ท้าลิขิตพลิกโชคชะตา - ตอนที่ 39 ตีข้อมือ

หนานเค่อเลียบตามแนวถนนเสินมาถึงจุดที่ห่างจากข้างหน้าแท่นหินหลายสิบจั้ง มองภาพหน้าประตูหลักของสุสาน สภาพจิตใจผิดปกติเล็กน้อย สวีโหย่วหรงหลับตา สีหน้าบนใบหน้าที่ขาวซีดเล็กน้อยราบเรียบสงบนิ่ง ราวกับเรื่องที่กำลังจะเกิดขึ้นนั้น ไม่มีความเกี่ยวข้องใดๆ กับนาง ท่าทีเช่นนี้แทนความเชื่อมั่นอย่างถึงที่สุดของนางที่มีต่อคนบางคน คนบางคน แน่นอนว่าคือเฉินฉางเซิงที่ยืนอยู่ข้างแท่นหิน

หนานเค่อมองไปยังเฉินฉางเซิง เกิดความไม่ค่อยเข้าใจเล็กน้อย แม้เขาจะเป็นคู่หมั้นว่าที่สามีของสวีโหย่วหรง จะให้นางเชื่อใจได้ขนาดนี้ได้อย่างไร? เฉินฉางเซิงก็มองนางอยู่เช่นกัน อรุณรุ่งวันนั้น ข้างทะเลสาบที่เต็มไปด้วยดงกกอ้อ เขาและหนานเค่อเพียงแค่พบหน้ากันครั้งหนึ่ง ก็หันหลังเข้าไปในที่ราบทุ่งหญ้า เวลาผ่านไปหลายสิบวัน เขาถึงได้พบเจอดรุณีเผ่ามารที่น่าหวาดกลัวผู้นี้อีกครั้ง

จะพูดว่านางเป็นดรุณีเยาว์วัยก็ไม่ค่อยแน่ใจ มองดูเรียวคิ้วดวงตาที่อ่อนเยาว์ใสกระจ่างน่าจะอายุแค่สิบกว่า ระยะระหว่างสองตาห่างเล็กน้อย ทำให้หน้าผากก็มีความกว้างเล็กน้อย สายตาไม่แยแสหรือจะพูดว่าโง่งมก็ได้ เด็กผู้หญิงคนนี้ป่วยจริงๆ เขาคิดแล้วก็คิดอีก ไม่ได้พูดอะไร หนีตายในที่ราบทุ่งหญ้าเป็นเวลายาวนานเช่นนี้ เขารวบยอดความคิดเบ็ดเสร็จนานแล้ว ตาเหล่เป็นคำที่ไม่ค่อยน่าฟังจริง อีกทั้งเวลานี้เขามีความตื่นเต้นมาก มือที่จับด้ามกระบี่สั้นไม่ได้มีเหงื่อไหล ข้อมือกลับมีขาวขึ้นเล็กน้อย

…ตอนนี้เขารู้แล้วว่าหนานเค่อก็คือองค์หญิงเผ่ามาร อีกทั้งได้ข่าวว่าเป็นคนที่มีพรสวรรค์สูงที่สุดท่ามกลางบรรดาบุตรสาวบุตรชายของราชามาร ที่น่ากลัวกว่าก็คือ นางเป็นลูกศิษย์เพียงคนเดียวของชุดดำผู้ซึ่งเป็นกุนซือเผ่ามารที่ลึกลับและยิ่งใหญ่ท่านนั้น ตอนนั้นที่ข้างทะเลสาบ เขาสู้ไม่ได้แม้กระทั่งสาวรับใช้สองคนของหนานเค่อ แม้ว่าวิชากระบี่ตอนนี้จะเกิดการพัฒนาเพิ่มขึ้นอย่างมาก แต่ว่าจะเป็นคู่ต่อสู้ของนางได้อย่างไร?

