นักดาบนุ่มนิ่มกับพลังโจมตีศูนย์ ~ถูกออราเคิลเพื่อนวัยเด็กทิ้ง เข้าโรงเรียนเวทมนต์ และจบที่ดูแลเจ้าอสูร - ตอนที่ 17 ยูจีน คุยกับซูมิเระ

17 ยูจีน คุยกับซูมิเระ

◇มุมมอง ยูจีน◇

(…ชั้นใจเย็นไม่ได้เลย) (ยูจีน)

ระยะที่ผมรู้สึกว่าผมจะสามารถเอื้อมไปได้ ถ้าผมยืดมือออกไป

ซูมิเระ ปิดตัวเองด้วยผ้าห่มบางๆ และนอนลง

เธอเป็นคนสวย ที่ทำให้ทุกคนเชื่อ และคิด ว่าเธอเป็นเจ้าหญิงจากบางประเทศ แค่จากหน้าตาของเธออย่างเดียว

ซูมิระ ดูมีเสน่ห์มากขึ้นกว่าเดิม หลังจากที่ได้อาบน้ำ

มันดูเหมือนเธอไม่ได้นำชุดนอนมา เธอเลยยืมมาจากคลับศิลปะการต่อสู้

เสื้อบางๆ เน้นเส้นของร่างกายเธอ

(โอ้ชั้น โอ้ชั้น นายจะลงมือกับเธอเหรอ์ แม้ว่านายจะมีชั้น~!!)

ด้วยเหตุผลบางอย่าง เสียงของเอริ ดังอยู่ในหัวของผม

บัดซบ นางฟ้าตกสวรรค์นั่น!

โผล่ขึ้นมาในความคิดที่เลวทราม ของคนอื่น

ผมส่ายหัว ดั่งจะสะบัดความคิดที่ลามกออกไป

“…ยูจีนคุง” (ซูมิเระ)

ซูมิเระคุยกับผมที่เวลานั้น

“ม-มีอะไร…?” (ยูจีน)

เสียงของผมแตกที่นี่

ผมรั้งหัวใจ จากการที่เร็วขึ้น และรอคำพูดของซูมิเระ

“มีพี่น้องมั้ย ยูจีนคุง?” (ซูมิเระ)

มันคือคำถามเกี่ยวกับครอบครัวของผม

“ไม่คิดว่ามีนะ ชั้นเป็นลูกคนเดียว” (ยูจีน)

“เข้าใจแล้ว~ ชั้นมีน้องสาว แต่ชั้นคุยเกี่ยวกับอดีตที่นี่นะ” (ซูมิเระ)

“อย่างนั้นเหรอ…” (ยูจีน)

“แต่ชั้นจำไม่ได้มาก รู้มั้ย…ใจชั้น วาดความว่างเปล่า เมื่อมันเป็นหน้าของเพื่อนของชั้น” (ซูมิเระ)

ตอนนี้้ ซูมิเระไม่มีครอบครัว

เธอแทบไม่มีเพื่อนซักคนเลยด้วย

ความเหงาต้องได้ผ่านเธอ หลังจากที่เธอได้คุยกับสาวๆ ที่คลับศิลปะการต่อสู้ และแยกจากพวกเธอ

“ชั้นอยากจะได้ยินเกี่ยวกับเรื่องสมัยเด็ก ของยูจีนคุง” (ซูมิเระ)

“ชั้นเหรอ? ถ้าอยากฟังน่ะนะ…” (ยูจีน)

ซูมิเระพูดว่าเธอจำเกี่ยวกับตัวเธอเองไม่ได้ ดังนั้น เธออยากจะได้ยินเรื่องของคนอื่น

และดังนั้น ผมพูดเกี่ยวกับเบื้องหลังของผม

“ชั้นเกิดในทวีปทิศตะวันออก” (ยูจีน)

“เอ๋?! จริงๆเหรอ? งั้นมันไม่ได้อยู่บนทวีปนี้” (ซูมิเระ)

