นักดาบนุ่มนิ่มกับพลังโจมตีศูนย์ ~ถูกออราเคิลเพื่อนวัยเด็กทิ้ง เข้าโรงเรียนเวทมนต์ และจบที่ดูแลเจ้าอสูร - ตอนที่ 27 ยูจีน พูดกับอาจารย์ใหญ่ของโรงเรียน

27 ยูจีน พูดกับอาจารย์ใหญ่ของโรงเรียน

“ยูจีน นายทำสัญญากับเจ้าอสูรเอริเนียส ไม่ใช่เหรอ?” (อูเธอร์)

ครูใหญ่อูเธอร์ชี้นี่ออกมาตรงๆ

ตาที่เขามองผมนั้นคม

มันต่างจากตาที่เบื่อหน่ายเมื่อเขาอ่านหนังสือโดยสิ้นเชิง

“…อ-อืม มีหลายเหตุผลสำหรับนี่น่ะครับ…” (ยูจีน)

ระหว่างที่ผมลังเลบนอะไรที่จะพูดดี…

“พรืด… อย่ากลัวนักดิ ชั้นจะไม่บอกใครหรอก โดยเฉพาะเมื่อมันเป็นประเทศศักดิ์สิทธิ์คาลเดีย คนของที่นั่นเกลียดเอริเนียส” (อูเธอร์)

“ครับ…” (ยูจีน)

ผมได้ยินเกี่ยวกับนั่นมาก่อน

ถ้าคุณบูชาเจ้าอสูรภายในดินแดนของสหภาพศักดิ์สิทธิ์ คุณจะโดน {ประหาร} ทันที

ไม่มีทางที่จะมีคนบูชาเจ้าอสูรหรอก! -คือที่ผมอยาจะพูด แต่จริงๆแล้วมีศาสนาเจ้าอสูรทีฝังรากลึกในทวีปใต้

เตุผลคือนโยบายการปกครองของเอริเนียสเมื่อ 1,000 ปีก่อน

มาตรการทางการเมืองของเจ้าอสูรในเวลานั้น คือสลอธ

ขี้เกียจไปมากที่สุดเท่าที่เป็นไปได้  และใช้ชีวิตในแบบที่คุณต้องการ นั่นคือนโยบายปกครองของเอริในเวลานั้น

เธอไม่ได้สังหารหมู่มนุษย์ และมีการปกครอง ‘อุ่นๆ’ เมื่อเทียบกับเจ้าอสูรอื่น

แต่เห็นว่าเธอไม่ได้โชว์ความเมตตากับคนที่ต่อต้านเธอนะ

มันถูกเขียนในหนังสือประวัติศาสตร์ และผมได้ยินจากตัวเอริเองด้วย

พูดถึงแล้ว การสอนของเทพเจ้าศักดิ์สิทธิ์ที่มีคนบูชาเยอะที่สุดในทวีปใต้ คือความเป็นระเบียบเรียบร้อย และความขยันหมั่นเพียร

พื้นฐานแล้วมันตรงกันข้ามอย่างสิ้นเชิง

แต่คนที่พบว่านี่มันทำแล้วอึดอัดจนหายใจไม่ออก จะบูชาเอริ

แล้วก็ มันส่วนหนึ่งอาจจะเพราะมีตำนานพูดว่า เอริเนียมเป็นความสวยงามที่เหนือมนุษย์

และผมได้ยืนยันนั่น {ด้วยตัวผมเอง}

ผมค่อนข้างที่จะเข้าใจ ว่าทำไมเธอถูกบูชาด้วยความสวยแบบนั้น

ด้วยความสวยนั้น…ผมค่อนข้างที่จะเข้าใจ วว่าทำมีถึงมีศาสนาขอเธอ

มันไม่เหมือนว่าผมบูชาเอริ แต่เป็นไปได้มากที่สุด ว่าจะไม่ออกมาอย่างไร้รอยขีดข่วน ถ้ามันถูกเจอว่าผมได้ทำสัญญากับเธอ

การสืบสวนของ นักสอบสวนคนนอกศาสนาท่คาลเดียพูดกันว่าดื้อรั้นและโหดร้าย

…มันจะเป็นไรมั้ย?

