นักดาบนุ่มนิ่มกับพลังโจมตีศูนย์ ~ถูกออราเคิลเพื่อนวัยเด็กทิ้ง เข้าโรงเรียนเวทมนต์ และจบที่ดูแลเจ้าอสูร - ตอนที่ 106 นกแห่งความมืดราม

106 นกแห่งความมืดราม

“““……”””

กัปตันแจ็กเกอลีนและอัศวินศักดิ์สิทธิ์ลิลี่หยุดคุยตั้งแต่เมื่อทันทีที่เราก้าวเข้าสู่ภูเขาแห่งความตาย

ผมก็ทำตามและพยายามไม่พูด

ผมเฝ้าดูรอบข้างแทน

พื้นนุ่มดั่งมีเถ้าถ่านกองกันอยู่

บาเรียที่เท้าของผมแตกไม่ว่าเมื่อไหร่ที่ผมก้าวเดิน ดังนั้นผมต้องร่ายมันใหม่ทุกครั้ง มันคือพื้นถูกสาปด้วยคำสาปแห่งความตาย

อากาศอุ่นๆถึงระดับที่ไม่น่าพอใจ

มันน่าจะเพราะพิษกายที่มีมานาแปดเปื้อนเข้มข้นที่นี่

ต้นไม้มีความเขียวเป็นอดีตและทั้งหมดเหี่ยว และมีแค่ลำต้นยื่นออกมาจากพื้นเหมือนเข็ม

และอะไรที่ไม่เป็นธรรมชาติมากกว่าคือพื้นและหินก็เป็นเถ้าถ่านเหมือนต้นไม้

ผมไม่เห็นสิ่งมีชีวิตเป็นๆ

เราเดินหน้าระหว่างพยายามไม่มีเสียงมากเท่าที่เป็นไปได้

“คุ…”

นั่นเมื่อเพื่อนร่วมชั้นลิลี่ล้มเข่าทรุด

“เธอเป็นอะไรมั้ย?” (ยูจีน)

ผมพูด แต่ไม่มีคำตอบ

เธอหายใจแรงและหน้าซีด

“พิษเข้มข้นขึ้นมากเทียบกับเมื่อครั้งสุดท้ายที่ฉันมาที่นี่ ดูเหมือนฉันก็อยู่นานไม่ได้ด้วยเหมือนกัน… แล้วนายล่ะ ยูจีน?” (แจ็กเกอลีน)

ผมเห็นความเหนื่อยจากกัปตันแจ็กเกอลีนด้วยเหมือนกัน

“ไม่มีปัญหา” (ยูจีน)

คำสาปในคุกปิดผนึกที่ 7 โหดร้ายกว่ามาก

“เข้าใจ…แล้ว” (แจ็กเกอลีน)

กัปตันตกใจนิดหน่อยและลิลี่มองมาทางนี้ดั่งผมเป็นสัตว์ประหลาด

“ลิลี่ กลับไปที่ทางเข้าภูเขาแห่งความตายและรอเราที่นั่น ถ้าเราไม่กลับไปด้วยแม้ว่าหลังจากครึ่งวัน เธอมุ่งหน้าไปที่ฐานคนเดียวและรายงานกับกัปตันคนอื่น เข้าใจมั้ย?” (แจ็กเกอลีน)

“……ค่ะ” (ลิลี่)

ลิลี่พูดนี่ดั่งบีบเค้นและเซอย่างช้าๆลงภูเขา

“มันไม่เป็นอะไรที่เธอไปคนเดียว?” (ยูจีน)

“เธอก็เป็นดาบที่ปกป้องคาลเดีย สมาชิกของอัศวินศักดิ์สิทธิ์ ฉันทำเหมือนเธอเป็นมือใหม่ไม่ได้” (แจ็กเกอลีน)

เข้าใจแล้ว

นั่นจริงๆ

“ใช่ มารีบเถอะถ้าอย่างนั้น” (ยูจีน)

“……ใช่” (แจ็กเกอลีน)

