นักดาบนุ่มนิ่มกับพลังโจมตีศูนย์ ~ถูกออราเคิลเพื่อนวัยเด็กทิ้ง เข้าโรงเรียนเวทมนต์ และจบที่ดูแลเจ้าอสูร - ตอนที่ 13 ยูจีน สู้กับหัวหน้าชั้น

13 ยูจีน สู้กับหัวหน้าชั้น

มันนานเท่าไหร่แล้ว ตั้งแต่ที่ผมได้จับดาบ

ผมหัวเราะคิกคักเมื่อคิดย้อนกลับไป

(…นั่นมันชัดเจน ว่ามันเป็นวันที่ชั้นถูกทิ้งโดยเพื่อนวัยเด็กของชั้นไอริ) (ยูจีน)

ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา ผมห่างไปและห่างไปจากเส้นทางของดาบ ที่ผมใส่ความพยายามเข้าไปมากมาย

ผมมันน่าสมเพชจริงๆ

แต่ผมได้จับดาบอีกครั้ง ในวันนี้

ผมกำดาบของนักสำรวจสหพันธรัฐอย่างแน่น ดาบที่มันเบากว่าดาบทั่วไปของกองทัพจักรวรรดิ

และจากนั้น ผมกระซิบสู่เครื่องหมายนักสำรวจ ที่มีตัวอักษร D เขียนอยู่บนมัน

“ยูจีน ซานตาฟิลด์จะท้าทายหัวหน้าชั้น 10” (ยูจีน)

ตัวเครื่องหมายนักสำรวจเองเป็นไอเท็มเวทมนตร์ ที่มีเวทมนตร์ดันเจี้ยน ร่ายอยู่บนมัน

เสียงของผมผ่านไปสู่เครื่องหมายนักผจญภัย และถูกส่งไปให้ผู้ดูแลดันเจี้ยน

—การท้าทายของนักสำรวจยูจีน ได้ถูกรับรู้แล้ว พระเจ้าคุ้มครอง

เสียงที่ไม่เป็นสิ่งมีชีวิต ดังข้างในชั้น 10

ในเวลาเดียวกันที่มันทำ เส้นสีขาวที่ส่องสว่างได้ปรากฏ

พรมแดนผู้ท้าทาย

พูดถึงแล้ว เสียงเมื่อกี้นี้ เห็นว่าเป็นเสียงผู้ดูแลหอคอยเซนิท

ผู้ดูแลของหอคอยเซนิท พูดว่าเป็นลูกน้องของเทพเจ้าศักดิ์สิทธ์ นางฟ้า

ผมไม่เคยเห็นพวกเธอมาก่อน ดังนั้น ผมไม่รู้ ว่านั่นจริงมั้ย

ไม่ว่ายังไง ผู้ดูแลได้รับรู้ ว่าผมเป็นผู้ท้าทายแล้ว

เข้าใจแล้ว…มากกว่า 1 ปี ตั้งแต่ที่ผมมาที่โรงเรียน ในที่สุด ผมก็สามารถที่จะเป็นผู้ท้าทายหัวหน้าชั้น

ผมหวั่นไหวนิดหน่อย

“《กกกุ่โออออออออออ้!!!》”

โทรลคำราม เมื่อเห็นผมเข้าสู่ดินแดนของมัน

*…ซุชิ๊น…ซุชิ๊น…*

พื้นสั่นไหว แต่ละก้าวที่โทรลก้าวเดิน

ผมและโทรล ยังอยู่ห่างกัน

และมันก็ใหญ่มาก จนผมต้องมองขึ้นไป

ตาของโทรล เกือบจะใหญ่เท่าหัวของคน ที่มีขนาดตัวเท่าผม

(…ใหญ่มาก) (ยูจีน)

ผมได้สู้กับโอเกอร์มาก่อนหน้า แต่นั่นเมื่อฝึกในโรงเรียนทหารจักรวรรดิ

มันเป็นความพยายามร่วมกัน กับผู้ฝึกคนอื่น และมีผู้ฝึกสอนจากกองทัพจักรวรรดิ แนะนำอยู่

