ท้าลิขิตพลิกโชคชะตา - ตอนที่ 92 การต่อสู้ครั้งนี้ข้าจะสู้แทนเขาเอง (2)

เจตจำนงกระบี่ฉวัดเฉวียนไปมา ประกายกระบี่ไหลราวสายน้ำ นี่คือห้องที่คนจากนิกายหลวงพักอยู่ ทว่าตอนนี้อยู่ภายใต้การควบคุมของยอดเขาเทพธิดาศักดิ์สิทธิ์

คนหลายร้อยคนยืนอยู่ภายนอก คนจากนิกายหลวงยืนอยู่ตรงด้านหน้า เมื่อได้ยินศิษย์หญิงจากสถานศึกษาหนานซีประกาศ สีหน้าก็เปลี่ยนเป็นน่าเกลียด พวกเขาถามขึ้น “เทพธิดาศักดิ์สิทธิ์ต้องการทำอะไร”

นี่เป็นคำถามที่ทุกคนใคร่ได้คำตอบ

ฝูงชนยังไม่ฟื้นจากความตกใจดี ประการแรก เหตุใดเฉินฉางเซิงถึงได้หมดสติตั้งแต่ต้น หรือว่าเขาไม่อาจทะลวงผ่านสำเร็จและเกิดการไหลย้อนกลับของแสงดาว แต่ในตอนนั้น ทุกคนเห็นอย่างชัดเจนว่าเขาสามารถสร้างเขตแดนดวงดาวของตนเองได้สำเร็จ จากบันทึกในอดีต ไม่มีผู้บำเพ็ญเพียรคนใดเคยพบเจอปัญหาเช่นนี้มาก่อน

ประการที่สองก็คือการปรากฏตัวของเทพธิดาศักดิ์สิทธิ์สวีโหย่วหรง ในยามทุกคนชักช้าเกินกว่าที่จะตอบสนอง ทำได้เพียงมองดูกระบี่วิถีสวรรค์ลอยลงมา นางกลับปรากฏขึ้นบนเวทีอย่างเหนือความคาดหมายและยินดีรับบาดเจ็บสาหัสเพื่อปกป้องเฉินฉางเซิงอย่างไม่ลังเล นางสามารถคาดเดาการโจมตีนี้ได้อย่างไร แล้วเหตุใดจึงยินดีปกป้องเฉินฉางเซิง

เรื่องราวการหมั้นหมายได้แพร่ไปทั่วต้าลู่มาระยะหนึ่งแล้ว ทุกคนรู้ถึงความขุ่นข้องหมองใจระหว่างจวนขุนพลเทพตงอวี้กับเฉินฉางเซิง ทุกคนรู้ว่านางกับเฉินฉางเซิงเป็นศัตรูกัน บางคนถึงกับคิดว่าพวกเขาถูกกำหนดมาให้เป็นศัตรูกัน แต่นางกลับอุ้มเฉินฉางเซิงไว้แนบอก มองดูเขาราวกับว่าไม่มีสิ่งอื่นใดในโลกอีกแล้ว เผยให้เห็นความสิ้นหวังและอ่อนแอ ใครเล่าจะกล้าเชื่อข่าวลือพวกนั้นอีกต่อไป

เจ๋อซิ่วไม่ได้คำนึงถึงคำถามเหล่านี้ เขาคิดถึงเพียงสถานการณ์ของเฉินฉางเซิงในตอนนี้ การถูกสกัดกั้นโดยค่ายกลกระบี่ของศิษย์สถานศึกษาหนานซีเป็นเรื่องที่เขาไม่อาจยอมรับได้ สาเหตุเดียวที่เขาไม่บุกเข้าไปก็เพราะถังซานสือลิ่วมาขวางเอาไว้

มีคนน้อยมากที่รู้ความสัมพันธ์ระหว่างเฉินฉางเซิงกับสวีโหย่วหรง และถังซานสือลิ่วก็เป็นหนึ่งในนั้น

