นักดาบนุ่มนิ่มกับพลังโจมตีศูนย์ ~ถูกออราเคิลเพื่อนวัยเด็กทิ้ง เข้าโรงเรียนเวทมนต์ และจบที่ดูแลเจ้าอสูร - ตอนที่ 1 ยูจีน ลาออกจากโรงเรียน
1 ยูจีน ลาออกจากโรงเรียน
TLN: สวัสดีครับ wayuwayu ครับ
เรื่องใหม่ของผู้แต่ง เคลียร์อิเซไกกับเทพธิดาผู้ศรัทธาศูนย์ (พิชิตฟ้าล่ารัก) ครับ (Spin-off นะครับไม่ใช่ภาค 2 เป็นเรื่องอีกเรื่อง ที่โลกเดียวกันครับ)
ตอนที่ 1 ถึงตอนที่ 10 จะห่างๆ และหลังจากนั้นจะเป็นวันละตอน จนถึงปัจจุบันของภาษาอังกฤษ
มาสนุกไปด้วยกันนะครับ
——-
“ไม่มีทางน่า…ความสามารถของชั้นคือ…มานาสีขาว {เท่านั้น} เหรอ…?”
ผมพึมพำคำนี้ ตกตะลึงอยู่ที่เวที
โรงเรียนจักรวรรดิ สอบคัดเลือก
ในอาณาจักร ที่คุณจะถูกคิดว่าเป็นผู้ใหญ่แล้วเมื่ออายุ 15 หลังจากที่สอบคัดเลือก คุณจะเป็นทหารอย่างเป็นทางการได้
เหล่านักเรียนของโรงเรียน ต้องทนการฝึกที่หนักหน่วง และจะได้รับพรจากเทพธิดาแห่งโชคชะตา อิเลียซามะ
โดยการครับพรความสามารถ หนทางที่คุณจะเลือก จะถูกทำให้ชัดเจน
ในฐานะนักเรียนหมายเลข 1 ที่มีเกรดสูงที่สุดในโรงเรียน ผม -ยูจีน ซานตาฟิลด์- มีความคาดหวังสูงอยู่บนผม
และผมเชื่อ ใจความสำเร็จของผมเอง
ความเป็นนักดาบ แผนการ ความเป็นผู้นำ; ผมยืนโดดเดี่ยน ที่การเป็นนักเรียนท็อป ในทุกวิชา ทำงานหนักทุกวันไม่เว้น โดยไม่จบไม่สิ้น กลายเป็นเหนือกว่าใครๆอื่น และได้รับเกรดที่โดดเด่น
…กระนั้น…ทำไม…?
ผมมองดูการ์ดคัดเลือกในมือของผม ข้างหน้ารูปปั้นเทพธิา ความสามารถของผู้ใช้ จะถูกแสดงออกมาด้วย ‘สี’ ของการนำทาง
การ์ดคัดเลือกของผมเป็นสีขาวล้วน
สีขาว คือพรสวรรค์ในการป้องกัน
เทาคือพรสวรรค์ครึ่งครึ่ง ของโจมตีและป้องกัน
แดง ส้มเข้ม เหลือง เขียว น้ำเงิน ฟ้า และม่วง; ทั้ง 7 สีคือสีที่พิเศษ และพวกมันแต่ละสี แสดงถึงพรสวรรค์ตามสีของมัน
ยิ่งมีความสามารถมากเท่าไหร่ สีที่ถูกแสดงออกมาก็จะมากขึ้นเท่านั้น
คนทั่วไปจะได้สีเทา
และคนที่ ‘บกพร่อง’ ในความสามารถ จะมีสีขาวล้วน หรือดำสนิท
พูดอีกอย่าง เหมือนผม…
“ยูจีนคุง…ชั้นเค้าใจว่านายรู้สึกเสียกำลังใจ ทนไว้นะ”
อาจารย์ พยายามจะทำให้ผมร่าเริงขึ้น
แต่ตาเหล่านั้น เห็นได้ชัดว่า แสดงไปถึงความผิดหวัง
“เฮ้ย มีผู้คนตั้งแถวรออยู่ กลับไปนั่งที่ได้แล้ว!”
