นักดาบนุ่มนิ่มกับพลังโจมตีศูนย์ ~ถูกออราเคิลเพื่อนวัยเด็กทิ้ง เข้าโรงเรียนเวทมนต์ และจบที่ดูแลเจ้าอสูร - ตอนที่ 33 หอคอยซีนิท – ชั้น 50

33 หอคอยซีนิท – ชั้น 50

—หอคอยซีนิท บาเบล – ชั้น 50

มี่ที่ลุ่มที่กว้างใหญ่ และป่าสีเขียวที่หนาแน่น

มีหมอกหนาลอยอยู่ของมัน และวิสัยทัศน์นั้นแย่

คุณแม้แต่โดนฝนตกได้ ถ้าคุณโชคร้าย

ผมแม้แต่ลืมได้เลย ว่าเราอยู่กันข้างในดันเจี้ยน ถ้าผมไม่ระวัง

“…เรามาถึงชั้น 50” (ยูจีน)

“…ใช่” (ซูมิเระ)

“ระวังนะยูจีน และซูมิเระแถมไปด้วย” (ซาร่า)

ซูมิเระจ้องซาร่า ระหว่างที่เธพูดอย่างนั้น

“จ้ะชั้นจะระวังไม่ทำเละ และไปซัดหน้าซาร่าซังด้วยเวทย์” (ซูมิเระ)

“…งั้นลูกบอลไฟ ที่บางทีมันบินมาทางชั้น นั่นก็จงใจอ่ะดิ!” (ซาร่)

“เอ๋ ไม่จริง ไม่จริง! ได้โปรดหยุดกล่าวห่าแบบไม่มีหลักฐานได้มะยะ~?” (ซูมิเระ)

“ตอแหล! แกต้องคิดว่ามันจะดีกว่า ถ้าเวทย์มาโดนชั้นน่ะ ใช่มั้ยยะ?!” (ซาร่า)

“แล้วทีแกล่ะยะ อีซาร่าซัง? ทำไมแกนี้ช๊า ช้า นักยะเมื่อต้องสนับสนุนชั้นน่ะ?” (ซูมิเระ)

“…ค-คิดไปเองหรอกน่า” (ซาร่า)

“ตอแหลชัดเจนเลย! มันชันเจนว่าต่างจัด เมื่อมันเป็นกะยูจีนคุง” (ซูมิเระ)

“ชั้นปฏิบัติกับทุกคนเท่าเทียมกัน ในฐานะผู้สมัครเป็นสตรีศักดิ์สิทธิ์ย่ะ” (ซาร่า)

“เท่าเทียม เห้อะ เข้าใจละ” (ซูมิเระ)

“มีอะไรไงวะ?” (ซาร่า)

“ป่าวเล้ย~” (ซูมิเระ)

พวกเธอกัดกันข้างหลังอีกแล้ว

ถ้าคุณแค่ฟังที่พวกเธอพูดกันมา คุณจะคิดว่า นี่มันขวากหนามกันนี่หว่า แต่ทีมเวิร์กของซูมิเระและซาร่าน่ะ เพิ่มขึ้นมาอย่างมากในไม่กี่วันนี้

ถ้ามอนสเตอร์โผล่มา ซูมิเระและผม จะเล่นมันเมื่อระยะใกล้ และซาร่า จะดูแลระยะกลาง

เราถูกโจมตีโดยมอนสเตอร์ที่ทรงพลัง เหมือนไวเวิร์นและกริฟฟ่อน จนถึงชั้น 49 แต่เราสามารถจะผ่านมันมาได้ โดยไม่บาดเจ็บหนัก

และนี่ คือพื้นที่ของหัวหน้าชั้น

แต่หัวหน้าชั้น 50 ต่างจากระดับของหัวหน้า จนถึงตอนนี้

ผมได้รู้สึกถึงสายตาเหนียวๆบนเรา ซักพักแล้วล่ะ

“…เราถูกมองโดยหัวหน้าชั้น” (ยูจีน)

“”……””

ซูมิเระและซาร่า ตกอยู่ในความเงียบ กับอะไรที่ผมพูด

“…มันเพราะแกอ่ะเสียดัง” (ซาร่า)

“…แกก็เสียงดังด้วยเหอะ ซาร่าซัง” (ซูมิเระ)

