นักดาบนุ่มนิ่มกับพลังโจมตีศูนย์ ~ถูกออราเคิลเพื่อนวัยเด็กทิ้ง เข้าโรงเรียนเวทมนต์ และจบที่ดูแลเจ้าอสูร - ตอนที่ 39 ยูจีน เจอหัวหน้าชั้นที่ 70
39 ยูจีน เจอหัวหน้าชั้นที่ 70
◇หอคอยซีนิท – ชั้น 61◇
ผมมาถึงโซนทะเลของต้นไม้ผ่านลิฟต์ดันเจี้ยน
ผมสูดหายใจลึกๆ
อากาศชื้น
หมอกหนา
ชั้น 60 และขึ้นไป เป็นโซนป่าของต้นไม้ต่อไป แต่วิสัยทัศน์ของชั้น 61 นั้นแย่
*…หึ่งงง…หึ่งงง…หึ่งงง…หึ่งงง…*
เสียงที่น่ารำคาญของการกระพือปีก ได้ยินได้จากอีกฝั่งของหมอกสีขาว
หน่วยสอดแนมผึ้งนักฆ่า น่าจะทำการวนรอบ
“กย้าา!!”
ผมได้ยินเสียงกรีดร้องที่อู้อี้
ผมมุ่งหน้าไปที่ที่เสียงกรีดร้องมา ระหว่างที่ซ่อนตัวตนของผม
ผมคิดว่าผมจะช่วยพวกเขา ถ้ามันเป็นนักสำรวจคนอื่น แต่…
(ที่ถูกขนไป เป็นก็อบลิน หือ…) (ยูจีน)
ก็อบลินที่เหนื่อย ถูกขนไปโดยผึ้งนักฆ่า เหนือที่ที่ผมซ่อนอยู่
ก็อบลินน่าจะถูกขนไปที่รัง และกลายเป็นอาหารให้กับราชินีผึ้ง หรือตัวอ่อน
ก็อบลินมีปัญหา สำหรับนักสำรวจผู้เริ่มต้นในชั้นล่างๆของหอคอยซีนิท แต่ในชั้น 60 พวกมันเป็นเหยื่อสำหรับมอนสเตอร์แมลง
และนักสำรวจ ก็ไม่ใช่ข้อยกเว้น
คุณชุบชีวิตด้วยหยดน้ำชุบชีวิตได้ ถ้ามันต่ำกว่าชั้น 100 ในหอคอยซีนิท
แต่นั่น เมื่อคุณไม่ถูกกินโดยมอนสเตอร์
ผึ้งนักฆ่า และมดกองททัพ ปรากฏมาทั่วชั้น 60 และอารัคเนและลาเมีย ปรากฎมาข้างบนชั้น 70
มอนสเตอร์ทั้งหมดเคลื่อนไหวเป็นฝูง และดุร้าย
แล้วก็ พวกมันทั้งหมด เป็นมอนสเตอร์ที่กินเยอะ และมันชอบที่จะพาเหยื่อที่พวกมันล่าได้กลับไป
(มันเป็นทางเลือกที่ถูก ที่จะฟังคำแนะนำจากเอริ) (ยูจีน)
คอนนี้ ผมเป็นเป็นนักสำรวจโซโล่
ผมขาดวิธีโจมตีอย่างน่าเหนื่อยหน่าย
มาเลี่ยงการต่อสู้ที่ไม่จำเป็นเถอะ
โชคดี วิสัยทัศน์ันแย่ เพราะหมอก
ผมลบตัวตน และเดินหน้าผ่านทะเลป่าสลัวๆ
ที่เวลา เมื่อผมเข้าไปลึกข้างใน
“…!!”
“!!”
ผมได้ยินเสียงจากไกลๆ
ไม่ใช่ก็อบลิน ไม่ใช่ออร์ค
มันเป็นเสียงของมนุษย์
พวกเขาต้องสู้อยู่แน่นอน
ผมได้ยินเสียงของดาบปะทะ และเสียงระเบิดของเววทย์
และผมได้ยินเสียงของคน ปนอยู่ในนั้น
(พวกเค้าถูกโจมตีโดยมอนสเตอร์ แล้วดิ้นรนอยู่เหรอ…?) (ยุจีน)
ผมรีบไปที่นั่น ระหว่างที่ทำให้มั่นใจ ว่าไม่สร้างเสียงฝีเท้า
“บัดซบเอ้ย! มันมาไม่หยุดเลย!!”
