นักดาบนุ่มนิ่มกับพลังโจมตีศูนย์ ~ถูกออราเคิลเพื่อนวัยเด็กทิ้ง เข้าโรงเรียนเวทมนต์ และจบที่ดูแลเจ้าอสูร - ตอนที่ 101 เมืองหลวงอาร์ชาม

101 เมืองหลวงอาร์ชาม

◇มุมมองซูมิเระ◇

“ว้าา~”

เส้นทางที่เราเดินมีสี่เหลี่ยมหินสะอาดปูอยู่ และอาคารกำแพงสีขาวเรียงรายกันบนทั้งสองฝั่งนั้นออกแบบเหมือนกัน

มันเป็นเมืองที่สวย…แต่ไม่ใช่มันยากที่จะจำเส้นทางของคนหนึ่งหรือ?

“ฉันรู้สึกเหมือน…ฉันจะหลงในเมืองนี้…” (ยูจีน)

หนูได้ยินคำพึมพำจากยูจี้อยู่ข้างหนู

มันทำให้เธอคิดอย่างนั้นจริงๆ ถูกไหม~?

“ซาร่าจัง นำฉันในเมืองภายหลัง ได้มั้ย~?” (ซูมิเระ)

หนูพูดนี่สู่ซาร่าจัง

“…”

“ซาร่าจัง?” (ซูมิเระ)

ซาร่าจังไม่ได้พูดมากตั้งแต่มาถึงในเมืองหลวงศักดิ์สิทธิ์

หรือ เธอเงียบอย่างสิ้นเชิงมากกว่า

หลังเธอตรง, ทั้งสองแขนไขว้กันหน้าหน้าอกของเธอ, และหัวเธอลดลง สีหน้าขณะที่เธอเดิน

มันดูเหมือนเธอกำลังนำทางเราเพราะเธออยู่ข้างหน้าเรา

“นักเดินทาง สนใจดูร้านของฉันไหม?!”

“ค่ำคืนนั้นหนาว ฉันมีถุงมือและที่ปิดหูอุ่นๆ!”

“ฉันมีผลไม้และผักสดดูพวกมันสิ~”

“มีอุปกรณ์เวทมนตร์จากหอคอยยอดสูงสุดที่นี่!”

“ร้านเราเป็นที่เดียวเท่านั้นที่คุณซื้อของนำเข้าจากทวีปทิศตะวันตกได้!”

สถานที่นั้นมีชีวิตชีวาที่มีร้านแผงข้างทางเมื่อเราเข้าสู่ถนนหลัก

การออกแบบอาคารเหมือนกัน แต่ป้ายประกาศของร้านค้าแผงนั้นมีสีสันและน่าสนใจ

พวกเขากำลังขายอาหารและเครื่องประดับที่หนูไม่เคยเห็นมาก่อน และมันทำให้หนูอยากไปดูพวกมันนิดหน่อย

แต่สถานที่ซึ่งเรากำลังมุ่งหน้าไปคือโบสถ์อันยิ่งใหญ่กลางเมืองที่ผู้ขอให้ปราบสัตว์อสูรผู้ยิ่งใหญ่อยู่ข้างใน สตรีศักดิ์สิทธิ์ทั้ง 8

ต้องทำการเที่ยวดูข้างทางเวลาอื่น

“ยินดีต้อนรับ~!”

“ดูมันสิ~!”

“ฉันจะต่อรองให้คุณ!”

เราเดินภายในเสียงเรียกของพ่อค้าแม่ค้ามากมาย

ณ ทันใดนั้น…

— “ทุกคนมันได้เวลาบูชาเทพธิดา”

เสียงของผู้หญิงและเสียงลูกบอลกระทบกันดังก้อง

“เอ๋?”