พูดให้ถูก พวกเธอป่าวเงียบเลย

“มันไม่ใช่เพาะเธอๆสองคนหรอก  มนรู้ถึงเรามาตลอดเวลา ตั้งแต่มาถึงชั้น 50 แล้ว” (ยูจีน)

“จริงเหรอ ยูจีนคุง?” (ซูมิเระ)

“ใช่ มานาของอีฟริทมันมหาศาล และแรงกดดัน ของดาบศักดิ์สิทธิ์ของซาร่าน่ะ เป็นอะไบางอย่างไปเลย มอนสเตอร์ที่ขี้ระวัง จะสังเกตน่ะ” (ยูจีน)

“แต่…ทำไมมันไม่โจมตีเราล่ะ ถ้าอย่างนั้น?” (ซาร่า)

ซาร่าเอียงหัวขอเธอ

“นั่น…” (ยูจีน)

ทันทีที่ผมเปิดปาก…

“อุโอออออออออออ้!!!!”

การคำรามที่ดัง ทำให้อากาศสั่น

“คย้า!” (ซูมิเระ)

“หึ่ม!” (ซาร่า)

ซูมิเระกรี้ดสั้นๆ และซาร่ากลืนน้ำลาย

“มันพูดว่า: ชั้นจะรอพวกแก ดังนั้น เข้ามาได้แล้ว” (ยูจีน)

“”……””

ซูมิเระและซาร่า พยักหน้าเงียบๆ

ผมชักดาบที่เอวผม และเคลื่อนที่ไปหาหมอกส่วนที่หนาแน่น

สายตาเหนียวๆ มาจากที่นี่

*ซ่า ซ่า*

เสียงขอน้ำดัง

ซูมิเระและซาร่า ตามหลังมาข้างหลังไกลไปหน่อย

ดาบผมออกมาแแ้ว

“ยูจีนคุง! เดี๋ยวก่อน” (ซูมิเระ)

ซูมิเระเข้ามาใกล้ และดึงแขนผม

และจากนั้น เธอจับด้ามดาบของผม

*ตุ้บ*

ผมรู้สึกว่าเลือดเต้นผ่านดาบ

ใบมีดเริ่มส่องสว่างสีแดง ที่สว่างไสว

เสริมพลังมานา ของมานาอีฟริท ที่ได้ช่วยผมเยอะหลังๆมาแล้ว

ผมเหวี่ยงใบมีดไฟเบาๆ

เส้นแสงแดง ถูกวาดในอากาศ

การเสริมพลังของซูมิเระ มันขัดเกลามากขึ้นหลังๆแล้วตอนนี้ เมื่อเธอชินกับเวย์

“ขอบคุณนะ ซูมิเระ” (ยูจีน)

“ระวังด้วยนะ ยูจีนคุง” (ซูมิเระ)

“ใช่ เราปล่อยซูมิเระไว้ให้เธอนะ ซาร่า” (ยูจน)

ด้วยซูมิเระที่กังวล และซาร่าที่จริงจัง ในหางตาของผม ผมมุ่งหน้า เข้าไปลึกข้างใน

มันเพื่อที่จะเป็นเหยื่อล่อสำหรับหัวหน้าชั้น

(…เวทย์บาเรีย: [เกราะลม]) (ยูจีน)

ผมปกป้องตัวผมด้วยเวทย์บาเรีย เพื่อที่จะบล็อคการโจมตีไม่ทันตั้งตัว

ผมยังไม่เห็นหัวหน้าชั้น เพราะหมอกหนาแน่น

ยังไงก็ตาม ผมได้ยินเสียงคำรามเบาๆ ตรงนั้นตรงนี้

และเสียงของปีกใหญ่ กระพือ

หัวหน้าชั้น แน่นอนว่าไม่ได้อยู่ระยะไกลออกไป

จู่ๆ ผมก็สังเกต ว่าเครื่องหมายนักสำรวจของผม กระพิบ

เราเข้าดินแดนของหัวหน้าชั้น

“ยูจีน ซานตาฟิลด์ ท้าทายหัวหน้าชั้น 50” (ยูจีน)

ผมประกาศนี่ ในเสียงเบา

เสียงของผู้ดูแลดันเจี้ยนดัง รับรู้นี่

— “การท้าทายของนักสำรวจยูจีน ถูกยอมรับ พระเจ้าคุ้มครอง”

