ท้าลิขิตพลิกโชคชะตา - ตอนที่ 119 บทแรกของการต่อสู้ระหว่างผู้ศักดิ์สิทธิ์

เปี๋ยยั่งหงสามารถเข้าใจสิ่งที่เทวทูตพูด แต่ไม่เข้าใจความหมาย

เขาไม่รู้ว่าขโมยไฟคืออะไรหรือ ‘เทพเจ้า’ แบบใดที่ยอดฝีมือจากดินแดนอื่นนับถือ

เขารู้ว่าเขาเผชิญหน้ากับสถานการณ์อันตรายที่สุดในชีวิต อันตรายยิ่งกว่าตอนที่เผชิญหน้ากับจักรพรรดินีศักดิ์สิทธิ์เทียนไห่ในสุสานเทียนซูเสียอีก

เทวทูตสามารถใช้ลมเย็นที่พัดผ่านภูเขาเปลี่ยนคำพูดของเขาเป็นภาษาดินแดนเซิ่งกวง พิสูจน์ว่าข้อสรุปของเขานั้นถูกต้อง

ตัวประหลาดจากดินแดนเซิ่งกวงมีความสามารถที่จะเข้าใจและใช้กฎของโลกได้ตั้งแต่กำเนิด

ถึงกับเป็นไปได้ว่าการมีอยู่ของพวกเขาก็คือพื้นฐานของกฎเกณฑ์เหล่านี้

แต่ในตอนนี้ เปี๋ยยั่งหงใจเย็นอย่างมาก สีหน้าเปลี่ยนเป็นเฉยชากว่าเดิม

ในฐานะยอดฝีมือของต้าลู่ เขาย่อมไม่ตื่นตระหนกเมื่อเจอกับเหตุการณ์ใหญ่ ในทางกลับกันเขาจำเป็นต้องสุขุมยิ่งขึ้น

หลังจากประมือกันครั้งแรก เขาก็พอจะเข้าใจวิธีที่เทวทูตใช้ต่อสู้และใช้กฎของโลกอยู่บ้าง

หากเขาอยู่ตามลำพัง เขามั่นใจว่าอย่างน้อยก็ไม่พ่ายแพ้

ปัญหาก็คือภรรยาเขาบาดเจ็บหนัก แขนขาด ยิ่งไปกว่านั้นยอดฝีมือที่ยากหยั่งถึงอย่างมู่ฮูหยินกับชุดดำยังยืนอยู่ด้านข้างตลอดเวลา

เทวทูตโหดเหี้ยมพลันลงมา กระบี่แสงในมือฟันใส่เปี๋ยยั่งหง

แม้ว่าพวกมันเพิ่งจะตื่นขึ้นในเวลาอันสั้น ความรู้ในการต่อสู้ก็ได้รับการรักษาเอาไว้อย่างสมบูรณ์ และรู้สึกว่ายอดฝีมือมนุษย์คนนี้เป็นอันตรายต่อมัน

ดังนั้นมันจึงตัดสินใจที่จะกำจัดเขาเป็นคนแรก

แขนเสื้อของเปี๋ยยั่งหงสั่นพลิ้วตอนที่เขาแทงกระบี่ออกไป ดูงดงามมากยามที่มือที่ถือกระบี่ลวงตายื่นออกมาจากแขนเสื้อ!

หมัดปรากฏขึ้นในอากาศ ทำลายกระบี่แสงของเทวทูต

ในเวลาเดียวกัน ดอกไม้สีแดงที่โคจรอยู่ด้วยความเร็วสูงก็พลันออกจากข้างกายเปี๋ยยั่งหงและโจมตีใบหน้าของเทวทูตอีกคน

ดอกไม้แดงพลันเปลี่ยนเป็นกลีบดอกไม้ที่คมราวมีดโกนนับไม่ถ้วน

อากาศส่งเสียงโหยหวนและแสงระเบิดออก

จากนั้นทั้งหมดก็จางลง

ตอนที่แสงระเบิดออกอีกครั้ง มันก็อยู่บนท้องฟ้าห่างไปสิบกว่าลี้

ใบหน้าของเทวทูตทั้งสองมีบาดแผลขนาดเล็กมากมาย เลือดสีทองเปี่ยมไปด้วยพลังศักดิ์สิทธิ์ไหลลงมาราวกับน้ำค้าง

พวกเขามองไปที่เปี๋ยยั่งหงซึ่งถือกระบี่ ดวงตาเต็มไร้ซึ่งอารมณ์ ไม่มีความโกรธ ความกังวล มีแต่ความไม่แยแส

