นักดาบนุ่มนิ่มกับพลังโจมตีศูนย์ ~ถูกออราเคิลเพื่อนวัยเด็กทิ้ง เข้าโรงเรียนเวทมนต์ และจบที่ดูแลเจ้าอสูร - ตอนที่ 40 ครึ่งพระเจ้าไฟ

40 ครึ่งพระเจ้าไฟ

“คุคุคุ…มนุษย์งงง ที่โงเขลางงง ได้มาเป็นเป็นงงงอาหารของเรา หือ…”

ราชินีผึ้งนักฆ่า มองลงมาที่ผมและซูมิและ และยิ้มอย่าโหดร้าย

“ม-มันพูด?!” (ซูมิเระ)

ซูมิเระส่งเสียงของเธอในความตกใจ

หืม? อะไรที่ตัวเธอตกใจกัน?”

“มอนเตอร์ที่อยู่ชั้นสูงๆ มีความฉลาดสูง พวกมันพูดได้ปรกติ พูดนั่นแล้ว ตัวเธอเจรจากับพวกมันไม่ได้หรอกนะ” (ยูจีน)

สำหรับมอนสเตอร์ นักสำรวจเป็นศัตรู และอาหาร

ไม่มีทางเลือก นอกจากสู้

“งั้นทำไมพวกมันไม่โจมตีล่ะ” (ซูมิเระ)

“เพราะเรายังไม่ได้ท้าทายหัวหน้าชั้นะ ไม่ว่าแบบไหน ชั้น 70 เต็มไปด้วยรังของผึ้งนักฆ่าเลยนะ” (ยูจีน)

รังของผึ้งนักฆ่า สร้างจากการกองดินใส่กัน แต่มีพวกมันอยู่มาก จนสูงเป็นปราสาท

ขอบคุณนั่น เราถูกล้อมโดยผึ้งจำนวนที่อุกอาจ

ได้เลย เก็บการดูไว้มากเท่านี้เถอะ

เราต้องกำจัดหัวหน้าชั้น ที่เป็นราชินีผึ้งนักฆ่า หรือเราจะไม่สามารถเดินหน้าได้

“ซูมิเระ พร้อมมั้ย?” (ยูจีน)

“ใช่ ตัวเราพร้อม!” (ซูมิเระ)

ซูมิเระจับมือผมอย่างแน่น

*ตุ้บ*

ผมรู้สึกถึงไฟมานาที่ร้อน ผ่านมัน

ไฟหุ้มใบมีดของดาบในมือของผม

ผมตั้งท่าต่อสู้ด้วบดาบไฟ และกระซิบกับเครื่องหมายนักสำรวจ

“ยูจีน ซานตาฟิลด์ และซาชิโอกิ ซูมิเระ ท้าทายหัวหน้าชั้น 70” (ยูจีน)

เมื่อผมประกาศนี่ เสียงนางฟ้าดังในชั้น 70

การท้าทายของนักสำรวจถูกรับรู้ พระเจ้าคุ้มครองจ้ะ~”

ผมรู้สึกว่าเสียงต่างจากก่อนหน้า มันเป็นจินตนาการของผมเหรอ?

แต่ผมไม่มีเวลาจะกังวลเรื่องนั้น

ผึ้งนักฆ่าที่อยู่รายล้อมเรา เข้ามาใส่เราทั้งหมดในทีเดียว

ผมใช้เวทย์บาเรีย เพื่อปกป้องซูมิเระ แต่เมื่อผมกำลังจะสู้ผึ้งนักฆ่า…

(หืม?) (ยูจีน)

ผมสังเกตถึงสายตา

ซูมิเระมองผม

สีหน้าจริงจังที่บูด

“ซูมิเระ?” (ยูจีน)

“…ยูจีนคุง แม้ว่าเมื่อตัวเรามอบมานาให้ตัวเธอ มันยังหมดทันที ถูกป่ะ?” (ซูมิเระ)

“ใช่ มันช่วยไม่ได้ ตัวเราไม่มีมานาแดงตั้งแต่เริ่ม ด้วยมานาของตัวเธอ ตัวเราใช้มันได้ระยะเวลาสั้นๆ มานาขาวของตัวเรา ลบมานาของนักเวทย์คนอื่น ตัวเราเลยแม้แต่ยืมมานาจากพวกเค้าไม่ได้ ดังนั้น นี่มันก็เหลือเฟือแล้ว” (ยูจีน)