ในการต่อสู้นี้ ผมจะอยู่คนเดียว

ไม่มีพวกเดียวกัน

แต่ด้วยเหตุผลบางย่าง ผมไม่รู้สึกกลัว

อะไรที่ขึ้นมาในใจของผม คือความทรงจำการฝึกดาบ ของผมในอดีต

(…พูดถึงแล้ว ป๊าชั้นพูดว่าไงนะก่อนหน้า?) (ยูจีน)

คำพูดของพ่อ ที่เป็นมาสเตอร์ดาบของผม ขึ้นมาในหัวของผม

—”ฟังให้ดีนะ ยูจีน เมื่อสู้ อย่าแค่มองข้างหน้าศัตรู นายต้องมีสายตา อยู่ {ทั้งสนามรบ}

—”เฮ้ ป๊า แต่ผมแค่อยากได้คำแนะนำ สำหรับทัวร์นาเมนต์ดาบครั้งต่อไปนะ? ทำไมป๊าพูดเกี่ยวกับสนาบรบที่นี่ล่ะ?” (ยูจีน)

—”เพราะทั้งหมดสไตล์ดังก้องสองสวรรค์ เป็นสไตล์ดาบ ที่ไว้สำหรับสนามรบ ชัยชนะในการต่อสู้ หนึ่งต่อหนึ่งไม่มีความหมายกับสนามรบหรอก”

—”แต่ป๊ารู้ป่าว…เกรดผมจะตก ถ้าผมไม่ชนะทัวร์นาเมนต์นะ…” (ยูจีน)

—”ใครสนเกี่ยวกับเรื่องนั้นกันล่ะ? อะไรที่สำคัญ คือรอดชีวิต และลูกปกป้องลอร์ดของลูกได้มั้ย ในสนามรบ จะมีนักลอบสังหาร มีเป้าหมายไปที่ลูก หรือลูกถูกยิด้วยลูกธนูอาบยาพิษยิงมาใส่ลูก ลูกจะทำยังไง?”

—”เหมือนที่ผมพูดนั่นแหละ จะไม่มีนักลอบสังหาร หรือลูกธนูอาบยาพิษ ในทัวร์นาเมนต์ดาบ” (ยูจีน)

—”รู้ได้ยังไง? เพื่อนวัยเด็กของลูก ไอริจัง เป็นออราเคิล เธออาจจะถูกคนช่วยร้ายเล็งเป็นเป้าหมายได้ ในเวลานั้น ลูกต้องช่วยเธอนะ”

—”ครับ ครับ” (ยูจีน)

มมันไม่ใช่คำแนะนำ ที่ทำหน้าที่เป็นประโยชน์ในทัวร์นาเมนต์ดาบโรงเรียนจักรวรรดิเลย

แต่เมื่อพูดอย่างนั้น ผมสามารถที่จะเอาชนะทัวร์นาเมนต์ได้นะ

ร่างขนาดยักษ์ของโทรล เข้าหาตรงหน้าผม

ซูมิเระและนักสำรวจคนอื่นๆ อยู่ข้างนอกดินแดนของหัวหน้าชั้น ดังนั้นพวกเขามองดูอยู่

บริเวณที่ราบของงชั้น 10 มองเห็นได้ดี

ผมเห็นสัตวกินพืชที่ดูเหมือนกวาง สังเกตุสถานการณ์ของเรา จากไกลๆได้

(…มันเป็นนั่น ชั้นเดาว่า) (ยูจีน)

ดูเหมือนผมใจเย็น

แม้ว่าเป็นการสู้หัวหน้าชั้นแรกของผม มันไม่ได้ดูเหมือนผมจะตึงเครียด

“……”

ผมได้ยินเสียงคำรามของโทรล ดั่งมัน พยยายามที่จะข่มขู่ผม

“งั้นตอนนี้…” (ยูจีน)

โทรลลดท่ายืนของมัน ขณะที่มันระวังผม

ผมคิดว่ามันจะพุ่งเข้าตีมาใส่ผม แต่ไม่เป็นอย่างนั้น มันโยนหินที่ขนาดเท่าเท้าของมัน

หินที่มีขนาดเท่าเด็กตัวเล็กๆ ได้เข้ามาใส่ผม พร้อมกับความเร็วสูง

ผมตั้งบาเรียโดยไรู้สึกรีบใดๆ

—เวทมนตร์บาเรีย: [โล่แห่งแสง]

*ปั้ง*

หินแตกออก ระหว่างที่สร้างเสียงแบบนัั้น

“ว้าาา!”