“นายต้องกำจัดกัปตันมดกองทัพ ไม่งั้นพวกมันจะโจมตีไม่จบ! เมื่อมดกองทัพตาย มันจะปล่อยน้ำที่เรียกพวกของมัน!”
“ชั้นรู้เรื่องนั้น! ปัญหาคือ เราต้องกำจัดมดกองทัพไปเป็น 100 เพื่อที่จะกำจัดกัปตันอ่ะดิ!”
“ไม่นะ! อีกคนล้มแล้ว! ระยำเอ้ย!”
“ถ้าแค่เราไม่ไปเกี่ยวข้อง กับพวกคนน่าสงสัยพวกนั้น!”
“มาบ่นทีหลังน่า!! ใครก็ได้เอาไอเท็มฮีลออกมาที!!”
ผมบอกได้ว่าพวกเขาอยู่ในสถานการณ์ที่ลำบาก จากการสนทนาของพวกเขา
ไม่ แค่มองผมกก็บอกได้
ปาร์ตี้นักสำรวจ ถูกล้อมไปด้วยกองทัพมด ที่ใหญ่กว่าม้า
นักสำรวจมีเครื่องหมายของผ้าแดงกับดาบดำ ที่แขนของพวกเขา
นักสำรวจของอาณาจักรแกรนด์แฟลร์
ผมมาช่วยโดยไม่ลังเล
“ชั้นจะช่วย” (ยูจีน)
เมื่อผมพูดนี่ ผมเริ่มร่ายเวทย์ฮีล บนนักสำรวจที่ล้มและเลือดออกอย่างหนัก
“…เอ๋?”
นักสำรวจที่หมดสติจากการเลือดไหล ตื่นขึ้น
“มีคนบาดเจ็บอีกมั้ย?!” (ยูจีน)
“คนอื่นขยับได้ไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง! ต-แต่ นายเป็นใครกัน?!”
“นักเรียนของโรงเรียนไลเคียน จากอาณาจักร” (ยูจีน)
“นักสำรวจนักเรียน หือ! ขอบคุณที่ช่วย! แต่เราต้องทำบางอย่าง เกี่ยวกับฝูงมดกองทัพ…”
“มากำจัดกัปตันเถอะ แบบนั้น พวกมันจเสียผู้นำแล้ววิ่งหนี” (ยูจีน)
คาโล่เซ็นไปบอกผม แผนพื้นฐาน เมื่อเจอกับมดกองทัพ
“ตัวนั้นเป็นมดกัปตัน… แต่มันถูกปกป้องโดยมดกองทัพ และเราไปหามันไม่ได้!”
คนที่ดูเหมือนผู้นำนักสำรวจ ชี้ที่มดกองทัพหนึ่งตัว ระหว่างที่ดูกลัว
มันใหญ่กว่าตัวอื่นในฝูงหนึ่งขนาด และมันมีเขางอกออกมาจากหัวของมัน
(ตัวนั้น หือ…) (ยูจีน)
ผมชักดาบของผมที่เอว
แต่ดาบเหล็กธรรมดา ถ้าจะฟันไม่ผ่านกระดูกแมลง ของมดกอมัพ
ผมไม่มีทางเลือก นอกจากทำมัน…
(ฉันจะยืมมานาของเจ้าอสูรเอริเนียส ภายใต้สัญญา…) (ยูจีน)
*ซุซุซุ*
ใบมีดของดาบเหล็กธรรมดา ย้อมเป็นสีดำในความมืด
—ดาบมานา: [ดาบความมืด]
(คุ…มานาของเอริหยาบจัดเลย…) (ยูจีน)
ผมไม่คิดว่าผมจะใช้เวลากับนี่นานได้
ผมลดเอว
“ฮ-เฮ้ย หนุ่ม! มีแผนจะทำอะไร?!”
หนึ่งในคนจากปาร์ตี้นักสำรวจ พูดกับผม
“…ชั้นจะกำจัดดกัปตัน พวกนายได้โปรดดึความสนใจมดซักวินึงได้มั้ย?” (ยูจีน)
“น-นั่นบุ่มบ่ามไปนะ! นายมีแผนจะพุ่งเข้าไปในฝูงนั้นเลยเหรอ?!”
“ใช่ ไม่มีเวลาแล้ว ชั้นเลยจะไป” (ยูจีน)
“คุ…! ใครก็ได้สนับสนุนหนุ่มนั่นที!!”
มันดูเหมือนเขาลังเลชั่วครู่ แต่ผู้นำออกคำสั่ง
“[ฝนลูกธนูไฟ]!”
