นักดาบนุ่มนิ่มกับพลังโจมตีศูนย์ ~ถูกออราเคิลเพื่อนวัยเด็กทิ้ง เข้าโรงเรียนเวทมนต์ และจบที่ดูแลเจ้าอสูร - ตอนที่ 26 ยูจีน พูดกับเจ้าอสูร

26 ยูจีน พูดกับเจ้าอสูร

“ฟุฟุฟุ รออยู่เลย ยูจีน”

“…อะไรเหรอ?” (ยูจีน)

เมื่อผมไปที่คุกปิดผนึกใต้ดิน เอริเนียสต้อนรับผมด้วยยิ้มใหญ่

ปีกดำของเธอกระพือ และเธอดูเหมือนอยู่ในอารมณ์ดีจริงๆ

ขณะที่สำหรับผม นี่เป็นงานผม ในฐานะสมาชิกของคลับสัตว์ แต่…ผมรู้สึกหนักนิดหน่อยวันนี้

นี่เป็นครั้งแรกที่ผมได้เห็นเอริ ตั้งแต่ที่ได้ทำสัญญากับเธอหลังจากทั้งหมด

“มาเร็ว มาทางนี้ ยูจีนของ {เค้า}” (เอริ)

“ใครคือ—” (ยูจีน)

ผมอยากจะตอบโต้นั่น แต่ผมถูกโจมตีด้วยมานา ที่จะไม่อนุญาตให้ผมขัดคำพูดของเธอ

ผมจบที่การนั่งข้างเอริ

เมื่อผมทำ เธอดึงไหล่ของผมและผลักผมลง

ผมถูกทำให้นอนลงบนเตียง โดยที่ทำอะไรไม่ได้ และเอริขี่ผม

สายตานั้นของเธอที่มองลงมาที่ผม เหมือนสัตว์ล่าเหยื่อ ที่มีเสน่ห์มากกว่าเดิม

ปรกติแล้ว เอริจะฉีกเสื้อผ้าผมออกไปที่นี่ หรือเธอจะแก้ผ้าด้วยตัวเธอเอง แต่…

เธอไม่ได้ทำอะไรเลยวันนี้ ไม่ใช่ตอนนี้

เธอเพียงแค่ ผลักผมลง

“เฮ้ ยูจีน…มันรู้สึกเป็นยังไงที่ {เชื่อมกับเค้า} ด้วยสัญญาก่อนหน้า? มันรู้สึกดีมะ?” (เอริ)

“อ-อย่าพูดมันแบบแปลกๆสิ” (ยูจีน)

ผมรู้สึกแปลก หลังจากที่ถูกบอกให้จำนั่น

มันคือที่เอริพูด ผมเมาด้วยความรู้สึกแปลก ของความรู้สึกถึงอำนาจเหนือทุกอย่าง

แต่…

“ไม่ ที่สำคัญกว่านั้น ผมรู้สึกเหมือนพลังชีวิตของผม ถูกดูดออกจากผมหลังจากนั้น…” (ยูจีน)

“อาา เพราะทั้งหมด นั่นเพราะทั้งพิษของเจ้าอสูร และอีเทอร์ของทั้งนางฟ้า ไหลเข้าไปในตัวเองหลังจากทีเดียว ใจของตัวรับมันไม่ได้ ตัวบล็อคมันด้วยเวทย์บาเรียหลังจากนั้นนี่ ใช่ป่าว?” (เอริ)

“ใช่ เธอช่วยชีวิตชั้นไว้นะที่นั่น ขอบคุณนะ เอริ” (ยูจีน)

“โอ้ งั้นเหรอ?” (เอริ)

รอยยิ้มเหมือนรักสัตว์ตัวเล็กๆ

“และดังนั้น…ผมควรจะจ่ายอะไรสำหรับสัญญา? แค่ให้เคลียร์ที่นี่นะ มันเป็นไปไม่ได้สำหรับผม ที่จะให้เธอออกไปจากที่นี่ ด้วยกำลังของผมเอง” (ยูจีน)

