นักดาบนุ่มนิ่มกับพลังโจมตีศูนย์ ~ถูกออราเคิลเพื่อนวัยเด็กทิ้ง เข้าโรงเรียนเวทมนต์ และจบที่ดูแลเจ้าอสูร - ตอนที่ 10 ยูจีน มุ่งหน้าไปที่ชั้น 2

10 ยูจีน มุ่งหน้าไปที่ชั้น 2

—หอคอยซีนิท บาเบล: ชั้น 2 – บริเวณที่ราบปกคลุมไปด้วยหญ้า

ที่ราบ ปกคลุมในทุ่งหญ้าสีเขียว และมีพุ่งไม้สีเขียวเข้ม โตอยู่ห่างๆกันรอบๆทำให้ชั้นนี้ มีระยะการมองเห็นที่ดี

“ยูจีนคุง ทิวทัศน์มันไม่ต่างจากชั้น 1 เลย” (ซูมิเระ)

“อย่าลดการป้องกันนะ มีมอนสเตอร์อยู่ที่ชั้น 2” (ยูจีน)

“ได้ รับทราบ!” (ซูมิเระ)

ซูมิเระตอบด้วยน้ำเสียงที่ประหม่า

เมื่อพูดอย่างนั้นแล้ว มันเป็นแค่มอนสเตอร์ที่อ่อนแอสุดขีด ที่มีความอันตรายอยู่ที่แรงค์ 1

แม้ว่าพวกมันกัดเธอ มากที่สุดที่พวกมันจะทำได้ คือให้เลือดไหลนิดหน่อย

“ซูมิเระ อย่าไปไกลจากชั้นเกินไปนะ เวทมนตร์บาเรีย และเวทมนตร์รักษาของชั้น มีระยะแค่ไม่กี่ก้าวจากที่ชั้นยืน” (ยูจีน)

“โอเค! ชั้นจะระวังนะ!” (ซูมิเระ)

นี่เป็นประเด็นที่ผมเตือนเธอ มานับครั้งไม่ถ้วนในหนึ่งอาทิตย์นี้

ระยะของเวทมนตร์ของผม เล็กสุดขีด

นี่ก็เป็นเหตุผลว่าทำไม ผมไม่สามารถที่จะสร้างปาร์ตี้ได้

ผมรักษาหลายๆคนในทีเดียวไม่ได้

ผมบอกไม่ได้จริงๆ ว่าผมเป็นนักรักษา

ขอบคุณนั่น ผมแทบจะไม่ได้ทำอะไรเป็นทีมเลย

เวลาเดียวที่ผมอยู่ในทีม คือเมื่อผมดูโอกับซาร่า

“ด-ได้เลย เข้ามาเลย!” (ซูมิเระ)

ซูมิเระพร้อมโล่ของเธอ ที่ถูกซื้อที่ร้านเกราะของโรงเรียน

ภาพนั้นของเธอ ที่มองระวังไปทั่วอย่างกระสับกระส่าย น่ารัก

แต่มีหนึ่งปัญหา

ไม่มีมอนสเตอร์โผล่มาเลย ไม่ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหน

“ยูจีนคุง ไม่มีมอนสเตอร์เลยอ่ะ” (ซูมิเระ)

“…นั่นแปลกนะ” (ยูจีน)

เราตระเวนไปทั่วชั้น 2 แบบสุ่มๆ แต่ ไม่มีมอนสเตอร์มาเลยซักนิด

ผมเห็นกระต่ายมีเขาวินาทีหนึ่งที่นั่น แต่เมื่อมันเห็นเรา มันสะดุ้ง และหนีออกไปในพริบตา