มันต้องโชว์อยู่บนหน้าของผม

“ไม่มีความจำเป็นต้องสลดเกี่ยวกับมัน ต่างประเทศคิดว่า เจ้าอสูรเอริเนียสหลับอยู่เนื่องจากผนึก คนเดียวที่รู้ว่าเธอตื่น คือนายกับชั้น” (อูเธอร์)

“เหตุผลที่จารซ่อนนี่…เพื่อที่จะไม่สร้างความไม่สบายใจที่ไม่จำเป็น ให้กับชาวเมืองของเมืองดันเจี้ยน ใช่มั้ยครับ?” (ยูจีน)

“อุมุ… ไม่มีอะไรดี ที่จะให้พวกเค้ารู้เกี่ยวกับการที่เจ้าอสูรตื่น หลังจากทั้งหมด แล้วก็ ผนึกของคุกใต้ดินแน่นหนา ไม่มีความกังวลที่เธอจะหนี” (อูเธอร์)

“…จริงๆอ่ะครับ?” (ยูจีน)

ผมรู้ว่าผนึกของใต้ดินทนทานแค่ไหน แต่แม้ว่าด้วยนั่น ความกังวลขอผจะเพิ่มขึ้น ในฐานะบางคนที่รู้จักเจ้าอสูรใกล้ๆ

ผมรู้สึกดั่งเอริมีแผนบางอย่างอยู่ตลอด

“อย่ากังวล ชั้นเป็นคนที่รับผิดชอบความสงบเรียบร้อยของสาธารนะในเมืองนี้ นายไม่จำเป็นต้อกังวลเกี่ยวกับมันหรอกน่า” (อูเธอ)

ครูใหญ่อูเธอร์ทำรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความมั่นใจปรกติ

“ผมคิดว่าผมจะถูกโยนเข้าไปในคุก ด้วยกันกับเจ้าอสูรซะอีก” (ยูจีน)

“ฮ่าฮ่าฮ่า! นายพูดสิ่งที่น่าสนใจดีนะเนี่ย ยังไงซะ ถ้านายน่ะไปถูกควบคุมโดยเอริเนีย ชั้นจะพิจารณามัน แต่ {ขณะที่สำหรับตอนนี้} มันดูเหมือนไม่จำเป็นต้องกังวลเกี่ยวกับนั่น” (อูเธอร์)

ทันทีที่ครูใหญ่อูเธอร์พูดนี่ ตาของเขาส่องสว่างเป็นสีเงิน

—ตาเวทย์ของปราชญ์

คุณซ่อนอะไรไม่ได้ เมื่อตานั้นล็อคไปที่คุณ

“นั่นทั้งหมดที่ชั้นอยากจะพูด ชั้นอยากจะยืนยันด้วยตาของชั้นเอง ว่าไม่มีความผิดปรกติกับนาย หลังจากได้สัญญากับเจ้าอสูร มันไม่ได้ดูเหมือนมีปัญหาใดๆ พูดนั่นแล้ว เจ้าอสูรชอบนายนะ ชั้นเลยคิดว่าเธอจะไม่ทำอะไรใดๆที่จะเป็นภัยกับชีวิตของนายหรอก” (อูเธอร์)

ผมชะงักไป กับคำพูดเหล่านั้น

“…งั้นจารก็กังวล เกี่ยวกับผม?” (ยูจีน)

“ชัดเจนสิ นักเรียนของโรงเรียน ก็เหมือนครอบครัวของชั้นนั่นแหละ” (อูเธอร์)

“ขอบคุณครับจาร” (ยูจีน)

ผมลดหัวอย่างสุภาพ

“อย่ากังวลเกี่ยวกับมัน ที่สำคัญมากกว่านั้น ไม่ใช่ว่านายมีบางอย่างที่อยากจะถามชั้นด้วยเหรอ?” (อูเธอร์)

“จารเห็นทุกอย่างของจริงเลยนะครับ” (ยูจีน)

จริงจังเลยว่าผมรู้สึกว่าผมจะไม่สามารถซ่อนอะไรซักอย่างจากครูใหญ่

อะไรที่ผมอยากจะถามมากที่สุด เกี่ยกับเรื่องนั้นไง

“…ทำไมสัตว์สวรรค์ปรากฏมาที่ชั้น 20 ครับ?” (ยูจีน)

“นั่น…ยังอยู่ในระหว่างสืบสวน” (อูเธอร์)

ครูใหญ่ทำสีหน้าที่เคร่งขรึม กับคำถามของผม

นี่หายากสำหรับครูใหญ่ที่ทำตัวไม่สนใจ

“เป็นไปได้มั้ยว่า มันมีบางอย่างเกี่ยวกับครึ่งพระเจ้าไฟเหมือนซูมิเระ ที่โผล่มาในหอคอยซีนิท…?” (ยูจีน)

