ท้าลิขิตพลิกโชคชะตา - ตอนที่ 51 ชื่อของนาง

วันนี้เป็นวันที่ห่านแดงปรากฏตัวในเมืองหลวงมากที่สุดในรอบหลายร้อยปีที่ผ่านมา

ห่านแดงบินข้ามท้องฟ้าเป็นครั้งคราว แลทิ้งร่องรอยไว้ด้วยตลอดทาง

ข่าวที่น่าตกใจเหล่านั้นแพร่กระจายไปทั่วทุกหนแห่งตามร่องรอยเหล่านี้

สำนักเทียนเต้า สำนักการศึกษากลาง และจวนเซี่ยงอ๋อง

ร่องรอยเหล่านั้นเปิดเผยปณิธานที่ยิ่งใหญ่และเลือดเย็นของพระราชวังหลีออกมา ทั้งยังแสดงถึงทัศนคติของท่านสังฆราชหนุ่มด้วย

ทันใดนั้นเสียงร้องที่น่าสยดสยองของนกหลายตัวก็ดังขึ้น และห่านแดงก็บินไปรอบ ๆ

ท้องฟ้าพลันมืดลงในทันที

ผู้คนบนท้องถนนต่างมองขึ้นไปและเห็นเงาขนาดใหญ่ปกคลุมท้องฟ้าของเมืองหลวง

เมฆม้วนตัวและบิดเบี้ยวเหมือนคลื่นที่โหมกระหน่ำและเงามืดก็ค่อย ๆ เผยให้เห็นร่างที่แท้จริงของพวกมัน

ปรากฏเทือกเขาสีดำยาวกว่าสิบลี้บนท้องฟ้า

ในบางครั้งเมื่อดวงอาทิตย์ตก พื้นผิวของภูเขาสีดำจะสะท้อนแสงจ้า เฉกเช่นเดียวกับกระจก

อากาศเย็นลงอย่างฉับพลัน เกล็ดหิมะโปรยปราย ดูเหมือนว่าเมืองหลวงจะกลับเข้าสู่ช่วงฤดูหนาวอีกครั้ง

เมื่อมองไปที่ภาพนี้ ผู้คนต่างนึกถึงความกลัวที่บรรพบุรุษของพวกเขาถูกมังกรยักษ์ครอบงำ และพวกเขาก็หวาดกลัวอย่างมาก

……

……

เงาขนาดมหึมานั้นลอยไปยังสุสานเทียนซู มองดูเหมือนจะเชื่องช้าแต่แท้จริงแล้วมันเร็วมาก

สีของแม่น้ำรอบ ๆ สุสานเทียนซูเริ่มมืดลง ผู้คนต่างรู้สึกหนาวขึ้นมาก

เงานั้นไม่ได้ดำเนินจากประตูหลักไปยังสุสานเทียนซู และก็ไม่ได้ไปที่ประตูทางทิศใต้ แต่มันข้ามแม่น้ำโดยตรง ผ่านป่าต้นส้มสีเขียวผืนนั้น ลอยผ่านลานเล็ก ๆ ที่มีเนื้อตากแห้งอยู่ครึ่งหนึ่ง ผ่านบ่อน้ำใส และในที่สุดก็ปกคลุมสุสานเทียนซูทั้งหมดไว้

มีชายผู้หนึ่งอยู่ภายใต้เงานี้

เขามีใบหน้าที่งดงาม แววตาสะอาดบริสุทธิ์ และมองดูสดชื่นมาก

เขาสวมเสื้อคลุมศักดิ์สิทธิ์ และถือไม้เท้าศักดิ์สิทธิ์ ลมปราณของเขาศักดิ์สิทธิ์อย่างยิ่ง

เขาคือการอวตารของความเชื่อ เป็นความดีงามในโลกมนุษย์ คือใต้เท้าสังฆราชของยุคสมัยนี้