หนูขึ้นเสียงอย่างไม่ได้ตั้งใจ

ยูจี้คุงกำลังมองไปรอบๆในความสงสัย

ความวุ่นวายหยุดลง

ทุกคนในเมืองลงไปคุกเข่า ณ เวลาเดียวกัน และจากนั้น พวกเขานำมือประสานกันเพื่ออธิษฐาน

ซาร่าจัง ผู้เดินอยู่ข้างหน้า ทำเหมือนกัน

(ซูมิเระ เราควรทำนั่นด้วย) (ยูจีน)

(ช-ใช่ ยูจี้คุง) (ซูมิเระ)

หนูถูกสอนอย่างนี้โดยซาร่าจัง ดังนั้นหนูรู้เกี่ยวกับมัน

มันคือเวลาสำหรับการบูชาหมู่ที่เกิดขึ้น 3 ครั้งทุกวัน

หนูเลียนแบบผูัคนรอบๆและลงไปคุกเข่า ประสานมือเข้าด้วยกัน, ปิดตาของหนู, และอธิษฐาน

ยูจี้คุงทำท่าแบบเดียวกัน

พูดถึงแล้ว เห็นว่ามันปรกติที่จะลงไปคุกเข่าข้างเดียวในจักรวรรดิ ยูจี้คุงทำนั่นในโรงเรียน แต่เขาทำตามสไตล์ของชาตินี้

“…”

ความเงียบงันปกครองเมือง

เสียงจนถึงตอนนี้หายไปอย่างสมบูรณ์

มันดำเนินไปมากกว่า 5 นาที

— “เวลาแห่งการบูชาจบ เสนอความขอบคุณแด่เทพธิดา”

การตีระฆังหยุดลงและผู้คนทั้งหมดเริ่มเคลื่อนไหวอีกครั้ง

มันกลับสู่ที่มันเคยเสียงดัง

“นั่นน่าประทับใจ…” (ยูจี้)

“ใช่…” (ซูมิเระ)

หนูพยักหน้ากับคำพูดของยูจี้คุง

การอธิษฐานแด่เทพธิดาถูกรวมอยู่ในวิถีชีวิตของพวกเขา

ธรรมเนียมที่ไม่มีในเมืองดันเจี้ยนหรือจักรวรรดิ

ซาร่าจังเงียบตลอดเวลา

(เธอไม่ได้ดูกระปรี้กระเปร่าแม้ว่าได้กลับมาหลังจากสักพัก) (ซูมิเระ)

ไม่มีการตอบสนองเมื่อหนูคุยกับเธอ

เธออารมณ์ไม่ดีหรือ?

แต่เธอปรกติจนกระทั่งเราเข้าเมือง

เราเดินสักพักและไปถึงโบสถ์ใหญ่ ไม่ มันไม่เป็นไรที่จะเรียกมันว่าโบสถ์ใหญ่หรือ?

สิ่งก่อสร้างขนาดยักษ์ที่ใหญ่เท่าตึก 10 ชั้นก็กว้างมากด้วย

มันเหมือนกับปราสาทมากกว่าโบสถ์

—โบสถ์นักบุญแอนนาอันยิ่งใหญ่

วิหารผู้นำของโบสถ์เทพธิดาในทวีปทิศใต้

แอนนาซามะเป็นคนที่สร้างศาสนาของโบสถ์เทพธิดา ดังนั้นชื่อของโบสถ์ก็ถูกนำมาจากเธอด้วย

ผู้คนข้างหน้าโบสถ์อันยิ่งใหญ่น่าจะเป็นคนจากที่นั่น

นักบวชชายและหญิงยืนเรียงแถวกัน

เป็นไปได้ไหมว่าเป็นสำหรับเราผู้ที่ต้องสนับสนุนในการปราบสัตว์อสูรผู้ยิ่งใหญ่

แม้อย่างนั้น มันยิ่งใหญ่เกินไป…คืออะไรที่หนูกำลังคิดแต่…

“““““เรากำลังรอท่านอยู่ ผู้จะเป็นสตรีศักดิ์สิทธิ์คนต่อไป ซาร่าซามะ”””””

พวกเขาทั้งหมดลดหัวของพวกเขา ณ เวลาเดียวกันให้ซาร่าจัง

ซาร่าจังเพียงแค่ตอบว่า ‘ฉันกลับมาแล้ว’ โดยไม่ลนลาน

“ได้โปรดปล่อยสัมภาระไว้ที่นี่”