หนึ่ง่ในนักเวทย์ของปาร์ตี้นักสำรวจ ร่ายเวทย์
ลูกธนูไฟประมาณ 10 ดอก ตกลงไปใส่มดกองทัพเป็นฝน
มดกองทัพหยุดช่วงเวลาหนึ่ง
—สไตล์เสียงสะท้อนสองสวรรค์: [ก้าวเท้าที่ว่างเปล่า]
ผมกลายป็นพายุพัด และพุงเข้าไปที่ฝูงของมดกองทัพ
มดกองทัพอัดกัน จนถึงจุดที่ว่าตัวพวกมันชนกัน ดังนั้นมันเป็นไปไม่ได้ ที่จะเลื้อยไประหว่างพวกมัน
ผมวิ่งไปบนกระดูกแมลงแข็งๆของกอทัพมด และเตะพวกมัน เพื่อที่จะกระโดดไปสู่มดที่ลึกอยู่ข้างใน
ผมทำนั่นซ้ำ และชิดระยะกับมดกัปตัน
“ช่าาาาาา!!!”
มันไม่เหมือนว่ามดกองทัพ จะมองดูเงียบๆ พวกมันพยายามจะโจมตีผม
อาวุธของมด คือคางที่มีเขี้ยวขม และขาที่เหมือนใบมีด 6 ขา
(เวทย์บาเรีย: [เกราะลม]) (ยูจีน)
การเคลื่อนไหวผมทื่อไป เมื่อผมใส่บาเรียที่ทนทาน
ผมตัดสินใจที่จะใช้บาเรียไม่ใช่เพื่อกันการโจมตีของมดกองทัพ แต่เพื่อเลี่ยงพวกมัน
“คิช่าาาาาาาา!!!”
มดกัปตันตรงหน้าผม ส่งเสียงคำรามของสงคราม
มดตัวนี้ ที่หนึ่งขนาดใหญ่กว่ามดกองทัพรอบๆ เข้ามาใส่ผม…แต่มดกัปตันอยู่ในระยะของผมแล้ว
—สไตล์เสียงสะท้อนสองสวรรค์: [โอนิฟันสไลซ์]
ผมเหวี่ยงดาบดำ
ไม่มีเสียง หรือการต้าน
หัวมดกัปตัน หลนลงที่พื้น ดั่งผมฟันเยลลี่นุ่มๆ
◇◇
“พวก นายช่วยเราไว้นะนั่น จริงๆนะ!!”
หลังจากที่กำจัดมดกัปตันแล้ว ฝูงมดกองทัพ เสียสายการบัญชาการ และตื่นตกใจ
พูดนั่น มี่ที่มันชอบมีกัปตันใหม่เกิดขึึ้นมาในฝูงของมัน ขณะที่เวลาผ่านไป เราเลยรีบออกจากที่นั่น
เราได้กลับมาสู่บริเวณลิฟต์ดันเจี้ยน
ตัวผมรู้สึกหนัก จากการสะท้อน ที่ยืมมานาของเอริ
ผมไม่คิดว่า ผมจะสำรวจต่อได้วันนี้
“ได้โปรดให้เราได้ขอบคุณนายอีกครั้ง ชั้นเป็นผู้นำของปาร์ตี้นักสำรวจ ในสังกัดของกองทัพจักรวรรดิ เอ็ดวาร์ด นายช่วยเราไว้นั่น ชั้นไม่มีอะไรอยู่บนมือ แต่ชั้นจะจ่ายค่าสนับสนุนเราทีหลังนะ”
“ชั้นเป็นนักเรียนปี 2 ของโรงเรียนเวทมนตร์ไลเคียน ยูจีน พ่อชั้นเป็นสมาชิกของกองทัพจักรวรรดิ” (ยูจีน)
ผมจับมือกับผู้นำ ที่เสนอมือของเขา
มันไม่ควรจะเป็นการคุยที่แปลก…แต่ผู้นำขมวดคิ้ว
“ยูจีน…?”
“หัวหน้า เป็นไปได้มั้ยว่าหนุ่มนี่…”
“เฮ้ หนุ่ม ได้โปรดบอกชื่อสกุลมาได้มั้ย?”
“ยูจีน…ซานตาฟิลด์” (ยูจีน)
“””?!”””
