ท้าลิขิตพลิกโชคชะตา - ตอนที่ 1 คนดีควรสังหารคนชั่ว
มีเรืออยู่ในมหาสมุทร
เป็นเวลาหลายวันแล้วที่เรือออกจากเมืองไป๋ตี้
สาเหตุที่ยังไม่มาถึงที่หมาย
เนื่องจากคนบนเรือยังคงหวังว่าจะได้รับข่าวดีและสามารถหันหัวเรือกลับได้
จนถึงตอนนี้
ก็ยังไม่มีข่าวคราวใดๆ ในที่สุดคนบนเรือก็ยอมแพ้
เมื่อมองไปที่แนวชายฝั่งที่ค่อยๆ
ปรากฏสู่สายตา ในที่สุดใบหน้าที่ซีดเซียวของมู่จิ่วซือก็ดูผ่อนคลายลง
เสด็จอาสิ้นไปแล้ว
และมีบางอย่างเกิดขึ้นกับพี่สาวของนาง
นางไม่ทราบว่าจะต้องเผชิญหน้ากับพี่ชายอย่างไร
แต่การได้กลับบ้านก็ถือเป็นเรื่องที่น่ายินดี
องค์ชายรองมองมาที่นางและถอนหายใจเบาๆ
เพราะรู้ว่าตั้งแต่นี้เป็นต้นไป
เกรงว่าจะไม่สามารถเดินทางสายกลางได้เป็นเวลาหลายร้อยปีเลยทีเดียว
ขณะนั้นเสียงแหวกอากาศดังขึ้น
เมฆที่ลอยอยู่บนท้องฟ้าต่างหวาดผวาและกระจายตัวไป
ตัวเรือสั่นไหวเล็กน้อยและมีคนปรากฏตัวขึ้นที่หัวเรือ
เป็นชายชราผมหงอกผู้หนึ่ง
ใบหน้ากลมใหญ่ ดูตลกเล็กน้อย หรืออาจจะมองได้ว่าเขาดูมีความสุขมาก
มู่จิ่วซือและองค์ชายรองไม่รู้ว่าบุคคลนี้มาจากไหน
แต่พวกเขารู้ว่า
อีกฝ่ายที่สามารถปรากฏตัวขึ้นจากท้องทะเลและท้องฟ้าอันกว้างใหญ่นั้นต้องแข็งแกร่งเป็นอย่างมาก
ยิ่งกว่านั้นชายชราหน้ากลมไม่ได้ซ่อนพลังลมปราณของเขาเลยแม้แต่น้อย
ลมปราณศักดิ์สิทธิ์ที่อยู่เหนือขอบเขตทางโลก
มู่จิ่วซือมองหน้าอีกฝ่ายอย่างหวาดระแวงแล้วถามว่า
“ท่านเป็นผู้ใดกัน”
ชายชราหน้ากลมลูบศีรษะของตนเอง
ราวกับว่าเขาไม่รู้ว่าจะตอบคำถามนี้อย่างไร และหลังจากนั้นไม่นานเขาก็เอ่ยขึ้นว่า “ดูเหมือนข้าจะมีแซ่เฉา”
เมื่อได้ยินนามสกุลนี้
มู่จิ่วซือและเจ้าชายรองก็ประหลาดใจมาก
มีผู้แข็งแกร่งในดินแดนศักดิ์สิทธิ์บนแผ่นดินใหญ่ในปัจจุบันไม่น้อย
แต่มีเพียงคนเดียวที่มีแซ่เฉา
นั่นคือเฉาอวิ๋นผิง
เฉาอวิ๋นผิงคือหลานชายของผู้เฒ่าความลับสวรรค์
และยังเคยเป็นหนึ่งในมรสุมแปดทิศ
ร้อยกว่าปีที่แล้ว
ด้วยเหตุอันเป็นความลับบางอย่าง ครั้งหนึ่งเขาเคยต่อสู้กับซูหลี
หลังจากนั้นก็พ่ายแพ้
หลังจากนั้น