“เราจะนำท่านไปสู่ห้องของท่าน”

“ขอให้ฉันได้ถอดเสื้อ”

พวกเขาทั้งหมดคุยกับแค่ซาร่าจังเท่านั้นทีละคนตามๆกัน

มันดูเหมือนว่าหนูและยูจี้ไม่ได้อยู่ในสายตาพวกเขาด้วยซ้ำ

“ฉันทำคนเดียวได้ ดังนั้นมันไม่เป็นไร ได้โปรดกลับไปทำงานของคุณ” (ซาร่า)

ซาร่าจังพูดนี่และผู้คนจากไปอย่างไม่เต็มใจ

“ยูจีน ซูมิเระ เอาเลย” (ซาร่า)

ซาร่าเดินนำหน้าเรา

(นี่เป็นครั้งแรกที่เธอเรียกฉันว่าซูมิเระ)

มันเป็นซูมิเระจังเสมอ

แล้วก็ ท่าทางเธอแปลกๆนิดหน่อย

ยูจี้ก็ทำหน้าสับสนด้วย

ข้างในโบสถ์อันยิ่งใหญ่ซับซ้อน มันรู้สึกเหมือนเขาวงกต

แล้วก็มีทางเดินและห้องเยอะด้วย

มันดูเหมือนอาคารข้างเคียงทำหน้าที่เป็นที่อยู่อาศัยสำหรับนักบวช มีบางอย่างที่คล้ายกับหอเรียงกันอยู่นอกหน้าต่าง

เราถูกนำสู่อะไรซึ่งดูเหมือนห้องของแขกด้วยการนำทางของซาร่าจัง

ซาร่าจังเปิดประตูที่ทำเสียงหนักๆด้วยมือเดียว และปิดมันอย่างช้าๆ

*แกร๊ก*

เสียงดังของการล็อกประตูดังขึ้นมา

“อ๊าา~!! นั่นเหนื่อย!!” (ซาร่า)

ซาร่าล้มไปสู่โซฟาของห้อง

“อ๊ะ ซ่าร่าจังคนเดิม” (ซูมิเระ)

หนูพูดนี่และ…

“ขอโทษ ซูมิเระจัง ยูจีน” (ซาร่า)

“?”

ซาร่าจังขอโทษด้วยเหตุผลบางอย่าง

“ฉันทำตัวแปลกๆ ถูกมั้ยล่ะ?” (ซาร่า)

“ฉันเข้าใจ ซาร่า เราถูกมองดูตลอดเวลาตั้งแต่เราเข้าเมือง” (ยูจีน)

“เอ๋?!” (ซูมิเระ)

หนูตกใจ

“ใช่… ฉันตกใจด้วย พอมาคิดว่าพวกเขาจะเฝ้าดูหนักเช่นนี้…” (ซาร่า)

“ด-เดี๋ยว! เกิดอะไรขึ้น?!” (ซูมิเระ)

หนูขอการอธิบาย

“มีหลายคนเฝ้าสังเกตเราทันทีเมื่อเราเข้าสู่เมืองหลวง แต่ฉันไม่เห็นพวกเขานะ” (ยูจีน)

“นักรบผู้ปกป้องเมืองหลวงศักดิ์สิทธิ์ ทหารผู้คุ้มกัน พวกเขาดูเหมือนกันกับพลเมืองธรรมดา…หรือ คนของเมืองหลวงศักดิ์สิทธิ์ทั้งหมดกำลังใส่เสื้อผ้าที่ถูกกำหนดโดยโบสถ์เทพธิดามากกว่า ดังนั้นพวกเขารูปลักษณ์เหมือนกัน” (ซาร่า)

“นั่นทำไมฉันหาพวกเขาไม่ได้แม้ว่าฉันดู…”

“เอ๋? เธอใส่เสื้อผ้าที่เธออยากใส่ไม่ได้เหรอ?” (ซูมิเระ)