ผมบอกเธอ สิ่งที่ผมอยากบอกเธอมากที่สุด

เอริน่าจะ…อยากทำลายผนึก

และจากนั้น หนีจากคุกใต้ดิน

ส่วนตัวแล้ว ผมไม่ได้เกลียดเอริปานนั้น

ผมได้บอกเรื่องส่วนตัวเธอหลายอย่างจนถึงตอนนี้ และเธอก็แนะนำผมด้วย

มันอาจจะน้อย แต่ผมมีอารมณ์เชิงบวกสู่เธอ

แต่เธอ คือเจ้าอสูรเอริเนียส ที่ปกครองทวีปใต้ในอดีต

แก้ผนึกและปล่อยเธอเป็นอิสระนั้นไม่ต้องถามเลย

แต่…มันจะเป็นไปไม่ได้ ที่จะเอาชนะสัตว์สวรรค์โดยไม่ยืมพลังของเอริ

ไม่ ผมพูดจริงๆว่าผมชนะไม่ได้

ผมสามารถที่จะให้เซอร์เบอรัส รู้ถึงความแกร่งของผม ไม่ทางใดก็ทางนึง

ผมปฏิเสธเอริได้จริงๆเหรือ ถ้าเธอมาบอกผม ให้ช่วยเธอหนี…?

ตั้งแต่ทีแรก สัญญากับมาร คือความเชื่อฟังเป็นที่สุด

ในกรณีนั้น ผม

“หืมม…มันไม่เป็นไร {สำหรับตอนนี้} น่ะนะ เพราะทั้งหมด เค้าไม่มีความปรารถนาใดๆ” (เอริ)

“……หือ?” (ยูจีน)

เจ้าอสูรพูดง่ายๆ ตรงกันข้ามกับความกังวลของผม

“ไม่ไม่ เธอจะไม่ปล่อยให้ผมยืมพลัง โดยไม่มีราคานี่ ใช่มั้ย? แล้วก็ เธอบอกผมตลอด ว่าให้เอาเธอออกจากที่นี่ ใช่ม้ย?” (ยูจีน)

“ใช่ เพราะเค้าเบื่ออ่ะจ่ะ” (เอริ)

“งั้น…” (ยูจีน)

“ตัวเองไม่ได้ท้าทายดันเจี้ยนเลยซักนิด แต่นั่นจะต่างไปแล้วสำหรับตอนนี้ไป ใช่ป๊ะ?” (เอริ)

“…”

ผมเงียบ กับคำพูดของเอริ

“ตัวจะท้าทายที่ที่ถูกเรียกว่าหอคอยซีนิทโดยมนุษย์ ใช่ป๊ะ? งั้น เค้าจะต้องนำทางตัวเองแล้ว ฟุฟุฟุ มันสนุกแล้วตอนนี้” (เอริ)

‘คุซุคุซุ’ -เธอหัวเราะ

เอริเนียสหัวเราะดั่งเธอพบว่านี่สนุกจริง

ภาพของเธอ เหมือนนางฟ้า

“แต่  ผมควรจะจ่ายเธอกลับไปด้วยอะไรล่ะ? ยืมกำลังของเธอแค่แบบนั้นมัน…” (ยูจีน)

เมื่อผมพึมพำนี่ เอริมองดูผมในความตะลึงจนบื้อ

“พูดอะไรน่ะ ยูจีน?” (เอริ)

“อะไรแหน่ะ เธอว่า…?” (ยูจีน)

“เค้าน่ะ ได้รับมันมานานแล้วน้า” (เอริ)

“เธอรับมันนานแล้ว?” (ยูจีน)

เธอพูดเกี่ยวกับอะไร?

เป็นไปได้มั้ยว่า

“วิญญาณของผมถูกเธอขโมยไปเรอะ…?” (ยูจีน)

“ไอบื้อ” (เอริ)

เธอตีหัวผม

“ยูจีน ตัวเองคิดว่าเค้าเป็นใครกัน?” (เอริ)

“เจ้าอสูรไง?” (ยุจีน)

สิ่งมีชีวิตที่ทั้งทวีปใต้รู้จัก

เจ้าอสูรในตำนาน เอริเนียส

“ใช่ เจ้าอสูร เค้าไม่ใช่มารนะยะ ไม่มีทางที่เค้าจะต้องการวิญญาณตัวหรอกนะ” (เอริ)

“แต่ผมคิดอะไรอย่างอื่นไม่ออกเลยอ้ะ…” (ยูจีน)

“ยูจีน แม้ว่าตัวเองมันหัวสูง ตัวก็หัวทึบด้วย… ตัวคิดว่าตัวทำอะไรทุกอาทิตย์ เมื่อตัวเองมาที่ของเค้ากัน?” (เอริ)

“นั่น…” (ยูจีน)