“แต่ชั้นอยู่ที่นี่ เมื่อเวลาที่ชั้นมีความทรงจำ ดังนั้น ชั้นจำอะไรไม่ได้เลย เกี่ยวกับทวีปทิศตะวันออก” (ยูจีน)

“หมายความว่ายังไงเรื่องนั้น?” (ซูมิเระ)

“นี่จะเป็นเรื่องยาว แต่…” (ยูจีน)

ผมบอกซูมิเระ

ปู่ของผมและป๊าของผม ทำหน้าที่เป็นนักดาบมาเป็นชั่วอายุคน ในประเทศเล็กประเทศหนึ่ง ในทวีปทิศตะวันออก

ป๊าแต่งงานกับแม่ เมื่อเขา 18

แต่แม่ผมเสียไป ทันทีที่เธอคลอดผม

ทวีปทิศตะวันออก มีหลายประเทศทำสงครามด้วยกันตลอดเวลา

วันหนึ่ง ประเทศที่พวกเขาอยู่ได้ถูกดีพ่าย เนื่องจากสงครามใหญ่

ครอบครัวส่วนใหญ่ของผม จบที่การกระจายตัวกัน รวมไปถึงปู่ของผมด้วย

ผมและป๊าของผม อพยพมาที่ทวีปทิศใต้

ความทรงจำของผม มีแค่หลังจากที่มาทวีปทิศใต้

ป๊าไปที่นั่นที่นี่ ในทวีปทิศใต้ และหางาน เพื่อที่จะเลี้ยงผม

วันหนึ่ง เขาได้ไปล่าสัตว์ และช่วยชีวิตเจ้าชายคนต่อไป (ปัจจุบันเป็นองค์พระจักรวรรดิ) จากมังกร โดยใช้คาตานะเล่มเดียว

เจ้าชายคนต่อไป หลงรักวิชาดาบของป๊า และจ้างเขา เพื่อเป็นบอดี้การ์ดของเขาเองตอนนั้นเลย

ผมไม่รู้จักจำนวนที่แน่นอน แต่มันเห็นว่า ประมาณ 100 เท่ามากกว่าเมื่อเขาทำงานเป็นทหารรับจ้าง ในวันเหล่านั้น

และดังนั้น ตอนนี้ป๊าของผม รับใช้สภา และจบที่การอยู่ในอาณาจักร

ขณะที่ปัจจุบัน เขาเป็นมือขวาขององค์พระจักรวรรดิ และเป็นดาบของจักรวรรดิ

อีกอย่างหนึ่ง ป๊าของผมยังโสดอยู่แม้แต่ตอนนี้

เขาไม่ได้แต่งงานใหม่

เห็นว่ามีการเสนอการแต่งานเป็นหลายร้อย แต่เขาปฏิเสธพวกมันทั้งหมด

แม้แต่คนที่องค์พระจักรวรรดิได้แนะนำให้เขา

เมื่อผมถาม ‘ทำไม่ป๊าไม่แต่งงานใหม่ล่ะ?’ เขาเพียงแค่ตอบ ‘เพราะพ่อมีแม่ของลูกอยู่’

ตั้งแต่ตอนนั้น ผมไม่ไปแตะประเด็นนั้นเลย

เพราะป๊า ได้รับใช้องค์พระจักรวรรดิ ผมจบที่การเข้าโรงเรียนทหารขอจักรวรรดิ ที่มีหอพัก

นั่นเป็นที่ ที่ผมเจอเพื่อนวัยเด็กของผม ไอริ

เจ้าหญิงคนที่ 7 ของอาณาจักร ไอริ อารีอุส แกรนด์แฟลร์

เธอค่อนข้างจะเป็นสาวที่หยิ่ง ครั้งแรกที่ผมเจอเธอ

“เฮ้ ชั้นได้ยินว่านายใช้ดาบเก่ง! มาสู้กับกับชั้น!”