จู่ๆ เขาก็ตัดสินใจล้มเลิกฝึกเคล็ดวิชาบำเพ็ญพรตของตน และเริ่มต้นฝึกฝนวิธีแบบใหม่
แน่นอนว่าเป็นอันตรายอย่างยิ่ง
ไม่ว่าผู้ใด ก็ล้วนมองว่าเป็นเรื่องที่ไม่ฉลาดเอาเสียเลย
แต่ไม่ว่าจะเป็นผู้เฒ่าความลับสวรรค์หรือว่าจักรพรรดินีเทียนไห่
ล้วนไม่สามารถเปลี่ยนความคิดของเขาได้
เฉาอวิ๋นผิงสลายพลังลมปราณในกายออกไปทั้งหมด
เริ่มบำเพ็ญพรตใหม่ตั้งแต่ต้น และในช่วงที่เขาใกล้จะประสบความสำเร็จนั้น
ละอองดาวในกายได้ระเบิดออก ถึงแม้จะฝืนชะตามีชีวิตต่อมาได้ แต่ว่าห้วงแห่งจิตได้รับการทำร้ายยังถึงขีดสุด
สติปัญญาเลอะเลือนอยู่บ้าง หรือจะกล่าวได้ว่า เขาได้กลายเป็นคนปัญญาอ่อนไปเสียแล้ว
นับแต่นั้นเป็นต้นมา
มรสุมแปดทิศก็ขาดคนไปผู้หนึ่ง ไม่ได้มีใครพบเห็นร่องรอยของเขาอีกต่อไป
มู่จิ่วซือไม่คาดคิดเลยว่าคนผู้นี้จะมาปรากฏตัวบนเรือของตน ยังเห็นได้ชัดว่าวิทยายุทธ์ทั้งหมดได้กลับคืนมาแล้ว กระทั่งอาจจะมากกว่าในปีนั้นเสียด้วยซ้ำ
“ผู้อาวุโส…มีสิ่งใดจะชี้แนะหรือไม่”
เฉาอวิ๋นผิงที่ได้ยินคำถามนี้ก็ตกอยู่ในภวังค์อีกครั้ง
เขาเริ่มย้อนกลับไปนึกคิด หัวคิ้วของเขาขมวดเกร็ง ด้วยใช้แรงเป็นอย่างมาก ดังนั้นใบหน้ากลมๆ
ของเขาจึงดูเครียดขึ้ง มองดูแล้วราวกับหมอนที่ยัดนุ่นเอาไว้เต็มใบ
แต่ไม่ว่าจะเป็นมู่จิ่วซือหรือว่าองค์ชายรองล้วนไม่กล้าส่งเสียงหัวเราะออกมา
เฉาอวิ๋นผิงอาจจะกลายเป็นคนปัญญาอ่อน
แต่ระดับขั้นและความสามารถที่แท้จริงยังคงน่ากลัวถึงเพียงนี้ อย่างนั้นก็หมายความถึงอันตรายขั้นสูงสุดนั่นเอง
เฉาอวิ๋นผิงในที่สุดก็นึกออก
หัวคิ้วของเขาไม่ได้ขมวดอีกต่อไป มองพวกเขาพร้อมเอ่ยออกมาด้วยอารมณ์ดีว่า “ข้านึกออกแล้ว”
มู่จิ่วซือเอ่ยถามอย่างระวังว่า
“ผู้อาวุโสนึกสิ่งใดออกหรือ”
เฉาอวิ๋นผิงไม่ได้ตอบคำถามนางออกมาตรงๆ
แต่เอ่ยอย่างตัดพ้อว่า “เหตุใดพวกเจ้าถึงกลับมาช้าเพียงนี้
ข้ารอพวกท่านมาหลายวันแล้ว”
มู่จิ่วซือจู่ๆ
ก็รู้สึกได้ถึงความไม่ปลอดภัย เอ่ยถามออกไปว่า “ผู้อาวุโสรอพวกข้าด้วยเรื่องใดกัน”
เฉาอวิ๋นผิงเอ่ยตอบ
“ข้ารับปากเฉินฉางเซิงไว้ ว่าจะสังหารพวกเจ้า”
เมื่อได้ฟังคำนี้