ผมบอกเขาถึงการคาดเดาของผม

ผมไม่ได้บอกเจ้าตัวเอง แต่เธอคืออีฟริทที่เปลี่ยนชั้นที่ 5 ไปสู่ทะเลเพลิง

สัตว์สวรรค์เซอร์เบอรัสเหยียบย่ำชั้นที่ 20

พวกมันทั้งหมดเป็นสถานการณ์ที่ไม่ปรกติ ที่เกิดในชั้นล่างๆ

ผมคิดว่าพวกมันน่าจะเกี่ยวข้อง ไม่ทางใดก็ทางนึง

“ไม่ พวกมันน่าจะไม่เกี่ยวข้องกัน” (อูเธอร์)

ครูใหญ่ปฏิเสธความคิดเห็นของผมอย่างง่ายๆ

“จริงๆเหรอครับ?” (ยูจีน)

“ใช่ ซูมิเระคุง น่าจะเป็น…ร่างแห ของการอัญเชิญคนต่างโลกหมู่ที่เกิดขึ้น ในทวีปตะวันตก” (อูเธอร์)

“อ-อัญเชิญคนต่างโลกหมู่…?” (ยูจีน)

นั่นอะไรน่ะ

ไม่ใช่คนต่างโลก สมควรจะหายาก ถึงจุดที่ว่า มีแค่ 1 ในไม่กี่ศตวรรษเหรอ?

“อิทธิพลของเทพธิดาดินแดนสวรรค์เค้าแรงกว่าในทวีปใต้ ดูเหมือนพวกเค้าทำเพื่อเตรียมการสำหรับการฟื้นคืนชีพของเจ้าอสูรผู้ยิ่งใหญ่ พวกเค้าเป็นไปได้มากที่สุด ว่าอยากจะเปลี่ยนคนต่างโลกที่มีสกิลที่แกร่งไปเป็นไพ่ตาย กับเจ้าอสูรผู้ยิ่งใหญ่ เพราะทั้งหมด ทวีปตะวันตกตะวันตกทางภูมิศาสตร์แล้วใกล้กับทวีปอสูรที่เจ้าอสูรผู้ยิ่งใหญ่จะฟื้นคืนชีพ

“…เจ้าอสูรผู้ยิ่งใหญ่ในตำนาน ที่ปกครองโลก 1,000 ปีก่อน? เค้าจะฟื้นคืนชีพจริงๆเหรอครับ?” (ยูจีน

มันเป็นข่าวลือ แต่มันไม่ได้รู้สึกว่าจริง

“ใช่ {ไม่มีความสงสัยเกี่ยวกับมัน} แต่มันไม่ใช่บางอย่างที่นาย จำเป็นต้องกังวลถึง ยูจีน แค่ปล่อยเรื่องพวกนั้นให้คนใหญ่คนโตของประเทศ” (อูเธอร์)

“ไม่ใช่จารเป็นราชาเหรอ จารใหญ่….?” (ยูจีน)

“นั่นทำไม ชั่นน่ะกังวลเกี่ยวกับมัน ชั้นรวบรวมข้อมูลและทุกอย่างอย่างถูกต้องนี่ ใช่ป่าว? และดังนั้น… เกี่ยวกับเหตุผลสำหรับการที่สัตว์สวรรค์โผล่มาที่ชั้น 20…ยังเป็นการคาดเดาที่ไร้หลักฐานจากชั้น ดังนั้นชั้นอธิบายมันตอนนี้ไม่ได้” (อูเธอร์)

“เข้าใจแล้ว” (ยูจีน)

ผมถอยอย่างเชื่อฟัง

ถ้าครูใหญ่ไม่รู้ ไม่มีใครรู้แล้วแหละ

นั่นเมื่อจู่ๆ ผมสังเกต

“เป็นไปได้มั้ย ว่าอาจจะมีคนรู้จักของซูมิเระในกลุ่มของคนต่างโลกคนอื่น ที่ถูกอัญเชิญในทวีปตะวันตก…?” (ยูจีน)

“ใช่ ชั้นคิดว่าอย่างนั้นด้วย ชั้นเลยบอกนี่กับซูมิเระคุง” (อูเธอร์)

“ไม่ใช่ว่าเธออยากเจอพวกเค้าเหรอ?” (ยูจีน)

การจะได้เจอคนรู้จัก จะเป็นสิ่งที่ดีที่สุด

แตซูมิเระม่ได้พูดบางอย่างเกี่ยวกับนี่เลย เมื่อเราคุยก่อนหน้า

“เห็นว่าเธอจะไม่ไปเจอคนต่างโลก ในทวีปตะวันตกน่ะ” (อูเธอร์)