ผมถูกท้าทายโดยไอริ ที่มีเกรดติดท็อปในโรงเรียนเวลานั้น

“ชั้นไม่ถือ”

ผมได้ถูกสอนวิธีใช้ดาบ ตั้งแต่ผม 4 ขวบ แต่นี่เป็นครั้งแรก ทที่ผมได้สู้กับบางคนที่อายุเท่ากัน

ในเวลานั้น ผม{ทำลายไอริอย่างสิ้นเชิง}

“ท-ทำไม…? พอมาคิดว่า ชั้นไม่สามารถที่จะฟันไดซักทีเดียว…ไม่มีแม้แต่รอยข่วน…” (ไอริ)

เมื่อเห็นเจ้าหญิอยู่ในน้ำตา ผมจำความรู้สึกได้ มันเหมือนผมทำอะไรที่แย่มากๆที่นั่น

“เจ้าหญิงไอริ นี่เป็นสู้ครั้งที่ 20 แล้ว จบมันได้แล้วแหละ?” (ยูจีน)

“อีกครั้งนึง! นี่จะเป็นครั้งสุดท้าย!” (ไอริ)

ในท้ายที่สุด ผมถูกทำให้ฝึกต่อสู้ต่อ จนไอริขยับไม่ได้อีก

ตั้งแต่วันนั้นมา ทุกวัน…

“ยูจี้ สู้กับชั้น! วันนี้ชั้นจะชนะแน่นอนเลย!” (ไอริ)

“อีกแล้วเหรอ…? แต่ชั้นอยากจะเรียนกลยุทธ์วันนี้นะ…” (ยูจีน)

“ชั้นจะสอนนั่นกับนายเอง ไม่ว่ายังไง สู้กับชั้น!” (ไอริ)

“เค เค” (ยูจีน)

ไอริท้าทายผมสู้ เกือบจะทุกวัน

เมื่อผมสอนสไตล์เสียงสะท้อนสองสวรรค์กับเธอ ไอริที่ขยัน เก่งขึ้นเรื่อยๆ

แลกเปลี่ยนกัน ผมให้ไอริสอนทฤษฎีผม และอะไรพวกนั้น เพราะเธอได้ถูกสอนล่วงหน้า ตั้งแแต่อายุยังน้อยๆ

ในตอนนั้น ผมทำได้แค่อ่านและเขียน แต่ผมสามารถที่จะตามคลาสที่ยากๆ ของโรงเรียนทหารจักรวรรดิทัน ต้องขอบคุณไอริ

ไอริและผม เป็นคู่แข่งกัน ที่จะแข่งกันชิงที่ 1 ที่ 2 อยู่ตลอดเวลา

(…เวลาเหล่านั้นสนุกดีนะ) (ยูจีน)

ผมจบที่รู้สึกหลายหลายอารมณ์ที่นี่

หน้าอกผมถูกกระตุ้น เมื่อผมพูดเกีย่วกับไอริ

แต่มันดูเหมือน ผมสามารถที่จะเอาชนะมันได้ ถึงจุดที่ว่า ผมคุยกับซูมิเระได้ ในท่าทางแบบนี้

และจากนั้น การสอบคัดเลือกของโรงเรียนทหารจักรวรรดิ ในที่สุดก็ได้มาถึง

ผมเป็นนักดาบเวทมนตร์เหมือนป๊าไม่ได้

หลังจากนั้น ผมมาเรียนนอกปะเทศ ที่โรงเรียนเวทมนตร์ไลเคียน

“…นั่นพื้นฐานของมันน่ะ ถ้าชั้นจบจากโรงเรียนเวทมนตร์ไลเคียน ชั้นจะไม่ลำบาก ในการหางานเมื่อชั้นกลับไปที่อาณาจักร และป๊าบอกชั้นว่าเค้าไม่ถือ ที่ชั้นจะอยู่ในเมืองดันเจี้ยน ถ้าชั้นชอบมัน” (ยูจีน)

ผมจบที่การคุยซักพักที่นี่

ผมสามารถบอกมันได้ดีมั้ย?