ผมมีเป้าหมายยอดของภูเขากับกัปตัน

เห็นได้ชัดว่ารังของรามอยู่ที่นั่น

…ซ่า…ซ่า…ซ่า…

เพราะพื้นนุ่มเหมือนทราย…หรือเหมือนกับ, เถ้าถ่าน, เราทำแบบไม่มีเสียงไม่ได้

เราเดินหน้าโดยก้าวยาวไม่ได้ ดังนั้นมันตัดกำลังกาย และที่สุดของทั้งหมด มีพิษและคำสาปที่รัดคนหนึ่งจากพื้นและอากาศ

“ฮ่าาา… ฮ่าาา…”

การหายใจของกัปตันนั้นแรง

“ฉันจะถือสัมภาระ”

ผมคิดว่าเธอจะปฏิเสธ ดังนั้นผมมองสัมภาระของกัปตันแจ็กเกอลีนอย่างบังคับเล็กน้อย

“…ขอบคุณ นายที่กระฉันกระเฉงดีจริงๆ ยูจีนคุง” (แจ็กเกอลีน)

“เพราะทั้งหมดเท้าฉันเบา อย่างให้ฉันร่ายเวทมนตร์รักษาบนเธอมั้ย? แรงกายเธออาจกลับมานิดหน่อย” (ยูจีน)

“ได้ ได้โปรดทำ” (แจ็กเกอลีน)

“[รักษาขั้นสูง]” (ยูจีน)

แสงอ่อนห่อหุ้มกัปตันแจ็กเกอลีน

ผมรู้สึกเหมือนมันนำความเหนื่อยล้าของเธอหายไปนิดหน่อย

“มั่นรู้สึกแบกที่ถูกปฏิบัติจากบางคนที่มาจากจักรวรรดิ” (แจ็กเกอลีน)

“เธอเกลียดจักรวรรดิเหรอ?” (ยูจีน)

ผมถามนี่และกัปตันยิ้มอย่างเศร้า

“ปู่ของฉันเสียชีวิตไปในสงครามกับจักรพรรดิแกรนด์แฟลร์ 2 รุ่นที่แล้ว ฉันถูกเลี้ยงด้วยพ่อแม่ของฉันบอกฉัน: ‘จักรวรรดิจะรุกรานอีกคร้งสักวันหนึ่ง’ แล้วก็ มีคนเยอะในโบสถ์เทพธิดาและคณะอัศวินศักดิ์สิทธิ์มีความไม่เป็นมิตรกับจักรวรรดิ… มันเป็นอคติ” (แจ็กเกอลีน)

“จักรพรรดิเหล็กกล้า โยฮัน แกรนแฟลร์…” (ยูจีน)

จักรพรรดิโยฮันทำการรุกรานที่ทำให้ทั้งทวีปอยู่ในไฟนับครั้งไม่ถ้วน

มันพูดว่าเขาตายตามธรรมชาติในท้ายที่สุด แต่ทฤษฎีมีเยอะมากว่าเขาถูกลอบสังหาร

เขาเป็นคนที่รับผิดชอบชื่อเสียงไม่ดีของจักรวรรดิในปัจจุบัน

“ฉันตกใจเมื่อฉันได้ยินว่าลูกชายของดาบจักรวรรดิจะมาจากแผนกผู้กล้าในตำนาน ฉันจินตนาการถึงคนที่ดิบๆกว่านี้ แต่นายเป็นสุภาพบุรุษ ซาร่าเจอคนดี ฟุฟุ…แม้ว่าเธอเหวี่ยงดาบตลอดเวลาและไม่สนใจเกี่ยวกับความรักอย่างสิ้นเชิง”

“สนิทกับซาร่าดีเหรอ?” (ยูจีน)

“เพราะทั้งหมดฉันเป็นผู้จะเป็นสตรีศักดิ์สิทธิ์ ฉันก็สอนวิชาดาบให้ซาร่า เธออาจเข้าคณะอัศวินศักดิ์สิทธิ์ถ้าไม่มีความเข้ากันกับดาบศักดิ์สิทธิ์” (แจ็กเกอลีน)

