นักดาบนุ่มนิ่มกับพลังโจมตีศูนย์ ~ถูกออราเคิลเพื่อนวัยเด็กทิ้ง เข้าโรงเรียนเวทมนต์ และจบที่ดูแลเจ้าอสูร - ตอนที่ 12 ยูจีนถูกขอ

12 ยูจีนถูกขอ

“ได้โปรดช่วยเราที!”

กัปตันของหน่วยสำรวจสหพันธรัฐคุกเข่าคำนับต่อหน้าเรา

แม้ว่านายจะมาบอกแบบนั้นกับเรากระทันหัน…

ผมทำสีหน้ามีปัญหา

“นายต้องไม่ทำนะ กัปตัน เราถูกช่วยจากหัวหน้าชั้น เราต้องชดใช้สำหรับการช่วยเหลือก่อนหน้าก่อน…เจ้าหน้าที่ดันเจี้ยนดูเราอยู่ จากระบบดาวเทียม”

“ช-ใช่…  ถ้าอย่างนั้น เราควรจะจ่ายเท่าไหร่…?”

“ชั้นเป็นนักเรียนจากโรงเรียนไลเคียน ดังนั้นมีช่องเคาน์เตอร์เฉพาะอยู่ที่โรงเรียน เมื่อนายออกจากดันเจี้ยนแล้ว ได้โปรดปรึกษารายละเอียดสำหรับการจายค่าการช่วยเหลือที่นั่น… พูดถึงแล้ว การที่จะไปโดยไม่จ่ายนั้นจะขัดต่อกฎหมาย และถ้ามีการละเมิดกฎหมายแบบนั้นซ้ำ นักสำรวจจากประเทศนาย จะถูกห้ามจากการเข้าดันเจี้ยนสุดท้าย แต่ชั้นคิดว่านายรู้เรื่องนั้นแล้วนะ” (ยูจีน)

“…?!”

ตัดสินจากสีหน้าของกัปตัน เขาก็ไม่รู้เรื่องนั้นด้วย…

เขาเป็นผู้เริ่มต้นจริงๆ

“เข้าใจแล้ว เราจะจ่ายสำหรับการช่วยเหลือก่อนหน้าอย่างถูกต้อง แต่นอกจากเรื่องนั้น เราอยากจะยืมความแข็งแร่งของนาย เพื่อปราบหัวหน้าชั้น ชั้นขออภัย สำหรับการแนะนำตัวที่ล่าช้า แต่เราเป็นนักสำรวจมาจากอาณาจักรทอร์มอร์ สังกัดสหพันธรัฐบลูวอเทอร์ ชั้นรองกัปตัน แดเนียล”

รองกัปตันแดเนียลซัง ดูเหมือนจะเป็นคนที่มีหัวที่ดีอยู่บนบ่า

นี่เป็นครั้งแรก ที่ผมได้ยินถึงอาณาจักรทอร์มอร์

สหพันธรัฐบลูวอเทอร์ มีมากกกว่า 100 ประเทศ

มันน่าจะเป็นหนึ่งในนั้น

“ชั้นยูจีน ซานตาฟิลด์ สังกัดของโรงเรียนไลเคียน คนนี้คือซาชิโอกิ ซูมิเระ จากโรงเรียนเดียวกัน” (ยูจีน)

“ย-ยินดีที่ได้รู้จัก ชั้นซาชิโอกิ ซูมิเระ!” (ซูมิเระ)

ซูมิระลดหัวของเธอ

“ถ้าอย่างนั้น นั่นอะไรที่ว่า อยากจะให้เราช่วยนายกำจัดหัวหน้าชั้น มีเหตุผลที่อยู่ในความรีบกันมั้ย?” (ยูจีน)

“นั่น…”

จากอะไรที่เขาพูด ตอนนี้อาณาจักรทอร์มอร์อยู่ในเศรษฐกิจที่ตกต่ำ

เพื่อที่จะแก้เรื่องนี้ พวกเขาตั้งหน่วยสำรวจ ด้วยทองที่เหลือที่พวกเขามี และไปที่ดันเจี้ยนสุดท้าย

“ถ้าเราล้มเหลว…เราจะไม่สามารถไปมองหน้ากับพระองค์ได้ ตอนนี้เราติดหนี้ก้อนโตกับประเทศหนึ่งในสหพันธรัฐอยู่ และถ้าเราไม่จ่ายคืนในวันที่กำหนดไว้ ดินแดนที่วางไว้เป็นหลักประกันจะถูกยึด…”