ผมมองซูมิรเระ

“……”

ซูมิเระมองผมอย่างตั้งใจ

“มีอะไรเหรอ?” (ยูจีน)

“ยกโทษให้ไม่ได้! สาวไอรินั่นพูดบางอย่างแบบนั้น เมื่อนายทุกข์อยู่!” (ซูมิเระ)

ดูเหมือนเธอจะโกรธโดยไอริ

“มันช่วยไม่ได้แหละ ไอริเป็นออราเคิล เธออยู่ในตำแหน่งที่อนุญาต ให้มาอยู่กับพวกไร้พรสวรรค์แบบชั้นไม่ได้” (ยูจีน)

“แต่ชั้นไม่ชอบมันเลย!” (ซูมิเระ)

ซูมิเระเป็นสาวที่ดี

เธอแสดงอารมณ์ของเธอที่เธอเก็บไว้

เธอต่างจากผม ที่ระงับอารมณ์ผมตลอด

ผมพบว่ามันน่ารัก ขณะที่ผมมองเธอ และซูมิเระมองผม เหมือนเธออยากจะพูดอะไรบางอย่าง

“ซูมิเระ?” (ยูจีน)

“เฮ้ ยูจีนคุง นายบอกว่ามันจะเป็นเกียรติที่เหลือเชื่อ ถ้านายได้ไปถึงผู้ถือสถิติ ของดันเจี้ยนสุดท้ายใช่มั้ย?” (ซูมิเระ)

“ใช่ นั่นเป็นเป้าหมายของนักสำรวจทั้งหมด ในทวีปทิศใต้” (ยูจีน)

“ชั้นมั่นใจ ว่านายจะได้สถิติที่เหลือเชื่อ ยูจีนคุง นายจัดการหัวหน้าชั้น 10 คนเดียว” (ซูมิเระ)

“หืมม ชั้นพูดไม่ได้จริงๆ ว่ามันเป็นชั้นคนเดียวนะ… เพราะทั้งหมด มันเป็นผลจากการยืมมานาของเธอ” (ยูจีน)

มันไม่ใช่พลังของผมคนเดียวเลย ไม่ว่ายังไง

“แต่นายเป็นผู้ปกครองของชั้น ถ้าเราสำรวจด้วยกัน ชั้นที่ 50 หรือ 100 จะไม่ได้เป็นแค่ฝัน ใช่มั้ย?” (ซูมิรเระ)

“เราตั้งเป้าหมายไปบางที่ระหว่างพวกชั้น 50 ได้ แต่ชั้นที่ 100 จะเป็นไปไม่ได้หรอก” (ยูจีน)

“ทำไมล่ะ?” (ซูมิเระ)

“หัวหน้าชั้น 100 มันพิเศษน่ะ มันเป็นคนละอย่างกันเลย เมื่อเทียบกับมอนสเตอร์ของชั้น 99 และข้างล่างลงไป” (ยูจีน)

“หืมม…อย่างนั้นเหรอ?” (ซูมิเระ)

ซูมิเระทำสีหน้าที่ซับซ้อน กับคำอธิบายของผม

ผมจะอธิบายส่วนนั้น เมื่อเวลาผ่านไป

มันจริงที่ผมได้ผ่านชั้น 10 มาแล้ว

ผมเป็นนักสำรวจแรงค์ D มาตลอดเวลานี้

นั่นเพราะผมไม่เคยท้าทายหัวหน้าชั้น

แต่เมื่อคุณกำจัดหัวหน้าชั้น แรงค์นักผจญภัย จะขึ้นเป็นแรงค์ C

มันอาจจะไม่เป็นไร ถ้าคุณจะมีเป้าหมายสูงมากขึ้นไปอีก

ยังไงซะ แต่ชั้นที่ 100 ยังไกลอยู่ในอนาคตนะ

“เราคุยกันนานกว่าที่คิดไว้ นอนเถอะ” (ยูจีน)

“…ใช่” (ซูมิเระ)

