นักดาบนุ่มนิ่มกับพลังโจมตีศูนย์ ~ถูกออราเคิลเพื่อนวัยเด็กทิ้ง เข้าโรงเรียนเวทมนต์ และจบที่ดูแลเจ้าอสูร - ตอนที่ 4 ยูจีน พบเจอ

4 ยูจีน พบเจอ

◇มุมอง XXXXX◇

เมื่อเวลาที่ฉันสังเกต ฉันนั่งอยู่ที่ทุ่งหญ้า ที่ไหนก็ไม่รู้

“ชั้น…อยู่ที่ไหน?”

ไม่ นั่นไม่ใช่

มีบางอย่าง ที่สำคัญมากกว่านั้น

“{ชั้น}…เป็นใคร?”

ฉันไม่มีความทรงจำ ของตัวเอง

(ช-ชั้นกลัว…อะไร? ทำไม…ชั้นอยู่ที่นี่? บ้านชั้นอยู่ไหน? ครอบครัวล่ะ? ทุกคนจากโรงเรียนล่ะ?)

ฉันจำอะไรไม่ได้เลย

ไม่…ฉันมีความทรงจำ จากวัยเด็ก

ฉันจำหน้าของพ่อแม่ของฉันได้ ลางๆ

ฉันมีน้องสาว

หน้าของเพื่อนของฉัน จากโรงเรียนประถม

เพื่อนของฉันตั้งแต่โรงเรีนนมัธยมต้น—โอ้ย!

หัวของฉัน ดั่งมันจะแยกออกจากกัน

…{ซูมิเระ-จัง}

เสียงของบางคน ดังสะท้อน อยู่ในหัวของหนู

ซูมิเระ

นั่นน่าจะเป็น…ชื่อของหนู

หนูจำชื่อของหนูได้แล้ว

นั่นทำให้หนูใจเย็นลงนิดหน่อย

แต่หนูจำนามสกุลของหนูไม่ได้

หัวของหนูเต้นในความเจ็บปวด

หนูไม่มีความทรงจำ ของเวลาก่อนที่หนูจะมาถึงที่นี่เลยซักนิด

หนูอยู่ที่ไหนกัน…?

“XXXX~!”

“XXXXXX~!”

ทันใดนั้นเอง พวกผู้ชายที่พูดอยู่ในภาษาที่หนูไม่รู้จัก มาทางนี้

หนูคิดเกี่ยวกับการขอความช่วยเหรอ ครู่หนึ่ง แต่กายของหนูสั่นเทา ทันที่หนูเห็นสายตาของพวกผู้ชาย

“XXXXX~!”

“XXXXXX XXXX!”

พวกผู้ชายแสยะยิ้ม และมันไม่ได้ดูเหมือน พวกเขาจะเป็นมิตรเลยซักนิด

แล้วก็ยัง เสื้อผ้าของพวกเขาดูประหลาด และสีหน้าไม่ดี

พวกผู้ชายมองดูร่างกายหนู ดั่งจะเลียมันทั้งตัว

ชุดเครื่องแบบนักเรียของหนู ขาดยับเยิน และผิวของหนูเปิดเผยออกไป ใกล้ไปถึงจุดที่อันตราย

ชายคนหนึ่ง พูดบางอย่าง ขณะที่เขาเข้าหาหนู

หนูขนลุก ที่ความกลัว และขยะแขยง…เมื่อจินตนาการว่าอะไรจะเกิดขึ้นกับหนูที่นี่

“อ-อย่าเข้านะ! อย่ามาจับชั้น!” (ซูมิเระ)

“XXXXX~?”

ไม่มีทางที่พวกเค้า จะหยุดจากเสียงของหนู ผู้ชาย จับแขนของหนู

“XXXXX~!”

ผู้ชายข้างหลังเขาพูด เหมือนจะโหมไฟให้เขาทำอีก

ม-ไม่!

ทันทีที่ผู้ชาย กำลังจะกดหนูลง…

“《ม่ายยยยยยยยยยยยยยย!!!》” (ซูมิเระ)

หนูขึ้นเสียงกรีดร้อง สุดปอดของหนู และในทันทีต่อมา รอบข้างของหนูปกคลุมอยู่ในเพลิง…แต่หนูสังเกตนั่น ซักพักนานๆ หลังจากนั้น

หนูหมด สติ

◇◇

“นี่…อะไร…?”

มันนานเท่าไหร่แล้ว ตั้งแต่ที่หนูหมดสติไป?