แรงค์ 3 ของโรงเรียน มาซิโอ หัวเราใส่ผม ด้วยน้ำเสียงที่เยาะเย้น และผลักไหล่ของผม
ผมหลบมันไม่ได้ และออกจากที่นั่นไป ด้วยก้าวเท้าที่ไม่มั่นคง
“สวย! ชั้นได้ 3 สี!”
“จึ! 2 สี”
“เฮ้ย เห็นว่า บางคนที่มี 5 สี โผล่มาว่ะ!”
“เอาจริงเหรอ?!”
เสียงเชียร์ขื่นมา ทีละเสียงตามๆกัน ในหมู่นักเรียน
ผมคิดอะไรไม่ออก และแค่มองขึ้นไป เหม่อลอย
เพื่อนวัยเด็กของผม ไอริ ผู้ที่นั่งข้างผม คุยกับผมอยู่ แต่มันไม่มาถึงหูของผม
หลังจากซักพัก บางคนได้เข้ามาอยู่ระหว่าง ผมกับไอริ
“เฮ้ ไอริ เสียใจที่จะพูดน่า เพื่อนวัยเด็กของเธอ คือพวก ‘ล้มเหลว’ อีลิทอย่างเธอไม่ควรจะไปอยู่ด้วยกันกับเค้านะ”
มาซิโอ ผู้ที่ได้เสร็จการคัดเลือกแล้ว ตีไหล่ผม ระหว่างที่ยิ้ม
สีของการ์ดของเขาคือ: แดง เขียว และเทา
3 สี คือแบบอย่างของคนเก่ง
…ต่างจากผม
“พวก มันน่าเสียดายจริง ที่จะคิดว่านายตัวท็อปจะได้การ์ดล้มเหลวสีขาว” (มาซิโอ)
“โคตรจริง มาซิโอ แต่ความสามารถที่ทำได้อย่างเดียวคือป้องกัน…จะหาที่อยู่ในกองทัพได้เหรอ?”
“ฟังดูเป็นไปไม่ได้ ไม่มีใครจะรับคนล้มเหลวสีเดียวหรอก”
แม้ว่าพวกที่ติดสอยห้อยตามมาซิโอ ยังเข้ามาเกี่ยวข้องด้วย
“พวกนายมัน…” (ยูจีน)
ผมสั่น ในความโกรธ
แต่พวกมันพูดถูก
มานาสีขาว มีความสามารถป้องกันเพียงอย่างเดียวเท่านั้น
การ์ดสีขาวล้วน หมายถึง ผมไม่มีแม้แค่เศษเสี้ยวของ ‘มานาที่เชื่อมต่อกับการโจมตี’ เลย
ผมได้เรียนเทคนิคมา สำหรับนักดาบเวทย์
ดาบเวทย์ เป็นเทคนิค ที่ห่อหุ้มมานา ไว้กับดาบ
แต่ด้วยแค่มานาสีขาว แม้ว่าผมจะฟันศัตรูด้วยดาบเวทย์ ผมจะทำไม่ได้ แม้แต่เกาพวกมัน
ผมเป็น {นักดาบบกพร่อง} ที่โจมตีไม่ได้
ทำไมเทพธิดา ให้พรสวรรค์ผม ในสีขาวอย่างเดียวล่ะ…?