ซูมิเระเปลี่ยนเป็นเงียบ

ผมปิดตาของผม

ความเงียบ ปกคลุมข้างในของเต็นท์

แต่ซูมิเระพูดขึ้นมาอีกครั้ง

“เฮ้ ยูจีนคุง” (ซูมิเระป

“อะไรเหรอ?” (ยูจีน)

“บางทีชั้นควรจะเข้าคลับนายด้วย” (ซูมิเระ)

“คลับเลี้ยงสัตว์เหรอ?” (ยูจีน)

“ใช่” (ซูมิเระ)

“…”

“นายต่อต้านเรื่องนั้นเหรอ?” (ซูมิเระ))

“ไม่ใช่อย่างนั้น” (ยูจีน)

ผมรู้สึกว่า ซูมิเระ (คนต่างโลก) ควรจะมีที่ไปที่เหมาะกว่า

แต่เจ้าตัวบอกว่าเธออยากเข้า ไม่มีเหตุผลที่ต้อไปต่อต้านมัน

จุดที่ผมกังวลก็คือ…

(ว่าผมควรจะแนะนำตัว {พวกเขา} กับซูมิเระมั้ย…) (ยูจีน)

คลับเลี้ยงสัตว์ เป็นคลับเล็กๆที่มี 5 คน

แต่สมาชิกทั้งหมด แปลกๆมาก

…ผมหวังว่าซูมิเระ จะไม่ตกใจ

“งั้น มันสรุปแล้ว! ฝันดี!” (ซูมิเระ)

เมื่อพูดคำนี้ ซูมิเระหันไปทางอื่น และเริ่มหลับไป

ผมก็ปิดตาของผม และผ่อนคลายเพื่อที่จะนอน

ผมต้องเหนื่อยมากกว่าที่ผมคิด ผมสามารถที่จะหลับไปค่อนข้างเร็ว

◇◇

“สวัสดีตอนเช้า~!! ตื่น~~~!!!”

ผมตื่นขึ้นตอนเช้า และระหว่างที่ผมจัดของ เสียงแคล้งๆของเหล็กปะทะเหล็กดัน

เมื่อผมมองไปทางนั้น มีลีโอน่า เคาะหม้อด้วยที่ตักซุป

“เฮ้ยย ซูมิเระ ตื่น~”(ยูจีน)

“ฮื้นน…อีกหน่อย…” (ซูมิเระ)

ซูมิเระยังครึ่งหลับครึ่งตื่นอยู่

มันดูเหมือนเธอไม่ใช่คนตื่นเช้า

ผมเรียกเธอหลายครั้ง และให้เธอตื่น

มันน่าอายนิดหน่อย ที่เห็นหน้าของสาวที่หลับ

หลังจากนั้น เรากินอาหารเช้าที่เต็นท์ และลีโอน่ามาหา

“เฮ้ ยูจีนคุง จะกลับไปแล้ววันนี้ ใช่มั้ย?” (ลีโอน่า)

ลีโอน่าถามเรา และซูมิเระและผมมองหน้ากัน

“ชั้นไม่ถือไม่ว่าจะแบบไหน” (ยูจีน)

“ตัวชั้นเอง อยากจะพูดกับลีโอน่าซัง” (ซูมิเระ)

“ชั้นก็ด้วย! งั้นไปสำรวจด้วยกันนะ!” (ลีโอน่า)

เราจบที่การสำรวจด้วยกัน กับการตอบของซูมิเระ

คลับศิลปะการต่อสู้ เป็นมิตรอย่างจริงจัง

ผมทำความสอาดเต็นท์อย่างเร็ว

“ตอนนี้ ไปกันเถอะ~” (ลีโอน่า)

เราเริ่มเดิน ที่เสียงเรียกของลีโอน่า

การเดินหน้าของเรา…ไปอย่างเร็วจนน่าตกใจ

“ออร์คโผล่มา!”

“””ได้เลย!”””

“พุเกี้ยะ?!”

