเหล่านั้นเสียดายโลกศิวิไลซ์ภายนอก ไม่ยอมสาบานเลือดเป็นผู้รับใช้แผ่นป้ายอนุสรณ์ และไม่ยอมเสียสละแผ่นหินอนุสรณ์ที่นำมาซึ่งผลลัพธ์ของการบำเพ็ญเช่นกัน จากไป หรืออยู่ต่อ ล้วนเป็นสิ่งจูงใจที่ยิ่งใหญ่มาก เผชิญหน้ากับสิ่งจูงใจเหล่านี้ จะเลือกอย่างไร เมื่อไรจะเลือกได้ เดิมทีก็เป็นการทดสอบของสุสานเทียนซูต่อคนทั้งหมด”

เฉินฉางเซิงพูดว่า “ข้าไม่คิดว่าตัวเลือกเช่นนี้จะยากลำบากเท่าไร”

“นั่นเป็นเพราะว่าตอนนี้พวกเรายังไม่เห็นคัมภีร์สวรรค์”

ถังซานสือลิ่วมองเขาแล้วพูดว่า “แน่นอน แม้ว่าจะเห็นแล้ว ข้าเชื่อว่าเจ้ามีความสามารถในการแยกแยะว่าอะไรคือสิ่งที่ตัวเองอยากได้มากที่สุด เหมือนกับโก่วหานสือ เขาคิดไว้ล่วงหน้าแล้วอย่างแน่นอน ถ้าแค่ด่านกลยุทธ์ภูเขาแค่นี้ยังผ่านไปไม่ได้ มีสิทธิ์อะไรจะเดินหน้าต่อไปในเส้นทางการบำเพ็ญ”

เฉินฉางเซิงจู่ๆ คิดถึงเรื่องหนึ่ง ถามว่า “ถ้าสามารถชมอยู่ในสุสานเทียนซูตลอด แล้ว มีข้าวกินไหม?”

ได้ยินคำพูดนี้ ถังซานสือลิ่วอับจนคำพูด ในใจคิดเจ้าก็ไม่ใช่เซวียนหยวนผ้อจอมตะกละ กล่าวอย่างไม่สบอารมณ์ว่า “แน่นอนว่ามีข้าวกินอยู่แล้ว เจ้าจะชมจนตาย ก็สามารถกินจนตายได้”

เฉินฉางเซิงรู้สึกเกรงใจนิดหนึ่ง พูดว่า “อย่าโกรธ ข้าแค่คิดว่าเรื่องนี้มันสำคัญกว่า”

ถังซานสือลิ่วขี้เกียจสนใจเขา ชี้ไปที่ที่ราบที่เต็มไปด้วยต้นไม้เขียวพูดว่า “สุสานเทียนซูมีเส้นทางเพียงเส้นเดียว พวกแผ่นป้ายอนุสรณ์ล้วนอยู่ด้านข้าง ดูชั้นล่างจนจบถึงจะดูชั้นข้างบนต่อไปได้”

เฉินฉางเซิงถามว่า “สุสานเทียนซูมีกี่ชั้น”

คำถามนี้เป็นสิ่งที่เขาสงสัยมาตลอด ตามเหตุผลแล้ว ในคัมภีร์เต๋าสามพันเล่มมีคำพรรณนาของสุสานเทียนซูไม่น้อย แต่เข้ากลับไม่เคยเห็นว่าจริงๆ แล้วสุสานเทียนซูมีกี่ชั้น

“ข้าไม่รู้…อืม พูดให้ถูกก็ไม่มีใครรู้ว่าสุสานเทียนซูมีกี่ชั้น” ถังซานสือลิ่วกล่าว

เฉินฉางเซิงได้ยินแล้วไม่เข้าใจอย่างมาก พูดว่า “ตามที่ข้ารู้ แม้ว่าการไปถึงยอดสุสานเทียนซูนั้นยากมาก แต่ก็เคยมีคนทำได้ เพราะเหตุใดถึงไม่รู้ว่ามีกี่ชั้น?”