ไม่กี่คนที่เคยเห็นเฉินฉางเซิงเยี่ยงนี้

หญิงสาวจากสำนักฝึกหลวงต่างอ้าปากค้างและตกตะลึงเป็นอย่างยิ่ง

สวีโหย่วหรงเอียงศีรษะเล็กน้อยเพื่อประเมินเขา ปรากฏรอยยิ้มในแววตาที่เย็นชานั้น

……

……

ซางสิงโจวหันกลับไปมองเฉินฉางเซิง

สายตาของเขาจ้องมองไปยังเหล่ากระบี่มากมายในค่ายกลกระบี่ ราวกับมันแหลมคมขึ้นมาก ช่างน่าสะพรึงกลัวยิ่งนัก

จากนั้นเขาก็เอาแต่จ้องเฉินฉางเซิงเขม็ง

ในปีนั้นเฉินฉางเซิงดำเนินสู่สุสานเทียนซูโดยไม่ให้จักรพรรดินีเทียนไห่ทราบ เขาเดินไปยังด้านบนยอดของสุสานเทียนซู เดินสวนกันไปโดยไม่แม้แต่ชำเลืองมอง

หลังจากนั้นเขาก็ไม่พบลูกศิษย์ผู้นี้ของตนอีก แม้ว่าพวกเขาจะเคยร่วมมือกันในเมืองจักรพรรดิ และสามปีก่อนนั้นจะเคยสนทนากันในสำนักฝึกหลวง แต่ในตอนนี้กลับไม่เป็นเช่นนั้น จะนับว่ามองก็ไม่ได้ แต่เป็นไม่แยแสเสียมากกว่า

วันนี้เป็นครั้งแรกที่เขาเผชิญเฉินฉางเซิงตรง ๆ

แววตาของเขาลึกล้ำและคลุมเครือยิ่งนัก ราวกับเทือกเขาบนสุสานเมฆที่ไม่สามารถมองเห็นความจริงได้เลย

แต่ในบางครั้งก็ยังคงมีแสงตะวันสาดส่องอยู่

นั่นคือสีหน้าของความชื่นชม

และนี่เป็นครั้งแรกด้วย

เขาคิดว่าในวันนี้เฉินฉางเซิงทำได้ดีมาก

เมื่อสุสานเทียนซูตกอยู่ในสถานการณ์ที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก พระราชวังหลีโจมตีสายฟ้าผ่า แต่ภายในระยะเวลาอันสั้นนั้นก็สามารถควบคุมสถานการณ์ทั้งหมดของเมืองหลวงไว้ได้แล้ว

ไม่ว่าจะเป็นการเลือกเวลาหรือความแข็งแกร่งของวิธีการ ล้วนแสดงให้เห็นว่าเฉินฉางเซิงนั้นได้เติบโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว

ในอีกแง่หนึ่ง การจัดการของเขาในวันนี้ยังสามารถสัมผัสได้ถึงความทะเยอทะยานเลยด้วยซ้ำ

เรื่องราวเหล่านี้มองดูแล้วเหมือนจะง่ายดายแต่ที่จริงแล้วช่างยากนัก

หลายวันมานี้เฉินฉางเซิงเอาแต่เงียบไม่แสดงท่าที ราวกับวางตนอยู่เหนือเรื่องราวเหล่านี้ แต่ไม่มีผู้ใดคิดว่าเขาจะไม่ทำอะไรเลยจริง ๆ

สายตามากมายนับไม่ถวนจ้องมองมายังพระราชวังหลี

ซางสิงโจวเอาแต่มองมาที่เขา

หวังจือเช่อก็กำลังมองเขาอยู่

อู๋เต้าจื่อก็คือดวงตาของพวกเขา

แต่เฉินฉางเซิงก็ปิดบังพวกเขาทั้งหมดได้สำเร็จ ดูจากสถานการณ์แล้ว แม้แต่สวีโหย่วหรงเองก็คงไม่ล่วงรู้ความคิดของเขาเช่นกัน