“…ทำไมล่ะครับ?” (ยูจีน)

แม้ว่ามันเป็นโอกาสของเธอ ที่จะได้เจอคนรู้จัก

“เพราะทั้งหมด เธอเสียความทรงจำไปไง” (อูเธอร์)

“…นั่นจริง แต่เธออาจจะได้ความ่ทรงจำกลับมา ถ้าเธอเจอพวกเค้า” (ยูจีน)

“แต่ปัจจุบันนี้ ซูมิเระคุงเป็นอีฟริท มีโอกาสที่พวกเค้าจะไม่สังเกต ว่าเธอเป็นคนรู้จัก” (อูเธอร์)

“…เข้าใจแล้วครับ” (ยูจีน)

ซูมิเระ ไม่ใช่มนุษย์

เธอเป็นการเกิดใหม่ ของครึ่งพระเจ้าไฟ

ผมไม่รู้รูปลักษณ์ก่อนหน้าของเธอ ที่เธอได้สืบทอดมามาก แต่มีโอกาส ที่นั่นมันจะต่างออกไปอย่างสิ้นเชิง

“มันดูเหมือนเธอกลัวที่จะเจอพวกเค้า เมื่อเธอไม่ใช่มนุษย์ และไม่มีความทรงจำ ยังไงซะ ชั้นเข้าใจว่าเธอรู้สึกยังไงที่นี่ มันจะใช้เวลาหลายอาทิตย์ ที่จะไปทวีปตะวันตก และนายจะไม่อยากจะให้นั่นทั้งหมด เป็นความพยายามที่สูญเปล่า ใช่มั้ยล่ะ?” (อูเธอร์)

“…ครับ” (ยูจีน)

จุดยืนของซูมิเระ ต้องลำบากกว่าที่ผมคิดอยู่แน่

ถ้าแค่ผมสามารถจะช่วยเธอในซักกางได้…

“พูดถึงแล้ว ชั้นได้ยินมาจากซูมิเระคุง…” (อูเธอร์)

“เห็นว่าเธอไม่รู้สึกเหงาหลังๆ เพราะเธอมีนายและลีโอน่าคุง เธอพูดว่โรงเรียนเวทมนตร์ไลเคียนนั้นสนุก ดูเหมือนนายเติมเต็มหน้าที่ของนาย ในฐานะผู้ปกครองได้นี่” (อูเธอร์)

ผมรู้สึกเจ็บจี้ดๆนิดหน่อย ที่คำพูดของครูใหญ่

ซูมิเระพูดบางอย่างแบบนั้นเหรอ?

“ผมดีใจที่ได้ยินอย่างนั้นครับ” (ยูจีน)

“หน้าเธอจะเปลี่ยนเป็นสดใสเป็นพิเศษ เมื่อเธอคุยเกี่ยวกับนาย รู้มะ? เธอค่อนข้างที่จะชอบนายนะ” (อูเธอร์)

“…จารพูดนั่นได้ครับ” (ยูจีน)

ซูมิรเระค่อนข้างที่จะเถรตรง ในการแสดงอารมณ์และง่ายต่อการเข้าใจ

“จะไม่ลงมือกับเธอเหรอ?” (อูเธอร๋์)

เขาพูดบางอย่างที่อุกอาจ

“ผมไม่ทำหรอก! ผมเป็นผู้ปกครองเธอนะครับ!” (ยูจีน)

จารเค้าพูดบางอย่างแบบนั้นด้วยความไม่สนใจแบบนั้นได้ยังไงก็น

“ชั้นก็รู้ว่านายขยันและจริงจังมากแค่ไหน ยูจีน นั่นทำไมชั้นปล่อยงานของการเป็นผู้ปกครองของเธอให้นายไง” (อูเธอร์)

“…ขอบคุณครับจาร ผมเดาว่านะ”  (ยูจีน)

“แต่หลังจากมาเรียนเมืองนอก เพราะอกหัก ผู้หญิงคนเดียวที่นายลงมือ คือเจ้าอสูรเอริเนียส หลังจากปัญหาทั้งหมดที่เข้าโรงเรียนเวทมนตร์ นายเลิกกับซาร่าคุง ผู้ที่ได้รับการเลือกเป็นสตรีศักดิ์สิทธิ์ ใช่มั้ย? นายเป็นแค่นักเรียนนะ ดังนั้น มามีความสุขกับชีวิตด้วยความโรแมนติกมากกว่านี้ดีมั้ย?” (อูเธอร์)

“ผมไม่ได้คบกับซาร่านะครับถ้าให้เริ่มพูด” (ยูจีน)

การสนทนามันตกรางไปอย่างหนัก

นี่อะไรกัน?