“ถ้า…มันอยู่ได้นาน  ตัวเราจะมีประโยชน์กับตัวเธอมากขึ้น ใช่มั้ย?” (ซูมิเระ)

“นั่นจริง แต่…” (ยูจีน)

“งั้น ปล่อยให้ตัวเราได้เลย! ตัวเราจะเอามานาให้ตัวเธอเยอะขึ้นไปอีก ยูจีนคุง!” (ซูมิเระ)

“เอ๋?… มีแผนจะทำอะ—” (ยูจีน)

ซูมิเระ {กอดตัวผม} ก่อนผมจะพูดจบ

เธอกอดแน่นขึ้น

ทำอะไรน่ะ? -ก่อนที่ผมจะแม้แต่ส่งเสียงนั้นออกไป…

*ครืน ครืน ครืน ครืน ครืน ครืน*

การสั่นดังในตัวผม เหมือนระฆังเตือน

ผมสังเกตไม่นานหลังจากนั้น นั่นเป็นเสียงหัวใจของซูมิเระเต้น

หนึ่งลมหายใจต่อมา…

“?!”

มานาของซูมิเระ เข้าร่างกายผมเหมือนซึนามิ

ผมเกือบจะจม จากมานาจำนวนมหาศาล

ความรู้สึกที่ท่วมท้น ที่ทำให้ผม ไม่สามารถหายใจได้

และความรู้สึกที่เผาไหม้ ของความอิ่มเอมใจ

(ง-งั้น นี่ก็เป็นมานาของอีฟริท…) (ยูจีน)

*หึ่งงงหึ่งงงหึ่งงงหึ่งงงหึ่งงง*

เสียงหึ่งใกล้เข้ามามากขึ้น

ผมถูกเบี่ยงความสนใจโดยซูมิเระ จนผมอนุญาตให้ผึ้งนักฆ่า เข้าใกล้

(คุ!) (ยูจีน)

ผมรีบพร้อมดาบ แต่…

ผมสงสัยตาของผม

สิ่งที่แพร่อยู่ คือทะเลเพลิง

ทอร์นาโดไฟยักษ์ เกิดขึ้น พร้อมด้วยเราเป็นแกนกลาง; ผึ้งนักฆ่าถูกพัดไปและร่วงลง เหมือนแมลงวัน

*วู้มมมมมมมมมม!!*

ผมมองทอร์นาโดไฟอย่างตะลึกจนโง่ ที่เผาอย่างรุนแรง ดังมันพยายามจะเผาสวรรค์

มานาของซูมิเระ เขามาในผมต่อ แม้ว่าระหว่างที่นี่เกิดขึ้น

มันเป็นมากกว่าปรกติ 10 เท่าไปแล้ว

ผมสงสัยว่า มานาผมคงจะไม่หมด ถ้าเป็นแบบนี้ ไปซักพักนึง

ทันใดนั้นเอง ผมสังเกตุบางอย่างแปลกๆ

ผมได้ยินเสียงหายใจแรง

“ฮ่าาาา…ฮ่าาา…ฮ่าาา…ฮ่าาา…♡ ยูจีน…คุง♡ ยูจีน…คุง♡” (ซูมิเระ)

“ซ-ซูมิเระ?! เป็นอะไรมั้ย?!” (ยูจีน)

หน้าของซูมิเระแดง ระหว่างที่ยังกอดผม และลมหายใจของเธอหยาบ เหมือนเธอไปวิ่งมาราธอนมา

ตาเหล่านั้นขอเธอ ที่มองดูผม รู้สึกเหมือนสัตว์กินเนื้อ ที่เล็งเหยื่อของเธอ

เธออยู่ในสภาพแปลกๆ ไม่ว่าคุณจะมองมันยังไง

(อ้าา นี่แย่แล้ว ซูมิเระจังอยู่ในความมึนมาน่า {ขั้นหนัก}) (เอริ)

เสียงเอริดังในหัวผม ทันใดนั้น

(เอริ?! ไม่ใช่มึนมานา เป็นเมื่อนักเวทย์เริ่มต้น ใช้เวทย์ที่พวกเค้าไม่ถนัด และมานาข้างในพวกเค้าควบคุมไม่ได้ และทำให้เค้ารู้สึกแย่น่ะเหรอ?) (ยูจีน)

(นั่นใช่แล้ว แต่ซูมิเระจังเป็นอีฟริท แม้ว่าจะไม่ได้เป็นตรงๆ จำนวนของมานาที่เธอมี แม้แต่เทียบกับมนุษย์ก็ยังไม่ได้เลย เธอทำเต็มที่ เพื่อที่จะใช้งานเวทย์ที่แรง ดังนั้นอาการของเธอเลยย่ำแย่

ดูเหมือนเธอกดดันตัวเธอเอง เพื่อที่จะเป็นประโยชน์ให้กับเตง เตงมาทำให้เค้าอิจฉาได้ยังไงเนี่ย เตงมันเพลย์บอย!