พวกผู้ชายเมื่อกี้นี้ ไม่อยู่ให้เห็นที่ไหนแล้ว

มีเพลิงโหมกระหน่ำไป ในรอบข้างของหนู

หนูไม่รู้สึกถึงความร้อน ด้วยเหตุผลบางอย่าง

{เถ้าถ่านสีดำ} อยู่บนแขนของหนู หนูปัดมันออกและยืนขึ้น

นั่นเมื่อหนูสังเกต

บางอย่างที่อุกอาจ

“คย้า!”

หนูยองลงเดี๋ยวนั้นเลย ตรงนั้นเลย

(ส-เสื้อผ้าของชั้น!) (ซูมิเระ))

ชุดเครื่องแบบที่หนูใส่ไหม้ไปอย่างสมบูรณ์แล้ว

หนูเปลือย

ท-ทำยังไงดีเนี่ย…?

มีอะไรที่ใช้ซ่อนร่างกายหนูได้มั้ย

แม้ว่าหนูจะมองดูไปรอบๆ ที่ราบนั้นเพียงแค่ยืดไปไกลและกว้าง

มากกว่านั้น เพิลลามไป มากขึ้น มากขึ้น

“เอ๋?” (ซูมิเระ)

หนูเห็นบางอย่างที่ตัวใหญ่ เคลื่อนไหว

มันเป็นพวกผู้ชายจากก่อนหน้าเหรอ?

ไม่ มันใหญ่ไปกว่านั้น

(ห-หมี?!) (ซูมิเระ)

หมียักษ์ที่ขนาดประมาณ 2 เมตร

มันพุ่งเข้าใส่ตรงมาที่หนู

หนูจะถูกฆ่าแล้ว!

คือที่หนูคิด แต่ไฟกันทางมัน และมันเข้าใกล้ไม่ได้ มันเลยวิ่งหนีไป

นั่นอะไรน่ะเมื่อกี้นี้…?

หรือเหมือนกับ ไฟนี้…ออกมาจากร่างกายของหนู

แค่อะไรบนโลกนี้เกิดขึ้นกัน…?

เท้าของหนูไม่มั่นคง แตมันมีหินก้อนใหญ่ หนูเลยพิงมันไว้

หนูนั่งลง ยองกอดเข่า ซ่อนร่างกายของหนู…และร้องไห้

นอกจากหมีเมื่อกี้ มีหมาป่า สิงโต และสัตว์ตัวใหญ่อื่น

แต่ไม่มีพวกมันซักตัวเข้ามาใกล้หนู

มีคนอื่น ที่พูดภาษาที่ไม่รู้จักด้วย แต่…พวกเขาถูกกันโดยไฟล้อมรอบหนู และเข้ามาใกล้ไม่ได้

“XXXXX!”

“XXXXX?!”

พวกเขาตะโกนบางอย่างกับหนู แต่หนูไม่เข้าใจ

มีแม้แต่คนที่น่ากลัว ที่ยิงธนูมาใส่หนู

แม้ว่าในเวลานั้น ไฟออกมาจากร่างกายหนูเรื่อยๆอย่างมั่งคน และแรงขึ้น…และ ที่ราบรอบหนู ในท้ายที่สุดได้เปลี่ยนเป็นทะเลเพลิง

มันเป็นภาพของนรก

นี่…อะไรกัน?

หนูตายเหรอ?

หนูไม่เข้าใจ หนูไม่เข้าใจ หนูไม่เข้าใจ หนูไม่เข้าใจ หนูไม่เข้าใจ หนูไม่เข้าใจ หนูไม่เข้าใจ หนูไม่เข้าใจ หนูไม่เข้าใจ หนูไม่เข้าใจ หนูไม่เข้าใจ หนูไม่เข้าใจ หนูไม่เข้าใจ หนูไม่เข้าใจ หนูไม่เข้าใจ หนูไม่เข้าใจ หนูไม่เข้าใจ หนูไม่เข้าใจ หนูไม่เข้าใจ หนูไม่เข้าใจ 

ถ้านี่มันคือฝันร้าย ได้โปรด ให้หนูตื่น…

หนูร้องไห้ ต่อไป

◇◇

ประมาณ 1 ชั่วโมลหลังจากร้องไห้

บางคนพูดกับหนู

“XXX…”

ร่างกายหนูสั่นเทา และหนูมองดู ทิศทางที่เสียงมา

“XXXXXX?”