“ฮิย้าา!”

ชิ้นหินแตก บินไปสู่คนดูที่ข้างหลังด้วย

ซูมิเระเป็นอะไรมั้ย

ผมหันหน้าให้ข้างหลังในพริบตาเดียว

โชคดี ที่มันดูเหมือนไม่ได้บินไปที่ที่ซูมิเระอยู่

เธอปประสานมือ และอธิษฐานให้กับผม

…ดูเหมือนผมแพ้ที่นี่ไม่ได้แล้ว

ผมหันสายตากลับไปหาโทรล และมันยกแขนอีกครั้งเพื่อที่จะโยนหินใส่ผม

(มาทำเรื่องนี้ในระยะใกล้เถอะ) (ยูจีน)

เราไม่ควรจะให้คนดูต้องได้รับบาดเจ็บ

—สไตล์ดังก้องสองสวรรค์: รูปแบบลม – ก้าวเดินบนท้องฟ้า

วิธีที่ทำให้ระยะระหว่างศัตรูของคุณเปลี่ยนเป็น 0

ผมเข้าอกของโทรล โดยใช้วิธีนี้

“ก่ะ?!”

โทรลส่งเสียงในความสับสน และยกหมัดของมันขึ้นสูง

และจากนั้น เหวี่ยงมันลงแบบนั้นเลย

*《ปั้ง!!!!!》*

หมัดของโทรล ทำให้พื้นสั่นอย่างหนัก

แขนของโทรลที่ใหญ่เท่าเสา ทิ่มแทงพื้น

“ฮ่า!” (ยูจีน)

จากนั้นผมฟันกวาด หนึ่งลมหายใจต่อมา ไปที่แขนของโทรล

ไม่มีเสียง

ผมสามารถที่จะเหวี่ยงดาบของผมเสร็จ อย่างราบรื่น จนมันไม่ได้รู้สึกเหมือนฟันอะไรซักอย่าง

ทันทีต่อมา…

แขนขวาของโทรล กลิ้งอยู่ที่พื้น

“กย้าาาาาาาาาาาาา!!!”

เสียงกรีดร้องดังก้อง

“กกกกกกุโออออออออออออออ้!”

โทรลบ้าด้วยความโกรธ และพยายามจะจับผมด้วยแขนที่เหลือ

ผมหลบมัน และยืนยันมานาที่เหลือ บนดาบเวทมนตร์

ผมฟันไปทีเดียว แต่ความกระจ่างชัดของมัน ได้เหลือครึ่งนึงแล้ว

(แค่โจมตีได้อีกทีเดียว ชั้นว่า…) (ยูจีน)

โทรลยกขามันขึ้น ในความโกรธที่ลุกไหม้ และพยายามที่จะกระทืบผม

*ตึ้ง!!! ตึ้ง!!! ตึ้ง!!! ตึ้ง!!! ตึ้ง!!!*

โทรลกระทืบมอย่างดื้อด้าน เหมือนงอแงอยู่

—สไตล์ดังก้องสองสวรรค์: รูปแบบไม้ – ไม้ลู่ลม

ผลหลบหลีกต่อด้วยความง่ายดาย

โทรลเสียแขนข้างหนึ่งไป และเลือดไหลอยู่

ทางเลือกที่ดี คือสร้างระยะ และรอให้มอนสเตอร์ หมดพลังงาน

ผมชำเลืองมองซูมิเระ

เธอร้องสั้นๆเหมือน ‘ฮิ้!’ หรือ ‘คย้า!’ แต่ละครั้งที่โทรลกระทืบ

…มาจบนี้โดยเร็ว เพื่อที่ผมจะไม่ให้เธอกังวลเถอะ

ผมวัดจังหวะเวลา ให้ตรงกับการโจมตีครั้งต่อไปของโทรล เพื่อที่จะโจมตีสวนให้พอดีกัน ขณะที่ผมตั้งท่ายืนให้ต่ำลง และพร้อมดาบ