แต่ผลที่เป็นอันตรายถาวร อาจจะปรากฏในตัวซูมิเระ ถ้านี่ดำเนินต่อไปนาน) (เอริ)

(ไม่มีทาง… เอริ ผมควรทำยังไง เพื่อจะทำให้เธอกลับไปเป็นปรกติอ่ะ?) (ยูจีน)

ผมรักษาอาการบาดเจ็บได้ ด้วยเวทย์ฮีล แต่ผมไม่รู้ว่าจะรักษาการมึนมานายังไง

มันจะย่ำแย่ ถ้าผมใช้เวทย์ฮีล และจบที่ทำให้อะไรมันแย่ลงแทน

(หืมม ไม่มีทางเลือก นอกจากจะให้ {บางคน} รับมานาที่อาละวาดข้างในซูมิเระจัง เตงเป็นคนเดียวที่อยู่ที่นั่น ดังนั้นเตงต้องรับหน้าที่นั้นแล้วแหละ) (เอริ)

(ผมจะทำอย่างนั้นได้ยังไง?!) (ยูจีน)

(……)

ผมส่งเสียงจิตใจของผม และถาม แต่เอริไม่ตอบทันที

(เอริ!!) (ยูจีน)

(…เตง {ทำมัน} กับเค้าตลอด ใช่มั้ย?) (เอริ)

(…อะไร?) (ยูจีน)

(พูดนั้น เตงต้องทำมันในแบบเดียวกัน เมื่อเตงรับมานาจากเค้า อ๊าา เค้าบอกแย้วอ้ะ~) (เอริ)

อะไรที่ผมทำ กับเอริ

พูดอีกอย่าง…

“ฮ่าาาา…ฮ่าาาา…ฮ่าาา…” (ซูมิเระ)

พลังของแขนซูมิเระที่กอดผม อ่อนลงช้าๆ

เธอเสียพลังงานอย่างช้าๆ

“ขอโทษนะ ซูมิเระ” (ยูจีน)

ผมขอโทษ และ {รับริมฝีปาก} ของซูมิเระ

◇มุมมอง ซูมิเระ◇

(…เอ๋? …อะ?) (ซูมิเระ)

หนูหมดสติซักพักหนึ่ง หลังจากกอดยูจีนคุง

—เมื่อเวลาที่หนูมอบมานา ด้วยมานาลิงค์ คุณจะเพิ่มประสิทธิภาพของมัน โดยการเทมานาด้วยการกอด แทนที่่จะเป็นจับมือ

นี่เป็นบางอย่างที่ปราชญ์ฝึกงาน เทเรเซียซังสอนหนู

“โออ้ มีวิธีแบบนั้น? ชั้นไม่รู้เลย!” (ซูมิเระ)

“แต่มันมีอีกเหตุผลนึง… มันไม่ใช่วิธี ที่เธอใช้ได้กับทุกคนนะ” (เทเรเซีย)

“มันคือไร?!” (ซูมิเระ)

หนูเอียงไปข้างหน้า และถาม

หนูมีแผนที่จะทำอะไรก็ได้ เพื่อที่จะช่วยยูจีคุง

เมื่อหนูทำ เทเรเซียซัง ยิ้มอย่างสื่อความหมาย

“เมื่อทำมานาลิงค์ ประสิทธิภาพจะเพิ่มมากขึ้น ยิ่งเธอรักอีกคนนึงมากแค่ไหน” (เทเรเซีย)

“จริงอ่ะ? ชั้นไม่รู้นั่นด้วยเหมือนกกัน” (ลีโอน่า)

ลีโอน่าจัง ที่กินข้าวเที่ยงกับเรา ยกหัวของเธอใความตกใจ

“มันใช้เป็นกลยุทธ์ที่มีแผนการไม่ได้ ดังนั้นอาจารย์ส่วนใหญ่จะไม่สอนนี่ มันหนึ่งในผลของเวทย์ ของอะไรที่เรียกว่าสัญญารัก  แต่เงื่อนไขการใช้งานนั้นเรียบง่่าย คนที่รักกันทั้งสองฝ่าย จะมีประสบการณ์ทีราบลื่นกว่ากับมานาลิงค์ และการใช้เวทย์ด้วยกัน” (เทเรเซีย)