“เข้าใจแล้ว…” (ยูจีน)

พูดถึงแล้ว ซาร่าบอกผมว่าดั้งเดิมเธอไม่เก่งเวทมนตร์และใช้ดาบเก่งกว่าภายในหมู่ผู้จะเป็นสตรีศักดิ์สิทธิ์

หรือ ผมเป็นนักรักษาเมื่อเราปาร์ตี้คู่แม้ว่าผมเป็นนักดาบ ซาร่า, แม่ชี, คือคนที่ดูแลเรื่องโจมตี มันทำให้ผมลำรึกความหลัง

เราเข้าหายอดเขาบนภูเขาแม้ว่าเรากำลังสนทนาแบบนั้น และพิษกายกับคำสาปเข้มข้นขึ้น

ย่างก้าวของแจ็กเกอลีนหนักหน่วง

“เดินได้มั้ย? อยากให้ฉันเอาไหล่ให้ยืมมั้ย?” (ยูจีน)

ผมถามนี่กับเธอและ…

“ถ้า…ฉันล้ม ได้โปรดปล่อยฉันไว้ข้างหลังและไปต่อ” (แจ็กเกอลีน)

“ฉันจะอุ้มเธอและกลับสำหรับตอนนี้เมื่อนั่นเกิดขึ้น แล้วก็ ดู เราเกือบอยู่จุดสูงกว่าแล้ว” (ยูจีน)

“ถ้าอย่างนั้นเราสามารถไปที่นั่นได้ด้วยวิธีใดวิธีหนึ่ง” (แจ็กเกอลีน)

กัปตันแจ็กเกอลีนดูโล่งใจ

ยอดภูเขาแห่งความตายดั้งเดิมแล้วเป็นปล่องภูเขาไฟ ดังนั้นที่นั่นมีหลุมใหญ่

เห็นว่ารังของรามอยู่ข้างในนั้น

เรายื่นหัวข้างในนิดหนึ่งเพื่อดูสภาพของมัน

หลุมที่มีขนาดเท่าทะเลสาบเล็กๆมีกระดูกจากสัตว์และมอนสเตอร์มากมายนอนกองกันอยู่

(ไม่ นั่นไม่ใช่ทั้งหมดของมัน…) (ยูจีน)

ที่นั่นก็เป็นไปได้ว่ามีกระดูกของผู้คน

และ ณ ตรงกลาง…นั่นคือสัตว์อสูรผู้ยิ่งใหญ่พร้อมด้วยแปดปีกสีดำสนิท

“อะ!” (แจ็กเกอลีน)

กัปตันแจ็กเกอลีนส่งเสียงออกมาเบาๆ

ผมไม่ได้ส่งเสียงของผม แต่ผมซ่อนความตกใจของผมไม่ได้ด้วยเหมือนกัน

อะไรที่อยู่บนยอดภูเขาแห่งความตายคือ… รามพร้อมด้วย ปีกสีดำยักษ์ทั้ง 8 กำลังปกป้องไข่

“มันพยายามให้…ไข่ฟัก?” (ยูจีน)

“ไม่มีทาง… ฉันไม่เคยได้ยินว่าสัตว์อสูรผู้ยิ่งใหญ่เลี้ยงลูกเลย” (แจ็กเกอลีน)

สัตว์อสูรผู้ยิ่งใหญ่อาจดูและทำตัวเหมือนสิ่งมีชีวิต แต่มันไกลจากความเป็นสิ่งมีชีวิต

พวกมันไม่มีร่างกายภาพ ร่างกายพวกมันประกอบไปด้วยมานาและพิษกายทั้งหมด และพวกมันกระทำเหมือนสิ่งมีชีวิตเป็นๆเพราะมันรับ ‘ความคิด’ ของสิ่งมีชีวิตอื่นหลังจากที่พวกมันตาย

เอริและริต้าซังสอนผมว่าพวกมันเหมือนกับผี

ถ้าผมถามนักเรียนในโรงเรียนเวทมนตร์ ‘ผีให้กำเนิดไหม?’ ทุกคนจะตอบว่า ‘ไม่มีทางเลย’