ทุกคนตอบสนองกับคำพูดของผม
“ลูกชายของดาบจักรวรรดิ…”
“ที่ว่ากันว่าสู้กับเซอร์เบอรัสคนเดียว…”
“ไม่ต้องสงสัยเลยเค้าเก่งขนาดนั้น”
หลายสิ่ง ถูกค้นพบในทันที
ยังไงซะ มันเป็นชื่อนามสกุลที่หายาก ในทวีปใต้ ดังนั้นมันช่วยไมได้
“ขออภัยที่เราหยาบคาย! เราได้ไปด้วยกันกับพ่อของคุณ บนการเดินทางปราบสัตว์อสูรที่ยิ่งใหญ่! การที่สามาเผชิญหน้า กับภัยของอาณาจักรด้วยกัน เป็นเกียรติของเราอย่างสูง!”
น้ำเสียงของเขาเปลี่ยนโดยสิ้นเชิง และเขาตะเบ๊ะผม
“ด-ได้โปปรดแป้ปนึงดิพี่ มันจริง ที่ว่าพ่อผมเป็นเจ้าหน้าที่ชั้นสูง แต่ผมออกจากโรงเรียนมาทหารมา ผมเลยเป็นแค่นักเรียนธรรมดาตอนนี้ ได้โปรด พูดกับผมเหมือนที่พี่จะพูดปรกติเหอะ” (ยูจีน)
มันจะยากที่จะคุยกับคนเหล่านี้ ที่มาทำความคำรพ และดูแก่กว่าผมไปมากกว่า 10 ปี
“แต่…”
มันดูเหมือนเขาไม่เชื่อ แต่ผมขอผู้นำ ให้คุยกับผมปรกติ
“พูดถึงแล้ว นั่นอันตรายนะเมื่อกี้ แต่ผมได้ยินมาว่า จำนวนของฝูงมันไม่ได้ใหญ่ขนาดนั้นในชั้น 61 นะ” (ยูจีน)
ผมถามเกี่ยวกับการต่อสู้กับมดกองทัพ
ผมได้ยินเกี่ยวกับมัน จากคาโล่เซ็นไปด้วย มอนสเตอร์แมลงเริ่มปรากฏมาในชั้นที่ 61 แต่พวกมันส่วนใหญ่ อยู่ตามลำพัง
มันควรจะหายาก ที่จะเจออฝูง ที่มากว่า 100
“ใช่… จริงๆแล้ว มดกองทัพพวกนั้น ถูกรวมมาโดยบางคนแปลกๆน่ะ…”
ผูนำอธิบายกับผม
มันดูเหมือน รระหว่งที่พวกเขาสำรวจชั้น 61 มีนักสำรวจในผ้าคลุมสีเทาที่ซ่อนหน้า ที่ไม่มีเครื่องหมายของอาณาจักร สหพันธรัฐ และพันธมิตร**
<เปลี่ยนจากสหภาพศักดิ์สิทธิ์เป็นพันธมิตร เพราะมันชนกับสหภาพดันเจี้ยน>
แน่นอน มันไม่่ใช่นักเรียนโรงเรียนด้วยเหมือนกัน
ชุดนักสำรวจ ของนักเรียนโรงเรียน มีเครื่องหมายโรงเรียนอยู่บนมั้น ดังนั้นคุณบอกได้จากการมองผ่านๆทีเดียว
ปรกติแล้วถ้าคุณเป็นนักสำรวจ จากประเทศเดียวกัน อย่างน้อยคุณก็จะทักทายพวกเขา; ถ้าพวกเขาไม่ทำ คุณไม่เข้าใกล้พวกเขา เพื่อเลี่ยงปัญหาที่ไม่จำเป็น
มันหายาก ที่จะเจอบางคน ที่ไม่ได้อยู่ในสังกัดของ 3 ประเทศ ในทวีปใต้
ไม่มันเป็นนักสำรวจจากทวีปอื่น มันก็เป็น…
“สหภาพดันเจี้ยน ได้สื่อออกมาว่าโบสถ์งูไปๆมาๆหอคอยซีนิท”
“สหภาพดันเจี้ยน บอกเราให้รายงานมัน เมื่อไหร่ก็ตามที่เราเจอพวกเค้า”
“นั่นทำไม เราเลยพูดกับคนนั้นเผื่อไว้ แต่…”
เมื่อพวกเขาพูดกับนักสำรวจที่น่าสงสัยคนนั้น เขาวิ่งหนีไป โดยไม่พูดอะไร
พวกเขาลังเล ว่าจะไล่ตามไปดีหรือไม่ แต่ฝูงของมอนสเตอร์ โจมตีพวกเขากระทันหัน
“คนนั้นน่าจะใช้ฟลูตเหยื่อล่อ เพื่อเรียกมอนสเตอร์น่ะ”
“มันจริงที่เราได้ยินเสียงเบาๆของฟลูต ที่มีมานาผสมอยู่ในมัน แต่ทำไมทำบางอย่างแบบนั้นล่ะ…?