“”เข้าใจแล้ว””

ลีโอน่าจัง ที่เชี่ยวชาญการต่อสู้ทางกายภาพ และไม่ได้รู้มากเกี่ยวกับเวทย์ และหนู ผู้เริ่มต้นในเวทย์ ส่งเสียงของเรา ประทับใจ

มันดูเหมมือนลีโอน่าจัง สังเกตบางอย่างกระทันหันที่นี่

“งั้นจะเกิดอะไนขึ้น ถ้าเทเรเซียและชั้น ทำมานาลิงค์?” (ลีโอน่า)

“…จริงๆแล้วอยากจะลองมั้ยล่ะ? ได้โปรดขอมือหน่อย ลีโอน่า” (เทเรเซีย)

“จริงๆ แล้วไม่ต้องลองมันหรอก…” (ลีโอน่า)

“ที่เป็นการทดลองน่ะ ชั้นรู้ตรรกะของมัน แต่การฝึกจริงมันดีที่สุด” (เทเรเซีย)

“อุว้าาาา ชั้นไม่ควรจะพูดอะไรเลยเนี่ย” (ลีโอน่า)

ลีโอน่าจังนำมือของเธอออกมา เหมือนจะไม่อยากทำ และเทเรเซียจับมือนั้น

“งั้น มาทำกันเถอะ” (เทเรเซีย)

“จ้า จ้า ทำมันได้แล้ว” (ลีโอน่)

หนูมองนั่นอย่างประหม่า ด้วยเหตุผลบางอย่าง

*ทึ่ซซซ!*

เสียงเหมือนไฟฟ้าช็อตดัง

“โอ้ย!!!”

“—!!!”

ลีโอน่าจังร้องอย่างดัง และเทเรเซียซังครวญเบาๆ

มือของทั้งสองไหม้เป็นสีแดง

“เฮ้ เทเรเซีย ทำอะไรเนี่ย?!!”  (ลีโอน่า)

“ไม่ได้ตั้งใจ ชั้นร่ายเวทย์ฮีลก่อนนะ… ชั้นรู้ในทฤษฎี แต่มันไม่เกิดขึ้นจริงๆ หือ” (เทเรเซีย)

เทเรเซียซังร่ายเวทย์ฮีลบนลีโอน่าจัง และจากนั้นตัวเธอเอง

มันโชคดี  ที่การไหม้เบา รักษาได้ง่ายๆ

“อืม เทเรเซียซัง นั่นอะไรเมื่อกี้นี้น่ะ?” (ซูมิเระ)

หนูถามอย่างประหม่า

“ผลการทดลอง คืมานาลิงค์ ไม่ได้ใช้งานดีระหว่างสองคน ที่ {ไม่สนิทกัน} มันเป็นเหมือนที่ชั้นจินตนาการ” (เทเรเซีย)

“ถ้าเธอรู้ อย่าทำมันดิ!” (ลีโอน่า)

เทเรเซียซัง ตอบด้วยน้ำเสียงที่สงบ และลีโอน่ซังตะโกน

“มีบางอย่างที่ถูกทำให้ชัดเจนที่นี่” (เทเรเซีย)

“อะไร?” (ลีโอน่า)

“มันจะดีที่สุด ที่เธอจะไม่มานาลิงค์กับประธานซาร่า ซูมิเระซัง” (เทเรเซีย)

“เอ๋?” (ซูมิเระ)

หนูตะลึงจนโง่ กับคำพูดของเทเรเซียซัง

“ใช่ นั่นจริง มันแสดงพลังมากขนาดนั้น แม้ว่าด้วยมานาชั้นและเเทเรเซีย มานาของทั้งซูมิเระจังและซาร่าซังมันมหาศาล ดังนั้น…” (ลีโอน่า)

“มันจะย่ำแย่เลยล่ะ ถ้ามันควบคุมไม่ได้” (เทเรเซีย)

“จ-จริงๆเหรอ?! ในอดีต เราคุยกันเกี่ยวกับที่อะไรจะเกิดขึ้น ถ้าซาร่าจัง หุ้มมานาไฟของชั้น ไปบนดาบศักดิ์สิทธิของเธอ…” (ซูมิเระ)

“มันจะดีกว่าที่จะไม่ทำ มานาน่าจะควบคุมไม่ได้” (เทเรเซีย)

“น่ากลัวอ่ะ!” (ลีโอน่า)