ยิ่งเป็นเช่นนี้ก็ยิ่งดูน่ากลัวขึ้นไปอีก

……

……

ท้องฟ้ามีเสียงดังก้องและคลื่นปราณปั่นป่วน เศษสุดท้ายของเมฆขาวถูกทำลายไปในที่สุด

ผ่านไปครู่หนึ่งลำแสงนับไม่ถ้วนก็ร่วงลงมาจากสวรรค์ ในที่สุดก็เปลี่ยนเป็นแนวไฟที่มองเห็นได้ ฝนราวกับดาวตก

คนในเมืองไป๋ตี้อ้าปากค้างด้วยความประหลาดใจและวิ่งไปอย่างอลหม่าน พวกที่ขี้ขลาดหน่อยก็เชื่อว่านี่เป็นสวรรค์ลงทัณฑ์และคุกเข่ากราบกรานฟ้า

เผ่าใหญ่ที่มีความมั่งคั่งกระตุ้นการทำงานของค่ายกลตั้งแต่แรก เตรียมที่จะรับแนวไฟและความร้อนอันดูเหมือนไร้สิ้นสุด ในขณะที่องครักษ์ในวัง ทหารในเมืองไป๋ตี้และยอดฝีมือจำนวนมากใต้การควบคุมของสภาผู้อาวุโสก็เตรียมที่จะดับไฟ

แต่ความเป็นจริงไม่น่ากลัวเหมือนที่คิด แนวไฟหายไปก่อนที่จะตกถึงพื้น ไฟสวรรค์ที่เหลือก็แค่ทำให้อุณหภูมิของเมืองไป๋ตี้เพิ่มสูงขึ้นราวกับฤดูร้อนมาถึงอย่างฉับพลัน มีแนวไฟไม่กี่สายที่ตกลงไปในแม่น้ำแดง

อากาศเหนือเมืองไป๋ตี้ถูกผนึกเอาไว้ในตอนนี้ ไม่ปล่อยให้มีเสียงหรือแสงแม้แต่สายเดียวผ่านไป ยอดฝีมือแห่งต้าลู่ที่เข้าใจว่าลำแสงพวกนี้คืออะไรก็ไม่อาจมองเห็นได้ ชาวบ้านเผ่าปีศาจที่สามารถมองเห็นพวกมันได้ก็ไม่รู้ว่ามันคืออะไร

มันคือเลือดที่ตกลงมาจากท้องฟ้า

แนวไฟแต่ละเส้นเป็นเลือดหยดหนึ่ง

เลือดนี้มาจากทั้งยอดฝีมือของดินแดนอื่นและยอดฝีมือของต้าลู่

พวกเขาทั้งหมดล้วนเป็นผู้อยู่ในเขตแดนเทพศักดิ์สิทธิ์และเลือดของพวกเขาก็เปี่ยมไปด้วยพลังงานศักดิ์สิทธิ์ ส่องประกายแสงศักดิ์สิทธิ์สีทองที่ร้อนยิ่งกว่าลาวา

ตอนที่เลือดศักดิ์สิทธิ์หยดลงในแม่น้ำแดง สัตว์อสูรมากมายก็ดำดิ่งลึกลงไปอย่างเงียบงัน พวกสัตว์อสูรที่ไม่ค่อยมีปัญญาไม่อาจที่จะต้านทานสัญชาตญาณและว่ายอย่างเต็มกำลังไปหาเลือดพวกนั้นและพยายามที่จะกินมัน

สัตว์อสูรที่สามารถกินหยดเลือดได้สำเร็จก็ถูกสัตว์อสูรที่โหดเหี้ยมยิ่งกว่ากินไปในไม่ช้า ขั้นตอนนี้ดำเนินต่อไปอย่างโหดเหี้ยมและซ้ำซากอยู่หลายรอบ

จนถึงตอนดึกกว่าที่จะตัดสินได้ว่าใครเป็นเจ้าของหยดเลือดพวกนี้ พวกมันล้วนถูกงูเพลิงที่มาจากส่วนลึกของต้นไม้สวรรค์ชิงไป

แต่งูเพลิงนี้ก็ไม่นับว่าโชคดี มันมีความแข็งแกร่งแค่ระดับรวบรวมดวงดาวเท่านั้น มันย่อมไม่อาจทนรับพลังงานศักดิ์สิทธิ์ที่บรรจุอยู่ในเลือดศักดิ์สิทธิ์ได้

งูเพลิงดิ้นรนอยู่ก้นแม่น้ำตลอดคืนและถูกเผาจนตายไปในที่สุด ในคืนนั้น แม่น้ำแดงเจิดจ้าราวกับมันกำลังลุกไหม้