พริบตาต่อมา พายุพัดอาละวาด และหมอกกหายไป

แอ่งน้ำกกว้างแพร่ไป เหมือนทะเลสาบที่ผมยืนอยู่ข้างใน

อะไรที่ปรากฏตรงนั้น คือมังกรสีน้ำเงินยักษ์

“มังกรพายุ!!” (ซาร่า)

ผมได้ยินเสียของซาร่า ข้างหลังผม

หัวหน้าชั้น 50 ทั้งหมดเป็นมังกร ไม่มีข้อยกเว้น

มังกร จะไม่ปรากฏมาในชั้นต่ำกว่า 49

นั่นเห็นว่าเป็นที่เทพเจ้าที่สร้างหอคอยซีนิทนี้ ดีไซน์มัน

แรงค์ B คือแรงค์ที่มอบให้ผู้คน ที่เเอาชนะชั้น 50

แล้วก็ นักสำรวจแรงค์ B ทั้งหมด เป็นผู้สังหารมังกร

พูดนั่น…

(นั่นใหญ่…โคลอสซัล* หือ) (ยูจีน)

<วายุ: เปลี่ยนจากขนาดใหญ่มาก เป็นโคลอสซัล>

ชั้น 50 ได้ถูกเอาชนะไม่นาน โดยปาร์ตี้นักสำรวจอื่น

นั่นหมายถึง เราเป็นคนแรก ที่ได้สู้้หัวหน้าชั้นใหม่

ดูเหมือนเราจับได้หัวหน้า ที่ทรงพลังตัวนึง หมายถึง จับได้ไม้สั้น

ในแง่ของขนาดอย่างเดียว มังกรพายุนี้ ใหญ่กว่าแม้แต่สัตว์สวรรค์ ในชั้น 20

ผมสงสัยว่ามันไปไกลเป็นมังกรโบราณมั้ย ที่ได้ใช้ชีวต มากมากกว่า พันปี แต่ไม่ต้องสงสัยเลย ว่ามันเป็นมังกรผู้ใหญ่มีอายุ

“อุโอออออออออออออออ้!!!!”

พายุตีจากด้านข้าง ด้วยกันกับเสียงคำรามขอมังกรพายุ

และจากนั้น ฝนตก ขโมยวิสัยทัศน์ผมไป

ผมรู้สึกถึงเจตนาฆ่าตรงๆ ของมังกรที่นี่

(ได้เลย! มันเล็งชั้น) (ยูจีน)

ผมกังวลชั่วครู่นึงนั่น ว่ามันจะโจมตีซูมิเระและซาร่า แต่ มันดูเหมือนมันได้จับตามองผม ในฐานะเหยื่อของมัน

“ก๊าาาาาาาาาาาาา!”

การคำรามต่อไป คือเวทย์ในตัวมันเอง

ลำแสงสีน้ำเงิน ยิงจากปากมังกร

— “สไตล์เสียงสะท้อนสองสวรรค์: รูปแบบลม – [ก้าวเท้าแห่งสายลม]” (ยูจีน)

ผมสามารถที่จะหลบการคำราม ของมังกร ไม่ทางใดก็ทางนึง

พื้นที่ผมยืน ถูกขุดไปมากมาย

ผมอยู่ในพายุ แต่ดาบเวทย์อีฟริท ยังอยู่

ยังไงก็ตาม มีระยะระหว่างผม และมังกร

ผมต้องเข้าไปใกล้ก่อน และเป็นอย่างแรก

ช่วงเวลาที่ผมใช้ก้าวเท้าแห่งสายลมอีกครั้ง

*《ปั้ง!!!!!》*

เสียงระเบิดนั้นระเบิดที่หูผม และวิสัยทัศน์เบลอ

“อึ่ก?!”