มันคือสามัญสำนึก

แต่ความเป็นไปไม่ได้อยู่ต่อหน้าต่อตาของผม

“ฉันจะอยากสืบสวนรายละเอียด แต่มันจะอันตรายถ้าเราเข้าใกล้มากกว่านี่…ถูกมั้ย?” (ยูจีน)

ผมยืนยันกับกัปตันแจ็กเกอลีน

“ใช่ สัตว์อสูรที่ยิ่งใหญ่ที่สุดคือพ่อแม่ที่ปกป้องลูกของมัน แล้วก็ นกแห่งความมืดน่าจะสังเกตเราแล้ว” (แจ็กเกอลีน)

“จริงๆเหรอ…?” (ยูจีน)

ผมเฝ้าสังเกตสัตว์อสูรผู้ยิ่งใหญ่

ตาทั้ง 3 ดวงของมันปิด และแค่ดูเหมือนกำลังหลับเท่านั้น

“ปรกติมัันจะไม่ปล่อยคำสาปและพิษกายแรงขนาดนี้ มันน่าจะทำเราเป็นอาหารหลังจากเราล้มจากคำสาปแห่งความตาย -เหมือนกริฟฟินที่ตายเมื่อวันก่อน” (แจ็กเกอลีน)

“มีเหตุผล… กระดูกของมอนสเตอร์รอบรามดูเหมือนใหม่มาก มันดูเหมือนล่าอย่างตื่นตัว” (ยูจีน)

“มันล่ามอนสเตอร์เพื่อเติมมานาให้กับไข่หรือ…? ไม่รามคือสัตว์อสูรผู้ยิ่งใหญ่ที่แพร่ความตาย มันอาจกินอาหารมันด้วยตัวเอง…” (แจ็กเกอลีน)

สีหน้าของกัปตันแจ็กเกอลีนระหว่างเธอกำลังคิดนั้นแย่ลงและแย่ลงเรื่อยๆ

มันน่าจะเพราะคำสาปแห่งความตายของนกแห่งความมืด

“ตอนนี้เรารู้ว่าทำไมรามตื่นตัวขึ้น มันดูเหมือนการสืบสวมมากกว่านี้จะยาก ดังนั้นไปเดินจากที่นี่สำหรับตอนนี้” (ยูจีน)

“ใช่ มาเรียกคำสั่งจากเบื้องบนเถอะ” (แจ็กเกอลีน)

กัปตันและผมพยักหน้าเบาๆและกลับไปที่ซึ่งเรามา

โชคดีสัตว์อสูรผู้ยิ่งใหญ่ไม่ไล่ตามหลัง

พิษกายและคำสาปอ่อนลงมากขึ้นยิ่งเราเดินลงภูเขาแห่งความตาย

ย่างก้าวของกัปตันแจ็กเกอลีนเบาขึ้น

เราสืบสวนเสร็จและสามารถลงภูเขาแห่งความตายได้อย่างปลอดภัย คนที่เราควรกลับไปรวมกลุ่มด้วยคือ… ไม่มีสัญญาณของเพื่อนร่วมชั้นของผมจากแผนกผู้กล้าในตำนาน ลิลี่ ไวท์วินด์

■ตอบความคิดเห็น:

>ไม่ใช่เอริพึ่งพาได้มากเกินไปหรือไม่ใช่ว่าเทพธิดาทำให้เธอไม่สนใจอย่างอื่นมากเกินไป?

-แน่นอนว่าเอริพึ่งพาได้

เทพธิดาแห่งโชคชะตาอายุน้อยส่วนใหญ่ได้รับการโค้ชจากเอริ

■ความคิดเห็นจากผู้แต่ง:

ผมประกาศมันบนทวิตเตอร์, แต่…

รูปแบบมังงะของพลังโจมตีศูนย์จะเริ่มวันที่ 15 มีนาคม!

แล้วก็ผมรู้สึกแย่มากดังนั้นผมไปนอนแล้วครับ