ถังซานสือลิ่วกล่าว “ท่านปู่เคยบอกข้าว่า วันที่เข้าสุสานเทียนซูได้จริง ข้าก็จะรู้ว่าเพราะเหตุใดสุสานเทียนซูไม่มีเลขระบุลำดับขั้น”

“เพราะเหตุใด?” เฉินฉางเซิงยังคงไม่เข้าใจ

ถังซานสือลิ่วจ้องตาเขา พูดเสียงทุ้มต่ำว่า “ข้อแรก ข้าไม่ใช่ผู้รับใช้แผ่นป้ายอนุสรณ์ ข้อสอง ข้าไม่ใช่มัคคุเทศก์ ฉะนั้นเจ้าอย่าถามว่าเพราะเหตุใดมากนักจะได้หรือไม่? อย่างไรเสียเจ้ารู้เพียงแค่ว่า เหล่าแผ่นป้ายอนุสรณ์นั้นต้องดูทีละแผ่นเรียงตามไปเท่านั้น สุดท้ายแล้วสามารถชมจนเข้าใจกี่แผ่น ก็ขึ้นอยู่กับความสามารถในการบรรลุของตัวเจ้าเองแล้ว”

เฉินฉางเซิงสามารถรับรู้อารมณ์ย่ำแย่เล็กน้อยของเขา ตอนแรกกะจะพยายามควบคุมไม่ให้ถามต่อไป แต่ไม่สามารถกดทับความอยากรู้อยากเห็นของตัวเองได้จริงๆ ลองพูดดูว่า “คำถามสุดท้าย?”

ถังซานสือลิ่วหายใจเข้าลึกๆ พูดว่า “พูด”

เฉินฉางเซิงพูดว่า “ตามคำพูดในคัมภีร์เต๋า ตอนที่บูชาท้องฟ้า จักรพรรดินีศักดิ์สิทธิ์และใต้เท้าสังฆราชล้วนผ่านถนนเสินในตำนานก้าวสู่ยอดสุสานเทียนซู ก็คือถนนเส้นทางที่เจ้าพูด?”

“ไม่ใช่” ถังซานสือลิ่วพูดว่า “ถนนเสินเป็นเส้นทางอีกเส้นหนึ่ง”

“แต่เจ้าเพิ่งพูดเมื่อครู่ สุสานเทียนซูมีเพียงเส้นทางเดียว”

“นั่นมันสำหรับคนที่เข้ามาชมแผ่นป้ายอนุสรณ์เพื่อการบรรลุในสุสานเทียนซู”

“ถ้าอยากไปถึงยอด ถนนเส้นไหนใกล้กว่า? ข้ารู้สึกว่าน่าจะเป็นถนนเสิน”

“ถนนเสินเป็นทางหลักของเชิงเขาทิศใต้ ไม่ใช่ทางลัดในการขึ้นสุสาน เจ้าไม่ใช่คนที่กลัวความยากลำบากไม่กล้าเสี่ยง น่าจะเข้าใจดี คัมภีร์ภูเขาไม่มีทางลัด ทำได้เพียงขยันปีนป่าย”

“แต่เจ้าเพิ่งจะพูดกับซูม่ออวี๋ ทางหลักก็คือทางลัด”

ถังซานสือลิ่วเงียบไปพักใหญ่ พูดว่า “ก่อนอื่น นั่นเป็นเพราะข้ากำลังถกเถียงกับเขา อย่างที่สอง ไม่ว่าจะเป็นทางหลักหรือทางลัด ยังไงเจ้าก็ไม่สามารถขึ้นถึงยอดสุสานเทียนซูผ่านถนนเส้นนั้นโดยตรง เจ้าไม่ต้องถามข้าว่าทำไม ข้าบอกเจ้าตรงๆ เพราะว่าบนถนนเสินนั้นมีคนเฝ้าอยู่ ไม่เคยมีใครฝืนขึ้นถึงยอดสุสานผ่านตรงนั้นได้สำเร็จ”