ผมชำเลืองมองซูมิเระ

และจากนั้น ผมสังเกต

ซูมิเระคืออีฟริท

เธอมีมานาเอ่อล้นมาจากตัวของเธอ ในปริมาณมหาศาล

มันไม่อยู่เหมือนการควบคุม และออกมาเป็นไฟ แต่ปริมาณมานาที่เธอมี ยังอยู่ตรงนั้น

ผมชินกับการเห็นสิ่งมีชีวิตเวทมนตร์ ในคลับเลี้ยงสัตว์ ดังนั้นมันไม่กวนใจผมมาก แต่มานานาของอีฟริท ต้องเป็นภัยสำหรับมอนสเตอร์แน่เลย

พวกมันวิ่งหนีในทันที ที่พวกมันเห็นซูมิเระ

(นี่จะไม่ทำหน้าที่ เป็นประสบการณ์การสำรวจดันเจี้ยน…) (ยูจีน)

“ซูมิเระ ไปที่ลิฟต์ดันเจี้ยน แล้วไปที่ชั้น 5 กันเถอะ” (ยูจีน)

“เอ๋?! กระทันหันจัง? นั่นจะไม่เป็นไรใช่มั้ย?” (ซูมิเระ)

“มันดูเหมือนไม่มีมอนสเตอร์มากวันนี้น่ะ” (ยูจีน)

ผมไม่ได้บอกซูมิเระ…ว่ามานาของเธอ ทำให้มอนสเตอร์กลัว

เรามุ่งหน้าไปที่ชั้นสูงขึ้น

◇ชั้น 5 ของหอคอยซีนิท บาเบล◇

ทิวทัศน์ยังคงเป็นทีราบที่ปกคลุมไปด้วยหญ้า

มันควรจะเป็นทะเลเพลิงเมื่อ 7 วันก่อน แต่มันกลับไปเป็นปรกติแล้ว

นี่ต้องขอบคุณความพยายามดับไฟกัน ของเจ้าหน้าที่ดันเจี้ยน และระบบการทำงานฟื้นฟูตัวเอง ของหอคอยซีนิท

“ไม่มีมอนสเตอร์~” (ซูมิเระ)

“…”

จริงๆแล้วมี

ผมรู้สึกถึงการมาถึงของพวกมันได้

ผมรู้สึกได้ถึงสายตาของมอนสเตอร์ เฝ้าดูเราจากไกลๆ

ดูเหมือนมอนสเตอร์กลัวซูมิเระ ที่เปลี่ยนที่นี่ เป็นทะเลเพลิง

มอนสเตอร์ที่นี่ กลัวเธอ มากกว่าที่อยู่ในชั้น 2 อีก

พอมาคิดว่ามันจะถึงระดับนี้

ไม่มีทางเลือก นอกจากไปข้างบน หือ…

แต่ไปที่ชั้น 6 ในการสำรวจแรก มันค่อนข้างเป็นสถิติเลยนะ รู้มั้ย?

ปรกติแล้ว คุณจะไม่ขึ้นไปชั้นนั้นเร็วขนาดนี้

ในกรณีของผม มันใช้หลายวัน ที่จะขึ้นไปแต่ละชั้น

—”เพราะทั้งหมดผู้เกิดใหม่นั้นพิเศษ มันดีกว่าที่จะไม่ตัดสินเธอ จากสามัญสำนึกของเรา”

ผมนึกถึงคำพูดของอาจารญ์ใหญ่อูเธอร์ ผู้ที่พูดแบบนี้ ระหว่างที่แปรงหนวดและยิ้ม

เข้าใจแล้ว มันเป็นอย่างที่อาจารย์ใหญ่โรงเรียนพูด

เมื่อเราไปที่ชั้น 6 มอนสเตอร์เริ่มจะเข้าหาเราที่นี่นที่นี่

ตัวที่โผล่มา คือหมาป่าเถ้า

มอนสเตอร์อันตราย แรงค์ 2

“พ-พวกมันอยู่นี่แล้วยูจีนคุง!” (ซูมิเระ)

ซูมิเระส่งเสียง ลนลาน

“ใจเย็น ซูมิเระ ชั้นจะสนับสนุนที่ข้างเธอ” (ยูจีน)