การกระทำที่ผมพบว่ายากที่จะพูดถึง

—เครื่องสังเวย ที่เสนอพลังชีวิตให้กับเจ้าอสูร

นั่นเป็นงานผม ในคลับสัตว์

หน้าที่ที่ถูกมอบให้ผมตรงจากราชาอูเธอร์

ในการแลกเปลี่ยนที่ถูกบังคับมาทำงานนี้ ที่มีแค่ผมเท่านั้นที่ทำได้ ผมได้ทุนเรียนแบบเต็มที่

เอริเริ่มพูดดั่งเธอคุยสบายๆอยู่เลย

“ไม่ใช่ตัวเองมาที่นี่ทุก 7 วันเพื่อถูกโอบกอดโดยเค้าเหรอ? จริงๆแล้วน่ะเค้าน่ะรู้สึกไม่ดีนิดหน่อย ที่ไป {เล่นอยู่} กับตัวตัวเองฟรีๆ” (เอริ)

“เอ๊ะ…? ผมถูกเล่นด้วยหรอกเหรอ?” (ยูจีน)

การเปิดเผยที่ช็อค

ผมมองรูปลักษณ์ของเอริอีกครั้ง

ผมยาวและสวยงาม

ผิวขาวบริสุทธิ์ และริมฝีปากสีแดง

ทรวดทรงที่สมบูรณ์แบบมากกว่าของนางเงือก

ตอนแรกผมกลัวเมื่อผมเจอเธอ รู้ว่าเธอเป็นเจ้าอสูร แต่มีเวลา แม้แต่ปัจจุบันนี้ ที่ผมได้คุ้นกับการเห็นเธอแล้ว ผมจะกลืนน้ำลายจากความงามของเธอ

“มีอะไรเหรอ ยูจีน มาหลงเสน่ห์ความสวยของเค้าที่จุดนี้ตอนนี้เหรอจ๊ะ?” (เอริ)

“ม่ายอ่ะ ไม่มีทาง” (ยูจีน)

ผมเนียนไปด้วยเสียงแแห้งๆ

“งั้นเธอจะบอกว่าผมได้จ่ายราคาไปแล้ว ใช่มั้ย? ว่าผมไม่จำเป็นต้องจ่ายพิเศษ” (ยูจีน)

“ใช่ แต่…” (เอริ)

นั่นเป็นเมื่อเอริเลียปากของเธอ และพูด…

“มันโอเคสำหรับเค้า ที่จะได้ {เยอะแยะ} มากขึ้นกว่าปรกติวันนี้ ใช่ม๊ะ♡?” (เอริ)

“…”

ผมกลืนน้ำลาย มีเสียง

ขณะที่เอริพูด…

—อะไรที่เราทำวันนี้ เข้มข้นมากกว่าปรกติ

◇◇

(อาาา…เจ็บไปทั้งตัวเลยชั้น…) (ยูจีน)

ผมออกจากคุกใต้ดิน และเดินหน้าช้าๆผ่านทางที่นำไปสู่หอพัก

ผมอยากจะกลับไปที่ห้องผม เร็วที่สุดเท่าที่ทำได้

ผมอยากจะไปทรุดบนเตียง

พูดถึงแล้ว เอริหลับอย่างสบาย บนเตียงของเธอเอง

ผมอยากนอนด้วยกันกับเธอนะ แต่…รักษาบาเรียระหว่างหลับมันเป็นงานหนัก

ระหว่างที่ผมคิดอย่างนั้น…

“อ๊ะ!!”

ผมได้ยินเสียงจากไกลๆ

และจากนั้น เสียงของบางคนเข้าหา

“มันคือยูจีนคุงนี่! เฮ้ยย!”

“ซ-ซูมิเระ…?” (ยูจีน)

ผมอยากจะพักจากการสำรวจดันเจี้ยนวันนี้ เพราะผมมีงานที่คลับสัตว์

“หืม? มีอะไรเหรอ? เธอดูเหมือนจะเหนื่อยนะ” (ซูมิเระ)

“อ-อาา…ไม่มีอะไรจริงๆ” (ยูจีน)

ผมพยักหน้าครั้งนึง กับคำพูดของซูมิเระ จากนั้นผมเนียนไป

แต่ผมไม่ได้ทำอะไรไม่ดีที่นี่นะ…

ผมเลี่ยงตอบคำถามของซูมิเระ เกี่ยวกับที่ว่าผมทำอะไรอยู่

“หืมม?” (ซูมิเระ)

“แล้วเธอล่ะ ซูมิเระ ไม่มีนัดกับลีโอน่าเหรอ?” (ยูจีน)

ผมพยายามจะเปลี่ยนหัวเรื่อง

“ใช่ ชั้นอยู่บนทางไปที่นั้น แล้วก็ ชั้นมีการสัมภาษณ์กับครูใหญ่เมื่่อกี้นี้ แต่เค้าบอกชั้นให้บอกเธอ ว่าให้ไปออฟฟิศครูใหญ่ด้วย ถ้าชั้นได้เจอเธอ” (ซูมิเระ)

“ครูใหญ่อูเธอร์บอกเหรอ?” (ยูจีน)

มันเป็นอะไรไปได้?