คนที่มองดูหนูอย่างกังวล เป็นชายสูง ผมเพรียว และดูใจดี

มันต่างจากพวกผู้ชายลามก ที่เป็นคนอันตรายก่อนหน้า อย่างสิ้นเชิง

มันดูดั่งว่าเขากังวล เกี่ยวกับหนู

หนูเค้นความกล้าออกมาก ที่หนูจะเอ่ยออกมาได้ และพูดออกไป

“อ-อืมม…ได้โปรด ช่วยหนูด้วย” (ซูมิเระ)

“X~ XXXX? XXXXXX…”

ชายยื่นมือมา ดั่งว่ามีปัญหา

คำพูดของหนู ส่งไป ไม่ถึงเขา

และจากนั้น เขามอบชุดหนูมา ที่เขามีอยู่ในมือ

ช-ใช่!

หนูไม่ได้ใส่อะไรเลยนี่นา!

หนูรีบจับมันและกอดมัน

มันเหมือนชุดกันฝน ที่ทำจากผ้า

มันเรียกว่าเสื้อคลุม

ชายยิ้ม และยื่นมือมา ให้หนู

หนูกำลังจะจับมือนั้นของเค้า…แต่หนูรีบ ดึงมือหนูกลับ

มือของหนู…ลุกเป็นไฟ

ตัวของหนูเองนั้น ไม่รู้สึกถึงความร้อน

แม้ย่างนั้น หนูสงสัยว่ามันไม่เป็นอย่างนั้นหรอก สำหรับคนอื่น

เพราะทั้งหมด หมีที่โจมตีหนู วิ่งหนีไปจากไป

คนที่เป็นภัยกับหนู เข้าใกล้หนูไม่ได้ ต้องขอบคุณไฟ

ตอนนี้ เมื่อหนูมาคิดเกี่ยวกับมันดูแล้ว ทำไมชายคนนี้ ไม่เป็นอะไรข้างในเพลิงล่ะ?

เขาไม่ได้ดูเหมือนว่าจะใส่อะไรกันไฟเลย

(…มันเป็นไปไม่ได้ ถ้าเค้าจับชั้น ชั้นมั่นใจว่าเค้าจะได้รับบาดเจ็บ…ไม่ บางอย่าง ที่แม้แต่แย่ไปกว่านั้น อาจจะเกิดขึ้น) (ซูมิเระ)

—{ตาย}

พวกผู้ชายที่พยายามจะทำร้ายหนู หายไป

ตอนแรก หนูคิดว่า พวกเขาอาจจะวิ่งหนีไป…

ไฟเบี่ยงความสนใจหนู แต่หนูรู้สึกว่ามีบางอย่าง เป็นเถ้าถ่านใกล้ๆหนู…

ห-หนู…ฆ่า พวกเขา?

แม้ว่ามันไม่หนาว หนูหยุดสั่นไม่ได้

ทันใดนั้น…

—{มือหนูถูกจับ}

เอ๋?

หนูมองขึ้นไป อย่างไม่ได้ตั้งใจ หนุ่มตัวสูง ดูมีปัญหา แต่แสดงรอยยิ้ม

ม-มันไม่ร้อนเหรอ?

“XXXXX?” (ไม่เป็นอะไรใช่มั้ย??)

หนูไม่เข้าใจว่าเขาพูดอะไร แต่หนูมั่นใจ ว่านั่น คือสิ่งที่เขาพูด

รอยยิ้มที่อ่อนโยนนั้น รู้สึกเหมือนพระเจ้า ได้ส่งมือมาช่วยเหลือหนู ในสถานการณ์นรกเช่นนี้

หนูหมดสติ ในทันทีนั้น

◇มุมมอง ยูจีน◇

“เอ๋? เธอหมดสติ…” (ยูจีน)

สาวที่หุ้มอยู่ในไฟ หมดสติ และหลับไป

ผมบอกได้จากลมหายใจของเธอ ว่าเธอไม่ตาย

ไฟออกมาจากร่างกายของสาว เบาลงอย่างช้าๆ และหายไป

บางทีเพราะต้นเพลิงของไฟไปแล้วตอนนี้ ไฟของชั้น 5 เบาลงอย่างช้าๆ

(ถ้าเป็นแบบนี้…แค่สาวคนนึ้คืออะไรกัน…?) (ยูจีน)