แต่ผมไม่ใช่คนเดียว ที่จะจัดการกับพวกนี้ ผมจะปล่อยเรื่องนี้ไว้ให้ซูมิเระคนเดียว

อย่างแรก ผมอยากจะให้เธอ สังเกตการกระทำของมอนสเตอร์อย่างใจเย็น

หมาป่าเถ้าเป็นมอนสเตอร์ที่อันตรายพอตัว แต่มนัเป็นไปได้อย่างเหลือเฟือ สำหรับผู้เริ่มต้นที่จะรับมือกับพวกมัน ถ้าพวกเธอระวัง

“ได้เลย! มา!” (ซูมิเระ)

ผมได้ยินเสียงที่มีแรงจูงใจของซูมิเระ

พูดถึงแล้ว ผมไม่ได้ให้เธอถืออาวุธ

เอมีแค่โล่ สำหรับการป้องกัน

เป้าหมายของผม คือให้เธอเรียนรู้ ว่าจะปกป้องตัวเธอเองยังไงก่อน

มานารอบตัวซูมิเระ แรงขึ้น ดั่งจะตอบสนองกับเรื่องนั้น

มานาเพิ่ม โดยตอยสนองกับอารมณ์ของเธอเหรอ?

มานาปรกติของเธอปรกติแล้วก็น่าประหลาดใจ แต่มานาของอีฟริทที่มีแรงจูงใจ มันอยู่อีกระดับนึงไปเลย

มานาจำนวนมหาศาล เพียงพอที่จะเทียบได้กับนักเวทย์แรงค์เหนือกว่า 10 คน ปกคลุมร่างกายของซูมิเระ

ถ้าอย่างนั้น นี่ คือพลังของอีฟริทในตำนาน

มานาสีแดงออกมาจากซูมิเระ…ไหม้พื้น

มานาที่แผดเผาวิ่งผ่านพื้น และไปถึงตลอดทางจนถึงหมาป่าเถ้า

หมาป่าเถ้า ส่งงเสียงร้อง ‘เกี๊ยน’ ที่น่าสงสาร และวิ่งหนีไป

……มันต้องร้อนแน่ๆ

“อ-เอ๋…? พวกมันไปแล้ว” (ซูมิเระ)

ซูมิเระตกตะลึง พร้อมด้วยโล่เธอที่ยังอยู่กับที่

(เอาจริงอ่ะ? เธอทำให้มอนสเตอร์หนีไปแบบกลัวๆ แค่จากการเอามานาให้ดูเนี่ยนะ…) (ยูจีน)

“เราโชคดี” (ยูจีน)

“ช-ใช่” (ซูมิเระ)

ซูมิเระเอียงหัวของเธอ ดั่งจะไม่เชื่อ

ทันทีนั้น ผมสังเกตบางอย่างได้ กระทันหัน

“หืม? ไม่ใช่โล่เธอไหม้เหรอ?” (ยูจีน)

“เอ๋?! ว้าว้า! มันไหม้จริงๆด้วย! โอ้ไม่ ชั้นต้องดับมัน!” (ซูมิเระ)

โล่ของซูมิเระแดงสด

โล่นั้นไหม้เป็นสีแดง มันไม่ติดไฟ แต่เพี่ยงแค่ปล่อยแสงบางๆ

นี่คือ…

“…มันถูกเสริมพลังเวทมนตร์ด้วยไฟ…?” (ยูจีน)

“เสริมพลังเวทมนตร์?” (ซูมิเระ)

“มันเป็นเวทมนตร์ที่ให้เธอใส่ธาตุ ลงไปในอาวุธและชุดเกราะ แต่ปรกติแล้วเธอจะต้องร่ายเวทมนตร์ สำหรับเสริมพลังเวทย์โดยเฉพาะนะ” (ยูจีน)