ทำไมผมพูดเกี่ยวกับความรักกับครูใหญ่โรงเรียนและราชาล่ะ?

“ฟุมุ ชั้้นมั่นใจว่านายน่ะ จะไปมีปัญหากับความสัมพันธ์กับผู้หญิง” (อูเธอร์)

“…จู่ๆนั่นมันอะไรกันน่ะจาร?” (ยูจีน)

“ไม่มีอะไรจริงๆ มันแค่ลางสังหรณ์น่ะ อย่ากังวลเกี่ยวกับมัน” (อูเธอร์)

ครูใหญ่หัวเราด้วย ‘คุคุคุ’ ที่ชั่วร้าย

ตาของเขาส่องสว่างสีเงินเหมือนเเคย

(ถ้าผมจำไม่ผิดตาเวทย์ของครูใหญ่เห็นอนาคตด้วย…) (ยูจีน)

เข้าเห็นบางบางอย่างเหรอ?

ผมเย็นวาบที่นี่แล้วสิ

“ผ-ผมจะขอตัวแล้วตอนนี้” (ยูจีน)

“อุมุ ขอโทษที่เรียกนายมาที่นี่ละกันนะ” (อูเธอร์)

“ไม่ครับผมน่ะซาบซึ้งกับทุกอย่างที่จารบอกผม” (ยูจีน)

ผมลดหัว และกำลังจะออกจากออฟฟิศครูใหญ่

แต่จากนั้น…

“นายมีเป้าหมาย ไปที่ชั้นที่ 500 ใช่มั้ย ยูจีน?” (อูเธอร์)

แค่ก่อนผมจะเปิดประตู เขาพูดกับผม

เมื่อผมมองกลับไป ครูใหญ่อ่านหนังสือเวทย์ ที่ต่างออกไปจากก่อนหน้า

“ครับ ด้วยกันกับซูมิเระ” (ยูจีน)

“ทำเต็มที่นะ เมื่อนายเคลียร์ชั้นที่ 100 มาฉลองโดยการบอกเรื่องของการผจญภัยของชั้นกัน” (อูเธอร์)

“…นั่นจะยอดเยี่ยมไปเลยครับ ผมจะทำเต็มที่นะ” (ยูจีน)

ครูใหญ่อูเธอร์ คือผู้ถือสถิติที่ 2 ในสถิติที่อยู่ที่ชั้น 451

โอกาสได้ยินเรื่องเกี่ยวกับนั่น ที่ไม่ได้มาบ่อย

สถิติของผมและซูมิเระ คือชั้นที่ 20

มันจะเป็นการดูหมิ่น ที่แม้แต่จะไปเทียบพวกมัน

แต่คำพูดให้กำลังใจโดยตรงสู่เรา

ถ้างั้น ผมต้องตอบความคาดหวังนั้น

ผมคำนับอีกครั้ง และออกจากออฟฟิศครูใหญ่

◇วันต่อมา◇

“โย่! โฮ่!แบบนี้เหรอ ลีโอน่าจัง?”

“นั่นใช่แล้ว เธอจับทางได้เร็วนะ ซูมิเระจัง!” (ลีโอน่า)

ลานฝึกที่ 5 ขอโรงเรียนเวทมนตร์ไลเคียน

ซูมิเระและลีโอน่า เรียนศิลปะการต่อสู้ที่นั่น

พูดถึงแล้ว พื้นฐานแล้วลีโอน่าบังคับด้วยกำลังให้ซูมิเระเข้าคลับศิลปะการต่อสู้

มีสมาชิกผู้้หญิงเยอะ ในคลับศิลปะการต่อสู้ ที่เปิดกว้างทั้งหมด

ผมคิด ว่ามันเป็นสภาพแวดล้อมที่ดีกับซูมิเระ ที่ไม่มีคนรู้จักมาก

“ขอโทษนะ ลีโอน่า สำหรับที่ให้เธอสอนซูมิิเระเป็นการส่วนตัว” (ยูจีน)

ผมมอบคำขอบคุณ ในฐานะคู่หูของซูมิเระ

“นายพูดอะไรน่ะ? ถ้านายไม่ได้จ่ายค่าหยดน้ำชุบชีวิตให้ก่อน ชั้นจะเข้าไปสู้นรกของหนี้… ชั้นน่าขัดคำนายไม่ได้นะที่ตอนนี้ ให้ชั้นเริ่มเรียกนายว่ายูจีนซามะป๊ะ?” (ลีโอน่า)

“ได้โปรดเว้นให้ชั้นจากนั่นเหอะน่า” (ยูจีน)

“อ่ะฮ่าฮ่า แค่ล้อเล่นน่า” (ลีโอน่า)

ลีโอน่าหัวเราะ

ผมยืนยันดาบของผมเอง ระหว่างทีผมเฝ้าดูการฝึกของซูมิเระและลีโอน่า

ที่เวลานั้น…

“โฮ๋ย!”