ในตอนนี้ผู้เฒ่าความลับสวรรค์ก็รู้แล้ว บางทีเขาอาจได้ยืนยันความสงสัยที่มี เพราะเขาอยู่ในบ้านหลังนี้แล้ว ตาพิศมองดูสวีโหย่วหรง

สวีโหย่วหรงนั่งอยู่ข้างเก้าอี้ยาว ไม่ตื่นตระหนกและสิ้นหวังเช่นที่เคยเป็นก่อนหน้านี้ กลับคืนสู่ความสงบนิ่งดังเดิม

ทว่าใบหน้างดงามของนางก็ยังฉายความกังวลออกมา ความงดงามเจิดจ้าที่เคยมีหม่นหมองลงอย่างมาก

มือนางกุมมือของเฉินฉางเซิงเอาไว้อย่างอ่อนโยน

ครั้นเห็นภาพนี้ ผู้เฒ่าความลับสวรรค์ก็ได้แต่ทอดถอนใจ

เฉินฉางเซิงยังไม่ฟื้นขึ้นมา

สวีโหย่วหรงมองที่ผู้เฒ่าความลับสวรรค์ นางไม่ได้กล่าวอะไร แต่คำถามของนางชัดเจน

ผู้เฒ่าความลับสวรรค์ส่ายหน้าและกล่าว “เส้นลมปราณของเขาขาดแล้ว ไม่มียาหรือผลึกหินใดรักษาได้”

เฉินฉางเซิงเป็นผู้สืบทอดของใต้เท้าสังฆราช เป็นอนาคตของนิกายหลวง ไม่ว่าผู้เฒ่าความลับสวรรค์จะมีความสัมพันธ์เช่นใดกับสังฆราช เขาก็ไม่อาจยืนมองเฉินฉางเซิงเป็นอะไรไปเฉยๆ ได้ในเขตหานซาน ผู้เฒ่าความลับสวรรค์สั่งให้นำยาล้ำค่ามากมายนับไม่ถ้วนมาให้กับเฉินฉางเซิงตั้งนานแล้ว ผลึกล้ำค่ามากมายวางกองอยู่รอบกายเขา ทว่าไม่มีสิ่งใดที่ส่งผลต่อการบาดเจ็บของเขา

ใครก็ตามที่ได้ยินต้องรู้สึกสิ้นหวัง แต่สีหน้าของสวีโหย่วหรงยังคงสงบนิ่ง นางถาม “ขาดไปมากน้อยเพียงไร”

รกายมนุษย์มีเส้นลมปราณเจ็ดสิบสองเส้นและมีจุดลมปราณสามร้อยหกสิบห้าจุด

ในฐานะเทพธิดาศักดิ์สิทธิ์ที่บำเพ็ญเพียรมาตั้งแต่เด็ก นางย่อมรู้มากกว่าทุกคนในเรื่องตำแหน่งทิศทางของเส้นลมปราณและจุดลมปราณ นางเข้าใจถึงความร้ายแรงที่เกิดจากเส้นลมปราณขาดอย่างชัดเจน

นางเป็นห่วงสถานการณ์ของเฉินฉางเซิงมาก แต่นางต้องเข้าใจสถานการณ์ให้ชัดเจนมากขึ้นเพื่อให้การรักษาในอนาคตแม่นยำมากขึ้น

หลังจากเงียบไปนาน ผู้เฒ่าความลับสวรรค์จึงกล่าว “ทั้งหมดเลย”

“ทั้งหมดหรือ” สวีโหย่วหรงย้ำ

คิ้วเรียวบางโค้งขึ้นดูประดุจกระบี่

ดวงตาสว่างสดใสดั่งน้ำฤดูสารทของนางหรี่ลงดูคล้ายกับกระบี่เช่นกัน

นางไม่เชื่อคำพูดผู้เฒ่าความลับสวรรค์ หากเฉินฉางเซิงล้มเหลวในการทะลวงผ่านและแสงดาวไหลย้อนกลับ จากบันทึกการแพทย์เกี่ยวกับเรื่องเช่นนี้ในอดีต ไม่ว่าการสะท้อนกลับจะรุนแรงเพียงไร ก็เป็นไปไม่ได้ที่เส้นลมปราณทั้งหมดจะขาดในเวลาอันสั้นเช่นนี้