……

……

ขณะซางสิงโจวมองไปยังเฉินฉางเซิงด้วยสีหน้าอารมณ์ที่ชื่นชมเป็นครั้งแรก หวังจือเช่อกำลังมองไปยังเงาผืนนั้นที่กำลังปกคลุมสุสานเทียนซูอยู่

ไม่รู้ว่าเขากำลังนึกถึงเรื่องใดในอดีต สีหน้าปรากฏแววตาย้อนรำลึกขึ้น

จู่ ๆ เงาผืนนั้นก็หายไป กลายเป็นพายุหิมะเต็มท้องนภา

ท่ามกลางพายุหิมะนั้นปรากฏร่างของหญิงสาวชุดดำขึ้น

นางมีสีหน้าเฉยเมย รูปร่างหน้าตางดงามราวกับภาพวาด กระโปรงสีดำนั้นเปล่งประกายลมปราณที่หนาวเหน็บออกมามากมาย

นางนับว่ามีบทบาทสำคัญนักในการทำลายเทือกเขาชะล้างมาร จวนผิงอ๋อง รุกรานสำนักเทียนเต้า และการควบคุมเมืองหลวงของพระราชวังหลีในวันนี้

ในฐานะที่เป็นเผ่าพันธุ์มังกรน้ำแข็ง แม้ว่านางจะยังไม่บรรลุนิติภาวะ วิถีพรตและจิตวิญญาณมิอาจรวมกฎของอาณาจักรศักดิ์สิทธิ์ได้ แต่นับจากนางกำเนิดมา ร่างมังกรของนางมีคุณลักษณะศักดิ์สิทธิ์ที่สามารถข้ามความแตกต่างของระดับต่าง ๆ หรืออาจจะเอ่ยได้ว่านับตั้งแต่นางเกิดมาก็ถูกลิขิตให้กลายเป็นผู้แข็งแกร่งแห่งดินแดนศักดิ์สิทธิ์

ท่านผู้อาวุโสทั้งสองท่านของสกุลถังยังคงให้ความเคารพนักพรตเฒ่าผู้นั้นในอารามฉางชุนว่าเป็นผู้แข็งแกร่งศักดิ์สิทธิ์ครึ่งขั้น แต่หากเอ่ยถึงพลังการต่อสู้ที่บริสุทธิ์แล้ว ยังมิอาจเทียบชั้นสัตว์ศักดิ์สิทธิ์สูงส่งเยี่ยงนาง ในส่วนของการทำลายล้างแล้วทั้งดินแดนนั้นมิอาจมีผู้ใดเทียบเทียมได้ นอกเสียจากว่าสวีโหย่วหรงและชิวซานจวินจะตื่นตัวขึ้นมาได้เป็นครั้งที่สาม

เดิมทีเผ่าพันธุ์มังกรก็เป็นสิ่งมีชีวิตที่น่าสะพรึงกลัวที่สุดในโลก ไม่อย่างนั้นในอดีตเหล่าผู้แข็งแกร่งแห่งดินแดนศักดิ์สิทธิ์โดยมีจักรพรรดิไท่จงเป็นผู้นำคงไม่บังคับให้พวกมันลั่นวาจาคำสาบานแห่งดวงดาวด้วยสิ่งแลกเปลี่ยนยิ่งใหญ่ และสาบานว่าจะไม่รุกรานแผ่นดินใหญ่อีก

หากแต่สัญญาฉบับนั้นมิได้มีชื่อของนางปรากฏอยู่

เนื่องจากในตอนนั้นนางถูกกักขังอยู่ภายใต้สะพานอุดรใหม่ ยังเล็กมาก และนางยังไม่มีแม้กระทั่งชื่อเล่นเสียด้วยซ้ำ

คนที่กักขังนางไว้ใต้สะพานอุดรก็คือ หวังจือเช่อ

……

……

“จูซา ไม่พบกันนานเลยนะ”