บางอย่างกระแทกร่างกายของผมต่อ

ผมคิดว่าผมได้ยินเสียงกรีดร้องของซูมิเระ ข้างหลังผม

(…[ฮีล]) (ยูจีน)

ผมร่ายเวทย์ฮีลบนผม

เงาใหญ่เข้าหา

กรงเล็บสองชุด

ตัวผมชา

ผมจะหลบไม่ทัน และกางบาเรียไม่ทัน

ผมไม่มีทางเลือก นอกจากรับมัน ด้วยดาบ

“สไตล์เสียงสะท้อนสองสวรรค์: รูปแบบภูเขา – [ผ่ามิติ]!” (ยูจีน)

“เวทย์ดาบศักดิ์สิทธิ์: [เซเบอร์แห่งแสง]!” (ซาร่า)

ซาร่าทียบดาบผม ด้วยใบมีดแสงของเธอ

*ก่ะกิ๊น!*

เสียงดังถูกทำ และกรงเล็บของมังกรหัก

แต่ผมก็ถูกส่งบินไป ในเวลาเดียวกัน

ผมกลิ้งบนพื้นหลายครั้ง และลดแรงกระแทก

ผมได้ยินเสียงฝีเท้า ของคนวิ่งเข้ามาหาผม

“ธ-เธอเป็นไรป่าว ยูจีนคุง?!” (ซูมิเระ)

“บาดเจ็บตรงไหนมั้ย ยูจีน?!” (ซาร่า)

“…….อื้ม ชั้นพลาดน่ะ” (ยูจีน)

ผมตอบซูมิเระและซาร่า

ผมยังรู้สึกชา

แต่มันไม่ใช่ระดับที่ผมขยับไม่ได้

พายุรุนแรง มากขึ้น และ มากขึ้น

และจากนั้น…*ป่ะชิ๊น* เสียงดัง

ในเวลาเดียวกันที่มันดัง เส้นแสงวิ่ง

สายฟ้าบินออกมา จากเกล็ดมังกรพายุ

ดูเหมือน ‘นั่น’ คืออะไรที่โดนผมตะกี้

“เวทย์สายฟ้า…หือ นั่นปัญหาเยอะจัง” (ยูจีน)

“ยูจีน สายฟ้าโดนตัวเธอตรงๆเมื่อกี้ เธอขยับตัวได้มั้ย?” (ซูมิเระ)

“ยูจีน…เวทย์บาเรียของเธอน่าประทับใจแต่อย่าบุ่มบ่ามสิ” (ซาร่า)

“เราเพียงแค่ตกใจน่ะ” (ยูจีน)

ผมพยายาจะทำตัวแกร่ง โดยยิ้ม เพื่อที่ทั้งสอง จะได้ไม่กังวล

แต่ผมอาจจะลดการ์ดของผมจริงๆนั่น

เวทย์บาเรียของผมอ่อนแอลง เพราะผมเปลี่ยนเป็นรุก

ผมจะบล็อคมันครั้งหน้า

ผมจับดาบเวทย์ ที่ส่องสว่างสดใสสีแดง

มังกรพายุพร้อมด้วยกรงเล็บหัก ดูเหมือนจะระวังเรา มันไม่ไล่ตามมา

ยังไงก็ตาม ฝนแรงขึ้น แรงขึ้น

ถ้าเป็นแบบนี้ อุณหภูมิร่างกายเราจะลดลง และการเคลื่อนไหวของเราอาจจะทื่อเพราะมัน

นั่นเมื่อผมสังเกต

“ซูมิเระ เธอโอเคในฝนมั้ย?” (ยูจีน)

ไม่ใช่ฝนนี้ จะแย่ต่อร่างกายของซูมิเระ ในฐานะอีฟริทเหรอ? -คือที่ผมคิด แต่….

“หืม? ไรเหรอ?” (ซูมิเระ)

ซูมิเระดูเหมือนจะไม่เป็นไรอย่างสิ้นเชิง

ฝนมันระเหยก่อนที่มันจะไปโดนตัวเธอ

ดูเหมือนเธอจะไม่เป็นไร

“ตัวของแกนี่อะไรกันเนี่ย ซูมิเระซัง…” (ซาร่า)

มีม่านแสงบางอย่างอยู่รอบตัวซาร่า ระหว่างที่เธอพูดนั่น งงงัน

มันดูเหมือนจะเป็นเวทย์ป้องกันอัตโนมัติ จากเคอร์ตาน่า

(ดูเหมือนจะไม่มีปัญหากับทั้งสองนะ) (ยูจีน)