ผู้เฒ่าความลับสวรรค์อธิบาย “เส้นลมปราณของเขามีปัญหาอยู่ก่อนแล้ว ในอดีตข้ารู้เพียงเล็กน้อย แต่ไม่คิดว่าปัญหาจะรุนแรงเพียงนี้”

สวีโหย่วหรงมองดูเฉินฉางเซิงบนเก้าอี้ยาว จ้องมองไปที่ดวงตาซึ่งปิดสนิท แก้มที่ขาวซีด นางถาม “เส้นลมปราณของเขามีปัญหาเช่นไร”

ผู้เฒ่าความลับสวรรค์ตอบ “วงตะวันที่ติดตัวเขามาแต่กำเนิด ถูกทำลายตอนอยู่ในครรภ์ ทำให้เส้นลมปราณติดขัดตีบตัน ในขณะเดียวกันผนังเส้นลมปราณก็อ่อนแอกว่าคนทั่วไป”

ได้ยินดังนั้นสวีโหย่วหรงก็นิ่งเงียบไปเป็นเวลานาน สายตาที่มองดูเฉินฉางเซิงมีประกายความเวทนาอาลัย

“แล้วไยปัญหาถึงเกิดขึ้นในตอนนี้”

“ข้าเองก็ไม่คาดคิดว่าปัญหาจะเกิดขึ้นในตอนนี้ ดูเหมือนว่ายามที่เขาทะลวงผ่าน แสงดาวได้สาดส่องลงมาทำลายผนังเส้นลมปราณโดยตรง”

“ปัญหานี้…ทำไมเขาไม่เคยพยายามแก้ไขมาก่อน”

“นี่คือความเจ็บป่วย ไม่มีทางรักษา”

“ไม่มีการเจ็บป่วยใดที่ไม่มีทางรักษา” สวีโหย่วหรงตอบอย่างใจเย็นพลางมองไปที่เฉินฉางเซิงที่หมดสติ

ผู้เฒ่าความลับสวรรค์มองดูนางด้วยประกายตาสงสาร กล่าวว่า “นี่เป็นความเจ็บป่วยที่เขาได้รับมาตั้งแต่อยู่ในครรภ์ นี่คือชะตาของเขา”

ไม่มีการเจ็บป่วยใดที่ไม่มีทางรักษาอยู่ในโลกเช่นนั้นหรือ

มีสิ มันเรียกว่าชะตา

……

……

หินผนึกปรากฏขึ้นท่ามกลางลมหิมะอย่างฉับพลัน

ราชามารยืนอยู่บนจุดสูงสุดของเมืองเสวี่ยเหล่า มองดูแว่นแคว้นที่เขาปกครอง สีหน้าเรียบเฉยอย่างที่สุด ภูเขาแม่น้ำที่พังทลายบนใบหน้าได้หายไปแล้ว

ในพายุหิมะ ร่างเล็กผอมบางเดินมาช้าๆ และคุกเข่าต่อหน้าเขา

“ลุกขึ้น” ราชามารกล่าวอย่างเรียบเฉย

นางลุกขึ้น สีหน้าเรียบเฉยยิ่งกว่าราชามารเสียอีก น้ำเสียงก็เย็นชากว่า “เสด็จพ่อ ข้าอยากจะไปจิงตู”

ยามกล่าวคำพูดนี้ นางก็คิดถึงเรื่องในสวนโจวและคำพูดที่เฉินฉางเซิงกล่าวกับนาง นางขมวดคิ้วโดยไม่รู้ตัว