หนูถามนี่และซาร่าจังตอบด้วยหน้าตาดั่งพูดว่ามันธรรมชาติ

“นั่นถูกแล้ว โบสถ์เทพธิดาหาเสื้อผ้าทั้งหมดในเมืองหลวง นั่นทำไมฉันต้องเปลี่ยนเสื้อผ้าเมื่อฉันอยู่ที่นี่” (ซาร่า)

ซาร่าจังพูดนี่และเริ่มถอดเสื้อผ้า

“ด-เดี๋ยวซาร่าจังเธอกำลังทำนั่นหน้ายูจี้คุง!” (ซาร่า)

“ทำไมกังวลเกี่ยวกับนั่นที่จุดนี้แล้ว?”

“อาา นั่นจริงด้วย” (ซูมิเระ)

พูดถึงแล้ว ยูจี้คุงเห็นหนูและซาร่าจังเปลือยเปล่าแล้ว

“ฉันจะเปลี่ยนด้วย ฉันว่า~ เสื้อผ้าสีขาวสำหรับเมืองนี้ ถูกมั้ย?” (ซูมิเระ)

“อยากให้ฉันให้เสื้อผ้ายืมมั้ย? ฉันมีชุดเดียวกันหลายชุด” (ซาร่า)

“่จริงๆเหรอ? เย้~!! ฉันต้องการใส่เสื้อผ้าแบบแม่ชีนิดหน่อย รู้มั้ย” (ซูมิเระ)

หนูพูดนี่และเริ่มแก้ผ้า

“ไม่… เธอสอง อย่างน้อยแอบสักหน่อยสิ” (ยูจีน)

ยูจี้คุงมองไปทางอื่น

ช่างซื่อตรง

อืม แต่นั่นส่วนดีของเขา

“จะไม่เปลี่ยนเสื้อผ้าเหรอ ยูจี้คุง?” (ซูมิเระ)

“เธอยืมเสื้อผ้าผู้ชายสำหรับเมืองหลวงศักดิ์สิทธิ์ได้นะ รู้มั้ย?” (ซาร่า)

เมื่อเราถาม เขาพูด ‘ฉันใส่เครื่องแบบนี่แหละ ไม่เป็นไร’

หนูอยากจะเห็นยูจี้คุงใน่เสื้อผ้ามีลวดลายมากกว่านี้นิดหน่อย

หนูเปลี่ยนสู่ชุดแม่ชีที่หนูยืมมาจากซาร่าจัง

◇มุมมองยูจีน◇

“ตอนนี้เธอหันมาได้แล้ว ยูจี้คุง” (ซูมิเระ)

“หรือ เธอมองก็ได้ ยูจีน” (ซาร่า)

ซูมิเระและซาร่าเปลี่ยนเสื้อผ้าสู่เสื้อผ้าที่เมืองหลวงศักดิ์สิทธิ์เสนอ… เห็นว่า

เมื่อผมหันไป มีซาร่ากำลังใส่ชุดโดยไม่มีปัญหา และซูมิเระในเสื้อผ้ามีศิลปะ

“มันเป็นยังไง ยูจี้คุง?” (ซูมิเระ)

“มันดูดีกับเธอ” (ยูจีน)

ซูมิเระหมุนอยู่กับที่นั้นน่ารัก

“เธอไม่ควรทำนั่น ซูมิเระจังถ้าเธอทำแบบนั้นที่นี่ มันจะถูกเห็นว่าไม่สำรวม” (ซาร่า)

“ข-เข้มงวดมากเลย…” (ซูมิเระ)

“แม้แต่นั่นก็ทำไม่ได้เหรอ…?” (ยูจีน)

“ถ้าอยางนั้นตอนนี้ เราจะทักทายเหล่าสตรีศักดิ์สิทธิ์ในตอนเย็น ดังนั้นเราเป็นอิสระจนกว่าจะถึงตอนนั้น

“ฉันเหนื่อย ฉันเลยจะนอน~” (ซูมิเระ)

ซูมิเระดูเหมือนเหนื่อยจากการเดินตลอดทางมาถึงที่นี่ เธอล้มลงไปบนโซฟาตัวอื่น

และจากนั้น ผมได้ยินเสียงหายใจกลายเป็นสงบไม่นานหลังจากนั้น

“แล้วเธอล่ะ ซาร่า” (ยูจีน)