ผมยังมีมานาเหลือ ในดาบมานา…

ผมไม่ได้โจมตีซักครั้ง ตั้งแต่ทีแรก

แต่…

*พรึ่บ…พรึ่บ…พรึ่บ*

ผมได้ยินเสียงกระพือปีกใหญ่ ผสมกับเสียงฝน

หอคอมซีนิทเป็นดันเจี้ยน แต่ข้างในกว้างขวางอย่างน่ากลัว

มันถึงระดับที่ว่ามังกรโคลอสซัล บินไปอย่างอิสระได้รอบๆ

ดูเหมือนมันระวัง เพราะการโจมตีของผมกับซาร่าเมื่อกี้

“มันหนีไปบนท้องฟ้า หือ…มันเป็นยังไง ซาร่า?” (ยูจีน)

“ขอโทษที ยูจีน มันอาจจะยากที่ระยะนี้น่ะ” (ซาร่า)

ซาร่าทำหน้าขอโทษ กับคำถามของผม

ดาบเวทย์ศักดิ์สิทธิ์ของซาร่า ไม่ได้แกร่งที่สุดในระยะยาว

เป็นไปได้มากที่สุด ว่ามังกรรู้เรื่องนั้นด้วย

ในกรณีนั้น วิธีที่เหลือคือ…

“ซูมิเระ” (ยูจีน)

“ได้ ปล่อยเราได้เลย☆” (ซูมิเระ)

ซูมิเระยกมือขึ้น

อะไรที่เธอถือ คือไม้เท้าถูกๆ ที่นักเวทย์ฝึกหัดจะใช้

จากซูมิเระ ‘นี่คือที่มันใช้ง่ายสุดน่ะ รู้้ป่ะ’

ซูมิเระได้พัฒนาขึ้นอย่างยอดเยี่ยม ในฐานะนักเวทย์ ด้วยวิชาเวทย์หลังๆ

พูดนั่น ยังมีทางต้องไปอีกไกล เมื่อมันมาถึงเรื่องเวทย์ที่ซับซ้อน และมันส่วนใหญ่ จะค่อนข้างหยาบๆ

“ฮื้ม~♪~♪” (ซูมิเระ)

ซูมิเระโบกไม้เท้าของเธอในอากาศ และมานาจากไม้เท้าปรากฏเป็นลวดลายที่ซับซ้อน

ซูมิเระโบกไม้เท้าของเธอ ระหว่างที่มองอะไรที่เป็นไปได้มากที่สุด ว่าเป็นโน้ตที่จดไว้

(วงกลมเวทย์แน่นๆ ถูกวาดอยู่ในกลางอากาศ…) (ยูจีน)

วงกลมเวทย์ ที่ต้องการนักเวทย์ที่ค่อนข้างจะแกร่ง ก่อนที่สามารถจะทำมันได้

แล้วก็ เห็นว่าคุณต้องการมานาจำนวนมาก แต่นั่นจะไมเป็นปัญหา สำหรับครึ่งพระเจ้าไฟซูมิเระ

วงกลมเวทย์ที่ซับซ้อน ในท้ายที่สุดก็ถูกสร้างอยู่กลางอากาศ

“เสร็จจ้า~☆” (ซูมิเระ)

ซูมิเระพูด

วงกลมเวทย์ ปล่อยแสงที่ทรงพลัง

*ครืน ครืน ครืน*

พื้นสั่น

ซาร่าละผม กลืนน้ำลาย

เวทย์ของอีฟริท ถูกใช้งาน

— “เวทย์แรงค์นักบุญ: [ยักษ์ไฟ]”

ยักษ์ที่สร้างจากไฟ พร้อมขนาดที่อุกอาจที่หัวไปถึงเพดานของดันเจี้ยนสุดท้ายปรากฏ

ความแข็งแกร่งของเวทย์ไปตามนี้: ประถม กลาง สูง กษัตริย์ และขึ้นไปถึงนักบุญ ที่พูดกันว่า เป็นแรงค์ที่แกร่งทีุ่ด ของเวทย์ ที่มนุษย์จะใช้ได้

และกระนั้น เธอสามารถที่จะทำมันได้ ง่ายจัดเลย…

มังกรพายุลนลาน กับยักษ์ไฟ ที่อยู่ดีๆก็โผล่มา

“…เคลื่อนไหว ยักษ์ไฟ” (ซูมิเระ)

ซูมิเระสั่งยักษ์ไฟ

เธอเหงื่อออกเยอะที่นี่

มันดูเหมือนเธอมีปัญหากับควบคุมเวทย์

“ก๊าาาาาาาาาาาาาาาา!!!”