พูดถึงแล้ว ซูมิเระถูกผูกโดยหน้าที่ ให้ไปสัมภาษณ์กับอาจารย์ใหญ่อูเธอร์

ผมได้ถามเธอก่อนหน้า ว่าปรกติแล้วคุยอะไรกันกับครูใหญ่โรงเรียน

จากซูมิเระ จารจะถามบางอย่างเหมือน

—มีเพื่อนรึยัง?

—ชั้นเรียนยากไปมั้ย?

—อะไรที่ไม่พอใจกับเมนูของโรงอาหารมั้ย?

จารเป็นคุณตาเธอเรอะ?

ผมตกใจว่าจารเค้าเปิดเวลาที่สำคัญ เพื่อคำถามแบบนั้น

จารไม่ต้องถามนั่นด้วยตัวเองหรอกน่า

มันดูเหมือนจารเค้าอยากจะคุยกับอีฟริทเป็นการส่วนตัว ไม่ว่ายังไง

จารเค้าเป็นนักวิชาการถึงแก่นเลย

ผมพบว่ามันยากที่จะเชื่อว่าจารเค้าเป็นราชาของนครรัฐ

“เข้าใจแล้ว ขอบคุณนะ ชั้นจะไปเช็คดู” (ยูจีน)

จากใจเลยผมอยากพัก แต่มาถามเถอะว่าอะไรกัน ที่ครูใหญ่โรงเรียนต้องการ

เพราะทั้งหมด เวลาของจารเค้ามีค่ามากกว่าของผม

ผมก็มีคำถามไม่กี่คำสำหรับจารเค้าด้วยตัวเองด้วย

ผมหันเท้า เพื่อที่จะมุ่งหน้าไปที่ออฟฟิศครูใหญ่โรงเรียนและ…

“ฮึ๋น?… เดี๋ยว ยูจีนคุง”  (ซูมิเระ)

“อะไรเหรอ?” (ยูจีน)

ซูมิเระดึงแขนเสื้อของผม

มีบางอย่างที่เสื้อนาย นี่คือขนนกมั้ง?” (ซูมิเระ)

“…อ๊าา ใช่” (ยูจีน)

ดูเหมือนมันอยู่ที่ไหล่ของผม

อะไรที่ซูมิเระหยิบด้วยนิิ้วคือ {ขนนกสีดำ}

มันต้องตกมาจากเอริ

“ม-มันแน่นอนเลยว่าเป็นขนนกเนาะ ชั้นล่ะสงสัยจริงเลย ว่าเมื่อไหรกันที่มันมาอยู่บนชั้น… ฮ่าฮ่า” (ยูจีน)

“มันเป็นขนนกสีดำสนิท มันอีกาเหรอ?” (เอริ)

“อีกา?” (ยูจีน)

“เห็นมั้ย มันเป็นนกสีดำสนิทในโลกของชั้นน่ะ” (เอริ)

“…มันไม่ใช่ขนนกของนก” (ยูจีน)

ผมตอบจริงจัง

เอริ…หรือเหมือนกับ นางฟ้าทั้งหมด เห็นว่าให้ความภาคภูมิใจไปบนปีกของพวกเธออย่างมาก

เห็นได้ชัดเลยว่านั่นเหมือนกันกับนางฟ้าตกสวรรค์

เอริโกรธผมจริงจัง  เมื่อผมบอกเธอ ว่ามันดูเหมือนขนนกของนก

นั่นน่ากลัว…

“ชั้นจะทิ้งขนนกนั่น เอามันให้ชั้นที” (ยูจีน)

“โอเค” (ซูมิเระ)

ผมรับขนนกจากซูมิเระ

ทันใดนั้น ซูมิเระทำหน้าตาสงสัย

“ซูมิเระ?” (ยูจีน)

“หืมม…กลิ่นเดียวกันกะขนนกมาจากเธออ่ะ ยูจีนคุง” (ซูมิเระ)