ซูมิเระปล่อยหมุนตัวเตะกลางอากาศ

ประกายไฟบินไปในอากาศ

(หืม?) (ยูจีน)

ทันทีต่อมา *วู้ม!!* แนวโค้งไฟ ถูกวาดในอากาศ

“ว้าว้า?!” (ลีโอน่า)

ลีโอน่าเลี่ยงมัน ลนลานเล็กน้อย

ผมบล็อคมันได้ด้วยเวทย์บาเรีย แม้ว่ามันจะโดน แต่ผมหลบมันเผื่อไว้ก่อน

“นั่นอะไรเมื่อกี้?” (ลีโอน่า)

“ไฟแค่ออกมมมา เมื่อไหร่ก็ตามที่มันต้องการเลยอ่ะ…” (ซูมิเระ)

“สามารถที่จะใช้งานเวทย์ไฟได้ แค่การเคลื่อนไหวร่างกายมันน่าประทับใจนะ” (ลีโอน่า)

ลีโอน่ากอดอก เหมือนอยู่ในความชื่นชม

แต่ซูมิเระดูเหมือนจะสลดใจ  ตรงกันข้ามกันนะ

มันดูเหมือนเธอคิดว่าเธอสร้างปัญหาที่นี่

“อีฟริทที่เป็นไปได้มากที่สุดว่ามีมานาจำนวนมหาศาลอยู่ข้างใน และนั่นมันเล็ดออกมา มาให้นั่น เป็นหัวเรื่องที่แยกออกไป  และเรียนรูว่าจะใช้มานายังไง ในฐานะนักเวทย์นะ”  (ยูจีน)

“อ-โอเค!” (ซูมิเระ)

ซูมิเระพยักหน้าแบบมีพลัง ที่คำพูดของผม

เธอเป็นคู่หู ในการสำรวจของผม

เธอทำงานหนัก เพื่อการนั้น

แต่…

“อย่ากดดันตัวเองมากกเกินไปนะ” (ยูจีน)

“มันโอเค ชั้นอยากจะไปสำรวจด้วยกันกับยูจีนเร็วๆน่ะ!” (ซูมิเระ)

“ว้าว ที่นี่มันร้อนจัง เธอแสดงออกกันเยอะจริงๆเลยนะเนี่ย” (ลีโอน่า)

“ม-มันไม่ใช่อย่างนั้นนะ ลีโอน่าจัง!” (ซูมิเระ)

บางทีเธอจะแหย่ซูมิเระแบบนี้แหละ

ตัวผมเองก็ค่อนข้างอายที่นี่

มันไม่ได้หมายถึงว่า ผมมีความรู้สึกแปลกๆกับซูมิเระนะ แต่เพราะครูใหญ่นั่นแหละ มาพูดอะไรบางอย่างแปลกๆกับผม…

มันเป็น ณ ตอนนั้น…

“โอ้ นั่นยูจีนเหรอ? ไม่ได้คาดว่าจะเจอนายในลานฝึกนะ”

บางคนเรียกชื่อผม

เสียงที่คุ้นเคย

“คลอดด์ นายฝึกด้วยเหรอ?” (ยูจีน)

“ใช่ เพราะทั้งหมด อากาศดีน่ะ ต้องขยับร่างกายทุกวัน ไม่งั้นจะขึ้นสนิมไง” (คลอดด์

เจ้าของเสียง คือคลอดด์ เพอร์ซิวัล

อีลีทของแผนกฮีโร่ในตำนาน จากโรงเรียนเวทมนตร์ไลเคียน งานของเขา คือเป็นฮีโร่

“โอ้ สาวตรงนั้นคือสาวในข่าวลือ ที่มาจากโลกคู่ขนานมั้ย? ยินดีที่ได้รู้จัก ชั้นคลอดด์ เพอร์ซิวล ชั้นเป็นเพื่อนสนิทกับยูจีนมาเป็นปีแล้ว ชั้นจะมีความสุขนะ ถ้าเราสนิทกันด้วย” (คลอดด์)

