นักดาบนุ่มนิ่มกับพลังโจมตีศูนย์ ~ถูกออราเคิลเพื่อนวัยเด็กทิ้ง เข้าโรงเรียนเวทมนต์ และจบที่ดูแลเจ้าอสูร - ตอนที่ 11 ยูจีน พบกับหัวหน้าชั้น

11 ยูจีน พบกับหัวหน้าชั้น

ชั้น 10 คือที่ที่หัวหน้าชั้นอาศัย ต่างจากบริเวณจนถึงตอนนี้อย่างมาก

บริเวณที่ใกล้กับบันได ที่นำไปสู่ชั้น 11 คือพื้นที่ของหัวหน้าชั้น

คุณขึ้นไปชั้นบนไม่ได้ จนกว่าจะกำจัดหัวหน้าชั้น

ชั้น 10 นั้นต่างจากชั้น 9 ที่ว่าไม่มีมอนสเตอร์อยู่รอบๆ

มีแค่สัตว์กินพืชที่เชื่อๆ อยู่ที่นั่นที่นี่เท่านั้น

และพวกมันทั้งหมด เป็นอาหารสำหรับหัวหน้าชั้น

หัวหน้าชั้นมีพลังที่ท่วมท้นในโซนนี้ และนี่คือดินแดน ที่มีอยู่เพื่อที่จะไม่ทำลายระบบนิเวศของโซนอื่น

“《{กุโโโโโโโโโโโอ้อออ!!}》”

เสียงคำรามดังก้อง

ไหล่ของซูมิเระ เด้ง

เรามองสภาพของชั้น 10 จากทางเข้าบันไดอยู่

“มีเงาขนาดยักษ์และเงาเล็กๆอื่นหลายเงา เคลื่อนไหวไปทั่วอย่างยุ่งๆ

“อุว้าาาาาา!!”

“ช-ช่วยชั้นด้วย!!”

“รวมกลุ่มใหม่! มีใครที่ยังสู้ได้อยู่มั้ย?!”

“มันเป็นไปไม่ได้ กัปตัน! ถอยเถอะ!”

“ไม่! ครั้งนี้อย่างแน่นอน ครั้งนี้อย่างแน่นอน…ประเทศของเรา ต้องเคลียร์ชั้น 10…”

มันเป็นนักสำรวจของสหพันธรัฐ บลูวอเทอร์ ที่เอาคิวเราไปที่ลิฟต์ดันเจี้ยน

ดูเมือนพวกเขา ดิ้นรนอยูกับหัวหน้าชั้น

“มาเข้าไปใกล้กว่านี้นิดๆ และเช็คดูว่าอีกทีมสู้หัวหน้าชั้นยังไงเถอะ มันจะปลอดภัย ตราบใดที่เราไม่เข้าใกล้” (ยูจีน)

“จ-จริงๆเหรอ?!” (ซูมิเระ)

หน้าของเธอ ต่างจากที่เธอขาดความตึงเครียดก่อนหน้าอย่างสิ้นเชิง

นี่ควรจะเป็นประสบการณ์ที่ดีสำหรับเธอ

ซูมิเระสั่นอยู่ที่นี่ ดังนั้นผมดึงมือของเธอ เพื่อที่จะเข้าไปใกล้กับหัวหน้าชั้น

บริเวณที่หน่วยของสหพันธรัฐบลูวอเทอร์ สู้อยู่กับหัวหน้าชั้น นั้น {ส่องแสงสีขาว}

นี่เรียกว่าพรมแดนผู้ท้าทาย

ตราบใดที่คุณอยู่ข้างนอกนี้ หัวหน้าชั้นจะไม่โจมตีเรา…เห็นว่านะ

แต่เมื่อพูดอย่างนั้น มันเป็นเรื่องที่ต่างกัน ถ้าคุณไปยั่วยุมันหรือไปโจมตีมันอย่างไม่จำเป็นนะ

คุณจะโดนโจมตี โดยไม่ปราณี

เพราะเรื่องนี้ นักสำรวจที่ไมได้ทำการท้าทาย ไม่ควรจะเข้าไปในมัน

…ตราบใดที่พวกเขาไม่โดนกวาดล้างหมด น่ะนะ

ผมสังเกตสภาพของผู้ท้าทายจากเมื่อกี้

จากที่ผมเห็นได้ มีคนบาดเจ็บหลายคน ภายในหมู่นักสำรวจ ของสหพันธรัฐ แต่มันโชคดี ที่ไม่ได้ดูเหมือนว่ามีใครซักคนตาย

พวกเขายังดิ้นรนอยู่ที่นี่ ดังนั้นตัวเลือกที่ปลอดภัยที่สุด ควรจะเป็นถอย

คุณท้าทายหัวหน้าชั้นได้ กี่ครั้งก็ได้ที่คุณต้องการ ดังนั้นไม่มีความจำเป็นที่จะต้องทำมันให้ได้วันนี้

แต่มันดูเหมือนกัปตัน ไม่อยากจะยอมแพ้จริงๆที่นี่

“กุว้าา!”