“”…””

ซูมิเระและผม ขมวดคิ้วของเรา หลังจากที่ได้ยินอย่างนี้

เข้าใจแล้ว… ในท้ายที่สุด นี่ก็เพื่อช่วยตัวพวกเขาเอง จากสถานการณ์ที่ยากลำบาก หือ

แน่นอนว่าพวกเขา จะพุ่งเข้าใส่อย่างบุ่มบ่ามแบบนั้น

“ยูจีน ทำไมพวกเค้าคืนหนี้ได้ ถ้าพวกเค้าไปชั้นที่สูงกว่าชั้น 10 ล่ะ…?” (ซูมิเระ)

ซูมิเระกระซิบหาผมอย่างแอบๆ

“เมื่อเธอกำจัดหัวหน้าชั้น จะมีกรณีที่สมบัติจะโผล่ขึ้นมา แล้วก็ เธอแกะวัตถุดิบจากหัวหน้าชั้นได้ ดังนั้น บางทีพวกเค้าอาจจะมีเป้าหมายเรื่องนั้น?” (ยูจีน)

“ไม่เพียงแค่นั้น ถ้าเราขึ้นไปชั้น 11 และสูงขึ้นไป นายจะสามารถได้ถั่วเวทมนตร์ ถ้าเราขายพวกนั้น อย่างน้อยเราก็จ่ายดอกเบี้ยได้…”

แดเนียลซัง แสดงสีหน้าที่น่ากลัว

เขาเจอมาลำบาก

“ได้โปรด ชั้นขอร้องนายที่นี่ล่ะ!”

อีกครั้ง ที่กัปตันขอเรา

กัปตันซังได้คุกเข่าคำนับที่นี่มาซักพักแล้ว

โดยพื้นฐานแล้ว เขาคิดอะไรไม่ออกแล้ว…

แต่ผมอ่อนแอกับการขออะไรแบบนี้

“ยูจีนคุง เราควรทำยังไงดี?” (ซูมิเระ)

“แม้ว่าเธอจะถามชั้น ชั้นใช้ได้แค่เวทมนตร์บาเรียและรักษา” (ยูจีน)

“จริงๆเหรอ แต่เทคนิคนั้นที่นายแสดง เมื่อนายกันโทรลโดยไม่มีแม้แต่รอยขีดข่วนเลย…ถ้านายให้ความร่วมมือกับเรา…”

รองกัปตันไม่ได้ดูเหมือนจะยอมแพ้ แต่มันเป็นไปได้มากที่สุด ว่าเป็นไปไม่ได้

ปรกติแล้ว ผมดูถ่ายทอดสดจากระบบดาวเทียม ของนักสำรวจ ที่เคลียร์ชั้น 10

ด้วยพลังโจมตีของคนที่นี่ พวกเขาจะไมสามารถเอาชนะโทรลได้

แม้ว่าถ้าผมสนับสนุนด้วยบาเรียและเวทมนตร์รักษา มันจะเป็นเรื่องยากที่จะฝ่าไปที่นี่

ซูมิเระ ดูเหมือนจะส่งสายตามาให้ผม ที่เติมเต็มด้วยความไม่สบายใจครึ่งหนึ่ง และความคาดหวังครึ่งหนึ่ง

ผมจะทำเธอผิดหวังมั้ย ถ้าผมได้ปฏิเสธไปที่นี่?

ผมมองดูเพดานของดันเจี้ยน และคิดซักพัก

ปรกติแล้ว ผมจะปฏิเสธที่นี่

ผมไม่มีมานา ที่จะอนุญาตให้ผมโจมตี หลังจากทั้งหมด

มันเป็นแค่มานาสีขาว สำหรับการรักษา และป้องกัน

แต่…มีบางอย่าง ที่ผมอยากจะทดลอง หลังจากที่ได้เห็นมานาไฟของซูมิเระเมื่อกี้นี้

“ซูมิเระ เธอให้ชั้นยืมพลังของเธอ จะได้มั้ย?” (ยูจีน)

“เอ๋? ช-ชั้นเหรอ?” (ซูมิเระ)

“สาวคนนั้นจะสู้ด้วยเหรอ?”