“ฉันจะไปทักทายคนรู้จัก” (ซาร่า)

“เข้าใจแล้ว ฉันควรไปด้วยมั้ย?” (ยูจีน)

ผมถามนี่และเธอทำหน้าตาตกใจ

และจากนั้น เธอหัวเราะคิกคัก

“ใช่ ฉันจะแนะนำเธอให้พ่อแม่ของฉันในท้ายที่สุด แต่ฉันจะไปด้วยตัวเองวันนีั้ ดังนั้นอยู่ข้างซูมิเระจังเถอะ” (ซาร่า)

“…เข้าใจแล้ว” (ยูจีน)

พ่อแม่ของซาร่า… ถ้าผมจำไม่ผิดพวกเขาเป็นคนที่มีจุดยืนสูงในสหภาพศักดิ์สิทธิ์

ผมพูดนี่อย่างไม่คิด แต่นั่นจะทำให้ผมประหม่าแน่นอน

“เจอกัน ยูจีน อ๊ะ!” (ซาร่า)

ซาร่ากำลังจะจากห้องไป แต่เธอกลับมาดั่งเธอนึกบางอย่างออก

“ลืมบางอย่างเหรอ?” (ยูจีน)

“เธอต้องไม่ทำอะไรลามกกับซูมิเระจังแม้ว่ามันแค่เธอสองคนในห้องนะ เข้าใจมั้ย?!” (ซาร่า)

“…แต่ซูมิเระหลับอยู่นะ?” (ยูจีน)

“เหมือนแกล้งซูมิเระจังระหว่างเธอหลับ…” (ซาร่า)

“ฉันจะไม่ทำ!!” (ยูจีน)

“ดี” (ซาร่า)

ซาร่าใส่ความสงสัยมาบนผมและจากนั้นออกไปจากห้องนี้

มีแค่เสียงหายใจอันสงบสุขของซูมิเระเติมเต็มเสียงของห้องแขกที่ใหญ่

แต่ผ้าคลุมระเบิดที่ผมนำมากำลังใส่บนซูมิเระ

(ฉันควรทำอะไร…?) (ยูจีน)

ผมอยากสำรวจเมือง แต่ผมทิ้งซูมิเระไว้ในห้องคนเดียวไม่ได้

ที่สุดของทั้งหมด ซาร่าบอกผมเมื่อกี้นี้

(นักรบผู้ปกป้องอาร์ชาม ซึมเข้ากับพลเมือง: ทหารผู้คุ้มกัน…) (ยูจีน)

ผมรู้สึกถึงสายตาตั้งใจ แต่พวกเขาลบร่องรอยว่าอยู่นั่น

พวกเขาเชี่ยวชาญสุดขีด

พวกเขาพูดว่ามันเพื่อปกป้องและจับตามองผู้จะเป็นสตรีศักดิ์สิทธิ์ซาร่า แต่วัตถุประสงค์ดั้งเดิมของพวกเขาไม่ได้แค่นั้นแต่ก็เป็นกำจัดศัตรูต่างถิ่นด้วย

ผมรู้สึกเหมือนพวกเขาไม่ใช่ยามวัง แต่เหมือนนักลอบสังหารมากกว่า

ผู้คนประเภทนั้นอยู่ทุกที่ในเมือง…

มันอาจอันตรายที่จะแค่เดินไปทั่วอย่างไม่ระวัง

ผมทำสมาธิอย่างเชื่อฟังในห้องและรอซาร่ากลับมา

◇◇

ซาร่ากลับมาเมื่อมันเกือบเย็น

ซูมิเระยังคงนอนอยู่

“ฮ่าาา~ มันใช้เวลานานกว่าที่ฉันคิด” (ซาร่า)

สีหน้าของซาร่าเมื่อเธอกลับมามีความเหนื่อยล้าตกค้าง

“ยินดีต้อนรับกลับมา ซาร่า” (ยูจีน)

