นักดาบนุ่มนิ่มกับพลังโจมตีศูนย์ ~ถูกออราเคิลเพื่อนวัยเด็กทิ้ง เข้าโรงเรียนเวทมนต์ และจบที่ดูแลเจ้าอสูร - ตอนที่ 110 ยูจีนมุ่งไปดินแดนใหม่

สัตว์ปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ในเทือกเขาทาร์ซิส —การเจอโดยบังเอิญกับนกแห่งความมืดราม

1 อาทิตย์หลังจากนั้น เรามุ่งหน้าจากอาชามไปสหพันธรัฐบลูวอเตอร์ด้วยเรือบิน

เป้าหมายของเราคือไปรวมกลุ่มกับเพื่อนห้องผู้กล้าในตำนานในสหพันธรัฐบลูวอเตอร์

พูดถึงแล้วแผนตอนนี้เกี่ยวกับนกแห่งความมืดรามนั้นคือ: เฝ้าดูและรอก่อนสำหรับตอนนี้

คนที่ตัดสินใจคือเทพพยากรณ์แห่งโชคชะตา โอเรียนน์ซามะ

เหตุผลคือ: ‘การลงมือกับสัตว์ปีศาจที่ปกป้องลูกของมันนั้นเป็นการระทำโง่เขลาที่สุด ไม่มีอะไรบอกได้ว่าภัยพิบัติอะไรจะเกิดขึ้น’

อืม ไม่มีใครที่ทนคำสาปแห่งความตายได้เมื่อพูดถึง ดังนั้นถ้าเราบุกเต็มที่ จะมีคนเสียชีวิตมากกว่าเป็นพันกลับมา

มีเหตุผล

“ฉันรู้สึกไม่ดีเมื่อนายอุส่าห์มา แต่มันเป็นไปไม่ได้ที่จะสืบอย่างราบรื่นขนาดนี้ถ้าไม่มียูจีนคุงช่วย ฉันขอขอบคุณแทนที่คณะอัศวินศักดิ์สิทธิ์” (แจ็กเกอลีน)

กัปตันแจ็กเกอลีนขอบคุณแบบทางการ

“ฉันไม่ได้ทำอะไรมากเลย…” (ยูจีน)

“ยูจีนถ่อมตัวเร็ว นั่นเป็นนิสัยเสีย” (ซาร่า)

ซาร่าชี้ออกมา

การประเมินผมครั้งนี้คือระดับ: S

เห็นว่านี่มีผลกับเกรดของเทอมเป็นการตอบของสหภาพศักดิ์สิทธิ์สู่โรงเรียนเวทมนตร์ไลเคียน

(เข้าใจแล้ว… ถ้าอย่างนั้นเกรดที่มีไม่ได้ถูกตัดสินโดยข้อสอบในห้องผู้กล้าในตำนาน) (ยูจีน)

ห้องธรรมดามีสอบเขียนและสอบทักษะใช้จริง

นักเรียนห้องผู้กล้าในตำนานเก่งกว่าครูบ่อยดังนั้นสุดท้ายระบบมันเป็นแบบนี้

ไม่ว่าอย่างไรนี่คืองานช่วยสหภาพศักดิ์สิทธิ์ในการปราบสัตว์ปีศาจผู้ยิ่งใหญ่

จากนั้น ทำไมเราไปที่สหพันธรัฐบลูวอเตอร์แทนกลับโรงเรียนเวทมนตร์ไลเคียนหรือ…?