หนูดีใจ ที่เราไม่ไดลองมัน…

“งั้นนั่นหมายถึง คนที่เธอมานาลิงค์ด้วยได้ คือยูจีนคุง และถ้าเธอกอดเค้าเป็นตันๆ มันจะประสิทธิภาพยิ่งกว่าเดิมอีก ซูมิเระจัง จัดเต็มที่ไปเลยนะ☆” (ลีโอน่า)

“ข-เข้าใจแล้ว ลีโอน่าจัง!” (ซูมิเระ)

ผนูขึ้นไฟที่ลีโอน่าจังโหม

เพราะทั้งหมดนี่มันเพื่อการสำรวจนะ!

ไม่ได้มีเจตนาสกปรกที่นี่นะ!

“พูดถึงแล้ว เธอเกลียดชั้นเยอะมากๆ ลีโอน่า มันทำให้ชั้นเศร้าใจอ่ะ” (เทเรเซีย)

“โอ้ นั่นไม่จริงหรอก แล้วที่เธอล่ะ เทเรเซีย เธอเกลียดชั้น ใช่ป่าว” (ลีโอน่า)

“ฟุฟุฟุ นั่นไม่จริงนะ ไม่ใช่เราเป็นเพื่อนที่ดีกัน ต่อหน้าคลอดด์คุงเหรอไง?” (เทเรเซีย)

“ใช่ เพราะทั้งหมด เธอใส่หน้ากาก เมื่อเธออยู่ต่อหน้าคลอดด์คุงไง~” (ลีโอน่า)

“โอ้ ชั้น ไม่ใช่เธอเป็นคนที่ทำตัวน่ารักเต็มที่ เมื่ออยู่หน้าคลอดด์์คคุงเหรอ  ลีโอน่า☆?” (เทเรเซีย)

“หยู้ดดดด!! เวลาพักเกือบจะหมดแล้ว ดังนั้นกลับไปที่ห้องเรียนเถอะน่า!” (ซูมิเระ)

มีความรู้สึกแย่ที่นี่ หนูรีบเข้าไประหว่างสองคน

—และดังนั้นเอง หนูจำอดีตได้ลางๆ แต่หนูยังเข้าในสถานการณ์ปัจจุบันไม่ได้

หน้าของยูจีนคุง ปิดวิสัยทัศน์ของหนู

(ห-หืม…? ชั้นถูกจูบโดยยูจีนคุงเหรอเนี่ย?) (ซูมิเระ)

มากกว่านั้น มันไม่ใช่เบาๆเลย แต่มันเป็นจูบแลกลิ้นที่ลึกซึ้งสุดขีดไปเลยล่ะ

หนูลน และกระพือแขน

“ซูมิเระ ได้สติยัง?!” (ยูจีน)

“…อืม ยูจีนคุง  อะไรบนโลกนี้ที่ตัวเรา…” (ซูมิเระ)

นั่นเป็นเมื่อหนูสังเกตุ

รอบข้าง อยู่ในทะเลเพลิงอย่างสมบูรณ์

มันแค่เหมือนกับเวลาที่หนูมาโลกนี้ตอนแรก เมื่อหนูอยู่บนชั้น 5 ของหอคอยซีนิท

เอ๋ หนูทำนี่เหรอ?

ม-ไม่มีทางน่า…

“นั่นโล่งใจนะ…มันดูเหมือนการมึนมานาได้ถูกรักษาแล้ว สีกลับมาบนหน้าของตัวเธอแล้ว” (ยูจีน)

“มึนมานาเหรอ?!” (ซูมิเระ)

“ใช่ ชั้นเคลื่อนย้ายมานาที่อาละวาดในร่างกายของตัวเธอมาใส่ตัวเรา มันโล่งใจ ที่นั่นเป็นไปได้ด้วยดี” (ยูจีน)

ยูจีนยิ้มให้หนู โล่งใจ

(ชั้นล้มเหลว…) (ซูมิเระ)

หนูรู้สึกสลดใจ กับความเป็นจริงนั้น

ในเวลานั้น หนูสังเกตความผิดปรกติ จากตัวยูจีนคุง

“ยูจีนคุง ผมของตัวเธอ…” (ซูมิเระ)

“หืม? สีของผมตัวเรา เปลี่ยนเป็นแดงเหรอ?”(ยูจีน)

หนูพึมพำนี่ หลังจากมองดูหน้าม้าของยูจีนคุง

“ป-เป็นอะไรมั้ย?! มีปัญหาอะไรกับสภาพร่างกายมั้ยเนี่ย?” (ซูมิเระ)

“มัน นี่มัน แทนที่จะ—” (ยูจีน)

แค่เมื่อยูจีนกำลังจะพูดบางอย่าง…

“ไอพวกงงงบัดซับงงง!!! กล้าดียังไงมาเผาลูกงงงๆ  ที่น่ารักของข้า! ข้าจะฉีกแขนขาของแกให้หมด!!!”