“เอ๋?!” (ยูจีน)

ผมไม่ได้สังเกตมันด้วยตัวเอง

หรือเหมือนกับ ผมไม่ได้กลิ่นเลยซักนิด

แต่อีฟริทเหมือนซูมิเระมีประสาทรับรู้กลิ่นดีกว่าคนปรกติ

มีเวลาที่เธอจะสังเกตสิ่งที่ผมไม่รู้

“เป็นไปได้มั้ยว่า มันเป็นขนนกของสิ่งมีชีวิตหายาก ที่เธอดูแล ยูจีนคุง? ตอนนี้เมื่อชั้นดูใกล้ๆ มันเป็นขนนกสีดำที่สวยจริงๆ” (ซูมิเระ)

“บ-บางอย่างแบบนั้นน่ะ” (ยูจีน)

ซูมิเระหัวแหลมเกินไปมาซักพักแล้วตอนนี้

“ชั้นอยากจะเห็นสิ่งมีชีวิตหายากนั้นครั้งหน้าน่ะ” (ซูมิเระ)

“ธ-เธอทำไม่ได้นะ คุกปิดผนึกใต้ดินมันอันตราย” (ยูจีน)

“เข้าใจแล้ว” (ซูมิเระ)

ซูมิเระเบะปาก

มีโอกาสที่ซูมิเระจะไม่เป็นไร เพราะเธอเป็นอีฟริท แต่ผมรู้สึกว่าผม ต้องไม่ปล่อยให้ซูมิเระ เจอกับเอริ

“ยังไงซะ งั้น ชั้นจะไปและไปเที่ยวที่ของลีโอน่าจังแล้ว โอเคนะ?” (ซูมิเระ)

ซูมิเระวิ่งออกไป หลังจากที่พูดนี่

(…ฮ่าาา) (ยูจีน)

นั่นน่ากลัว

ไมมีอะไรที่ต้องกังวลจริงๆที่นี่ แต่ผมยังทำ

ผมส่งซูมิเระ ที่ก้าวกระโดดไปซะทุกก้าว

(งั้นตอนนี้ ไปเจอกับครูใหญ่อูเธอร์เถอะ) (ยูจีน)

อีกครั้ง ผมมุ่งหน้าไปที่ออฟฟิศของครูใหญ่

◇◇

ออฟฟิศครูใหญ่  อยู่ข้างออฟฟิศของครูของโรงเรียนเวทมนตร์ไลเคียน

แต่ครูใหญ่โรงเรียนแทบไม่อยู่ที่นี่

ปรกติแล้วจารจะหมกอยู่ใบแล็บตลอดเวลา

แต่เห็นว่าจารเค้าอยู่วันนี้

ผมรู้สึกถึงการมาอยู่ของบางคนข้างในห้อง

ผมเคาะประตูที่หนาและหนัก ที่คุณเห็นอายุของมันได้

“มันคือยูจีนครับ ผมได้รับข้อความจากซูมิเระและมา” (ยูจีน)

“เข้ามา”

ผมได้รับการตอบ

“ขอโทษที่รบกวน” (ยูจีน)

ผมประกาศการเข้า และเปิดประตู

ที่อยูที่นั่นคือครูใหญอูเธอร์ นั่งหรี่ตามองหนังสือเวทย์ ที่มีตัวหนังสือที่ผมอ่านไม่ออก

มีอุปกรณ์เวทย์เป็นภูเขา ที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน กองกันอยู่หน้าโต๊ะของครูใหญ่อูเธอร์

ไม่เพียงแค่นั้น มีอุปกรณ์เวทย์และหนังสือเวทย์กองอยู่รอบๆทั้งออฟฟิศของครูใหญ่

เขาทำกับพวกมัน ดั่งไม่มีค่าอะไรเลย แต่มันควรจะมีบางสิ่ง ที่มีค่ามากกว่าเป้นล้านๆ

มีวินนึงเมื่อผมไปเตะไหเวทย์รอบๆที่นี่และทำมันแตก

ผมเรียนรู้ที่หลังว่ามันเป็นไหเวทย์ ที่สร้างน้ำได้อย่างไม่จำกัด

ราคาจบอยู่ที่ 5 ล้าน G

ผมตื่นตกใจที่นั่นและถามครูใหญ่โรงเรียนว่าผมควรทำอะไรเป็นการขอโทษ แต่…

‘อ้าา มันแตก? เอามันไปทิ้งไหนก็ได้’ -เขาพูดดั่งไม่คิดอะไรกับมันเลย

เซ้นส์ของการเห็นค่าของครูใหญ่โรงเรียนนั้นประหลาด

ผมนั่งที่โซฟาแขกข้างหน้าโต๊ะครูใหญ่โรงเรียน ในแบบที่ผมไม่ไปแตะอุปกรณ์เวทย์

ผมคิดว่าผมจะต้องถูกทำให้รอจนกว่าเขาจะอ่านหนังสือเวทย์ต่อจนจบ แต่เขาปิดมันไม่นานหลังจากนั้น