อีกคนถูกน็อคออกไปโดยการโจมตีของหัวหน้าชั้น

ควันฝุ่น มาถึงตลอดทางถึงที่นี่

หัวหน้าชั้นนั้นต่างกัน จากเวลาที่ต่างกัน

มีครั้งที่เมื่อมันเป็นยักษ์ และมีครั้งเมื่อมันเป็นมังกร

เมื่อนักสำรวจกำจัดหัวหน้าชั้น หัวหน้าชั้นต่อไปจะปรากฏหลังจากนั้นหนึ่งวัน

บันไดที่นำไปสู่ชั้นต่อไป จะหายไปในเวลาที่หัวหน้าชั้นไม่อยู่

เพราะเรื่องนั้น คุณไปที่ชั้นต่อไป โดยไม่กำจัดหัวหน้าชั้นไม่ได้

หัวหน้าชั้นปัจจุบันของชั้น 10 นั้นเป็นโทรล

สีของโทรลนั้น {สีดำ}

(มอนสเตอร์สีดำ หือ…) (ยูจีน)

มอนสเตอร์สีดำ

พวกมันจะแสดงนิสัยที่ดุร้าายบ่อยครั้ง

มากกว่านั้น หัวหน้าชั้นในครั้งนี้ เป็น ‘ขนาดใหญ่’ อย่างโชคร้าย

หัวหน้าชั้นทั้งหลายมีหมวดหมู่ขนาด: เล็ก กลาง ใหญ่ และใหญ่สุดยอด

นี่คืออุปสรรคที่ยากลำบาก

“น-นายเป็นนักสำรวจนักเรียนจากชั้น 1 ใช่มั้ย?! ช่วยเราซี่!”

กัปตันเห็นเรา และพูดคำนี้

(แม้ว่านายจะบอกเราอย่างนั้น…) (ยูจีน)

ถ้าคนนอกอย่างเรา รุกรานบริเวณผู้ท้าทาย ผมจะโดนบทลงโทษ

“ย-ยูจีนคุง มันโอเคที่จะไม่ช่วยพวกเค้าเหรอ?” (ซูมิเระ)

ซูมิเระดึงแขนเสื้อของผม

“เมื่อเธอเข้าสู่การท้าทายกับัวหน้าชั้น โดยไม่ได้รับอนุญาต เธอจะโดนลงโทษ เพราะทั้งหมด การต่อสู้นี้จะถูกดูจากระบบดาวเทียมน่ะ” (ยูจีน)

ผมมองดูวัตถุเครื่องจักรกลมๆ ที่ลอยอยู่ในอากาศ

อุปกรณ์ที่ลอยอยู่ ส่งภาพไปที่จอ

เจ้าหน้าที่ดันเจี้ยน ควรจะเฝ้าดูจากระบบดาวเทียมอยู่

“ท-ทำอะไรน่ะ?! นายจะทิ้งเราเหรอ?!”

กัปตันตะโกน

…นายไม่รู้แม้แต่วิธีที่จะขอความช่วยเหลือด้วยเหรอ?

พนักงานดันเจี้ยน ควรจะอธิบายเรื่องนี้ไปแล้ว

ในทันทีนั้น…

“เรามาจากสหพันธรัฐบลูวอเทอร์ และเรียกร้องความช่วยเหลือจากคุณ!”

ชายที่นอกจากกัปตัน ยกธงขอความช่วยเหลือ

นี่ก็ควรจะถูกแสดงออกกไป ในระบดาวเทียมด้วย

ดูเหมือนคนนั้น รู้เกี่ยวกับระเบียบนักสำรวจ ของหอคอยซีนิท

(งั้นตอนนี้ พวกเค้าได้ส่งการร้องขอความช่วยเหลือ อย่างเป็นทางการแล้ว หือ…) (ยูจีน)