ราชินีผึ้งนักฆ่าที่โกรธจัด ออกคำสั่ง

ผึ้งนักฆ่า ที่ยังมากกว่า 10,000 ทีเหลือโจมตีเราทั้งหมดทีเดียว

เวทย์ของหนูควบคุมไม่ได้เมื่อกี้ ต้องได้กันทางของมอนสเตอร์มาจนถึงตอนนี้ แต่ไฟอ่อนแอลงแล้วตอนนี้

“ยูจีนคง…” (ซูมิเระ)

‘ขอโทษนะ มันเพราะตัวเรา’ -คือที่หนูกำลังจะพูด แต่นิ้วถูกวาง มาที่ริมฝีปากของหนู

“ปล่อยให้ตัวเราได้เลย ซูมิเระ” (ยูจีน)

เสียงที่ใจเย็นปรกติ

และจากนั้น หน้าเหมือนเดิม ที่เต็มไปด้วยความมั่นใจ

หัวใจหนูเต้นข้ามจังหวะ กับบรรยากาศของยูจีนคุง ที่เปลี่ยนไปด้วยตอนนี้ที่ผมแดง

ฝูงผึ้งนักฆ่า เข้ามาใกล้จริงๆ

ยูจีนคุงยกดาบ โดยไม่รีบ

(อุว้าา…) (ซูมิเระ)

แรงกดดันทีแม้แต่มือใหม่อย่างหนู ก็บอกได้

อากาศสั่น

— “สไตล์เสียงสะท้อนสองสวรรค์ – [นกนางแอ่นโบยบิน]”

ยูจีนคุง เหวี่ยงดาบของเขาลง

*ฟวู้มมมมม!!*

คลื่นดาบในทรงนกไฟยัก ปรากฏจากดาบที่เขาเหวี่ยง

ที่สไลซ์ผ่านฝูงถึงนักฆ่า และราชีนีในสองซีก

ว-ว้าว!!

หัวหน้าชั้นพินาศไป โดยไม่มีแม้แต่โอกาสที่จะกรีดร้อง

ผึ้งนักฆ่า ที่เสียราชินีไป วิ่งหนีในทุกทิศทาง

เสียงกระพือปีกที่หนวกหูตอนนี้หายไปแล้ว และชั้น 70 เปลี่ยนเป็นเงียบ

— “ยินดีด้วยจ้ะ~ มันเป็นชัยชนะ ของนักสำรวจ~”

เสียงนางฟ้าของหอคอยซีนิทดัง

…ไม่ใช่มันต่างจากเสียงเดิมปรกติเหรอเนี่ย?

แต่หนูมีบางอย่างต้องพูด ก่อนหน้านั้น

“ยูจีนคุง!” (ซูมิเระ)

“ซูมิเระ!” (ยูจีน)

เราทั้งสอง เรียกชื่อของเรา และตาเราสบกัน

จากนั้นหนูนึกไปถึงจูบจากก่อนหน้า

“……”

“……”

เราทั้งสองเงียบงัน

หนูรู้สึกว่าการผ่านไปของเวลา มันช้าอย่างย่ำแย่

“เฮ้ ซูมิเระ…” (ยูจีน)

“ว่ะฮิ้แว่!” (ซูมิเระ)

หนูกัดลิ้น

“ตัวเราของโทษสำหรับก่อนหน้าจริงๆ ไม่มีทางเลือกอื่น แต่ตัวเราจะทำให้มั่นใจ ว่าบางอย่างแบบนี้ ไม่เกิดขึ้นอะ—” (ยูจีน)

“ยูจีนคุง!” (ซูมิเระ)

หนูตัดคำพูดของเขา

พูดถึงแล้ว ผมของยูจีนคุงยังแดงอยู่

“ตอนนี้ ตัวเธอเอง ถูกเสริมพลังเวทย์ด้วยมานาของอีฟริท ใช่มั้ย?” (ซูมิเระ)

“ตัวเราคิดแบบนั้น” (ยูจีน)

“ตัวเราว่าแล้ว!” (ซูมิเระ)