“นั่นเป็นหนังสือที่น่าเบื่อ” (อูเธอร์)

“มันเป็นหนังสือเวทย์แบบไหนเหรอครับ?” (ยูจีน)

“สนใจเหรอ ยูจีน?” (อูเธอร์)

ครูใหญ่โรงเรียนโยนหนังสือเวทย์มาให้ผม

“อุว้า” (ยูจีน)

ผมรีบรับมัน

ปกหน้าสีดำสนิท ที่มีผิวแปลกกๆ

และที่สุดของทั้งหมด มันมีความรู้สึกลื่นๆน่ากลัวๆ

น-นี่มันอะไรกัน?!

“หนังสือนี้อะไรกันครับ?” (ยูจีน)

“มันเป็นต้นฉบับของนีโครโนมิคอน แต่มันไม่ดี จำนวนของข้อมูลที่ขาดไปมันย่ำแย่ ถ้านายอยากได้ ชั้นให้นายได้” (อูเธอร์)

“…หนังสือนี้ต้องสาปมั้ย?” (ยูจีน)

บาเรียที่ผมใส่อยู่ที่มือของผมที่จับหนังสือได้หล่นหายไปมาซักพักแล้ว

ผมได้ใส่ใหม่นับครั้งไม่ถ้วนแล้วตอนนี้

มันไม่ใช่หนังสือเวทย์ปรกติ ไม่ว่าคุณจะคิดเกี่ยวกับมันยังไง

“อ้าา ใช่ มันต้องสาป” (อูเธอร์)

“…ผมจะปฏิเสธ” (ยูจีน)

ผมวางหนังสือเวทย์ช้าๆ ไว้บนชั้นวางใกล้ๆ

อย่าเอาหนังสือต้องสาปมาให้ผมนะ…

“และงั้น จารเรียกผมมาทำไมเหรอครับ?” (ยูจีน)

ผมถอนหายใจเบาๆ และถาม

เมื่อผมทำ เขามองดูหน้าผม และยิ้ม

“โฮฮ่? ไม่รู้ว่าทำไมชั้นเรียกมาที่นี่เหรอ?” (อูเธอร์)

ผมตกใจกับคำพูดเหล่านั้น

…แน่นอนว่าผมมีความคิด ว่ามันจะเป็นอะไร

และผมก็คิดถึงการปรึกษาเกี่ยวกับเรื่องนี้

แต่ผมไม่รู้ว่าจะรายงานจารเค้ายังไง

ผมรู้สึกเหมือน มีโอกาสที่ผมถูกขังในฐานะ {อาชญากร} ถ้าผมทำเละ

หรือเหมือนกับ…{นั่น} ไม่ควรจะอนุญาตให้ได้ ใช่มั้ย?

ครูใหญ่โรงเรียนพูดดั่งเขาอ่านใจของผม

“ยูจีน นายไปทำสัญญากับเจ้าอสูรเอริเนียส ไม่ใช่เหรอ?” (อูเธอร์)

“…”

ผมมีปัญหาว่าจะพูดอะไรดี

ดูเหมือนตาของราชาเมืองดันเจี้ยน เห็นทุกอย่างทะลุปรุโปร่ง

วายุ:  วันนี้มีสองตอน อย่างข้ามตอนกันนะครับ ตอนที่เป็นตอนสุดท้ายของวันนั้น จะเป็นเครดิตยาวแบบนี้ครับ เจอกันพรุ่งนี้ครับ!!

 แปลโดย: wayuwayu

เป้าหมายเดือน 10/66

ค่าเน็ต 100/200

กาแฟ 0/300

คอมใหม่ 0/2000

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

วายุ แซ่จิว

กสิกรไทย

ถ้าท่านชอบและอยากอ่านเพิ่ม โปรดโดเนทสนับสนุนผู้แปลด้วยนะครับ สปอนเซอร์ตอนให้อัพโหลดเพิ่มทันที แจ้งได้ทาง Facebook ครับ