……

……

ชาวบ้านเผ่าปีศาจมากมายสังเกตเห็นปรากฏการณ์ในแม่น้ำแดงคนนั้น พวกเขาคุกเข่าริมแม่น้ำและสวดภาวนาอยู่ตลอด ขอให้จักรพรรดิขาวออกจากการกักตนเร็วขึ้น ขอให้เทพเจ้าลงมาและทำตามคำอ้อนวอน ภาวนาให้ต้นไม้สวรรค์ทั้งเก้าที่ซ่อนอยู่ในหมอกช่วยเผ่าปีศาจต้านทานภัยพิบัติทั้งปวง

แม้ว่าแนวไฟพวกนี้ไม่ได้เผาพื้นดินจนไหม้เกรียมด้วยไฟสวรรค์ เมืองไป๋ตี้ก็ยังอยู่ในความโกลาหลที่สุด คลื่นปราณจากบนฟ้าก็ยังทำลายบ้านเรือนมากมาย สวนปศุสัตว์ใกล้กับต้นไม้สวรรค์ทางตะวันออกสุดถูกทำลายรั้วไป ทำให้สัตว์มากมายนับไม่ถ้วนหลบหนีไป

เพื่อที่จะรักษาระเบียบและควบคุมสถานการณ์อย่างรวดเร็วที่สุด เมืองไป๋ตี้จึงประกาศใช้กฎอัยการศึก ไม่มีใครสนชาวบ้านที่หมอบกราบอยู่ริมแม่น้ำแดง แต่ถนนในเขตหลักของเมืองถูกทหารลาดตระเวนจัดการ พื้นที่ใกล้เขตต้องห้ามอย่างวังหลวงและภูเขาหินขาวได้รับการคุ้มกันจากทหารยอดฝีมือ องครักษ์ปีศาจแม่น้ำแดง

เขตริมแม่น้ำนอกเมืองถูกควบคุมน้อยกว่าอยู่บ้าง แต่มันเปลี่ยวร้างกว่าปกติ ไม่มีใครกล้าที่จะออกไปจากบ้าน และหากทำ พวกเขาก็จะหมอบกราบให้กับแม่น้ำแดงที่ลุกไหม้ ย่อมไม่มีอารมณ์ดื่มสุรา ดังนั้นโรงเตี๊ยมเล็กๆ ย่อมกิจการไม่ดีและปิดแต่หัวค่ำ

เซวียนหยวนผ้อออกจากโรงเตี๊ยมเล็กๆ และมุ่งไปที่ริมน้ำ เขามองไปที่แสงและไฟที่ลุกขึ้นจากส่วนลึกของแม่น้ำ สัมผัสปราณศักดิ์สิทธิ์ที่อยู่ภายใน เขามองขึ้นไปบนฟ้าตามสัญชาตญาณและคิดในใจ เกิดอะไรขึ้นวันนี้ หรือว่าจะมียอดฝีมือเขตแดนเทพศักดิ์สิทธิ์ต่อสู้กันจริงๆ

จากสำนักเด็ดดาราถึงสำนักฝึกหลวง จากจิงตูถึงเมืองไป๋ตี้ ลูกหมีตัวนี้ฝึกฝนอย่างขะมักเขม้น คนอื่นคิดว่าแขนของเขาพิการ แต่เขาก็ยังมั่นใจในตัวเอง เหมือนกับคนอื่นในสำนักฝึกหลวง อย่างไรก็ตาม เขารู้ดีว่าตัวเองอยู่ระดับไหน และรู้ว่าเขตแดนเทพศักดิ์สิทธิ์ยังอยู่ห่างไปจนไม่อาจจินตนาการได้ ไม่ว่าจะมองไปนานแค่ไหน เขาก็ไม่อาจพบอะไรในเพลิงศักดิ์สิทธิ์กลางแม่น้ำ ดังนั้นเขาจึงรีบไปจากแม่น้ำและกลับบ้าน

บ้านเขาก็อยู่เขตริมแม่น้ำ เป็นที่ซึ่งเรียกว่าทางต้นสน คนจนมากมายในเมืองไป๋ตี้อาศัยอยู่ที่นี่และบ้านเรือนส่วนใหญ่ถูกสร้างด้วยไม้สนที่ธรรมดาราคาถูกที่สุด พวกมันแทบไม่อาจทนร้อนทนหนาว การระบายน้ำไม่ดี กลิ่นเหม็นก็เกิดขึ้นโดยทั่วไป

เซวียนหยวนผ้อดูเหมือนจะไม่สนเรื่องพวกนี้เลยตอนที่เขาเดินไปตามทางเดินลาดชัน ไม่ว่าเสียงสบถจากบ้านเรือน เสียงฝีเท้าม้าจากระยะไกล หรือรถเหาะที่บินผ่านอากาศ เขาก็ยังไม่สนใจแม้แต่น้อย