การต่อสู้ที่แท้จริงไม่เคยมีอารัมภบท การต่อสู้ที่เกิดขึ้นบนแท่นหินของสุสานสนามนี้ จะเป็นการตัดสินสิทธิ์การครอบครองสุสานโจว จะเป็นการตัดสินความสำเร็จหรือพ่ายแพ้ของกลลวงอันยิ่งใหญ่แห่งเผ่ามาร แน่นอนว่าไม่มีความยืดเยื้อและการทดสอบ ไม่มีการถ่วงเวลาใดๆ อีกทั้งไม่มีสัญญาณใดๆ เช่นกัน คล้อยตามสายลมที่พัดพะเยิบขึ้นจากบริเวณรอบทิศของสุสาน การต่อสู้ก็ได้เริ่มขึ้น

ปีกคู่ที่เขียวครึ้มสะบัดเล็กน้อยตามลมที่อยู่ด้านหลังของหนานเค่อ เสียงพึ่บดังขึ้นมาเบาๆ เสียงหนึ่ง แทนการเปลี่ยนแปลงที่รวดเร็วของมวลอากาศรวมถึงการถูกสั่นสะเทือน ร่างกายอันเล็กกระจิริดของนางจู่ๆ ก็หายไปจากจุดนั้น เวลาต่อไปก็มาถึงข้างหน้าของเฉินฉางเซิง นางยื่นปลายหัตถ์ดัชนีที่เรียวเล็กออกมา นำมาซึ่งไอพลังปราณที่น่าหวาดกลัว แทงไปที่หว่างคิ้วของเขาโดยตรง

นางมาเร็วเกินไป ท่าร่างก็เร็วเกินไป ทำให้เฉินฉางเซิงที่ตั้งท่ารออยู่นานแล้ว เตรียมท่ากระบี่เอาไว้ก่อนแล้ว…กลับออกกระบี่ออกมาไม่ได้ นางที่มีปีกคู่ติดตัว ช่างรวดเร็วเกินไปจริงๆ เร็วถึงขั้นยากจะจินตนาการ ท่ามกลางผู้คนทั่วทั้งต้าลู่ก็น่าจะสามารถจัดอันดับอยู่ต้นๆ นอกจากคนอย่างเช่นจินอวี้ลวี่ ใครยังจะสามารถตามทัน?

เวลานี้การตอบสนองใดๆ ของเฉินฉางเซิง อย่างเช่นการดึงกระบี่ วาดกระบี่ แทง ปาด ผ่า เสย ล้วนออกท่าไม่ทันแล้ว

เขาไม่สามารถตามความเร็วและจังหวะของหนานเค่อได้ เพียงแค่จะทดลองทำท่าที ล้วนถูกนิ้วอันแหลมคมของนางแย่งแทงหว่างคิ้วไปก่อนแน่นอน

นิ้วมือของนางแหลมเรียวมาก มองดูธรรมดาอย่างยิ่ง แต่พลังปราณที่แฝงอยู่ระหว่างนิ้วกลับน่าหวาดกลัวอย่างยิ่ง ไม่ว่าใครก็สามารถจินตนาการได้ หากถูกนิ้วนี้โจมตีจะมีผลลัพธ์อย่างไร

ฉะนั้นเขาทำได้แค่ไม่ทำอะไรเลย มุ่งถอยไปด้านหลังอย่างรวดเร็ว จากนั้นถอยเข้าไปในความว่างเปล่าแห่งหนึ่ง

……

……

พรึ่บ! เสียงแผ่วเบานี้มาจากนิ้วมือของหนานเค่อ ความรุนแรงที่น่าหวาดกลัวสายนั้นเข้มข้นแต่ยังไม่ได้ปลดปล่อย สัมผัสไม่ถูกหว่างคิ้วของเฉินฉางเซิง กลับราวกับจะฉีกทึ้งชั้นอากาศข้างแท่นหินออกมา