“ใครจะรู้ แต่คนนั้น น่าจะทำบางอย่าง ที่จะแย่ถ้าถูกรู้เข้า”
“พูดถึงแล้ว ในอดีตผม…” (ยูจีน)
ผมบอกพวกเขาถึงสร้อยคอเงิน ที่ทำหน้าทีเป็นเครื่องหมายของโบสถ์งู
พูดถึงแล้ว ผมมอบสร้อยคอเงินนั้นให้สหภาพดันเจี้ยน
“โบสถ์งู หือ…”
“เจ้าพวกบูชาเจ้าอสูร มันคิดอะ..ไรกันอยู่เนี่ย?”
“แน่นอน มันเพื่อนำเจ้าอสูรกลับมา”
“อย่าเลยดีกว่ามั้ง”
“ไม่ว่ายังไง มาจบมันไว้ตรงนี้ สำหรับวันนี้เถอะ เราตองทำการเตรียมการสำรวจครั้งหน้าให้พอด้วย”
ผู้นำพูดนี่ และตบมือของเขา
“พูดถึงแล้ว ทำไมคุณพยายามมาก ที่จะสำรวจชั้น 61 คนเดียวเหรอ ยูจีนโดโนะ?”
หนึ่งในนักสำรวจ ถามผมในความสงสัย
“ผมมีสมาชิกปาร์ตี้ 2 คน แต่พวกเธอมีธุระอื่นที่ต้องไปทำกันน่ะ” (ยูจีน)
“ถ้าผมจำไม่ผิด ผู้สมัครเป็นสตรีศักดิ์สิทธ์ตัวท็อป จากคาลเดีย และครึ่งพระเจ้าไฟที่มาจากโลกคู่ขนาน”
“รู้มากขนาดนั้นได้ไงเนี่ย…?” (ยูจีน)
เขารู้?!
“ฮ่าฮ่าฮ่า! กองทัพจักรวรรดิ เต็มไปด้วยข่าวลือเกี่ยวกับคุณน่ะ”
“ไม่ใช่คุณจะสามารถกลับไปเป็นผู้สมัครเป็นเจ้าหน้าที่ได้ เท่าที่คุณเป็นอยู่ตอนนี้เหรอ ยูจีนโดโนะ?”
“เฮ้ยเฮ้ย ยูจีนโดโนะท้าทายตำนานชั้น 500 นะ รู้ป่าว? ไม่มีทางว่าคุณเค้าจะพอใจกับชั้น 61”
“ไม่ ผม…” (ยูจีน)
โชคร้าย ที่ผมกลับไปเป็นผู้สมัครเป็นเจ้าหน้าที่ไม่ได้
จากเอริ เห็นว่าผมยืมมานาเธอได้ จากบริเวณใกล้กับหอคอยซีนิทเท่านั้น
ชัดเจนว่า ผมพาซูมิเระไปที่อาณาจักรก็ไม่ได้ด้วย
ในท้ายที่สุด ผมยังเป็นนักดาบ ที่สู้คนเดียวไม่ได้
“พูดถึงแล้ว พ่อคุณได้ติดต่ออะไรมามั้ยมั้ย? เหมือนเมื่อตอนที่คุณกำจัดสัตว์สวรรค์น่ะ”
“ไม่ ป๊าผมเป็นคนประเภทที่ไม่แทรกแซงน่ะ” (ยูจีน)
“อย่างที่คาดกับดาบจักรวรรดิซามะ งั้นเค้าก็พูดว่าอย่าเพิ่งพอใจ ด้วยแค่กำจัดสัตว์สวรรค์”
“ฮ่าฮ่า…” (ยูจีน)
ผมหัวเราะแห้งๆ
มันจริงที่มันจะโอเค ที่เขาจะโทรหาผมอย่างน้อยซักครั้ง เมื่อผมกลายเป็นที่พูดกันในกองทัพจักรวรรดิ
แต่เขาไมได้โทรหาผมซักครั้ง ตั้งแต่เวลาที่เขาบอกผม ‘สบายๆในโรงเรียนนะ แล้วเปิดหูเปิดตาให้กว้างๆนิดนึง’
ผมไม่ได้กลับไปที่อาณาจักรปีที่แล้ว
(ชั้นควรจะโผล่ไป วันครบรอบที่แม่เสีย…) (ยูจีน)
ผมคิดนั่น
หลังจากนั้น ผมใช้ลิฟต์ดันเจี้ยนด้วยกัน กับนักสำรวจคนอื่นจากอาณาจักร และกลับไปที่พื้น