มันเป็นการตัดสินใจของนักสำรวจ ที่จะช่วยเหลือหรือไม่

พวกเขาเป็นกลุ่มคน ที่นิสัยไม่ดี ผู้ที่ดูถูกเราที่ลิฟต์ดันเจี้ยน แต่…ซูมิเระมองดูผม ด้วยครึ่งความคาดหวังและครึ่งไม่สบายใจ

(ช่วยไม่ได้…) (ยูจีน)

“ชั้นจะไป ซูมิเระ รอชั้นที่นั่นแหละ” (ยูจีน)

“อ-โอเค! ระวังนะ” (ซูมิเระ)

ผมก้าวเข้าไปที่ดินแดนของหัวหน้าชั้น

◇มุมมอง ซูมิเระ◇

โทรลที่ขนาดประมาณ 5 เมตร

แต่ละครั้งที่มันเดิน พื้นสั่น

ร่างกายของหนูสั่น จากเสียงคำรามที่น่ากลัวของโทรล

ยูจีนคุงใจเย็น แต่มันจะโอเคมั้ย…?

“กย้าาาาา!!”

นักสำรวจอีกคน กระเด็นไป

อุว้าาา…ขาคนนั้นหักแล้ว…

(น-น่ากลัว…) (ซูมิเระ)

การำรวจดันเจี้ยน อันตรายขนาดนี้เลย…

มันสงบสุข มาตลอดทางถึงชั้น 9 ดังนั้นหนูไม่เข้าใจมันเลย

โทรลถือซุงยักษ์ในมือของมัน ดั่งมันเป็นกระบอง

ที่มันพุ่งไปหากัปตัน

ร-ระวัง!

“กัปตัน!”

“วิ่งหนีไป!”

“อ-อุว้าาาาาา”

กัปตันขาพันกัน และหนีไม่ได้

อา…ถ้าเขาถูกตีจากนั่นตรงๆ เขาจะตาย!

*วูบ!*

พื้นสั่นอย่างหนัก จากการกระแทกของซุ่ ที่ถูกเหวี่ยงลงไป

หนูปิดตาของหนูโดยกิริยาตอบสนอง… และเปิดพวกมันอย่างประหม่า

“ลุง นายโอเคมั้ย?”

ณ ที่นั่น มีกัปตัน พร้อมด้วยก้นอยู่บนพื้น…และยูจีนคุง {หยุดซุงยักด้วยมือเดียว} ยืนอยู่ที่นั่น พร้อมกับหน้าที่ดั่งว่ามันเป็นอะไรที่เป็นธรรมชาติที่สุด ในโลกนี้

(อ-เออออออออออออออ๋?!) (ซูมิเระ)

“ว้าว! น่าทึ่ง!” (ซูมิเระ)

หนูพูดอย่างนั้นออกไปดังๆ โดยไม่ได้ตั้งใจ

ตอนนี้เมื่อหนูดูดีๆ มือของยูจีนคุง ส่องสว่างสีขาว

มีโล่เวทมนตร์เล็กๆ อยู่ระหว่างมือของยูจีนคุง และซุงที่เหวี่ยงลงมาของโทรล

ข-เขากันมันด้วยนั่นเหรอ…?

“ลุง วิ่งหนีไปได้แล้ว” (ยูจีน)

“ข-ขอโทษเกี่ยวกับเรื่องนั้น…”

กัปตัน ที่ทำตัวสูงและสงพลังก่อนหน้านี้ คลานออกมาเพื่อหนี

“คนอื่นด้วย หนีจากดินแดนของหัวหน้าชั้น!” (ยูจีน)

ยูจีนคุงตะโกน

“ค-ครับ!”

“ขอบคุณนายมากๆเลยนะ!”

“นายช่วยเรา!”

นักสำรวจ ช่วยคนที่บาดเจ็บ และวิ่งหนีไปสู่นอกดินแดน

“กุก้าาาาาาาาาาาา!!”

โทรลยักษ์โกรธ ที่การโจมตีของมันถูกหยุด

มันยกแขนมันขึ้นสูง และพยายามจะเหยียบยูจีนคุง!