แม้ว่ามอนสเตอร์จะโผล่มา คลับศิลปะการต่อสู้ที่ดุดัน จะกำจัดพวกมันได้ในทันที

(พวกเค้ามาจากปีก 3 จริงๆเหรอเนี่ย…?) (ยูจีน)

ผมประทับใจ โดยความหลงใหล ของคลับศิลปะการต่อสู้

“ซูมิเระ นี่เป็นวธีปล่อยหมัดตรง” (ลีโอน่า)

“อ-อย่างงี้เหรอ?” (ซูมิเระ)

“ใช่แล้ว ใช่แล้ว! เธอเก่งนะ เตะทำแบบนี้” (ลีโอน่า)

“เข้าใจแล้ว!” (ซูมิเระ)

ซูมิเระ เรียนศิลปะการต่อสู้ จากลีโอน่า

“เธอหยิบจับอะไรได้เร็ว ซูมิเระจัง อยากจะลองเข้าคลับศิลปะการต่อสู้มั้ย?” (ลีโอน่า)

ดูเหมือนเธอถูกรับสมัคร

อย่างที่คาดกับคนต่างโลก

เธอเป็นที่นิยมมากๆเลย

“ต-แต่ ชั้นมีแผนจะเข้าคลับเดียวกับยูจีนคุงน่ะ…” (ซูมิเระ)

“คลับเลี้ยงสัตว์น่ะเหรอ? แต่เธอเขาคลับได้มากกว่าหนึ่งนะ รู้มั้ย? เอาไปคิดๆดูนะ!” (ลีโอน่า)

“อ-โอเค ชั้นจะคิดมันนะ” (ซูมิเระ)

ตัวผมคิด ว่าเธอจะเหมาะกับคลับ ที่คนเยอะกว่าเหมือนคลับศิลปะการต่อสู้ แทนที่จะเป็นคลับเล็กๆ เหมือนคลับเลี้ยงสัตว์

แค่ มันเป็นบางอย่าง ที่ซูมิเระตัดสินใจด้วยตัวของเธอเอง

ผมไม่พูดอะไรทั้งนั้น

“ยูจีนซัง คนบาดเจ็บ!”

“ได้เลย [ฮีล]” (ยูจีน)

ผมร่ายเวทมนตร์ฮีล บนสมาชิก ที่บาดเจ็บจากมอนสเตอร์

ไม่มีใคร ที่บาดเจ็บหนัก

มากที่สุด พวกเขาจะมีอาการบาดเจ็บเล็กๆ หรือช้ำ

“ว้าว นี่เป็นครั้งแรก ที่ชั้นเห็นแผล ฮีลเร็วขนาดนี้

“ยูจีนซัง นายมีทักษะนะ มาเป็นสมาชิกเฉพาะคลับศิลปะการต่อสู้มั้ย้?!”

“อย่าเลย ยูจีนซังเป็นคนโปรดของอาจารย์ใหญ่ชองโรงเรียน เขาเป็นรองประธานคลับเลี้ยงสัตร” (ลีโอน่า)

“ผมรู้ครับ กัปตันลีโอน่า”

ผมถูกชวน เมื่อเวลาที่ผมรู้ตัว

นี่เป็นครั้งแรกขอผมที่ได้มีประสบการการสำรวจ กับคนที่มากมายเหล่านี้

และถูกพึ่งพาด้วย

(มันไม่ได้รู้สึกแย่นะ) (ยูจีน)

ผมซาบซึ้งกับซูมิเระ ที่จะตัดสินใจ ไปด้วยกันกับคลับศิลปะการต่อสู้

การสำรวจ เป็นไปได้ด้วยดี

ไม่เพียงแค่ชั้น 11 เราก็เคลียร์ชั้น 12 โดยไม่มีปัญหาอะไร

มันใช้ครึ่งวัน เพื่อที่จะเอาชนะชั้น 13

หลังจากนั้น เราอยู่ในความตกใจกับฝูงโคลโบลด์ในชั้น 14  แต่เราสามารถที่จะสู้พวกมันกลับไปได้

