ท้าลิขิตพลิกโชคชะตา - ตอนที่ 96 เรื่องศักดิ์สิทธิ์ของชายหญิงการดื่มกิน

เฉินฉางเซิงกับสวีโหย่วหรงสบตากันในระยะใกล้ที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ เห็นภาพสะท้อนในดวงตาของอีกฝ่าย

ทั้งหมดล้วนเงียบงัน ไม่มีแม้แต่เสียงเดียว

หลังจากเวลาผ่านไป ทั้งสองก็แยกจากกันในที่สุด

“ข้าหิวแล้ว” สวีโหย่วหรงกล่าวอย่างจริงจังยิ่ง

เสียงเฉินฉางเซิงสั่นอยู่บ้างในยามที่เขาถาม “อยากกินอะไร”

กระเรียนขาวพุ่งขึ้นสู่ท้องฟ้าอีกครั้ง ทะลวงผ่านเมฆและลงสู่หมู่บ้านเล็กๆ ใกล้แม่น้ำถงเจียง

สวีโหย่วหรงนำเขามายังบ้านที่ไม่มีอะไรโดดเด่น ที่ซึ่งนางได้รับการต้อนรับจากหญิงวัยกลางคนอย่างปลาบปลื้ม

เฉินฉางเซิงกับสวีโหย่วหรงอยากกินเนื้อซี่โครงของถนนฝูสุยในจิงตูมาก

หญิงวัยกลางคนตอบ “ข้าย่อมไม่รู้วิธีทำอาหารของชาวเหนือ แต่วันนี้ข้าจับปลามาได้สามตัว ให้ข้าทำปลาผัดเต้าหู้แดงให้พวกท่านกินดีหรือไม่”

เฉินฉางเซิงกับสวีโหย่วหรงสบตากัน พวกเขาไม่คาดคิดว่าสิ่งที่พวกพลาดไปในวันนั้นจะได้รับการชดเชยในวันนี้

……

……

เนื้อปลาอ่อนนุ่มรวมกับเนื้อเต้าหู้ที่อ่อนนุ่มยิ่งกว่ากลายเป็นรสสัมผัสที่อร่อยล้ำ ยิ่งเพิ่มน้ำแดงรสจัดก็ทำให้คนต้องเอ่ยปากชม

เฉินฉางเซิงกับสวีโหย่วหรงนั่งกินอาหารอย่างเงียบเชียบเป็นเวลานานเหมือนกับครั้งที่อยู่ถนนฝูสุย หลังจากได้กินจนพอใจแล้วพวกเขาจึงเริ่มพูดคุยกัน

อาหารจานรองหลากหลายชนิดถูกจัดวางไว้รอบหม้อปลาดูงดงามมาก สวีโหย่วหรงพลันขอให้เพิ่มนั่วหมี่เกาขึ้นมาอีก

“ดูเหมือนเจ้าจะชอบกินของหวาน”

เฉินฉางเซิงนึกไปถึงพุทราเชื่อมที่นางพกติดตัวไปทะเลสาบสวรรค์บนหานซาน

สวีโหย่วหรงไม่ตอบคำแต่หน้าแดงขึ้นมา บางทีเพราะนางรู้สึกเผ็ดหรือบางทีเพราะรู้สึกร้อน

พวกเขาร่วมกันวิเคราะห์เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นช่วงไม่กี่วันมานี้

ตอนนี้สามารถมองเห็นวิธีคิดของราชสำนักได้อย่างชัดเจน เป็นเรื่องที่เฉินฉางเซิงเตรียมใจเอาไว้นานแล้ว อย่างไรก็ตามเขาก็ยังเศร้ากับการตายของนักบวชซิน

นักบวชซินเรียกได้ว่าเป็นพยานการเกิดใหม่ของสำนักฝึกหลวงคนแรกๆ แต่ไม่มีใครคาดคิดว่าเขาจะมีอีกตัวตนหนึ่ง ยังมีเรื่องแผนร้ายของดินแดนต้าซี แม้ว่ามันจะถูกเปิดโปงแล้ว แต่ก็พูดได้ว่ามันยังไม่จบ เปี๋ยยั่งหงกับอู๋ฉยงปี้ไปยังเมืองไป๋ตี้แต่ยากจะบอกได้ว่าพวกเขาจะจบลงเช่นใด

“จักรพรรดิขาวน่าจะได้รับบาดเจ็บสาหัสในการต่อสู้กับราชามาร เขาใช้เวลาหลายปีมานี้กักตนเพื่อรักษาอาการบาดเจ็บ ดังนั้นเมืองไป๋ตี้ย่อมอยู่ในมือของมู่ฮูหยิน”