“เวทมนตร์บาเรีย: [โล่ใหญ่แห่งแสง]” ยูจีน)

โล่ใหญ่ขึ้นกว่าเดิมซะอีก ปรากฏอยู่บนแขนของยูจีนคุง

ทำไมเขาไม่หลบ?! -คือที่หนูคิด แต่มันดูเหมือนเขามีแผน ที่จะอยู่ตรงนั้น จนกว่านักสำรวจคนอื่นๆหนีไป

พูดอีกอย่าง ยูจีนคุง มีแผนที่จะเป็นเหยื่อล่อ

ขาที่ยกของโทรล เข้าหายูจีนคุงเพื่อเหยียบเขา

*ปั้ง!*

เสียงดัง ที่เหมือนรถชนกัน ดังก้อง

“ยูจีนคุง!” (ซูมิเระ)

หนูจบที่การตโกนชื่อของเขา

และจากนั้น หนูมองดูสภาพของเขา…

(เอ๋?) (ซูมิเระ)

สิ่งที่ถูกกันออกไป คือ {ขาของโทรล}

ยูจีนคุง ไม่ได้กระดิกแม้แต่นิ้วเดียว จากที่ที่เขายืนอยู่

…ไม่ คิ้วของเขาขมวดกัน ดั่งว่าเศษหินได้โดนเขา

(อ-เอออ๋~…) (ซูมิเระ)

นี่มันแค่บ้าไปแล้ว ยูจีนคุง

“โว่ว…”

“นายต้องล้อชั้นเล่นแน่ๆ…”

“แค่คนนั้นเป็นใครกัน…?”

นักสำรวจที่ออกมาจากดินแดน มองดูเรื่องนี้อย่างตกตะลึง

“กุก้าาาาาาาาาาาา!!!!!”

โทรลคำราม

มันดูเหมือนจะโกรธโดยอุปสรรค ที่มันคือยูจีนคุง

มันยกแขนของมัน และเหวี่ยงหมัดลงไปนับครั้งไม่ถ้วน

*ปู้ม! ปั่ม! ด้อน! กั้น! ปั่ม*

มันต่อย เหยียบ และกระแทกซุงยักษ์ลงบนยูจีนคุง

พื้นสั่น อากาศสั่น และเสียงของพายุ ของการโจมตี เหมือนระเบิดเหล่านั้นดังก้อง

ยูจีนคุง ไม่ได้ขยับแม้แต่ก้าวเดียวจากที่นั่น และทนการโจมตีเหล่านั้น {อย่างเจ็บปวด}

ไม่…นั่นเรียกว่าเจ็บปวดอยู่ได้เหรอ?

กายด้านข้างของยูจีนคุง ดูเหมือนบางคนที่พูดว่า ‘มันอาจจะฝกตก แต่ชั้นลืมร่มอ่ะ’

…ข-เขาเมินเฉยเกินไปมาก

การโจมตีของโทรล ที่แม้แต่ทำให้พื้นสั่น ไม่ไปถึงยูจีนคุงเลยซักนิด

มีกำแพงแสงอ่อนๆ ระหว่างยูจีนคุงและโทรล ที่กันมันทั้งหมด

น-นี่คือ…เวทมนตร์บาเรียของยูจีนคุง?

*…แฮ่ก…แฮ่ก…แฮ่ก…*

มันดูเหมือนแรงอึดของโทรลหมดแล้ว มันหอบเหนื่อย และหยุดโจมตี

มันจ้องที่ยูจีนคุง รำคาญ ระหว่างที่เดินกลับไป

และจากนั้น มันนั่งใกล้กับบันได ที่นำไปสู่ชั้นที่ 11

“ฟฟฟฟู่” (ยูจีน)

ยูจีนคุงถอนหายใจออกมา และปัดฝุ่นที่เสื้อผ้าของเขาออกไปเบาๆ

“ชั้นเสร็จแล้ว” (ยูจีน)

หนูบอกได้ว่าร่างกายของหนูร้อนผ่าว จากความตื่นเต้น เมื่อเห็นยูจีนคุงงยิ้ม ขณะที่เขาเดินมาสู่หนู

(ว้าว! ว้าว! ว้าว! ว้าว!) (ซูมิเระ)

หนูจบที่การกอดเขา โดยไม่ได้คิด

◇มุมมอง ยูจีน◇

“นั่นน่าทึ่งไปเลย ยูจีนคุง!” (ซูมิเระ)

“โว่ว” (ยูจีน)

ซูมิเระกอดผม

ผมรู้สึกถึงความรู้สึกนุ่ม จากร่างกายของเธอ และอุณหภูมิที่สูงของเธอได้

“นายเท่จริงๆตรงนั้นน่ะ!” (ซูมิเระ)

“จ-จริงๆเหรอ?” (ยูจีน)

มันไม่ได้รู้สึกแย่เลย ที่ถูกบอกคำนั้น พร้อมด้วยตาที่เป็นประกายระยิบระยับเหล่านั้น

ในโรงเรียน ข่าวลือแพร่ไป ว่าผมเข้าโรงเรียนนี้ ผ่านวิธีประตูหลัง และผมรู้สึกถูกจำกัดจริงๆ ดังนั้นการโดนชมในท่าทางที่ตรงๆแบบนี้ เหมือนที่ซูมิเระทำ ทำให้ผมรู้สึกมีความสุขจริง

มันคุ้มค่ากับความพยายาม

“อออุ…”

“โอ้ย โอ้ย…”

“ทนหน่อย ไม่มีโพชั่นรักษาเหรอ?!”