เหตุนี้ระยะห่างระหว่างดวงตาทั้งสองของนางจึงดูเหมือนจะลดลงเล็กน้อย

“ไม่ได้” ราชามารปฏิเสธอย่างไม่ยินดียินร้ายพลางมองธิดา

สีหน้าของหนานเค่อไม่เปลี่ยนไป “เฉินฉางเซิงจะกลับไปจิงตู”

ราชามารรับฟังเงียบๆ

เมื่อครู่นี้ ลูกพลับบนต้นที่เขานำกลับมาจากหานซานได้สุกและร่วงลงบนบันไดหยกขาว แหลกเหลวเป็นเนื้อผลไม้เละๆ เฉกเช่นศีรษะที่ถูกทุบจนแหลก

เพราะเขาสัมผัสได้ จึงเข้ามาในพายุหิมะเพื่อมองแคว้นของตน ครุ่นคิดถึงเรื่องการมีอายุยืน (ฉางเซิง)

การมีอายุยืนของเขาก็เรียกว่าฉางเซิงเหมือนมนุษย์ผู้นั้น

“ข้าสงสัยว่าสุดท้ายแล้วใครจะได้กินผลไม้นั้น”

ราชามารกล่าวต่อ “ไม่มีใครต้านทานความยั่วยวนนั้นได้ เช่นเดียวกับพี่ของเจ้า”

กลิ่นหอมของผลไม้สุกงอมก็เหมือนกับบัลลังก์ราชามารซึ่งเป็นตัวแทนของอำนาจสูงสุด

หนานเค่อตอบอย่างเยือกเย็น “ข้าจะฆ่าเขา”

ไม่รู้ว่าคำว่า ‘เขา’ นี้หมายถึงเฉินฉางเซิงหรือพี่ชายของนาง

……

……

นักพรตจี้กับอวี๋เหรินเข้าสู่จิงตูและไม่ได้เข้าสู่จิงตูเช่นกัน

พวกเขาไปยังสุสานเทียนซู ในสวนผลไม้ทางตะวันออกของสุสาน เขาพบกระท่อมให้อาศัยอยู่ชั่วคราว

บางทีอาจเป็นเพราะการมีอยู่ของสุสานเทียนซู จึงไม่มีใครในจิงตูสัมผัสได้ถึงการกลับมาของพวกเขาซึ่งมีส่วนเกี่ยวข้องกับเหตุล้างเลือดในสำนักฝึกหลวง

ผู้พิทักษ์สุสานนั่งอยู่ใต้ศาลาที่ปลายถนนเสิน ขุนพลเทพอันดับหนึ่งแห่งต้าลู่ฮั่นชิงก็ดูเหมือนจะหลับอยู่

คิมหันต์ผ่านไปอย่างเงียบงัน ฤดูสารทกำลังจะมาถึง

อวี๋เหรินเดินออกไปยังสวนใกล้ๆ เพื่อเก็บพริกไทย ด้วยว่าเดินได้ลำบาก เดินไปได้ไม่ไกลก็เริ่มเหนื่อยแล้ว จึงยื่นมือออกไปพิงต้นไม้เพื่อพักสักครู่

ด้วยการสัมผัสที่แผ่วเบานี้ ผลไม้จำนวนหนึ่งก็ตกลงจากต้นไม้ กลิ้งไปตามพื้น พวกมันคงสุกงอมอยู่ก่อนแล้ว