ถ้าผมมีแค่ซักนิดเดียว ของพรสวรรค์อย่างอื่น ผมจะมั่นใจ ว่าจะสามารถทำได้ไม่วิธิใดก็วิธีหนึ่ง ด้วยการทำงานหนัก…
“แต่มีแค่มานาสีขาว เป็นนักดาบมันเป็นไปไม่ได้น่า”
“เป็นนักรักษาดิ ชั้นจะขอตัวนาย ถ้าชั้นได้รับบาดเจ็บ”
“อีกทางเลือกนึงที่เหลือ คือไปเป็นผู้ใช้บาเรีย งานที่ไปทั่วแต่ละจุดในภูมิภาพ เพิ่มใส่บาเรียเมืองใหม่ หือห์ ฟังดูยอดเยี่ยม แต่ม่ใช่สำหรับชั้นนะ”
“””ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!”””
“…บัดซบเอ้ย” (ยูจีน)
ผมพูดอะไรกลับไปไม่ได้
ผมทำได้แค่ครวญ ในความเงียบงันเพียงอย่างเดียว
◇◇
โชคร้าย ชอบมาเกาะติดผมจริงๆ
ผมรู้สึกว่ามันน่าปวดหัว ที่จะออกจากโรงเรียน หลังจากที่ได้โดดเรียนซักพัก เพื่อนวัยเด็กของผม ไอริ ถามผมที่บ้าน
ผมคิดอย่างมั่นใจ ว่าเธอจะมาทำให้ผมร่าเริงขึ้น แต่…เธอดูเหมือนจะทำตัวแปลกๆ
มันไม่ใช่แค่ไอริแค่คนด้วย แต่เพื่อนของเธอ ก็อยู่กับเธอด้วย
ไอริพยายามจะหลบสายตากับผม
ผมมีความรู้สึกไม่ดี เกี่ยวกับเรื่องนี้
“…ยูจี้ ชั้นคิดว่าเรา ต้องเว้นระยะระหว่างเรานะ ซักพักนึง” (ไอริ)
ไอริเรียกผมยูจี้
เสียงของเธอ ที่ผมคุ้นชินกับการได้ยิน รู้สึกเย็นชา ดุจน้ำแข็ง
“เอ๋…? พูดอะไรน่ะ ไอริ?” (ยูจีน)
ผมจำการ์ดคัดเลือกที่ไอริได้ เมื่อวันก่อน
—สีคือสีรุ้ง
รูปแบบสูงสุดของความสามารถ
คนละขั้วโลกกับผมอย่างสมบูรณ์ กับผม ผู้ที่ ขาวสีเดียว ต่ำที่สุด เธอนั้นเอ่อล้นไปด้วยพรสวรรค์
ความต่างที่ห่างกันมากเกินไป ระหว่างผมกับเธอ ที่โตขึ้นมาด้วยกัน ได้ก่อเกิดความแตกร้าว ระหว่างเธอและผม หลังๆมานี้
แต่ สำหรับเธอ ที่จู่ๆ มาพูดแบบนั้น…
“ส้รางระยะเหรอ เธอว่า… เรื่องนั้นหมายความว่ายังไง…?” (ยูจีน)
แม่ว่าผมจะถามเธอด้วยเสียงที่สั่นเทา ไอริ ปิดหน้าของเธอ ดั่งเศร้าโศก
คนที่ตอบออกมาแทนเธอ คือเพื่อนของเธอ ที่อยู่ข้างเธอ
“เฮ้ ยูจีนคุง รับคำใบ้ไปสักทีเหอะ นี่มันช่วงเวลาสำคัญ สำหรับออราเคิลไอริ มันจะมีปัญหานะ ถ้าข่าวลือแปลกๆขึ้นมา จากการมาอยู่กับคน {ไร้พรสวรรค์} แบบนาย ใช่มั้ย?”
“อะ?!” (ยูจีน)
วิธีพูดที่ไม่น่าเชื่อ ทำให้เลือดผมเดือดขึ้นหัว
ใครไร้พรสวรรค์กัน?!
ไอริและผม อาจจะไม่ได้หมั้นหมายกัน แต่พ่อแม่ของพวกเรา รับรู้ถึงพวกเราแล้ว
แม้ว่าเธอในฐานะเพื่อนร่วมชั้น ควรจะรู้แล้ว ว่าเราสัญญา ว่าจะอยู่ด้วยกันในอนาคต!