ดูเหมือนมานาของซูมิเระ มีผลเป็นเสริมพลังเวทมนตร์ด้วยเหมือนกัน

โล่ที่เสริมพลังเวทมนตร์ด้วยไฟ ส่องสว่างสีแดงซักพัก

“ว้าว…ถ้าอย่งนั้น เธอทำบางอย่างแบบนี้ได้ แค่จากการใส่มานาเข้าไปในมัน?” (ยูจีน)

“หืม?” (ซูมิเระ)

ดูเหมือนซูมิเระ ไม่เข้าใจว่านั่นมันแค่เหลือเชื่อแค่ไหน

เสริมพลังอาวุธหรือชุดเกราะซักชิ้น ไม่ได้ง่าย

ไม่มีนักเวทย์มากที่ใช้เสริมพลังเวทมนตร์ได้ และคุณต้องการเงินพอตัว ที่จะจ้างซักคน

ถ้าผู้คนได้เรียนรู้ถึงพลังนี้ของเธอ ผู้คนที่จะชวนซูมิเระไปสำรวจดันเจี้ยน จะปรากฏกันขึ้นมา

…เวลาของผม ในฐานะผู้ปกครองของเธอ อาจจะสั้น มากกว่าที่ผมคิด

นั่นคือความรู้สึกที่ผมได้มา

“ยูขีนซัง?” (ซูมิเระ)

“มันไม่มีอะไร ไปกันต่อเถอ” (ยูจีน)

ผมปัดความเศร้าสีเทานั้นออกไป และมุ่งหน้าไปที่ดันเจี้ยน ชั้นสูงขึ้น

ผมจะให้เธอ มีประสบการณ์กับการต่อสู้กับมอนสเตอร์ แม้ว่าจะแค่นิดเดียว

แต่มันเป็นการคำนวนผิดพลาด

ผมไม่ได้คาดถึง ว่าอีฟริทนั้นเหลือเชื่อแค่ไหน

หมาป่าใหญ่ในชั้น 7 ที่ใหญ่เท่าลูกวัว และดุร้ายมาก หมีดำใหญ่ ที่ถิ่นอยู่ที่ชั้น 8 และสัตว์อสูร ที่ขนาดสองเท่าของมนุษย์ ที่อาศัยอยู่ที่ชั้น 9… มันเป็นสัตว์อสูรที่น่ากลัว ที่เรียกว่าสิงโตแดงที่ควบคุมเวทมนตร์ไฟ แต่…

(((…เราจะไม่เข้าไปขวางทางแก ดังนั้นเอาเลยและผ่านไปเลย…)))

โดยพื้นฐานแล้วคืออะไรที่พวกมันพูดอยู่ เพราะพวกมันไม่โจมตีเราเลยซักนิด

โดยเฉพาะสิงโตแดง ทันทีที่มันเห็น เชื้อพระเจ้า**ไฟ ซูมิเระ มันกระโดดกลับไป และสั่นอยู่ในระยะไกลๆ ที่แทบจะไม่อยู่ในสายตาเลย

<ผู้แปล: เปลี่ยนจากครึ่งพระเจ้า เป็นเชื้อพระเจ้า>

…แก…

ไม่ใช่พวกแกมากระโจนใส่ชั้น เมื่อตอนที่ชั้นมาที่ชั้น 9 ดั่งจะพูดว่า ‘เหยื่อ!’ เหรอ?!!

ดูเหมือนสัตว์อสูรไฟ ต่อต้านเชื้อพระเจ้าไฟซูมิเระไม่ได้

ในท้ายที่สุด เราไม่ได้การต่อสู้ดีๆ จากชั้น 6 ถึงชั้น 9

เฮ้ย เฮ้ย เธอเพิ่งมาที่สถิติที่ดีที่สุดของผม

“ยูจีนคุง เราควรทำยังไงดี…? ถ้าเราขึ้นไปจากที่นี่ มันจะเป็นพื้นที่ของหัวหน้าชั้น ใช่มั้ย” (ซูมิเระ)