“เฮ้ยูจีน คลอดด์คุงและคนอื่นเป็นอะไรมั้ย?” (ซูมิเระ)

“ฉันแน่ใจว่าพวกเขาไม่เป็นอะไร เขาเป็นผู้ขี่มังดีที่สุดในโรงเรียน… ใช่มั้ยยูจีน?” (ซาร่า)

“ฉันก็ไม่คิดว่าเขาตาย… มันกวนใจฉันที่การบุกโจมตีปราบสัตว์ปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ถูกกวาดล้าง” (ยูจีน)

“ฉันกังวลอ่ะ… ลีโอน่าจังกังวลอยู่แน่เลย” (ซูมิเระ)

“ใช่ เทเรเซียซังก็ต้องปวดใจอยู่ด้วยตอนนี้” (ซาร่า)

ซูมิเระกับซาร่าคุยเกี่ยวกับเป้าหมายต่อไปกันในเรือบิน

การปราบนกแห่งความมืดจบเร็วกว่าที่คาดไว้…หรือการสืบมันที่จบเร็ว สุดท้ายเราเลยต้องรวมกลุ่มกับการบุกโจมตีปราบสัตว์ปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ของสหพันธรัฐบลูวอเตอร์

กลุ่มเดียวเท่านั้นที่จะรวมกลุ่มกับพวกเขาคือผม, ซาร่า, และซูมิเระ

สหายอื่นในห้องผู้กล้าในตำนานจะอยู่ในสหภาพศักดิ์สิทธิ์คาลเดียและกลับโรงเรียน

ผมบอกลีลี่ ไวท์วินด์ว่าผมจะมุ่งไปสหพันธรัฐบลูวอเตอร์และเธอตกใจ

“เอ๋?! ล้อเล่นใช่มั้ย? คิดอะไรเนี่ย?!” (ลีลี่)

“ฉันเป็นห่วงคลอดด์” (ยูจีน)

“แล้วการดวลของเราล่ะ ยูจีน ซานตาฟิลด์?!” (ลีลี่)

“นั่นเก็บไว้รอกลับไปที่โรงเรียนได้ถูกมั้ยล่ะ?” (ยูจีน)

“แม้นายพูดอย่างนั้น จะเกิดอะไรขึ้นถ้านาย…บาดเจ็บหนัก หรือนายเสียชีวิต?! นายได้เกรดสูงสุดจากสหภาพศักดิ์สิทธิ์แล้ว! ทำไมต้องไปไกลและมุ่งไปหาอันตรายด้วย?” (ลีลี่)

“มันอันตรายขนาดนั้นเหรอ?” (ยูจีน)

“คุ…! เป็นชายที่น่ารำคาญอะไรอย่างนี้! ได้ ฉันจะรอนายกลับไปโรงเรียน ดังนั้นมาดวลกับฉันเมื่อกลับไปด้วย!” (ลีลี่)

“ได้สิ ฉันรอคอยมัน” (ยูจีน)

ความทรงจำเมื่อคุยกันกลับมา

แม้แต่เธอก็ไม่ฟังผมดีๆก่อน

(ฉันดีใจที่สนิทกับเธอได้แม้แต่ในห้องผู้กล้าในตำนาน) (ยูจีน)

“เฮ้ยูจีนคูง~” (ซูมิเระ)

“ยูจีน เธอคิดถึงใคร?” (ซาร่า)

ผมมองดูวิวนอกเรือบิน และซูมิเระกับซาร่าชะโงกหน้ามองหน้าผม

“ป-เปล่านะ ฉันไม่ได้คิดอะไรเลย” (ยูจีน)

“เจง.เหรอ~? เธอดูเหมือนสนิทกับลีลี่ซังในสหภาพศักดิ์สิทธิ์น้า” (ซูมิเระ)

“คนนั้นไม่ค่อยสนิทกับคนแปลกหน้าและไม่เป็นมิตรกับคนของจักรวรรดิด้วยมากๆ แม้อย่างนั้น เธอดูเหมือสนิทกันอย่างดิบดีกับเธอนะ” (ซาร่า)

พวกเธอสังเกตทันทีได้อย่างไรว่าผมนึกถึงลีลี่อยู่?

มันลางสังหรณ์ผู้หญิงหรือ…?