“เห็นว่าไอริ ได้รับการขอแต่งงาน จากเจ้าชายคนที่สอง ของอำนาจใหญ่หนึ่งในอาณาจักร ความสามารถสีรุ้้ง และเจ้าชาย หือ นั่นดีจัง ไอริได้รับพรจริงๆ”
“เดี๋ยว! เธอไม่ควรจะบอกยูจี้เรื่องนั้น…” (ไอริ)
ตัดสินจากการตอบสนองของเธอ ผู้ที่รีบปิดปากของเพื่อนของเธอ ผมเรียนรู้ได้เลย ว่านั่น คือความจริง
“ไอริ…นั่น หมายถึงอะไร ขอแต่งงาน…?” (ยูจีน)
“มันไม่ใช่อย่างนั้น! พ่อไปคุยเอาไว้ด้วยตัวเอง…” (ไอริ)
“ในใช่แล้ว โดยพื้นฐานแล้วน่ะ นี่มันหมายถึง นั่นคือเจตนาของ {พระคุณเจ้า} ยูจีนคุง อย่าไปเกลียดไอริซะล่ะ โอเคมั้ย?”
“…”
พ่อของออราเคิลไอริ เป็นท็อป ของประเทศชาตินี้
พูดอีกอย่าง พระคุณเจ้า จักรพรรดิ
สำหรับพลเมืองของอาณาจักร คำพูดของพระคุณเจ้า นั้นแน่นอนที่สุด
แม้ว่าเด็กอายุ 3 ขวบ ก็ยังรู้เรื่องนั้นเลย
“ไอริ…ชั้น…จะเป็นดาบหลวงและ…” (ยูจีน)
ผมสังเกตุไปถึง ความตลกโดยสิ้นเชิงของคำพูดเหล่านั้น ที่ผมโพล่งออกไป และพูดต่อสิ่งที่ผมพูดอยู่ให้จบไม่ได้
ดาบหลวงดาบหลวงคือมือขวา ของจักรพรรดิ
จะยืนเคียงคู่จักรพรรดิตลอด และเป็นดาบ ที่ปกป้องจักรพรรดิจากเหล่าศัตรู
…นั่นเป็นเป้าหมายสุดท้าย ที่ผมได้มีเป้าหมายไว้
ไอริปิดตาของเธออย่างเศร้าโศก และเพื่อนของไอริ บิดเบี้ยวปากเล็กน้อย
“พรืดด…แค่คนล้มเหลวสีขาวเนียนะ จะเป็นดาบหลวง…?”
“เฮ้ อย่าหัวเราะนะ!” (ไอริ)
คำพูด ‘อย่าหัวเราะ’ ขุดหัวใจผมเป็นรูกลวง
“โทษที โทษที ไปกันเถอะ ไอริ”
“เอ๋…แต่…อ-โอเค” (ไอริ)
ไอริจากไป ถูกดึงไปโดยเพื่อนของเธอ
ไอริ…ไม่มองกลับมาหาผม แม้แต่ครั้งเดียว
—วันต่อมา ผมลาออกจากโรงเรียนจักรวรรดิ
◇◇
“เออ เออ หลังจากนายโดนบอกเลิกโดยเพื่อนวัยเดีก นายปิดตัวอยู่แต่บ้าน ถูกเตะตูดออกมาโดยป๊า และถูกบังคับให้เข้ามาโรงเรียนเวทตร์ไลเคี่ยนนี้ ใช่มั้ย? กี่สิบครั้งแล้ว ที่ชั้นได้ยินนี่แล้วน่ะ ยูจีน?”