มังกรพายุ คำรามเปิดฉาก

ลำแสงน้ำเงิน ระเบิดแขนของยักษ์ไฟ

“ลุยยย!!!” (ซูมิเระ)

ยักษ์ไฟกอดมังกรพายุ จากคำสั่งของซูมิเระ

“กย้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา!!!!”

มังกรพายุ ร้องเสียงแหลม

มันดิ้นที่จะออกจากยักษ์ไฟ แต่ยักษ์ไฟ เป็นสิ่งมีชีวิิตเวทย์ ที่ไม่ได้มีสสารตั้งแตะเริ่ม

มันตามหลังมังกรพายุ ไกลเท่าที่มันไป

พูดถึงแล้ว มันดูเหมือนซูมิเระ ไม่ได้ควบคุมการเคลื่อนไหวอย่างละเอียด ของยักษ์ไฟ

เห็นว่ามันขยับตามใจ หลังจากซูมิเระสั่ง

มังกรพายุ ที่ถูกกลืนโดยไฟ ดูเหมือนจะไม่มั่นคง

แต่มันไม่ได้ถึงตาย และมันพยายามจะหนี

เห็นนี่ ผมวิ่งไปที่มังกรพายุอยู่

“ยูจีน ไฟมันยัง…!” (ซาร่า)

“มันไม่เป็นไร! หนุนหลังเราด้วยนะ ซาร่า!” (ยูจีน)

“เห้อ! เข้าใจแล้ว!” (ซาร่า)

ผมมุ่งหน้าไปที่ยักษ์ไฟ โดยไม่ลังเล

“กุโออออออออออออออ้!!”

มังกรพายุ บินขึ้นไปบนฟ้า

ทอร์นาโดยักษ์ถูกสร้าง และมันโดนยักษ์ไฟ

*ฟวู้มมมมมมม…*

ตัวขอยักษ์ไฟ จางลงเรื่อยๆ…และในท้ายที่สุด หายไปเหมือนภาพลวงตา

ยังไงก็ตาม ที่ที่ยักษ์ไฟอยู่ เป็นทะเลเพลิง

มังกรพายุ บินอยู่ต่ำๆ อย่างมึนๆ

มันดูเหมือนมันไม่มีแม้แต่กำลัง ที่จะกระพือปีก และเป็นไปได้มากที่สุด ว่ามันลอย ด้วยเวทย์ที่นี่

ผมใส่บาเรีย และกระโจนเข้าไปในไฟ

มังกรพายุ อยู่ข้างบนเลย

ยังไงก็ตาม มันไม่ได้อยู่ในระยะดาบมานา

ทันใดนั้นเอง…

“ดาบเวทย์ศักดิ์สิทธิ์: [ดาบแสง]!” (ซาร่า)

เวทย์ของซาร่า โดนปีกหนึ่งของมังกรพายุ

การโจมตีระยะไกล ที่เธอไม่เหมาะ

เพราะนั่น พลังต่ำ

แต่นั่นพอแล้ว ที่จะทำสมดุล ของมังกรพายุที่อ่อนแอ หวั่นไหว

*วู้มมมม!*

เสียงหนักถูกสร้าง ขณะที่ร่างขนาดโคลอสซัล ของมังกร กระแทกเข้ากับพื้น

ความชื้นของที่ลุ่มทั้งหมดหายไปแล้ว เพราะไฟของซูมิเระ

ผมกระโดดไปที่พื้น เพื่อทำให้ที่ยืนดีขึ้น และไปถึงข้างมังกรพายุ ทันที

ผมจะไม่ปล่อยให้โอกาสนี้ หนีไป

— “สไตล์เสียงสะท้อนสองสวรรค์ – [ผ่ามิติ]” (ยูจีน)

ผมสไลซ์หัวมังกร ในหนึ่งการฟัน

หัวของมังกรล้มราบไปบนพื้น

(เราทำมันได้…ใช่มะเนี่ย?) (ยูจีน)

มันไม่ยืนขึ้นอีกครั้งเหมือนสัตว์สวรรค์…ผมหวังนะ

ดั่งจะตอบความกลัวผม…

— “ชัยชนะของนักสำรวจยูจีน ยินดีด้วย”