รองกัปตันส่งเสียงของเขา ลนลาน

“ช-ชั้น กับโทรลนั่นน่ะนะ?! ช-ชั้นทำไม่ได้ ยูจีนคุง!” (ซูมิระ)

“มันไม่เป็นไร ชั้นจะเป็น {แค่คนเดียวเท่านั้น} ที่จะทำการต่อสู้” (ยูจีน)

ผมจับมือของซูมิเระ

“ยูจีนคุง?” (ซูมิเระ)

“ได้โปรดเอามานามาให้ชั้นซักเล็กน้อยนะ” (ยูจีน)

“เอ๋? อ-โอเค…” (ซูมิเระ)

ผมจับมือของซูมิเระ แน่นขึ้นอีกนิดหน่อย

—มานาลิงค์

มานาที่ร้อน เออล้นเข้ามาในมือ ที่จับซูมิเระอยู่

มานาลิงค์เป็นเทคนิค ที่อนุญาตให้คุณนำมานาออกมาจากอีกฝ่าย

เมื่อพูดอย่างนั้นแล้ว ถ้าคุณทำมากเกินไป คุณทำให้ร่างกายของคุณบาดเจ็บได้ เพราะมานานั้นเอง ดังนั้นมีความจำเป็นต้องทำการควบคุมแบบละเอียด

ผมยอมแพ้กับการเป็นนักดาบเวทมนตร์ไม่ได้ ดังนั้นผมพยายามจะทำมานาลิงค์กับคนมากมาย แต่พวกเขาทั้งหมดจบที่การไม่ได้ผล

มานาสีขาวของผม เขียนทับของพวกเขาหมดตลอด

แต่ถ้ามันเป็นมานาสีแดงที่มหาศาลของซูมิเระ บางที…

มากกว่านั้น มานานั้น มีแม้แต่ผลการเสริมพลังเวทมนตร์

โล่ของซูมิเระ ที่ส่องสว่างสีแดง เป็นข้อพิสูจน์เรื่องนี้

มานาของซูมิเระ เทเข้ามาใส่ผม อย่างช้าๆ…

ร่างกายผมเริ่มร้อน

แต่มันไม่ใช่ความร้อนที่ไม่น่าพึงพอใจ มันเป็นความร้อนที่ลึกลับ ที่มันเสริมพลังแม้แต่ของหัวใจผม

มันแม้แต่สร้างภาพลวงตา ว่าเลือดของผมเผาไหม้อย่างเร่าร้อนที่นี่

ควันสีขาว ออกมาจากร่างกายของผม

ถ้าอย่างนั้น นี่คือมานาของอีฟริท หือ…

“ซูมิเระ ร่างกายของเธอเป็นยังไง?” (ยูจีน)

“หืมม มันจั๊กจี้” (ซูมิเระ)

“ไม่ได้รู้สึกไม่ดีเหรอ?” (ยูจีน)

“ไม่เลย ชั้นสบายดี” (ซูมิเระ)

ซูมิเระพริบตารอยยิ้มให้ผมมา

(ได้เลย นี่ควรจะเพียงพอแล้ว…) (ยูจีน)

ผมปล่อยมือของซูมิเระ

“อืม…นายจะทำอะไรเหรอ?”

รองกัปตัน มองมาทางนี้ในความสับสน

“ชั้นจะท้าทายหัวหน้าชั้น โทรล ใครก็ได้ขอยืมดาบได้มั้ย?” (ยูจีน)

“ด-ได้เลย!”

รองกัปตันให้ผมยืมดาบ ที่เอวของเขา

ผมจ้องมองดาบนั้น

ความยาวของใบมีด ยาวประมาณเท่าแขนของผม

ขณะที่ความกว้างของมัน มันเล็กกว่า แม้แต่ดาบที่เป็นของกองทัพของอาณาจักร

ถ้าผมรุนแรงกับมัน ผมรู้สึกว่ามันจะหักค่อนข้างเร็ว

—เวทมนตร์บาเรีย: [เสริมความแข็งแกร่งวัตถุ]

ผมเสริมความแข็งแกร่งดาบ ด้วยเวทมนตร์บาเรีย

ตอนนี้ ดาบเวทมนตร์นี้ เป็นดาบ ที่ตัดอะไรไม่ได้เลย

แต่…

(ชั้นจะใช้มานาของอีฟริท…) (ยูจีน)

—ดาบเวทมนตร์: [ใบมีดไฟ]

ผมใช้มานาแดง ที่ผมได้มาจากซูมมิเระ เพื่อร่ายดาบเวทมนตร์

ดาบที่ผมยืมมาจากรองกัปตัน ส่องสว่างๆ และใบมีดทำ…เสียงร้อนฉ่าแปลกๆ

“””โอออ้!!”””