มีสายพันธ์ที่สูงกว่าโคลโบลด์ ผสมอยู่ในพวกมัน

ตัวนั้นโจมตีซูมิเระ

“คย้าาาาาาาาาา!!!” (ซูมิเระ)

พายุไฟถูกใช้งาน เวลาเดียวกันกับที่ซูมิเระกรีดร้อง

สายพันธุ์โคลโบลที่สูงกว่า ถูกเผาเป็นเถ้าถ่าน

แกเลือกคูต่อสู้ผิดแล้วล่ะ

“”””……””””

สมาชิกของคลับศิลปะการต่อสู้ ที่สร้างระยะจากซูมิเระ หลังจากที่ผมบอกพวกเขานับครั้งไม่ถ้วน ไร้คำพูด

ฟฟฟฟู่…นั่นเกือบไป

มันชัดเจน ว่าผมบล็อคไฟของซูมิเระด้วยบาเรีย

หน้าของลีโอหน้า แข็ง

มีปัญหาเล็กๆแบบนั้น แต่เราสามารถมาถึงชั้น 15 ได้ไม่ทางใดก็ทางนึง

“โอเค มาตั้งแคมป์ที่นี่วันนี้เถอะ!” (ลีโอน่า)

ลีโอน่าแนะนำทุกคน

วันนี้ อาหารของแคมป์ เป็นเนื้อและผักย่างบนแผ่นเหล็ก

“เย้ บาร์บีคิว!” (ซูมิเระ)

ซูมิเระมีความสุขเต็มที่

(บาบีกิว…?) (ยูจีน)

มันเป็นคำที่ผมไม่ได้ยินมาก่อน แต่มันเป็นอาหารจากต่างโลกเหรอ?

มันเป็นอาหาร ที่คุณจะไม่ทำ เมื่อโซโล

มันเป็นอาหารที่เรียบง่าย แต่มันอร่อยจริงๆ

พูดถึงแล้ว พวกเขาไม่ได้ขอให้จ่ายอีกแล้ว

เห็นว่ามันเท่ากันแล้ว เพราะฮีล

พวกเขาก็ไม่ได้แม้แต่จะบาดเจ็บขนาดนั้น ตั้งแต่แรก ดังนั้นผมรู้สึกแย่เกี่ยวกับมันนิดหน่อย

“ซูมิเระ ไปอาบน้ำกันเถอะ~!”

“ไปกันเถอะ ไปกันเถอะ♪”

“ผิวเธอสวยมากเลย ซูมิเระจัง”

“เธอทำทรีตเม้นต์หรืออะไรบางอย่างมาเหรอ?”

ซูมิเระ เข้ากับสาวๆคลับศิลปะการต่อสู้ได้อย่างสมบูรณ์เลย

หรือเหมือนกับ เราจะแคมป์กับพวกเขาวันนีด้วยเหมือนกันเหรอ…?

ใช้สองวันในดันเจี้ยน ในการสำรวจครั้งแรก…

ผมรู้สึกจริงๆ ว่าซูมิเระ จะใหญ่ในอนาคต

ผมเริ่มเตรียมเต็นท์

(ซูมิเระ มีแผนที่จะอยู่ในเต็นท์ชั้นด้วยวันนี้เหรอ…?) (ยูจีน)

มันทำให้ผมประหม่ามากๆ เมื่อคิดเกี่ยวกับมัน

ชายหนุ่มและหญิงสาว อยู่ในเต็นท์ทีแออัด…ผมรู้สึกว่ามันไม่ดีเลย…หืมม…

บางคนมา เมื่อผมคิดอย่างนั้น

“ยูจีนซัง ทำได้ดีมากวันนี้”

“ขอโทษที่ลีโอน่า ทำให้นายร่วม 2 วันนะ”

“พูดอะไรน่ะ? ขอบคุณยูจันซัง เราประหยัดยารักษา ดังนั้น เราเป็นคนที่ถูกช่วย” (ลีโอน่า)