เขาโชว์ฟันที่สดใส และรอยยิ้มที่สุดชื่น

มันมองผิดได้ ว่าเขาพยายามจะจีบเธอ แต่นี่ คือที่เขาทำตัวกับผู้หญิงปรกติ

“อืม ชื่อของชั้นคือซาชิโอกิ ซูมิเระ ชั้นเป็นคู่หูสำรวจของยูจีนคุง และ—” (ซูมิเระ)

ซูมิเระตอบอย่างประหม่า เพราะนี่คือการพบแรกและ…

“โอ้ชั้น โอ้ชั้น นายรุกเธอแล้วเหรอ? นายเหมือนเดิมเหมือนเคยเลยนะ คลอดด์”

เสียงที่เย็นชา ตัดเธอออกไป

หน้าของคลอดด์แข็งไปกับเสียงนั้น

“ล-ลีโอน่า…?” (คลอดด์)

“มันเป็นซักพักแล้วนะ” (ลีโอน่า)

เสียงที่เย็นชาของลีโอน่า ตรงกันข้ามกับรอยยิ้มของเธอ

มันดูเหมือนเขาไม่เห็นเธอ เพราะซูมิเระและผมบล็อควิวไว้

“”……””

ซูมิเระและผมมองหน้ากัน กับบรรยากาศที่หายใจไม่ออก

“ช-ใช่ สบายดีมั้ย?” (คลอดด์)

“นายเป็นคนที่สนุกกับสาวมากมาย และลืมเกี่ยวกับชั้น ใช่ม้้ย?” (ลีโอน่า)

“นั่นเข้าใจผิดแล้วล่ะ จริงๆแล้วชั้นอยากจะเจอเธอเร็วกว่านี้ แต่ชั้นถูกห้าม จากการไปที่คลับศิลปะการต่อสู้ตอนนี้น่ะ” (คลอดด์)

“นายถูกห้ามเข้าคลับวิชาดาบและวิชาธนูด้วย!” (ลีโอน่า)

คลอดด์…นายไปทำอะไรวะ?

ไม่ ผมค่อนข้างที่จะบอกได้ ว่ามันเป็นบางอย่างที่น่าเสียดาย

คลอดด์เลี่ยงคำถามของลีโอน่า ด้วยรอยยิ้ม

พูดนั่นแล้ว แต่มีเหงื่อไหลจากหน้าผากของเขานะ

เราทำได้แค่มองสภาพนั้นของพวกเขาอย่างเงียบๆ

การสนทนาของทั้งสองคน ดำเนินต่อไปซักพัก

และจากนั้น มันดูเหมือนคลอดด์ยอมแพ้กับการอยู่ที่นี่แล้ว

“ขอโทษนะ ยูจีน ชั้นอยากได้ยินเกี่ยวกับการต่อสู้กับสัตว์สวรรค์ในข่าวลือ แต่…ชั้นจะปล่อยมันไว้สำหรับครั้งหน้า ขอโทษที่รบกวน ซูมิเระจัง” (คลอดด์)

ลีโอน่าโหดกับคลอดด์ถึงจุดจบที่ขมขื่นเลยล่ะ

แต่คลอดด์ไม่ถอยหลัง

“ลีโอน่า” (คลอดด์)

“อ-อะไร?” (ลีโอน่า)

“ชั้นจะมาเจอเธออีกครั้งนะ” (คลอดด์)

“…คนโกหก” (ลีโอน่า)

“ชั้นบอกความจริงนะ เจอกัน” (คลอดด์)

คลอดด์จากไป ระหว่างที่โบกมือ

ความกล้าของเขา ทำมาจากอะไรกัน?

“””……”””

บรรยากาศที่กระอักกระอ่วน ปกคลุม 3 เรา ซักพัก

แม้ว่าผมมันทึบ กับความรักของคนอื่น อย่างน้อยผมก็บอกได้ ว่าลีโอน่าและคลอดด์ มีบางอย่างกันในอดีต

แต่ผมแค่ทำตัวไม่มีไหวพริบไม่ได้

ระหว่างที่ผมคิดอย่างนั้น…

“เฮ้ เฮ้ ยูจีนคุง คนเมื่อกี้ เป็นเพื่อนของนายเหรอ?” (ซูมิเระ)

ซูมิเระ โยนหัวเรื่องมาให้ผม

“ใช่ เพื่อนของชั้นตั้งแต่ชั้นเข้าโรงเรียนมาน่ะ เค้าเป็นอัศวินมังกร และชั้นดูแลไวเวิร์นของเค้าอยู่” (ยูจีน)

“โออ้  อัศวินมังกร! นั่นฟังดูน่าประทับใจนะ!” (ซูมิเระ)

“…มันไม่เห็นจะน่าประทับใจเลยซักนิด”  (ลีโอน่า)

ลีโอน่า เข้าวงสนทนามา

“ลีโอน่าจัง เธอรู้จักคนเมื่อกี้ดีเหรอ?” (ซูมิเระ)

“ก-เกี่ยวกับนั่น…” (ลีโอน่า)

โออ้!