จู่ๆ เฉินฉางเซิงก็หายไปจากข้างหน้านาง แต่ที่จริงแล้วไม่ทำให้นางคิดมากเกินไป ยิ่งไม่ทำให้นางเกิดความระมัดระวัง เนื่องจากนางเข้าใจแล้ว กลับไม่มีความสนใจใดๆ

เงาหลังของเฉินฉางเซิงเพิ่งจะปรากฏอยู่ที่จุดหนึ่งบนแท่นหิน นางแทบจะปรากฏตัวขึ้นตามในเวลาเดียวกัน ยังคงชี้ไปที่หว่างคิ้วของเขา ความจริงข้อนี้ กลับทำให้เฉินฉางเซิงมีความคาดไม่ถึงเล็กน้อย ไม่คาดว่าฝ่ายตรงข้ามสามารถตามรอยเท้าของตัวเองทัน ต้องรู้ว่า นี่ไม่ค่อยมีความเกี่ยวข้องกับความเร็วสักเท่าไหร่ สิ่งที่เขาใช้คือย่างก้าวหยั่งเทวาที่ลึกลับยากแก่การคาดเดาที่สุด หลบหลีกในระยะสั้นที่เร็วที่สุด

เงาหลังของเขาหายวูบไปอีกครั้ง เงาหลังของหนานเค่อก็หายวูบตามไปเช่นกัน เวลาต่อมา ข้างหน้าประตูหลักของสุสานก็ปรากฏเงาหลังของเขา ต่อจากนั้นทันใด เงาหลังของหนานเค่อก็ปรากฏอยู่ตรงนั้นเช่นกัน บนแท่นสูงหน้าสุสาน ไม่มีลมกรรโชกรุนแรง มีเพียงลมโชยเอื่อยๆ เงาหลังสองสายบ้างเลือนหายบ้างปรากฏ ไม่เกิดเสียงใดๆ แปลกประหลาดถึงขั้นสุด

เฉินฉางเซิงไม่มีวิธีใดๆ หลบหลีกนาง ไม่มีวิธีที่จะเลี่ยงนิ้วมือเรียวที่ห่างจากหว่างคิ้วของตัวเองยิ่งมายิ่งใกล้ ไม่สามารถหลีกหนีไอพลังปราณที่น่ากลัวสายนั้นและกลิ่นอายของความตายได้

ก้าวหนึ่งของเขามาจากก้าวย่างย่ำจัตุรัสหิมะค้างแรมชั่วพริบตา หลบนิ้วมือนั้นได้ ตอนที่ปรากฏ ถึงสังเกตเห็นว่าตัวเองถูกหนานเค่อบีบถึงขอบของแท่นสูงแล้ว

ในการสอบใหญ่ ที่ข้างทะเลสาบ ย่างก้าวหยั่งเทวาที่เคยทำให้เขาพลิกจากพ่ายแพ้เป็นชนะจำนวนหลายต่อหลายครั้ง แต่เวลานี้สำหรับหนานเค่อกลับไม่มีความหมาย

แต่อย่างน้อยนี่ก็ได้ช่วงชิงเวลาเล็กน้อยให้กับเขา

ท่ามกลางเงาหลังที่กะทันหันและพิศวง เวลาทำให้เกิดระยะห่างที่สั้นมากช่วงหนึ่ง อย่างไรก็ยังคงเว้นเป็นระยะห่างช่วงหนึ่ง ทำให้เขามีโอกาสออกกระบี่

กั้นด้วยนิ้วมือที่เรียวเสลานิ้วนั้น สายตาของเขาตกลงที่หว่างคิ้วของนาง สีหน้าจดจ่ออย่างยิ่ง

วาบ! แสงกระบี่ที่สว่างจ้าสายหนึ่ง ปรากฏอยู่ที่ขอบแท่นสูง ราวกับจะส่องท้องฟ้าที่มืดมนทั้งหมดให้สว่าง