“ซูมิเระ, ซร่า มันดูเหมือนมันจะใช้สองสามวันก่อนเราไปถึงสหพันธรัฐบลูวอเตอร์ มันเลยได้เวลกลับห้องแล้วล่ะนะ” (ยูจีน)

“อาา เปลี่ยนประเด็นเลยนะ” (ซูมิเระ)

“บางอย่างเกิดขึ้นกับลีลี่เหรอ?” (ซาร่า)

“เปล่าเลย!” (ยูจีน)

กล่าวหาผิดๆ

ในท้ายที่สุด ซูมิเระและซาร่าตามผมมาตลอดทางถึงห้องและผมไม่ได้พักมาก

◇ไม่กี่วันหลังจากนั้น◇

ทะเลฟ้าไกลหน้าสายตาเราเมื่อเราผ่านเทือกเขาทาร์ซิส

“อุว้าาา ทะเลสวยมากเลย~!” (ซูมิเระ)

ซูมิเระตื่นเต้นมาก

“มันนานแล้วที่ฉันมาที่นี่” (ซาร่า)

มันดูเหมือนซาร่าเคยมาที่นี่มาก่อน

สำหรับผม มันครั้งแรกของผมเหมือนซูมิเระ

ผมทำตัวสงบ แต่ผมรู้สึกได้ว่าผมดีใจเหมือนซูมิเระทุกอย่าง

ทะเลและท้องฟาสีฟ้าที่ไกลไม่จบไม่สิ้น

ผมก็เห็นเหล่าเกาะมากมาย

เรือบินเราไปเหนือเกาะพวกนั้น

— [ประกาศสูท่านลูกค้า: เรือบินจะไปถึงประเทศสีทองในอีก 1 ชั่วโมง ได้โปรดเตรียมลงจอด]

เสียงของไกด์ก้องด้วยเวทมนตร์ขยายเสียง

ประเทศสีทองคือประเทศใหญ่สุดอันดับสามในหมู่ประเทศเป็นพัน และเป็นประเทศที่ทรัพย์สินเยอะที่สุด

ต้นกำเนิดประเทศมาจากเหมืองใหญ่ที่อยู่กลางเกาะ

เห็นว่าคนไม่ได้แค่ทองจากมันอย่างเดียว แต่ก็มีมิทริลและโลหะมานาด้วย มันเป็นประเทศที่มีทรัพยากรธรรมชาติอุดมสมบูรณ์

ผมได้ยินว่าการปราบสัตว์ปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ครั้งนี้เป็นความคิดของประเทศสีทองในสภาสหพันธรัฐ

— [แต่แม้พูดอย่างนั้น เงือกสีดำเวปาลกำลังอยู่แถวนี้ ดังนั้นจำนวนเรือจะถูกจำกัด]

“สัตว์ปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ก็แข็งขันอยู่” (ยูจีน)

“ฉันล่ะไม่อยากเจอมันเลย” (ซาร่า)

“เฮ้ ยูจี้คุง, ซาร่าจัง” (ซูมิเระ)

“อะไรเหรอ?” (ยูจีน)

“เงือกสีดำอยู่ในทะเลใช่มั้ย? ถ้าอย่างนั้น ไม่ใช่มันไม่เป็นไรถ้าจะแค่เดินทางในเรือบินเหรอ?” (ซูมิเระ)

คำถามของซูมิเระมีเหตุผล

แต่มีเหตุผลว่าทำไมทำไม่ได้

“ซูมิเระ ตั๋วเรือบินแพงสุดขีด แล้วก็เกาะเล็กทำจุดลงจอดเรือบินไม่ได้ด้วย พวกเขาไม่มีทรัพย์สิน” (ซาร่า)

“ฉันได้ยินนั่นมา มีน้อยกว่า 100 ประเทศในสหพันธรัฐที่มีเกือบ 1,000 ที่คนเดินทางด้วยเรือบินได้” (ยูจีน)

“ม-มีแค่นั้นเองเหรอ?!” (ซูมิเระ)