ว้าว ซูมิเระ มันใช้กำลังจังนะ และเธอสามารถจะเบี่ยงหัวเรื่อง ไปสู่ความสัมพันธ์ของลีโอน่า กับคลอดด์

“…เราเดทกันนานมาแล้วน่ะ แค่นิดหน่อย… เราเลิกกันไปแล้ว” (ลีโอน่า)

“เข้าใจแล้ว มันเป็นอย่างนั้นนี่เอง! อ้าา…แต่งั้น…มันจะไม่ดี ที่จะให้เธอบอกเราเกี่ยวกับมันน่ะสินะ” (ซูมิเระ)

“ไม่ ชั้นไม่แคร์เกี่ยวกับมันอีกแล้วน่ะ! ฟังเกี่ยวกับมันนะ ซูมิเระจัง” (ลีโอน่า)

พูดนี่ปั้ป  ลีโอน่าพูดเกี่ยวกับจุดเริ่มต้นของความโรแมนติกกับคลอดด์ และอะไรที่เกิดขึ้นหลังจากนั้น

ดูเหมือนเธออยากจะเปิดนี่ออก กับบางคน

ผมจะรู้สึกแย่ที่เข้าไปขวางการสนทนาของสองสาว ดังนั้นผมตัดสินใจที่จะไปเหวี่ยงดาบไกลออกไปนิดหน่อย

“…เค้าน่ะมันแย่ที่สุดเลย รู้มั้ย!” (ลีโอน่า)

“แค่เค้าดูเท่นะ และเธอกับเค้าดูเหมือนจะเป็นคู่ที่ดีเลยนะ” (ซูมิเระ)

“หยุดนั่นเลย! …ยังไงซะ แน่นอนว่าเค้าเท่” (ลีโอน่า)

“…ยังชอบเค้าอยู่มั้ย?” (ซูมิเระ)

“ไม่เลยซักนิด!” (ลีโอน่า)

“จริงๆเหรอ?” (ซูมิเระ)

“…”

ผมได้ยินการสนทนานั้นได้จากไกลๆ

สาวๆชอบพูดเรื่องความรักจริงเลย

ตอนนี้เมื่อผมคิดเกี่ยวกับมันแล้ว ไอริจะคุยอย่างมีไฟกับผม เกี่ยวกับคนที่คบกันหรือแยกกัน ในโรงเรียนทหาร

มันน่าจะไม่เปลี่ยน ไม่ว่าที่ไหนที่คุณไป

การฝึกวันนั้น มันมีเวลายากที่จะกลับไป

◇สองวันหลังจากนั้น◇

เรามาที่ทางเเข้าของหอคอยซีนิท

ซูมิเระได้เรียนการต่อสู้ทางกายภาพ มาถึงระดับนึง

แต่เธอยังกังวล เกี่ยวกับการควบคุมมานานะ…

แต่เราแค่ใช้เวลาเตรียมการเล็งเป้าหมายไปที่ชั้นที่ 500 อย่างเดียวไม่ได้

“เรากลับมาแล้ว ซูมิเระ” (ยูจีน)

“ใช่ เราจะเริ่มจากชั้นที่ 21!” (ซูมิเระ)

เรากำจัดหัวหน้าชั้นของชั้นที่ 20 ดังนั้นเราไปตลอดทางถึงที่นั่นได้ ด้วยลิฟต์ดันเจี้ยน

—เรากลับมาท้าทายหอคอยซีนิท

1l3 

วันนี้เต็มๆ 3 ตอน 60 นาที ตอนนี้เป็นตอนรกครับ!

 แปลโดย: wayuwayu

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

วายุ แซ่จิว

กสิกรไทย

ถ้าท่านชอบและอยากอ่านเพิ่ม โปรดโดเนทสนับสนุนผู้แปลด้วยนะครับ สปอนเซอร์ตอนให้อัพโหลดเพิ่มทันที แจ้งได้ทาง Facebook ครับ