มู่จิ่วซือและองค์ชายรองก็สีหน้าซีดเผือด
เฉาอวิ๋นผิงเมื่อนึกถึงเรื่องนี้ขึ้นได้
ก็รีบเอ่ยกับองค์ชายรองว่า “อย่ากลัวๆ ข้าจำผิดแล้ว ไม่มีเจ้า มีเพียงเด็กสาวคนนี้เท่านั้นที่จำเป็นต้องตาย”
มู่จิ่วซือมองไปยังเส้นริมฝั่งมหาสมุทรที่อยู่ใกล้เข้ามาทุกที
เอ่ยถามออกไปด้วยน้ำเสียงมั่นคงว่า “ผู้อาวุโสจะสังหารข้าด้วยเหตุใด มีเรื่องอะไรเข้าใจผิดหรือไม่”
ในความคิดของนาง
เฉินฉางเซิงจะต้องใช้วิธีการบางอย่างถึงเชื้อเชิญผู้แข็งแกร่งที่หลบลี้จากโลกนี้ไปนานท่านนี้ออกมาได้
หรือบางทีอาจจะใช้วาจาหลอกล่อ อย่างนั้นนางเองก็ต้องคิดหาวิธีการโน้มน้าวอีกฝ่ายให้ได้
หรือไม่ก็มอบผลประโยชน์ที่เพียงพอให้ ความแตกต่างระหว่างนี้ ก็เพียงพอจะมองออกว่าผู้แข็งแกร่งที่หลบหนีจากโลกภายนอกผู้นี้ปัญญาอ่อนจริงๆ
หรือว่าแกล้งปัญญาอ่อน
“ตอนนี้ข้าโง่งมแล้ว จริงๆ นะ
ตอนนั้นข้าจึงเอาแต่แอบซ่อนตัวอยู่ด้านในเทือกเขา ด้วยเกรงว่าหากลงมือไปตามอำเภอใจอยู่ด้านนอกนี้
อาจจะลงมือสังหารคนดีผิดไปได้”
เฉาอวิ๋นผิงอธิบายอย่างตั้งใจ
“แต่เจ้าไม่ใช่คนดี เนื่องจากเจ้าสมคบคิดกับเผ่ามาร
ทั้งยังสังหารบุตรชายของเปี๋ยยั่งหง ข้ารู้จักเปี๋ยยั่งหง เขาเป็นคนดีมาก”
มู่จิ่วซือตื่นเต้นอย่างมาก
แต่สีหน้ากลับยังคงเฉยเมยอยู่ แล้วเอ่ย “ผู้อาวุโสเหตุใดจึงมั่นใจนักว่าข้าไม่ใช่คนดี
แค่เพียงเพราะว่าเฉินฉางเซิงพูดกับท่านอย่างนั้นหรือ”
“ใช่แล้ว ข้าเชื่อคำพูดของเฉินฉางเซิง เนื่องจากเขาเป็นคนดี
ชิวซานก็เชื่อเขา ชิวซานเองก็เป็นคนดี”
เฉาอวิ๋นผิงเอ่ยอธิบายกับนางอย่างอดทน
“พวกข้าล้วนแล้วแต่เป็นคนดี เจ้าเป็นคนเลว ดังนั้นพวกข้าต้องสังหารเจ้า”
……
……
หลังจากออกจากฝั่งแล้ว
นกกระเรียนขาวก็บินไปไม่ไกลนัก และโผลงมาท่ามกลางภูเขา
ผู้อาวุโสของสำนักฝึกหลวงทั้งสี่คนและทหารม้าสามพันนายกำลังรออยู่ในค่าย
ราชันแห่งหลิงไห่กล่าวกับเฉินฉางเซิง
“ตระกูลชิวซานส่งจดหมายมา คนผู้นั้นน่าจะไปที่ทะเลตะวันตก”
เฉินฉางเซิงชะงักไป
เอ่ยถามว่า “แน่ใจหรือ”
ราชันแห่งหลิงไห่ตอบว่า
“ใช่”
สวีโหย่วหรงเอ่ยถามว่า