ลีโอน่ามา ด้วยรอยยิ้มใหญ่

และจากนั้น เธอหรี่ตา และกระซิบเข้าไปในหูผม

ดูเหมือนเธออยากจะพูดเกี่ยวกับบางอย่าลับๆกับผม

“…ชั้นได้ยินจากสาวที่เข้าร่วมกับเราวันนี้” (ลีโอน่า)

“อะไรเหรอ?” (ยูจีน)

“มันจริง ที่ว่านายเอาชนะหัวหน้าชั้น 10 คนเดียวเหรอ?” (ลีโอน่า)

“……ใช่” (ยูจีน)

ไม่มีจุดประสงค์ที่จะซ่อนมัน

ยังไงบางคนก็ได้เห็นภาพถ่ายทอดสด จากระบบดาวเทียมอยู่ดี

ตาของลีโอน่าเปิดกว้าง กับคำตอบของผม

“โว่ว! คนโปรดอาจารญ์ใหญ่ของโรงเรียน เป็นอะไรอย่างอื่นจริงๆ!” (ลีโอน่า)

“ชั้นเพียงแค่โชคดี เพราะทั้งหมดชั้นยืมมานาจากซูมิเระ” (ยจีน)

“แต่ปรกติแล้วนั่นจะเป็นไปไม่ได้! …แล้วก็ ชั้นมีคำขอ สำหรับบางคนแบบนาย ยูจีนซัง” (ลีโอน่า)

เสียงของลีโอน่า เปลี่ยนเป็นจริงจัง

ดูเหมือนนี่เป็นหัวเรื่องหลัก

“เกี่ยวกับการสำรวจครั้งนี้…ได้โปรดไปด้วยกันกับเรา จนถึงจุดจบได้มั้ย? ปัญหาคือจะไม่มีการจ่ายรางวัล สำหรับหน่วยที่เป็นพวกเดียวกันอย่างเป็นทางการ เราจะเพียแค่เคลื่อนไหวด้วยกันเป็นสองหน่วย เหมือนที่เราทำอยู่ตอนนี้เลย…”(ลูโอน่า)

เธอลดหัวให้ผม ขอโทษเล็กน้อย

นี่ไม่ใช่คำขออย่างเป็นทางการ เหมือนเวลาที่เราช่วยที่ชั้น 10 แต่มันเป็นคำขออย่างไม่เป็นทางการ

อย่างไรก็ตาม เราติดค้างคลับศิลปะการต่อสู้อย่างมาย เรื่ออการสำรวจ และอาหาร

จุดที่ผมแม้แต่จะรู้สึกแย่ ถ้าไม่จ่ายพวกเขาสำหรับมัน

“มันโอเค แต่ชั้นจะปรึกษากับซูมิเระก่อนนะ” (ยูจีน)

“จริงเหรอ?!เย้!!” (ลีโอน่า)

ลีโอน่า ชูสองมือฉลอง

ซูมิเระก็สนิทกันดี กับสาวๆในคลับด้วย ดังนั้นมันน่าจะไม่เป็นไรนะ

“พูดถึงแล้ว…” (ยูจีน)

ผถามบางอย่าง ที่กวนใจผม

“มีเป้าหมายไปที่ชั้นไหนเหรอ?” (ยูจีน)

เมื่อพูดอย่างนั้นแล้ว ผมพอมีความคิดว่ามันเป็นชั้นไหน

ด้วยทักษะของพวกเขา มันน่าจะเป็น…

“เรามีเป้าหมายที่จะกำจัดหัวหน้าชั้น ในชั้น 20” (ลีโอน่า)

คำตอบของลีโอน่า มันอย่างที่ผมคิดเลย

แปลโดย: wayuwayu

เป้าหมายเดือน 9/66

ค่าเน็ต 200/200

กาแฟ 200/300

คอมใหม่ 0/2000

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

วายุ แซ่จิว

กสิกรไทย

ถ้าท่านชอบและอยากอ่านเพิ่ม โปรดโดเนทสนับสนุนผู้แปลด้วยนะครับ ซื้อตอน จองตอน แจ้งได้ทาง Facebook ครับ