“เงียบน่า คลอดด์ นี่มันจะเป็นบางอย่าง ที่จะไม่มีวันได้เกิดขึ้นกับนาย ฮีโร่ผู้ยิ่งใหญ่ อย่างน้อยให้ชั้นบ่นเกี่ยวกับมันเหอะ” (ยูจีน)
ปัจจุบันนี้ ผมเข้าในแผนกธรรมดา ของโรงเรียนเวทมนตร์ไลเคี่ยน ตั้งอยู่ที่กลางทวีปทิศใต้
โรงเรียนเวทมนตร์ไลเคี่ยน เป็นศูนย์กลางวิชาการ สูงที่สุด ในทวีปทิศใต้
ระดับวิชาการ สูงจนน่ากลัว
และคุณภาพ ของนักเรียนด้วย
ระหว่างที่ผมตกตะลึง ผมถูกโจมตี โดยหมัดเหล็กของพ่อ และถูกโยนเข้ามา ที่โรงเรียนเวทมนตร์
แทบไม่มีใครที่ผมรู้จักที่นี่เลย ดังนั้น ผมมีชีวิตวัยเรียนที่ไร้กังวล
ผมซาบซึ้ง กับพ่อของผมจริงๆ
แม้ว่ามันจะค่อนข้างลำบาก
ชายที่เดินอยู่ข้างผม คือคลอดด์ เพอซิวาล จากแผนกฮีโร่ในตำนาน ของโรงเรียน
เขามีความสามารถ 5 สี และอาชีพเป็นฮีโร่
อีลิท ในหมู่ อีลิท
เทียบกับเขา อาชีพผม มันแค่คนข้างๆ เหมือนนักรักษาและผู้ใช้บาเรีย
อาชีพเหล่านั้น เป็นแค่ 2 อาชีพเท่านั้น ที่ผมเลือกได้ ด้วยมานาสีขาว
ด้วยนี่ รายได้ตลอดชีวิตของผม จะต่ำกว่า 1/100 เท่า ของฮีโร่ ดังนั้น…นั่นคือความเป็นจริง
มันทำให้ผมอยากจะร้องไห้จริงๆ
“เพื่อนวัยเด็กของนาย เจ้าหญิงไอริ ใช่มะ? ชั้นได้ยินมาว่า เธอสามารถที่จะไต่เต้าไปได้แรงค์สูงสุดของอาณาจักร อัศวินสวรรค์” (คอลดด์)
“จึ ใช่เลย เธอก็มีแฟนเพื่อนร่วมงานด้วย…” (ยูจีน)
แม้แต่ประเทศต่างชาติ อย่างโรงเรียนเวทมนตร์ คุณยังได้ยินข่าวลือ เกี่ยวกับคนดังๆ
การของแต่งงาน ของเจ้าชายคนที่ 2 จากที่ไหนซักแห่ง เห็นว่าไม่ถูกตอบรับ
แต่มีข่าวลือว่าเธอมีความสัมพันธ์โรแมนติก กับนายพลอีลิทหนุ่มๆ ของอาณาจักร
เพื่อนวัยเด็กของผม ลืมเกี่ยวกับผมไปแล้ว และไปได้สวยกับแฟนใหม่…หรือพวกเขาพูดกันอย่างนั้น
ช่าวน่ารำคาญ
บางทีคลอดด์ สังเกตสีหน้าของผม เขาพยายามจะปลอบโยนผม ด้วยน้ำเสียงเห็นอกเห็นใจ
“แต่นายเป็นแค่คนเดียว ที่ชั้นปล่อยไวเวิร์นคู่หูของชั้นให้นายดูแลได้โดยไม่ต้องกังวลนะ ยูจีน นายช่วยชั้นได้อยากยอดเยี่ยม ตลอดเวลาเลย” (คลอดด์)
“นั่นมันเพราะชั้นอยู่ในคลับเลี้ยงสัตว์ หลังจากทั้งหมด มันเพียงแค่เป็นงานชั้นหรอก” (ยูจีน)
นักเรียนส่วนใหญ่ ในโรงเรียนเวทมนตร์ อยู่ในคลับ