สวีโหย่วหรงมองไปที่เขา ไม่พยายามที่จะปกปิดความกังวล เพราะนางรู้ว่าทำไมมังกรดำน้อยถึงไปยังเมืองไป๋ตี้

“ตอนที่เผ่าปีศาจก่อตั้งประเทศ มังกรยักษ์น้ำค้างแข็งมีส่วนช่วยเหลืออย่างมาก อยู่ที่นั่นจี๊ดจี๊ดน่าจะปลอดภัย”

เฉินฉางเซิงกล่าว “ข้าแค่เป็นห่วงผู้อาวุโสเปี๋ยยั่งหง”

สวีโหย่วหรงนึกถึงร่างเดียวดายของเปี๋ยยั่งหงกับอู๋ฉยงปี้ตอนที่พวกเขาเดินเข้าสู่เมฆในวันนั้นและเงียบไปเช่นกัน

โลกยังไม่มีสันติ แม้แต่สองยอดฝีมือเขตแดนเทพศักดิ์สิทธิ์ยังมีเรื่องเศร้าโศก แล้วใครกันที่จะเลี่ยงการเกี่ยวพันได้

ไม่นับเรื่องที่เฉินฉางเซิงเป็นสังฆราชในขณะที่สวีโหย่วหรงเป็นเทพธิดาศักดิ์สิทธิ์ ในเวลานี้การจะถอนตัวไปอยู่ในทุ่งหญ้าดูเหมือนจะเป็นไปไม่ได้

เฉินฉางเซิงกล่าว “ตอนนี้พอพูดถึงแล้ว คนที่ข้าควรขอบคุณมากที่สุดในวันนี้ก็คือชิวซานจวิน”

สวีโหย่วหรงตอบ “ศิษย์พี่เป็นคนที่ยอดเยียมจริงๆ”

นางกล่าวด้วยสีหน้าสุขุมอย่างมาก น้ำเสียงเปี่ยมไปด้วยความใกล้ชิดและไว้ใจ

ผู้ชายทั่วไปฟังแล้วคงไม่พอใจเท่าไร

เฉินฉางเซิงไม่ใช่ผู้ชายทั่วไป แต่เขาก็ยังรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย

แต่เขาไม่พูดอะไรออกมา เพราะผลงานของชิวซานจวินวันนี้นับว่าคู่ควรให้เขาต้องขอบคุณ

ยิ่งไปกว่านั้นที่คอกม้าผาชัน เขาได้เห็นและสัมผัสได้ว่าชิวซานจวินเป็นคนที่ยอดเยี่ยมอย่างแท้จริง

หลังจากได้ฟังเรื่องคอกม้าผาชันจากเฉินฉางเซิง สวีโหย่วหรงก็ตกใจพูดอะไรไม่ออก คิดในใจ ท่านกับศิษย์พี่มีสายตาธรรมดาไปหน่อย…

“ตอนที่ข้าดื่มสุรากับเขาที่ริมลำธาร เขาพูดกับข้าว่าเขาชอบผู้หญิงคนหนึ่ง”

เฉินฉางเซิงมองสวีโหย่วหรงในขณะที่กล่าวอย่างสบายๆ

สวีโหย่วหรงตอบอย่างสุขุม “เจ้ามีผู้หญิงอยู่ข้างกายมากมายเสมอ”

นี่เป็นเรื่องจริง

ตอนแรกก็เป็นลั่วลั่วกระโดดข้ามกำแพงสำนักฝึกหลวงกับสวนร้อยหญ้ามาขอร้องให้เฉินฉางเซิงเป็นอาจารย์ให้นาง จากนั้นก็มีมังกรดำน้อยใช้เลือดแท้ของนางช่วยเขาเอาไว้ และหลังจากนั้นก็มาเป็นผู้คุ้มกันของเขา ยังมีม่ออวี่ที่ติดใจกลิ่นหมอนกับผ้าปูเตียงของเขา แอบเข้าสำนักฝึกหลวงคืนแล้วคืนเล่า แล้วตอนนี้ยังมีองค์หญิงเล็กแห่งเผ่ามารที่จับเสื้อเขาเอาไว้อยู่ตลอด

เฉินฉางเซิงไม่รู้ว่าจะอธิบายอย่างไร ดังนั้นเขาได้แต่ก้มหน้ากินตั้งใจจะหยิบนั่วหมี่เกาสักชิ้น

สวีโหย่วหรงไม่ยอมให้เขาได้หยิบ

เขาถามด้วยความสับสนว่าทำไม

สวีโหย่วหรงรู้สึกอาย ไม่รู้จะอธิบายอย่างไร นางจึงได้แต่หยิบนั่วหมี่เกาทั้งหมดใส่จานตัวเอง