ตัวผมรู้สึกหนักเพราะผมใช้มานาขอเจ้าอสูร แต่ผมถูกบอก ‘ได้โปรดให้เราได้เลี้ยงอาหารเป็นการขอบคุณ!’ และผมจบที่ไปกินอาหารเย็นที่โรงเตี๊ยม ที่พวกเขาไปบ่อย
ผมสามารถที่จะได้ยินเกี่ยวกับสถานะปัจจุบันของอาณาจักร และกองทัพจักรวรรดิ
นั่นพูดแล้ว ผมได้ออกมาจากอาณาตักร มามากกว่าปีนิดหน่อย
ไม่มีความเปลี่ยนแปลงใหญ่
องค์จักรวรรดิเล็งไปที่การรวมทวีปใต้เข้าด้วยกัน และขยายกองทัพเพื่อการนั้น แต่พันธมิตรศักดิ์สิทธิ์ และสหพันธรัฐบลูวอเทอร์ ก็ได้ขยายกองทัพของพวกกเขาด้วยในการตอบสนอง ดังนั้นมันเหมือนแบบเดิมๆ
ทวีปใต้มีการระบาดของมอนสเตอร์ที่เป็นเอกลักษณ์ ที่เรียกว่าสัตว์อสูรที่ยิ่งใหญ่ ที่เป็นกำหนดภัยพิบัติธรรมชาติ ที่ได้ความถี่เยอะขึ้น และประเทศต่างๆ ยุ่งอยู่กับการรับมือกับนั่น
มีข่าวลือว่าเจ้าอสูรผู้ยิ่งใหญ่จะฟื้นคืนชีพ ดังนั้นผมสงสัย ว่าคนไม่มีสงครามใหญ่เร็วๆนี้หรอก
สงครามสุดท้าย มันเกี่ยวกับความขัดแย้ง ของจักรพรรดิคนต่อไป แต่จักรพรรดิปัจจุบันยังมีชีวิตชีวาอยู่ ดังนั้นมันเชยยังไม่รุนแรงมาก แต่ผู้สมัครแคบลง ทีละนิดทีละนิด
…ชื่อของเพื่อนวัยเด็กของผม ยังอยู่ในลิสต์ผู้สมัคร
“ยังไงซะ งั้น ขอบคุณสำหรับวันนี้ ยูจีนโดโนะ!”
“ถ้ามีอะไรที่สร้างปัญหาให้คุณ ได้โปปรดเรียกเราได้นะ!”
“แต่เราเป็นคนที่ถูกช่วยนะ?”
“ไม่หรอก ผมสนุกวันนี้ ได้โปรดระวังในการสำรวจครั้งหน้านะครับ” (ยูจีน)
“คุณ…ได้โปรดฟังผมแค่อย่างเดียวนี้ได้มั้ย? คุณคิดว่าผมจุ้นจ้านก็ได้”
“มันคืออะไรเหรอ?” (ยูจีน)
ผู้นำพูดด้วยหน้าตาที่จริงจัง
“ท่านได้โปรดเว้นจากการสำรวจคนเดียวได้มั้ย? โดยเฉพาะ เมื่อเวลานี้ ที่มีคนที่น่าสงสัยเดินกันอยู่ในดันเจี้ยนสุดท้าย นักสำรวจที่มีทักษะ ชอบที่จะโซโล่หรือไปกับกลุ่มเล็กๆของอีลิท แต่พวกเค้าส่วนใหญ่ตายกับความผิดพลาดเดียว ได้โปรดระวังด้วยครับ”
“รับทราบ” (ยูจีน)
ผมฟังการเตือนของเขา และพยักหน้า
ผมแยกจากปาร์ตี้นักสำรวจในแบบนี้ และกลับไปที่หอ
มันเป็นซักพักแล้ว ตั้งแต่ที่ผได้คุยกันอย่างมีชีวิตชีวา เกี่ยวกับบ้านเกิดของผม มันสนุก
ขอบคุณเรื่องนั้น ผมจบที่การฝันถึงเพื่อนวัยเด็กของผม
◇ไม่กี่วันต่อมา◇
“…ย-ยูจีนคุง มอนสเตอร์มันไม่สังเกตเราจริงๆเหรอ?”