“เราใช้พวกมันหมดไปแล้ว…”

“มันเป็นอย่างนี้ไปได้ยังไง…?”

เมื่อผมตรวจดูรอบๆ ผมได้ยินเสียงที่ขมขื่น ของสหพันธรัฐบลูวอเทอร์

ดูเหมือนพวกขา ยังไม่สามารถที่จะรักษาคนที่บาดเจ็บ

(อย่างน้อยนายควรจะเตรียมโพชั่นรักษามาพอสิ…) (ยูจีน)

ผมงงงันโดยเรื่องนี้ แต่ผมแค่เมินพวกเขาไปไม่ได้ ดังนั้นผมเข้าหานักสำรวจที่บาดเจ็บ

“น-นายช่วยเราไว้นะกลับไปที่นั่นน่ะ… ถ้านายมีโพชั่นรักษาอยู่ในมือ ชั้นอยากจะให้นายขายให้กับเราบ้าง”

“[รักษาชั้นสูง]” (ยูจีน)

ผมตัดคำพูดของนนักสำรวจที่รักษาคนที่บาดเจ็บ และร่ายเวทมนตร์รักษา

แผลรักษาอย่างรวดเร็ว

“ผ-แผลนั้นรักษาในพริบตาเลยเหรอ?!”

“นายแม้แต่ใช้เวทย์รักษาได้เหรอ?! มากกว่านั้นเป็นแบบที่เหลือเชื่อด้วย!”

ไม่…นายแค่กระดูกร้าวน่ะ

อะไรที่ผมใช้เมื่อกี้ เป็นเวทมนตร์ระดับกลางปรกตินะ

เป็นไปได้มั้ยว่าพวกเขา ไม่มีแม้แต่บางคน ในหน่วยของเขา ที่ใช้เวทมนตร์รักษาระดับกลางได้?

ผมประทับใจที่พวกเขา พยายามที่จะท้าทายดันเจี้ยนสุดท้ายด้วยนั่น

“ด-ได้โปรดรักษาสหายคนอื่นของชั้นด้วย!”

“เข้าใจแล้ว ชั้นจะรักษานายทีละคน” (ยูจีน)

หลังจากนั้น ผมก็รักษานักสำรวจคนอื่นๆด้วย

โชคดี ที่แผลที่หนักที่สุดคือการร้าว ดังนั้น ผมสามารถที่จะรักษาได้ค่อนข้างที่จะเร็ว

“ขอโทษที่ทำให้ราชั้นรักษาทุกคนเสร็จด้วยอย่างนี้รึยัง?” (ยูจีน)

“ทำได้ดีมากจ้ะ ยูจีนคุง” (ซูมิเระ)

การรักษานักสำรวจคนอื่นๆนั้นไม่ได้คาด ต่จากที่ผมเห็นได้ ในสีหน้าของซูมิเระ มันดูเหมือนมีบางอย่างให้ได้มาที่นี่

เธอสามารถที่จะได้เห็นผู้ใช้บาเรีย และนักรักษา ในการกระทำกับหัวหน้าชั้น

ผมจะพูดว่า นี่เป็นการสำรวจแรกของเธอ ที่ออกดอกออกผล

แค่เมื่อผมกำลังจะคิดเกี่ยวกับการกลับไป…

“ได้โปรดรอเดี๋ยวก่อน!”

“”?””

บางคนยืนขวางทางเราอยู่

“ด-ได้โปรดช่วยประเทศของเราด้วย!”

มันเป็นกัปตันคุกเข่าคำนับอยู่ต่อหน้าเรา ด้วยท่าทางที่ตรงกันข้ามอย่างสิ้นเชิง กับเมื่อตอนที่เราเจอเขา

 เป้าหมายเดือน 9/66

ค่าเน็ต 100/200

กาแฟ 0/300

คอมใหม่ 0/2000

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

วายุ แซ่จิว

กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu

ถ้าท่านชอบและอยากอ่านเพิ่ม ได้โปรดสนับสนุนผู้แปลด้วยนะครับ ซื้อตอน จองตอน แจ้งได้ทาง Facebook ครับ