“เจ้าอย่าโมโห” เฉินฉางเซิงรู้สึกเกรงใจนิดๆ ยื่นมือตบหัวไหล่เขาเบาๆ

ถังซานสือลิ่วจ้องมองตาเขา พูดว่า “นี่เป็นรอบที่สอง อย่ามีรอบที่สาม”

เฉินฉางเซิงรู้ว่าอารมณ์ของเขาในตอนนี้ถึงขอบของการระเบิดอารมณ์ ใจคิดว่าไม่ไปทำให้เขารำคาญเขาดีกว่า พูดว่า “เช่นนั้นข้าจะไปเดินเล่นตามสบายใจ”

ตอนนี้ เหล่าผู้สอบหนุ่มของขั้นสามการสอบใหญ่ล้วนเข้าไปในสุสานเทียนซูหมดแล้ว เงาหายไปจากป่าเขียว มีเพียงพวกเขาสองคนที่ยังอยู่ข้างนอก

เสียงของถังซานสือลิ่วสูงขึ้นเล็กน้อย ถามว่า “เจ้าจะไปเดินเล่นจริงๆ หรือ?”

เฉินฉางเซิงพยักหน้า พูดอย่างรู้สึกสมเหตุสมผลว่า “ทิวทัศน์ของสวนสุสานใช้ได้ ข้าคิดอยากจะเดินไปรอบๆ”

ถังซานสือลิ่วมองเขาเหมือนกับมองคนเบาปัญญา ใจคิดว่าผ่านมาด้วยความยากลำบาก ทุกคนถึงจะเข้ารอบสามขั้นการสอบใหญ่ได้สำเร็จ ได้โอกาสในการเข้าชมแผ่นป้ายอนุสรณ์เพื่อการบรรลุ เจ้าไม่คิดที่จะทำสมาธิศึกษาที่หน้าแผ่นป้ายอนุสรณ์เหล่านั้น แต่กลับคิดแค่อยากจะเดินดูทิวทัศน์รอบๆ? เจ้าคิดว่าตัวเองเป็นนักท่องเที่ยวจริงๆ หรือ? นักท่องเที่ยวนั้นเข้าสุสานเทียนซูไม่ได้!

ไม่สนใจว่าถังซานสือลิ่วจะตกใจหรือโมโหอย่างไร เฉินฉางเซิงปล่อยเขาไว้กับที่เดิม เดินทอดน่องรอบๆ สุสานเทียนซู ต้นฤดูใบไม้ผลิของสุสานเทียนซูเขียวขจีเป็นที่ชื่นชอบ ข้างในสวนใต้สุสานเทียนซูเต็มไปด้วยดอกไม้ต้นไม้ ทิวทัศน์ใช้ได้จริงๆ เขาหยุดๆ เดินๆ ระหว่างทาง ไขว้มือเดินชมไปทั่ว เหมือนกับนักท่องเที่ยวจากชนบทคนหนึ่งอย่างยิ่ง

เนื่องจากการปิดบังของต้นไม้เขียวจำนวนมาก คนที่อยู่นอกสุสานเทียนซูยากที่จะเห็นภาพที่ชัดเจนของสุสานเทียนซู แต่คนที่อยู่บนสุสานกลับสามารถมองเห็นข้างนอกได้อย่างชัดเจน เหล่าผู้สอบที่เดินอยู่บนถนนในภูเขา หลายคนสังเกตความมีอยู่ของเขา เห็นว่าเขาไม่ได้ขึ้นสุสานอย่างเหนือความคาดหมาย กลับเดินเล่นอยู่ข้างนอก เกิดความตระหนกตกตะลึงสุดขีด