ซูมิเระที่จับมือผม ดูไปรอบๆดันเจี้ยนอย่างกระสับกระส่าย ในความสงสัย
ตอนนี้ เราอยู่ในชั้น 52
การไปต่อจากที่เราทำก่อนหน้า กับคาโล่เซ็นไป
มันจะเป็นครั้งที่ 3 ดังนั้นมันเป็นชั้นที่ผมมาบ่อยแล้วตอนนี้
“ใช่ ซ่อนตำแหน่ง ทำให้เราดึงภาพมาจากทิวทัศน์รอบๆเรา มานาของเธอสูง ตัวเราเลยกังวลว่ามอนสเตอร์จะสังเกตเรา แต่มันดูเหมือเราไม่เป็นไร” (ยูจีน)
ผมตอบ
ผมได้สำรวจคนเดียวซักพัก แต่มันดูเหมือนวิชาเวทย์ที่ซูมิเระเรียนได้จบแล้วตอนนี้ ผมเลยชวยซูมิเระมาที่หอคอยซีนิท
สถิติปัจจุบันของผมคือชั้น 65
ซูมิเระคือชั้น 52 ดังนั้นมีความต่างแล้วตอน้
ผมคิดอยู่ว่าจะกำจัดนั่นไป
เราเลี่ยงการต่อสู้ที่ไร้จุดหมาย และมุ่งหน้าไปที่ชั้นสูงขึ้น ด้วยความแน่นอน
พูดถึงแล้ว หัวหน้าชั้นต่อไปของชั้น 60 เป็นราชาทรีแอนท์ที่เล็กกว่าก่อนหน้า
ซูมิเระใช้เวทย์ทรงพลัง ที่เธอเชี่ยวชาญไม่นานมานี้ ที่เรียกว่า เวทย์ไฟกษัตริย์: [ฟีนิกซ์] เพื่อจะเผามัน
ที่ผมดิ้นรนก่อนหน้ามันอะไรกันเนี่ย…?
ตอนนี้เราเดินหน้าไปชั้นที่ 65 เงียยๆ
“…ฮฮฮฮฮฮฮิ้!” (ซูมิเระ)
ซูมิเระกรี้ดในเสียงเบาๆ
*หึ่งงงง…หึ่งงงง…หึ่งงงง…หึ่งงงง…หึ่งงงง…หึ่งงงง…หึ่งงงง…หึ่งงงง…หึ่งงงง…หึ่งงงง…หึ่งงงง…หึ่งงงง…หึ่งงงง…หึ่งงงง…หึ่งงงง…หึ่งงงง…หึ่งงงง…หึ่งงงง…หึ่งงงง…หึ่งงงง…หึ่งงงง*
ผึ้งนักฆ่าบินกันอยู่อย่างยุ่งๆ บนทะเลขงอคนไม้
“พิกกกกกิ๊!!!”
ในบางเวลา เราจะได้ยนิเสียงกรีดร้องขอความตาย ของมอนสเตอร์ที่น่าสงสารที่ถูกจับ
เสียงร้องเมื่อกี้ ต้องมาจากออร์คแน่
* คะช่ะ…คะช่ะ…คะช่ะ…คะช่ะ…คะช่ะ…คะช่ะ…คะช่ะ…คะช่ะ…คะช่ะ…คะช่ะ…คะช่ะ…คะช่ะ…คะช่ะ…คะช่ะ…คะช่ะ…คะช่ะ…คะช่ะ…คะช่ะ…คะช่ะ…คะช่ะ…คะช่ะ…คะช่ะ…คะช่ะ…คะช่ะ…*
เสียงฝีเท้าแปลกๆ จากมดกองทัพ
ก็อบลินที่โชคร้ายไม่กี่ตัว ถูกกินอยู่ที่นี่
โลกที่ถูกต้อง ที่ความแกร่ง กินความอ่อนแอ่
“…”
ซูมิเระซีดไป และมองไปทางอื่น
“โอเคป่าว ซูมิเระ?” (ยูจีน)
“ตัวเราโอคะ—โว่ว” (ซูมิเระ)
เธอพยักหน้าอย่างกล้าหาญ
มันไม่ได้ดูเหมือนเธอสบายดี
ผมโยนหัวเรี่องเข้าไป เพื่อที่จะเบี่ยงความสนใจของเธอ
“เวทย์ที่ตัวเธอใช้กำจัดราชาทรีแอนท์นั้นน่าประทับใจอ่ะ เวทย์ไฟมันได้ผลดีกับมอนสเตอร์แมลง ดังนั้นตัวเราหวังพึ่งตัวเธอเมื่อนั่นเกิดขึ้นนะ” (ยูจีน)
“ด-ได้… แต่ไม่ใช่แมลงมันชอบเข้าหาเวทย์ไฟเหรอ?” (ซูมิเระ)