ขาของโทรล ที่ขนาดใหญ่เท่าต้นไม้ใหญ่ ใกล้เข้ามา

ผมหลบมันด้วยความห่างเท่าเส้นขน และปลดปล่อยการฟัน

—สไตล์ดังก้องสองสวรรค: รูปแบบไฟ – สิงโตเริงระบำ

ผมทำให้ร่างกายของผม และดาบของผม หมุนไป เหมือนการแสดงการเต้น

ใบมีดของไฟ ฟาดฟันร่างกายของโทรล

“อ๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา!!!”

เสียงร้องแห่งความตายของโทรล ดังก้องไปทั่วทั้งชั้น

ไม่นานหลังจากนั้น โทรลทรุดล้มราบไปบนพื้น และหยุดเคลื่อนไหว

ผมรออย่างระวัง ให้หัวหน้าชั้นลุกกลับมา แต่มันไม่ทำ ไม่ว่าผมจะรอนานแค่ไหน

ผม…ทำมันได้?

ง่ายขนาดนี้เลย?

ระหว่างที่ผมลังเลว่าจะตัดสินใจ ว่าเรื่องนี้ถือเป็นชัยชนะแล้ว…

—”มันเป็นชัยชนะของนักสำรวจยูจีน ยินดีด้วย”

เสียงของนางฟ้าที่ไม่เหมือนสิ่งมีชีวิต ประกาศออกมา สะท้อนในชั้น 10

“…”

ความสุขจากชัยชนะ ไม่ได้เอ่อขึ้นมาในผม อย่างคาดไม่ถึง

ความสับสนนั้นเอาชนะมัน

ผม…ชนะหัวหน้าชั้นจริงๆ…?

มานาสีแดง ที่ซูมิเระแบ่งมาให้ผม เกือบจะหมดไปแล้วที่นี่

ดูเหมือนผลของลิงค์เวทมนตร์ หมดไปหลังจากสองที

“ฟฟฟฟู่” (ยูจีน)

ผมถอนหายใจสั้นๆออกไป

“ซูมิเระ—” (ยูจีน)

ผมกำลังจะพูด ‘ชั้นชนะ’ แต่ผมพูดมันจบไม่ได้

“ยูจีนคุง!!!!!” (ซูมิเระ)

หัวของผม ถูกจับโดยมือทั้งสอง และผมหายใจไม่ได้วินาทีหนึ่ง

ผมจับหลังของซูมิเระอย่างอ่อนโยน

“นายชนะ ยินดีด้วยนะ!” (ซูมิเระ)

เธอยินดีด้วยกับผม พร้อมด้วยรอยยิ้ม ที่พราวตา

“ใช่ มันต้องขอบคุณเธอนะ ซูมิเระ” (ยูจีน)

รอยยิ้มเล็ดรอดออกไปจากผม

ในที่สุด ผมก็รู้สึกมันแล้วตอนนี้

ผม…ชนะ

มันนานแค่ไหนแล้ว ที่ผมสามารถยิ้ม ได้จากก้นบึ้งของหัวใจของผม

เมื่อเวลาที่ผมสังเกต ผมกอดซูมิเระ

“ว้าว้าว้า ยูจีนคุง?!” (ซูมิเระ)

“อ๊ะ ขอโทษ” (ยูจีน))

“อ้า ไม่ มันไม่เป็นไร เอ่ะเฮะเฮะ…” (ซูมิเระ)

ซูมิเระเขินที่นี่ พร้อมด้วยหน้าของเธอแดงอ่อนๆ

และในแบบนี้ ผมกำจัดหัวหน้าชั้น 10 สำเร็จ

ขอบคณสำหรับเงิน 200.48 บาท

เป้าหมายเดือน 9/66

ค่าเน็ต 200/200

กาแฟ 100/300

คอมใหม่ 0/2000

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

วายุ แซ่จิว

กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu

ถ้าท่านชอบและอยากอ่านเพิ่ม ได้โปรดสนับสนุนผู้แปลด้วยนะครับ ซื้อตอน จองตอน แจ้งได้ทาง Facebook ครับ