คลับกิจกรรม ของโรงเรียนเวทมนตร์ไลเคี่ยน คล้ายคลึงกันกับสมาคมของสมาพันธ์
ในชั้นเรียนของโรงเรียน คุณเรียนรู้ เวทมนตร์ การเคลื่อนไหว และความรู้ ทั่วไปได้
ที่คลับ คุณมีชนชั้นรุ่นพี่รุ่นน้อง และมีนักเรียนหลายคน ที่ใช้คลับนี้เอง เพื่อสร้างคอนเนคชั่น กับนักเรียนต่างปี
คลับที่ผมอยู่ คือคลับเลี้ยงสัตว์
ปลกติแล้ว นักเรียนเลือกได้ตามสบาย ว่าอยากจะเข้าคลับอะไรแต่สำหรับผม มันถูกแต่งตั้งให้ผม โดยอาจารย์ใหญ่
ค่าเล่าเรียนของผมถูกยกเว้น เป็นการแลกเปลี่ยน
แม้ว่าด้วยเรื่องนั้นแล้ว นี่เป็นคลับ ที่มีงานจุกจิกที่มีปัญหามากมาย และไม่ทำให้การแลกเปลี่ยนนั้นคุ้มค่าเลย
คลอดด์และผม มาถึงที่กรงใหญ่
และก็มีกุญแจใหญ่ที่มาพร้อมผนึก
กุญแจ คืออุปกรณ์เวทย์ สำหรับการใช้พิเศษ
“เฮ้ยย คู่หู” (คลอดด์)
คลอดด์ส่งเสียง
ไวเวิร์นที่สวยงาม พร้อมด้วยเกล็ดสีน้ำเงินที่เงางาม ลงพื้นตรงหน้าของเขา
*คุรุรุรุ*
มันส่งเสียงคราง ในความสุข
“สบายดีมั้ย?” (คลอดด์)
ถูกแปรงโดยคลอดด์ ไวเวิร์นร้อง อย่างมีความสุข ผมเติมอาหาร ระหว่างที่พวกเขาทำเช่นนั้นอยู่
“เสร็จแล้ว คลอดด์” (ยูจีน)
ผมพูดกับคลอดด์และไวเวิร์น
*คุรุรุรุรุรุ…*
ไวเวิร์นก็ดันหน้าของมัน มาใกล้กับผม
ผมลูบมันอย่างอ่อนโยน
มันได้ชอบผม ตั้งแต่เวลาที่ผมรักษามัน ด้วยเวทย์รักษา เมื่อมันได้รับบาดเจีบ
ปรกติแล้ว มันจะยากที่จะรับมือกับไวเวิร์น เห็นว่า
“คู่หู่ พรุ่งนี้ เราจะออกเดินทางกัน มาบินไปด้วยกันเถอะนะ” (คลอดด์)
คลอดด์ยิ้มอย่างสดชื่นสู่คู่หูของเขา
ช่างขี้เก๊กจริง
แล้วก็ เขาเป็นที่นิยมด้วย
ยังไงซะ นั่นมันแน่นอนอยู่แล้ว
เพราะทั้งหมด เขาเป็นฮีโร่
ผมออกจากกรง และมุ่งหน้าไปลึก เข้าไปจากที่นั่น
แต่คลอดด์ตามผมมาด้วย ด้วยเหตุผลบางอย่าง
“นายเสร็จธุระแล้วนี่ ใช่มั้ย?” (ยูจีน)
“นายจะไปที่ ‘กรงนั้น’ ตอนนี้ ใช่มั้ย ยูจีน? ชั้นจะไปกับนาย” (คลอดด์)
“…ชั้นไม่ได้ถือจริงๆนะ นายแปลกดีจัง” (ยูจีน)
พื้นที่คลับเลี้ยงสัตว์ ของโรงเรียนเวทมนต์ไลเคี่ยน นั้นกว้างขวาง
อาจารย์ใหญ่ รักสิ่งของหายาก และมีสิ่งมีชีวิตเวทย์แปลกมากมาย และเพาะพันธุ์พวกมันจำนวนหนึ่งด้วย