อวี๋เหรินแสดงสีหน้าพอใจ ย่อกายลงเก็บผลไม้ หมายจะให้อาจารย์ลองชิมดูคืนนี้

แต่ทว่าเมื่อมือของเขาสัมผัสกับผลไม้ สีหน้าก็เปลี่ยนไป

ด้วยเหตุผลบางอย่าง เกินกว่าที่เขาจะเข้าใจได้ เขารู้สึกเศร้าอย่างล้ำลึก

เขารู้สึกคิดถึงศิษย์น้องขึ้นมาเต็มหัวใจ

……

……

แผ่นป้ายอนุสรณ์คัมภีร์สวรรค์คือต้นกำเนิดความรู้ทั้งมวลของนิกายหลวง

ท้องฟ้าพร่างดาวเป็นแรงขับดันทั้งหมดของนิกายหลวง

ทั้งหมดล้วนเป็นชะตา

ผู้มีศรัทธาล้วนแต่ให้ความเคารพ

ยอดเขาเทพธิดาศักดิ์สิทธิ์เป็นผู้สืบทอดนิกายหลวงทางตอนใต้ก็ย่อมมิใช่ข้อยกเว้น

สวีโหย่วหรงได้รับอบรมสั่งสอนเช่นนี้มาตั้งแต่นางยังเป็นเด็ก และความเชื่อเหล่านี้ก็ฝังลงในกระดูกของนางมานานแล้ว นางไม่อาจเป็นเหมือนหวังจื่อเช่อและเฉินฉางเซิงที่กล่าวว่า ‘ข้าไม่เชื่อในชะตา’

ผู้เฒ่าความลับสวรรค์กล่าวว่าอาการป่วยของเฉินฉางเซิงไม่อาจรักษาได้ นี่คือชะตา

นางก้มหน้าขนตาสั่นระริก

“ข้าอยากนำเขากลับจิงตู จักรพรรดินีกับใต้เท้าสังฆราชต่างก็อยู่ที่นั่น พวกเขาสามารถรักษาได้”

“ไม่มีใครรักษาได้”

ผู้เฒ่าความลับสวรรค์มองนางและกล่าวอย่างจริงจัง “จักรพรรดินีต่อต้านสวรรค์เปลี่ยนชะตาได้ แต่เจ้าเล่า”

หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง สวีโหย่วหรงก็ตอบ “บางทีข้าอาจทำไม่ได้ แต่ข้าอยากลอง”

นางเชื่อและนับถือชะตา อาจถึงกับยินดียอมรับชะตาทุกอย่างด้วยความสุขุม ไม่ว่าจะดีหรือร้าย

แต่นางไม่อาจยอมรับชะตาอันโศกเศร้าและไม่ยุติธรรมที่เกิดกับเฉินฉางเซิง

นางปล่อยมือเฉินฉางเซิง แล้วเลื่อนมือไปวางไว้หน้าผากเฉินฉางเซิง

ผู้เฒ่าความลับสวรรค์รู้ว่านางต้องการจะทำอะไรจึงกล่าวเตือน “อย่าได้ใช้วิชาแสงศักดิ์สิทธิ์ มันจะทำให้อาการเจ็บป่วยของเขาแย่ลง”

สวีโหย่วหรงไม่ตอบ ดูเหมือนนางไม่มีเจตนาที่จะยกมือออก

น้ำเสียงผู้เฒ่าความลับสวรรค์เย็นลงกว่าเดิม “เจ้าไม่เชื่อข้าหรือ”

สวีโหย่วหรงตอบอย่างเฉยชา “ใช่”

หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง ผู้เฒ่าความลับสวรรค์ก็ถาม “ทำไม”

สวีโหย่วหรงเงยหน้ามองเขาและตอบอย่างใจเย็น “เพราะท่านไม่ลงมือ”

ผู้เฒ่าความลับสวรรค์ยอมรับว่าเขารู้ปัญหาเส้นชีพจรของเฉินฉางเซิง ซึ่งหมายความว่าเขาได้เตรียมตัวสำหรับเรื่องนี้แล้ว

เมื่อกระบี่วิถีสวรรค์ของกวนไป๋ร่วงลงมา ตามเหตุผลเขาเป็นคนเดียวที่สามารถเปลี่ยนผลลัพธ์ได้