“ผู้ใดไปทะเลตะวันตก”
“เฉาอวิ๋นผิง”
เฉินฉางเซิงกล่าวว่า
“ข้าพบเขาบนท้องฟ้าเมื่อหลายวันก่อน”
สวีโหย่วหรงทราบดีว่าตอนที่เขาจากจวนหลูหลิงอ๋องมาที่เมืองไป๋ตี้
เขาพบเจอกับผู้แข็งแกร่งทรงพลังไร้ใครเทียบได้ระหว่างทาง ตอนนี้ถึงได้ทราบว่า ที่แท้ก็คือเฉาอวิ๋นผิง
นางทราบดีว่าเฉาอวิ๋นผิงเป็นใคร และทราบถึงความสัมพันธ์ระหว่างเขากับชิวซานจวินเป็นอย่างดี
แน่นอนว่านางก็ต้องสามารถเดาได้ว่าเหตุใดเฉาอวิ๋นผิงจึงปรากฏตัวขึ้น
จึงมองเฉินฉางเซิงด้วยสายตาแฝงเจตนาขออภัย
เฉินฉางเซิงกล่าวว่า
“ไม่เป็นไร คงจะเป็นเซี่ยงอ๋องให้คนมาส่งข่าว ไม่เกี่ยวอะไรกับตระกูลชิวซาน”
สวีโหย่วหรงกล่าวว่า
“ข้าได้ยินศิษย์พี่บอกว่า ผู้อาวุโสท่านนี้สูญเสียสติปัญญาไปจริงๆ นี่จะไม่มีผลต่อการตัดสินของเขาหรือ”
“ได้รับบาดเจ็บอยู่บ้างจริงๆ ผู้อาวุโสตอนนี้สติปัญญาน่าจะเทียบได้กับเด็กทารก
แต่ว่า…เขาเป็นคนดี”
เฉินฉางเซิงเอ่ยอย่างทอดถอนใจว่า
“คาดไม่ถึงเลยว่าในคืนนั้นข้าเพียงหลุดปากพูดไป ผู้อาวุโสจะเดินทางไปทะเลตะวันตกอย่างไม่เกรงความยากลำบาก”
ราชันแห่งหลิงไห่หยิบกระดาษแผ่นหนึ่งยื่นให้แก่เฉินฉางเซิง
นี่คือกระดาษสีเหลืองแผ่นหนึ่ง
เนื้อหาข้างในนั้นมีการใช้ชาดเขียนนามของบุคคลเอาไว้สิบกว่าชื่อ
นี่คือข้อความที่ราชันแห่งหลิงไห่รวมถึงคนอื่นๆ
เขียนขึ้นในคืนแรกที่มาถึงยังเมืองไป๋ตี้
นามของมู่ฮูหยินที่อยู่ด้านบนสุดของกระดาษ
ในเวลานี้ถูกขีดฆ่าด้วยเส้นขวางหนึ่งเส้น นั่นแสดงว่านางได้เสียชีวิตแล้ว
เฉินฉางเซิงรับเอาพู่กันมาจากมือของนักพรตซือหยวน
จุ่มเอาชาดที่ละลายกับน้ำแล้วขึ้นมาจำนวนหนึ่ง แล้วขีดฆ่าชื่อของมู่จิ่วซือซึ่งเขียนเอาไว้อยู่ในบรรทัดที่สอง
รายนามนี้คือชื่อรายนามผู้เสียชีวิตฉบับหนึ่ง
จากเมืองฮั่นชิวมาจนถึงเมืองเวิ่นสุ่ย
จนถึงเมืองเฟิ่งหยาง จนถึงเทือกเขาเทพธิดาศักดิ์สิทธิ์ จนถึงเมืองไป๋ตี้ รายนามของผู้สมควรตายนั้นล้วนอยู่ด้านบนนี้
ด้านข้างของชื่อของมู่จิ่วซือคือชื่อของฉูซู
สายตาของทุกคนล้วนทอดมองที่ชื่อนี้
ทั้งค่ายเงียบลงในทันใด
YOU MAY ALSO LIKE