มีแม้แต่สิ่งมีชิวิตเวทมนตร์ที่เลวร้าย ที่อยู่ในกำหนดภัยพิบัติ
ยิ่งเข้าไปลึกเท่าไหร่ บริเวณที่ผนึก ก็อันตรายมากขึ้นเท่านั้น
อากาศ กลายเป็นหนาขึ้นอีก หนาขึ้นอีก
มันอยู่บนระดับที่ว่า คนปรกติ จะพบว่ามันยาก แม้แต่จะหายใจ
แต่ไม่มีปัญหากับผม ผู้ใช้บาเรียนะ…
ผมกังวล และมองดูข้างผม ผมเห็นคลอดด์ที่มีหน้าที่ซีดได้
นั่นทำไมฉันบอกนายแล้วไง…
“อย่ากดดันตัวเองเลย คลอดด์” (ยูจีน)
“ช-ชั้นยังไม่เป็นไร…” (คลอดด์)
ผมเทียบจังหวะกับก้าวเท้าของคลอดด์ และเดินอย่างช้าๆ
ในท้ายที่สุด เราก็มาถึง กรงเหล็กใหญ่สีดำ
—ผนึกต้องห้าม: แรงค์ เจ็ด
ลึกเข้าไปข้างในที่นี่ คุณจะเจอ {สิ่งมีชีวิตในตำนานปรัมปรา} ที่อันตรายมากที่สุด ในโรงเรียน
เห็นว่าคนปรกติ จะกลายเป็นบ้าไป แค่จากการสบตาพวกมัน
งานสกปรก ที่ทำได้แค่โดย ผู้ใช้บาเรีย
การดูแลพวกมัน ก็เป็นงาน ของคลับเลี้ยงสัตว์ด้วย
ไม่ต้องสงสัยเลย ว่าไม่มีใคร อยากจะทำมัน
“ข-ขอโทษ…ยูจีน ชั้นไปไกลกว่านี้ไม่ได้แล้ว” (คลอดด์)
คลอดด์เหงื่อไหลเป็นน้ำ และหยุดเดิน
“นายสามารถที่จะมาได้ค่อนข้างไกลนะ วันนี้” (ยูจีน)
“ใช่… {เจ้าอสูร} ในตำนาน ชั้นอยากจะเห็นมันซักวันนึง แต่…ชั้นยังทนพิษนี้ไม่ได้จริงๆ…” (คลอดด์)
“อย่ากดดันตัวเองเลย แล้วเจอกันถ้างั้น” (ยูจีน)
ผมเปิดผมเปิดประตูผนึกที่หนักหน่วง
พิษที่รวมกันอยู่ข้างใน พวยพุ่งออกมา
“กุ่…!” (คลอดด์)
คลอดด์ล้มลงไปที่เข่า
“อ่ะนี่ [รักษาจิต]” (ยูจีน)
ผมร่ายเวทย์รักษาใส่เขา
คลอดด์ยืนขึ้น ด้วยเท้าที่ไม่มั่นคง
“เฮ้ ยูจีน ชั้นสงสัยเรื่องนี้มาตลอดเลย แต่ทำไมนายไม่เป็นไรกับพิษนี้…? ที่แม้ว่าชั้นที่เป็นฮีโร่ ยังทนมันไม่ได้” (คลอดด์)
“มันเป็นเพราะชั้นเป็นผู้ใช้บาเรีย กี่ครั้งแล้วตอนนี้ ที่นายถามชั้น?” (ยูจีน)
“แต่ปราชญ์ในทีมของเรา ที่ใช้เวทย์บาเรียได้ สลบไป เมื่อผ่านประตูผนึกไปนิดหน่อยเองนะ…” (คลอดด์)
“พวกเค้าฝึกมาไม่พอ” (ยูจีน)
“ชั้นยังไม่เชื่อนะ” (คลอดด์)
“เจอกัน” (ยูจีน)
ผมโบกมือของผม และปิดประตู จากข้างใน
“ชั้นมั่นใจ ว่าที่นายว่ามันไม่ใช่นะ…” (คลอดด์)
ก่อนที่ผมจะปิดประตู ผมได้ยินคำพึมพำของคลอดด์
นั่นอะไรที่ว่าไม่ใช่?