ยูจีนคุงตอบการคาดเดาของหนูในเชิงบวก

หนูไม่เข้าใจตรรกกะ

หนูถูกสอนในวิชาเวทย์ ว่าเวทย์เสริมพลังเวทย์ มีผลแค่อาวุธกับชุดเกราะ

แต่หนูสามารถจะเสริมพลังเวทย์ตัวยูจีนคง

“งั้น เรา {สามารถใช้} วิธีนี้ได้” (ซูมิเระ)

“เอ๋?” (ยูจีน)

“ปัญหาก็คือ มานาของตัวเราไปถึงเวลาจำกัดค่อนข้างเร็ว! ต้องมาใช้ให้เยอะๆจากตอนนี้ไปถ้างั้น!” (ซูมิเระ)

หนูรู้สึกว่าหน้าหนูร้อนหน้า ขณะที่หนูคุยเป็นพายุ

“ซูมิเรา มันจะโอเคจริงๆเหรอ?” (ยูจีน)

“แน่น เราเป็นคู่หู่กัน ใช่มั้ย? เราจะต้องเผชิญหน้ากับการท้าทายพวกนี้ ด้วยทั้งหมดของเรา เพื่อไปให้ถึงชั้น 500!” (ซูมิเระ)

“…เข้าใจแล้ว้” (ยูจีน)

นูีนคุงพยักหน้าในท้ายที่สุด แม้เมื่อลังเล

และดังนั้นเอง ระะยะของยูจีนคุงได้สั้นลงในทีเดียว!

◇มุมมอง ซาร่า◇

“หื้นน~ ในที่สุดชั้นก็ได้เห็นเส้นชัย สำหรับแผนของเทศกาลโรงเรียนแล้ว…” (ซาร่า)

หนูยืดตัว ที่ห้องสภานักเรียน

อะไรที่อยู่ตรงหน้าหนู คือเอกสารเป็นภูเขา ที่จำเป็นต้องลงตราประทับยินยอม และเอกสารที่ถูกส่งกลับมา

“ประธานซาร่า ทำได้ดีมาก ช้นจะเทชาให้นะ” (เทเรเซีย)

“ขอบคุณนะ เทเรเซียซัง” (ซาร่า)

หนูขอบคุณเธอ และจิบชาา

“สงสัยจัง ว่ายูจีนทำอะไรอยู่” (ซาร่า)

คำพูดที่เล็ดออกจากปากหนู เกี่ยวกับที่รักของหนู

ในอดีตมันเป็นขั้น 2 แต่ตอนนี้พร้อมซูมิเระจัง มันอยู่ในขั้ 3

แต่หนูจมอยู่ในงาน ประมาณ 20 วัน และไม่สามารถจะไปปด้วยกันกับเขาได้

เมื่อหนูได้ยิน ว่ายูจีนจะขึ้นหอคอยซีนิทคนเดียว หนูกังวลนิดหน่อย แต่ดูเหมือนขั้น มันกลับไปที่ขั้นสองกับซูมิเระจัง

…แต่นั่นในตัวมันเอง ก็ทำให้หนูกังวลนะ

หนูได้ทำสัญญาไม่รุกราน กับซูมิเระจัง

เธอจะไม่พยายามขโมยความเด่น…

แม้อย่างนั้น หนูกังวลและเปิดดจอใหญ่ขอระบบดาวเทียม ที่อยู่ในห้องสภานักเรียน

จอได้แสดงสภาพ ของหอคอยซีท

“โอ้…?” (ซาร่า)

ภายในหลายจอที่แยกกันออกไป มีหนึ่งที่ดึงความสนใจขอหนู

“มีปาร์ตี้ที่ท้าทาย {ชั้น 100} … บททดสอบของพระเจ้า เสิ้อผ้าพวกนั้น นั่นนักเรียนโรงเรียนเหรอ?” (ซาร่า)

“มันถูกแจ้งมาที่สภานักเรียน มันเป็นปาร์ตี้โจมตี ของหน่วยที่ 3 ของคลับวิชาดาบ และ ปี 2 ของคลับวิจัยเวทย์แสง พวกเค้าค่อนข้างจะมีแรงจูงใจที่นี่นะ” (เทเรเซีย)

“เข้าใจแล้ว… อ๊ะ! สัตว์สวรรค์ถูกอัญเชิญ” (ซาร่า)

สัตว์ยักษ์ที่ถูกอัญชเิญ จากวงกลมเวทย์ ส่องสว่างสีรุ้ง

“สุนัขป่าสองหัว ออร์ธรัส” (เทเรเซีย)