ไม่คิดว่าเฉินฉางเซิงจะไม่ขึ้นสุสาน ผู้คนตกตะลึงเป็นเรื่องปกติ แต่สีหน้าที่แสดงออกในเวลาต่อมาของแต่ละคนกลับไม่เหมือนกัน มีผู้สอบบางคนคิดว่าเขาตั้งใจทำเป็นสงบ ทำให้คนอื่นรู้สึกอับอายอย่างเป็นที่สุด อย่างเช่นสานุศิษย์ของสำนักต้นไหวรวมถึงศิษย์น้องเล็กที่ชื่อเยี่ยเสี่ยวเหลียนของเทือกเขาเทพธิดาศักดิ์สิทธิ์ มีคนรู้สึกว่าตามระดับขั้นของเขาในตอนนี้รวมถึงผลงานของการสอบใหญ่ ก็เห็นอยู่ว่าสุสานเทียนซูอยู่ตรงหน้ากลับไม่เข้า ช่างไม่รักตัวเองยิ่งนัก อย่างเช่นกวนเฟยไป๋และเหลียงปั้นหูก็คิดเช่นนี้ โก่วหานสือรับน้ำดื่มสดชื่นจากชีเจียน มองดูเฉินฉางเซิงที่นั่งเหม่อลอยบนหินข้างสระน้ำที่อยู่ใต้ภูเขา กลับมีความคิดที่แตกต่างจากคนส่วนใหญ่

เขารู้สึกว่าเฉินฉางเซิงในวันนี้มีอะไรผิดปกติ น่าจะมีปัญหาด้านสติอารมณ์ กลับคิดไม่ออกว่าเพราะเหตุใดจึงเป็นเช่นนี้ ห่างจากวันที่ต่อสู้การสอบใหญ่แค่ไม่กี่วัน ในความคิดของเขา ความตั้งใจแน่วแน่ของเฉินฉางเซิงดูน่าเกรงขามเล็กน้อย ภายในระยะเวลาสั้นไม่กี่วัน อย่างไรก็ไม่ควรเกิดการเปลี่ยนแปลงไปมากขนาดนี้

……

……

สุสานเทียนซูเป็นภูเขาเขียวลูกหนึ่ง พื้นที่ใหญ่มาก คิดอยากจะเดินเส้นทางตามแนวข้างใต้สุสานให้ครบรอบ ไม่ใช่เรื่องที่ง่าย โดยเฉพาะอย่างเฉินฉางเซิงที่หยุดๆ เดินๆ เช่นนี้ มองดูดอกไม้ต้นไม้ก็หยุด มองดูสระน้ำไปเหม่อลอยไป เดินไปด้วยคิดเรื่องไร้สาระไปด้วย เดินไปแล้วสองชั่วยาม ก็เพิ่งถึงสุสานทิศใต้

เฉินฉางเซิงกำลังเดินดูแผ่นรูปภาพที่ประกอบกันจากหินห้าสีเหล่านั้นบนถนน จู่ๆ ได้ยินเสียงน้ำจากกลางอากาศ เขาแหงนศีรษะขึ้นตามสัญชาตญาณ เห็นเพียงน้ำตกสีเงินยวงสายหนึ่ง ไหลจากหน้าผาของภูเขาเขียว กลายเป็นเส้นด้ายขาวสายหนึ่ง ตกลงสู่กลางหน้าผาที่สูงนับสิบจั้ง* แผ่กระจายไปทั่ว กลายเป็นเส้นน้ำที่ละเอียดยิบย่อยเล็กๆ นับสิบสาย ทะลุผ่านกลางภูเขาและโขดหิน ในที่สุดตกลงมาสู่พื้นดิน

มองดูภาพที่สวยงามภาพนี้ ไหวพริบแรกของเขาคือ หน้าผาทางใต้ของสุสานเทียนซูช่างสูงชันยิ่งนัก ไม่มีต้นไม้มากเกินไป อย่างไรก็ไม่เห็นแผ่นป้ายหินอนุสรณ์? จากนั้นสายตาเขาก็ตามสายน้ำนับสิบสาย มองขยับลงมา เห็นเพียงข้างหน้าถนนมีที่ราบหินสีดำขนาดกว้างใหญ่อย่างยิ่ง ท่ามกลางที่ราบมีคลองตื้นที่ขุดโดยคนงาน น้ำใสไหลเอื่อยลงมาจากบนสุสานเทียนซู ไหลไปตามทิศทางของคลองเหล่านั้น