หวังจือเช่อมองไปยังหญิงสาวชุดดำด้วยรอยยิ้มก่อนเอ่ยว่า

จูซาคือชื่อเล่นของนาง หรือเป็นชื่อของนางในร่างมนุษย์

หรือแม้แต่ชื่อนี้ยังเป็นชื่อที่หวังจือเช่อตั้งขึ้นมา หลังจากนั้นจึงถูกเหล่าฉินจ้งเรียกเสียจนเคยชินแล้ว

เมื่อได้ฟังคำนี้ มองไปยังปัญญาชนผู้นั้นที่ดูเหมือนกาลเวลาจะทำอะไรเขาไม่ได้เลย สีหน้าของหญิงชุดดำก็ซีดเผือด

นางเคยจินตนาการถึงสถานการณ์ที่ต้องพบเจอกันอีกมาหลายต่อหลายครั้ง แลเอาแต่คิดว่าจะแก้แค้นอย่างไร ด้วยความเคียดแค้นที่มีอยู่เต็มอก

แต่นางไม่คาดคิดว่าเมื่อต้องพบเจอกันอีกหลังระยะเวลาผ่านไปหลายร้อยปี ตนนั้นจะยังคงเต็มไปด้วยความหวาดกลัว

ถูกอีกฝ่ายกักขังไว้ใต้พิภพหลายร้อยปี แม้แต่ชื่อของตนเองก็ยังคงเป็นอีกฝ่ายที่ตั้งให้……

ความทรงจำนั้นฝังลึกเข้าไปในจิตใจ ยากที่จะลืมเลือนได้ มากมายเสียจนทำให้รู้สึกหนาวเหน็บ

ต่อให้เป็นนางก็ยังรู้สึกหนาวเหน็บและหวั่นเกรงยิ่งนัก

ร่างกายของนางสั่นเทา เศษน้ำแข็งในอาภรณ์ชุดดำของนางกระทบกัน เกิดเป็นเสียงดังไพเราะ

นางในเวลานี้ มองดูแล้วเหมือนกับเด็กสาวที่โดดเดี่ยวไร้ที่พึ่งคนหนึ่ง

นางสามารถทำลายเทือกเขาได้ สามารถทำลายเมืองเมืองหนึ่งให้ราบเป็นหน้ากลอง ทั้งยังสามารถพลิกกลับสถานการณ์ทั่วทั้งเมืองหลวงได้

แต่หวังจือเช่อเพียงเอ่ยว่า “ไม่พบกันนาน” แค่ประโยคเดียวเท่านั้น ก็ทำให้นางหวาดกลัวได้ถึงเพียงนี้ สูญเสียพลังการทำลายล้างไปหมดสิ้น

แม่น้ำแห่งกาลเวลายังคงไหลบ่าสองฝากฝั่ง แม่น้ำก็ลึกขึ้นเรื่อย ๆ จนไหลไม่ถึงก้นบึ้งและกลายเป็นเหว

คนอย่างหวังจือเช่อนี้ สามารถใช้คำว่า ลึกล้ำยากคาดเดา ห้าคำนี้มานิยามได้เลย

เฉินฉางเซิงดำเนินไปเบื้องหน้าหญิงสาวชุดดำ บดบังสายตาของหวังจือเช่อไว้เสีย

หวังจือเช่อมองเขานิ่ง ๆ แววตายังคงลึกล้ำยากคาดเดา

เฉินฉางเซิงมองเขาก่อนเอ่ยอย่างจริงจังว่า “นางมิได้ชื่อจูซา”

หวังจือเช่อเอ่ยตอบอย่างสงบนิ่ง “ข้าไม่คิดเยี่ยงนั้น”

สวีโหย่วหรงเดินเข้ามา มองไปที่เขาก่อนเอ่ยว่า “เช่นนั้นข้าจึงว่าท่านนี่ช่างเลอะเลือนเสียจริง”