นักสำรวจจากสหพันธรัฐบลูวอเทอร์ ส่งเสียงของพวกเขา

ผมมองดูดาบที่ส่องสว่างสีแดง…เหม่อลอย

มันต่าง จากการตอบสนอง ที่ผมรู้จัก

ในอดีต ผมพยายามที่จะทำเวทมนตร์เสริมพลังเวทมนตร์ มานับครั้งไม่ถ้วน

แต่ มันไม่ได้ผลออกมาดี

มานาสีขาวของผม จะลบการเสริมพลังเวทมนตร์ของคนอื่น

ผลของมัน ดาบคมทื่อๆ จะถูกสร้าง

นั่นทำไม ผมยอมแพ้ ที่จะเป็นนักดาบเวทมนตร์

แต่ตอนนี้ ในมือผม ผมจับดาบเวทมนตร์ไฟ ที่เต็มไปด้วยมานาของซูมเระ

ผมเทมานาของผมเอง เข้าไปข้างใน อย่างช้าๆ

การส่องสว่างของใบมีดสีแดง ไม่เปลี่ยนไป

ผมพยายามตีข้างใบมีด เพื่อลองมันดู

*กิ๊นนน…*

เสียงแหลมของมานาและมานาปะทะกัน สะท้อนมา

และที่สุดของทั้งหมด ดาบเวทมนตร์ {ไม่} เปลี่ยนเป็นนุ่มนิ่ม

ผลของมานาของอีฟริท เหนือกว่ามานาสีขาวของผม

(…ด้วยเจ้านี่ ชั้นสู้โดยใช้ดาบเวทมนตร์นี้ได้) (ยูจีน)

ผมจับด้าบของดาบ แน่นๆ

“ยูจีนคุง?” (ซูมิเระ)

“ขอบคุณนะ ซูมิเระ” (ยูจีน)

ผมส่งรอยยิ้ม ไปให้ซูมิเระ ที่ตกตะลึง

และจากนั้น ผมให้ข้อมูลนักสำรวจ จากอาณาจักรทอร์มอร์

“ชั้นจะสู้กับหัวหน้าชั้นคนเดียว ชั้นจะเอารางวัลการปราบให้นาย ดังนั้น ได้โปรดจ่ายรางวัล สำหรับการช่วยเหลือของเราหลังจากนั้น” (ยูจีน)

“น-นายคนเดียวเหรอ?!”

“น-นั่นบุ่มบ่ามไปแล้ว!”

“เราจะไปด้วย”

พวกเขา ต่อต้านมันอย่างเข้าใจได้

แต่ผมจะไม่ยอมที่นี่

“ระยะเวทมนตร์บาเรียและรักษาของชั้นมันสั้นมาก ยิ่งมีคนมากเท่าไหร่ มันยิ่งจะเสียเปรียบ” (ยูจีน)

“……รับทราบ ถ้างั้น ได้โปรดเอาเลย ยูจีนซัง”

รองกัปตัน พยักหน้ากับคำพูดของผม

“ได้เลย งั้น ชั้นจะไปล่ะนะ” (ยูจีน)

“ทำเต็มที่นะ ยูจีนคุง!!” (ซูมิเระ)

ซูมิเระ วางทั้งสองมือไว้ที่หน้าอกของเธอ และส่งผม ด้วยเสียงให้กำลังใจที่ดัง

“ระวังนะ!!”

“อย่ากดดันตัวเองล่ะ!”

ผมโบกมือให้ซูมิเระและนักสำรวจ และก้าวเข้าไปในดินแดนของหัวหน้าชั้น

เป้าหมายเดือน 9/66

ค่าเน็ต 100/200

กาแฟ 0/300

คอมใหม่ 0/2000

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

วายุ แซ่จิว

กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu

ถ้าท่านชอบและอยากอ่านเพิ่ม ได้โปรดสนับสนุนผู้แปลด้วยนะครับ ซื้อตอน จองตอน แจ้งได้ทาง Facebook ครับ