ยังคงเป็นพลองพลิกขุนเขาของสำนักฝึกหลวง

นี่เป็นวิชาพลองที่เขาคุ้นเคยที่สุดและชื่นชอบที่สุดเช่นกัน ฉะนั้นต้องเร็วที่สุด

แต่…ยังคงไม่เร็วเท่าหนานเค่อ หรือจะพูดว่า หนานเค่อเก่งกาจเกินไป เก่งกาจจนสามารถแก้กระบี่นี้ของเขาได้ตามอำเภอใจ

เมื่อออกกระบี่ อย่างน้อยต้องขยับข้อมือ

เมื่องอนิ้ว ต้องการเพียงแค่ขยับนิ้วมือเล็กน้อย

นิ้วมือที่หนานเค่อแทงไปที่หว่างคิ้วค่อยๆ งอขึ้นมา นิ้วมือก็โจมตีไปที่บนตัวกระบี่อย่างแม่นยำ

เสียงเคร้งใสกังวานดังขึ้น ราวกับระฆังบอกเวลาที่เพิ่งชุบใหม่ แล้วถูกนกนางแอ่นคาบหินดำก้อนหนึ่งเข้าโจมตี

กระบี่สั้นของเฉินฉางเซิงสั่นขึ้นมา พลังที่สามารถเรียกว่าแข็งแรงและยากจะแบกรับสายหนึ่งไล่ตามตัวกระบี่ส่งไปที่ไหล่ของเขา

ถ้าเป็นกระบี่ธรรมดา หนานเค่อนิ้วเดียวก็เคาะแตกได้

ถ้าเป็นผู้บำเพ็ญเพียรระดับทะลวงอเวจีขั้นปลายเผ่ามนุษย์ธรรมดา นิ้วนี้ของหนานเค่อก็จะสั่นสะท้านจนไหล่ของเขาพิการ

ดีที่กระบี่สั้นด้ามนี้ไม่ใช่กระบี่ธรรมดา ร่างกายของเฉินฉางเซิงที่เคยอาบเลือดมังกรมาก่อนสมบูรณ์แบบยิ่งกว่าการชำระกระดูกที่สมบูรณ์แบบ

ตอนที่นิ้วมือหนานเค่อชี้มายังหว่างคิ้วของเขาต่อไป กระบี่สั้นในมือของเขาก็เหมือนกับเส้นต้นอ้อ โบกพัดกลับมา

ยังคงเป็นพลองพลิกขุนเขาของสำนักฝึกหลวง แต่ครั้งนี้ไม่ได้เป็นการแทงอีก แต่เป็นทุบ

กระบี่สั้นในมือของเขาทุบลงไปที่…ข้อมือของหนานเค่อ

เขาไม่ได้โจมตีหว่างคิ้วของหนานเค่อ เนื่องจากยืนยันแล้ว ฐานเดิมของความเร็วในการตัดสินใจยังคงเป็นพลัง ความเร็วของเขาไม่สามารถล้ำหน้าหนานเค่อ

เขาทำได้เพียงแค่เลือกวิธีหนึ่งที่จะโจมตีได้ในระยะสั้นที่สุด

กระบวนท่านี้เคลื่อนไหวน้อยมาก ต้องการการพลิกข้อมือ มองดูเหมือนตามอำเภอใจยิ่ง

เวลานี้ กระบี่ไม่ใช่กระบี่อีก แต่เป็นวิชาพลองชี้แนะ หรือจะพูดว่าเป็นวิชาแส้หวดที่แท้จริง

สิ่งที่เขาใช้ก็ไม่ใช่วิชากระบี่อีก แต่เป็นพลองพลิกขุนเขาของจริง

เขาจะตีข้อมือของหนานเค่อ ก็เหมือนกับอาจารย์ทำโทษนักเรียนที่ซุกซน

เสียงเพี๊ยะดังขึ้นเสียงหนึ่ง

เขาตีโดนแล้ว