{ผมสงสัยว่าเธอไม่ใช่มนุษย์}

ไม่มีมนุษย์ที่สร้างไฟ จากร่างกายพวกเขาได้

ตอนแรก ผมคิดว่าเธออาจจะเป็นมอนสเตอร์ หรืออสูร แต่ผมไม่รู้สึกไปถึง เจตนาที่ชั่วร้ายเลยซักนิด

ผมบอกไม่ได้ว่าเธอคืออะไรซักนิด ตอนนี้

ทางเลือกเดียวตอนนี้ คือนำเธอกลับไป

ผมอุ้มเธอขึ้นหลัง และกลับไปที่ทางเข้าของดันเจี้ยน

ผมใช้ลิฟต์ดัวเจี้ยน แล้วกลับไปที่ชั้น 1

เมื่อผมมาถึงทางเข้าของดันเจี้ยน ลุงพนักงานดันเจี้ยนวิ่งมาหาผม

“ยูจีน เกิดอะไรขึ้นกับเธอ?! คนหลงเหรรอ?!”

นักสำรวจที่กลับจากดันเจี้ยนด้วยตัวเองไม่ได้ และถูกช่วยเหลือมาเรียกว่า คนหลง

ยังไงซะ ปรกติแล้วจะคุณจะคิดอย่างนั้น

“หืมม มันอธิบายยากน่ะ…” (ยูจีน)

ผมบอกเขาไปถึงอะไรที่เกิดขึ้น ในชั้น 5

“จะบอกชั้นว่าเธอเป็นผู้ทำลายดันเจี้ยนเหรอ?”

“อย่างน้อยเธอก็เกี่ยวข้อง” (ยูจีน)

“เข้าใจแล้ว ถ้าอย่างนั้น เราจะรับตัวเธอ—”

“นักสำรวจแรงค์ D ยูจีน อยู่ที่นี่มั้ย?!”

จู่ๆ ชื่อของผมก็ถูกเรียกอย่างดัง

นั่น…เจ้าหน้าที่ดันเจี้ยนแรงค์สูง?

“ผมยูจีน” (ยูจีน)

ผมยกมือ

“{พระองค์} เรียกหานาย! ทำให้มั่นใจว่ามาที่ห้องพิจารณาคดี ด้วยกันกับผู้ทำลายดันเจี้ยนนั้น!”

หลังจากที่ผมถูกบอกอย่างนี้ ผมถูกล้อมโดยทหาร

“เกิดอะไรขึ้นกระทันหันน่ะ?! ยูจีนกลับมาจากการสำรวจดันเจี้ยน เมื่อกี้นี้เองนะ รู้มั้ย?!”

ลุงขึ้นเสียงของเขา และพยายามจะเข้าข้างผม แต่…

“ให้ผมรับคำนั่นเป็นการกบฏดีมั้ย?”

“ไม่มีทาง ที่ชั้นจะไปต่อต้านพระองค์! แต่นั่นไม่ใช่ที่ชั้นหมายถึง—”

“ลุง ขอบคุณนะ ผมจะไป” (ยูจีน)

“ยูจีน…”

ผมขอบคุณลุง ที่ส่งสายตากังวลมาให้ผม และอุ้มสาวผู้ที่ชื่อนั้น ผมยังไม่รู้

ผมคิดว่าพวกเขาจะบอกผม ให้มอบเธอให้พวกเขา แต่เรื่องนั้นไม่เกิดขึ้น

ถูกคุ้มกันไปโดยสมาชิกเจ้าหน้าที่ดันเจี้ยนแรงค์สูง ผมมุ่งหน้าไป {ห้องพิจารณา} เดียวเท่านั้น ในเมืองดันเจี้ยน

ไม่ว่าคุณจะเป็นอาชญากรหรือไม่ มันตัดสินใจโดยความอยากของราชา

ราชาของนครรัฐนี้ไม่ได้หมายถึงว่าจะเป็นทรราช

แต่เขาชอบยื่นหัวของเขา เข้าไปในธุระของคนอื่น

เขาเป็นก้อนมวลของความสงสัย

(หวังว่ามันจะไม่เปลี่ยนเป็นปัญหานะ…) (ยูจีน)

ช้าๆ ผมเดินไป ระหว่างทที่ไม่ได้รู้สึกดี เกี่ยวกับเรื่องนี้เลย

เป้าหมายเดือน 9/66

ค่าเน็ต 100/200

กาแฟ 0/300

คอมใหม่ 0/2000

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

วายุ แซ่จิว

กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu

โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ที่ facebook