“พวกเค้าได้ดึงสัตว์สวรรค์ที่ค่อนข้างโหดนะ…” (ซาร่า)

หนูสงสารพวกเข

สุนัขเฝ้าระวัง ของดินแดนสวรรค์ ออร์ธรัสสองหัว

สัตว์สวรรค์ในตำนาน ที่อยู่ระดับที่ชื่อปราฏอยู่ในสงครามดินแดนสวรรค์

“มีพวกเค้าหลายคนี่เข่าอ่อนแล้ว” (เทเรเซีย)

“เพราะทั้งหมด นี่จะลำบาก

— “บททดสองของพระเจ้า ของชั้น 100 เริ่ม”

เสียงนางฟ้าดัง

กำลังใจขอปาร์ตี้ในจอ ได้ลดลงมาก

ไม่กี่นาทีหลังจากนั้น

ปาร์ตี้โจมตี ที่เผชิญหน้ากับสัตว์สวรรค์ พ่ายแพ้อย่างไม่มีพิธีรีตรองอะไรเลย

“ชั้น 100 ยากจริงๆ แม้ว่าพวกเค้าจะมีแรจูงใจกันมาก” (เทเรเซีย)

“ยังไซะ เราก็ยังไม่ไปถึงชั้น 100 ด้วย ดังนั้นเราคุยไม่ได้จริงๆหรอก” (ซาร่า)

เทเรเซียซัง ยักไหล่เบาๆ

“ไม่ … ชั้นงงกับความจริง ที่ยูจีนคุงสามารถที่จะเอาชนะเซอร์เบอรัสได้ ที่เป็นพี่ชายของออร์ธรัส” (เทเรเซีย)

“ใช่มั้ย?! คิดอย่างนั้นด้วยใช่มั้้ยล่ะ เทเรเซียซัง?! ยูจีนน่าทึ่งไปเลย!!” (ซาร่า)

ใช่ หนูมีความสุขมากขึ้นจริง เมื่อหนูคิดเกี่ยวกับยูจีน

ไม่นานนี้ หนูแม้แต่ได้คำสั่จากออราเคิลแห่งโชคชะตาของคาลเดีย ที่ให้สนิทกับลูกชายของดาบจักรวรรดิ มากที่สุดเท่าที่เป็นไปได้

ขอบคุณนั่น หนูปฏิเสธปาร์ตี้จากประเทศเดียวกันได้ และอยู่ในปาร์ตี้เดียวกัับยูจี

อาา หนูอยากจะเห็นยูจีนเร็วๆ

เมมื่องานของสภานักเรียนเสร็จ หนูจะไปทันทะ—

ในทันทีนั้น จอที่โชว์หอคอยซีนิทเปลี่ยน

ภาพสดของปาร์ตี้ สู้หัวหน้าชั้น 80

สมาชิกชองปาร์ตี้ เป็นคนที่หนูรู้จัก

“ยูจีนและซูมิเระจัง?” (ซาร่า)

หนูตกใจ ที่พวกเขาได้ไปตลอดทาง ถึงชั้นที่ 80

“อ๊ะ เวร” (เทเรเซีย)

เสียงพึมพำเบาๆของเทเรเซียซัง มาถึงหูหนู

ก่อนที่หนูจะถาม ‘มีอะไรเหรอ เทเรเซียซัง?’ ภาพสดเข้าตาของหนู

“………หือ?” (ซาร่า)

สมองหนูพู้ฟไปเลย

แค่อะไรที่หนูถูกทำให้ดู

อะไรที่ใชว์อยูบนจอ คือ…ยูจีน และซูมิเระ  กอดและจูบกัน หน้าหัวหน้าชั้น 80

■ตอบความคิดเห็น:

>มันน่าเสียดาย ที่ซาร่าไม่ได้มาด้วย

→ ซาร่าจะปรากฏเยอะในตอนต่อไปครับ~

วายุ: เป็นเรื่อง!

2 / 2

แปลโดย: wayuwayu

เป้าหมายเดือน 10/66

ค่าเน็ต 200/200

กาแฟ 100/300

คอมใหม่ 0/2000

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

วายุ แซ่จิว

กสิกรไทย

ถ้าท่านชอบและอยากอ่านเพิ่ม โปรดโดเนทสนับสนุนผู้แปลด้วยนะครับ สปอนเซอร์ตอนให้อัพโหลดเพิ่มทันที แจ้งได้ทาง Facebook ครับ