ตาซูมิเระเปิดกว้าง

เพราะระดับคุณภาพระหว่างประเทศของสหพันธรัฐต่างกัน…

เห็นว่ามีประเทศที่ยังเป็นหมู่บ้าน ที่มีจำนวนประชากรน้อยกว่า 1,000 คนอยู่เลย

คนที่อยู่ในโรงเรียนที่มาจากสหพันธรัฐปรกติแล้วรวย

ซาร่าและผมอธิบายกับซูมิเระ

แต่ไม่เหมือนว่าผมรู้เกี่ยวกับมันมากด้วยเหมือนกัน

ปรกติแล้วถามประชากรของสหพันธรัฐบลูวอเตอร์ดีกว่า แต่ตอนนี้ไม่มีให้ถาม

เพราะเรามาเพื่อยืนยันความปลอดภัยของพวกเขาถ้าให้เริ่มพูด

ผมหวังว่าพวกเขาไม่เป็นอะไร…

เกาะใหญ่พร้อมอาคารใหญ่ที่โดดเด่นเริ่มมาให้เห็น

เห็นว่านั่นเป็นประเทศสีทอง

เรือบินลงจอดช้าๆ

เราไม่มีสัมภาระมาก เราเลยเอาตั๋วให้พวกเขาและลงก่อน

เราถูกตรวจ แต่เราถูกให้เข้าไปได้หลังจากให้ดูสมุดนักเรียนจากโรงเรียนและบอกเป้าหมายของเรา

กลิ่นเกลือปนอยู่กับกลิ่นลม

มันเหมือนกันในเรือบิน แต่เมื่อลงพื้นทำให้ผมรู้สึกใกล้กับทะเลมากๆตอนนี้

“เฮ้ยูจี้คุง เราจะมุ่งไปที่ไหนล่ะตอนนี้?” (ซูมิเระ)

“น่าจะมีคนมารับเรานะ” (ยูจีน)

ถึงพูด ผมถูกบอกว่าพวกเขาจะบอกรายละเอียดเราหลังเรามาถึง

เราฆ่าเวลาที่ม้านั่งบนสถานีเรือบิน

ลมแรง

ธงสีน้ำเงินกับโล่สีเหลืองสะบัดหนักกับลม

“ไม่เห็นมีใครมาเลย” (ซาร่า)

“เฮ้ซาร่า ไปดูแถวนี้ก่อนดีมั้ย?” (ซูมิเระ)

“ความเห็นดีซูมิเระจัง นั่นได้มั้ยยูจีน?” (ซาร่า)

“ได้สิ ระวังนะ” (ยูจีน)

สองคนไปบริเวณที่มีแผงร้าน

ประเทศสีทองดูเหมือนรักษาความปลอดภัยดี

ไม่ควรมีปัญหากับพวกเธอสองคน

ผมอยากฝึกฟันดาบ แต่ผมจะเรียกความสนใจชัดๆถ้าผมมาฟันดาบใส่ลมในสถานีเรือบิน ผมเลยอยู่นิ่งๆ

(ฉันเบื่อ…) (ยูจีน)

ผมจ้องท้องฟ้าและสังเกตว่าฝีเท้าเข้าใกล้ผม

ในที่สุดคนนั้นก็มาที่นี่แล้ว -คือที่ผมคิดและ…

“หืม? นายคือยูจีน?”

ผมได้ยินเสียงคุ้นๆเรียกชื่อผม

ผมหันและเห็นเสือผู้หญิงบรรยากาศเจ้าชู้อยู่นั่น

“คลอดด์” (ยูจีน)

“มันยูจีนจริง! ถ้าอย่างนั้นนายมา!” (คลอดด์)

เขายิ้มแล้วตีไหล่ผม

เพื่อนของผม ผู้ผมมาดูว่าปลอดภัยไหม ยืนอยู่ที่นั่นสุขภาพดีเต็มที่

■ตอบความคิดเห็น:

>มันทำให้ฉันหัวเราะที่ลีลี่จังถูกทำให้หลงจนฉันสงสัยว่าเธอจะกลายเป็นนางเอกไหม

>เธอมีกลิ่นซึนเดเระ น่ารักมาก

-ซึนเดเระนั้นดี ใช่มั้ยล่ะครับ?