“ฉันกลับมาแล้ว ยูจีน ซูมิเระจัง…เอ๋? เธอยังไม่ตื่นเหรอ?” (ซาร่า)

“เธอต้องเหนื่อยจากการเดินทางที่นานแน่” (ยูจีน)

“แม้อย่างนั้น… ให้ตายเถอะเธอทำหน้าไร้กังวลแบบนี้~” (ซาร่า)

ซาร่าดึงแก้มของซูมิเระ

“ฮึ้น… ฮื้นน~” (ซูมิเระ)

“ตื่น~ ซูมิเระจัง!” (ซาร่า)

มันดูเหมือนเธอไม่ตื่นแม้ด้วยนั่น

“…ฮื้น~ ใหตายซี่~ ยูจี้คุง♡ เก็บมันเป็นความลับจากซาร่าจังนะ เข้าใจมั้ย♡?” (ซูมิเระ)

““…””

การละเมอของซูมิเระดังขึ้นมาในเสียงที่ชัดเจนอย่างมากจนแย่

“ยูจีน?” (ซาร่า)

ซาร่ามองมาทางที้

“บ่นกับฉันในฝันของเธอ” (ยูจีน)

ผมถูกกล่าวหาอย่างไม่ยุติธรรมที่นี่

“ตื่น!! ซูมิเระจัง!” (ซาร่า)

ซาร่าใส่มือใต้เสื้อผ้าซูมิเระและเขย่าเธอ

“ฮิ่ย้าาา!! อะไร อะไร?! …เอ๋? ฉันหลับไปเหรอ?” (ซูมิเระ)

ในที่สุดซูมิเระก็ตื่นขึ้น

“ไม่มีความจำเป็นต้องปลุกเธอแรงเลย” (ยูจีน)

ผมพูดนี่และ…

“มันเกือบได้เวลาพบกับสตรีศักดิ์สิทธิ์แล้ว” (ยูจีน)

การไปสายนั้นไม่ถูกอนุญาต

“เวร! ฉันควรทำยังไง! ผมฉันเละเทะแล้วตอนนี้” (ซูมิเระ)

ซูมิเระลนลานทันทีเมื่อเธอตื่นขขึ้น

“ซูมิเระจัง เวทมนตร์น้ำ [แต่งหน้า]” (ซาร่า)

ซาร่าใช้เวทมนตร์และและผมของเธอถูกแก้

“ว้า! ขอบคุณ ซาร่าจัง” (ซูมิเระ)

“แล้วถ้าเรียนเกี่ยวกับมันด้วยล่ะ ซูมิเระจัง? มันเป็นเวทมนตร์สำคัญกับการสำรวจ รู้มั้ย?” (ซาร่า)

“…ฉันไม่เก่งเวทมนตร์น้ำ” (ซูมิเระ)

“พูดถึงแล้ว นั่นจริง” (ซาร่า)

“ถ้าอย่างนั้นเราควรไปรึยัง” (ยูจีน)

“ได้ ไปกันเถอะ ยูจีน” (ซาร่า)

ผมถามนี่และซาร่าพยักหน้า

3 เราออกห้องแขกและล็อกมัน

คนที่เราจะไปเจอตอนนี้เป็นผู้ขอการปราบสัตว์อสูรผู้ยิ่งใหญ่ สตรีศักดิ์สิทธิ์ทั้ง 8

—ผู้นำอันดับสูงสุดของชาติศักดิ์สิทธิ์คาลเดีย

■ตอบความคิดเห็น:

>ซูมิเระจังและซาร่าสนิทกันดีขึ้นเมื่อเทียบกับตอนเริ่มต้น

-พวกเธอเป็นมิตรหลังๆ เนาะ?

>เมืองศาสนาบนภูเขาสูง… มันคือทิเบตหรือ?

-มันอาจใกล้กับนั่นครับ

■ความคิดเห็นของผู้แต่ง:

ถ้าอย่างนั้นตอนนี้ ผมตัดสินใจชื่อของสตรีศักดิ์สิทธิ์แล้ว… ต้องทำอีก 6 คน