ทว่าเขาไม่ได้ทำอะไรเลย ยังนั่งอยู่ที่เดิมบนแทนสูง

สวีโหย่วหรงจ้องมองผู้เฒ่าความลับสวรรค์อย่างใจเย็น

ทั้งวัยวุฒิและการบำเพ็ญเพียร นางอ่อนด้อยกว่าเมื่อเทียบกับผู้นำแห่งแปดมรสุม

แต่กระนั้นนางคือเทพธิดาศักดิ์สิทธิ์แห่งแดนใต้ หนึ่งในตัวแทนของขุมอำนาจที่แข็งแกร่งที่สุดของนิกายหลวง

ความสงบของนางมีความยิ่งใหญ่ คำถามของนางเฉียบคม “ท่านไม่ได้หวังให้เขาตายจริงหรือ”

ผู้เฒ่าความลับสวรรค์หันไปทางเฉินฉางเซิงที่หมดสติอยู่ หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง เขาก็กล่าว “ข้าบอกเขาแล้วว่าหากเขาบำเพ็ญเพียรต่อไป จะปัญหาเกิดขึ้น แต่เขาไม่ฟัง ดังนั้นเขาจะกลายเป็นปัญหาของจักรพรรดินี หากเจ้าปล่อยให้เขามีชีวิตต่อไป แล้วใครจะแก้ปัญหานี้ให้กับจักรพรรดินีในอนาคต”

เขาไม่ตอบคำถามของสวีโหย่วหรงโดยตรง แต่ก็ยอมรับโดยนัย

สวีโหย่วหรงจ้องตาผู้เฒ่าความลับสวรรค์และถาม “ปัญหาของเขาเกี่ยวอะไรกับจักรพรรดินี”

“ข้าถูกเรียกว่าผู้เฒ่าความลับสวรรค์ แต่ต่อให้ข้าใช้จิตจนเหนื่อยล้า ก็ทำได้แค่มองดูหนึ่งหรือสองอย่างเท่านั้น ข้ารู้ถึงผลไม่อาจรู้ถึงเหตุ”

กล่าวแล้วผู้เฒ่าความลับสวรรค์ก็เอามือไพล่หลังเดินออกจากบ้าน

ในฐานะคนรุ่นเดียวกับราชามาร ยอดฝีมือที่อายุมากที่สุดในเขตแดนเทพศักดิ์สิทธิ์บนแผ่นดินต้าลู่ เขาชรามากแล้วจริงๆ แม้แต่หลังก็งองุ้มอยู่บ้าง

อันที่จริง ผู้เฒ่าความลับสวรรค์ชอบพูดคุยกับคนหนุ่มสาว เขาเต็มใจที่จะสนับสนุนจักรพรรดินีศักดิ์สิทธิ์ในอดีตก็เพราะเหตุเดียวกัน เขาชมชอบสวีโหย่วหรงกับเฉินฉางเซิงอย่างมาก เดิมทีมีความตั้งใจที่จะอธิบายให้สวีโหย่วหรงฟังว่าเขาจงใจใช้ค่ายกลหินสวรรค์ขังราชามารไว้ในหานซาน และเมื่อราชามารทะลวงออกไป เขาก็ได้รับบาดเจ็บสาหัส

แต่สุดท้ายแล้วเขาก็ไม่พูดอะไร

เพราะแม้การบาดเจ็บของเขาจะเป็นเรื่องจริง แต่การที่เขาต้องการให้เฉินฉางเซิงตายก็เป็นเรื่องจริงเช่นกัน

ครั้นเห็นผู้เฒ่าความลับสวรรค์จากไป จิตใจของสวีโหย่วหรงก็ผ่อนคลายอยู่บ้าง ท่าทางของนางที่แหลมคมราวกับกระบี่ก็กลับคืนสู่ความอ่อนโยนในที่สุด

ในตอนนั้นเองที่เยี่ยเสี่ยวเหลียน ศิษย์หญิงของสถานศึกษาหนานซี มาถึงด้านนอกและหมอบลงที่หน้าประตู “มีเรื่องด่วนรายงานเจ้าวิหาร”