เสียงนางฟ้า ดังในดันเจี้ยน

“ฟฟฟฟู่…” (ยูจีน)

ผมหายใจ

“ยูจีนคุง!” (ซูมิเระ)

“ยูจีน!” (ซาร่า)

ซูมิเระและซาร่า กอดผม

“เราทำมันได้!” (ซูมเระ)

ซูมิเระกอดผม และโอบแขนเธอ รอบคอผม

มันรู้สึกดั่งว่าเธอจะจูบผมแล้วแบบนี้

“เหมือน-ที่-พูด แกมันเกาะแกะมากไปแล้ว ซูมิเระซัง! ชิ้ว ไป๊!” (ซาร่า)

ซาร่าพยายามจะฉีกซูมิเระออก แต่เธอไม่ให้ทำ

เธอกอดผม แน่นขึ้นและแน่นขึ้น

“ไม่อยากอ่ะ~” (ซูมิเระ)

“อีนี่หนิ…ได้ เฮ้ ยูจีน  ยินดีด้วยนะที่กำจัดหัวหน้าชั้น” (ซาร่า)

ซาร่ายิ้ม และจูบแก้มขอผม

“เฮ้!! แกทำไรวะ อีซาร่าซัง?!” (ซูมิเระ)

“ฮึ่ม ไม่ใช่นั่นไม่เป็นไรอ๋องะ? มันระหว่างชั้นกับยูจีนเค้า” (ซาร่า)

“แกมันสมาชิกปาร์ตี้ชั่วคราว!” (ซูมิเระ)

“แล้วแกก็เป็นพวกเพิ่งจะหัดเดินย่ะ!” (ซาร่า)

“อะไรยะ?!” (ซูมิเระ)

“อะไรล่ะยะ?” (ซาร่า)

“ใจเย็น เธอก็ด้วย” (ยูจีน)

ผมไม่มีสิทธิ์ไปพูดอะไรเรื่องคลอดด์ทั้งนั้น แบบนี้

อะไรที่ผมทำได้ คือซ่อมความสัมพันธ์ระหว่างสองคนนี้งั้นเหรอ…?

ทันใดนั้น จู่ๆ ผมก็รู้สึกถึงสายตา

อุปกรณ์เวทย์ ของระบบดาวเทียมได้เฝ้าดูเราที่นี่

ดูเหมือนมันถูกแพร่ภาพสด

(ชั้นรู้สึกว่า มันมีคนมากกว่าเยอะที่ดู เมื่อมันเรื่องภาพสดชั้น 50…) (ยูจีน)

คนจากสภานักเรียน อาจสร้างปัญหาเพิ่ม

อย่าไปเข้าใกล้อาคารสภานักเรียนดีกว่า

ผมรู้สึกว่า ผมจะถูกบอกหลายอย่าง เกี่ยวกับซูมิเระ

“!!”

“อ๊ะ!!”

ซูมิเระและซาร่่า ยังกัดกันอยู่ตรงนั้น

พูดนั่น มันไม่ได้เหมือนกับว่าทั้งสอโกรธจริง มันก็แค่แขวะกันแบบเดิมๆ

“ซูมิเระ ซาร่า ไปกินเป็นการฉลอง ที่ผ่านชั้น 50 มั้ย?” (ยูจีน)

“”เอาดิ!!!””

ทั้งสองหยุดแขวะกันในทันที และตอบพร้อมกัน

…ไม่ใช้เธอทั้งสอง จริงๆแล้วเป็นเพื่อนที่ดีกันเหรอ

และนี่ คือที่เราสามารถผ่านชั้น 50 ของหอคอยซีนิท

เจอกันพรุ่งนี้นะครับ

2 /2

 แปลโดย: wayuwayu

เป้าหมายเดือน 10/66

ค่าเน็ต 200/200

กาแฟ 100/300

คอมใหม่ 0/2000

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

วายุ แซ่จิว

กสิกรไทย

ถ้าท่านชอบและอยากอ่านเพิ่ม โปรดโดเนทสนับสนุนผู้แปลด้วยนะครับ สปอนเซอร์ตอนให้อัพโหลดเพิ่มทันที แจ้งได้ทาง Facebook ครับ