“ใช่…” (ยูจีน)

“เรามาถึงเร็วกว่าที่คาด” (ซูมิเระ)

ซูมิเระ ตกตะลึงโดยเรื่องนี้

—ชั้น 10

ผมไม่เชื่อเลย ว่าเรามาตลอดทางจนถึงที่นี่ ในวันแรก

ผมก็ยังไม่เคยมาที่ชั้น 10 ด้วย

อย่างไรก็ตาม ผมเคยเห็นมันที่ระบบดาวเทียม

ตัวที่อยู่ที่นี่เป็นหัวหน้าชั้นแรก ของหอคอยซีนิท

ผมไม่เคยท้าทายมันมาก่อน แต่…

ผมชำเลืองมอง หน้าของซูมิเระ

ความตึงเครียดตอนแรกของเธอ หายไป

สีหน้าที่ผ่อนคลาย

นี่ไม่ดี

ตึงเครียดมากเกินไปก็ไม่ดีด้วย แต่ไม่มีความรู้สึกถึงอันตรายนั้น เป็นสัญญานของนักสำรวจอายุสั้น

พรสวรรค์ที่มาถึงตลอดทาง ได้ถึงชั้น 9 โดยไม่มีปัญหาใดๆ

ผมแน่ใจว่าเธอจะผ่านผมไป ในการกระพิบตาเดียว และกลายเป็นนักสำรวจที่โดดเด่น

แต่มันอันตราย ที่จะให้เธอไปข้างหน้า โดยไม่เจอมอนสเตอร์ใดๆเลย ตลอดทางไปถึงชั้น 9 ในการสำรวจแรกของเธอ และให้เธอคิดว่า ‘งั้นมันแค่เนี้ยเหรอ’

ในฐานะผู้ปกครองของเธอ ผมอยากให้เธอนำ {ประสบการณ์} บางอย่างกลับไป

“ไปตวจหัวหน้าชั้นกันเถอะ” (ยูจีน)

ผมเสนอให้ซูมิเระ

“ห-หัวหน้า?! ม-มันจะไม่เป็นไรเหรอ?” (ซูมิเระ)

“มันปลอดภัย ตราบใดที่เธอไม่เข้าไปดินแดนของหัวหน้าชั้น” (ยูจีน)

และถ้าต้องตัดสินใจ ผมแค่ต้องปกป้องซูมิเระ ด้วยทุกอย่างที่ผมมี

แม้ว่าผมปกป้องคนกลุ่มใหญ่ไม่ได้ ผมมีความมั่นใจในการปกป้องคนคนเดียว

การสนทนาที่คุกใต้ดิน เล่นขึ้นมาใหม่ในใจของผม

— “แม้แแต่เจ้าอสูร แบบชั้น อาจจะมีเวลาที่ยาก ที่จะทำให้นายบาดเจ็บ ยูจีน”  (เอริ)

— “จริงๆเหรอ เอริ?” (ยูจีน)

— “ใช่ นายควรจะมั่นใจมากกว่านี้ ยูจีน” (เอริ)

แม้แต่เจ้าอสูรเอริ ก็ยังมอบตราประทับรับรองให้ผม

นั่นทำไม มันควรจะไม่เป็นไร…ผมว่า

“ข-เข้าใจแล้ว… โอเค ถ้ายูจีนคุงพูดอย่างนั้น!” (ซูมิเระ)

ซูมิเระยิ้ม

หน้าตา ที่ใส่ความเชื่อใจไว้ในผม

(…ไปกันเถอะ) (ยูจีน)

ผมสูดหายใจลึกๆ

เราขึ้นบันไดไปที่ชั้น 10 อย่างช้าๆ

 เป้าหมายเดือน 9/66

ค่าเน็ต 100/200

กาแฟ 0/300

คอมใหม่ 0/2000

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

วายุ แซ่จิว

กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu

โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ที่ facebook