◇◇
โรงเรียนเวทมนตร์ไลเคี่ยน คุกใต้ดินชั้นผนึก
สิ่งมีชีวิตที่อยู่ในนี้ ทั้งหมดเป็นสิ่งมีชีวิตกำหนดภัยพิบัติและสิ่งมีชีวิตในตำนานปรัมปรา
ถ้าแม้ว่าหนึ่งในพวกมันได้วิ่งหนีไป หลายเมืองจะล่มสลาย…เห็นว่า
ไม่มีซักตัว ที่หนีไปได้ ดังนั้น ผมไม่รู้ ว่าเรื่องนั้นจริงมั้ย
และสำหรับว่าทำไมสิ่งมีชีวิตที่อันตราย อยู่กันที่นี่ มันเป็นเพราะงานอดิเรก ของอาจารย์ใหญ่
ฟังดูใช่เลย สำหรับคนแปลกๆ
มีผนึกหลายผนึกซ้อนทัพกันอยู่ตามกรง และพวกมันจะไม่เปิดเลยซักนิด ยกเว้นว่าคุณจะใช้ขั้นตอนที่ถูกต้อง
เมื่อพูดอย่างนั้นแล้ว มันเป็นที่อสูร ที่พิษลอยไปทั่ว และแม้แต่ผนึกที่ทนทานที่สุด ก็เก็บพิษนั้นไว้ไม่ได้ -นั่นคือ ธาตุอสูร
ถ้าคนปรกติ เข้ามา พวกเขาจะพิกลพิการ
แม้แต่คลอดด์ ที่เป็นฮีโร่ ยังอยู่ในสภาพนั้น
ไม่มีไอบ้าคนไหนที่จะแอบเข้ามา
ผมเดินหน้าอย่างระวัง ผ่านหลายผนึก ที่ต้องมีขั้นตอนที่มีปัญหาเป็นตัน เพื่อจะเปิดนึก
ถ้าผมใช้เวลามากไป {ผู้หญิง} คนนั้น จะโกรธเอา
(มารีบกันเถอะ…) (ยูจีน)
ผมเข้าลึกเข้าไป ด้วยก้าวท้าว ที่เร่งรีบเล็กน้อย
เจ้าอสูรตกสวรรค์ เอริเนียส
ผมเข้ากรง ที่เอ่อล้นไปด้วยพิษ อย่างช้าๆ
■ข้อความจากผู้แต่ง:
เรื่องนี้เกิดขึ้นในโลกเดียวกันกับงานก่อนหน้านี้: เทพธิดาผู้ศรัทธาศูนย์ (พิชิตฟ้าล่ารัก)
อย่างไรก็ตาม ตัวเอง นางเอก และตัวละครสนับสนุนอื่นๆ จะไม่ปรากฏขึ้นที่นี่
※มากที่สุด พวกเขาจะถูกพูดถึงชื่อ
มันถูกเขียน ในแบบที่คุณมีความสุขกับมันได้ โดยไม่ได้อ่านเรื่องก่อนหน้า
ผู้อ่านของเรื่องก่อนหน้า ผู้อ่านของเรื่องปัจจุบัน; ผมจะซาบซึ้ง ถ้าพวกคุณมีความสุข กับเรื่องนี้
แปลโดย: wayuwayu
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
วายุ แซ่จิว
กสิกรไทย