เฉินฉางเซิงคิดว่านางโกรธ เขาจึงรู้สึกว่ายากจะอธิบายเรื่องหญิงสาวที่เหลือ แต่ยังมีเรื่องอื่นที่เขาสามารถอธิบายได้อย่างชัดเจน

“ตอนข้าสิบขวบ ข้าพบว่าตัวเองป่วยเป็นโรคที่ไม่อาจรักษา มีชีวิตอยู่ได้ไม่เกินยี่สิบปี…ดังนั้นข้าจึงไม่ตอบจดหมายเจ้า”

สวีโหย่วหรงตระหนักว่าเขาไม่ได้นอนหลับในตอนนั้นและได้ยินคำถามของนางอย่างชัดเจน นางรู้สึกอายยิ่งขึ้นและก้มหน้าเงียบ

เฉินฉางเซิงมองนางและกล่าวอย่างจริงใจ “อย่าโกรธข้าเรื่องนี้เลยนะ”

เขากับสวีโหย่วหรงอายุเท่ากัน วันเกิดห่างกันแค่สามวันเท่านั้น

ตอนพวกเขาอายุหกขวบ ก็มีสัญญาหมั้นหมายกันแล้ว

สวีโหย่วหรงเป็นคนเช่นใด ตอนห้าขวบนางก็ปลุกเลือดแท้หงส์สวรรค์และนางก็เป็นคนที่ถูกเลี้ยงดูมาจากทั้งจักรพรรดินีศักดิ์และเทพธิดาศักดิ์สิทธิ์

แม้ว่านางจะอายุแค่หกขวบครึ่งในตอนนั้น อย่าว่าแต่ปู่นางที่เป็นขุนนางใหญ่ แม้แต่จักรพรรดินีศักดิ์สิทธิ์เทียนไห่ก็ต้องถามความเห็นนางก่อนที่จะจัดการเรื่องแต่งงานให้นาง

นับจากวันที่นางรู้ว่านางหมั้น นางก็สงสัยมาตลอดว่าอีกฝ่ายเป็นใครและให้กระเรียนขาวไปเมืองซีหนิงเพื่อส่งจดหมาย

เมื่อได้รับจดหมายจากนาง เฉินฉางเซิงตอบกลับไป เป็นแบบนี้ไปจนกระทั่งพวกเขาอายุสิบขวบจึงหยุดลง

พวกเขาไม่เคยเป็นคนแปลกหน้า

แต่ตอนที่จดหมายหยุดลง สวีโหย่วหรงก็เริ่มเกลียดชังนักพรตน้อยและไม่เต็มใจจะจดจำเวลาเหล่านั้น

ตอนนี้เรื่องราวเมื่อพวกเขายังเด็กอย่างแมลงปอไม้ไผ่ก็ถูกนึกถึงขึ้นช้าๆ

“ตอนเจ้าถามข้าว่าข้าเป็นใครในจดหมายฉบับแรก นั่นไม่ฟังแย่ไปหน่อยหรือ”

“แย่ตรงไหน ข้าก็แค่สงสัยอย่างมากเท่านั้น”

“แต่ในจดหมายฉบับสุดท้าย เจ้าด่าข้ารุนแรงทีเดียว”

“ใครให้เจ้าไม่ตอบจดหมายข้า”

“ข้าไม่อยากลากเจ้าเข้ามา และเจ้าก็ไม่ได้รักข้าสักหน่อยในตอนนั้น”

“อืม แต่อันที่จริงก็รักนะ”

“เจ้าพูดอะไร”

“ข้าบอกว่าตั้งแต่ตอนนั้นจนถึงตอนนี้ ข้ารักเจ้ามาตลอด”

“ข้าก็เหมือนกัน”

“ตั้งใจจะไปที่ไหนต่อ”

“หลีซาน”

สีหน้าสวีโหย่วหรงเคร่งเครียดขึ้นเล็กน้อยตอนที่ถาม “เจ้าอยากพบศิษย์พี่หรือ”

เฉินฉางเซิงครุ่นคิดถึงคำถามนี้แล้วตอบ “ข้าอยากพบศิษย์พี่”

นี่เป็นการพูดประชด หากสวีโหย่วหรงไม่ฉลาดแบบนี้นางก็คงยากที่จะเข้าใจได้อย่างรวดเร็ว

นางถามอย่างจริงจัง “แล้วเมืองไป๋ตี้ล่ะ”

เฉินฉางเซิงนึกถึงสถานการณ์ปัจจุบันของเจ๋อซิ่วในตอนนี้และกล่าว “ทุกเรื่องมีก่อนมีหลัง ข้าจะพิจารณาเรื่องอื่นหลังจากจัดการเรื่องนี้แล้ว”