“มันอาจจะเป็นอย่างนั้น” (ยูจีน)
“เมื่อนั่นเกิดขึ้น ชั้นจะเผาพวกมัน 《ทั้งหมด》 ตายเลย!” (ซูมิเระ)
เธอตั้งความมุ่งมั่น ด้วยหน้าที่กลัวๆ
พูดนั่นปั้ป มอนสเตอร์ไม่ได้สังเกตเรา
ผึ้งนักฆ่าและมดกองทัพ ไม่ใช่มอนสเตอร์ที่มีความฉลาดสูง
ตราบใดที่เราเขาใจรูปแบบการเคลื่อนไหวของพวกมัน และหลบมันอย่างถูกต้อง เราไม่ต้องสู้พวกมัน
…………
………
……
…
“เรา…มากันได้ถึงชั้น 69 ง่ายๆยังไงก็ไม่รู้นะ” (ซูมิเระ)
ซูมิเระทำหน้าตางงงัน
“ใช่ แต่หัวหน้าชั้นอยู่ข้างบนและเราเลี่ยงการต่อสู้ไม่ได้” (ยูจีน)
“ซาร่าจัง…จะไม่มา ใช่มั้ย?” (ซูมิเระ)
“ตัวเราเรียกเธอแล้ว” (ยูจีน)
สถิติของซาร่า คือชั้น 89
นั่นทำไมเธอมาที่ชั้น 70 ได้ แต่…
“ต-ตัวเรารับมือกับมอนสเตอร์แมลงไม่ได้อ่ะ…” (ซาร่า)
เธอบอกนี่กับผม อย่าขอโทษสุดขีด
เธอพูดว่าเธอจะเป็นภาระแทน เลยไม่ร่วมด้วย
แล้วก็ ซาร่ายังมีงานสภานักเรียนเหลือ
บันไดไปชั้น 70 อยู่ตรงหน้าของเรา
“เราทำยังไงดี อยากจะดูหน้าของหัวหน้าชั้นมั้ย?” (ยูจีน)
“ด-ได้…มาทำอย่างนั้นเถอะ” (ซูมิเระ)
เธอไม่ได้ดูเหมือนจะชอบความคิดมากๆ แต่เธอไม่บ่น
เราก้าวไปบนชั้น 70
*หึ่งงงงหึ่งงงงหึ่งงงงหึ่งงงงหึ่งงงงหึ่งงงงหึ่งงงงหึ่งงงงหึ่งงงงหึ่งงงงหึ่งงงงหึ่งงงงหึ่งงงงหึ่งงงงหึ่งงงงหึ่งงงงหึ่งงงงหึ่งงงงหึ่งงงงหึ่งงงงหึ่งงงงหึ่งงงงหึ่งงงงหึ่งงงงหึ่งงงงหึ่งงงงหึ่งงงงหึ่งงงงหึ่งงงงหึ่งงงงหึ่งงงง!!!!!!!!!!!!!!*
เราถูกต้อนรับด้วยเสียงที่ดังสนั่น เมื่อเรามาถึงชั้น 70
ผมเข้าใจหนึ่งวิหลังจากนั้น ว่านั่นเป็นเสียงของปีกผึ้งนักฆ่ากระพืออยู่
“—–!”
ผมได้ยินซูมิเระกลืนน้ำลายเบาๆที่ข้างผม
และจากนั้น ผมดูไปรอบๆ และลมหายใจของผทหยุดชั่วครู
ผึ้งนักฆ่า {หลายหมื่น} มองดูเรา ผู้บุกรุกชั้น 70
และภายในพวกมัน มีมอสเตอร์ที่เป็นร่างของผู้หญิงสวย ที่ส่องสว่างสีทอง ที่โดดเด่นมากมายจนย่ำแย่
เธอมองลงมาหาเราด้วยสายตาที่เย็นชาเป็นน้ำแข็ง
“ราชินีผึ้ง หือ…” (ยูจีน)
ราชินีผึ้ ที่ปกครองผึ้งนักฆ่าหลายหมื่น
ตอนนีเธอเป็นหัวหน้าชั้น 70
วายุ: ซูมิเระมาแล้ว!
1 / 2
แปลโดย: wayuwayu
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
วายุ แซ่จิวฝ
กสิกรไทย
ถ้าท่านชอบและอยากอ่านเพิ่ม โปรดโดเนทสนับสนุนผู้แปลด้วยนะครับ สปอนเซอร์ตอนให้อัพโหลดเพิ่มทันที แจ้งได้ทาง Facebook ครับ