เขาเดินเลียบคลอง เห็นเพียงน้ำในคลองใสสะอาดยิ่งนัก หินสีขาวใต้คลองเหล่านั้นราวกับไข่มุกที่สว่างไสว ผ่านไปไม่นาน เขาก็มาถึงทิศทางใต้หลักของสุสานเทียนซู เสียงน้ำตกค่อยๆ หายไป คลองบนที่ราบหินนั้นยิ่งแน่นขนัด เขาอดคิดไม่ได้ ถ้ามองจากยอดสุสานเทียนซูลงมาข้างล่าง คลองตื้นเหล่านี้จะประกอบเป็นรูปภาพอะไร?

จากนั้น เขาเห็นถนนเสินในตำนาน

นั่นเป็นถนนเส้นที่ตรงมาก จากที่ราบหินผ่านตรงไปจนถึงยอดสุสานเทียนซู เหมือนอย่างที่ถังซานสือลิ่วกล่าวไว้ คิดอยากจะก้าวขึ้นสุสานเทียนซู ถนนเสินเส้นนี้เป็นเส้นทางที่ใกล้ที่สุด แต่ถนนเสินเส้นนี้ห้ามให้ใครก็ตามผ่านเข้าไป มีเพียงเวลาที่ทำพิธีบูชาท้องฟ้า จักรพรรดินีศักดิ์สิทธิ์และใต้เท้าสังฆราชถึงจะเดินบนนี้ได้

บนถนนเสินไม่มีสิ่งของใดๆ สองฝั่งไม่มีแม้กระทั่งต้นไม้ มีเพียงหน้าหินผา

ไม่ว่าใครก็ตาม คิดถึงยอดสุสานเทียนซูที่อยู่ปลายทางของถนนเสินเส้นนี้ ก็คงจะมีความโลภอย่างรุนแรงในการที่จะเดินขึ้นไป

แต่ไม่เคยมีใครทำสำเร็จ

เนื่องจากที่จุดเริ่มของถนนเสิน ที่กลางคลองน้ำใสหลายเส้น มีศาลาหลังหนึ่ง

ในศาลามีคนหนึ่งนั่งอยู่

คนนั้นใส่เกราะเก่าขาด เกราะบริเวณอกเต็มไปด้วยสนิม เกราะปิดบังทั้งตัว ตั้งแต่ใบหน้าถึงฝ่ามือ ไม่มีจุดไหนเผยออกมาข้างนอก

มือของคนผู้นั้นถือกระบี่เก่าเล่มหนึ่ง ปลายแหลมของกระบี่มีรอยแตกหลายที่ กระบี่ยันอยู่ที่พื้น

มองจากที่ไกลๆ คนผู้นี้ทั้งตัวเป็นชุดเกราะราวกับรูปปั้นอันหนึ่ง

กระทั่งในบางครั้ง ทำให้ผู้คนสงสัย ในชุดเกราะจริงๆ แล้วมีคนหรือไม่

แต่เฉินฉางเซิงรู้ว่านั้นคือคนคนหนึ่ง

ทั้งดินแดนต้าลู่ล้วนรู้จักคนคนนี้

คนคนนี้อยู่ในศาลาหลังนี้ นั่งอยู่มาหลายร้อยปีแล้ว

หลายคนล้วนพูดว่า ถ้าไม่ใช่นั่งเอ้อระเหยอยู่หน้าสุสานเทียนซูเป็นร้อยปี คนคนนี้อาจจะเข้าสู่ปราณพิรุณแปดทิศไปนานแล้ว

เพราะว่าเมื่อหลายร้อยปีก่อน เขาคือขุนพลเทพอันดับหนึ่งแห่งดินแดนต้าลู่

เขาคือผู้เฝ้าสุสานยุคนี้ของสุสานเทียนซู ฮั่นชิง

*ใจร้อนกินเต้าหู้ร้อนไม่ได้ หมายถึง ต้องมีความอดทนรอคอยเพื่อที่จะทำบางสิ่งบางอย่างให้สำเร็จได้

*จั้ง ประมาณสามเมตร